บทที่120 พระชายาอาจหาญเกินไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม!
ไม่ว่านางจะขัดขืนอย่างไร ฮัวหยู่อันก็ยังคงกำผมนางแน่น
จู่ๆเรื่องก็กลับกลายมาเป็นเช่นนี้ได้ นั่นก็ทำให้อีกสามคนที่เหลือพลอยตกใจไม่น้อย
“หลานเยาเยา ท่าน ท่านให้นางทำอะไร?” ชิวซวนที่ตกใจไปชั่วขณะถึงได้สติกลับคืน ก็ถามนางเสียงสั่น
ในปกติ พวกนางชิงปี้จะดูท่าทีทิศทางของนาง ในตอนนี้นางกลัวก็ควรที่ออกหน้าแทนชิงปี้
“เจ้าโง่หรือเปล่า? ไม่เห็นหรือยังไงว่าข้ากำลังเชิญนางให้ดื่มชา!”
เชิญอย่างนั้นเหรอ?
นี่มันเป็นการเชิญอย่างนั้นเหรอ?
นี่มันคือการใช้กำลังบังคับชัดๆ
“ท่านปล่อยนางนะ!”
“เจ้าอย่าร้อนใจไปสิ! อีกเดี๋ยวก็ถึงตาของเจ้าแล้ว”
หลานเยาเยาเอ่ยนิ่งๆทำเอาพวกนางตกใจกลัว ความกล้าหดเหลือนิดเดียว รีบลุกยืนตัวสั่น
ในชานั้นถูกวางยาลงไป……
อย่างไรก็ตาม!
ก็เกิดเสียงดัง “ปั้ง”
ชิงปี้ที่ถูกกรอกน้ำชาเข้าไปเยอะมากแล้วนั้นก็ถูกฮัวหยู่อันเหวี่ยงลงกับพื้น
“อัก อัก อัก……”
ชิงปี้ที่ล้มจนตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้อิสระแล้ว นางก็ไม่สนความเจ็บปวดของร่างกายแต่อย่างใด รีบล้วงคอพยายามเอาชาที่กลืนเข้าไปออกมาทันที
ในเวลานี้เอง!
ฮัวหยู่อันก็จับสาวใช้ขึ้นมาอีกคนแล้วก็ทำการกรอกน้ำชาวิธีเดิม สาวใช้อีกคนตกใจกลัววิ่งไปหลบอยู่หลังของชิวซวน
“พี่……ชิว ทำยังไงดีหล่ะ? พวกเราหนีกันเถอะ!ไม่อย่างนั้น……ต่อไปก็จะเป็นตาพวกเรา”
สาวใช้คนนั้นตัวสั่นงกๆ ดึงเสื้อของชิวซวนอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็พบว่านางยังไม่ทันพูดจบมือของนางก็คว้าอากาศไปเสียแล้ว
ชิวซวนวิ่งหนีไปก่อนเสียแล้ว
หลังจากนั้น!
ยังไม่ทันจะวิ่งออกประตูไป ชิวซวนก็ต้องหยุดฝีเท้าลงทันที
ด้วยเพราะว่าในเวลาเดียวกันนั้นเอง หลานเยาเยาก็เข้ามาขวางทางของนางเอาไว้
เมื่อเผชิญหน้ากับหลานเยาเยาที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ชิวซวนกลับเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว ก้าวถอยหลังอย่างไม่คาดคิด
“ท่าน……เมื่อครู่ยังอยู่ที่……”
“เจ้าอยากจะถามใช่มั้ยหล่ะว่าข้าที่เมื่อครู่ยังนั่งอยู่ตรงนั้น ทำไมจู่ๆถึงได้มาขวางทางเจ้าอยู่ตรงนี้ได้?” เสียงเรียบๆลอยออกมาจากปากหลานเยาเยา
ชิวซวนปากคอสั่น เมื่อสบสายตาที่ดุดันของหลานเยาเยา ความกลัวก็คืบคลานไปหมดทั้งใจ
นางลืมไปได้ยังไงนะว่าก่อนหน้านี้นางก็เคยเห็นสายตาแบบนี้ของหลานเยาเยามาก่อน……
“อยากรู้มั้ยหล่ะ?”
หลานเยาเยาก้าวเข้าใกล้ชิวซวนช้าๆ ทำให้ชิวซวนตกใจกลัวก้าวถอยหลังด้วยขาอ่อนแรง
ตอนนี้นางไม่อยากจะรู้อะไรทั้งนั้น นางเพียงแค่อยากที่จะหนีไปจากสายตาของหลานเยาเยา หนีไปจากสถานที่น่ากลัว
แต่ว่า!
จากที่นางคิดอยากจะส่ายหัวเมื่อครู่นี้ เมื่อเห็นหลานเยาเยาหรี่ตา นางก็เปลี่ยนเป็นพยักหน้าทันที
“อยากรู้ก็ดี มาๆๆ นั่งลงสิ ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังช้าๆ”
เมื่อพูดจบก็ไม่รอให้ชิวซวนได้ตอบโต้อะไร หลานเยาเยาลากให้นางนั่งลงอย่างใจดี แต่การกระทำนั่นก็ทำให้สาวใช้ตกใจแทบช็อกตาย
เมื่อถูกนางมองมาด้วยสายตาแบบนั้น
“ผลึ่บ”ก็รีบคุกเข่านั่งลงทันที สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นขาวซีด!
“อ๊ะ……”
เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น ทำให้สายตาของทุกคู่ต้องหันไป ก็ทำให้เห็นฉากน่าตกใจที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า
ชิงปี้ที่ถูกกรอกน้ำชาลงไปนั้น ตอนนี้กำลังดีดดิ้นอยู่กับพื้น
ผิวขาวของนางตอนนี้เกรียมย่นขึ้นเล็กน้อย เสียงกรีดร้องค่อยๆหายไป จนท้ายที่สุดชิงปี้ก็กลายสภาพเป็นหญิงสาวผิวเกรียมแสนน่าเกลียด ที่ไม่สามารถแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมา
นัยน์ตาที่หรี่ลงของหลานเยาเยาแผ่กระจายความเยือกเย็น!
คนจิตใจหยาบช้า!
ไม่คิดเลยว่าจะมีคนที่ทนไม่ได้กับรูปลักษณ์ของเธอ……
ฮัวหยู่อันเห็นดังนั้นก็รีบโยนกาชาที่อยู่ในมือทิ้งทันที และรีบสำรวจร่างกายของตัวเองว่าเปื้อนน้ำชาหรือไม่
ไม่นาน สาวใช้ที่โดนกรอกชาอีกคนกลับกลายมีผิวไหม้เกียมเหมือนดั่งชิงปี้ น่าเกลียดที่สุด
“พระชายา เกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง เหล่าองครักษ์ก็กรูกันเข้ามา เมื่อเห็นลักษณะของพวกนางชิงปี้ก็พากันตกใจกระโดด
ส่วนชิวซวนราวกับได้เห็นความหวังสุดท้าย
รีบตะโกนออกมาเสียงดัง “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! หลานเยาเยาเป็นบ้าไปแล้ว นางจะฆ่าข้า! เหล่าองครักษ์พวกเจ้าช่วยเอาตัวนางออกไปที”
นางตะโกนพร้อมกับคิดหนี แต่หนีได้เพียงแค่สองก้าว ก็ถูกหลานเยาเยาลากกลับมา “เพี๊ยะๆ!”ตบเข้าไปที่หูนางสองครั้ง
นั่นจึงทำให้หน้าของเธอบวมขึ้นมาทันที
“ไม่เป็นไร!” หลานเยาเยาพูดเสียงแผ่วเบามั่นคง
“พระชายา อยากให้ข้าน้อยช่วยอะไรมั้ยขอรับ?”หัวหน้าองครักษ์ถาม
เมื่อเหล่าองครักษ์เห็นว่าพระชายาของพวกตนไม่เป็นอะไร ใจที่บีบแน่นก็ผ่อนคลายลง
เหล่าพวกชิวซวนที่เป็นสาวใช้ของกำนัล วันทั้งวันสวมใส่เสื้อผ้าสวยพริ้งเฝ้าแต่จะอยู่ในตำหนักของอ๋องเย่ พูดถึงพระชายาในทางไม่ดี แล้วยังคิดล่อลวงดึงดูดท่านอ๋อง พวกเขาทนดูไม่ได้มานานแล้ว
ในลานซวนซีก็ยังมีองครักษ์ลับซุ่มแอบปกป้องอยู่ เกิดเหตุเสียงดังปานนี้ พวกเขายังไม่ออกมา เห็นได้ชัดว่าเป็นคำสั่งขององค์ชาย
ได้ยินมาจากจื่อซีว่าครั้งก่อนนั้นท่านอ๋องแทบจะฆ่าพวกนางทิ้งไป
ตอนนี้ก็ยังคงไม่สำนึกทั้งยังตั้งใจลอบฆ่าพระชายา ให้ตายเป็นร้อยๆครั้งยังไม่สาสมเลย!
“ไม่ต้อง ไม่ต้อง ข้าแค่สั่งสอนบทเรียนให้แก่คนรับใช้ที่ตั้งใจจะลอบฆ่าข้า พวกเจ้าไม่ต้องมาห่วงข้า ข้าจัดการเองได้ ไปทำธุระของพวกเจ้าเถอะ!” หลานเยาเยาสะบัดมือให้พวกเขาไป
“ขอรับ!”
ในตอนที่พวกเขาจะไปนั้น หัวหน้าองครักษ์ก็เบิกตากว้าง ตะโกนบอกเสียงดัง:“พระชายา ระวัง!”
ในตอนนี้ที่รู้ตัวว่าเรื่องแดงขึ้นมาแล้ว อีกทั้งดูเหมือนชิงปี้ที่ร่างเกรียมไปหมดลุกขึ้นมา สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ในมือของนางถือปิ่นปักผมหมายจะแทงไปที่หลานเยาเยา
ทั้งหมดมันเป็นเพราะหลานเยาเยา
นางถึงได้เปลี่ยนเป็นสภาพแบบนี้ เป็นคนก็ไม่ใช่ ผีก็ไม่เชิง น่าเกลียดน่ากลัวเป็นที่สุด……
นางไม่มีเสน่ห์เย้ายวนอีกแล้ว ไม่สามารถที่จะปีนขึ้นเตียงของอ๋องเย่ได้
ดังนั้นทุกอย่างในชีวิตนางได้พังทลายไปหมดแล้ว
ในเมื่อมันพังไปแล้ว งั้นนางก็จะฆ่าหลานเยาเยา ให้นางโดนฝังตายไปเสีย!
อย่างไรก็ตาม!
ปิ่นเงินนั้นยังไม่ทันแทงเข้าที่ด้านหน้าของหลานเยาเยา แขนของนางถูกหลานเยาเยาจับเอาไว้
หลังจากนั้น……
“ปัง……”
“ปัง……”
“ปัง……”
“……”
เมื่อเห็นว่าชิงปี้ถูกพระชายาทุ่มลงกับพื้นทั้งยังถูกสะบัดไปมา เหล่าองครักษ์ต่างก็พากันตกใจอ้าปากค้างจนยัดไข่ห่านเข้าไปได้สองลูก
พระชายาอาจหาญเกินไปแล้ว!
ดูท่าแล้วที่นี่จะไม่ต้องการพวกเขาจริงๆ
ดังนั้นหัวหน้าองครักษ์จึงพาเหล่าองครักษ์จากไปอย่างเงียบๆ……
หลังจากนั้นไม่นาน!
หลานเยาเยาปล่อยตัวของชิงปี้ที่ถูกทำให้สลบออก จากนั้นจึงจัดการเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย ท้ายสุดก็นั่งถอนหายใจลงที่เก้าอี้
“เห้อ เหนื่อยชะมัด!”
ฮัวหยู่อันเหงื่อตกเล็กน้อย
ดูท่าแล้วไม่ว่าจะมนุษย์หรือสัตว์ก็ไม่อาจจะเป็นภัยต่อหลานเยาเยาได้เลย ในเมื่อแข็งแกร่งและอาจหาญเช่นนี้ หลังจากนี้นางคงต้องเคารพนางขึ้นอีกสักหน่อยแล้วใช่ไหมนะ?
แม่เจ้า!
น่ากลัวชะมัด!
เพียงแต่ทำไมกันนะ……แววตาของนางถึงได้เหมือนกับคนที่นางกำลังตามหาขนาดนี้?
“พระชายาโปรดไว้ชีวิตด้วย พระชายาโปรดไว้ชีวิตด้วย ทั้งหมดเป็นคำสั่งของชิวซวน ข้าน้อยถูกบังคับ หากข้าน้อยไม่ทำ นางจะฆ่าข้าน้อย” สาวใช้คนหนึ่งคุกเข่าลงกับพื้น รีบก้มหัว
“เจ้าพูดอะไรเหลวไหล ใครบังคับเจ้า? มันเป็นเจ้าที่เสี้ยมข้า บอกว่าข้าสวย อยากจะให้ข้าได้ขึ้นเตียงอ๋องเย่นี่
แต่ข้าจะทำแบบนั้นได้อย่างไร?
พระชายาทั้งงามสง่าควรคู่แล้วกับอ๋องเย่ เห็นได้ชัดว่าเจ้าหน่ะเป็นทาสจอมลวง และข้าก็หลงกลถูกเจ้าลวง……”