ตอนที่ 107 การฝึกภาคสนามของการต่อสู้ชิงตำแหน่งหัวหน้า 19
เบนเน็ตมองดูสวี่หลิงอวิ๋นที่ยืนอยู่ชายฝั่ง เธอคือผู้มอบชีวิตใหม่ให้แก่เขา เด็กหนุ่มเอื้อมมือออกไปเช็ดน้ำตาที่ไหลรินออกมา
เขาเดินเข้าไปยังชายฝั่งและคุกเข่าต่อหน้าสวี่หลิงอวิ๋น “องค์หญิงสาม ท่านเต็มใจที่จะรับความจงรักภักดีของเบนเน็ตคนนี้หรือไม่ครับ?”
“ต่อจากนี้ไปผมจะต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับท่าน ความปรารถนาทั้งปวงของท่านจะกลายเป็นจุดมุ่งหมายของผม”
สวี่หลิงอวิ๋นส่ายหัว เรียวนิ้วยาววางอยู่บนศีรษะของอีกฝ่าย “นายไม่จำเป็นต้องภักดีกับฉันหรอก”
“นายจะต้องเป็นนกอินทรีบนท้องฟ้า และต้องกลายเป็นผู้นำค่ายทหารในอนาคต ติดตามฉันไปจะทำให้ความสามารถของนายเสียเปล่า”
“องค์หญิงสาม ท่านคือผู้นำ ผมจะเป็นผู้พิทักษ์ให้กับท่าน” เบนเน็ตปฏิเสธที่จะลุกขึ้น ตอนที่เขามองดูสวี่หลิงอวิ๋น เขารู้ราวกับว่าตัวเองกำลังมองดูดวงดาวหรือเทพเจ้า “ตอนที่ผมยังเด็ก ทุกคนเอาแต่บอกว่าผมจะไม่มีวันรักษาหาย ผมได้ยอมแพ้ตัวเองไปแล้ว”
“แต่ท่านกลับช่วยผมไว้และมอบชีวิตใหม่ให้กับผม แล้วผมจะไปที่ไหนได้ถ้าหากไม่มีท่าน?” เบนเน็ตยิ้มกว้าง “ได้โปรดยอมรับผมเถอะครับ! แล้วผมจะไม่ไปหาใครอีกนอกจากท่าน”
“ถ้าท่านอยากทำสวน ผมจะหว่านเมล็ดพืชไปกับท่าน ถ้าท่านอยากทำอาหาร ผมจะล้างผักให้ท่านเอง หรือออกไปล่าสัตว์ก็ได้”
ทุกคนมองดูแผ่นหลังของเบนเน็ตด้วยความสงบ นี่คือคนแรกที่ริเริ่มปฏิญาณตนว่าจะจงรักภักดีกับองค์หญิงสาม
ความจงรักภักดีของผู้อื่นขึ้นอยู่กับความจงรักภักดีของผู้นำ และเขากำลังเผชิญหน้ากับเธอ
ไม่ว่าเธอจะกลายเป็นผู้นำหรือไม่ แต่เขาจะเป็นผู้พิทักษ์ของเธอเสมอ
สวี่หลิงอวิ๋นถอนหายใจ “ฉันไม่ต้องการให้ใครมาภักดีกับฉัน แต่ฉันเต็มใจจะให้นายเป็นลูกจ้างของฉัน”
“ถ้าในอนาคตนายต้องไปเข้าร่วมสงคราม ฉันหวังว่านายจะสวมชุดเกราะและร่วมต่อสู้กับเหล่าเอเลี่ยน เพื่อทำให้จักรวรรดิของเราปลอดภัย”
“ลุกขึ้น!” สวี่หลิงอวิ๋นช่วยอีกคนให้ลุกขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือออกไปคลายคิ้วที่ขมวดอยู่ของอีกฝ่าย “นายกังวลอะไร? ผิดหวังอะไร? นายเป็นลูกจ้างคนเดียวของฉันเลยนะ!”
ทันทีที่ได้ยินประโยคดังกล่าว อารมณ์ของเบนเน็ตก็ดีขึ้นเล็กน้อย จากนั้นจึงก้าวไปยืนด้านหลังของสวี่หลิงอวิ๋น
แม้ว่าองค์หญิงสามจะไม่เต็มใจยอมรับตัวเขามากนัก แต่เขาก็จะถือตัวเองว่าตนเป็นมีดในมือขององค์หญิงสาม!
ทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับความสนใจขององค์หญิงสาม!
ทุกคนมองมาที่ทั้งสองอย่างเงียบ ๆ
สวี่หลิงอวิ๋นยิ้มและปรบมือ “มัวทำอะไรกันอยู่? มาเล่นเกมต่อกันเถอะ!”
