ตอนที่ 170 น้องเมียบีบนวดให้
“นายต้องการอะไรก็บอกมาได้เลย ฉันยินดีตกลงทุกอย่าง..” หลิวเฉียนรีบบอกหลินหนานทันที
หลิวเฉียนดีดลูกคิดคํานวณมาเรียบร้อยแล้ว..
หากหลินหนานต้องการคําขอโทษจากเขา เรื่องนี้ก็ง่ายนิดเดียว เขาก็แค่เชิญหลินหนานไปทานอาหารสักมื้อ แล้วก็เอ่ยขอโทษขอโพยกัน จากนั้น เรื่องราวก็จะจบลงอย่างมีความสุขด้วยกันทั้งสองฝ่าย
แต่หากหลินหนานต้องเงินชดเชย และเงินที่ขอไม่ได้มากจนเกินไป เขาก็จะตัดใจยอมเฉือนเนื่อตัวเอง เพื่อให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี
และนี่คือสองเรื่องที่หลิวเฉียนคาดเดาว่าหลินหนานจะต้องขอ ซึ่งเขาเองก็มั่นใจว่า จะสามารถควบคุมสถานการณ์ให้เป็นไปตามที่ตนเองต้องการได้
“ตกลง! ถ้าคุณยอมแก้ผ้าวิ่งมาบริษัท ผมก็จะยอมรับปากกลับไปทํางานตามเดิม!” หลินหนานยื่นข้อเสนอ พร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง
“วิ่งแก้ผ้างั้นเหรอ?”
หลังจากที่ได้ยินข้อเสนอของหลินหนาน หลิวเฉียนที่อยู่ปลายสายถึงกับหน้าเปลี่ยนสีทันที น้ําเสียงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาราวกับน้ําแข็ง
“หลินหนาน! นี่นายล้อเล่นใช่มั้ย?”
“ผมไม่ได้ล้อเล่น! ถ้าคุณรับปาก ผมถึงจะยอมกลับไปทํางานที่บริษัท!”
“แต่.. แต่ข้อเสนอของนาย มันเป็นเรื่องที่ทําได้ยาก!” หลิวเฉียนรีบสะกัดกั้นความโกรธภายในใจไว้ พร้อมกับกัดฟันกรอดด้วยความเคียดแค้น
ที! ให้ฉันวิ่งแก้ผ้าไปบริษัทงั้นเหรอ?
อย่านึกว่าฉันไม่รู้ทัน! แกคงอยากให้ฉันต้องอับอายขายหน้าผู้คนสินะ?
หากเป็นไปได้ ตอนนี้หลิวเฉียนอยากจะไต่ตามสัญญาณโทรศัพท์ไปหาอีกฝ่าย และจัดการกระทืบหลินหนานให้หนําใจ
“ถ้าคุณไม่ตกลง ผมก็ไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณอีก! เอาล่ะ ผมคงต้องวางสายแล้ว เพราะยังมีงานต้องทําอีกมาก!” หลินหนานตอบกลับอย่างหมดความอดทน
“เดี๋ยวก่อนหลินหนาน! อย่าเพิ่งวางสาย ก็ได้ๆ ฉันตกลง!” หลิวเฉียนระส่ําระลักตอบกลับไปทันที
“หะ?! นี่คุณยอมตกลงจริงๆเหรอ?”
หลินหนานร้องถามออกมาด้วยความตกใจ ความจริงแล้ว เขาเองก็ไม่ต้องการที่จะกลับไปทํางานอีก จึงได้ยื่นข้อเสนอที่มั่นใจว่าหลิวเฉียนจะต้องปฏิเสธอย่างแน่นอน
คิดไม่ถึงว่าผู้จัดการหลิวจะกล้ารับข้อเสนอบ้าๆนี้!
“เอ่อ.. แต่ว่า.. ฉันขอเหลือกางเกงชั้นในไว้สักตัวจะได้มั้ย? ขึ้นฉันถอดหมด นอกจากจะถูกตํารวจจับแล้ว คนที่บริษัทคงต้องคิดว่าฉันเสียสติไปแล้วแน่ๆ!” หลิวเฉียนกระซิบบอกหลินหนานอย่างหมดทางเลือก
“ตกลง!”
