129 ทดลองขับ

10 – 13 นาที

“ฟุมุ นั่นควรจะได้แล้ว ฉันว่า”

“ค่ะ”

ผมปล่อยมีมิ เอลม่า และพี่น้องข้างในห้องกินข้าวแล้วดำเนินการไปสู้ห้องคาร์โกเพื่อจัดระเบียบคาร์โกกับเมย์ พูดถึงแล้ว ผนแค่จัดระเบียบพาวเวอร์อาร์เมอร์กับอาวุธอย่างอื่นทุกอย่างถูกปล่อยให้เมย์รับมือ

“ขอบคุณที่ช่วยเหมือนตลอดมานะเมย์ แค่ฉันพยายมจะไม่พึ่งพาเธอสำหรับทุกอย่าง แต่มันดูเหมือนฉันทำได้ไม่ดีนัก”

“อย่างนั้นหรือคะ แค่หนูจะยิ่งกว่ายินดีถ้าท่านพึ่งพาหนูมากกว่านี้ นายท่าน”

เมย์ผู้มือเต็มด้วยคาร์โก ขยับมาข้างหน้าผมด้วยการเคลื่อนที่อันหนักหน่วง

แรงกดดันอันเธอแพร่ออกมายิ่งใหญ่มากๆ

“ฉันกำลังคิดว่ามันจะไม่ดีที่จะพึ่งพาเธอสำหรับทุกอย่าง ฉันไม่อยากจะอยู่เฉยๆเกินไปแล้วทำตัวเละเทะ”

เพราะทั้งหมดเมย์กำลังรับมือเกือบทุกอย่างข้างบนการเฝ้าดูพี่น้องอีก

“หืม พูดถึงแล้ว เมย์ พี่น้องเหล่านั้นเป็นยังไง? มีอะไรเกิดขึ้นมั้ย?”

“พวกเธอดูเหมือนจะไม่มีอะไรสำหรับส่วนใหญ่นะคะ”

เมย์วางของซึ่งเธอถือลงแล้วหันมาสู่ผมอีกครั้งหนึ่ง

“เพิ่มเติมจากนั้น หนูคิดว่าข้อดีในการให้สองคนเหล่านั้นขึ้นยานดีกว่าความเสี่ยงกับข้อเสียด้วยเหมือนกันค่ะ และนายท่านก็ได้ยอมรับพวกเธอแล้วด้วย หนูเลยแค่ทำส่วนของหนูแล้วทำให้มั่นใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด”

“เข้าใจแล้ว พูดถึงแล้ว อะไรคือข้อเสียซึ่งเธอพูดถึงเหรอ ถ้าพูดตรงๆ”

“อย่างแรกคือการต้องให้ความสนใจกับการทำอะไรรีบๆของทีน่าและความชอบใช้ไอเดียประหลาดของวิสเกอร์และความเป็นไปได้ของผลลัพธ์ซึ่งจะออกมาจากพฤติกรรมที่ว่ามานั้น ความเป็นไปได้ของเหตุการหมือนเมื่อนายท่านเจอพวกเธอทั้งสองครั้งแรกมากๆว่าจะเกิดขึ้นอีกครั้งนั้นไม่ใช่ศูนย์ แต่หนูคิดว่าพวกเธอเรียนรู้ถึงผลที่ตามแล้วมาเนื่องจากอะไรที่เกิดขึ้นในครั้งนี้นะ”

“อ-อื้ม โอเค มีอะไรอื่นอีกมั้ย?”

“มีความเสี่ยงของข้อมูลส่วนตัวกับข้อมูลลับเกี่ยวกับกฤษณะและลูกเรือว่าจะถูกเล็ดรอดออกไปสู่สเปซดเวิร์กเพราะสองคนเหล่านั้น อย่างไรก็ตาม หลังจากดูประวัติขอสเปซดเวิร์กกับนโยบายบริหารจัดการ มันดูเหมือนพวกเขาไม่ได้ชอบทำอย่างลับๆล่อๆ ตัดสินใจจากความจริงใจในการจะได้รับบันทึกการหาผลประโยชน์วันต่อวันของนายท่านในฐานะทหารรับจ้าง หนูเชื่อว่ามีความเป็นไปได้สูงว่าพวกเขาสนใจมูลค่าทางความบันเทิงของบันทึกเหล่านั้นมากกว่านอกเหนือจากความสนใจเทคโนโลยีใหม่ๆของพวกเขา”

