นที่ 36 การเตรียมการของโรงงานผลิตยาต่างโลก ณ มาร์เชล
————-
นกพิราบสื่อสารได้มาถึงยังฟาร์มาผู้จัดการร้านขายยาต่างโลกพร้อมกับข่าวที่เขากำลังรอ
โรงงานผลิตยาที่มาร์เชลใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว
「สร้างเสร็จเร็วเหมือนกันนะเนี่ย〜」
ฟาร์มาเชื่อว่าเขานั้นต้องรออีกหลายปีกว่ามันจะเสร็จแต่ผลที่ได้คือเพียงครึ่งปีเท่านั้นโรงงานดังกล่าวก็ใกล้พร้อมจะใช้งานแล้ว
「ฟาร์มาคุง เป็นเด็กที่แปลกจริงๆ เลยน้า〜แล้วก็เรื่องนั้นน่ะเป็นเพราะทางจักรพรรดินีแล้วก็ทางโบสถ์ทำการทุ่มทุนมหาศาลมาให้น่ะสิ 」
เอเลนรู้สึกกลัวฟาร์มาที่เขาสามารถหาทุกสิ่งที่ต้องการได้โดยไม่ใช้ทรัพย์สินของทางบ้านเลยแม้แต่เหรียญเดียว
แต่ถึงเขาจะเป็นแบบนั้น เขาก็ไม่เคยใช้เงินไปเพื่อความบันเทิงส่วนตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เอเลนวิเคราะห์ว่าเป็นเพราะความไม่เห็นแก่ตัวนี้เลยทำให้มีผู้สนับสนุนและผู้นับถือเพิ่มขึ้นมากตามไปด้วย
ในโลกใบนี้ที่เหล่าชนชั้นสูงต่างใช้เวลาไปกับการสะสมความมั่งคั่ง ตัดกลับมาที่ฟาร์มาซึ่งไม่มีสิ่งเหล่านั้นเลยอย่างน่าประหลาด เพราะเขาก็ไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาขนาดจะไม่รู้ถึงวิธีในการเพิ่มความมั่งคั่งให้กับตัวเอง
「 แล้วโรงงานที่ท่านจะทำนี่มีไว้ทำไมเหรอคะ? หรือจะเป็นของหวา….」
ลอตเต้ปิดปากของเธอก่อนจะพูดคำว่า “ของหวาน”ออกมา ดูเหมือนว่าจะเป็นคำพูดที่ปล่อยออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
「ไม่ใช่ของหวานหรอก แต่เป็นพวกยา」
ฟาร์มายิ้มให้กับความคิดนั้นของเธอ
「ฉะ-ฉันรู้อยู่แล้วล่ะค่ะ!」
ลอตเต้รู้สึกอายมากจนหน้าแดงไปถึงหูแล้ว
ไม่นานหลังจากเตรียมเครื่องมือและอุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับการผลิตและทดลองที่ถูกส่งมาจากซัปพลายเออร์ของเขา ฟาร์มาก็ใช้คทาเทพโอสถบินไปขนเหล่าอุปกรณ์ ในขณะที่ของใหญ่ๆ ก็ยกให้เป็นหน้าที่ของรถม้า แน่นอนว่ามีสิ่งที่เขาใช้ความสามารถในการสร้างสสารออกมาด้วย แม้ว่าตอนนี้การตกแต่งภายในจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์ แต่โครงสร้างและสิ่งอำนวยความสะดวกก็พร้อมแล้ว
หลังจากนั้นฟาร์มาก็ได้ขอให้ผู้รักษาการอดัม จ้างพนักงานในพื้นที่ประมาณ 200 คน พอติดตั้งอุปกรณ์ส่วนใหญ่ในโรงงานเสร็จ ฟาร์มาก็เดินทางไปยังวิทยาลัยยาแซงต์เฟลิฟต่อ
เขาได้รับแอคติโนมัยซีทหลายสายพันธุ์ที่คัดสรรมาเป็นอย่างดีจากศาสตราจารย์แคสเปอร์ในการผลิตยาปฏิชีวนะและทำการจัดการขนส่งมันไปเพื่อการผลิตเป็นจำนวนมาก
ศาสตราจารย์แคสเปอร์ที่ได้รับความไว้จากใจจากฟาร์มาได้คัดสรรสามสายพันธุ์ที่เธอเลือกเองกับมือมานำเสนอด้วยความมั่นใจ แม้จะดูลังเลที่จะต้องแยกจากพวกมันไปบ้าง
「ฉันขอฝากสิ่งเหล่านี้ไว้กับท่านด้วยนะคะ ศาสตราจารย์ เดอ เมดิซิส ฉันหวังว่าพวกมันจะมีประโยชน์ต่อผู้ป่วย」
ฟาร์มาที่ถูกเรียกด้วยคำว่าศาสตราจารย์นั้นยังรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินกับมันเท่าใดนัก
แต่เขาก็คิดว่ามันคงไร้ประโยชน์หากจะมาแก้เธอเอาตอนนี้
「แน่นอนครับ ศาสตราจารย์แคสเปอร์ผมจะทำการปรับความสามารถของพวกมันแล้วทำให้กลายเป็นสูตรยาปฏิชีวนะ ผมสัญญาครับว่านี่มันจะต้องเป็นประโยชน์ต่อตัวผู้ป่วยแน่ๆ 」
「พวกมันเหล่านี้ต่างเกิดมาจากความพยายามของทุกคน ฉันขอฝากด้วยนะคะ」
ศาสตราจารย์แคสเปอร์ดูราวกับกำลังส่งลูกตัวเองให้คนอื่นอยู่เลย
กล่องถูกห่อด้วยริบบิ้น
และแต่ละอันก็มีชื่อเขียนติดไว้ด้วย
“แคสเปอร์จัง หมายเลข 1”
“เอริคคุง หมายเลข2”
“อเล็กซิสคุง หมายเลข 3”
เอเลนถามกับฟาร์มาที่กำลังถือกล่องอันแสนล้ำค่าที่ได้มาจากศาสตราจารย์แคสเปอร์ขณะอยู่บนรถม้าที่เดินทางไปยังมาร์เซลด้วยความสั่นไหว
「คนพวกนี้ใครกันนะ? 」
เธอเห็นชื่อทั้งสามที่ถูกเขียนไว้บนกล่อง
「ผมคิดว่าน่าจะเป็นชื่อของคนที่ค้นพบสายพันธุ์ของแอคติโนมัยซีส โดยเรียงจากชื่อคนที่ค้นพบแล้วก็ลำดับที่ถูกเขียนขึ้นมา ซึ่งก็น่าจะเป็นศาสตราจารย์เอริคและคุณผู้ช่วยอเล็กซิสที่ร่วมงานวิจัยนี้ครับ」
ฟาร์มาตีความสิ่งนั้นขณะกำลังนึกถึงชื่อผู้ร่วมวิจัย
「เอ๋?! พวกแบคทีเรียนี่ก็มีชื่อด้วยเหรอ? 」
ชื่อของผู้ค้นพบและลำดับที่ถูกค้นพบมันได้ถูกเขียนเอาไว้เช่นนั้น
ฟาร์มาดูจดหมายที่แนบต่างหากมาด้วยอีกทีและเช่นเดียวกันเขาก็คิดว่าชื่อของสายพันธุ์พวกนี้คงจะเอามาจากศาสตราจารย์แคสเปอร์และผู้ค้นพบคนอื่นจริง
「เป็นการตั้งชื่อที่ดูน่าสนใจจริงๆ 」
“ศาสตราจารย์พวกนี้น่ารักกันจริงๆ” เอเลนหัวเราะออกมา
「อืม เอาเถอะ ผมก็เข้าใจถึงความรู้สึกในการเอาชื่อของตัวเองไปใส่ในสิ่งประดิษฐ์ดี」
(บางที่เราน่าจะต้องรวบรวมชื่อมันในภายหลังด้วย แล้วก็ต้องเพิ่มมันลงไปในหนังสือและชื่อสามัญของพวกนี้ก็หวังว่ามันจะถูกเรียกว่าแคสเปอร์เฉยๆ นะพอถึงตอนนั้น)
เนื่องจากมันเป็นชื่อที่ได้รับมาจากศาสตราจารย์แคสเปอร์และคนอื่น ๆ ฟาร์มาจึงตัดสินใจอนุมัติมันอย่างเงียบๆ ไปก่อนเป็นการชั่วคราว
การใช้ชื่อของผู้ค้นพบนั้นถือเป็นการให้เกียรติแล้วก็เป็นสิทธิพิเศษของพวกเขาเช่นเดียวกันในการตั้งชื่อ แต่มันไม่จำเป็นต้องเป็น “แบบนั้น” เสมอไป เพราะนี่คือต่างโลกกฎเกณฑ์ต่างๆ ของโลกก่อนคงจะใช้กับมันไม่ได้อยู่แล้ว
และตัวของฟาร์มาเองในชีวิตก่อนของเขานั้นก็เคยมีแบคทีเรียสายพันธุ์ใหม่ๆ ที่ตั้งตามชื่อของเขาเหมือนกัน แล้วก็มีชื่อศัพท์เฉพาะอีกที แต่เขาคงไม่สามารถไปบอกเรื่องนี้กับศาสตราจารย์แคสเปอร์ได้และเขาก็เข้าใจว่าตอนนี้เธอมีความสุขมากขนาดไหน
「 ก็จริงนะ แบคทีเรียพวกนี้เป็นตัวพิเศษใช่หรือเปล่าล่ะ? ฉันมั่นใจเลยว่ากว่าจะได้พวกมันมาพวกเขาต้องใช้ความพยายามมากมายในการค้นคว้าแน่ๆ 」
เอเลนพูดชมเชยศาสตราจารย์แคสเปอร์
「ถือว่าเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของศาสตราจารย์แคสเปอร์กับเหล่าผู้ช่วยเลย」
「ว่าแต่แบคทีเรียพวกนี้มันมาจากไหนงั้นเหรอ? 」
「รอเดี๋ยวนะ」
ฟาร์มายิ้มอย่างซุกซนก่อนจะขอให้รถม้าหยุดแล้วเดินลงไปข้างทางโดยไม่ลังเล
「อะไรน่ะ? นายกำลังฉี่อยู่งั้นเหรอ? 」
“โถ่ แล้วนี่ฉันต้องทำยังไงดีเนี่ย” ก่อนเธอจะหันหน้าหนี ส่วนทางฟาร์มานั้นได้ใช้รองเท้าโกยพื้นรอบๆ นั้นก่อนจะหยิบดินขึ้นมากำมือหนึ่งแล้วนำไปให้เอเลนดูที่รถม้า
เอเลนที่มองดูดินพวกนั้นก่อนจะพูดว่า.. “อย่าบอกนะว่า……” .
「ดูตรงนี้สิ」
「เอ๋? นายจะบอกว่ามันอาจจะอยู่ตรงนี้งั้นเหรอ? แบคทีเรียพวกนั้นอ่ะนะ? 」
「ไม่ใช่ “อาจจะ” แต่มันเต็มไปหมดนี่เลย」
ฟาร์มาขยับนิ้วที่เขาใช้อุ้มดินนั้นอยู่ เอเลนถึงกลับรู้สึกคันขึ้นมาแทน
「อี้ーー! นี่นายถืออะไรแบบนี้ได้ยังไงกัน ฟาร์มาคุง!ไม่รู้สึกขยะแขยงบ้างเหรอ? 」
ดูเหมือนเอเลนจะรู้สึกแบบนั้น เธอสั่นด้วยความรู้สึกขยะแขยง ฟาร์มาเหวี่ยงดินออกและล้างมือด้วยน้ำที่เขาสร้างขึ้นโดยใช้มนตร์ ก่อนจะกลับมาที่รถม้าแล้วออกเดินทางต่อ
ภายในรถม้านั้น ลอตเต้กำลังนอนหลับอย่างสบายใจโดยมีน้ำลายไหลออกมาด้วย แล้วก็มักจะละเมอว่า “ท่านฟาร์มา〜ทานไม่ไหวแล้วค่าา〜, งืมๆ งำๆ 〜” ไม่ก็ “ฉันว่าจะไปหาอะไรกินเพิ่มอีกสักหน่อยนะคะ〜” อยู่บ่อยๆ
คงจะดีกว่าถ้าปล่อยเธอไว้แบบนั้น
「อ่าจริงด้วยสินะ ดินแบบนั้นน่ะ จะมีแบคทีเรียและจุลินทรีย์จำนวนมากอาศัยอยู่ ในทุกหนทุกแห่ง หรือจะบอกว่าที่จริงแล้วผิวของพวกเรานี่ก็มีแบคทีเรียจำนวนนับไม่ถ้วนเหมือนกันนะ」
“แล้วพวกจุลินทรีย์เหล่านั้นก็ยังส่งผลทำให้ดินมีความบริสุทธิ์ขึ้นด้วย” ฟาร์มาอธิบาย
「แต่แบคทีเรียที่ศาสตราจารย์แคสเปอร์เลือกมานั้นคือเป็นของชั้นยอดเลยล่ะ」
ศาสตราจารย์แคสเปอร์และเหล่าผู้ช่วยของเธอนั้นกำลังรอคอยการสกัดสาร
ออกฤทธิ์ของแบคทีเรียที่จะเปลี่ยนพวกมันเป็นยาในการรักษาผู้ป่วย
สามสิ่งต่อไปนี้คือสิ่งที่ศาสตราจารย์แคสเปอร์และคนอื่นๆ ค้นพบ
① “แคสเปอร์จัง 1” / แคสเปอร์ หมายเลข1
ชื่อทางวิทยาศาสตร์ของโลกเขานั้นคือ streptomyces griseus
สเตรโตมัยซินที่ผลิตจากเชื้อจุลินทรีย์
… โดยได้ออกมาเป็นยาต้านวัณโรค มีผลในการรักษาวัณโรค ,โรคเรื้อน, กาฬโรค และอื่นๆ
② “เอริคคุง 2” / เอริค หมายเลข2
ชื่อทางวิทยาศาสตร์ของโลกเขานั้นคือ streptomyces mediterranei.
ไรแฟมพิซินที่ผลิตจากเชื้อแบคทีเรีย
…โดยการสังเคราะห์ให้เกิดไรแฟมพิซินนั้นจะมีผลในการรักษา วัณโรค,โรคเรื้อน และอื่นๆ
③ “อเล็กซิสคุง 3” / อเล็กซิสหมายเลข3
ชื่อทางวิทยาศาสตร์ของโลกเขานั้นคือ streptomyces peucetius.
ด็อกโซรูบิซินที่ผลิตจากเชื้อแบคทีเรีย
..มีผลในการต้านมะเร็ง (มะเร็งต่อมน้ำเหลืองมะเร็งปอด, มะเร็งระบบทางเดินอาหาร, มะเร็งเต้านม, เนื้องอกในกระเพาะปัสสาวะ, มะเร็งกระดูก, และอื่นๆ อีกมากมาย)
แม้ว่าศาสตราจารย์แคสเปอร์และคนอื่นๆ จะไม่รู้ถึงความสามารถเฉพาะของยาเหล่านี้ แต่ฟาร์มานั้นรู้ดี
「นี่มันมหัศจรรย์มากเลยนะ รักษาได้ยังโรคฝีในท้อง กาฬมรณะแถมยังมะเร็งอีกอย่างกับเรื่องโกหกเลย」
「ไม่เลย ความสามารถของพวกมันมีขนาดนั้นจริงๆ 」
「ฟาร์มาคุงหรือศาสตราจารย์แคสเปอร์ก็ดี นายรู้ได้ยังไงกันว่ายาพวกนี้มันสร้างมาจากแบคทีเรียเหล่านี้กัน? แล้ววิธีการในการแยกพวกมันจนเจอทั้งสามตัวนี้ล่ะ」
หากใครถามว่าเขารู้วิธีระบุพวกมันได้อย่างไร ถึงจะเป็นฟาร์มาก็ไม่อาจจะรู้ถึงความซับซ้อนขนาดนั้นได้
แม้เขาจะมีความสามารถที่โกงอย่างดวงตาวินิจฉัย แต่มันก็ไม่สามารถจำแนกโครงสร้างของสารประกอบต่างๆ ได้
เพราะแบบนั้นเขาจึงใช้ความสามารถในการสลายสสารของเขา
ซึ่งใช้มันในการย้อนกลับเพื่อจำแนกประเภทของยาต่างๆ
ฟาร์มาได้ร่ายชื่อของยาปฏิชีวนะที่เขารู้ทุกตัวแล้วดูว่าพวกมันหายไปด้วยตัวยาที่ชื่อว่าอะไร ซึ่งนั่นจะเป็นการระบุที่ดูแม่นยำเป็นอย่างมาก
อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาพอใจ เขาจำเป็นจะต้องหาวิธีการตรวจสอบรูปแบบอื่นสำหรับผู้คนบนโลกนี้ด้วย
「นี่ สรุปว่ายังไงกันล่ะ? 」
「เอ๋? อ่า เรื่องนั้นยังเป็นความลับนะ ไว้ผมจะบอกคุณเมื่อถึงเวลาก็แล้วกัน 」
ฟาร์มายังไม่ได้ทันเตรียมคำตอบสำหรับคำถามนั้นของเอเลน
「อะไรของนายเนี่ย〜อย่ามาทำเหมือนกับฉันเป็นคนแปลกหน้าในเรื่องนี้สิ บอกมาเลยนะ」
「ฮ่าๆๆ ต้องขอโทษด้วยนะ」
เขาทำได้แค่หัวเราะเท่านั้น
「นายนี่ จริงๆ เลยนะ……งั้นถ้าถึงเวลาแล้วต้องบอกฉันด้วยนะเข้าใจไหม? 」
「กลับเข้าเรื่องที่สุดยอดอย่าง ศาสตราจารย์แคสเปอร์และนักวิจัยของวิทยาลัยยาสามารถพบสิ่งนี้ได้มากมาย มีทั้งสารต้านแบคทีเรีย 2 ชนิดและสารต้านการก่อมะเร็ง 1 ชนิด! 」
ฟาร์มากลับไปที่หัวข้อหลักและกล่าวถึงความประทับใจ
แม้ว่าฟาร์มาและศาสตราจารย์แคสเปอร์ซึ่งเป็นผู้นำทีม แล้วพวกเขาก็สามารถค้นพบยาปฏิชีวนะที่มีประโยชน์ได้ในระยะเวลาอันสั้น ถ้าหากเป็นเพียงศาสตราจารย์แคสเปอร์คนเดียวคงจะต้องใช้เวลาหลายสิบปีเป็นแน่
(ด้วยสิ่งเหล่านี้แม้เราจะหายไปแต่ผู้คนก็ยังคงมีสิ่งที่จะสามารถต่อสู้กับโรคร้ายได้)
ฟาร์มาแทบอดใจไม่ไหว เมื่องานของเขาจะเริ่มลดลงไปบ้างแล้วต่อจากนี้
อย่างไรก็ตามเขาก็ยังไม่อาจจะอยู่ในจุดที่พอใจได้สูงที่สุด
“เราต้องไปถึงจุดที่มันสามารถผลิตออกมาได้เป็นจำนวนมากให้ได้!” ฟาร์มาปลุกใจตัวเอง
「สถาบันที่ได้รวบรวมเหล่านักวิจัยหลายคนมาทำการวิจัยในเรื่องเดียวกันมันดูสุดยอดมากเลยจริง」
“นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!” เอเลนพึมพำออกมา
กล่าวกันว่านักวิจัยส่วนใหญ่นั้นได้หยุดงานของตนเพื่อมาช่วยงานวิจัยนี้ นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้เลย
แต่สิ่งเหล่านั้นมันกลับเปลี่ยนเป็นคล้ายการล่าสมบัติแทน
หากพวกเขาเป็นคนแรกที่ค้นพบ ชื่อของพวกเขาจะถูกมอบให้กับสิ่งนั้น ด้วยความหน้ามืดตามัวของเกียรติยศที่ตนจะได้รับเลยลงเอยเช่นนี้
「มียาที่เป็นชื่อของตัวเองงั้นเหรอ..ฉันก็อยากจะมีบ้างเหมือนกันนะ〜」
เอเลนก็เอาด้วยอีกคน เธอเชื่อว่าเธอเห็นความมุ่งมั่นของวิทยาลัยยาแห่งจักรวรรดิแซงต์เฟลิฟและความมุ่งมั่นของบรูโน ซึ่งกำลังดำเนินโครงการใหญ่ของพวกเขาในการค้นหายาปฏิชีวนะอื่นๆ ให้มากยิ่งขึ้น จนขนาดว่ากันว่าแม้แต่มหาวิทยาลัยแพทย์และยาโนวารูตก็ยังให้ความสำคัญกับความเคลื่อนไหวของวิทยาลัยยาในจักรวรรดิเลยทีเดียว
「งั้นคุณคงต้องวิจัยเพื่อหา “แบคทีเรีย เอเลนจัง 4” แล้วล่ะครับ เดี๋ยวผมสอนวิธีเอง」
ฟาร์มาแนะนำเอเลนด้วยสีหน้าที่จริงจัง
「ฉันว่าฉันจะหาอย่างอื่นที่ไม่ใช่แบคทีเรียแทนน่ะ」
เอเลนที่รู้สึกแหยงกับแบคทีเรียได้โบกมือเธอไปมาเพื่อปฏิเสธ
「ก็สมกับเป็นเอเลน」
