บทที่ 125 บุตรแห่งโชคชะตาหยางอวิ๋น (ต้น)
บทที่ 125 บุตรแห่งโชคชะตาหยางอวิ๋น (ต้น)
ลู่หยวนย่อมไม่รู้ว่าฝูงชนคิดอะไรกันอยู่ แต่ยอดฝีมือเช่นนี้มาอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แบบนี้ได้ มันชวนให้สงสัยว่าหยางอวิ๋นผู้นี้จะใช่บุตรแห่งโชคชะตาหรือไม่?
หยางจ่านเองก็เป็นผู้อ่านสีหน้าเป็น เมื่อเห็นบุตรศักดิ์สิทธิ์สนอกสนใจหยางอวิ๋นมากก็สบโอกาสพูดขึ้น “นายท่าน ยามนี้ตะวันร้อนแรง เหตุใดไม่ไปพักที่บ้านตระกูลหยางสักหน่อยเล่า ข้าจะเล่าเรื่องของหยางอวิ๋นให้ฟังอย่างละเอียดเลย!”
ชายหนุ่มเองก็ตั้งใจเช่นนั้น อันที่จริง เขาจะไปที่ไหนไม่สำคัญ เขาแค่หาที่รอกำหนดการของสำนักมายาศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น
หากหนนี้ได้พบบุตรแห่งโชคชะตาก็ถือได้ว่ากำไร!
ปัญหาเส้นชีพจรวิญญาณของไป๋ชิวเอ๋อร์ยังมีอีกมากมาย แต่พวกมันล้วนต้องใช้ค่าชะตาวายร้าย และค่าชะตาที่ลู่หยวนมีก็ไม่พอจริง ๆ
เมื่อเห็นบุตรศักดิ์สิทธิ์มีทีท่าจะตอบตกลง หวังเหมิ่งก็รีบกล่าวขึ้นว่า “ขอนายท่านอย่าหลงกลเขา โจรเฒ่าหยางจ่านผู้นี้หาเข้าใจอะไรหยางอวิ๋นไม่!”
“หยางอวิ๋นผู้นี้มาจากตระกูลสาขาของตระกูลหยาง สิ้นบุพการีแต่ยังเล็กเพราะอาการเจ็บป่วย อาศัยอยู่เพียงลำพัง และเพราะมีฝีมืออยู่บ้าง คนของตระกูลหยางจึงหาเขาพบ และหลังพากลับไปเพียงไม่กี่วัน ชายผู้นั้นก็ถูกคนของสำนักมายาศักดิ์สิทธิ์พาไปแล้ว!”
“หากบุตรศักดิ์สิทธิ์ต้องการรู้จักหยางอวิ๋น ท่านถามเราก็ได้!”
ผู้นำตระกูลคนอื่น ๆ ต่างปริปาก
สีหน้าของหยางจ่านชะงัก สิ่งที่หวังเหมิ่งพูดนั้นเป็นความจริง เขาไม่ได้รู้จักเจ้าหนูนั่นดีจริง ๆ นั่นแหละ
ประมุขหยางฝืนกล่าวขึ้น “เจ้าพูดเหลวไหล!”
มีหรือเขาจะปล่อยให้บุตรศักดิ์สิทธิ์ถูกคนอื่นชิงไปในยามเข้าด้ายเข้าเข็มเช่นนี้!
หวังเหมิ่งถลึงตามองหยางจ่านและกล่าวขึ้นว่า “บุตรศักดิ์สิทธิ์ บุพการีของหยางอวิ๋นป่วยตายก็เพราะถูกขับออกจากตระกูล หยางอวิ๋นไม่ชอบตระกูลหยางมาแต่แรก หลังเข้าสำนักมายาศักดิ์สิทธิ์ได้ หลายปีมานี้ก็ไม่เคยกลับมาสักหน!”
ได้ยินเช่นนี้ ม่านตาของลู่หยวนก็หดตัว ท่าทีสนใจเมื่อครู่ของเขาชะงักไป
หากหาข้อมูลมาก ๆ ไม่ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องไปตระกูลหยาง
ฟังวาจาจากผู้อื่น บางทีอาจได้รู้มากกว่าก็ได้!
หยางจ่านขัดขึ้นทันที “ไม่ใช่นะ!”
ประมุขหยางเริ่มลนลาน เขาเพิ่งได้รับความสนใจจากบุตรศักดิ์สิทธิ์ และเอาชนะผู้นำตระกูลคนอื่น ๆ มาได้ ยามนี้ต้องไม่มีผู้ใดแย่งไปจากเขา!
