บทที่ 488 เมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง!
ยามรุ่งอรุณ แสงแดนอันอบอุ่นลอดผ่านหน้าต่างลงไปบนร่างของหลี่จิ่วเต้า
“เมื่อคืนนอนเต็มอิ่มมาก โดยเฉพาะความฝันนั่น…”
หลี่จิ่วเต้าบิดขี้เกียจ ตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล
เขานึกถึงเมื่อคืน ความฝันนั่นสมจริงเกินไปหรือเปล่านะ?
เก็บกลางวันไปฝันกลางคืน…เป็นไปได้หรือไม่ที่เขาจะเห็นรูปลักษณ์อันทรงเสน่ห์ของเสี่ยวไป๋ในตอนกลางวัน จึงเก็บไปฝันหวานตอนกลางคืน?
ชายหนุ่มอดคิดขึ้นมาในใจไม่ได้
น่าเสียดาย ถึงแม้ความฝันจะสมจริงมาก แต่ส่วนใหญ่เขาก็ไม่สามารถจำได้ชัดเจนนัก เหมือนจะจำได้เพียงตอนแรกของความฝันอย่างเลือนรางว่ามีหญิงงามเข้ามาในอ้อมแขน ส่วนความฝันหลังจากนั้นเขากลับจำไม่ได้แม้แต่น้อย
ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าหญิงงามในความฝันเป็นผู้ใด…
นี่ทำให้เขารู้สึกเสียดายปนหงุดหงิดเล็กน้อย หายากนักที่จะฝันหวานเช่นนี้สักครั้ง แต่เขากลับไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าคนผู้นั้นเป็นใคร…
โดยเฉพาะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหลังจากนั้นเขาก็จำไม่ได้!
“หืม!?”
พลันตอนนั้นเองหลี่จิ่วเต้าก็ขมวดคิ้วขึ้นมา เขารู้สึกหลายใจลำบากราวกับมีบางสิ่งทับบนตัวเขาเอาไว้
“เดี๋ยวก่อน!”
สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนไปทันที หัวใจเต้นกระหน่ำไม่หยุด
เป็นไปได้หรือไม่ว่าเรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นเรื่องจริง!?
หลี่จิ่วเต้ายกผ้าห่มออกจากตัว
“!!!”
เป็นเรื่องจริง!
เมื่อคืนเขาไม่ได้ฝัน แต่เขากอดผู้หญิงคนหนึ่งจริง ๆ!
ตอนนี้หญิงคนนั้นก็ยังคงนอนอยู่บนตัวของเขา!
เสี่ยวไป๋!
ผู้หญิงคนนั้นคือเสี่ยวไป๋!
“ยังดี ยังดี!”
เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าที่เสี่ยวไป๋สวมใส่ยังอยู่ในสภาพดี เสื้อผ้าของเขาเองก็ยังคงอยู่ครบสมบูรณ์ ดูเหมือนเมื่อคืนเขากับเสี่ยวไป๋จะไม่ได้เกิดเรื่องอย่างว่าขึ้น
เสี่ยวไป๋ตอนนอนหลับดูน่ารักอ่อนหวานเป็นอย่างมาก กระทั่งถึงตอนนี้ก็ยังคงนอนหลับสนิทไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา
ครุ่นคิดก่อนจะเข้าใจขึ้นมา เขาเข้าใจว่าเหตุใดเสี่ยวไป๋จึงมาปรากฏตัวบนเตียงของเขา
แต่ก่อนตอนที่เสี่ยวไป๋ยังเป็นแมวสีขาวตัวน้อย เขาปล่อยให้เสี่ยวไป๋ขึ้นมานอนบนเตียงกับเขาบ่อย ๆ เมื่อคืนที่ผ่านมาเสี่ยวไป๋เมามายจนอาจเผลอหลับไปบนเตียงเขาอย่างไม่รู้ตัว ลืมว่าตนเองแปลงเป็นมนุษย์แล้ว
“หลังจากนี้ไปต้องฝึกให้เปลี่ยนนิสัยนี้แล้ว…”
หลี่จิ่วเต้ากล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้มเจื่อน
ตอนนี้ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ เสี่ยวไป๋ไม่ใช่แมวน้อย แล้วไม่สามารถนอนกับเขาได้อีกต่อไป
ชายหนุ่มขยับเสี่ยวไป๋ออกจากตัวเขาอย่างแผ่วเบา ระหว่างที่ทำเช่นนี้หัวใจเขาก็เต้นเร็วและเสียสมาธิไปชั่วขณะ
เขาไม่เคยแตะต้องผู้หญิงมากขนาดนี้มาก่อน จมูกของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเสี่ยวไป๋ มือก็สัมผัสได้ถึงความนิ่มเรียบเนียน จะให้เขาหัวใจไม่เต้นแรงได้อย่างไร!
โดยเฉพาะเมื่อเสี่ยวไป๋สวมใส่เสื้อผ้าบางเป็นอย่างมาก บนร่างมีเพียงเสื้อตัวในเท่านั้น ทำให้เขายิ่งฟุ้งซ่านมากขึ้น!
แต่สุดท้ายหลี่จิ่วเต้าก็สามารถยับยั้งเอาไว้ได้
ถึงแม้ว่าในอนาคตพวกเขาจะอยู่ร่วมกัน เขาก็ไม่สามารถคิดสับสนเช่นนี้กับเสี่ยวไป๋ได้ นี่นับเป็นการดูหมิ่นเสี่ยวไป๋
จะทำเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาด!
“ปล่อยให้มันดำเนินไปตามธรรมชาติ!”
หลังจากย้ายเสี่ยวไป๋ออกไปได้ เขาก็ห่มผ้าให้นาง แล้วลุกจากเตียงไปพร้อมคิดขึ้นมาในใจอย่างเงียบงัน
พูดตามตรงแล้ว เขาไม่ได้ไม่ชอบเสี่ยวไป๋ กลับกัน เขาชอบเสี่ยวไป๋มากเสียด้วยซ้ำ
แต่โดยรวมแล้วเขายังรู้สึกว่าระหว่างตนเองและเสี่ยวไป๋ยังขาดอะไรบางอย่าง กล่าวได้ว่ายังไม่ถึงขึ้นที่จะอยู่ร่วมกันได้
ในลานเล็ก ๆ ญาณศาสตราของสมบัติทุกชนิดต่างระเบิดออกมา
คำว่า ‘นายหญิง‘ ปรากฏขึ้นมาหลายครั้งในบทสนทนาของเหล่าสมบัติ!
ลั่วสุ่ย!
นายหญิงของลานแห่งนี้!
พวกมันต่างรู้ว่าลั่วสุ่ยเข้าไปในห้องของคุณชายเมื่อคืนนี้!
บุ๋ง บุ๋ง!
ปลาในถังน้ำเองก็พูดถึงเรื่องนี้ไม่หยุด
ปลามังกรตัวนั้นกล้าหาเรื่องนายหญิงของลานแห่งนี้ คุณชายจึงตุ๋นมัน!
ปลาหนึ่งตัวทำอาหารสามอย่าง!
ปลาหนึ่งตัวทำอาหารกินหมดทุกส่วน!
‘จะกล่าวถึงผู้ที่เฉลียวฉลาดเป็นอย่างมากก็ต้องมองที่ข้า ข้านั้นมองได้อย่างเฉียบขาด ได้พี่สาวที่ดี!’
ภายในใจของมัจฉาสัตมายามีความสุขยิ่งนัก
พี่ลั่วสุ่ยกลายเป็นผู้หญิงของคุณชาย กลายเป็นนายหญิงของลานแห่งนี้ มันยังจำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยอีกหรือไม่?
วันข้างหน้าของมันจะต้องสดใสไร้ที่สิ้นสุด！
มอ มอ มอ!
อสูรฟ้าชิงหนิวทั้งสี่ตนเองก็กำลังสนทนากัน ก่อนหน้านี้พวกมันคิดว่าลั่วสุ่ยอาจกลายเป็นนายหญิงของที่นี่ ตอนนี้ดูเหมือนมาพวกมันจะคิดถูก!
เวลาล่วงผ่านไปจนกระทั่งเที่ยงวันแล้ว ลั่วสุ่ยจึงค่อนตื่นขึ้นมา
ฤทธิ์ของเหล้าข้าวเหนียวแรงเป็นอย่างมากจริง ๆ มันทำให้นางเมามายเป็นอย่างมาก ไม่เช่นนางคงไม่มาตื่นเอาปานนี้
“หลับสบายจริง!”
ลั่วสุ่ยบิดตัวด้วยรอยยิ้ม แม้ว่านางจะเมา แต่นางก็ไม่ได้รู้่สึกอึดอัดแม้แต่น้อย ทั้งยังรู้สึกสบายตัวเป็นอย่างมาก
เหล้าข้าวเหนียวไม่ใช่สุราธรรมดาทั่วไป มันหล่อเลี้ยงร่างกายนางในทุกด้าน
“ความฝันเมื่อคืน!”
ใบหน้าของหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย นางนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนฝันว่าตนเองได้นอนบนเตียงคุณชาย ยิ่งไปกว่านั้นยังถูกคุณชายกอดเอาไว้…
น่าเสียดาย ที่นางไม่อาจจำได้อย่างชัดเจนว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหลังจากนั้น
“ไม่…ไม่ใช่ความฝัน!”
ห้องและเตียงที่คุ้นชินทำให้ลั่วสุ่ยตื่นขึ้นมาเต็มตาทันที เมื่อคืนนางไม่ได้ฝัน แต่นางเผลอหลับบนเตียงคุณชายจริง ๆ
ไม่…ไม่นะ!
นางพึ่งจะแปลงเป็นมนุษย์วันแรก นางพาคุณชายมาร่วมหลับนอนแล้วหรือ?
เอ่อ จะบอกว่านางพาคุณชายมาร่วมหลับนอนได้อย่างไร ต้องควรพูดว่าคุณชายพานางมาร่วมหลับนอนหรือเปล่า?
ไม่ พูดเช่นนี้ก็ไม่ถูกต้อง ความหมายดูแปลกไปบ้าง ราวกับคุณชายบังคับให้นางร่วมหลับนอนด้วย
โอ๊ย จะใครพาใครนอนก็ไม่สำคัญ ประเด็นหลักคือร่วมหลับนอน!
ทั้งตัวลั่วสุ่ยกลายเป็นสีแดงไปหมด นางยังบริสุทธิ์ นี่เป็นครั้งแรกของนาง!
“นี่เป็นครั้งแรก น่าเสียดายที่ข้าจำอะไรไม่ได้แม้แต่น้อย…”
ลั่วสุ่ยกล่าวออกมาเสียงแผ่วเบาด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
ทว่านางก็นึกอะไรบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว มือรีบเปิดผ้าห่มออกดูทันที
ครั้งแรกของหญิงบริสุทธิ์จะมีเลือดพรหมจรรย์ แต่ทว่าบนเตียงกลับสะอาดสะอ้านไม่มีสีแดงแม้แต่น้อย
“ครั้งก่อน ข้ากล่าวว่าหลิงอินคิดเพ้อเจ้อ แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะเป็นข้าเองที่คิดเพ้อเจ้อ!”
นางอดหัวเราะออกมาไม่ได้
เมื่อทบทวนความจริงให้ดี ๆ แล้ว เรื่องทั้งหมดจะเป็นไปได้อย่างไร
นางเข้าใจคุณชายเป็นอย่างดี คุณชายไม่เคยเป็นคนประเภทชอบเอาเปรียบผู้อื่น เช่นนั้นจะสามารถทำเรื่องอย่างว่ากับนางที่กำลังเมามายได้อย่างไร…
‘แสดงว่าคุณชายยังคงดื่มไม่มาก จึงยังไม่เมามาย ถ้าหากคุณชายเมาก็คงจะดี…’
นางอดคิดขึ้นมาในใจไม่ได้ นางรู้สึกว่าตนเองควรฝึกฝนการตื่น เผื่อวันหนึ่งหากสามารถอยู่ได้จนถึงตอนที่คุณชายดื่มจนเมาอย่างนัก เรื่องบางอย่างอาจสามารถเกิดขึ้นมาได้!
‘ไม่ ไม่ ไม่ ข้ามีความคิดเช่นนี้กับคุณชายได้อย่างไร!’
นางร้องออกมาในใจหลายครั้ง รู้สึกว่าตนเองกล้าหาญเกินไปแล้ว ถึงกับวางแผนอยากให้คุณชายเมาเพื่อเรื่องอย่างว่า!
…
ห่างไกลจากอาณาจักรออกไป ณ พื้นที่ส่วนหนึ่งไร้ซึ่งแสงตะวัน ภาพฉากหลังล้วนเต็มไปด้วยสีดำ
เคร้ง!
ณ ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยเสียงโซ่ตรวนดังไม่หยุด เมื่อมองเพียงแวบแรกก็สามารถทำให้หัวใจรู้สึกเย็นเยือก เปี่ยมด้วยความหวาดกลัวอย่างไร้ที่สิ้นสุด
มียักษ์นับร้อยถูกพันธนาการเอาไว้ ร่างกายของพวกมันล้วนแล้วแต่ถูกปกคลุมเอาไว้ด้วยขนสีแดงแปลกประหลาด กระทั่งใบหน้าเองก็ไม่เว้น เป็นฉากที่ชวนให้ผู้คนตกใจกลัวยิ่งกว่าเดิม!
“ตามที่คาดไว้ไม่ผิด คนที่นายท่านนำกลับมาด้วยตนเองยอดเยี่ยมจริง ๆ จนกระทั่งถึงตอนนี้จิตสำนึกก็ยังคงไม่หายไป”
สิ่งมีชีวิตที่ร่างปกคลุมไปด้วยหมอกสีแดงแปลกประหลาดยืนอยู่หน้ายักษ์ขนแดงตนหนึ่งเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี
เวลาผ่านมาเนิ่นนานถึงเพียงนี้ จิตสำนึกของยักษ์ขนแดงตนนี้ก็น่าจะถูกกลืนกินไปนานแล้ว
แต่ในความเป็นจริงคือจิตสำนึกของยักษ์ขนแดงกลับยังคงอยู่ไม่ถูกกลืนหายไป
นี่แสดงให้เห็นว่ายักษ์ขนแดงแข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งยิ่งกว่ายักษ์ตัวอื่น ๆ ทั้งหมด!
ไม่เช่นนั้น ยักษ์ขนแดงตนนี้คงจะถูกกลืนกินไปนานแล้วเหมือนยักษ์ตนอื่น ๆ