131 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คุยกับครอบครัวของลูซี่
“มาโกโตะ, คนนี้คือออราเคิลแห่งไม้, ฟลอน่า-โอเน่จัง และ, นี่คือฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ, มาโกโตะ และ เจ้าชายเลนเนิร์ด” (ลูซี่)
“ยินดีที่ได้รู้จัก, ฮีโร่-ซัง ชั้นเป็นออราเคิลของประเทศแห่งไม้, ฟลอน่า”
ลูซี่แนะนำตัวเรา, และออราเคิลแห่งไม้-ซังทักทายเรา
“ยินดีที่ได้รู้จัก, ผมทากัตซูกิมาโกโตะ” (มาโกโตะ)
“มันเป็นซักพักแล้วนะ, ฟลอน่า-ซัง มันคือผม, เลนเนิร์ด” (เลโอ)
เจ้าชายเลนเนิร์ดและผมรีบทักทายกลับ
“บาย, ลูซี่ แล้วเจอกันใหม่” (ฟลอน่า)
“ใช่, เจอกัน” (ลูซี่)
ผมคิดว่าพวกเธอจะคุยกันอีกซักนิด, แต่เธอได้ออกไปอย่างง่ายดาย
เอ๋? ไปแล้วเหรอ?
งั้นทำไมเราแม้แต่มาที่นี่ล่ะ?
“ลูซี่” (มาโกโตะ)
“มันโอเค, มาโกโตะ เมื่อบางคนจากครอบครัวกับมา, เรามีธรรมเนียมที่ทุกคนจะมารวมตัวกัน, เราเลยคุยกับเธอหลังจากนี้ได้” (ลูซี่)
เข้าใจแล้ว
“แม้อย่างนั้น, พอมาคิดว่าออราเคิลแห่งไม้จริงๆแล้วเป็นพี่สาวเธอ, ลูซี่” (มาโกโตะ)
มันทำให้ผมตกใจจริงๆ
“นั่นไม่ใช่อย่างนั้น ฟลอน่า-โอเน่จังเป็นคู่หมั้นของพี่ชายชั้น นั่นทำไม่เธอจะเป็นพี่เขยในอนาคต ยังไงซะ, แต่เธอได้มาจากเชื้อสายวอล์เกอร์เหมือนกับเรานะ” (ลูซี่)
“ช่างเป็นตระกูลที่ฟุ่มเฟีอย” (อายะ)
ผมเห็นด้วยกับความเห็นของซา-ซัง
ตระกูลคนใหญ่คนโตของลูซี่
“นั่นไม่ใช่อย่างนั้น” (ลูซี่)
ลูซี่ทำรอยยิ้มที่เบี้ยว ขณะที่เธอหันหลังให้ประตู”
“ตอนนี้, เข้ามาข้างในสิ นี่เป็นบ้านชั้นและเป็นบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านคานัน” (ลูซี่)
◇◇
บ้านไม้ที่ผมเห็นการผ่านเวลาของมันข้างใน
กำแพงและเพดานส่วนใหญ่น่าจะมาจากไม้เวทมนตร์ของป่าที่ยิ่งใหญ่, และได้ถูกผลิตด้วยเวทมนตร์
พรมบนพื้นมีลายที่ซับซ้อนและอักขระเวทมนตร์ปักอยู่บนมัน
มีชั้นวางของเรียงรายอยู่ที่กำแพงของบ้าน, และพวกมันถูกอัดแน่นไปด้วยหนังสือเวทมนตร์
มันทำให้ผมนึกถึงห้องสมุดของวิหารแห่งน้ำ
(นี่เป็นบ้านของลูซี่, หือห์…) (มาโกโตะ)
ผมเดินหน้าเข้าไปลึกไปในห้องระหว่างที่ดูรอบข้าง
มีเก้าอี้โยกลึกเข้าไปในห้อง, และมีเอลฟ์แก่คนหนึ่งได้นั่งอยู่ที่นั่น
รอนย่นนั้นลึก, แต่ตาเขาคม
“…ชั้นได้รออยู่, ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ เธอคือเจ้าชายเลนเนิร์ด, หือห์”
“ไม่, เจ้าชายอยู่ที่นี่ครับ” (มาโกโตะ)
ผมดึงเจ้าชายเลนเนิร์ด, ที่ซ่อนอยู่ข้างหลังผม, และนำเขามาไว้ข้างหน้าผม
ด้วยเหตุผลบางอย่างเค้าดูผมผิดคิดว่าผมเป็นเจ้าชายเลนเนิร์ด
หน้าตาของผมมันบอกได้ชัดว่าผมต่างชาติพันธุ์
““……””
เอ๋? ความเงียบนี้มันอะไรกัน?
“เห้ย, โอจี้-จัง…” (ลูซี่)
“อ-อุมุ, ลูซี่, โปรดแนะนำตัวพวกเราด้วย”
ทำนั่นตั้งแต่เริ่มสิครับ!
“อืม, นี่คือเจ้าชายเลนเนิร์ดของประเทศแห่งน้ำ คนนี้คือเจเน็ต-ซังจากอัศวินเพกาซัสของประเทศแห่งแสง คนตรงนี้เป็นเพื่อนสนิทของหนูและคนต่างโลก, อายะ” (ลูซี่)
ลูซี่เสนอพวกเธอทีละคนทีละคน
ไม่มีปัญหาจนถึงที่นี่
แต่เขาได้สั่นเล็กน้อยกับที่พูดว่าซา-ซังเป็นคนต่างโลกนะ
“และคนนี้เป็นขุนนางของประเทศแห่งการค้า คาเมลอน” (ลูซี่)
“…ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” (ฟูเรีย)
คนนี้โกหกอย่างสมบูรณ์
เธอจริงๆแล้วเป็นออราเคิลแห่งความมืด, ฟูเรีย…แต่, เธอสามารถซ่อนมันได้?
“…ช่างงดงาม”
ง่ายจัง
อย่างที่คาดกับฟูเรีย-ซัง
ตาของลูซี่ได้หลงใหลในเธอ
“เฮ้…โอจี้-จัง” (ลูซี่)
เขาต้องกลับมามีสติ, เขาได้รีบกลับมาสู่สีหน้าที่ซีเรียส
ผมรู้สึกว่ามันสายไปนิดหน่อยนะ
“ชั้นได้ประทับใจที่พวกเธอได้มาไกลขนาดนี้ถึงหมู่บ้านที่ต่ำต้อยของเรา ชั้นเป็นหัวหน้าหมู่บ้านของคานัน, โวลท์ เจ วอล์คเกอร์ เธอดูเหมือนจะเป็นเพื่อนของลูซี่, ดังนั้นชั้นยินดีต้อนรับพวกเธอ” (โวลท์)
“เดี๋ยว เดี๋ยว, หนูยังไม่ได้แนะนำตัวมาโกโตะเลย” (ลูซี่)
อ้า, ใช่
ผมยังเป็นชายที่ถูกมองผิดว่าเป็นเจ้าชายเลนเนิร์ดอยู่
“ฟุมุ, ชายตรงนั้นที่ไม่มีมานาอย่างแน่นอน ตอนนี้ที่ชั้นมาดูดีๆแล้ว, ไม่มีทางที่เธอจะเป็นฮีโร่”
ตาของลูซี่หัวเราะด้วย ‘ฟุฟุฟุ’
(ผมเป็นฮีโร่นะ…อย่างน่าตกใจ) (มาโกโตะ)
แต่มานาผม 4 นะ
ลูซี่ได้ไขว้มือไว้ข้างหลังและอยู่ไม่สุข ระหว่างที่เอนมาหาผม
“เขาาเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศโรเซส และ…แฟนของหนู, ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ลูซี่)
“ธ-เธอพูดอะไรน่ะ?!” (โวลท์)
ผมคิดว่าขาของเขาจะใช้งานได้ไม่ดี เพราะเขานั่งอยู่บนเก้าอี้โยก, แต่เขาเด้งขึ้นมาและถือไม้เท้าของเขาสูง?!
“ชั้นไม่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยนะ!” (โวลท์)
“หนูบอกตาตอนนี้ไง” (ลูซี่)
“ชั้นไม่อนุญาตมัน! ไม่ใช่ชายแบบนี้!” (โวลท์)
“หมายความว่ายังไง ‘ชายแบบนี้’?!” (ลูซี่)
(มันรู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวของลูซี่จริงๆ) (มาโกโตะ)
ความตึงเครียดในกาการได้เพิ่มขึ้นดั่งกาต้มน้ำร้อน
“โอจี้-จัง, นั่นไม่ดีนะ ตามีความดัน, ดังนั้นถ้าตาโมโห…”
ผู้หญิงเอลฟ์ที่ดูเหมือนจะเป็นญาติของลูซี่ ทำให้หัวหน้า-ซังใจเย็นลง
“ฮ่าาห์…ฮ่าาห์…”
ลมหายใจเขาหยาบ
เขาโอเคมั้ยเนี่ย
เขาอายุเท่าไหร่?
“…ว่าแต่, ลูซี่, เธอท้องเหรอ?”
“ทำไม?! ไม่มีทางที่หนูจะเป็นอย่างนั้น, โอเน่-จัง!” (ลูซี่)
““?!””
ซา-ซังและผมได้ตกใจแล้วเรามองหน้ากัน
นั่นคือการสนทนาระหว่างครอบครัวเหรอ?!
“เพราะ เธอรู้มั้ย, พาผู้ชายกลับมาที่นี่ ไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากนั่น”
“หนูต่างออกไป! หนูต่างจากแม่และพี่สาวนะ!” (ลูซี่)
“แก! แกกล้าดียังไงมาลงมือกับลูซี่!”
“ผมยังไม่ได้ทำ” (มาโกโตะ)
ผมรีบส่ายหัวของผม
มันไม่ได้โกหก (ขึ้นอยู่กับว่า)
“เอ๋? เธอสองคนไม่ได้ทำอะไรกันเหรอ? แม้ว่าเธออยู่ในความสัมพันธ์โรแมนติก?”
“พูดถึงแล้ว, หนูก็เป็นแฟนของทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
““?!””
คำพูดของซา-ซังทำให้หัวหน้า-ซังและพี่สาวของลูซี่ตาเบิกกว้าง
“นี่-นี่เป็นไปได้ยังไง…ลูซี่ได้เป็นเมียน้อยของฮีโร่” (โวลท์)
“โลกภายนอกมันน่ากลัว…”
อ้าา, เห้อ นี่มันเละเทะ
ผมได้อธิบายสถานการณ์ได้อย่างไรก็ไม่รู้
◇◇
“…มอสเตอร์แตกตื่นมาจากป่าปีศาจ, หือห์” (โวลท์)
หัวหน้าหมู่บ้านทำสีหน้าที่ซับซ้อน
ผมได้ให้ข้อมูลที่ถูกต้องกับเขาเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับลูซี่
แต่เขาไม่ได้สบตาผมมาซักพักแล้วตอนนี้
“มันจะดีกว่าถ้าปรึกษากับหัวหน้าหมู่บ้านอื่นด้วย ชั้นจะทำการเตรียมการ มาทางนี้, ทุกคน” (โวลท์)
พวกเราได้ถูกนำทางลึกเข้าไปในบ้าน
มีห้องประมาณ 16เมตร2 ลึกเข้าไปข้างใน, และมีวงกลมเวทมนตร์ขนาดยักษ์เขียนอยู่ที่นี่
(ที่นี่ไว้ใช้ทำอะไรน่ะ?) (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ, ห้องนี้คือ…” (ลูซี่)
คำถามผมต้องแสดงอยู่บนหน้าผม
ลูซี่อธิบายกับผม
ประเทศแห่งไม้, สปริงล็อก
ประเทศนี้เป็นประเทศเดียว {ที่ไม่มีราชา} ในทวีปทิศตะวันตก
ประเทศที่ประกอบไปด้วยเอลฟ์และกึ่งสัตว์
มีหมู่บ้านหลายร้อย, และไม่มีเมืองใหญ่
งั้น, มันทำงานเป็นประเทศได้ยังไงล่ะ?