“จำไว้ว่าพวกนายทุกคนต้องทำให้ดีที่สุด!” สวี่หลิวอวิ๋นส่ายหัว “รวมจิตใจให้เป็นหนึ่งเดียว แล้วพวกนายจะคว้าโอกาสนั้นมาได้”
คว้าโอกาส? หมายความอย่างอย่างไร? หรือนี่จะเป็นเคล็ดลับการเลื่อนขั้นของทั้งสอง?!
สวี่หลิงอวิ๋นไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเพียงแต่ชี้ปลายนิ้วไปที่ลานน้ำแข็ง “มานี่! หลังจากรอบนี้จบลง จะเริ่มรอบคัดเลือกในตอนบ่าย”
กว่าจะรู้ตัวก็เที่ยงเสียแล้ว!
ทุกคนเริ่มรู้สึกว่าท้องของพวกเขากำลังร้องหิวโหย เมื่อได้เห็นว่าคนสองคนได้รับการเลื่อนขั้น พวกเขาก็จ้องมองไปที่ลานน้ำแข็งอีกครั้ง พวกเขาจะทำเล่น ๆ อีกต่อไปไม่ได้แล้ว จะต้องจริงจังเท่านั้น!
น่าเสียดายที่เล่นจนจบรอบก็แล้ว แต่พลังดวงดาวของพวกเขากลับไม่อัปเกรด
ทว่าพวกเขากลับไม่ได้สังเกตว่าพลังจิตของพวกเขาทั้งหมดเติบโตขึ้น
สวี่หลิงอวิ๋นพาเพื่อนทั้งหลายไปทำอาหารเย็น ทั้งค่ายเต็มไปด้วยควันจากการอาหารอีกครั้ง
ว่าแต่ฝั่งสีแดงหายไปไหน?
พวกเขายังคงหลงอยู่ในป่าใหญ่!
พวกเขาเคยขับเครื่องจักรกลในป่านี้มาก่อน และขับขี่อย่างรวดเร็วตลอดทาง ทว่ามันยากมากที่ตอนนี้พวกเขาต้องเคลื่อนที่ด้วยขาทั้งสองข้างของพวกเขาแทน!
พลังดวงดาวของทุกคนเริ่มฟื้นตัวอย่างช้า ๆ ในที่สุดความวิตกกังวลของพวกเขาก็ผ่อนคลายขึ้นเมื่อความแข็งแกร่งกลับคืนมา
น่าเสียดายที่อากาศยังไม่ได้ดีขึ้นมากนัก ต้นไม้ในป่าใหญ่นี้ก่อตัวกันอย่างหนาแน่นจนแสงแดดไม่อาจสาดส่องลงมาได้ โชคดีที่หนังสัตว์คอยช่วยให้ความอบอุ่นแก่พวกเขา
“ทุกคนนั่งลง พักผ่อนก่อน!” ฉินหยวนถูมือของเขา อากาศบริเวณโดยรอบเริ่มหนาวขึ้น!
พวกเขาใช้พลังดวงดาวแปรเปลี่ยนสภาพเป็นมีดขนาดใหญ่ ตัดต้นไม้บริเวณโดยรอบ ก่อนเอาไม้ไปกองพะเนินกันไว้ด้านข้าง พยายามที่จะจุดไฟบนกองไม้เหล่านี้ และแล้ว…
กองไม้เหล่านี้ก็เริ่มมีควันขมุกขมัวออกมา พวกเขาสำลักแทบตายกับการสูดดมควัน!
ตอนนี้ใบหน้าของทุกคนล้วนเหมือนกับแมวลายสลิด และในที่สุดกองไฟก็ลุกโชนขึ้นมา
ความอบอุ่นไหลเวียนกลับสู่ร่างกาย ทว่าท้องของทุกคนกลับเริ่มส่งเสียงคำรามอีกครั้ง
“พวกเราไปล่าสัตว์กันเถอะ!” ลุคลุกขึ้นยืน
ฉินหยวนพยักหน้า “อ่า มาแบ่งนักเรียนออกเป็นครึ่งหนึ่ง และให้คนที่เหลือออกไปหาน้ำ”
หลังจากแบ่งงานจนชัดเจนแล้ว ทุกคนล้วนมีหน้าที่ที่ต้องทำ
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงสัตว์ป่าก็ดังขึ้นหลายครั้งอยู่ในป่าใหญ่ และแล้วสัตว์ป่าตัวใหญ่ก็ถูกฆ่าตายในป่า
เหล่านักเรียนแบกมันกลับไปที่กองไฟ
ฉินหยวนหยิบมีดขนาดเล็กออกมา ก่อนจะแล่หนังของสัตว์ป่าออก
“เก็บหนังสัตว์ไว้ซะ แล้วพวกเรามาลองพยายามดูกันว่าจะเอาหนังสัตว์ชิ้นนี้มาบรรเทาความอบอุ่นได้ไหม”
นักเรียนทั้งหลายพยักหน้า
น่าเสียดายที่เครื่องจักรกลของพวกเขาทั้งหมดอยู่ในกำมือขององค์หญิงสาม ไม่อย่างนั้น…อะไรเหรอ?
ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงจะขับเครื่องจักรกลมุ่งหน้าไปยังค่ายสีเขียวแล้ว! จะต้องคว้าชัยชนะมาให้ได้!
จินตนาการย่อมดีกว่าการลงมือทำเสมอ ในความจริงแล้ว พวกเขากำลังก้มหน้าก้มตาหั่นเนื้อ เนื่องจากได้เรียนรู้วิธีการมาจากฝั่งสีเขียวแล้ว พวกเขาจึงเอาเนื้อเสียบกับไม้ และย่างด้วยไฟ
เนื้อเสียบไม้ในครั้งนี้ไม่ได้ดีเลิศเลอ พวกเขาจึงกลืนมันลงไปอย่างไม่เต็มใจนัก
ลุคกับฉินหยวนนั่งอยู่ด้วยกัน กัดเนื้อเสียบไม้ที่ไหม้เกรียมสีดำด้วยท่าทีนิ่งเงียบ
“นายซ่อนสมบัติไว้หรือยัง? มันยังอยู่ในค่ายของเราไหม?” ฉินหยวนถามลุค
“ไม่ ฉันเอามันมาด้วย” ลูกบอลขนาดเล็กอยู่ในอุ้งมือของลุค
ลูกบอลขนาดเล็กนี้คือลูกแก้วคริสตัล ถึงจะไม่ได้มีค่ามาก แต่กลับน่าหลงใหลยิ่งนัก ถ้าฝั่งสีเขียวแย่งชิงลูกแก้วนี้ไปได้ พวกเขาก็จะพ่ายแพ้ไปโดยปริยาย
“เก็บไว้ให้ดี” ฉินหยวนสั่ง
“นายคิดว่าพวกเราจะยังมีโอกาสชนะอยู่ไหม?” ลุครู้สึกท้อแท้เล็กน้อย
หนึ่งหมื่นสองพันคนล้วนเป็นหัวกะทิ อย่ายอมแพ้เพียงแค่อาหารมื้อเดียว!
สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดคือ ฝั่งสีเขียวไม่ได้เอาจริงเอาจังกับพวกเขา พวกนั้นเอาแต่วิ่งเล่นและไม่มีใครมาไล่ล่าพวกเขาเลย!
มันจะมากเกินไปแล้วที่กล้าละเลยพวกเขา!
“ดีแล้วที่ไม่ไล่ล่า หลังจากความแข็งแกร่งของพวกเราฟื้นตัว พวกเราจะบุกไปโจมตีฝั่งสีเขียวทันที ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพวกเราทั้งหลายจะเอาชนะพวกนั้นไม่ได้!”
ฉินหยวนกัดเนื้อในมืออย่างดุดัน และพูดขึ้น
ลุคพยักหน้า ใช่ พูดได้สมเหตุสมผล!
องค์หญิงสามชอบดูถูกศัตรูของตัวเอง ดังนั้นศัตรูทั้งหลายก็จะทำให้องค์หญิงได้ลิ้มลองการดูถูกดูเสียบ้าง!
คนนับหมื่นคนกินสัตว์ป่าไปถึง 5-6 ตัว แต่เพราะรสชาติของอาหารจึงทำให้พวกเขากินได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น น้ำหนักของทุกคนต่างลดลงจากเดิม
หลังจากได้กินอาหารไปเพียงเล็กน้อย พลังดวงดาวของพวกเขาก็ฟื้นตัวกลับมาอย่างรวดเร็ว
ทว่ากลับไม่สามารถฟื้นตัวได้อย่างเต็มที่
ชาวเน็ตทั้งหลายแทบจะร้องไห้ออกมาเมื่อมองดูกองทัพที่หมดอาลัยตายยากตรงหน้า!
แฟนคลับตัวน้อยที่เป็นผู้สนับสนุนของลุคแสดงท่าทีไม่พอใจอีกครั้ง และออกมาส่งเสียงให้กำลังใจแก่พี่ลุคของพวกเขาอีกครั้ง!
“ลุคสู้ ๆ พี่เจ๋งที่สุดแล้ว! ตอบโต้กลับเลย! ตอบโต้กลับ!”
พวกเขาละอายใจเกินไปที่จะร้องตะโกนให้จับตัวองค์หญิงสามทั้งเป็น เพียงเพราะมันเจ็บปวดเกินไป!
“พี่คือผู้นำที่ยอดเยี่ยมที่สุด! ต่อให้พี่แพ้ แต่พี่ก็ยังเป็นผู้นำในใจของฉัน!”