และหลินหนานก็รีบบอกหลิวเฉียนต่อทันที “นี่ผู้จัดการหลิว ถ้าคุณไม่อยากทํา ก็ไม่เห็นจะต้องฝืนใจเลย!”
หลิวเฉียนกัดฟันตอบหลินหนานกลับไปว่า “ไม่เลย.. ไม่ฝืนใจเลย! ฉันยินดี แล้วก็เต็มใจทําอย่างมาก!”
“ขอเพียงแค่ให้พนักงานที่มีความสามารถอย่างนายกลับไปทํางานที่บริษัท ฉันยอมเสียภาพพจน์ทั้งหมดที่สร้างมา!”
เวลานี้หลิวเฉียนที่อยู่ปลายสายแทบอยากจะร้องไห้ออกมา..
วิ่งแก้ผ้างั้นเหรอ? ต้องหน้าด้านแค่ไหนถึงจะทําได้?
หลิวเฉียนได้แต่บ่นพึมพําอยู่ในใจ แต่เพื่อรักษาตําแหน่งผู้จัดการฝ่ายขายไว้ เขาก็จําเป็นต้องทํา ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ตําแหน่งเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนัก แต่เงินเดือนของเขาทั้งปีก็มากกว่าแปดแสนหยวนเลยทีเดียว และหากนับรวมรายได้พิเศษอื่นๆ แต่ละปีเขาก็มีรายได้เป็นล้าน..
และที่บริษัทนี้ ก็นับว่าเป็นบริษัทที่ให้เงินเดือนพนักงานสูงที่สุดในเมืองเจียงไฮว หากเขาปล่อยให้ตําแหน่งนี้หลุดมือไป ภรรยาคงต้องฆ่าเขาตายแน่ๆ!
“ตกลง! ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมจะเข้าไปบริษัท หวังว่าผู้จัดการหลิวจะไม่ทําให้ผมผิดหวังนะ!” หลังจากพูดจบ หลินหนานก็กดวางสายไปด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข
เขาอดคิดที่จะจินตนาการถึงภาพของหลิวเฉียน ที่อยู่ในสภาพเปลือยจนเกือบล่อนจ้อนที่บริษัทไม่ได้..
ว้าว.. คงสนุกน่าดู!
แล้วหลินหนานก็เดินทางกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเยู่ในหมู่บ้านหมิงเหมิน เขาเดินผิวปากเข้าไปอย่างอารมณ์ดี แต่เมื่อพบพ่อบ้านฉ่ยืนอยู่ดักรออยู่หน้าประตู เขาก็รีบร้องถามทันที
“อ้าวลุงรู่ คิดถึงผมมากจนต้องมายืนรอรับที่หน้าประตูเลยเหรอครับนี่?”
พ่อบ้านฉ่ไม่ตอบ แต่กลับจ้องมองหลินหนานด้วยใบหน้าทิ้งตึง ก่อนจะทําเหมือนหลินหนานเป็นอากาศธาตุ แต่หลินหนานก็ไม่คิดที่จะใส่ใจ และก้าวเดินเข้าไปในบ้านทันที แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงัก!
รังสีอํามหิต!
หลินหนานสัมผัสได้ถึงไอเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านออกมา ใบหน้าของเขาเงยขึ้นอย่างไม่รู้ตัว และแน่นอนว่า คนที่กําลังยืนจ้องหลินหนานด้วยสายตาอํามหิตนั้น ถ้าไม่ใช่ประธานสาวผู้เย็นชาแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีกเล่า?
ภรรยาที่รัก นี่คุณเป็นอะไรไปอีกห้ะ?!!
ใบหน้าของหญิงสาวทิ้งตึง ดวงตาทั้งสองจ้องมองหลินหนานราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ภรรยา..” หลินหนานยิ้มกว้าง พร้อมกับพึมพําออกมาเสียงเบา
“กลับบ้านถูกด้วยเหรอ?” เย่จิงเฉิงถามขึ้นด้วยน้ําเสียงเย็นชาเป็นปกติ
“ถูกสิครับ! ที่นี่เป็นบ้านผมนะ ยังไงๆผมก็ต้องจําทางกลับบ้านได้อยู่แล้ว!” หลินหนานตอบกลับด้วยน้ําเสียงหยอกเย้า
“ตามฉันเข้าไปข้างใน ฉันมีเรื่องต้องคุยกับนาย!”