“ระบบสภา” (ลูซี่)
การอธิบายของลูซี่ดำเนินต่อไป
“สภาของสปริงล็อกคือที่ที่ตัวแทนของหมู่บ้านมารวมกัน การบริหารของประเทศแห่งไม้ทั้งหมด ถูกกำหนดในการประชุมนั้น ประธานของสภาเปลี่ยนทุกสี่ไปไปที่แต่ละหมู่บ้าน โอจี้-จังก็ได้ถูกเลือกเมื่อนานมาแล้ว” (ลูซี่)
“นักเวทย์ในตำนาน, จอห์นนี่ วอล์คเกอร์, ได้ถูกเสนอชื่อเป็นประธานคนแรกเป็นเรื่องที่โด่งดัง” (เลโอ)
เจ้าชายเลนเนิร์ดเพิ่มเติม
“ถูกเสนอชื่อ? เขาไม่ใช่คนแรก?” (มาโกโตะ)
“ตาทวดของชั้นเป็นคนอิสระ, ดังนั้นเขาไม่ได้อยู่ที่เดียว” (ลูซี่)
“พ่อของชั้น, แม้ว่าเขาผ่าน 400 ปี, ยังเป็นคนกระฉับกระเฉงที่สร้างลูกหลานมากมาย” (โวลท์)
หัวหน้า-ซังพูด
ฮีโร่ในตำนานที่ลือกัน ที่มีลูกหลานมากมาย
ระหว่างที่เรามีการสนทนานั้นเธอ, ภาพของเอลฟ์และกึ่งสัตว์ได้ถูกฉาย ได้เด้งขึ้นมาทีละภาพทีละภาพ จากวงกลมเวทมนตร์ขนาดยักษ์
(น-นี่มัน…ระบบประชุมทางวีดีโอ?) (มาโกโตะ)
มีภาพฉายมากมายลอยอยู่ในอากาศ
มีประมาน 20-30
และผมแม้แต่ได้ยินเสียงจากพวกเขา
“การเรียกจากหัวหน้าหมู่บ้านของคานัน, หือห? นั่นหายากนะ”
“มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?”
“ตัดเวลากับหลานชั้นไป”
ผมได้ยินเสียงของผู้อาวุโสที่น่าจะเป็นผู้นำของหมู่บ้าน
ว้าว!
ผมได้ประเมินอิเซไกต่ำไป!
นี่มันเหมือนการแพร่ภาพทางทีวีเลย!
“มันดูเหมือนมีความผิดปรกติได้ปรากฏในป่าปีศาจเมื่อเร็วๆนี้ เมืองหนึ่งของประเทศแห่งน้ำได้ถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์แตกตื่น มีใครซักคนที่รู้เรื่องนี้มั้ย?” (โวลท์)
ตาของลูซี่ถามหัวหน้าหมู่บ้านรอบๆ
“หืมม, ไม่มีอะไรที่นี่…”
“มอนสเตอร์แตกตื่นไม่ใช่เรื่องเล็กเลย”
“แต่มันเป็นบางอย่างที่ปรกติในป่าปีศาจนะ”
ตอนแรก, รายงานที่ว่าไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้นได้ดำเนินต่อไป
“ตอนนี้ชั้นมาคิดดูแล้ว, จำนวนการพบเจอกับอันเดดได้เพิ่มขึ้น”
“อ้าา…นั่นจริง ชั้นอาจจะได้รับรายงานแบบนั้นด้วย”
“มีบางคนจากหมู่บ้านของชั้นเห็นพวกมันด้วย”
(อันเดด…? ไม่ใช่โบสถ์งู?) (มาโกโตะ)
“ลูซี่, อันเดดมันออกมาบ่อยในป่าปีศาจมั้ย?” (มาโกโตะ)
“บ่อย นักผจญภัยที่ตายในป่าปีศาจกลายเป็นอันเดดเป็นเรื่องทั่วไป” (ลูซี่)
เข้าใจแล้ว มันไม่ได้หายากขนาดนั้นสิถ้างั้น
“ป่าปีศาจเป็นพื้นดินศักดิ์สิทธิ์ พวกมันต้องกลับมาที่ตายของพวกมัน
“ช่างเป็นเรื่องที่มีปัญหา”
“ถ้าจำนวนเพิ่มมากเกินไป, เราต้องคิดมาตรการตอบโต้”
ป่าปีศาจเป็นพื้นดินศักดิ์สิทธิ์
“มาโกโตะ, หลุมฝังศพของราชาอมตะไบฟรอน, ที่ได้ถูกกำจัดโดยผู้กอบกูอาเบลเมื่อ 1,000 ปีก่อน, อยู่ในป่าปีศาจ สำหรับอันเดด, นั่นเป็นที่ที่สำคัญ” (ลูซี่)
“อ้าา, ชั้นได้เรี่ยนเกี่ยวกับนั่นมาในวิหาร…” (มาโกโตะ)
“ทำไมนั่นมันมีบางอย่างที่มีปัญหามากจัง?” อายะถาม
มันจริง ไม่ใช่ว่าพวกเขาควรจะย้ายไปที่อื่นเหรอ? หรือทำลายมัน
“หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจได้ถูกผนึก, แต่แม้แต่นั่น, มันยังปล่อยพิษที่ทรงพลัง มนุษย์ปรกติเข้าหามันไปไม่ได้ นายขาดความรู้, อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังสอนผม
อย่างที่คาดกับออราเคิลแห่งความมืด, เธอรู้หลายอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ตอนนี้ชั้นมาคิดดูแล้ว, ฮีโร่ของประเทศแห่งไม้อยู่ไหน?”
“ในลานฝึกที่ป่าที่ยิ่งใหญ่ ชั้นไม่คิดว่าเขาจะออกมาจนกว่าจะ 10 วันหรือมากกว่านั้น”
มันดูเหมือนฮีโร่ของประเทศแห่งไม่ได้ตัดการติดต่อกับภายนอก และฝึก
มันจะยากที่จะไปเจอเขาถ้างั้น
“ชั้อโทษที่เรียกกระทันหัน ชั้นอยากจะรวมหมู่บ้านทั้งหมดใน 7 วันและคุย ติดต่อพวกเขาได้มั้ย? ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำได้มาที่นี่น่ะ, เห็นมั้ย” (โวลท์)
“รับทราบ” “ช่วยไม่ได้ถ้างั้น” “แต่ชั้นไม่อยากให้มันนานเลยนะ” “ชั้นจะพยายามเรียกฮีโร่ด้วย”
ภาพฉายของหัวหน้าได้ดับไปทีละภาพทีละภาพ
(เข้าใจแล้ว…งั้นนี้ก็คือที่ประเทศแห่งไม้ยังสามารถเป็นหนึ่งเดียวกันได้ยังไง) (มาโกโตะ)
ค่อนข้างเป็นประชาธิปไตย
ผมได้ยินมาว่าประเทศแห่งไม้ก็ยังถูกเรียกว่าที่อยู่อาศัยของป่า, และว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันกับธรรมชาติ
ผมคิดว่าพวกเขามีวิธีชีวิตที่โบราณ
พวกเขาจริงๆแล้วอาจจะก้าวหน้ามากที่สุด
(ยังไงก็ตาม, วิธีของสิ่งต่างๆแบบนี้มันจะเป็นไปได้ด้วยดีเมื่อมันมีสงครามมั้ย?) (มาโกโตะ)
ประธานที่เปลี่ยนทุกๆ 4 ปีจะสามารถแสดงความเป็นผู้นำที่ทรงพลังได้มั้ย?
ยังไงซะ, ผมจะไม่บ่นเกี่ยวกับว่าประเทศอื่นเขาอยู่กันยังไง
พวกเราออกจากห้องประชุม
หลังจากประชุม, งานเลี้ยงต้อนรับได้ถูกจัดไปกับผู้คนของหมู่บ้านคานัน
พวกเขาส่วนใหญ่เป็นครอบครัวของลูซี่
มีผักและผลไม้ป่ามากมายในจานอาหาร
ยังมีจานเนื้อกระต่ายมีเขาและจานปลาแม่น้ำ
รสชาติมันอ่อน, แต่มันปรุงได้ดีแล้วก็อร่อยอย่างถูกต้อง
“เฮฮ๋ห์, นายเป็นเจ้าชายเหรือ, หือห์ น่ารักอ่ะ~”
“เฮ้ เฮ้, ชอบผูหญิงที่โตกว่ามั้ย?”
“หยุดเลย, เธอมันมากกว่า 60 ปีแล้วนะ”
“เธอก็อยู่ในสถานการณ์คล้ายกันกับชั้น แม้ว่าเธอได้หย่าสองครั้งแล้วกลับมา”
เจ้าชายเลนเนิร์ดได้เป็นที่นิยมกับเอลฟ์โอเน่-ซามะ
พูดถึงแล้ว, พวกเธออาจจะถูกพิจารณาว่าแก่ด้วยอายุ, แต่พวกเธอดูเหมือนพวกเธอยังอยู่กลางยี่สิบ
แล้วก็, พวกเธอทั้งหมดเป็นคนสวย
นั่นเอลฟ์สำหรับคุณล่ะ
“ม-มาโกโตะ-ซัง…” (เลโอ)
เขามองมาทางนี้ร้องขอการช่วยเหลือ, แต่…
“มาโกโตะ, นายมีความสัมพันธ์แบบไหนกับลูซี่?!” (โวลท์)
“นั่นเป็นครั้งที่ 10 ที่ตาถามแล้วนะครับ” (มาโกโตะ)
ผมได้ถูกจับโดยตาของลูซี่
“นายพูดว่านายเป็นแฟนของลูซี่, แต่นายก็เป็นแฟนของซาซากิ-ซังนั่นด้วย! ไม่ใช่ว่านั่นไม่ซื่อสัตว์เหรอ?!” (โวลท์)
พูดถึงแล้ว, ซา-ซังได้คลอเคลียกับผมระหว่างอยู่บนตักของผม
“ฮึนน, ชั้นเมาแล้ว~”, คือที่เธอพูด, แต่ผมพบว่ามันน่าสงสัยว่าเธอเป็นอย่างนั้นจริงๆมั้ย
“โอจี้-จัง! หยุดได้แล้ว!” (ลูซี่)
“นี่มันแย่แล้ว! ลูซี่ได้เริ่มคล้ายกับโรซาลี!” (โวลท์)
“หนูต่างกันโดยสิ้นเชิง!” (ลูซี่)
“ใช่ ใช่, แม่โรซาลี-ซามะได้มีลูกแล้วเมื่ออายุเท่าลูซี่”
“พี่ก็ด้วย, โอเน่-จัง!” (ลูซี่)
“อย่างนั้นเหรอ?”
แม่ที่ร่ำลือกันของลูซี่, หือห์
ผมอยากจะเจอเธอซักครั้ง
ผมอยากจะคุยกับออราเคิลแห่งไม้, แต่ฟูเรีย-ซังได้คุยกับเธออยู่
บางทีพวกเธออาจจะมีหลายอย่างที่ต้องพูดเพราะสองคนเป็นออราเคิล
แต่พวกเราซ่อนว่าเธอเป็นออราเคิลนะ
ผมจะให้เธอบอกเราว่าเธอเรียนรู้อะไรภายหลัง
งานเลี้ยงดำเนินต่อไป, และผม, ที่ได้สะดุ้งโดยการระดมถามของหัวหน้า, โกหกเกี่ยวกับว่าจะไปห้องน้ำและลุกจากที่นั่ง
(ชั้นต้องซื้อเวลานิดหน่อยที่นี่) (มาโกโตะ)
ผมสบตากับลูซี่และซา-ซัง
พวกเธอน่าจะเข้าใจว่าผมอยากทำอะไร
ผมเดินไปรอบๆหมู่บ้านที่สลัวๆ
หมู่บ้านเอลฟ์ไม่มีไฟถนน, ดังนั้นมองผิวเผินแล้วเหมือนมันอ้างว้าง
เมื่อผมมองขึ้นไปอย่างถูกต้อง, ผมสามารถเห็นหญ้าแสงจันทร์ส่องแสงไปพร้อมกับพระจันทร์ที่นี่ที่นั่น
ถ้าผมใช้ [มองกลางคืน], มันไม่ได้อึดอัดขนาดนั้น
สำหรับเอลฟ์ที่มีตาดี, พวกเขาน่าจะไม่มีปัญหาด้วยแสงเพียงเท่านี้
หมู่บ้านมีบาเรียรอบๆมัน, มันเลยปลอดภัย
หมู่บ้านที่ส่องสว่างโดยหญ้าแสงจันทร์นั้นงดงาม
ผมได้เดินไปรอบๆหมู่บ้านอย่างไร้กังวล
◇◇
“โอ้ ชั้น, มันเป็นครั้งแรกที่ชั้นเจอนาย”
ภายใต้แสงจันทร์, ผู้หญิงเอลฟ์คนหนึ่งได้พูดกับผม
(มันคือพี่สาวของลูซี่เหรอ?) (มาโกโตะ)
ผมส่วนใหญ่น่าจะไม่ผิดนะ
เธอเป็นคนที่{คล้ายกับลูซี่มากที่สุด}ในคนที่ผมเจอมาถึงตอนนี้
เธอมีผมสีบลอนด์และตาสีฟ้า
เธอนั้นสง่างามเสียจน, ถ้าเธอเป็นมนุษย์, เธอจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นขุนนาง
เธอดูเหมือนลูซี่ที่โตขึ้นนิดหน่อย, และถ้าเธอมีรูปลักษณ์ที่สงบ, เธอจะดูเป็นบางอย่างแบบนี้
เธออยู่ที่งานเลี้ยงมาก่อนมั้ย?
ผมจำไม่ได้ว่าเห็นเธอนะ
“ผมทากัตซูกิมาโกโตะ ผมอยู่ในปาร์ตี้ด้วยกันกับลูซี่ และผจญภัยไปด้วยกัน” (มาโกโตะ)
“โอ้ ชั้น! ลูซี่นั่น, ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอได้ผู้ชาย?”
โอเน่-ซังพูดด้วยรอยยิ้ม
“เฮ้, อยากจะคุยซักพักนึงมั้ย?”
พูดสิ่งนี้, เธอจับมือผมแล้วดึงผม
(ค-คนที่นี้รุกจังเลย) (มาโกโตะ)
ขาของผมลอยเบาๆ
(เวทมนตร์ลอยตัว) (มาโกโตะ)
เวทมนตร์บินที่เป็นที่นิยมเล็กน้อย
มันไม่ได้หายากที่จะใช้ลอยตัวโดยไม่ร่าย
มันแค่นั่น, ในหมู่ในเวทย์ทั้งหมดที่ผมพบมา, นี่เป็นครั้งแรกที่ลอยตัวรู้สึกธรรมชาติมาก
เธอน่าจะค่อนข้างเป็นคนที่แข็งแกร่ง
เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว, เธอได้พาผมไปบนยอดของต้นไม้ยักษ์ที่อยู่ตรงกลางหมู่บ้านแล้ว
มีกิ่งหนาที่มันพอดีสำหรับสองคน
“ที่นี่เป็นที่ที่วิวสวยที่สุดในหมู่บ้านคานัน”
“จริงครับ ผมเห็นป่าที่ยิ่งใหญ่ได้เลย” (มาโกโตะ)
พระจันทร์ดวงโต และป่าที่ยิ่งใหญ่ แพร่กระจายไปสุดทาง
ต้นไม้เวทมนตร์ของป่าที่ยิ่งใหญ่ได้ปล่อยแสงอ่อนๆ น่าจะตอบสนองกับมานาของพระจันทร์
ในนั้น, มีที่ที่มืดเป็นพิเศษ
นั่นคือป่าปีศาจ, หือห์…
“ป่าปีศาจกวนใจนายเหรอ?”
“ครับ, ผมมาเพื่อสืบมัน” (มาโกโตะ)
“หืมม, แต่ที่ชั้นสนใจคือไกลเท่าไหร่แล้วที่นายได้ก้าวหน้าไปกับลูซี่”
เธอได้ยึดขโมยหัวข้อไปทันที
เธอได้จับมือของผมต่อไป, และด้วยอีกมือ, เธอเธอเล่นกับหน้าม้าของเธอ
เธอเป็นคนที่สัมผัสตัวมาก
ซา-ซังก็เหมือนแบบนั้นด้วย, แต่ผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ได้ขัดเกลามันมากกว่า
“ผมได้ไปลาเบรินทอสและป่าที่ยิ่งใหญ่ ไปด้วยกันกับลูซี่” (มาโกโตะ)
“ชั้นไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นเมื่อชั้นพูดว่า ‘ก้าวหน้า’”
เอลฟ์โอเน่-ซังได้หัวเราะคิดคัก พร้อมมือที่ยังจับกับมือของผม
“นาย…ชื่อของนายคือมาโกโตะ-คุง, ใช่มั้ย? นายมีอากาศที่ลึกลับรอบๆนายนะ แม้ว่าตัวนายเองไม่มีมานาเลยซักนิด, {สปิริตทั้งหมด}นั้นสนใจในตัวนาย”
“คุณเห็นสปิริตเหรอ?” (มาโกโตะ)
“แน่นอน สปิริตน้ำ, สปิริตลม, สปิริตดิน…ไม่มีสปิริตไฟมาก”
ว้าว! เธอได้เชี่ยวชาญ 4 ธาตุ
ผมได้คุยกับครอบครัวเมื่อครู่ที่แล้ว, แต่พวกเขาส่วนใหญ่ไม่มองไม่เห็นสปิริต
“นั่นหมายถึง…นายก็เห็นพวกเค้าด้วย?”
เธอชิดเข้ามา
ระยะที่ลมหายใจของเธอสัมผัสกับแก้มผม
“ใช่… สปิริตน้ำ… ไม่, สปิริตไฟด้วย” (มาโกโตะ)
“โฮ่ห์…แม้ว่านายเป็นมนุษย์, นายใกล้ชิดกับสปิริตได้ ช่างเป็นคนที่ลึกลับ ชั้นได้สนใจในตัวนาย”
พูดสิ่งนี้, เธอนั่งบนตักผม
เธอต้องใช้ [ลอยตัว], ผมไม่ได้รู้สึกถึงน้ำหนักเลยซักนิด
“อืม…คุณทำอะไรครับ?” (มาโกโตะ)
“อยู่นิ่งๆแป้บนึง”
พูดสิ่งนี้, เธอห่อแขนของเธอรอบหัวผม…
ในทันทีนั้น, บางคนได้เรียกผมจากข้างล่างต้นไม้
“มาโกโตะ~! นายไปไหน?”
“แต่ชั้นได้กลิ่นทากัตซูกิ-คุงแถวๆนี้นะ…”
ลูซี่และซา-ซังได้มาตามหาผม
ซา-ซังมีการรับรู้กลิ่นที่เหมือนสุนัข
“ขอโทษ, ผมต้องกลับไปเร็วๆนี้…เอ๋?” (มาโกโตะ)
เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว, พี่สาวของลูซี่ได้หายไปแล้ว
เธอได้หายไปอย่างสะอาด จนมันรู้สึกเหมือนกับผมเห็นภาพหลอน
(นั่นอะไรน่ะ…?) (มาโกโตะ)
ผมประสาทหลอนหรือนั่น?
ผมได้ลงไปที่ต้นไม้ระหว่างที่รู้สึกคลุมเครือเกี่ยวกับมัน
“เฮ้นั่น, ซา-ซัง, ลูซี่” (มาโกโตะ)
ผมเรียกสองคน
“ทากัตซูกิ-คุง …หืม? นายอยู่กับใครบางคนเหรอ?” (อายะ)
“ชั้นได้กลิ่นน้ำหอมที่ไม่รู้จักบนมาโกโตะ” (ลูซี่)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
หน้าของลูซี่และซา-ซังได้เข้ามาหาผม
พวกเขาจ้องตรงๆมาที่ผม
“ม-ไม่, ชั้นได้มองพระจันทร์อยู่คนเดียวน่ะ” (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกเหมือนฝันมาก ผมเลยจบที่การโพล่งนั่นออกไป
“นั่นโกหก” (ฟูเรีย)
“จ-เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
แม้แต่ฟูเรีย-ซังก็อยู่ที่นี่
“อัศวินของชั้นโกหก! แต่มันแค่ความรู้สึกนะ!” (ฟูเรีย)
ผู้ใช้เวทมนตร์โชคชะตา พูดเกี่ยวกับความรู้สึกนั้นน่ามั่นใจมาก, ดังนั้นเธอไม่ทำอย่างนั้นได้มั้ย
แต่เธอพูดถูกนะ
ในท้ายที่สุด, ผมได้บอกพวกเธอเกี่ยวกับที่ผมได้คุยกับผู้หญิงเอลฟ์ที่ไม่รู้จัก
อย่างไรก็ตาม, เมื่อเรากลับไปที่งานเลี้ยง เธอไม่ได้อยู่ที่นั่น
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord