ตอนที่ 163 สมุนไพรจิตวิญญาณลึกลับ
“ปัง”
มีเสียงดังขึ้น กรงเล็บของหยานคู่ตบไปที่หน้าท้องของหมูป่าผมดําอีกครั้ง
“อ๊ากกก…” หมูป่าผมดําร้องคร่ําครวญออกมาอย่างหน้าอนาถ
“พูดมา!” เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาแล้วกล่าว
หมูป่าผมดํามองหยานหูด้วยความขมขึ้น จากนั้นมองไปที่เย่เฉินและพูดว่า: “เจ้าต้องสาบานก่อน ว่าหลังจากที่ข้าพูดไปแล้ว เจ้าจะไม่ฆ่าข้า!
เมื่อเย่เฉินได้ยินดังนั้น เขาก็เหลือบมองที่หยานหู
ทันใดนั้น หยานหูก็พยักหน้า และใช้กรงเล็บของมันตบไปอีกครั้ง
เสียง“ปัง” ดังขึ้น
“อ๊าก…” ใบหน้าของหมูป่าผมดําบิดเบี้ยว
มันเจ็บปวดอย่างมากเพราะกรงเล็บของหยานหูในครั้งนี้ฝากแผลลึกกว่าครั้งที่แล้ว
หมูป่าผมดํามันใจอย่างมากว่าถ้าหากยังเป็นอย่างนี้ต่อไปอีกไม่นานท้องมันคงจะแตก
เมื่อมันคิดถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของหมูป่าผมดําก็ยิ่งบิดเบี้ยวมากขึ้นไปอีก
มันเพิ่งถูกเย่เฉินตัดกีบเท้าของมันไปมันเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ยังไม่ได้รับการรักษาใดๆ ตอนนี้หยานหูยังต บกรงเล็บมายังท้องของมันอีก
หากเป็นสถานการณ์ปกติ มันคงจะโจมตีหยานหูไปนานแล้ว แต่ตอนนี้ ไม่เพียงแต่มันจะกลายเป็นปลาบนเขียงของเยเฉิน มันจึงไม่แม้แต่จะกล้าต่อต้านหยานหู
“เจ้าต้องตอบคําถามของข้ามาก่อนว่าสมบัตินั่นคืออะไร ข้าไม่รู้ว่ามันมีค่าพอให้ข้าไว้ชีวิตเจ้าหรือไม่!” เย่เฉินมองหมูป่าผมดําด้วยสายตาที่เย็นชา และขดริมฝีปากด้วยความดูถูกก่อนจะกล่าว
“มันเป็นผลไม้สีแดง!” หมูป่าผมดํากัดฟันแล้วตอบ
เมื่อเย่เฉินได้ยินสิ่งนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะมีสิ่งที่หมูป่าผมดํามองว่าเป็นสมบัติล้ําค่า
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินมองไปที่หมูป่าผมดําและถามว่า:
“ผลไม้สีแดงนี้อยู่ในอาณาเขตของเจ้าหรือ”
“ใช่ แต่ตําแหน่งนั้นถูกซ่อนไว้อย่างดี หากไม่มีข้า เจ้าจะไม่มีทางหามันพบเลย ไม่เช่นนั้นข้าก็ไม่มีทางทิ้งผลไม้นั้นไว้และมาที่นี้พร้อมกับแมวบัดซบสองตัวนั้น…” หมูป่าผมดํากล่าวด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว
มารดามันเถอะ หากรู้อย่างงีข้าคงไม่ออกจากถ้ํามา หากข้าไม่ออกมาก็ไม่ต้องมีปัญหากับเย่เฉิน และถูกมันไล่ฆ่าแทบเอาชีวิตไม่รอดแบบนี้หรอก
เป็นธรรมดาที่เยู่เฉินย่อมสังเกตุเห็นใบหน้าที่โศกเศร้าและโกรธเกรี้ยวของหมูป่าผมดํา เขามองไปยังดวงตาของหมูป่าขนดําที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความโกรธ ก่อนที่จะยิ้มแล้วพูดว่า “นําทางไป!”
“เจ้าต้องสัญญาว่าหลังจากที่เจ้าได้ผลไม้ไปแล้ว เจ้าจะไม่ฆ่าข้า! ไม่เช่นนั้น ข้าจะไม่นําทางให้แก่เจ้า!” เมื่อได้ยินดังนั้น หมูป่าผมดําก็ตะโกนออกมาโดยไม่ลังเล
เย่เฉินเหลือบมองหมูป่าผมดําแล้วพูดว่า: “ข้าสัญญาว่าจะไม่ฆ่าเจ้า นําทางไปได้แล้ว เลิกพูดเรื่องไร้สาระ ไม่งั้นข้าจะสังหารเจ้าเดี๋ยวนี้!”
หมูป่าผมดําจ้องไปที่ดวงตาของเยเฉิน หลังจากมองอยู่นานก็ไม่เห็นความน่าสงสัย จากนั้นมันก็พยักหน้า และพูดว่า “ได้ แต่ตอนนี้ข้าบาดเจ็บอยู่”
“บอกเส้นทางมา!” เย่เฉินพูดเบา ๆ
“ในป่าฤดูหนาว ห่างออกไปหนึ่งร้อยห้าสิบไมล์ มีภูเขาและถ้ําอยู่ที่เชิงเขา เราต้องไปที่นั่นก่อน” หมูป่าผมดําผงะไปครู่หนึ่งแล้วพูด
เมื่อหมูป่าผมดํากําลังคิดว่าเย่เฉินจะทิ้งมันไว้ เย่เฉินก็เดินตรงไปข้างหลังของหมูป่าผมดําและคว้าขาหลังของมันไว้
“เจ้า! เจ้าทําแบบนี้กับข้าไม่ได้!” หมูป่าผมดําผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตะโกนเสียงดังลั่น
เย่เฉินโค้งริมฝีปากของเขา และจับขาหลังของหมูป่าผมดําไว้แน่นก่อนจะกระโดดออกไปอย่างรวดเร็ว
วัชพืชบนพื้นรอบๆถูกทําลายในทันที หยานหูสะบัดหางแล้วมุ่งหน้าติดตามเย่เฉินไป
“เย่เฉิน… ปล่อยข้า! ข้าไปเองได้!” หมูป่าผมดําคํารามเสียงดัง
อย่างไรก็ตามเย่เฉิน ไม่ได้สนใจมันเลยแม้แต่น้อย
เมื่อเวลาผ่านไป เสียงคํารามของหมูป่าผมดํากลายเป็นเสียงร้องโหยหวนที่น่าสังเวช และเมื่อมาถึงจุดหมายเสียงของมันก็กลายเป็นเสียงที่แหบแห้ง
ที่เชิงเขาใหญ่ขนาดใหญ่
หลังจากที่เย่เฉินมาถึงที่นี่พร้อมกับหมูป่าผมดํา เขาก็สังเกตเห็นถ้ําในทันที จากนั้นจึงเดินตรงไปยังถ้ําแห่งนั้น
หมูป่าผมดําที่กําลังตัวสั่น เห็นว่าเยู่เฉินยังไม่ปล่อยขาหลังของมัน มันจึงรีบตะโกน
“เย่เฉิน! เจ้า! ปล่อยข้าได้แล้ว เร็วเข้า!”
“รูป”
หมูป่าผมดําที่กําลังคํารามก็ลอยออกไปในทันที เย่เฉินโยนหมูป่าผมดําเข้าไปในถ้ํา
“ปัง”
หมูป่าผมดําตกลงกระแทกพื้นอย่างแรง และเย่เฉินก็เดินมายังทางเข้าถ้ําในเวลาเดียวกัน
หมูป่าผมดําส่ายหัวของของมันเพราะอาการมึนงง ใบหน้าของมันบิดเบี้ยวเพราะความโกรธอีกครั้ง
ทันใดนั้นปลายหอกสีดําที่แหลมคมของหอกสังหารได้ชี้มาที่หัวของมัน
“นําทางไป อย่าเล่นคิดเล่นอุบายกับข้า ไม่เช่นนั้น เจ้าจะตายอย่างน่าอนาถ” เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชา
“เจ้าต้องสาบานว่าจะไม่ฆ่าข้าหลังจากได้ผลไม้สีแดงมา!” หมูป่าผมดําเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูด
มันไม่เชื่อเย่เฉิน แต่ตอนนี้ชีวิตของมันอยู่ในกํามือของเยู่เฉินและต้องประนีประนอมและเสนอสมบัติเพื่อความอยู่รอด
“ข้าไม่ฆ่าเจ้า! นี่จะเป็นคําพูดครั้งสุดท้าย หากเจ้ายังไม่เลิกพล่ามอีก ข้าจะฆ่าเจ้าทันที!” เย่เฉินพ่นลมอย่างเย็นชาและกล่าว
หมูป่าผมดําเหลือบมองเยู่เฉินจากนั้นพยายามลุกขึ้นและเคลื่อนตัวไปในถ้ํา
เย่เฉินเดินตามมันไปข้างหลัง และเล็งหอกสังหารไปที่หมูป่าผมดํา ตราบใดที่หมูป่าผมดํากล้าที่จะเล่นอุบายใดๆกับเขา เย่เฉินก็จะฆ่าหมูป่าผมดําโดยไม่ลังเลทันที
ไม่นานหลังจากนั้น หมูป่าผมดําก็พาเยู่เฉินไปที่หินก้อนใหญ่ที่อยู่ในถ้ํา
“ใต้หินนี้มีรูอยู่ และผลไม้สีแดงก็อยู่ในรูนั้น” ทันทีที่หมูป่าผมพูดจบ เย่เฉินก็เตะไปที่ก้อนหิน
“ปัง”
ก้อนหินถูกเตะโดยเย่เฉินในทันที รูขนาดใหญ่เท่ากับถังเก็บน้ําก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าของเยเฉิน
ในเวลาเดียวกัน กลิ่นหอมของสมุนไพรจาง ๆ ก็ลอยมาจากในรูนั้น
เยเฉินที่ได้กลิ่นของสมุนไพรรู้สึกสบายเป็นอย่างมากในทันที
ในวินาทีถัดมา เย่เฉินลืมตาขึ้น
มันคือ… มันเป็นสมุนไพรจิตวิญญาณระดับ…
สมุนไพรจิตวิญญาณที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นสมบัติทุกชิ้นนั้นทรงพลังอย่างมาก
แม้ว่าจะเป็นสมุนไพรจิตวิญญาณระดับเหลือง ก็สามารถทําให้เยู่เฉินทะลวงผ่านขั้นย่อยของระดับการบ่มเพาะได้ทันทีที่ดูดซับมัน
สมุนไพรนี้เป็นแบบไหน…
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็ตรงไปที่หลุมและมองลงไป
หลุมนี้เป็นทางเข้าของถ้ําใต้ดิน เมื่อมองเข้าไปดวงตาของเยเฉินก็เปิดกว้าง ทันที
มีหินงอกหินย้อยอยู่มากมาย ซึ่งที่ปลายของหินย้อยแต่ละอันมีผงสีขาวอยู่ไม่มากก็น้อย
พวกมันเปล่งแสงจางๆออกมา อย่างต่อเนื่องและเป็นสีสันที่ส่องสว่างมันช่างตระการตาตั้งแต่แวบแรกที่เห็น
แต่ความงดงามนี้ไม่ใช่จุดที่เย่เฉินสนใจ
ในไม่ช้า แอ่งหินย้อยขนาดเล็กปรากฏขึ้นในสายตาของเยเฉิน
มีพืชอยู่ในสระน้ําขนาดเล็กที่มีผลไม้สีแดงขนาดเท่าลูกปิงปองห้อยอยู่
ทันทีที่เย่เฉินเห็นผลไม้สีแดง ดวงตาของเขาก็เปิดขึ้นในทันใด
สมุนไพรจิตวิญญาณระดับลึกลับ!
จูกั่ว…