ตอนที่ 161 ปีศาจหมูป่า
มารดามันเถอะ เจ้าหยานหูคนนี้มีพรสวรรค์จริงๆ…
ไม่ใช่สิ เจ้านี้มันเป็นเสือ…
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ มุมปากของเยเฉินก็อดไม่ได้ที่จะกระตุก แล้วหันมองไปทางสัตว์อสูรทั้งสามที่อยู่ไกลออกไป
ข้าน่าจะไล่ตามหมูป่าตัวนั้นได้ทัน…
“ปัง”
เย่เฉินกระแทกเท้าลงกับพื้นเสียงดังลั่น แล้วพุ่งออกไปยังสัตว์อสูรทั้งสาม
“โฮกกก”
ดวงตาของหยานหูเปิดกว้างทันที หลังจากเสียงคํารามออกมามันก็รีบพุ่งออกไปติดตามเย่เฉินในทันที
ก่อนหน้านี้หยานคู่ถูกท้าทาย มันโกรธเป็นอย่างมาก แต่มันก็ทําอะไรไม่ได้
เมื่อเจ้านายของมันเย่เฉินนั้นกลับมาแล้วหยานหู ก็ต้องการแก้แค้นเป็นธรรมดา
“น้องสาว รีบไปกันเถอะ เย่เฉินนั้นแข็งแกร่งอย่างมาก!” แมวดําตัวน้อยหรี่ตาลงเมื่อเห็นเย่เฉินกับลังมุ่งหน้ามา แล้วตะโกนอย่างกังวล
แมวดําตัวน้อยเคยได้ยินชื่อเย่เฉินมานานแล้ว เย่เฉินคือผู้ที่สามารถทําให้ประกาศของโลกดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า พูดได้เลยว่าเขาเป็นผู้ทําลายล้างทุกสิ่งอย่างแท้จริง ไม่ว่าจะเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์หรือเผ่าปีศาจ เย่เฉินก็คืออันดับหนึ่ง
แมวดําตัวน้อยรู้ว่าเย่เฉินนั้นยอดเยี่ยม ดังนั้นหลังจากที่มันได้ยินคนเรียกเขาว่าเย่เฉิน มันจึงกล้าแสดงตัวต่อหน้าเย่เฉินและทําข้อตกลง
จุดประสงค์ก็คือเพื่อล้างแค้นให้น้องสาวของเธอ และฆ่าเจ้าหมาฮัสกีที่ทําร้ายน้องสาวของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่สิ่งที่แมวดําตัวน้อยไม่คาดคิดก็คือเย่เฉินนั้นแข็งแกร่งเกินไป
เมื่อตอนพบกัน เขาก็ตัดหากและคว้าคอของมันไว้ มันไม่มีโอกาสแม้แต่จะขัดขืน
หลังจากได้ยินคําพูดของแมวดําตัวน้อย หมูป่าผมดําก็ระเบิดความโกรธของมันออกมาทันที ดวงตาของมันเปลี่ยนเป็นสีแดงทั้งสองข้างแล้วมันก็คํารามอย่างโกรธเกรี้ยว
“ขยะเอ้ย! หนีอย่างงั้นหรอ แม้ว่าเย่เฉินจะเป็นมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุด ข้าก็ไม่สนใจ ข้าก็ยังคงเป็นปีศาจตนแรกของเผ่าสัตว์อสูร ในตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในเขตปลอดภัยแล้ว ดังนั้นถ้าไม่จัดการเขาในตอนนี้ มันจะไม่มีโอกาสที่จะฆ่าเขาอีก พวกเจ้าจะรอให้เขาแข็งแกร่งกว่านี้ แล้วมาฆ่าเผ่าอสูรของเราเหรอ?”
“แต่… แต่… เยู่เฉินนั้นแข็งที่อ.แกร่งมากจริงๆ ก่อนหน้านี้เขาตัดหางข้า…” แมวดําตัวน้อยตะโกนออกมา อย่างกังวล
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่มันจะพูดจบ มันก็ถูกแมวลายขัดจังหวะ
“หุบปากซะ!”
แมวลาย กรีดร้องใส่แมวดําตัวน้อยทันที
“เจ้าแมวลาย เจ้าว่าอย่างไร ในตอนนี้เยู่เฉินไม่อยู่ในเขตปลอดภัยแล้ว นี่เป็นโอกาสของเรา!” หมูป่าผมดํามองไปที่แมวลาย และถามด้วยน้ําเสียงที่หนักแน่น
แมวพยักหน้าพยักหน้า จากนั้นก็พูดอย่างชั่วร้าย:
“โอกาสนี้หาได้ยากยิ่ง หากเราพลาดโอกาสนี้ ในอนาคตจะฆ่าเย่เฉินได้ยากยิ่งขึ้น ตอนเห็นหอคอยลูกศรที่อยู่บนกําแพงเมืองนั้นข้ารู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่อันตรายมาก เราไม่สามมารถปร่อยให้เยู่เฉินเดิมโตไปมากว่านี้ได้ ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องกลายเป็นหายนะครั้งใหญ่ที่สุดของเผ่าปีศาจ!”
“แมวลาย ในที่สุดเธอก็คิดเช่นเดียวกับข้า! ไปกันเลย! ฆ่าเย่เฉิน! ตัดโอกาสที่มนุษย์จะลุกขึ้นต่อต้านเราได้!” หมูป่าผมดําตะโกนออกมา
จากนั้นมันก็ก้าวออกไปพร้อมกับพุ่งไปหาเย่เฉิน
ทันทีที่พุ่งออกไปเพียงสามก้าว หมูป่าผมดําก็กลายเป็นหมูป่าขนาดยักษ์ที่สูงห้าเมตรและยาวสิบเมตรในทันที
“ตูม ตูม ตูม”
เสียงกีบเท้าหมูกระแทกลงบนพื้นจนพื้นดินโดยรอบสั่นสะเทือน
“พี่สาว เรากลับกันเถอะ!” แมวลายเหลือบมองหมูป่าผมดํา ใบหน้าของมันแสดงออกถึงควบขบขัน จากนั้นจึงหันไปมองแมวดําตัวน้อยแล้วพูดเบาๆ
“หืม?” เจ้าแมวดําตัวน้อยตกตะลึง เห็นได้ชัดว่ามันสับสนกับคําพูดของแมวลาย
แมวลาย ตัวใหญ่ที่เห็นแมวดําตัวน้อยกําลังสับสนมันจึงพูดว่า:
“เจ้าบ้านั้นคิดว่าเย่เฉินจะถูกฆ่าง่ายดายขนาดนั้นเลยหรือ เขาฆ่าหมูป่าไปจํานวนมากได้อย่างง่ายดาย เหมือนผ่าแตงโม อีกอย่างเขายังจัดการกับพี่สาวได้อีก ข้าก็เก่งกว่าพี่สาวไม่มากนัก และมีโอกาสน้อยที่ข้าจะทําร้ายท่านได้ในการเผชิญหน้าหนึ่งต่อหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเย่เฉินนั้นแข็งแกร่งกว่าที่คิดมาก อย่าต่อสู้กับเขา ถ้ายังไม่อยากตาย”
“น้องสาว แต่เจ้าพึ่งบอกว่าจะฆ่าเขา…” แมวดําตัวน้อยพูดด้วยสีหน้างุนงง
แมวลายมองไปด้านหน้าแล้วพูดออกมาอย่างเจ้าเล่ห์:
“ไม่ต้องคิดมาก เร็วเข้า รีบไปกันเถอะ ถ้ามีหมูตัวนั้นขวางเย่เฉินไว้ เราจะสามารถหนีไปได้ไกล”
“นี่มันดีจริงๆเหรอ…” ทันทีที่แมวดําตัวน้อยก็พูดขึ้น แต่ยังไม่ทันพูดจบมันก็เห็นแววตาที่ดูเหมือไม่พอใจของแมวลาย มันจึงรีบเปลี่ยนคําพูด: “ได้!”
“ไป!” แมวลาย ตะโกนเสียงดัง แล้วรีบหนีไปพร้อมกับแมวดําตัวน้อย
“แมวลาย เจ้าลอบโจมตีเย่เฉินจากด้านข้าง ข้าจะหยุดเขาไว้ และแมวดําตัวน้อยไปหยุดเจ้าเสือนั้นไว้!” หมูป่าผมดําตะโกนเสียงดังขณะที่เขาพุ่งเข้าใส่
อย่างไรก็ตาม ไม่มีการตอบกลับใดๆจากด้านหลัง
“มารดามันเถอะ นี้พวกเจ้าไม่ได้ยินที่ขาพูดเหรอ” เมื่อหมูป่าผมดําไม่ได้รับคําตอบ มันจึงเริ่มโกรธและคํารามออกมาอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม หมูป่าผมดําก็ยังคงไม่ได้รับการตอบสนองแม้แต่น้อย
หมูป่าผมดําที่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงหยุดการจู่โจมแล้วหันกลับไปมองด้านหลังของมัน
วินาทีต่อมา ใบหน้าหมูของมันก็บิดเบี้ยว และคํารามเสียงดังลั่น
“เจ้าแมวลาย! มารดามันเถอะ! ไอ้สารเลว ไอ้แมวชั่วช้า! ไอ้เจ้าขยะ เจ้าหลอกข้า!!”
หมูป่าคํารามออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว
ในตอนนี้ หมูป่าผมดําไม่เพียงแต่จะโกรธ แต่มันก็ยังตกใจมากอีกด้วย
มารดามันเถอะ เจ้าแมวทั้งสองหนีไปหมดแล้ว ข้าจะทํายังไงดี ก่อนหน้านี้เขารู้อยู่แล้วว่าเขาไม่สามารถรับมือกับเย่เฉินเพียงลําพังได้ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ขอความร่วมมือจากแมวทั้งสอง เพื่อจัดการเยู่เฉินและถ่วงเวลาหยานหูไว้
และตอนนี้ ไม่เพียงแต่เขาต้องเผชิญหน้ากับเย่เฉินที่ทรงพลังด้วยตัวคนเดียวเท่านั้น แต่เขายังต้องเผชิญหน้ากับพยัคฆ์ขนแดงเพลิงตัวนั้นอีก
“บ้าเอ๊ย!” หมูป่าผมดําไม่ต้องการแม้แต่จะโจมตีเย่เฉินอีกต่อไปไป มันรีบหันกลับเพื่อหนีในทันที
“เจ้าจะไปไหน” เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชา เขารวมรวพลังปราณก่อเกิดไว้ที่ขา จากนั้นกระแทกลงกับพื้นและพุ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วทันที
“ปัง”
เย่เฉินผู้ซึ่งเร็วมากอยู่แล้ว เพิ่มความเร็วของเขาอีกครั้ง ไล่ตามหมูป่าผมดําไป
“โฮกกกก”
หยานหูที่อยู่ใกล้ๆก็ส่งเสียงคํารามออกมา แล้วความเร็วของมันก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน
“ตูม”
หมูป่าผมดําตัวใหญ่วิ่งหนีอย่างสิ้นหวัง โดยหันศีรษะกลับไปมองข้างหลังเป็นครั้งคราว
เมื่อเห็นเย่เฉินใกล้เข้ามาด้วยความเร็วที่เร็วเป็นอย่างมาก ดวงตาทั้งสองของมันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
“เย่เฉิน เจ้าอย่าคิดว่าปู่หมูผู้นี้จะไม่กล้าสู้กับเจ้า!”
เสียงคํารามที่โกรธเกรี้ยวดังมาจากปากของหมูป่าผม
วินาทีถัดมา หมูป่าผมดําก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ แล้วก็ตกลงมาอย่างแรง
เกิดเสียงดังสนั่นขึ้นทันที
หมูป่าผมดําหยุดร่างกายของมัน ขนทั้งตัวของมันก็ยึดตรง
เย่เฉินที่เพิ่งจะกระโดดเข้าใกล้หมูป่า เห็นการเคลื่อนไหวของหมูป่าผมดํา เขาหรี่ตาลง แล้วตะโกนใส่หยานหูว่า: “หลบเร็ว!”
ทันทีที่เย่เฉินพูดจบ ก็เกิดเสียง “หวด” ดังขึ้นมา
ขนของหมูที่เหมือนกับเข็มเหล็กจํานวนมาก พุ่งใส่เย่เฉินและหยานหูอย่างรวดเร็ว
หยานหูได้รับการเตือนจากเย่เฉิน มันก้าวไปข้างหน้าแล้วในชั่วพริบตามันก็ก็หลีกเลี่ยงการโจมตีของหมูป่าได้ทั้งหมด
แต่เย่เฉินที่อยู่ในอากาศ ไม่มีทางที่จะหลบได้ และกําลังจะถูกขนหมูป่าชิ้นหนึ่งแทง