132 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบเจอ
โรซาลี เจ วอล์คเกอร์
อีกชื่อหนึ่งของเธอคือแม่มดสีแดง
ในทวีปทิศตะวันตก, เธอได้ถูกเรียกเป็นหนึ่งในสามนักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ ไปด้วยกันกับปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่ และนักเวทย์มหัศจรรย์แห่งทิศเหนือ ออซ
ปัจจุบันนี้เธอเป็นนักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดของประเทศแห่งไม้
ที่เป็นฐานที่แน่นให้ชื่อเสียงของเธอในฐานะแม่มดสีแดงคือ สงครามมโหฬารมนุษย์-ปีศาจ
หนึ่งในสี่ลอร์ดปีศาจที่ปกครอปทวีปปีศาจในอดีต, ราชาแมลง, วาลัค
100 ปีก่อน, ลอร์ดปีศาจวาลัคได้โจมตีทวีปทิศตะวันตก
คนที่เผชิญหน้ากับสิ่งนี้คือพันธมิตรหกประเทศ และฮีโร่ของทั้งหกประเทศ
โรซาลีในเวลานั้นเป็นหนึ่งในพวกพ้องของฮีโร่แห่งไม้
ปีศาจปะทะมนุษย์และกึ่งมนุษย์ สงครามมโหฬารมนุษย์-ปีศาจที่ได้ดุร้ายไปถึงสุดขีด, และข้อสรุปใช้เวลาที่จะมาถึง
กองทัพของราชาแมลงได้แห่เข้ามาอย่างไม่มีวันสิ้นสุด, และทวีปทิศตะวันตกได้ถูกดันไปถึงความเหน็ดเหนื่อย
ลอร์ดปีศาจ วาลัค เพียงแต่สงลูกน้องของเขาไปที่ทวีปทิศตะวันตก, แต่ตัวเขาเองไม่ออกมาจากทวีปปีศาจ
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ เห็นได้ชัดว่าสามารถทนการมาที่ไม่สิ้นสุดของกองทัพลอร์ดปีศาจได้ ได้อย่างไรก็ไม่รู้
แต่การต่อสู้แห่งความถดถอยได้ดำเนินต่อไป, มันจะนำไปสู่ความพ่ายแพ้ในท้ายที่สุด
นักเวทย์ โรซาลี, ผู้ที่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้, ได้บุกไปที่ทวีปปีศาจไปด้วยกันกับฮีโร่ของไฮแลนด์
เหตุผลที่ทำไมมันไม่ใช่ฮีโร่ของประเทศแห่งไม้ เป็นเพราะฮีโร่ของประเทศแห่งไม้ได้บาดเจ็บอย่างหนักในสงคราม, และเขาได้ถอยออกมาจากแนวหน้า
ความพิเศษของโรซาลีคือเทเลพอร์ตระยะไกลสุดขีด
จำนวนของคนที่เธอพาไปได้คือเธอและอีกหนึ่งคน
และดังนั้น, นักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเวลานั้นคือฮีโร่ของไฮแลนด์, และดังนั้น, พวกเธอได้โจมตีลอร์ดปีศาจวาลัคไปด้วยกัน และพวกเธอสามารถจะเอาชนะเขาได้
นักเวทย์โรซาลีสามารถกลายเป็นตำนาน, และแต่งงานกับฮีโร่ของไฮแลนด์
ทั้งหมดที่ดีจบได้ด้วยดี
แม่แบบของจบอย่างมีความสุข
แต่ระบบลำดับชั้นของไฮแลนด์ได้เข้มงวด และไม่เข้ากับโรซาลี, ชีวิตแต่งงานของเธอเลยแย่ลงไปในประมาณ 5 ปี
โรซาลีในตำนานเห็นได้ชัดว่ากลับไปที่ประเทศแห่งไม้
หลังจากนั้น, เห็นได้ชัดว่าเธอได้เดินทางไปรอบๆโลก, และเมื่อมันมีปัญหา, เธอจะโผล่หัวของเธอและเกามัน
ความพิเศษของเธอคือเวทมนตร์สปิริต