หวังเหมิ่งปรายตามองคู่แข่งด้วยรอยยิ้มเย็น “หยางจ่าน กล้าสาบานต่อสวรรค์หรือไม่ว่าหยางอวิ๋นจะกลับมา?”
สายตาของคนอื่น ๆ เองก็มุ่งมายังหยางจ่าน ผู้นำหลายตระกูลมีรอยยิ้มในแววตา
เม็ดเหงื่อผุดพรายบนหน้าผากของผู้นำหยาง หันมากล่าวกับลู่หยวนว่า “นายท่าน ข… ข้า”
หวังเหมิ่งกล่าวได้ถูกต้อง และหยางจ่านก็ย่อมไม่กล้าสาบาน
ลู่หยวนเองก็รู้แล้วว่าหนนี้เกิดอะไรขึ้น และยามนี้ดูเหมือนเขาจะถามอะไรจากตระกูลหยางไม่ได้ แค่เสียเวลาเปล่า ๆ
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยปากนั้นเอง เสียงสตรีผู้นั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง “พี่หยางอวิ๋นจะกลับมา!”
ในฝูงชน หยางซือซือตะเกียกตะกายลุกจากพื้นแล้ว ใบหน้าเยาว์วัยเชิดขึ้น พร้อมดวงตาไร้ความเกรงกลัวเยี่ยงคนหนุ่มสาว
“พี่หยางอวิ๋นบอกไว้ว่าหลังเข้าร่วมสำนักมายาศักดิ์สิทธิ์ เขาจะกลับมา!”
ลู่หยวนเบนสายตาไปมอง เมื่อเห็นท่าทีมั่นอกมั่นใจของหยางซือซือ เขาก็รู้ว่านางพูดความจริง
ดูเหมือนคนผู้นี้จะเกี่ยวข้องบางประการกับหยางอวิ๋น
ชายหนุ่มถามระบบในใจ “ระบบ ตรวจสอบคนผู้นี้ที”
[ระบบกำลังตตรวจสอบ…]
[ตรวจสอบเสร็จสิ้น หยางซือซือคือผู้กุมโชคชะตาตระกูลหยาง]
[ค่าชะตาปัจจุบัน 1,000 แต้ม!]
หนึ่งพัน?
ลู่หยวนเลิกคิ้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นผู้กุมโชคชะตาของทั้งตระกูล
แต่ค่าชะตาช่างน้อยนิดนัก
“ระบบตรวจสอบผิดหรือไม่?”
[ไม่ผิด!]
เอาเถิด ลู่หยวนกล่าวกับหยางซือซือว่า “เจ้ากับหยางอวิ๋นติดต่อกันหรือ?”
หยางซือซือไม่เหมือนผู้อื่น ในสายตานางหามีความเกรงกลัวไม่
เมื่อเห็นชายหนุ่มปริปากถามออกมาเอง นางก็ทำเพียงแย้มยิ้มบาง “เหตุใดข้าต้องบอกท่าน ต่อให้ท่านจะเป็น…”
ไม่ทันสิ้นคำ ฟ้าดินก็เลื่อนลั่นคำรณ
อำนาจมหาศาลกวาดไกลนับหมื่นจั้ง โถมเข้ามายังเมืองหวงซีเยี่ยงฟ้าถล่ม
ตูม! ตูม! ตูม!
กำแพงเมืองหวงซีไม่อาจทานทนพลังเช่นนี้ได้ ถูกแรงกดดันกดถล่มกองกับพื้นทันที
“อัก!”
หยางซือซือไม่อาจทนได้ นางกระอักเลือดออกมา ขณะร่างกายถูกแรงกดดันทับลงกับพื้นจนไม่อาจขยับตัวได้
ประหนึ่งถูกบรรพตโถมถล่ม ทั่วสรรพางค์กายถูกกระหน่ำโจมตี
ไม่กี่อึดใจต่อมา ก็มีเสียง ‘กร๊อบ’ สองสามหน หยางซือซือกระดูกหักไปหลายท่อน และเป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าความตายช่างใกล้ตัวนัก!
โลหิตหลั่งออกจากมุมปาก ความทะนงในแววตาแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว
ชาวเมืองคนอื่น ๆ นั้นก็ถูกปกคลุมด้วยพลังอันแก่กล้านี้ และต้องคุกเข่าลงอย่างไม่อาจทนไหว
หัวใจของพวกเขาล้วนหวาดผวา ลู่หยวนเป็นใครกัน?!
บุตรศักดิ์สิทธิ์ตระกูลลู่ นายน้อยของสำนักอักขระสวรรค์!
หนึ่งคนก่อกวนให้ขุ่นเคือง ทั่วเมืองหวงซีก็ถูกล้างบาง ไร้ผู้ใดกล้าเอื้อนเอ่ยแม้เพียงคำเดียว!
ขณะอยู่ภายใต้แรงกดดันนั้น ทุกผู้ล้วนก่นด่าหยางซือซือในใจ
พวกพูดจาส่งเดชไม่รู้จักเขียนคำว่าตายเช่นนี้ สมควรถูกฆ่าให้ตายไปแต่แรก!
ไม่รู้จริง ๆ ว่าตระกูลหยางจะเก็บสวะพรรค์นี้ไปเพื่อการใด?!
ลู่หยวนแสยะยิ้มเย็น “ไม่ใช่ว่าเจ้าพูดจาชัดถ้อยชัดคำนักหรือ เหตุใดไม่พูดอีกเล่า”
หยางซือซือผู้ถูกกดตัวลงกับพื้นรู้สึกราวถูกบี้เจียนตาย ขณะนี้แค่หายใจยังต้องกระเสือกกระสน อย่าว่าแต่พูดอะไรอีกเลย
“ไร้ค่า…”
ชายหนุ่มกล่าวเบา ๆ ปราณกระบี่นับพันหมื่นพลันก่อตัว ทะยานกวาดไปอยู่เหนือหัวเด็กสาว
“ระบบ ข้าจะฆ่านาง”
[ได้! หลังท่านฆ่าคนผู้นี้ จะได้รับค่าชะตา 1,000 แต้มทันที!]
ในใจลู่หยวนยิ่งแสยะยิ้มกว้าง ในอดีต บุตรธิดาแห่งโชคชะตาเหล่านี้ล้วนถูกพลังแห่งวิถีพิทักษ์ไว้ หากฝืนสังหารไป เขาจะได้รับผลข้างเคียง
ทว่าหยางซือซืออะไรนี่มีค่าชะตาเพียงหนึ่งพัน แต่กล้ามาวอนตาย!
ปราณกระบี่พวยพุ่งในพริบตา ขณะที่มันกำลังจะสับลงนั้นเอง อำนาจหนึ่งก็พลันทะยานขึ้น หยุดปราณกระบี่ที่ชายหนุ่มกำลังจะฟาดฟัน
“ลดกระบี่ลง!”
เกิดเสียงตะโกนลั่นมาจากฟ้า
ทุกสายตาหันไปมองอย่างพร้อมเพรียง
และพบว่าบนอากาศมีชายชุดดำผู้หนึ่งทะยานเข้ามาอย่างรวดเร็วยิ่ง ไม่กี่อึดใจก็มายืนอยู่ไม่ห่างจากลู่หยวนนักแล้ว
ปราณกระบี่ของชายหนุ่มถูกหยุดไว้ได้ แต่ไม่ได้สลายหายไป และชายผู้นั้นก็รู้ว่าตนต้องใช้พลังในการหยุดปราณนี้ต่อไป
หลังเห็นชายหนุ่ม เขาก็กล่าวเข้าประเด็นทันที “ขอสหายโปรดปล่อยซือซือไปด้วย! เพียงรับปาก ข้าจะนับเป็นพระคุณยิ่ง!”
[ระบบแจ้งเตือน บุตรแห่งโชคชะตาหยางอวิ๋นปรากฏตัวแล้ว!]
[ค่าชะตาปัจจุบัน 20,000 แต้ม!]
ดวงตาของลู่หยวนเปล่งประกาย หยางอวิ๋นผู้นี้เป็นบุตรแห่งโชคชะตาจริง ๆ!
และยังมีค่าชะตาถึง 20,000 แต้ม!
หากกวาดมาได้หมด เช่นนั้นแผนหลายอย่างของบุตรศักดิ์สิทธิ์ก็สามารถดำเนินต่อได้!
ทว่า…
การล่าแต้มชะตาคือเรื่องในภายหลัง เหตุการณ์ในปัจจุบันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง!
“ขอบคุณ เอาอะไรมาขอบคุณข้าหรือ?”
“หากเจ้านำสำนักมายาศักดิ์สิทธิ์ทั้งสำนักมาเล่นกับข้าผู้นี้ได้ ข้าจะพิจารณาปล่อยนางไป…”