เหล่าพนักงานของร้านขายยาต่างโลกก็ใช้เวลาตลอดทั้งวันในการเดินทางไปยังเมืองมาร์เชลและตรวจสอบโรงงานที่เพิ่งสร้างเสร็จ
ซึ่งชื่อของมันถูกตั้งไว้ว่า “โรงงานผลิตยาต่างโลก”
หลังจากผ่านประตูของโรงงานเข้ามา ฟาร์มา เอเลน ลอตเต้ และเซดริกก็ได้รับการต้อนรับจากอดัมที่ทำหน้าที่ผู้แทนและผู้ดูแลการสร้างโรงงานนี้
「ยินดีต้อนรับครับ ท่านฟาร์มา เหนื่อยหน่อยนะครับกับการเดินทางไกล」
「ขอบคุณสำหรับการเตรียมงานทุกอย่างนะครับคุณอดัม」
ฟาร์มาใช้คทาเทพโอสถไปมาระหว่างเมืองหลวงจักรวรรดิกับมาร์เชล ดังนั้นเขาจึงเห็นโรงงานที่สร้างเสร็จอยู่แล้ว แต่สำหรับเหล่าพนักงานร้านขายยานั้นถือเป็นครั้งแรก
โรงงานถูกสร้างขึ้นด้วยหินมีพื้นที่กว้างใหญ่สุดสายตา
「ว๊าว〜! โรงงานนี้กว้างสุดๆ ไปเลยค่ะ!」
ลอตเต้เป็นคนพูดออกมาก่อน แล้วเธอก็วิ่งไปมารอบๆ โรงงานโดยหวังจะดูให้ทั่วแต่ก็หยุดโดยเซดริกที่บอกกับเธอว่าแบบนั้นอาจจะหมดแรงเอานะ ฟาร์มาไม่สามารถปล่อยเธอทำเช่นนั้นได้เหมือนกันเพราะพื้นที่ของโรงงานทั้งหมดนั้นมันเกือบสามกิโลเมตร รองเท้าที่เธอใส่มาคงจะไม่เหมาะ
「ดูเหมือนกับวังขนาดเล็กๆ เลยนะ สุดยอดจริงๆ! มันกว้างกว่าคฤหาสน์ของฟาร์มาคุงอีกนะรู้หรือเปล่า? 」
เอเลนก็ชื่นชมออกมาด้วยเหมือนกัน
การที่มีพื้นที่กว้างขวางกว่าคฤหาสน์ของบ้านเมดิซิส จะกล่าวถึงความประทับใจนั้นย่อมเป็นเรื่องธรรมดา
“แต่ก็เหลือเชื่อเลยนะสำหรับโลกใบนี้ ที่ทั้งรัฐและผู้คนช่วยกันสร้างฐานการผลิตขนาดใหญ่แบบนี้ให้ร้านขายยาสำหรับการดูแลผู้ป่วย”
หลังจากนั้นเอเลนก็พูดยกย่องถึงความสำเร็จของฟาร์มาต่อ
「นั่นเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ ครับ」
เซดริกก็ร่วมด้วยอีกคน
ทั้งรูปลักษณ์ภายนอกและสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ช่างดูยิ่งใหญ่กว่าสิ่งไหนที่เขาเคยเห็นมาทั้งหมด
หลังจากผ่านส่วนหน้าของโรงงาน พวกเขาก็เข้ามายังข้างในของโรงงานอีกที
「อึกーー!」
ฟาร์มาที่กำลังเดินนำหน้าอยู่นั้นถึงกับช็อกทันทีเมื่อเดินเข้ามาถึง
ในห้องโถงนั้นมีรูปผู้ก่อตั้งโรงงานนี้ซึ่งทำมาจากทองสัมฤทธิ์ตั้งอยู่ แน่นอนว่าสิ่งนั้นคือ ตัวของฟาร์มา เดอ เมดิซิส ขนาด 1:1!
「นี่มันอะไรกันครับ! วันก่อนยังไม่เห็นมีเลยแท้ๆ!」
เอเลนกับลอตเต้หัวเราะคิกคักให้กับฟาร์มาผู้โวยวายออกมาอย่างสิ้นหวัง
「อ้า นั่นเป็นของที่หมู่บ้านเอสทาร์กนำมาให้มันเพิ่งจะสร้างเสร็จเมื่อไม่นานนี้ครับ ผมเลยเอามันมาจัดวางไว้ที่นี่ เพราะท่านน่าจะชอบ」
ผู้แทนอดัมตอบอย่างชัดเจน
อดัมบอกว่าได้มีทองถูกส่งมาจากหมู่บ้านเอสทาร์กพร้อมกับข้อความที่ว่า “ได้โปรดนำมันไปสร้างรูปปั้นทองสัมฤทธิ์ของผู้ก่อตั้งโรงงานด้วยเถิด” ดังนั้นเขาก็เลยสนองให้ตามคำขอ
「สมกับเป็นหมู่บ้านเอสทาร์กจริงๆ!」
“ถ้าเป็นพวกเขาแล้วก็คงจะทำแบบนั้นจริงๆ ฟาร์มาคิดแล้วก็รู้สึกเพลีย
「ท่านฟาร์มาคะได้โปรดไปยืนตรงข้างๆ รูปปั้นทีค่ะ」
ลอตเต้บอกกับเขา และฟาร์มาก็ไปยืนข้างๆ รูปปั้น รูปปั้นทองสัมฤทธิ์ค่อนข้างสวยงาม ตัวรูปปั้นเป็นเด็กหนุ่มผู้สวมชุดคลุมสีขาวที่สะบัดไปมาราวกับลมพัดอยู่ ขณะที่สายตาของเขานั้นมองไปยังข้างหน้าพร้อมกับแขนที่ไขว้กันไว้
ฟาร์มาได้ทำท่าเช่นเดียวกันกับรูปปั้น พร้อมปั้นสีหน้าให้เหมือน
「เป็นไงบ้างครับ? 」
ฟาร์มาถามทั้งสามด้วยสีหน้าที่จริงจัง
「รูปปั้นดูหล่อกว่าตัวจริงอีก」
เอเลนกับลอตเต้ต่างมองหน้ากัน ส่วนเซดริกก็ยิ้มอย่างอบอุ่น ให้กับรูปปั้นนั้น…
「ไม่ต้องมาแซวเลยนะ!」
「ถ้าหากตรงนี้มันดูไม่เหมาะ เดี๋ยวผมจะสั่งย้ายมันไปไว้ข้างหน้าสวนของโรงงานดีหรือเปล่าครับ? 」
อดัมพูดด้วยความกังวล อย่างไรก็ตามฟาร์มาคิดว่ามันคงจะดูแย่หากเอารูปปั้นของตัวเองไปทิ้งให้ตากแดดตากฝนข้างนอกเช่นนั้น
「ที่นี่ก็ได้ครับ ไม่เป็นไร」
หลังจากเล่นกับพอแล้ว พวกเขาก็หันไปมองยังโรงงานต่อ
การตกแต่งภายในของโรงงานผลิตยานี้ถูกแบ่งด้วยหินเป็นห้องๆ สำหรับกระบวนการผลิตในแต่ละขั้นตอนและมีการทำความสะอาดอย่างทั่วถึงในการกำจัดฝุ่น ยิ่งไปกว่านั้น ฟาร์มายังได้กางแดนศักดิ์สิทธิ์ ไว้ล่วงหน้าเพื่อจัดการเรื่องความสะอาดแล้วด้วย แต่หลังจากนี้จะมีเหล่าเชื้อแบคทีเรียที่จะนำมาใช้ในการผลิต เขาคงต้องระวังมากยิ่งขึ้นเพื่อไม่ให้ผลกระทบของแดนศักดิ์สิทธิ์ไปทำลายเชื้อเข้า
ถ้าเป็นแบบนั้นพวกศาสตราจารย์ที่ดูแลเชื้อพวกนี้ราวกับลูกของพวกเขามาคงโกรธน่าดู
แม้ว่าจะไม่มีระบบไฟฟ้า แต่เมื่อเปรียบเทียบกับห้องวิจัยของร้านขายยาต่างโลกหรือกระทั่งวิทยาลัยยาของจักรวรรดิแล้ว ถือว่ามีความทันสมัยมาก เหมาะสำหรับการเพราะเลี้ยงแอคติโนมัยสีทเป็นจำนวนมาก แล้วโรงงานแห่งนี้ก็มีส่วนในการผลิตยาที่เป็นท่อและถังอยู่หลายแห่ง สำหรับการทดสอบพืชนำร่องที่ใช้ในการทดสอบสายพันธุ์ของแบคทีเรียที่ไม่เป็นอันตรายจากวิทยาลัยแพทย์ ปัจจุบันได้มีการจ้างช่างฝีมือและวิศวกรจำนวนมากในการสร้างโรงงานถึง 5 แห่งที่จักรวรรดิ มันก็คงต้องใช้เวลาอีกพอสมควรกว่าจะเสร็จและเปิดทำการได้อย่างเต็มที่
ขณะเดินทางได้มาถึงยังห้องปฏิบัติการที่ติดอยู่ภายในโรงงาน ซึ่งเป็นจุดที่ใช้ในการวิจัยเป็นห้องปลอดเชื้อ
「แบคทีเรียของศาสตราจารย์แคสเปอร์ ไหนดูซิ!」
พวกเขาเข้าห้องปลอดเชื้อ หลังจากล้างมือ สวมถุงมือตามด้วยสวมเสื้อผ้าสะอาด เอเลนก็กล่าวออกมาด้วยความสนใจ ถึงแม้ลอตเต้และเซดริกจะเข้าไปดูด้วยเช่นกันด้วยความสนใจ แต่เหมือนพวกเขาคงจะไม่เข้าใจเท่าไรนัก
「ผมก็อยากจะเห็นเหมือนกัน งั้นเปิดเลยละกัน」
หลังจากเช็ดกล่องด้วยแอลกอฮอล์ ริบบิ้นสีชมพูก็ถูกดึงออกและกล่องที่บรรจุเหล่าลูกๆ ของศาสตราจารย์แคสเปอร์ก็ถูกเปิดออก
ภายในนั้นมีจานเพาะเชื้ออยู่หกจานด้วยกัน ซึ่งมันคือเชื้อแอคติโนมัยสีท หลังจากนั้นก็ทำการทดสอบเชื้อ เชื้อที่ใช้สำหรับการเพาะเลี้ยงแบคทีเรียได้ถูกใส่ไปยังจานเชื้อแอคติโนมัยสีท
และจากนั้นเชื้อแอคติโนมัยสีทก็ได้ทำการวงล้อมรอบๆ เชื้อแบคทีเรียอื่นๆ ที่อยู่ภายใน
แอคติโนมัยสีทนั้นถูกพัฒนาเป็นยาปฏิชีวนะที่ส่งผลในการยับยั้งการเจริญเติบโตของเชื้อแบคทีเรียตัวอื่นๆ ซึ่งการสร้างนี้มันถูกเรียกว่า “วงกลมยับยั้งการเจริญเติบโต” ซึ่งแบคทีเรียตัวอื่นจะไม่สามารถโตได้เลย
「วงกลมนี้มันอะไรกันนะ ดูเจ๋งไปเลยแฮะ」
เอเลนที่เข้าใจในความหมายพยักหน้าออกมา
「ใช่ไหมล่ะ? 」
「แถวๆ ตรงนี้ทำไมมันถึงไม่โตกันล่ะคะ? 」
ดูเหมือนลอตเต้ก็เห็นว่ามันแปลกๆ
เอลเลนก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนมุมมองของแอคติโนมัยสีทไปเช่นกัน
นั่นคือความสามารถของแอคติโนมัยสีทที่วิวัฒนาการขึ้นมาเพื่อต่อสู้กับการอยู่รอดของตัวเชื้อเอง
「แล้วพวกวงกลมเหล่านี้สามารถเอาไปผลิตเป็นยาได้เลยหรือเปล่า? 」
“มันสามารถเข้าใจได้ง่ายยิ่งขึ้นเมื่อเห็นด้วยตาเปล่าเช่นนี้” เอเลนรู้สึกประทับใจ
「ใช่แล้วครับ」
จากมุมมองบุคคลที่สามพวกเขาคงแปลกน่าดูที่กำลังจ้องมองจานที่เต็มไปด้วยราเช่นนั้น
แต่เพราะตอนนี้เขาอยู่ในโรงงานผลิตยานั่นจึงไม่ใช่ปัญหา
「แอคติโนมัยสีทเจ๋งสุดๆ ไปเลย」
เอเลนมองดูพวกมันด้วยความเร่าร้อน
「เราจะทำการเพิ่มจำนวนของพวกมันให้มากขึ้นและทำการแยก ก่อนจะจัดการให้มันบริสุทธิ์สำหรับการผลิตยาปฏิชีวนะต่อไป」
หลังจากที่ฟาร์มาพูด ลอตเต้ก็พูดต่อจากเขา
「ด้วยวิธีการนี้พวกเราก็จะสามารถสร้างยาให้กับทุกคนที่มีปัญหาได้แล้วสินะคะ!」
แล้วลอตเต้ก็กระโดดไปมาด้วยความตื่นเต้นกับแผนที่พวกเขากำลังจะทำ
(นั่นสินะ พวกเรากำลังจะสร้างยาเป็นจำนวนมากต่อจากนี้ โดยไม่ใช่พลังโกงของเรา แต่เป็นพลังของผู้คนบนโลกใบนี้)
ฟาร์มาพูดกับตัวเอง
และนี่คือก้าวแรกของการสร้างเทคโนโลยีการผลิตด้านเภสัชกรรมบนโลกใบนี้
——
Note : สามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913