จากนั้น เย่จิงเฉิงก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยสีหน้าท่าทางที่หมางเมิน หลินหนานรีบเดินตามเข้าไปพร้อมกับแววตาเจ้าเล่ห์ และเมื่อไปถึง เขาก็รีบตรงเข้าไปหาเย่จิงเฉิงที่ยืนรออยู่ก่อน
“เอาล่ะ.. บอกฉันมาตามตรงว่า ความสัมพันธ์ระหว่างนายกับเข่อเอ่อเป็นยังไงกันแน่?”
เย่จิงเฉิงที่สวมกระโปรงยาวสีดํา นั่งจ้องมองหลินหนานด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกับเอ่ยถาม ในขณะที่หลินหนานกลับยักไหล่เล็กน้อย และตอบกลับไปทันทีเช่นกัน
“ก็ไม่เห็นจะมีอะไรมาก! พวกเราสองคนไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่าพี่เขยกับน้องเมีย!”
“หึ! ไม่มีอะไรเกินเลยงั้นเหรอ?! ขอบอกตามตรง ถ้าเป็นคนอื่นพูด ฉันก็คงจะเชื่อ! แต่ถ้าเป็นนาย ฉันไม่มีทางเชื่อแน่!” คิ้วงดงามทั้งคู่ของเย่จิงเฉิงเลิกขึ้นเล็กน้อยขณะถาม
หลินได้แต่ตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นกัน “ก็แล้วแต่คุณจะเชื่อ! เพราะในสายตาของคุณ ผมก็เป็นแค่คนเลวๆคนหนึ่งเท่านั้น ต่อให้ผมจะอธิบายยังไง คุณก็เลือกที่จะไม่เชื่ออยู่ดี!”
ในเมื่อเย่จิงเฉิงมองเขาเช่นนั้นไปแล้ว เขาเองก็ไม่มีความจําเป็นที่จะต้องพยายามเปลี่ยนความคิดของเธอ!
“ฉันเองก็ไม่ใช่คนแก่ที่ชอบพูดเรื่องใส่ร้ายใคร ฉันเห็นกับตาว่านายขับรถของคุณหนูใหญ่ออกไป แต่กลับเป็นคุณหนูรองที่ขับรถคันนั้นกลับมา!”
ไม่รู้ว่าพ่อบ้านฉู่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อเข้ามาถึง เขาก็ไม่รอช้า รีบสุมไฟให้เรื่องใหญ่โตมากขึ้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
จะว่าไปพ่อบ้านฉ่ก็ทําตัวเหมือนขันที่แก่ในวังสมัยโบราณไม่มีผิด!
หลินหนานได้แต่หันไปบอกกับพ่อบ้านลู่ว่า “แล้วยังไง? ไม่เห็นจะมีอะไรซับซ้อน ผมก็ขับรถของคุณหนูใหญ่ไปรับคุณหนูรองของลุง แต่ผมขอลงก่อนระหว่างทางกลับ ก็เท่านั้นเอง!”
“ถ้ามันแค่นั้นจริงๆก็ดีน่ะสิ! แต่ตอนที่คุณหนูรองกลับมา เธอดูเหมือนคนเสียขวัญ แล้วก็มีอาการหวาดผวา แถมเสื้อผ้าของเธอก็ยัง.. ไม่ๆ ฉันไม่พูดต่อดีกว่า!”
ดูเหมือนพ่อบ้านซูจะมีวาทศิลป์ในการพูดที่สูงส่งอย่างมาก รู้จักว่าควรจะหยุดพูดในจุดไหน เพื่อให้เรื่องราวบานปลายใหญ่โตมากขึ้น!
เย่จิงเฉิงเองก็หันไปห้ามพ่อบ้านฉ่ด้วยน้ําเสียงเย็นชาเช่นกัน “ลุงวุ่! หยุดพูดได้แล้ว มีอะไรจะทําก็ไปทํา!”
พ่อบ้านฉ่ที่กําลังจะพูดต่อถึงกับอ้าปากค้าง แต่แล้วก็หันไปมองหลินหนานด้วยแววตาผิดหวัง ก่อนจะค่อยๆเดินออกไปอย่างเงียบๆ
“อย่าให้ฉันรู้เชียวว่านายทําอะไรเอ่อเอ่อ เพราะฉันจะไม่ปล่อยนายไว้แน่!” เย่จิงเฉิงจ้องมองหลินหนานด้วยสายตาเยือกเย็น
“เฮ้อ.. ต่อให้ผมอยากจะทําอะไรอย่างว่าจริงๆ ผมก็รู้ว่าควรจะต้องทํากับคุณมากกว่า ผมจะไปทําอะไรแบบนั้นกับเด็กสาวอย่างเช่อเอ๋อได้ยังไงกัน? คุณดูถูกสามีตัวเองมากเกินไปแล้ว!”
ระหว่างที่พูด หลินหนานก็จงใจกวาดสายตาไปทั่วร่างของเย่จิงเฉิง ก่อนจะมาหยุดนิ่งอยู่ที่เนินอกทั้งสองข้างของเธอ
“นี่! นายมองอะไรกัน? เชื่อมั้ยว่าฉันสามารถควักลูกตาของนายออกมาได้!”
สีหน้าของเย่จิงเฉิงเปลี่ยนเป็นข็งขังยิ่งกว่าเดิม เธอถึงกับผงะถอยหลังออกไปสองก้าวอย่างลืมตัว เพื่อดึงตัวเองให้ออกห่างจากหลินหนานมากขึ้น
หลินหนานเห็นสีหน้าท่าทางของเย่จิงเฉิง จึงนึกอยากแกล้งเธอมากขึ้น เขายิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมกับถามหาความเป็นธรรมให้ตัวเอง
“เฮ้อ.. การที่สามีมองภรรยาเป็นเรื่องผิดกฎหมายด้วยงั้นเหรอ?!”
“นี่หลินหนาน! นายอย่าคิดว่ามีพ่อคอยให้ท้าย แล้วจะสามารถทําอะไรในบ้านตระกูลเยู่ก็ได้นะ!” เย่จิงเฉิงร้องคํารามออกมาด้วยความโมโห
“นี่คุณ! ผมรู้ดีว่าอะไรควรไม่ควร!” หลินหนานตอบโต้ พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยสีหน้าท่าทางสงบนิ่ง
“พี่เขย! กลับมาแล้วเหรอ? ว่าแต่.. ทําไมถึงได้กลับมาเร็วจัง ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่มั้ย?”
เย่เข่อเอ๋อที่เพิ่งอาบน้ําเสร็จ กําลังเดินลงมาจากชั้นสองทั้งที่ผมเผ้ายังเปียกอยู่ แต่เมื่อเห็นหลินหนานนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก เธอก็รีบวิ่งตรงเข้าไปหา พร้อมกับร้องตะโกนถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ
หลินหนานตอบกลับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ จะทําอะไรพี่เขยของเธอได้ล่ะ! แต่นับจากนี้ต่อไป เธอต้องระมัดระวังตัวให้มากกว่า จะประมาทไม่ได้รู้มั้ย?”
เยี่เข่อเอ๋อรีบพยักหน้า และตอบกลับไปทันที “พี่เขย! ฉันจะเชื่อฟังคําพูดของพี่เขย พี่เขยคงจะเหนื่อยมากสินะ! ฉันจะนวดให้เอง!”
อะไรนะ?!!
น้องเมียคนสวยจะนวดให้ฉันนี่นะ?!
ต่อหน้าภรรยาคนสวยของฉันด้วยนี่นะ?!
แต่มีหรือที่คนอย่างหลินหนานจะปฏิเสธ เขารีบเอนกายพิงโซฟาในท่วงท่าผ่อนคลาย พร้อมกับร้องบอกเย่เข่อเอ่อว่า
“ด้วยความยินดี แต่ต้องบีบให้หนักมือหน่อยนะ เพราะฉันเป็นผู้ชายที่แข็งแรงมาก!”