เธอเก่งในการควบคุมสปิริตไฟและสปิริตลมเป็นพิเศษ และไม่มีใครจะเท่าเทียมกับเธอในเรื่องนั้นได้
โรซาลีใช้สปิริตเพื่อสร้างยักษ์ไฟมหึมาได้
และจากนั้น, หลังจากการต่อสู้, พื้นที่ที่ถูกเผาไหม้หลงเหลืออยู่
ด้วยภาพนั้นสลักอยู่ในใจพวกเขา, เธอได้ถูกกลัวในฐานะแม่มดสีแดงในท้ายที่สุด
—นั่นคือเรื่องราวของแม่ของลูซี่
“คนที่นายเจออาจจะเป็นแม่ของชั้น” (ลูซี่)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
หลังจากงานเลี้ยงเมื่อวาน, ทุกคนได้อยู่ที่บ้านของลูซี่
พี่สาวของลูซี่ทำอาหารเช้าให้เราอยู่ตอนนี้
“ผมบลอนด์และตาสีฟ้า, แล้วเธอดูคล้ายชั้น, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“ใช่, มันเป็นภาพในกระจกของเธอเลย, ลูซี่” (มาโกโตะ)
เธอรู้สึกเหมือนลูซี่ที่โตนิดหน่อย
“เพราะทั้งหมดลูซี่ได้คล้ายกับแม่มากที่สุด”
พี่สาวของลูซี่พูดระหว่างที่ทำอาหาร
“โรซาลีนั่น! ถ้าเธอได้กลับมา, เอาหน้ามาให้ดูซี่!” (โวลท์)
หัวหน้า-ซังได้ควันขึ้น
นั่นคือแม่ของลูซี่, หือห์
งั้นผมควรจะคุยกับเธออีกหน่อย
กำลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของประเทศแห่งไม้
หลังจากนั้น, เราได้ฟังเรื่องราวของวัยเด็กของลูซี่, และเรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัวของเธอขณะที่เรากิน
“เฮ้, อายะ, ฟูริ, ชั้นจะแนะนำเธอกับเพื่อนชั้นในหมู่บ้าน, ดังนั้นไปด้วยกันเถอะ!” (ลูซี่)
“โอเค~” (อายะ)
“เข้าใจแล้ว” (ฟูเรย)
ลูซี่, ซา-ซัง, และฟูเรีย-ซังได้ออกไป
มันเป็นซักพักแล้วตั้งแต่ลูซี่มาที่บ้าน
ให้เธอมีเวลาที่อิสระเถอะ
ผมอยากจะคุยกับออราเคิลแห่งไม้, แต่ผมไม่เห็นเธอที่ไหนเลย
เธออาจจะออกไปทำงาน
ฮีโร่ของประเทศแห่งไม้เห็นได้ชัดว่าติดต่อไม่ได้
ไม่มีอะไรทำ
(ชั้นควรจะไปฝึกแถวๆป่าแห่งการหลงมั้ย?) (มาโกโตะ)
ดันเจี้ยนที่ผมไปครั้งหนึ่งด้วยกันกับลูซี่
ต่างจากป่าปีศาจ, ตราบใดที่คุณไม่หลงทาง, ความยากของมันแม้แต่นักผจญภัยระดับเหล็กก็จัดการกับมันได้
มันควรจะโอเคแม้ว่าผมไปคนเดียว
“มาโกโตะ-นี่ซัง, พี่จะไปไหนเหรอ?” (เลโอ)
“ชั้นคิดเกี่ยวกับการสำรวจป่าแห่งการหลงน่ะ” (มาโกโตะ)
“พี่จะไปสำรวจดันเจี้ยนคนเดียวเหรอ…? ไม่ใช่ว่านั่นอันตรายเหรอ?” (เลโอ)
เจ้าชายเลนเนิร์ดส่งสีหน้าที่กังวลมาหาผม
“ชั้นจะวิ่งหนีถ้ามันเริ่มอันตราย, มันเลยโอเค” (มาโกโตะ)
“งั้น, ชั้นจะไปกับพี่ด้วย!” (เลโอ)
โออ้, เจ้าชายเลนเนิร์ดจะมาด้วยกันกับผม
“เดี๋ยว ถ้าเจ้าชายเลนเนิร์ดไป, ชั้นไปด้วย ชั้นได้ถูกมอบหน้าที่ที่ต้องปกป้องเจ้าชายเลนเนิร์ด โดยเจ้าหญิงโซเฟีย” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังเข้าร่วม
“เอ๋? จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมคิดว่างานเธอจะจบแล้วหลังจากที่พาเรามาสู่ประเทศแห่งไม้
“เธอยังได้ขอให้ชั้นดูแลนายด้วย, มาโกโตะ” (เจเน็ต)
เธอส่งสายตามาให้ผมเหมือนกับว่ามันน่าเบื่อ
ดูเหมือนความคิดเห็นของผมได้ถูกสรุปอยู่ใน ‘ฮีโร่ที่ไม่มีความรู้สึกถึงศีลธรรมต่อผู้หญิง’
(แต่ผมยังบริสุทธิ์อยู่นะ…) (มาโกโตะ)
“น๊าา น๊าาา”
ซุยกระโดดขึ้นมาบนผม
“มีอะไร? ถูกทิ้งโดยเจ้าหญิงหรือไง?” (มาโกโตะ)
ผมได้เกาคางมันและมันคราง
เจเน็ต-ซังมองตรงไปที่ซุย
“อยากลูบมันมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ม-ไม่เอา!” (เจเน็ต)
ผมได้ถูกจ้อง
แม้ว่าผมคิดถึงใจคนอื่นนะนั่น
แล้วดังนั้น, คนสามคนและสัตว์หนึ่งตัว ได้มุ่งหน้าไปที่ป่าแห่งการหลง ในป่าที่ยิ่งใหญ่
◇◇
ลักษณะของป่าแห่งการหลงคือ:
—ต้นไม้ใหญ่ที่เป็นแบบเดียวกันยาวไปไม่สิ้นสุด
—หญ้าสูงหนา
—มีหมอกจางๆอยู่ตลอด
—สปิริตลมและดิน พยายามทำให้นักเดินทางหลงทางตลอด
นั่นคือที่พูดกัน
“ด้วย [แผนที่], นี่มันง่าย” (มาโกโตะ)
มันได้ถูกจัดประเภทเป็นดันเจี้ยนที่อันตรายในสมาคมนักผจญภัย, แต่ตราบใดที่คุณไม่หลงทาง, ไม่มีปัญหา
“ดูเหมือนสกิลแผนที่ของนายจะแข็งแกร่งนะ” (เจเน็ต)
“อย่างที่คาดกับมาโกโตะ-นี่ซัง!” (เลโอ)
พวกเราสำรวจป่าแห่งการหลงระหว่างที่สองคนชมผม
{ซักพักหลังจากเดินผ่านป่า}
ภาพที่แปลกได้อยู่ตรงหน้าเรา
“…นี่คืออะไร…?” (เลโอ)
“เจ้าชายเลนเนิร์ด, ระวังตัวด้วยค่ะ ดูเหมือนมีมอนสเตอร์ที่อันตรายอยู่ที่นี่” (เจเน็ต)
เจ้าชายเลนเนิร์ดได้กลัวเล็กน้อย, และเจเน็ต-ซังตั้งท่าด้วยหอกของเธอเพื่อปกป้องเจ้าชาย
“ศพ…ของสัตว์และแม้แต่มอนสเตอร์” (มาโกโตะ)
ผมพึมพำสิ่งนี้
มีทะเลของศพจากสิ่งเช่นกวาง, กระต่ายมีเขา, และหมีป่า
ผมบอกได้โดยแค่มองผ่านๆว่าบางอย่างได้ฆ่าพวกมัน
(พวกมันถูกกิน?) (มาโกโตะ)
โดยไม่คำนึงว่าเป็นสัตว์หรืออะไรก็ตาม, มีร่องรอยของการถูกกัดอย่างดุเดือด
อย่างไรก็ตาม, ต่างจากสภาพของพวกมัน, ไม่ได้มีเลือดอยู่เยอะรอบๆ
ผมไม่อยากจะดูนี่นาน, แต่เมื่อผมดูใกล้ๆ, ผมเห็นได้ว่าศพแห้งเล็กน้อย
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ, นายรู้เยอะเกี่ยวกับป่าแห่งการหลงมั้ย?” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังถามผม
“มอนสเตอร์ของป่าแห่งการหลงนั้นเหมือนกันกับป่าที่ยิ่งใหญ่ ชั้นไม่เห็นว่ามอนสเตอร์ทำบางอย่างแบบนี้นะ” (มาโกโตะ)
เท่าที่ผมรู้, ภาพนี้คือครั้งแรกสำหรับผม
“มาโกโตะ-นี่ซัง…ไม่ใช่ว่าเลือดถูกดูดออกมาจากศพพวกนี้เหรอ?” (เลโอ)
“นั่นคือที่เห็น” (มาโกโตะ)
ดูดเลือด…แวมไพร์, หือห์
แต่เช้าเลยเหรอ?
อันเดดได้โปรดมีกำหนดการแค่ตอนกลางคืนได้มั้ย?
“มันแค่เหมือนกับที่เราได้ยินมาจากหมู่บ้านเอลฟ์ จำนวนของอันเดดได้เพิ่มขึ้น” (เจเน็ต)
“อันเดดชอบที่จะรวมกันรอบหลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจ… หลุมฝังศพของราชาอมตะไบฟรอน, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ตาของลูซี่พูด
“ราชาอมตะไบฟรอน…แม้ว่าเขาได้ถูกผนึก1,000 ปีที่แล้ว, เขายังปล่อยพิษจำนวนมโหฬาร ราชาแห่งความตาย…” (เจเน็ต)
“ว่าแต่, ผนึกไม่ได้ถูกแก้, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
เหมือน, คุณรูมั้ย, ‘หลุมฝังศพราชาอมตะ’ และ ‘ผนึก’…
มันแค่ฝักเหมือนธงมโหฬารสำหรับผม
“ผนึกได้ถูกทำโดยผู้กอบกู้อาเบล-ซามะ และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ ไม่มีทางที่มันจะถูกแก้!” (เลโอ)
เจ้าชายเลนเนิร์ดพูดอย่างเข้มแข็ง
“หืมม…” (มาโกโตะ)
มันน่ากังวล
“นายเป็นพวกคิดมาก, ไม่ใช่เหรอ, ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถ้าราชาอมตะได้กลับมา, มันคงจะผ่านพลังของสองคนสนิทของราชา, ชูริ และ เซเตค, แต่พวกเขาได้ถูกกำจัดโดยผู้กอบกู้ซามะ, ตั้งแต่ทีแรก, อันเดดคือปีศาจที่ถูกเกลียดที่สุดในประเทศแห่งแสง การกลับมาจะไม่ได้รับอนุญาต” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังก็พูดว่าการกลับมาของราชาอมตะก็เป็นไปไม่ได้ด้วย
งั้นมันมีแค่ผมที่เป็นพวกคิดมากเพราะเป็นคนต่างโลก
ยังไงซะ, มันจะดีถ้ามันเป็นอย่างนั้น
ระหว่างที่เราคุยถึงเรื่องนั้นอยู่…
*กรุบ กรุบ*
ผมได้ยินเสียบบางอย่างเคี้ยว
เหมือนเสียงสัตว์กินเนื้อได้กินสัตว์กินพืช
มันไม่แปลกในป่าที่ยิ่งใหญ่นี้ ที่คนแข็งแกร่งกินคนอ่อนแอ
แต่เสียงซดบางอย่างนี้มันอะไรกัน?
ผมไม่ได้ยินเสียงแบบนี้มาก่อน
เจ้าชายเลนเนิร์ด, เจเน็ต-ซัง, และผมมองกัน
เราได้หยุดคุยโดยสัญชาติญาน, และเดินแบบที่มันไม่ส่งเสียง
“กลับกันเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมเสนอ
เมื่อเป็นเรื่องพบเจอกับคู่ต่อสู้ครั้งแรก, ทั้งหมดมันเกี่ยวกับการวิ่งหนี
“ไม่, ถ้านี่เป็นตัวที่ได้ทำศพก่อนหน้านี้ทั้งหม, มันจะดีกว่าที่จะกำจัดมันตอนนี้ อย่างน้อยมากๆ, เราควรจะยืนยันหน้าตาของมัน” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังคัดค้าน
ยังไงซะ, เธอพูดมีประเด็น
“เจ้าชายเลนเนิร์ด, จับชั้นให้ดีๆ ดังนั้นผลของซ่อนจะไม่ถูกตัดออก” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค” (เลโอ)
เจ้าชายเลนเนิร์ด, ผู้ที่ได้สั่นอย่างมากมาย, เกาะแขนผมแน่น
“อ-อืม…ชั้นก็ใช้ซ่อนไม่ได้…” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังพูดสิ่งนี้ด้วยความยากลำบาก
ใช่, ตระกูลวาเลนไทน์ไม่ได้มอบภาพลักษณ์ว่าพวกเขาจะทำอะไรหลบๆซ่อนๆให้ผม
“งั้น จับชั้นไว้ด้วย, เจเน็ต-ซัง” (มาโกโตะ)
เธอได้จับปลายของแขนเสื้ออีกแขนหนึ่งของผมเบาๆ
เราได้เกื่อบเข้าไปใกล้ทิศทางที่เสียงได้ถูกทำ
〈นั่นน่ากลัว…〉, เจเน็ต-ซังพึมพำ
〈มันถูกกินอย่างย่ำแย่〉 (มาโกโตะ)
〈ออออุ…〉, เจ้าชายเลนเนิร์ดได้ซีด
พวกเรากลืนน้ำลายกับภาพที่ชวนช็อกตรงหน้าเรา
แม้ว่าเราอยู่ในป่า, มันถูกย้อมเป็นสีแดงสด
ที่กระจายอยู่รอบๆตรงนี่ตรงนั้น เป็นศพของหมาป่าป่ามากกว่าร้อยตัว
ศพนั้นทั้งหมด -โดยไม่มีข้อยกเว้น- ได้มีส่วนของเนื้อได้ถูกฉีกออกไป, ทิ้งรอยของเขี้ยวไว้
ภายในภาพดั่งนรกของกองศพ, มี ‘คล้ายมนุษย์บางอย่าง’ หนึ่งตัว ยองลง, กินและซดอย่างโลภมาก
พวกเราได้ดูภาพที่ขยะแขยงนั้นซักพัก, แต่บางอย่างนั้นได้หันหัวของมันกระทันหัน แล้วมองมาทางนี้
หน้าที่หันมาไม่มีตา
เบ้าตานั้นว่างเปล่า
ผิวที่ขาวอย่างสมบูรณ์มีรอยแตกอยู่บนมัน, และมีเส้นเลือดสีดำเต้นขึ้น เต้นลงอย่างมองเห็นได้
มันเป็นภาพที่น่าสยดสยองจนการแค่ดูมัน จะทำให้คุณรู้สึกไม่สบายตัว
เขี้ยวที่เรียงอยู่ในปากที่ใหญ่นั้นคมอย่างฉลาม
ข้อพิสูจน์ว่ามันได้อยู่ระหว่างกินอาหารจนถึงเมื่อกี้, เลือดสีแดงเข้มได้ไหลลงจากปากมัน
(แวมไพร์…?) (มาโกโตะ)
มันคงจะงี่เง่าถ้าแม้แต่เทียบมันกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ มีบางอย่างล่วงเกินสิ่งศักดิ์สิทธิ์ยืนอยู่นั่น
“…”
เจ้าชายเลนเนิร์ดได้สั่นและไม่ได้พูดอะไร
(นี่คือ…ชั้นอยากจะให้พวกเขาวิ่งหนีก่อน, แต่…) (มาโกโตะ)
“คุห์…” (เจเน็ต)
แม้แต่เจเน็ต-ซังก็มีเหงื่อเย็นไหลออกมาจากหน้าผากของเธอ
แวมไพร์ยิ้มและเปิดปากของมัน
เจเน็ต-ซังและผมตั้งท่าด้วยอาวุธของเรา
“ชั้นขอโทษนะนั่น ชั้นได้มีสมาธิออยู่กับอาหารของชั้น จนชั้นไม่สังเกต พวก, นั่นมันน่าอาย”
แวมไพร์เกาหัวของมัน ระหว่างที่ทำรอยยิ้มที่สดชื่น
(เออออ๋~~~) (มาโกโตะ)
มันเป็นการตอบสนองที่เป็นมิตรโดยไม่สนภาพลักษณ์, และมันจับผมอย่างไม่มีการป้องกัน
“นายคือ…ไม่ใช่เอลฟ์ ตัวแบบนี้…พอมาคิดว่าจะมีมนุษย์อยู่ที่นี่ ฟุฟุ, ชั้นไม่เห็นอะไรซักอย่างตอนนี้, เห็นมั้ย เพราะทั้งหมดชั้นไม่มีตา!”
มันมองไม่เห็น, แต่ผมสามารถรู้สึกถึงความเป็นมิตรจากน้ำเสียงของมัน
แต่ยังไงซะ, แค่จากภาพลักษณ์อย่างเดียว, ผมรู้สึกได้แค่ความบ้าคลั่งจากมัน
ศัตรู? หรือมันไม่มีภัย?
ผมอยากจะปรึกษาเกี่ยวกับสิ่งนี้, ผมเลยมองเจ้าชายและเจเน็ตซัง, แต่มันดูเหมือนพวกเขาไม่มีช่องว่างให้พูด
“ไม่, พวกเราเองนั้นขอโทษที่รบกวนนายระหว่างที่ทานอาหารอยู่” (มาโกโตะ)
ผมพยายามจะสนทนาตอนนี้
เมื่อผมพูดอย่างนี้, แวมไพร์ได้ทำหน้าเหมือนมันตกใจ
“อืม ยังไงซะ, นายเห็นชั้น, และแม้อย่างนั้นไม่รู้สึกถึงความกลัวเลยซักนิด, และแม้แต่พยายามจะพูดธรรมดาๆ… นั่นคงจะเป็นเรื่องที่คิดไม่ถึง 1,000 ปีก่อน… มันช่างน่าเศร้า”
“1,000 ปีก่อน?” (มาโกโตะ)
“ชั้นได้ตื่นหลังจากหลับมา 1,000 ปี ขอบคุณสิ่งนั้น, ชั้นได้หิวมาก หิวจริงๆ ปีศาจคลาสสูงแบบชั้นต้องอาศัยอาหารที่หยาบคายแบบนี้ มันช่างน่าอาย
1,000 ปีก่อน…?
ตื่นขึ้นมา?
น-นี่คือ…?!
“ป-เป็นไปได้มัยว่านายคือลอร์ดปีศาจ, ไบฟรอน-ซัง?” (มาโกโตะ)
เขาได้ตื่นขึ้นมาจริงๆ
เมื่อผมถามสิ่งนี้, แวมไพร์ได้หัวเราะออกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!! ชั้นเหรอ?! แกรนด์มาควิสไบฟรอน?! มนุษย์พูดสิ่งที่น่าขบขันแบบนี้หลังจาก 1,000 ปีได้ผ่านไปเหรอ?! ไม่, ชั้นเป็นปีศาจสูงไร้ชื่อ ถูกเข้าใจผิดเป็นไบฟรอน-ซามะเป็นเกียรติยศที่สูงที่สุด, มนุษย์”
“ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
มันไม่ใช่ลอร์ดปีศาจ นั่นโล่งใจ
ผมเป็นแค่คนเดียวที่สนทนากับมัน
สองคนที่เหลือไม่ขยับเลยจนถึงตอนนี้
แมวดำอยู่บนไหล่ผมได้ ‘ฟฟฟฟู่ ฟฟฟฟู่!’ และขนของมันตั้งชูชันตรงปลายของมัน
ในชั่ววินาทีนั้น, กระทันหัน
คำพวกพวกนี้ได้แสดงตรงหน้าผม
[{คุณจะวิ่งหนีจากคนสนิทของลอร์ดปีศาจไบฟรอน, เซเตค?}]
ใช่ ←
ไม่
(อ่ะช้าา…) (มาโกโตะ)
คนตรงหน้าเราค่อนข้างเป็นคนที่อันตราย
อาเบล-ซามะ! ท่านไม่ได้จบมันเลยซักนิด
ขอบคุณสำหรับเงิน 25 บาท
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord