ตอนที่ 175 เพื่อนสนิทต่างเพศ
หลิวหยิงหยิงสัมผัสได้ถึงแรงกระตุ้นบางอย่างจากร่างกายของหลินหนาน ด้วยสัญชาติญาณ เธอจึงรีบก้าวถอยหลังออกห่างทันที แล้วจึงฝืนยิ้มให้กับหลินหนาน พร้อมตอบเขากลับไปว่า
“ในความรู้สึกของฉัน คุณชายหลินเป็นปรมาจารย์ที่มีวรุยทธสูงส่ง แต่ชอบปิดบังตนเอง จนกระทั่งถึงตอนนี้ ฉันก็ยังไม่สามารถคาดเดาความสามารถที่แท้จริงของคุณชายหลินได้เลย!”
หลิวหยิงหยิงตอบไปตามที่ตนเองรู้สึกจริงๆ!
“ขนาดนั้นเชียวเหรอ? นี่ผมคิดไม่ถึงจริงๆว่า ในความรู้สึกของเถ้าแก่หลิว ผมจะเป็นคนที่ลึกลับจนแม้แต่คนเก่งๆอย่างคุณยังไม่สามารถล่วงรู้ได้ ฮ่าๆๆ”
ระหว่างที่พูดนั้น สายตาของหลินหนานก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าอกของหลิวหยิงหยิงอย่างเปิดเผย แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่มีท่าทีเขินอายเลยแม้แต่น้อย มิหนําซ้ํายังจงใจยืดอกด้วยสีหน้าภาคภูมิใจอีกด้วย
เพียงเท่านั้น.. ร่างกายของหลินหนานก็ถึงกับปั่นป่วน และได้แต่คิดในใจว่า ผู้หญิงคนนี้กําลังเล่นกับไฟโดยไม่รู้ตัว!
หลินหนานนั้นไม่ใช่ผู้ชายบ้ากาม หรือมีอารมณ์อย่างว่าได้ง่ายๆ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าจิ้งจอกสาวอย่างหลิวหยิงหยิง เขาเองก็แทบจะยังยั้งชั่งใจไม่ได้เช่นกัน และเลือดกําเดาก็แทบจะพุ่งออกจาสองรูจมูก!
“คุณชายหลิน! มาถึงแล้วทําไมไม่โทรหาผมล่ะ ผมจะได้ออกมาต้อนรับ ปล่อยให้คุณชายหลินต้องยืนเคว้งคว้างอยู่แบบนี้ เสียมารยาทมากจริงๆ!”
ในระหว่างที่สถานการณ์กําลังกระอักกระอ่วนอยู่นั้น ผู้เฒ่าคู่ก็เข้ามาทําลายความอึดอัดได้ทันเวลาพอดี อารมณ์ต่างๆของหลินหนานกลับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว และหันไปตอบผู้เฒ่าก่ที่กําลังเดินตรงเข้ามาหาอย่างช้าๆ
“ผมกําลังดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย อาวุโสไม่ต้องทําเหมือนผมเป็นแขกวีไอพีก็ได้”
“จะทําอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะ? คนที่มีทักษะและความรู้ความสามารถทางการแพทย์สูงส่งอย่างคุณชายหลิน นอกจากจะได้รับการต้อนรับในฐานะแขกวีไอพีแล้ว ยังต้องได้รับการต้อนรับในฐานะแขกคนสําคัญของงานด้วย!”
ผู้ที่เดินตามหลังอาวุโสกู่มาติดๆเอ่ยตอบหลินหนานกลับไปแทน และเขาก็คือเฉินจิ้งซาน ประธานโรงพยาบาลตี้อี้เหยินนั่นเอง
หลินหนานยิ้มกว้าง ก่อนจะตอบกลับไปว่า “ผมไม่ได้สนใจเรื่องนั้นจริงๆ จะต้อนรับแบบไหนก็ตามสบาย แต่ที่ผมมาในงานสัมมนาครั้งนี้ ก็เพราะต้องการมาหาดูสมุนไพรเท่านั้นเอง..”
“ถ้าอย่างนั้นคุณชายหลินก็มาถูกที่แล้วล่ะ เพราะในงานสัมมนาครั้งนี้ จะมีสมุนไพรล้ําค่าที่หาได้ยากร่วมประมูลมากมายเลยทีเดียว!”
