จอมยุทธ์ระบบเลเวล ตอนที่ 112
เนิ่นนาน
เพียงเสี้ยววินาทีแต่ราวกับช่วงเวลานับพันปี
เมื่อจ่ายพลังปราณไปหนึ่งแสนจุด เตามังกรเขียวก็เปล่งแสงออกมา ภาพมังกรเขียวที่สลักอยู่บนเตาพลันส่งเสียงร้อง พลังปราณสีเขียวค่อยๆก่อตัวขึ้นเป็นฝาครอบขนาดใหญ่
สมบัติระดับอมตะชิ้นเดียวยังไม่เพียงพอ ฉินเทียนเรียกใช้กระดิ่งเบี่ยงวิญญาณต่อ ชั้นพลังงานพลันปรากฏขึ้นครอบคลุมไว้อีกชั้น
ฉินเหลียนที่อยู่ในอ้อมอกใช้สายตาจับจ้องฉินเทียนอย่างเงียบเชียบ ดวงตากลมโตของนางเป็นประกายขณะที่เอนซบอกแกร่งนั้นอย่างเหม่อลอย ไม่นานใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงราวผลท้อ เป็นสีหน้าที่ทําให้ผู้พบเห็นรู้สึกรักเอ็นดู
ฉินเทียนเองก็สัมผัสได้ว่าจังหวะหายใจของฉินเหลียนเกิดการเปลี่ยนแปลง เขากลืนน้ำลายพลางพยายามสะกดกลั้นตัวเองไว้สุดฤทธิ์ ไม่กล้าไปคิดฟุ้งซ่าน
ภายในเขตแดนเทพ
หยางซานสูดหายใจเข้าปอด เผชิญหน้ากับบอลแสงลูกนี้ หยางซานก็สะท้านใจ ปราณเพลิงสีดําถูกรวบรวมไว้เต็มผืนฟ้า ตอนนี้การสร้างเขตแดนเทพก็เรียกได้ว่าเสร็จสมบูรณ์แล้ว
อํานาจของพลังสวรรค์ได้ปลดปล่อยออกมาโดยสมบูรณ์
ภายในเขตแดนเทพ ทุกสิ่งล้วนอยู่ในการควบคุมของหยางซาน มีแต่ออิ่นม่านที่เปลี่ยนตัวเองเป็นบอลแสงเท่านั้นที่เขาไม่อาจควบคุม เผชิญหน้ากับพลังที่สั่งสมมาร้อยชาติภพ หยางซานก็หนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ
อวิ๋นม่านขยับเคลื่อนไหว
ตอนนี้ในใจของนางมีเพียงความคิดเดียว สังหารหยางซาน
บอลแสงถูกสร้างขึ้นจากพลังไปสือซานซิ่นเป็นพลังอันมหาศาลที่อวิ๋นม่านเองก็ควบคุมไม่อยู่จิตใจของนางปั้นปวนยุ่งเหยิง ตอนนี้นางอยู่ในสภาวะที่ใกล้จะสูญเสียจิตสํานึกแล้ว แรงขับเคลื่อนที่คอยย้ำยันห้วงสติของนางก็คือความคิดที่จะสังหารหยางซาน หากไม่สังหารหยางซาน ฉินเทียนก็ไม่อาจหลบหนีไปจากที่นี่
มีเพียงเส้นใยความคิดสายนี้ที่ทําให้นางยังไม่เสียสติ
“ย้าก… ” หยางซานกู่ร้อง ภายในเขตแดนเทพ ปรษรเพลิงสีดําที่บรรลุไว้ด้วยพลังทําลายล้างพลันระเบิดอย่างบ้าคลั่งเพื่อขัดขางการโจมตีของอวิ๋นม่าน
“อ๊า………..”
อวิ๋นม่านกรีดร้องและพลังไปสือซานชิ้นก็ไหลเอ่อออกจากร่าง บอลแสงที่ขยายขนาดอีกเป็น เท่าตัวตรงดิ่งเข้าหาร่างของหยางซาน
ครืน…………….
ท้องฟ้าของเมืองขอบนภาพลันสว่างเจิดจ้า ผู้คนพยายามเงยหน้ามองฟ้าอย่างยากลําบากในใจตกตะลึงจนพูดไม่ออก ทําได้เพียงแต่ภาวนาให้ฝันร้ายนี้จบลงโดยเร็ว
“พลังไปสือชานชิ้นช่างทรงพลังจริงๆ”
“ข้าไม่เคยพบเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน เกรงว่าหยางซานคงต้านได้อีกไม่นาน”
“บ่มเพาะสองร้อยกว่าปี เพียงเพราะต้องการต่อต้านฟ้าเพื่อเปลี่ยนชะตา ใช้กลิ่นอายโชคชะตาเพื่อดึงพลังฟ้าดินเสียเนิ่นนาน ใครจะไปคิดว่าทุกสิ่งจะกลายเป็นเถ้าธุลีเช่นนี้ ฮ่าๆ …………” หลี่กงหัวเราะอย่างเย็นชา น้ำเสียงเจือแววเยาะเย้ย
หลูตงไห้ฝืนหัวเราะ ไม่กล่าวอะไร
ท้องฟ้ามืดครึ้ม ในหมู่เมฆแฝงเสียงฟ้าร้องอยู่รําไร
ครูต่อมาความมืดก็สลายไป ร่างของหยางซานและอวิ๋นม่านก็ลอยออกมา
“ท่านน้า ช่วยอวิ๋นม่าน…”
ฉินเทียนกล่าวพลางพุ่งร่างออกไปอย่างกังวล กระนั้นในใจยังรู้สึกยินดี แม้การโจมตีนี้จะไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับเมืองขอบนภามากนัก แต่จากกการใช้กลิ่นอายนักล่าสัมผัสรับรู้แล้ว เขาก็ทราบว่าหยางซานได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก
โบราณว่าไว้ ยามปวยไข้ คือยามเอาชีวิต
ตีสุนัขที่ตกน้ำเป็นสิ่งที่ฉันเทียนถนัดจัดเจนที่สุด
หยางซานเป็นใคร? ก็คือบรรพชนตระกูลหยาง สัตว์ประหลาดที่มีชีวิตอยู่มานานกว่าสองร้อยปี สิ่งที่ได้รับจากการสังหารเขาจะดีขนาดไหน? เขาจะได้ค่าประสบการณ์มากมายเพียงใด?
เพียงแค่คิดฉินเทียนก็ตื่นเต้นขึ้นมา จังหวะก้าวเท้าของเขาพลันเพิ่มขึ้น
โครม!
แรงกระแทกจากร่างของหยางซานที่ตกลงมาได้ก่อเกิดเป็นหลุมที่มีรอยแตกขึ้นมาหลุมหนึ่ง ปราณเพลิงสีดําที่เคยลุกโชนอยู่รอบกายของเขาได้อ่อนจางจนแทบมองไม่เห็น
ภายในหลุมนั้น หยางซานเบิกตาโพรงอย่างโกรธแค้น หากแต่สภาพของกลับคล้ายพยัคฆ์ที่ไร้เขี้ยวเล็บ ถึงดุร้ายอย่างไรก็ไม่อาจกัดทําร้ายผู้อื่น การโจมตีเมื่อครู่ทําให้เขาได้เห็นเขตแดนเทพอีกแห่ง เป็นเขตแดนเทพแห่งการเกิดใหม่หนึ่งร้อยชาติภพ ผันผ่านร้อยชาติภพเพียงกระพริบตาเป็นพลังสุดสะพรึงที่เขาไม่คิดพบเจออีก
หยางซานพลันขมวดคิ้ว เขาเค้นเรี่ยวแรงพยายามจะฝืนตัวลุกขึ้น แต่นั่นกลับเป็นการไปกระทบบาดแผล ทําให้เขากระอักเลือดออกมา
“ฮ่าๆ……..” ฉินเทียนหัวเราะอย่างเบิกบาน “ขั้นสวรรค์ ช่างแกร่ง ช่างยโส ไฉนไม่วางท่าขึงขังต่อเล่า?”
” ชอบดูถูกคนอื่นว่าเป็นมดปลวกไม่ใช่เหรอ?”
“ทําไมตอนนี้ไม่อวดเบ่งเหมือนก่อนหน้าแล้วเล่า?”
เห็นหยางซานกําลังตกอยู่ในสภาพย่ำแย่ ฉินเทียนก็หัวเราะราวกับวายร้ายที่แผนการประสบผลสําเร็จ เขาขยับมือคราหนึ่งรวบรวมพลังปราณสร้างเป็นหอกสีม่วงก่อนจะกระโดดลงไปในหลุม ฉินเทียนถลึงตามองหยางซานอย่างดุร้ายพลางกล่าวว่า “คิดไม่ถึงว่าจะต้องมาตายในมือข้าใช่ไหมล่ะ?”
”วางใจเถอะ เจ้าไม่ตายโดยลําพัง ลูกหลานของเจ้าล้วนลงไปรอในนรกกันหมดแล้ว!”
กล่าวจบ ความตื่นเต้นก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าอย่างชัดเจน โชคลาภเอย ขอให้เป็นลาภครั้งใหญ่ด้วยเถอะ ”
ฝ่ามือกระชับหอก จากนั้นจึงแทงหอกไปยังตําแหน่งหัวใจของหยางซานที่ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย โลหิตสาดกระเซ็น
หยางซานไม่ยินยอม ในอกอัดแน่นไปด้วยเพลิงแค้น
ในช่วงขณะสุดท้ายของชีวิต เขาจ้องมองฉันเทียนด้วยดวงตาแดงก่ำจนฉินเทียนสะดุ้งโหยงก่อนเหงื่อเย็นจะไหลเต็มแผ่นหลัง เขาเคยฆ่าคนมาแล้วไม่น้อย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกกลัวศัตรูที่กําลังจะตายขึ้นมา แต่นั่นก็เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ วินาทีถัดมาความปิติยินดีก็เอ่อนล้นจนใจฟูฟ่อง
หยางซานตายแล้ว และแน่นอนว่าย่อมมีของรางวัล
“ขอแสดงความยินดีต่อผู้เล่น “ฉินเทียน” สําหรับการได้รับค่าประสบการณ์ 60000 หน่วย พลังปราณ 120000 จุด ค่าการรอดชีวิต 11000 จุด… ”
” ขอแสดงความยินดีต่อผู้เล่น “ฉินเทียน” สําหรับการได้รับแหวนมิติ”
“แหวนมิติ!?” ฉินเทียนอ้าปากเหวอพลางคิดไปถึงแหวนมิติวงนั้นของคังเทียนจี๋ ” ขอให้มันไม่ใช่ของที่เอาออกมาไม่ได้ด้วยเถอะ”
ฉินเทียนใช้จิตสํานึกเปิดแหวนมิติ แหวนมิติวงนี้ของหยางซานมีขนาดพื้นที่เล็กกว่าแหวนมิติของคังเทียนจี๋มาก แต่แม้ปริมาณสิ่งของที่อยู่ภายในจะไม่มาก แต่มันก็ยังมีแก่นอยู่นับร้อยแก่นเกราะอมตะระดับต่ำชิ้นหนึ่ง และมีดอมตะระดับต่ำอีกเล่มหนึ่ง
“ขั้นสูง…….ขั้นสูง………สมบัติระดับอมตะขั้นสูง แขตแดนเทพ” “ ฉินเทียนตกตะลึง เมื่อเห็นระบบแสดงข้อความ “สมบัติอมตะระดับสูง” ฉินเทียนก็ตัวสั่นเทิ้ม สมบัติอมตะระดับสูงนับเป็นสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายอย่างสิ้นเชิง “ถึงกับมีสมบัติอมตะระดับสูง นับว่าอยู่มาสองร้อยกว่าปี ไม่เสียชาติเกิดเลยนะตาเฒ่า”
นอกจากสมบัติระดับอมตะจํานวนสามชิ้นแล้ว มันก็ยังมีสมบัติวิญญาณระดับสุดยอดอีกสองสามชิ้น
“รวยแล้ว…. รวยแล้ว….ฮ่าๆๆ ” ฉินเทียนหัวเราะอย่างเสียสติพลางนําเอา “เขตแดนเทพออกมา อยากจะดูว่ามันทําอะไรได้บ้าง
เมื่อถือ “เขตแดนเทพ” เอาไว้ในมือ ฉินเทียนก็นิ่งค้าง แท้จริงแล้วมันเป็นเพียงเมฆหมอกสีดําและอ่อนแอราวกับจะสลายไปเพียงแค่ถูกลมพัด
“ไอ้เวรตะไลเขตแดนเทพเอ๊ย! ตั้งชื่อมาซะหรู ไอ้ ” ฉินเทียนด่าทอออกมาและเปิดดูหน้าต่างคุณสมบัติ
เขตแดนเทพ: สมบัติอมตะระดับสูง ใช้สร้างเขตแดนเพื่อสังหารศัตรู
เพิ่มเติม: ต้องเป็นผู้ที่อยู่ในขั้นสวรรค์จึงสามารถใช้ได้
“มารดามัน! ถ้างั้นเขตแดนเทพของหยางชานนั่นก็สร้างขึ้นจากสิ่งนี้?” ฉินเทียนจ้องของในมือก่อนจะเก็บของที่ดูเหมือนขยะแต่แทจริงเป็นสมบัติลงไป
หลังจากกวาดจิตสัมผัสดูของในแหวนมิติเที่ยวหนึ่งและไม่พบของล้ำค่าอีกเขาก็ตรงไปยังตําแหน่งที่อวินม่านตกลงมา………..
ที่มุมแห่งหนึ่งของเมืองขอบนภา
หยางหลินที่เต็มไปด้วยความแค้นได้เค้นเสียงกล่าวออกมาทีละคํา “ฉินเทียน ข้าสาบานจะสับเจ้าเป็นหมื่นๆชิ้น!”
วินาทีถัดมาหยางหลินก็ทําลายผนึกแหวกมิติและหลบหนีออกไปจากเมืองขอบนภา…..