142 ศึกตัดสินในป่าปีศาจ (3)
“ตาย สิ่งมีชีวิตต่ำกว่า” (จินบาระ)
เกือกม้ายักษ์มีเป้าหมายที่จะขยี้เจเน็ต-ซังและผม
[หลบหลีก]!
ผมจับไหล่ของเจเน็ต-ซัง และใช้สกิลเพื่อหลบการโจมตี
เนินเดินรอบหลุมขนาดยักษ์ได้ถูกสร้างในที่ที่เราอยู่ก่อนหน้า
ในทันทีต่อมา ลมมโหฬารได้พัดขี้เถ้าที่ไม้ไป
(โว่ห์!) (มาโกโตะ)
นี่มันแย่แล้ว ถ้านั่นโดน เราจะตายในทันที
“หอกสายฟ้า!” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังยิงแหลนของเวทมนตร์สายฟ้า
หอกที่ความเร็วเท่าสายฟ้าโจมตีจินบาระ…แต่เขาปัดมันออกด้วยแค่มือเขา
“โง่เขลา!” (จินบาระ)
ตัวที่ขนาดยักษ์ของจินบาระได้สั่น และทุกครั้งที่ขาหลังเขาโดนพื้น พื้นสั่นเหมือนแผ่นดินไหวได้เกิดขึ้น
พิษสีดำสนิทได้ปกคลุมตัวของเขา และมานาที่ท่วมท้นได้รวมกัน
ลอร์ดปีศาจที่ปกครองพื้นที่ของทวีปปีศาจ ราชาสัตว์ซากัน
คนที่รับใช้ลอร์ดปีศาจนั้นในฐานะชนชั้นสูง มอนสเตอร์สีดำสนิท จินบาระ
(นี่มันเป็นไปไม่ได้) (มาโกโตะ)
ผมมองไปรอบๆ
พื้นที่ไฟไหม้แต่แพร่กระจายด้วยเวทมนตร์ของโรซาลี-ซัง และในทางปฏิบัติไม่มีสปิริตน้ำเลย
มือที่ผมพึ่งพาได้ใช้ไม่ได้
ถ้ามันจวนตัวจริงๆ…
“เจเน็ต-ซัง ใช้เวทย์ที่ฉูดฉาดที่สุดได้โปรด” (มาโกโตะ)
“เอ๋? อ-อืม…แต่ด้วยเวทย์ของชั้น…” (เจเน็ต)
“ด่วน!” (มาโกโตะ)
“ร-รับทราบ เวทย์สายฟ้า: [สายฟ้าฟาด]!” (เจเน็ต)
เวทย์ระดับเหนือกว่าไม่ร่าย! เวทย์เดียวกันกันเกรา-ซัง หือห์) (มาโกโตะ)
นั่นพี่น้องสำหรับคุณล่ะ
สายฟ้าขนาดยักษ์ได้ตกมาสู่มอนสเตอร์สีดำสนิทจากฟากฟ้า
“ช้า” (จินบาระ)
แต่มันไม่โดน
“…เค้าแม้แต่หลบนั่นได้ หึห์” (มาโกโตะ)
“คู่ต่อสู้เป็นผู้ติดตายใกล้ชิดกับลอร์ดปีศาจ พวกเราไม่พอจริงๆ…” (เจเน็ต)
ยังไงซะ สายฟ้าฟาดไม่โดนเขา
{ผมมันใจว่าพวกเขาได้ดูอยู่}
เราต้องซื้อเวลา
เวทย์น้ำ: [หมอก]
ผมพยายามใช้เวทมนตร์ปิดบังวิสัยทัศน์ แม้ว่ามันจะไร้จุดหมาย
หมอกหนาได้ปกครอบรัศมีประมาน 100 เมตร
“คิดว่านายหนีได้เรอะ?!” (จินบาระ)
ด้วยการตะโกนครั้งเดียวของจินบาระ หมอกหายไป
มันไม่ดีจริงๆ
สัตว์สีดำได้พุ่งมาที่เรา
[หลบหลีก]!
จึ มันจะไม่ทันเวลา
การเฉี่ยวเบาๆจากการพุ่งของเขาส่งให้ผมและเจเน็ตซังบินไป
“กุห์!”
(พวกเขามาแล้วไม่ได้เหรอ?) (มาโกโตะ)
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…
“ฮย่าฮ่าา!!”
เสียงตะโกนที่เหมือนอันธพาลได้ดัง และบางอย่างที่ถูกห่อในออร่าสีแดงสว่าง เตะจินบาระที่ข้างให้ของเขา
ในเวลาเดียวกัน การเตะได้สร้างไฟที่ลุกโชน และส่งตัวขนาดยักษ์ของเซนทอร์บินไป
“กุอ้าาาาาาา!” (จินบาระ)
จินบาระตะโกนเหมือนระเบิดเกิดขึ้นที่จุดปะทะ
โรซาลี-ซังลงมาอย่างทรงพลังบนพื้น
(โอออ้…) (มาโกโตะ)
ผมดีใจที่เธอมาจริงๆ
ผมถอนหายใจในความโล่งใจ
“นายโอเคมั้ย แฟนของลูซี่-คุง และ อัศวินของวาเลนไทน์-จัง?” (โรซาลี)
แม่ของลูซี่ยิ้มอย่างหยอกๆ
“คุณช่วยเราที่นี่นะ โรซาลี-ซัง” (มาโกโตะ)
“เอ๋? เอออ๋?! อ-อ-อืม…” (เจเน็ต)
ผมมอบคำขอบคุณให้แม่ของลูซี่ และเจเน็ต-ซังดูเหมือนจะพูดไม่ได้
“พอมาคิดว่าเธอจะใช้วิธีจูโจมโดยไม่ทันตั้งตัว เธอทำอะไรต่ำช้านะนั่น แม่มดสีแดง” (จินบาระ)
มอนสเตอร์สีดำสนิทออกมาจากไฟที่ลุกโชน
เขาไม่ได้รับความเสียหายมาก แม้แต่ด้วยสิ่งนั้น หือห์
“พวก ชั้นสาย ผู้ใช้ดวงตาสาปให้กลายเป็นหิน-คุง สหายของนายได้มอบปัญหาให้ชั้นหน่อยนึงน่ะ เห็นมั้ย
โรซาลี-ซังหัวเราะอย่างเต็มอกเต็มใจ
เซเตค-ซัง…ได้ถูกกำจัด?
ผมไม่เห็นดวงตาสาปให้กลายเป็นหิน
ไม่ แต่ผมไม่ควรจะมองมันตั้งแต่ทีแรกนะ
“ลูกน้องของราชาอมตะนั้นไร้ประโยชน์จริง… แต่มันดูเหมือนเซเตคได้ทำส่วนของเค้าแล้ว” (จินบาระ)
“…โรซาลี-ซามะ แขนของคุณ!” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังร้อง และเมื่อผมตามสายตาเธอไป…ผมเห็นว่าแขนซ้ายของโรซาลี-ซังได้แข็งด้วยสีขี้เถ้า
…เธอได้ถูกสาปให้กลายเป็นหิน?
“ใชชชช่ ชั้นได้ลดการป้องกันลงน่ะ งั้นนั่นมันดวงตาสาปให้กลายเป็นหินในตำนาน พอมาคิดว่ามันก้าวผ่านการต้านทานที่ชั้นฝึกมาในนรก” (โรซาลี)
เสียงของโรซาลี-ซังไม่มีความสิ้นหวังอยู่ในมัน
แทนสิ่งนั้นเธอดูเหมือนจะพบว่านี่น่าสนุก
“โง่เง่า…แสดงตัวออกมาด้วยกายแบบนั้น แล้วไม่ระวังทั้งหมด” (จินบาระ)
จินบาระแจ้งด้วยตาที่ดูถูกเธอ
“ฮ่า! ถ้านายอยากจะเอาชนะชั้น เตรียมลอร์ดปีศาจมาเหอะอย่างน้อย แขนเดียวชั้นต่อให้น่ะ!” (โรซาลี)
โรซาลี-ซังไม่ทิ้งจุดยืนที่แกร่งของเธอ
“เสียใจกับความหยิ่งนั่นซะ!” (จินบาระ)
จินบาระเปลี่ยนเป็นดำสนิทแล้วเข้าหาโรซาลี-ซัง
โรซาลี-ซังยิ้มอย่างกล้าหาญ และตัวเธอทั้งตัวได้ส่องสว่างสีแดง แล้วเปลี่ยนเป็นลมสีแดง
…*{ปัง}!*
…….*{พิ้ง}!*
*{โคร่ม}!* *{ปัง}!*
แสงได้กระพิบ
การปะทะของสองคนนี้ได้เป็นคลื่นกระแทกที่มันรู้สึกได้ตลอดทางจนถึงตรงนี้
ผมชันเข่าของผมเพื่อที่จะไม่ถูกซัดไปด้วยคลื่นนั้น
การต่อสู้ระหว่าง ผู้ติดตามใกล้ชิดของลอร์ดปีศาจและแม่มดสีแดง
(แต่มันเร็วมากชั้นมองไม่เห็นอะไรเลย!) (มาโกโตะ)
ง-งั้นนี่มันคือมุมมองของหยำฉา*…
TLN ตัวละครในดราก้อนบอลที่เก่งแต่ไม่โหด
ผมมองเจเน็ต-ซังข้างผม
“ว-ว้าว…อ้า ช่างเป็นการเคลื่อนไหวที่น่าทึ่ง!” (เจเน็ต)
ดูเหมือนเธอจะตามด้วยตาเธอได้
อย่างที่คาดกับอัศวินระดับเหนือกว่า
มันเป็นไปไม่ได้สำหรับนักเวทย์ฝึกหัด
มันดูเหมือนว่าผมจะตามการต่อสู้นี้ไม่ได้ ดังนั้นผมได้ดูรอบๆ
ซากของป่าปีศาจได้แพร่ไปไกลและกว้าง แต่ผมเห็นสีเขียวได้ไกลออกไป
นั่นคือป่าที่ยิ่งใหญ่
ดูเหมือนโรซาลี-ซัง เผาแค่ป่าปีศาจ
ช่าง ‘ระวัง’
และมันดูเหมือนบางคนได้มาที่นี่ น่าจะถูกดึงโดยการต่อสู้ของจินบาระและโรซาลี-ซัง
ผมใช้มองไกลเพื่อตรวจดู
มันไม่ใช่มอนสเตอร์หรือปีศาจ
มันเป็นเงาของคนที่คุ้นเคย
(มันซา-ซังและลูซี่!) (มาโกโตะ)
ยังมีเจ้าชายเลนเนิร์ด และฮีโร่ลมไม้ และนักรบของหมู่บ้านคานัน
ช่างโล่งใจ ทุกคนโอเค
แต่พวกเขาไม่ได้มาทันที
พวกเขาเขามาใกล้ๆอย่างระวัง
เหตุผลคือ…
“ฮฮฮฮิ้ห์!” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังข้างผมส่งเสียงกรีดร้องสั้นๆ
ผมมองกลับไป และที่นั่นมีเสาไฟขนาดยักษ์หลายสิบได้ลอยขึ้น และหลายการระเบิดได้เกิดขึ้น
(โรซาลี-ซังฉูดฉาดจัง) (มาโกโตะ)
ผมไม่เห็นอะไรเลยด้วยตาของผมซักนิด แต่เมื่อผมพยายามจะใช้เงี่ยหู ผมได้ยินเสียงของจินบาระได้ ‘กุฮ่า!’ ‘เป็นไปไม่ได้!’ ที่นี่ที่นั่น
แล้วก็ยัง ‘อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า’ จากโรซาลี-ซัง
คนเสพติดการต่อสู้คนนี้ได้เมาจากการต่อสู้เหรอ?
สำหรับตอนนี้ มันดูเหมือนเธออยู่ฝั่งที่เหนือกว่า
“มาโกโตะ!” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)
ระหว่างที่นี่เกิดขึ้น ลูซี่และซา-ซังได้เข้ามาใกล้
“ชั้นดีใจที่เธอสองคนโอเคนะ” (มาโกโตะ)
ผมคิดสิ่งนั้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจผม
ลูซี่และซา-ซังก็ได้แสดงรอยยิ้มเหมือนกันบนหน้าพวกเธอ…{ใช่ซะที่ไหน}
“หืมม…อายะ มาโกโตะจับมือกับเจเน็ต-ซัง” (ลูซี่)
“อ่ะฮ่าฮ่า นั่นไม่มีทางที่จะเป็นจริง ลู-จัง เพราะทั้งหมดเจเน็ต-ซังเกลียดทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
ได้ยินการสนทนานั้น เจเน็ต-ซังปล่อยมือผมทันที
“ธ-เธอมองผิดแล้ว! นี่คือ…!” (เจเน็ต)
“ใช่ ใช่ ชั้นได้ใช้หลบหลีก และเจเน็ต-ซังได้เป็นคนที่โจมตี มันการทำงานเป็นทีมน่ะ” (มาโกโตะ)
ผมอธิบายกับพวกเขาจากใจ แต่…
“เฮฮฮ๋…” (ลูซี่)
“หืมมม” (อายะ)
ตาของลูซี่และซา-ซังได้เย็นชา
ทำไมล่ะ?
“อืม มาโกโตะ-นี่ซัง! คนที่สู้อยู่นั่นคือโรซาลี-ซามะและผู้บริหารของกองทัพลอร์ดปีศาจเหรอ?!” (เลโอ)
เจ้าชายเลนเนิร์ดช่วยผมในการเบี่ยงประเด็นการสนทนาไปในทางที่ถูก
ทำได้ดีมาก!
“คู่ต่อสู้คือผู้ติดตามใกล้ชิดของราชาสัตว์ จินบาระ ดูเหมือนโรซาลี-ซังนั้นเป็นที่นิยม ดังนั้น…อ๊ะ” (มาโกโตะ)
การระเบิดที่ใหญ่กว่าปรกติได้เกิดขึ้น
และจากนั้น ตัวที่ดำเป็นถ่านได้ตกลงสู่พื้น
ตามมาหลังจากนั้น บางคนที่ส่องสว่างเหมือนแมกมาได้ลงมาสู่พื้น
แสงสีแดงบรรเทาลงอย่างช้าๆ
คนสวยผมบลอนด์พร้อมตาสีฟ้าที่ดูเหมือนลูซี่ได้ปรากฏตัว
“ฟฟฟู่ห์ เขาสร้างปัญหาให้ชั้น” (โรซาลี)
โรซาลี-ซังมีหน้าตาที่ทำสำเร็จ และผมไม่เห็นแผลที่โดดเด่นเป็นพิเศษ
นอกจากแขนซ้ายที่ถูกสาปให้กลายเป็นหิน
ว้าว เธอเอาชนะด้วยแขนเดียว
“หม่าม๊า! แขนของม๊า!” (ลูซี่)
“มันโอเค ลูซี่~ ชั้นจะให้ฟลอน่า-จังรักษานั่นทีหลัง” (โรซาลี)
แม่ของลูซี่ยิ้มอย่างใจดีไปที่ลูกที่กังวลของเธอ
“โรซาลี-ซามะ ทำได้ยอดเยี่ยมมาก!” (แมกซ์)
แมกซิมิเลี่ยนได้ชมเธออย่างยิ่งใหญ่
“เด็กชายแมกกี้ นายได้ตัวใหญ่ขึ้นนะ นายนำพวกเขาทั้งหมดนี่เหรอ? เด็กดี เด็กดี” (โรซาลี)
โออ้…เธอปฏิบัติกับฮีโร่เหมือนเด็กชายน้อยๆ
อุ้ปส์ ผมมีบางอย่างสำคัญที่ต้องบอกพวกเขา
“โรซาลี-ซัง แมกซิมิเลี่ยน-ซัง ชั้นได้ยินมาว่าพิธีกรรมเพื่อชุบชีวิตลอร์ดปีศาจได้เสร็จแล้ว” (มาโกโตะ)
“นั่นมันจริงเหรอ มาโกโตะ?!” (ลูซี่)
“นั่นมันแย่!” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังตอบสนอง
“ใช่ ใช่ ชั้นได้มีความรู้สึกไม่ดี ชั้นเลยได้เผาทุกอย่างลงเผื่อไว้น่ะ” (โรซาลี)
พื้นที่ที่เป็นเถ้าถ่านไกลเท่าที่ตาเห็น
“““……”””
ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ
นี่แก้ปัญหามันเหรอ?
“หม่าม๊า อย่างน้อยบอกเราไม่ได้เหรอ? โอจี้-จังจะโกรธ” (ลูซี่)
“อ่ะช่าา ชั้นเดาว่าชั้นจะกลับไปหนึ่งปีหลังจากนี้ละกัน” (โรซาลี)
หืมม มันได้แก้ปัญหาแล้วเหรอ?
พลังของแม่ลูซี่นั้นพ่อแล้วจริงๆ
ที่ทำลายบรรยากาศที่ผ่อนคลายนั้นคือเสียงของผู้ชาย
“อ้าา ไม่ดีเลย…พวกมันทุกตัวมันไร้ประโยชน์”
ในเวลาที่ผมสังเกต มีชายยืนอยู่ที่นั่นใกล้ๆ
เขาดูเหมือนมนุษย์
ไม่ใช้คนของประเทศแห่งไม้ และไม่ใช่ปีศาจด้วย
แต่มีจุดที่แปลกไปเกี่ยวกับเขา
“…อันเดด?” (อายะ)
ซา-ซังพึมพำ
ผมก็มีความประทับใจเดียวกัน
คอของชายที่พูด {งอ 90 องศา}
มนุษย์จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ในสภาพนั้น
“นั่นผิด นั่นที่นั่นเป็น ‘หุ่นกระบอก’ มันเพียงแค่ถูกควบคุม คนที่คุยไม่ใช่ชายตรงหน้าเรา” (โรซาลี)
โรซาลี-ซังชีออกมาด้วยเสียงที่ใจเย็น
“แม่มดสีแดง หึห์…ชั้นคิดว่าเธอจะไม่กลับมาจนกว่าจะอีกไม่กี่ปีหน้า ช่างเป็นการละเล่นของชะตาที่โชคร้าย”
ชายที่คอหักพูดอย่างแม่แยแสแต่ด้วยน้ำเสียงที่โกรธ
“อาร์บิชอปโบสถ์งู ไอแซค หือห์” (มาโกโตะ)
ผมยิงไปสุ่มๆ
ไม่มีการตอบสนอง แต่สายตาเขาหันมาที่ผม
“ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศโรเซส หึห์… นายมาขวาทางชั้นทุกเลี้ยวที่ชั้นไปเลยนะ”
ดูเหมือนผมจะถูก
เหมือนเคย ชายที่ไม่แสดงตัวเค้าเองออกมา
ตาของชายว่างเปล่า
เขาไม่แม้แต่จะกระพริบตา และมันเหมือนกับตาเขาไม่ได้เน้นไปที่อะไรเลย
มีแค่ปากของเขาขยับอย่างหุ่นกระบอก
แต่เสียงของเขาซ่อนความโกรธของเขาไม่ได้
“ยังไงซะ…โอเค นายทั้งหมดจะตายอยู่ที่นี่ หรือประเทศแห่งไม้จะล่มสลาย นั่นสรุปแล้ว”
“ชั้นจะไม่ปล่อยนาย” (แมกซ์)
ฮีโร่ลมไม้-ซังปฏิเสธคำของอาร์คบิชอปสั้นๆ
เขาถือดาบใหญ่ที่ส่องแสงด้วยสองมือ
ดาบเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งที่สุดของสปริงล็อก คลาเรนท์
(อ้าา เท่ด้วยการคุยแค่สั้นมันทำให้เท่ขึ้นไปอีก) (มาโกโตะ)
(มาโกโตะ ซีเรียสหน่อย) (โนอาห์)
ระหว่างที่ผมเหม่อลอยคิดเกี่ยวกับเรื่องโง่ๆ โนอาห์ซามะตอบโต้
(แต่เรามีโรซาลี-ซังและฮีโร่แห่งไม้ที่นี่นะ รู้มั้ย?) (มาโกโตะ)
ผมไม่รู้ว่ามันจะมีตาผมหรือเปล่า
(…มาโกะ-คุง ระวังตัว) (เออร์)
(เออร์-ซามะ?) (มาโกโตะ)
เทพธิดาแห่งนี้ที่เล่นตลอดเวลาได้พูดสิ่งนี้ด้วยน้ำเสียงที่ซีเรียส
“นายจะทำให้ประเทศแห่งไม้ล่มสลายได้ยังไงด้วยตัวนายเองน่ะ?” (โรซาลี)
โรซาลี-ถามคำถามทำให้ชายที่ถูกควบคุมโดยอาร์คบิชอปเปิดปากของเขา
แต่ที่ออกมาจากปากเขาไม่ใช่คำที่ตอบคำถามเธอ
“{ผมมอบมันให้ท่าน เทพเจ้างูแห่งสติปัญญา ไทฟอน-ซามะ}”
ทันทีที่เขาพูดนั่น…ชายที่ถูกควบคุมโดยอาร์คบิชอปไอแซคเริ่มหัวเราะ
คอเขายังงออยู่
ในมือขวาของเขา มีงานเงินเล็กๆ ในรูปทรงของแอปเปิ้ล
แอปเปิ้ลสีเงินที่มีงูสองตัวพันรอบมันและกินกันเอง
สิ่งนั่นส่องแสง
“{ฟุฟุ มันเป็นซักพักแล้วนะ ไบฟรอน}”
เสียงของชายคอหักได้เปลี่ยน
เสียงของเด็กชายที่เสียงยังไม่โต
“{แต่การชุบชีวิตนายนั้นเป็นไปไม่ได้ วิญญานนายบาดเจ็บ นั่นทำไมไม่มีทางเลือกนอกจากให้นายเกิดใหม่}
เสียงที่ผมเคยได้ยินมาก่อน
เสียงเด็กที่ผมได้ยินมาก่อน ในเมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ
ถ้าผมจำไม่ผิด เจ้าของเสียงนั้น ที่โนอาห์-ซามะบอกผม คือ…
“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อิบลีส…?” (มาโกโตะ)
“““?!”””
ทุกคนหันมาที่คำพึมพำของผม
“{มันทำให้ชั้นเศร้าที่นายลืมชั้น}”
“มาโกโตะ-นี่ซัง! มันจริงมั้ยที่ว่าเสียงนี้เป็นของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่?!” (เลโอ)
“[พายุไฟ]!” (โรซาลี)
เวทมนตร์ที่โรซาลี-ซังยิงเผาชายคอหัก
“{แต่มันทำให้ชั้นมีความสุขว่านายจะใกล้การเป็นตัวตนแบบชั้น}”
อย่างไรก็ตาม เสียงไม่หายไป
แม้ว่าระหว่างที่ไหม้ เสียงได้ดัง
“{ตอนนี้ จงเกิดใหม่}
{ก๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!! อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!! อ๊าาาาาาาาาาาาาาา!!}
ในทันทีนั้น เสียงกรีดร้องที่แปลกได้สะท้อนมาในเวลาเดียวกัน
เมื่อผมดูไปรอบๆ หลายสิ่งที่เหมือนไซรัปได้คลานออกมาจากพื้นที่ไหม้เกรียม
แต่ละตัวของมันได้ส่งเสียงกรีดร้องที่เลือดเย็น
ข้างในนั้น มีหนึ่งตัวที่ดึงสายตาผมไปมากที่สุด; มอนสเตอร์ที่เหมือนกับภูเขาเล็กๆ
ตัวของมันมีแขนและขาหลายร้อยยื่นออกจากมัน
ขยับเหมือนหนวดในแบบที่ยุ่งเหยิง
แค่ดูมันทำให้ผมสับสน – สิ่งมีชีวิตที่น่าขยะแขยง
“{อวยพรให้ราชาคนใหม่ที่รุ่งโรจน์ และสัตว์ที่รุ่งโรจน์}”
เสียงของเด็กได้หยุดในเวลาเดียวกันกับที่ประกาศสิ่งนั้นออกมาอย่างดัง
และในทันทีสั้นๆ มอนสเตอร์ที่เหยียบย่ำสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นพันได้ปรากฏขึ้น
ตัวเลือกได้แสดงอยู่ตรงหน้าผม
[{คุณจะท้าทาย เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เทียม ไบฟรอน?}]
ใช่
ไม่
(…เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่? ไม่ใช่ลอร์ดปีศาจ?) (มาโกโตะ)
“จี…ลอร์ดปีศาจของดินแดนที่สูงขึ้น และมอนสเตอร์ต้องห้าม หือห์” (โรซาลี)
มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินความกังวลใจในเสียงของโรซาลี-ซัง
TLN:หยุด 4 วันนะครับ
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord