ตอนที่ 162 หมูป่าผมดําที่น่าเศร้า
“เฮ้ ตายซะ ตาย!” หมูป่าผมดําหันกลับไปมองเย่เฉิน และเมื่อเขาเห็นว่าเย่เฉินไม่สามารถที่จะหลบได้ มัน ก็ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น
“โฮก!” เสียงคํารามที่โกรธเกรี้ยวของหยานหูดังขึ้นทันที
หมูป่าผมดําตัวนี้เจ้าเล่ห์อย่างมาก มันรอจังหวะให้เย่เฉินกระโดดแล้วจึงปล่อยขนของมันออกมาลอบโจมตีเย่เฉิน
ที่กลางอากาศ.
เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชา หอกสังหารในมือขวาของเขาสั่นอย่างรุนแรง
“โอม”
ในวินาทีต่อมา กลุ่มของเปลวเพลิงก็ปรากฏขึ้นที่ปลายหอกสังหาร
ทันใดนั้น มือขวาของเยเฉินก็เหวี่ยงหอกแทงออกไปอย่างรุนแรง
“ตูม”
เปลวไฟที่ร้อนแรงจากปลายหอกสังหารระเบิดในทันที เกิดเป็นกําแพงไปด้านหน้าเย่เฉิน
“ตูม”
เสียงระเบิดดังขึ้นจากเปลวไฟ ใบหน้าของหมูป่าผมดําที่กําลังตื่นเต้นก็แข็งค้างในทันที
“เป็นไปได้อย่างไร! เจ้าอยู่ในขอบเขตต้นกําเนิดสามารถใช้พลังเช่นนี้ได้อย่างไร!” หมูป่าผมดําอุทานด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
มันยิงขนของมันนับไม่ถ้วนใส่เย่เฉิน แต่ขนเหล่านั้นกลับถูกทําลายอย่างง่ายดายเมื่อสัมผัสกับกําแพงไฟ
ในสายตาของหมูป่าผมดํา เย่เฉินไม่มีทางที่จะป้องกันขนของมันทั้งหมดได้ด้วยปราณต้นกําเนิด เนื่องจากขนของมันที่ยิงออกไปนั้นทั้งเล็กและมีจํานวนมาก
แต่สิ่งที่มันไม่คาดคิดคือเย่เฉินไม่เพียงแต่ป้องกันได้ แต่ยังเผาขนของมันทั้งหมดด้วย
โดยธรรมชาติแล้วเย่เฉินไม่รู้วิธีใช้เวทมนตร์เช่นนี้ แต่พลังจิตของเยเฉินมีถึง100 และอีกไม่นานเขาก็จะเข้าสู่ขอบเขตเหนือมนุษย์
และนอกจากนี้เย่เฉินยังได้ฝึกฝนทักษะเก้าโคจรศักดิ์สิทธิ์ จึงทําให้เขาสามารถกระตุ้นลูกแก้วจิตวิญญาณอัคคีในช่วงเวลาสั้นๆได้ และมันก็ไม่เป็นอันตรายต่อเย่เฉิน
อย่างไรก็ตาม เย่เฉินจะอธิบายเรื่องนี้กับหมูป่าผมดําได้อย่างไร
“ตูม”
เย่เฉินร่อนลงบนพื้นโดยไม่ได้รับอันตรายใดๆ จากนั้นเท้าขวาของเขาก็กระแทกกับพื้น และพุ่งเข้าหาหมูป่าผมดําอีกครั้ง
“โฮก!”
เมื่อเห็นว่าเย่เฉินไม่เป็นไร หยานหูก็คํารามด้วยความตื่นเต้นทันที แล้วพุ่งตามเย่เฉินไปทางหมูป่าผมดํา
“บัดซบ!” หมูป่าผมดําตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว และหันหลังกลับเพื่อวิ่งหนี
ความโกรธของมันทําให้มันสูญเสียความมั่นใจก่อนหน้านี้ไปอย่างสิ้นเชิง ไม่เพียงแต่สูญเสียความมั่นใจเท่านั้น แต่ยังก่อเกิดความรู้สึกตื่นตระหนกอย่างรุนแรงอีกด้วย
มารดามันเถอะ จะให้ข้าอยู่ต่อได้ยังไง อยู่ในของเขตต้นกําเนิด แต่กลับสามารถใช้พลังแบบนั้นได้ ตกลงใครคือปีศาจกันแน่?
“ตูม ตูม ตูม”
หมูป่าผมดํารีบหนีอย่างสิ้นหวัง ตลอดทางที่มันวิ่งผ่านเกิดหลุมบ่อเต็มเส้นทาง
น่าเสียดายที่มันไม่สามารถขวางหารเคลื่อนไหวของเยเฉินได้เลยแม้แต่น้อย ไม่เพียงแต่มันไม่สามารถหยุดเขาได้เท่านั้น แต่ระยะทางระหว่างหมูป่าผมดํากับเย่เฉินยิ่งใกล้กันเรื่อยๆ
“เย่เฉิน! มาตกลงกันหน่อยไหม ยังไงก็ตาม เจ้าจะไม่ขาดทุนอย่างแน่นอน” หมูป่าผมดํารีบตะโกนทันทีหลัง จากพบว่าเขาไม่สามารถหนีจากเย่เฉินได้อีกแล้ว
อย่างไรก็ตาม เย่เฉินไม่มีท่าที่จะลดความเร็วลงเลยแม้แต่น้อย
“ตกลงกับน้องสาวเจ้าสิ! วันนี้ข้าอยากจะกินหมูป่าย่าง!” เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาแล้วตะโกนออกไป
“บัดซบ! เย่เฉิน เจ้าอย่าบังคับข้า ข้ากังวลว่ามันจะไม่เป็นผลดีต่อเจ้า!” เมื่อได้ยินคําพูดของเย่เฉินหมูป่าผมดําก็โกรธเป็นอย่างมากแล้วตะโกน
ดวงตาของมันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงโลหิต นี่คือความโกรธที่แท้จริง
เพราะเย่เฉินบอกว่าอยากกินหมูป่าย่าง เขากังวลและโกรธที่ไม่สามารถหนีจากเย่เฉินได้ เขายังไม่อยากตาย ถ้าเยู่เฉินตามมาทันจริงๆ มีความเป็นไปได้สูงที่เขาอาจจะตายจริงๆ
นี่คือสิ่งที่หมูป่าผมดํากําลังคิดอยู่ในตอนนี้
“หากมีอะไรก็แสดงออกมา!” เย่เฉินขดริมฝีปากและกล่าวอย่างดูถูก จากนั้นก็กระโดดแล้วรีบวิ่งไล่ตามหมูป่าผมต่อไป
ระยะทางค่อยๆสั้นลง
หมูป่าผมดําที่เห็นเย่เฉินเข้าใกล้มันมากขึ้นเรื่อย ตัวมันเริ่มสั่นอย่ากะทันหัน
สามวินาทีต่อมา จมูกของหมูป่าผมดําเริ่มพ่นความร้อนออกมา ดวงตาของมันแสดงถึงความไม่พอใจ ราวกับว่ามันได้ตัดสินใจครั้งสําคัญบางอย่าง
หลังจากวิ่งไปซักพัก หมูป่าผมดําก็ทนไม่ไหว และตะโกนเสียงดังโดยไม่หันกลับมามอง:
“เยู่เฉิน! ข้าจะให้สมบัติเจ้า เจ้าตกลงปล่อยข้าไปได้หรือไม่?”
“ข้าฆ่าเจ้า สมบัติก็ตกเป็นของข้า!” เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดออกมาหลังจากพูดจบ เขาก็กระโดดอีกครั้ง
“เย่เฉิน หากเจ้าฆ่าข้า ข้าบอกได้เลยว่าเจ้าไม่มีทองจะได้สมบัติ!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ หมูป่าผมดําก็ตกใจและหวาดกลัวมาก จึงรีบตะโกนออกไปอีกครั้ง
เย่เฉินที่กําลังตามเขา ขมวดคิ้วโดยไม่ตั้งใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้
เย่เฉินได้ยินสิ่งที่หมูป่าผมดําพูด หมายความว่าสมบัตินั้นไม่ได้อยู่บนร่างกายของเขา
“ว่ามา เจ้ามีสมบัติอะไร มันมีประโยชน์อะไร บอกข้าบางทีข้าอาจจะปล่อยเจ้าไปก็ได้” เย่เฉินหรี่ตาแล้วพูดเต่า,
“หยุดไล่ตามข้า!” หมูป่าผมดํารีบตะโกน
“หากเจ้าไม่หนี้คุณไม่วิ่ง ข้าก็จะไม่ไล่” เย่เฉินอ้าปากค้าง จากนั้นเขาก็ตะโกน
“ได้ ข้าจะเชื่อเจ้าสักครั้ง!” หมูป่าผมดําตะโกนอย่างไม่ลังเลแล้วก็หยุดหนี
หากมันไม่หยุดเยู่เฉินก็จะตามมันทันในที่สุด แต่หากมันหยุดในตอนนี้ มันจะมีระยะห่างที่จะพูดคุยกับเย่เฉิน
อย่างไรก็ตาม ขณะที่หมูป่าผมดําหันกลับมาก็มีเสียงดังขึ้น
เย่เฉินกระโดดและพุ่งเข้าหาหมูป่าผมดําในทันที และหอกในในมือขวาก็ถูกเหวี่ยงออกไป”
“เย่เฉิน!” ดวงตาของหมูป่าผมดําเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
มันแสร้งทําเป็นว่าเชื่อใจเย่เฉิน จุดประสงค์คือเพื่อไม่ให้เย่เฉินฆ่ามัน และได้มีโอกาศเจรจา
แต่ด้วยเหตุนี้เย่เฉินไม่เพียงแต่ไม่หยุดไล่ตามมัน แต่เขากลับพุ่งมาโจมตีมันอีกด้วย
นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่หมูป่าผมดําไม่ต้องการให้เกิดขึ้น
“พัพฟ์”
กีบเท้าหมูป่าขนาดใหญ่ถูกตัดขาดในทันที
“อ๊ากกก…”
เสียงร้องโหยหวนดังไปทั่วป่า
“ปัง”
หมูป่าผมดําล้มลงบนพื้นอย่างแรง เลือดของมันเริ่มไหลออกมาเป็นจํานวน และมันก็เริ่มพุ่งกระฉูด
“โอ้ยยยยย…” หมูป่าผมดําคํารามอยากหน้าสมเพชในขณะที่ล้มลงบนพื้น
“ตูม”
ในที่สุดหยานหูก็ไล่ตามมาทัน มันหันมองไปที่หมูป่าผมดําที่ถูกตัดขาและร้องออมาอย่างน่าสงสาร ดวงตาของหยานหูทั้งสองก็สว่างขึ้นในทันที
หมูป่าผมดําที่กําลังร้อง ตัวสั่นขึ้นมาทันทีหลังจากเห็นดวงตาที่สดใสของหยานหู
ไม่รู้ว่ามันตกใจกลัวหรือเพราะอาการบาดเจ็บ ร่างใหญ่ของหมูป่าผมดําก็หดลงอย่างรวดเร็ว และในไม่ช้าก็กลับมีขนาดเท่ากับแรดโตเต็มวัย
“บอกข้ามา มันคือสมบัติอะไร” เย่เฉินโบกหอกสังหาร จากนั้นมองไปที่หมูป่าผมดําและถามอย่างแผ่วเบา
“เจ้าไร้ยางอาย! เจ้ามันน่ารังเกียจ! เจ้ามันไม่ใช่มนุษย์!” หมูป่าผมดําคํารามด้วยความโกรธ และจ้องไปยังเย่เฉิน
“โฮก!”
หยานหูยกกรงเล็บของมันขึ้นมาและตบไปที่ท้องของหมูป่าผมดําอย่างแรง
“อ้ากกก” มาแล้วครับ
ท้องของหมูป่าผมดําเกิดรอยแผลขึ้น เลือดก็เริ่มไหลออกมา
“ข้าพูดแล้ว! ขอยอมแล้ว! เจ้าบอกให้ไอ้เจ้านี่ออกไปซะ!” ใบหน้าของหมูป่าผมดําบิดเบี้ยวทันที และรีบตะโกนใส่เยู่เฉิน