บทที่114 โดนยาพิษ
เอ่อ……
พ่อครัวหมายเลข1: “……”
พ่อครัวหมายเลข2:“……”
คนที่เหลือ“……”
ประท้วงประท้วง ไม่ต้องประเมินค่าให้สูงขนาดนั้นได้ไหมนะ?
แม้จะประเมินค่าให้สูงที่สุด ก็ประเมินค่าแค่เพียงอาหารจานเดียวได้ไหม?
ขณะนี้!
คุณอาวัยกลางคนกระแอมคอและเพื่อป้องกันไม่ให้หนุ่มรูปหล่อตกใจเขาได้ใช้ประโยคที่คิดว่าอ่อนโยนมากที่สุดในชีวิตกล่าวว่า: “งั้นคุณชายจะลงคะแนนให้พ่อครัวท่านไหนหรือ?”
พูดจบมือซ้ายของเขาคือ1 มือขวาคือ2
หลานเยาเยาตอบโดยไม่คิดว่า: “ข้าสละสิทธิ์! ถ้าเสมอกันก็สามารถแข่งอีกตาใช่ไหม?”
นี่ไม่จริงรึไง?
แค่คิดก็รู้สึกรอคอยแล้ว
ทุกคนแทบล้มลงอีกครั้ง คุณอาวัยกลางคนก็อ้าปากค้าง
สองพ่อครัวหัวใจกระดอนมาจนถึงลำคอ พวกเขาเตรียมทนรับต่อแผนที่แย่ที่สุดเอาไว้แต่ผลสรุปหลานเยาเยากลับบอกพวกเขาว่าเขาสละสิทธิ์แล้วยังบอกอีกว่าสามารถมีเพิ่มอีกรอบได้ใช่ไหม?
นี่ตั้งใจมาดูพวกเขาแข่งหรือมากินฟรีโดยเฉพาะกันแน่?
หลังจากสายตาที่รอคอยของหลานเยาเยา สองพ่อครัวก็ล้มเลิกความคิดว่าจะเพิ่มรอบโดยไม่ต้องคิดเลย
ไม่ลงคะแนนแล้วยังอยากกินอีก ไม่มีทางหรอก!
พวกเขาเป็นพ่อครัวระดับสูงก็ต้องมีเกียรติ
ท่ามกลางสายตาที่ผิดหวังของหลานเยาเยา คุณอาวัยกลางคนในฐานะผู้ตัดสินที่ยุติธรรมมากที่สุดก็ตัดสินใจให้พ่อครัวทั้งสองคนเป่ายิงฉุบเพื่อตัดสินการแพ้ชนะ อีกทั้งต้องชนะสองในสามรอบ
สุดท้ายพ่อครัวหมายเลข1แพ้การแข่งขันก็สิ้นสุดลง
เมื่อการแข่งขั้นสิ้นสุดแล้ว ต่อไปก็เป็นช่วงเวลาของการลงโทษที่น่าดูที่สุด!
พ่อครัวสองคนทุกคนต่างเตรียมติ่มซำมา3ชนิด ตอนนี้พ่อครัวหมายเลข1แพ้แล้วดังนั้นติ่มซำ3ชนิดของพ่อครัวหมายเลข1จึงไม่ได้ใช้
คุณอาวัยกลางคนสั่งให้คนเอาของที่อยู่ในสนามแข่งย้ายออกไปให้หมดเหลือไว้เพียงแต่โต๊ะหนึ่งตัวที่สามารถวางติ่มซำ3ชนิดได้
ตอนที่สองพ่อครัวทำติ่มซำนั้นยังไม่ได้วางยาพิษ
ดังนั้นเรื่องการวางยางพิษจะทำโดยคุณอาวัยกลางคน นอกจากคุณอาวัยกลางคนแล้วก็ไม่มีใครรู้อีกเลยว่าติ่มซำจานไหนของพ่อครัวหมายเลข2ไม่มียาพิษ
ดังนั้นตอนนี้ทุกคนจะตื่นเต้นมาก!
ถ้าพ่อครัวหมายเลข1หยิบได้ติ่มซำจานที่ไม่มียาพิษก็สามารถรอดชีวิตไปได้ ถ้าโชคร้ายก็จะหยิบได้ติ่มซำที่ตายเสียดีกว่าอยู่ และถ้าโชคร้ายไปตลอดงั้นก็มีแต่เส้นทางแห่งความตายแล้วจริงๆ
พ่อครัวหมายเลข1ฮึดความกล้าขึ้นมาเดินไปข้างโต๊ะด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย!
ตอนที่เขากำลังจะยกมือเลือกติ่มซำจู่ๆหลานเยาเยาก็เอ่ยออกมาว่า:
“รอก่อน”
ท่ามกลางสายตาของทุกคนนางก็เดินไปยังข้างกายของพ่อครัวหมายเลข1 จากนั้นก็ดมติ่มซำแต่ละอันๆสายตาก็มองอยู่ที่ติ่มซำ ย้ายไปไหนก็ย้ายไม่ได้สุดท้ายก็เลียริมฝีปากแล้วพูดว่า:
“ติ่มซำนี้ดูอร่อยจัง! ข้ากินได้ไหม?”
ตอนนี้ทุกคนมองนางเหมือนมองคนโง่
ติ่มซำนี้มีพิษนะเฮ้ย!
สามารถฆ่าคนได้นะ ยังคิดกินอีก?
“คุณชาย ไปก่อน นี่เป็นช่วงเวลาลงโทษไม่ใช่เรื่องล้อเล่น” คุณอาวัยกลางคนพูดอย่างจริงจัง
“คุณชาย ขอทางหน่อยเถอะ ข้าต้องการตายอย่างมีเกียรติ!”
พู่ว!
หลานเยาเยาเหลือบมองพ่อครัวหมายเลข1
แปลก?
เห็นชัดๆว่ากลัวตายแต่กลับแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ นางถอนหายใจอย่างเลี่ยงไม่ได้
หน้าตามันมีค่าขนาดนั้นหรือ?
“ข้าเห็นว่าติ่มซำจานที่สองมันน่าอร่อย ไม่งั้นเจ้าก็ลองชิมติ่มซำจานที่สองดูสิถ้าไม่มีพิษข้าค่อยกิน?”
“……”
คุณอาวัยกลางคนกระตุกปาก
คุณชายรูปงามคนนี้จะทำอะไร?
สุดท้ายทุกคนก็ไม่รู้ว่าพ่อครัวหมายเลข1คิดยังไงถึงหยิบติ่มซำที่อยู่ในจานที่สองขึ้นมากินจริงๆ
ในการเฝ้ารอของคนนับหมื่น จนกระทั่งพ่อครัวหมายเลข1กินติ่มซำจานที่สองจนหมดก็ไม่เป็นอะไร
ดูเหมือนจะไม่ได้หยิบติ่มซำจานที่สิ้นชีวิตทันที งั้นก็เหลือแต่ติ่มซำที่ไม่มียาพิษกับตายเสียดีกว่าอยู่
ทันใดนั้น!
สีหน้าของพ่อครัวหมายเลข1ก็เปลี่ยนไป รูปร่างก็หยุดลง
มีเสียง“เคร้ง” จานที่อยู่ในมือเขาตกลงบนโต๊ะ
ตอนที่ทุกคนคิดว่าเขาโดนยาพิษตายเสียดีกว่าอยู่นั้นกลับเห็นพ่อครัวหมายเลข1กางมือสองข้างแล้วพุ่งไปยังหลานเยาเยา
ใครจะรู้……
“ปัง……”
“โอ๊ย!”
มีเสียงของหนังตกลงที่พื้นแล้วก็มีเสียงเจ็บปวดของผู้ชายตามมา
เขาถูกหลานเยาเยาเหวี่ยงทุ่มลง
พ่อครัวหมายเลข1จับเอวลุกขึ้นอย่างโอดโอย เขาอยากที่จะรักษาภาพลักษณ์เย็นชาของตนเองไว้ พยายามอดทนความเจ็บปวดจากการถูกโยน อดทนจนทั้งหน้าบิดเบี้ยว
จากนั้นก็คำนับหลานเยาเยาเล็กน้อย แล้วกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพว่า:
“ขอบคุณมากคุณชาย!”
“เอ๊ะ? ขอบคุณข้าทำไม ข้าแค่รู้สึกว่าติ่มซำจานนั้นน่าจะอร่อยมากก็เท่านั้นเอง”
ถ้ารู้ก็จะไม่เตือนเขาแล้ว
นึกไม่ถึงเลยว่าจะกินติ่มซำจานนั้นจนหมด ชิ! ไม่พอใจ
“ถ้าคุณชายไม่ถือสา หลังจากลงเรือแล้วข้าจะทำอาหารเลิศรสโต๊ะใหญ่ให้!”
ไม่ว่าคุณชายรูปงามตรงหน้าจะรู้จริงๆว่าติ่มซำจานนั้นไม่มียาพิษหรือว่าแค่เดาเท่านั้น เขาก็ต้องเลี้ยงฉลองให้เขา
อย่างไรเสีย!
สิ่งที่เขาจะเลือกไม่ใช่ติ่มซำจานนั้น
สองจานที่เหลือนั้นไม่ว่าจะจานไหนถ้าเขาไม่สิ้นชีวิตทันทีก็ต้องตายเสียดีกว่าอยู่
ไม่ว่าจะจุดจบแบบไหน
แม้จะเป็นการตายเสียดีกว่าอยู่แต่ต่อจากนี้ก็จะเป็นคนพิการ
พอพูดว่ากิน หลานเยาเยาก็รีบเบิกตากว้างเป็นประกาย: “ไม่ต้องลงต้องรอแล้ว ตอนนี้เลย”
เอ่อ……
ทุกคนมองไปที่ท้องของหลานเยาเยา
แน่นะว่ายังใส่ลงไปได้?
หลานเยาเยาไม่มีเวลาสนใจพวกเขา ลากพ่อครัวหมายเลข1เดินไป
ใครจะรู้ว่าจะถูกคุณอาวัยกลางคนขวางทางไว้: “คุณชาย ช้าก่อน!”
“ยังมีเรื่องอะไรอีก? หรือเจ้าก็อยากทำอาหารเลิศรสให้ข้ากินเหมือนกัน?”นางหยุดฝีเท้าแล้วถามเขาด้วยรอยยิ้ม
“เอ๊ะ? คุณชายตลกแล้ว ข้าทำอาหารไม่เป็นแต่คุณชายท่านรบกวนกฎของการแข่งขัน ควรจะทำอย่างไร?” คุณอาวัยกลางคนแทบจะเกร็งหน้าเอาไว้ไม่อยู่
“ข้าก็แค่พูด ไปรบกวนกฎของการแข่งขันอย่างไร? ป้ายข้างนอกก็ไม่ได้มีเขียนไว้ว่านักชิมห้ามพูด?” หลานเยาเยาพูดอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่
ได้ยินดังนั้น!
คุณอาวัยกลางคนถูกตอกกลับ
ดูเหมือนจะไม่ได้เขียนไว้แต่ท่าทางของเขาเมื่อครู่มันชัดเจนว่าจะโกงให้พ่อครัวหมายเลข1
แต่ว่า……
เขาวางยาพิษ
คุณชายรูปงามคนนี้รู้ได้อย่างไร?
“เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าสมรู้ร่วมคิดกัน” พ่อครัวหมายเลข2ไม่พอใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเตือน คาดว่าตอนนี้พ่อครัวหมาย1น่าจะตายไปแล้ว และการทำอาหารของเขาก็จะไม่มีใครเทียบได้บนเรือใหญ่นี้
“สมองเจ้ามีปัญหาเหรอ? ถ้าสมรู้ร่วมคิดกันเมื่อกี้ข้าก็ไม่สละสิทธิ์หรอก แต่จะลงคะแนนให้พ่อครัวหมายเลข1ไปเลย ถ้าอย่างนั้นคนที่เผชิญความเป็นความตายก็คือเจ้า
อีกอย่าง ติ่มซำเมื่อครู่ข้าก็พูดไปเรื่อย
ก็เหมือนกับตอนนี้ที่ข้าบอกว่าเจ้าเป็นผู้หญิงจริงๆ หรือเจ้าจะเป็นผู้หญิงจริงๆหล่ะ? นี่ไม่ใช่ความจริงไง!”
ใครจะรู้……
พอนางพูดจบพ่อครัวหมายเลข2ก็มองนางอย่างแปลกๆแล้วก็หลบตา
โอ้มายก็อด!
พ่อครัวหมายเลข2คงไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆหรอกมั้ง?
เมื่อเห็นพ่อครัวหมายเลข2เงียบ คุณอาวัยกลางคนก็รู้ว่าเขาไม่ขัดข้องอะไรแล้ว
ยังไงการแข่งขันก็จบแล้ว ผลการลงโทษก็ออกมาแล้ว พ่อครัวหมายเลข2ก็ได้รับเงินรางวัลมากมาย
ทุกคนก็เห็นการแข่งขันแล้ว จากนั้นก็ทยอยออกไป