หลังจากตอบหลินหนานไปแล้ว เฉินจิ้งซานก็พูดต่อว่า “แต่ยิ่งเป็นสมุนไพรล้ําค่าที่หาได้ยากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งมีมูลค่าสูงมากเท่านั้น ถ้าคุณชายหลินมีปัญหาเรื่องการเงิน กรุณาบอกผมได้ทันที..”
“ขอบคุณประธานเฉินมาก แต่ผมไม่ขอรบกวนดีกว่า!” หลินหนานรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธทันที
“คุณชายหลินอย่างด่วนปฏิเสธไปเลย เอาเป็นว่า ถ้าคุณชายหลินติดขัดเรื่องเงิน กรุณาบอกผมได้ทันทีไม่ต้องเกรงใจ!”
หลังจากเฉินจิ้งซานย้ํากับหลินหนานอีกครั้งแล้ว เขาก็ขอตัวแยกจากไป หลินหนานได้แต่มองตามแผ่นหลังของเฉินจิ้งซานไป พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างนึกขัน
หึ! นึกว่าฉันรู้ไม่ทันหรือยังไงตาเฒ่า ที่แท้ก็ต้องการดูถูกฉัน!
ระหว่างนั้น ผู้เฒ่าคู่ก็ได้พูดขึ้นมาเพื่อแก้ไขสถานการณ์ “คุณชายหลิน อย่าไปถือสาตาเฒ่าเฉินเลยนะ! ที่เขาพูดจาแบบนั้นออกมา ก็เพราะว่ายังโมโหที่ตัวเองเพิ่งจะเสียหน้าไป!”
หลินหนานส่ายหน้าไปมา พร้อมกับพูดขึ้นอย่างไม่ถือสา “ไม่เป็นไร! เพราะสิ่งที่ประธานเฉินพูดล้วนเป็นความจริง ยิ่งเป็นสมุนไพรล้ําค่าที่หาได้ยากเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องมีมูลค่าสูงมากเท่านั้น แต่ผมจะไม่ลดตัวไปขอยืมเงินเขาแน่!”
หลินหนานเข้าใจความรู้สึกของเฉินจิ้งซานดี เพราะเมื่อครั้งที่เขาฉีกหน้าหลี่ชางไห่กลางโรงพยาบาลต่อหน้าผู้คนมากมายนั้น ก็เท่ากับฉีกหน้าของเฉินจิ้งซานไปด้วย อีกทั้งการที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของตน ถูกบีบให้ต้องลาออกจากงานต่อหน้าสาธารณชนแบบนั้น นับเป็นเรื่องที่น่าอับอายขายหน้าอย่างมาก เฉินจิ้งซานในฐานะ ระธาน มีหรือที่จะไม่โกรธ!
แต่คนอย่างหลินหนานก็ไม่ได้ถือสา เพราะเขาคร้านที่จะเก็บคําพูดดูถูกของเฉินจิ้งซานไว้เป็นขยะรกใจของตนเอง!
หากเป็นครึ่งเดือนก่อนหน้านี้ หลินหนานอาจจะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเมื่อต้องพูดถึงเรื่องเงิน แต่ตอนนี้ ถึงแม้จะยังไม่ถึงขั้นเศรษฐี แต่เงินจํานวนที่เขามีอยู่นี้ ก็คงพอที่จะหาซื้อสมุนไพรดีๆได้ไม่ยาก
“คุณชายหลินจะต้องไปโมโหทําไมกัน? วันนี้ไม่ว่าคุณชายหลินต้องการสมุนไพรอะไร ขอเพียงแค่เอ่ยปากบอก ฉันจะเป็นคนจัดการให้เอง!”
หลิวหยิงหยิงเปรยขึ้นมาลอยๆ ผู้พูดไม่ประสงค์บอกความตั้งใจจริง แต่มีหรือที่ผู้ฟังจะไม่รู้
ครั้งก่อน หลินหนานได้ช่วยเธอไว้มาก และจนถึงตอนนี้หลิวหยิ่งหยิงยังไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เอ่ยคําขอบคุณ และนี่นับเป็นโอกาสดีที่เธอจะได้ตอบแทนความมีน้ําใจของเขาบ้าง!
แต่หลิวหยิงหยิงกลับต้องประหลาดใจ เมื่อหลินหนานตอบปฏิเสธโดยแทบไม่ต้องคิด “เถ้าแก่หลิว.. คุณไม่จําเป็นต้องทําอะไรแบบนี้ก็ได้ ปัญหาของผม ผมจัดการเองได้!”
หลิวหยิงหยิงถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน “คุณชายหลิน นี่คุณเห็นฉันเป็นคนอื่นไปตั้งแต่เมื่อไหร่? หรือคุณกลัวว่าจะติดหนี้บุญคุณฉัน?”
หลินหนานได้ยินเช่นนั้น จึงได้แต่ส่ายหน้าไปมา พร้อมตอบกลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ผมไม่ได้กลัวการเป็นหนี้บุญคุณใคร! แต่ผมยังไม่ต้องการให้คุณตอบแทนสิ่งที่ผมเคยช่วยเหลือกลับมาโดยเร็วต่างหากล่ะ ผมต้องการให้คุณรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณผมไปนานๆ เพราะยิ่งนานเท่าไหร่ ความรู้สึกนั้นก็จะยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น!”
หลิวหยิงหยิงถึงกับนิ่งไปด้วยความตกตะลึง และได้แต่คิดในใจว่า ตรรกะของผู้ชายคนนี้ ฟังแล้วช่างน่าเวียนหัวจริงๆ!
“อะแฮ่ม.. เอ่อคุณชายหลิน ไม่ทราบว่าหญิงสาวคนนี้?!”
ผู้เฒ่าคู่ที่ยืนฟังคนทั้งคู่สนทนากันอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ได้แต่กระแอมออกมาเบาๆ พร้อมกับเอ่ยถามถึงฐานะของหลิวหยิ่งหยิ่ง..
“คาราวะอาวุโสกู่! ดิฉันชื่อว่าหลิวหยิงหยิง เป็นเพื่อนสนิทต่างเพศของคุณชายหลินค่ะ!”
หลิวหยิงหยิงไม่รอให้ผู้เฒ่ากถามจบ เธอก็ชิงตอบกลับไป พร้อมกับเอื้อมมือทั้งสองข้างไปโอบแขนหลินหนานไว้อย่างสนิทสนม หลินหนานเองก็สัมผัสได้ถึงเนินเนื้อนุ่ม ที่กําลังเสียดสีอยู่กับแขนของตน
ว้าว! เป็นความรู้สึกที่เยี่ยมยอดมากจริงๆ!
“มิน่าล่ะ.. คุณชายหลินถึงได้ปฏิเสธคําเชิญของผม ที่แท้ก็มีหญิงสาวคู่ใจอย่างคุณหลิวแล้วนี่เอง ดูท่าหลานสาวของผมคงจะไม่สมหวังแล้วสินะ!” ผู้เฒ่าคู่รําพึงรําพันพร้อมกับถอนหายใจออกมา
แม้กระทั่งในสายตาของผู้เฒ่าอู่ เขายังต้องยอมรับว่า หลิวหยิ่งหยิงนับเป็นหญิงสาวที่สวยอย่างไร้ที่ติ แม้ว่าหลานสาวของเขาจะสวยไม่น้อยเช่นกัน แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอยังเด็ก และไม่มีประสบการณ์ในการเข้าสังคมได้คล่องแคล่วอย่างหลิวหยิงหยิง
และทันทีที่หลินหนานได้ยินคําพูดรําพึงรําพันของผู้เฒ่ากู่ เขาก็รู้ได้ทันทีว่า ชายชรากําลังเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหลิวหยิ่งหยิ่งผิดไป เขาจึงรีบอธิบายให้ผู้เฒ่ากู่เข้าใจทันที
“อาวุโสเข้าใจผิดแล้วล่ะ! ระหว่างผมกับเถ้าแก่หลิว ความสัมพันธ์ของพวกเราเป็นเพียงแค่เพื่อนเท่านั้น!”
แต่ผู้เฒ่ากู่กลับส่ายหน้าไปมา พร้อมกับตอบยิ้มๆ “คุณชายหลิน ถึงแม้ว่าผมจะแก่ชราแล้ว แต่สายตาไม่ได้ฝ้าฟาง หากเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ คงจะไม่ทําตัวสนิทสนมกันถึงขั้นนี้แน่!”
“แต่คุณชายหลินก็ไม่จําเป็นต้องอธิบายอะไร ผมเข้าใจดี! คุณเองก็ยังหนุ่มยังแน่น มิหนําซ้ํายังเป็นคนที่มีความสามารถรอบตัว! เอาล่ะ.. ผมไม่รบกวนเวลาของพวกคุณทั้งสองคนแล้ว การประมูลเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ ผมจะมาหาคุณอีกที”
หลังจากพูดจบ ผู้เฒ่ากู่ก็แยกตัวออกไป โดยไม่รอฟังคําอธิบายของหลินหนาน..
“เถ้าแก่หลิว คุณทําแบบนี้หมายความว่ายังไง?”
หลังจากที่ผู้เฒ่ากู่เดินจากไปแล้ว หลินหนานก็หันไปมองหลิวหยิงหยิงพร้อมกับกระซิบถามเสียงเบา
“คุณชายหลิน คุณเองก็เป็นคนเฉลียวฉลาด ดูไม่ออกหรือยังไงว่าฉันจงใจทําให้อาวุโสกู่เห็น?”
หลังจากพูดจบ หลิวหยิงหยิงก็ปล่อยมือที่เกาะกุมหลินหนานออกทันที หลินหนานได้แต่ขมวดคิ้ว พร้อมกับถามกลับไปว่า
“นี่คุณเสพติดกับการใช้ผมเป็นเครื่องมือมากหรือยังไง? ว่าแต่.. ทําไมคุณต้องทําแบบนั้นด้วย เพราะดูเหมือนอาวุโสกก็ไม่ได้รู้จักคุณซะหน่อย!”
หลิวหยิงหยิงยิ้มกว้าง พร้อมตอบหลินหนานกลับไปว่า “ถึงแม้เขาจะไม่รู้จักฉัน แต่ฉันก็รู้จักฐานะที่แท้จริงของอาวุโสดี และที่สําคัญ ฉันมีเรื่องต้องการจะขอความช่วยเหลือจากเขา!”
หลินหนานเบ้ปากพร้อมกับตอบไปว่า “ถ้าคุณมีเรื่องที่ต้องการจะขอความช่วยเหลือจากอาวุโสกู่ ผมว่าคุณขอความช่วยเหลือจากผมจะดีกว่า ไม่แน่ว่าผมอาจช่วยคุณได้!”
“ที่ฉันต้องการความช่วยเหลือจากอาวุโสกู่ เพราะเขาเป็นหมอ! แต่คุณชายหลินไม่ใช่หมอ จะช่วยฉันได้ยังไงล่ะ?” หลิวหยิงหยิงยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว หลังจากที่ตอบหลินหนานกลับไป
“นี่คุณไม่รู้จริงๆเหรอว่า เพราะอะไรผู้เฒ่าถึงได้เกรงอกเกรงใจผมแบบนั้น?” หลินหนานเอ่ยถามอย่างมีเลศนัย
“เอ่อ.. นี่..”
หลิวหยิงหยิงได้แต่ตกตะลึง และพูดอะไรไม่ออกอยู่แบบนั้น และได้แต่คิดใคร่ครวญว่า ด้วยฐานะของผู้เฒ่ากู่ ไม่จําเป็นเลยที่เขาจะต้องแสดงสีหน้าท่าทางนอบน้อมกับหลินหนานแบบนั้น
แต่สิ่งเดียวที่ใครสักคนจะกลายเป็นที่สนใจของผู้เฒ่ากู่ และทําให้เขาสามารถเกรงอกเกรงใจได้ถึงขนาดนี้ ก็คงจะมีเพียงแค่เรื่องเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คือทักษะทางการแพทย์ที่ล้ําเลิศกว่าเขา!
แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ที่คนคนหนึ่งจะเป็นทั้งปรมาจารย์ในด้านการฝึกวรยุทธ และเป็นปรมาจารย์ทางด้านการแพทย์ไปด้วย?
และหากหลินหนานเป็นปรมาจารย์ทั้งสองด้านพร้อมกันจริงๆ นี่ไม่เท่ากับว่าเขาเป็นสมบัติที่ยิ่งกว่าล้ําค่าหรอกหรือ?
“คุณชายหลิน ถ้าทักษะทางการแพทย์ของคุณเหนือกว่าอาวุโสกู่จริง ฉันก็ยินดีที่จะเป็นยิ่งกว่าเพื่อนสนิทต่างเพศของคุณ!”
ระหว่างที่พูดนั้น แววตาของหลิวหยิงหญิงก็เป็นประกายขึ้นมาทันที รอยยิ้มของเธอเปลี่ยนเป็นเย้ายวนมาก