“ความบันเทิง หือ”

“ใช่ค่ะ เหมือนกับอะไรที่มีมิซามะพูดทุกอย่าง พลเมืองโคโลนีหิวโหยความบันเทิงอย่างสูง และพวกเขาพบว่าชีวิตของนักท่องอวกาศน่าสนใจเป็นพิเศษ พวกเขานั้นใช้ชีวิตประจำวันอย่างมั่นคง ถ้าไม่เรียบง่ายเกินไป และดังนั้นเองค่อนข้างมีความชื่นชมชีวิตของคนเหล่านั้นผู้ท่องไปอย่างอิสระในหมู่ดวงดาวเหมือนนายท่านค่ะ”

“เข้าใจแล้ว”

ผมไม่เก็ตว่าำไมพวกเขาพบว่าชีวิตประจำวันของผมเป็นเรื่องน่าบันเทิงอย่างน้อยๆ แทนจะเป็นสื่อบันเทิงแบบอิ่มใจสำหรับครอบครัว  พวกเขาน่าจะหาดูอะไรที่เหมาะสมสำหรับการรับชมหลังปิดประตู แต่ผมไม่มีเจตนาแม้แต่เล็กน้อยในการจะนำเสนออะไรไว้ดูที่เป็นโปรแกรมประเภท ‘นั้น’

“ในการสรุป หนูจะแค่ทำตามความประสงค์ของท่าน นายท่าน หนูจะทำให้มั่นใจว่าสองคนเหล่านั้นไร้โอกาสทำเสียงานเสียการ ดังนั้นนายท่านไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอะไรทั้งสิ้นนะคะ”

“เข้าใจแล้ว…… รับทราบ ขอบคุณนะ เมย์”

“ค่ะ คำเหล่านั้นเป็นรางวัลสำหรับหนูเพียงพอแล้วค่ะ นายท่าน”

หลังจากพูดอย่างนั้น มุมปากของริมฝีปากเมย์ยกขึ้นอย่างเล็กน้อยที่สุดอย่างไม่เคยมีวันได้เป็น

—————————————————————

แล้วดังนั้นเอง เราพบตัวเราเองกลับมาอยู่ข้างในกฤษณะ แต่สิ่งต่างๆจะไม่จบแค่การจัดคาร์โก

“ร-เราจะไปจริงๆเหรอ บอส?”

“ใช่เราไปแน่นอน”

“ม-ม-มันจะโอเค ถูกมั้ย?”

“แน่นอนว่ามันจะโอเค การล่าโจรสลัดมันเรื่องกล้วยๆสำหรับฮิโระซามะ”

หลังจากเราทดลองขับเสร็จสิ้น เราตัดสินใจจะฝึกซ้อมต่อสู้จริงโดยการจะออกไปล่าโจรสลัด ผมติดต่อสเปซดเวิร์กไปแล้วและถูกส่งมอบการอนุญาตพาทีน่ากับวิสเกอร์ไปกับเราด้วย

『ได้โปรดอย่าลังเลที่จะรับพวกเธอไป』

หน้าตาขอซาร่าอีกฝั่งของจอตอบอย่างนั้นระหว่างกำลังแสดงรอยยิ้มเป็นประกาย เธอต้องพอใจหลังจากกำลังได้เห็นหน้าน้ำเงินของวิสเกอร์กับทีน่าเนื่องจากปัญหาั้งหมดที่คู่นี้ก่อให้เธอ

มันรสนิยมไม่ค่อยดีนัก แต่ผมโทษเธอไม่ได้ตรงๆเพราะสองคนเหล่านี้ก่อให้เธอเกือบล้มเหลวสัญญาใหญ่ซึ่งเธอสามารปิดดีลได้และ แม้แต่ให้ขออภัยเป็นสายน้ำ ไม่ใช่แค่ขออภัยสู่ผมแต่สู่หัวหน้าเธอด้วย พูดอีกอย่าง เธอมีอะไรให้โมโหเยอะ ดังนั้นใช่ ผมจะแค่แกล้งทำเป็นไม่เห็นความมืดมิดอันคืบคลานอยู่เบื้องหลังรอยยิ้มเป็นประกายของเธอ

พี่สาวนั่งลงบนเก้าอีกสำรองอันพวกเธอดึงลงมาจากมุมกำแพงห้องนักบินแล้วรัดเข็มขัดนิรภัย

หลังจากเมื่อเห็นพวกเธอรักษาความปลอดภัยของพวกเธอเองแล้ว ผมดำเนินขั้นตอนสำหรับออกยาน

เหตุผลว่าทำไมพวกเธอทิ้งเก้าอี้พวกเธอมาครั้งหนึ่งก่อนหน้าน่าจะใช้ ‘ของเหล่านั้น’ ก่อนออกเดินทาง คุณรู้ไหม

สิ่งนั้น มันเพื่อเลี่ยงพวกเธอเองจากความเป็นไปได้อันจะสร้างความเละเทะทีหลัง มีมิใช้มันจนเลิกใช้พวกมันแล้ว แต่ตอนนี้ผมดีใจว่าเธอไม่โยนหนึ่งซึ่งเหลืออยู่ทิ้งไป ใช่

“เจเนอเรเตอร์เอโอเค เอาต์พุตมั่นคง การส่งพลังงานถึงเซกชันทั้งหมดดีเหมือนกัน”

“มีอะไรต่างหลังไปจากยกเครื่องมั้ย?”

“ไม่มีเลย แต่การทำให้ยานทำงานได้เหมือนเคยๆหลังจากถอดมันแล้วประกอบมันกลับเข้าไปเป็นข้อพิสูจน์ทักษะของพวกเขานะ ไม่คิดอย่างงั้นเหรอ?”

“ก็ว่างั้น แล้วหนูล่ะ มีมิ?”

“ไม่มีปัญหาบนฝั่งหนูด้วย หนูได้รับการเคลียร์เส้นทางออกยานแล้วค่ะ”

“โอเค ไปกันเถอะอย่างงั้น”

ผมจับแท่งควบคุมแล้วบินกฤษณะออกจากโรงจอดเวิร์กช็อปบำรุงรักษา เมื่อเรากลับมา เราจะจอดภายในท่าสาธารณะอีกครั้ง

“มันเป็นยังไง?”

“ไม่เลว ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในทำนองฉันมากขึ้นเมื่อกำลังบินกฤษณะ”

มีความต่างอัันใหญ่มากระหว่างเวลาตอบสนองของคู่หูผมกับยานต้นแบบที่ผมบินครั้งสุดท้ายต่างกัน ความรู้สึกของการที่ยานตอบสนองทุกการกระทำไม่ได้คิดของผมมันมีความสุขอย่างมากมาย ตอนนี้ นี่อะไรซึ่งคุณเรียกว่ายานต่อสู้

“ว้าว แน่นอนว่ามันบินอย่างสมูท”

“ระบบควบคุมแรงเฉื่อยที่ติดตั้งมันระดับสุดยอดจริงๆ มันไม่สั่นเลยสักนิด แล้วพี่ก็แทบไม่รู้สึกถึงยานเร่งเครื่องกับชะลอเครื่องเลย”

“แต่ถ้าเธอผลักดันเจ้านี่ตามสเปคขอมัน แม้แต่ระบบควบคุมแรงเฉื่อยก็จะรับไม่ได้นะ ถูกมั้ย? เราจะทำอะไรดีเมื่อนั่นเกิดขึ้นน่ะ บอส?”

“นั่นถูกแล้ว…… เมื่อเราเริ่มเคลื่อนที่ต่อสู้ เราจะโดนจีนิหน่อย ถูกมั้ยคะ ฮิโระซามะ”

“ช่าย และมันจะเป็นภัยพิบัติเลยล่ะถ้าเราเข้าไปต่อสู้ทั้งอิ่มๆ”

“ได้โปรดอย่าเลยนะ ฉันจะไม่ไหวถ้าเข้าไปต่อสู้ในห้องนักบินเต็มไปด้วยอ้วกบิน”

เอลม่า ผู้กำลังนั่งอยู่บนที่นั่งรองนักบิน บ่นระหว่างมีสีหน้าขยะแขยงบนใบหน้าของเธอ แม้แต่ฉันก็ไม่อยากจะได้รับประสบการณ์บางอย่างแบบนั้น รู้ไหม

“อ-อ่ะฮ่าฮ่า…… ม-มันโอเค ยังไงเราก็แค่กินชากันก่อนหน้า ถูกมั้ยวิสเกอร์?”

“ช-ใช่ อึน”

ใบหน้าขอพี่น้องปลี่ยนเป็นน้ำเงินด้วยความกลัวอีกครั้ง บางทีเพราะการพูดทั้งหมดเกี่ยวกับการเคลื่อนที่ต่อสู้ทำให้พวกเธอจำได้ว่าเรากำลัจะเข้าไปปะทะกับโจรสลัดในการต่อสู้อีกไม่นาน

เพราะพวกเธอสามารถลืมความกลัวชั่วคราวเมื่อเราเริ่มพูดเกี่ยวกับอะไรทางเทคนิค ผมว่าผมจะไปทำการลองขับสั้นๆรอบโคโลนีก่อนเพื่อช่วยขจัดความประหม่าของพวกเธอ

“หืม? เรายังจะไม่ใช่เอฟทีแอลไดร์ฟเหรอ?”

“เราจะลองขับก่อน”

“เพราะทั้งหมดเราขับยานต่างจากกฤษณะโดยสิ้นเชิงไปเป็นวันๆ มีมิ มันสำคัญในการจะได้รับความรู้สึกของยานกลับมาอีกครั้งก่อนเราจะเข้าไปในกิจกรรมต่อสู้”

“เข้าใจแล้ว”

ผมเพิ่มแรงขับดันอย่างช้าๆเพื่อเร่งเครื่องกฤษณะขณะผมฟังการคุยกันของมีมิกับเอลม่า

ใช่ การตอบสนองระหว่างการขับดันและทรัสเตอร์ก็ไม่เลวด้วย อย่างคาดกับดวอร์ฟ พวกเขาทำอะไรทั่วถึงมาก

“ว-โว่ว…… เจ้านี่เร็ว”

“มันคือยานเล็กดังนั้นมันสมควรจะเร็ว แต่ฉันว่าเธอรู้สึกมันเร็วกว่าคาดหือ”

เมื่อเราไปถึงความเร็วสูงสุด ผมตัดการสนับสนุนการบินแล้วเข้าสู่การขับมือ จากนั้นผมเริ่มดำนินการเคลื่อนที่ต่อสู้หลายอย่าง

“ว-โว่วววววววว〜!?”

“ฮิ่ย้าาาาาาาาา!?”

ผมลองการเคลื่อนที่ต่างๆกันทุกประเภทเหมือนใช้อาฟเตอร์เบิร์นเนอร์เพื่อทำการหันเลี้ยวกระทันหัน ดริฟต์โดยใช้ผลแรงต้าน บินถอยหลัง หมุนด้านข้าง และอื่นๆ”

“ดูเหมือนไม่มีปัญหา ไปกันเถอะพวก

“ค่ะ ใช้งานเอฟทีแอลไดร์ฟ”

“เริ่มชาร์จ 5 4 3 2 1…… เอฟทีแอลไดร์ฟ ทำงาน”

ด้วยเสียงระเบิดดัง กฤษณะเร่งความเร็วออกไปเหนือเร็วกว่าแสง ดวงตาของพีน้องกำลังหมุน แต่ผมคิดว่ามันจะออกมาเป็นแบบนั้น ผมเลยไม่ได้กังวลเกี่ยวกับนั่นจริงๆ

“ป-ปรกติแล้วพวกคุณเป็นแบบนี้เหรอ?”

“ใช่… ปรกติแล้วมันเป็นอย่างนี้แหละสำหรับเรา”

“หนูค่อนข้างจะรู้สึกว่าเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่มีดวงใจแห่งแหล็กกล้าแม้ว่าจะดูเป็นอย่างนี้ มีมิซัง”

มีมิมีใจแห่งเหล็กกล้า?

นั่นแค่…… ไม่ จริงๆแล้วบางทีเธอมี ไม่นานมานี้  น้องเขาไม่ได้ทำตัวตื่นตกใจเต็มที่ทั้งหมดบ่อยขนาดนั้นอีกแล้วและสงบมากกว่าเมื่อเราเจอน้องเขาครั้งแรกบางทีน้องเขาสร้างหัวใจแห่งเหล็กกล้าที่เรียกกันนั่นหลังจากใช้เวลากับคนบ้าๆเหมือนเรา

“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ พวกโจรสลัดจอมสร้างปัญหามันซ่อนกันอยู่ที่ไหน ฉันสงสัย–”

ผมเปิดแผนที่ระบบดาวและเลือกเซกเตอร์ที่โจรสลัดน่าจะปรากฏตัว

เป้าหมายของพวกมันไม่เป็นของแลกเปลี่ยนอันผลิตโดยแบรดไพร์ม ก็เป็นโลหะหายากหลากหลายซึ่งทำเหมืองและสกัดจากเข็มขัดดาวเคราะห์น้อยอันเต็มไปด้วยทรัพยากรณ์ที่อยู่รายล้อม

มืม ในระบบดาวนี้ รับมือกับโลหะหายากจะง่ายกว่า มันจะเป็นธุระงายกว่าในกากรจะขายโลหะอันขโมยมาให้ยานทำเหมือง ‘สะอาด’ และหาเงินเร็วๆ

“โยช มามุ่งหน้าไปเข็มขัดดาวเคราะห์น้อยเถอะ”

“รับทราบ หนูจะมาร์กพิกัดบนแผนที่นะคะ”

เหมือนมีมิพูดมาทุกอย่าง รอยมาร์กหลายรอยปรากฏบนแผนที่อันแสดงอยู่บนหน้าปัด เราจะแค่ต้องมุ่งหน้าไปที่รอยมาร์กนั้นแต่ละอัน

“น-ในที่สุดเราก็จะเริ่มหือ……”

“ห-หนูรู้สึกประหม่าอ้ะ”

พี่น้องแข็งไปเนื่องจากความประหม่า

“อย่ากังวลมาก  เธอสอง มันไม่เหมือนว่าเราจะเข้าการต่อสู้ทันทีเมื่อเราไปถึงเข็มขัดดาวเคราะห์น้อย

“นั่นใช่แล้ว เราจะต้องสอดแนมตำแหน่งก่อนอย่างแรกแล้วเช็กว่ามีโจรสลัดอยู่บริเวณเหล่านั้นมั้ย เธอจะแค่ทำให้ตัวเองเหนื่อยถ้าเธอประหม่าอยู่ตลอด”

“อ่ะฮ่าฮ่า นี่แน่นอนเลยว่าทำให้หนูนึกถึงเวลาเมื่อขึ้นกฤษณะตอนแรกๆ”

มีมิมองทีน่ากับวิสเกอร์ผู้สั่นและแสดงรอยยิ้มมุมปากเบี้ยวๆ ใช่ มีมิก็ประหม่าจนเละเมื่อเธอขึ้นกฤษณะตอนแรก มันรำลึกความหลังนิดหน่อย

“ค-คุณพูดจริงนะ ใช่มั้ย? ถ้าคุณกำลังโกหก หนูจะร้องไห้จริงๆนะรู้ป่ะ”

“เราจะเชื่อพี่ทั้งหมดนะ โอเค๊?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า มันไม่เป็นไรน่าพวกเธอ”

มันหายากในกรจะเจอเหยื่อทันทีที่เข้าพื้นที่ล่า ไม่มีปัญหา

ผมทำการค้นขว้าก่อนหน้าไปบ้างด้วย ผมเลยคิดว่าทริปนี้จะเปลี่ยนเป็นการเที่ยวชมเข็มขัดดาวเคราะห์น้อย ทั้งหมดมันโอเค

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl