143 ศึกตัดสินในป่าปีศาจ (4)
◇มุมมอง เจเน็ต วาเลนไทน์◇
ความทรงจำเมื่อหลายปีที่แล้ว
ในห้องเรียนของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะในปราสาทไฮแลนด์
นักเรียนคือ ฮีโร่ ออราเคิล และคนที่ต้องแบกภาระของประเทศไว้บนไหล่
ฉันเป็นเพียงอัศวินระดับเหนือกว่า แต่พี่ชายของฉัน เกราลท์-นี่ซังผลักดันมันและให้ฉันมีส่วนร่วมในชั้นเรียนด้วย
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะที่มีผมขาวและผ้าคลุมสีขาว ได้ลอยอยู่บนแท่นยืน และมองลงมาหานักเรียน
“ฟังให้ดีนะ เจ้าพวกลูกเจี้ยบ ในสิ่งแวดล้อมอุ่นๆที่พวกนายโตมากัน นายจะเป็นเนื้อสับในทันทีถ้าเป็น 1,000 ปีก่อน”
“หืออห์? ไม่มีปัญหาน่า อีแก่ ด้วยสกิลฮีโร่สายฟ้าของชั้น ชั้นจะจัดการพวกมันทั้ง—กุฮ่า!” (เกราลท์)
“เรียกชั้น ‘เซ็นเซย์’ ไอ้เด็กเวรตะไล”
พี่ชายฉันได้ถูกเตะโดยปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
ฮ่าาห์…เห้อ นี่-ซัง…
“เกราลท์ ตั้งใจหน่อย” (โนเอล)
พี่สาวโนเอลได้ตำหนิพี่ชายฉันในน้ำเสียงที่โกรธ
เธอได้ถูกเรียกว่าการเกิดใหม่ของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา และเป็นคู้หมั้นของพี่ชายฉัน
เธอเป็นคนที่ฉันชื่นชมที่สุด
แต่เราไม่ได้คุยกันเลยหลังๆนี่
นั่นเป็นเพราะเธอ…ไม่ได้เป็นคู่หมั้นของพี่ชายฉันอีกต่อไป
แต่ฉันรักเธอเหมือนพี่สาวในอดีตนะ
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ พลังแบบไหนที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีสมีเหรอ?” (เจเน็ต)
ฉันถามปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
“ฟุมุ น้องสาวนายเป็นเด็กสาวที่ดีและขยัน ชั้นจะตอบ พลังที่มีปัญหามากที่สุดของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่คือการเกิดใหม่ และการตื่นจากการหลับไหล”
“เกิดใหม่ และ ตื่นจากการหลับไหล…?” (เจเน็ต)
“นั่นมันเป็นเวทมนตร์แบบไหนกันคะ?” (โนเอล)
พี่สาวโนเอลถามคำถามเดียวกับฉัน
“แม้ว่าเรากำจัดลูกน้องของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ พวกเขาจะกลับมา -ด้วยเวทมนตร์เกิดใหม่”
“มันเหมือนกับอันเดดมั้ยคะ?” (เจเน็ต)
แต่เวทมนตร์แสงเป็นจุดอ่อนของอันเดด
นี่-ซามะและพี่สาวโนเอลควรตะกำจัดมันได้ง่ายๆ
“พวกเค้าไม่ใช่อันเดด พวกเค้าเกิดใหม่ มากกว่านั้น ด้วยเวทมนตร์ตื่นจากการหลับไหล พวกมันการเป็นสิ่งมีชีวิตที่สูงยิ่งขึ้นไปอีก”
“““สิ่งมีชีวิตที่สูงยิ่งขึ้น?”””
นักเรียนทั้งหมดเอียงหัวของพวกเขา ให้กับคำพูดที่ไม่คุ้นหู
“นายคิดว่าโลกนี้เป็นโลกเพียงใบเดียว ใช่มั้ย? แต่ความเป็นจริง โลกของนายเป็นเพียนหนึ่งในโลกที่ถูกแบ่งออกมา เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีสคือบางคน ที่มาจากโลกที่ถูกแบ่งออกมานั้น นอกจากนั้นอีก โลกที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีสได้อยู่…เป็นโลกที่มีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังมากกว่าเราขึ้นไปอีก”
“…ชั้นไม่ค่อยเข้าใจมันเลย) (เจเน็ต)
ฉันไม่เข้าใจความหมายของที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้คุยอยู่
แต่มันดูเหมือนว่ามันเหมือนกับกับเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น
“ฮ่า! นั่นมันโง่ ใครสนล่ะว่าเจ้าปีศาจมาจากโลกที่ถูกแบ่งหรืออะไรก็ตาม ที่ต้องทำมีแค่ฟันมันให้ตาย!” (เกราลท์)
พี่ชายของฉันเป็นชายที่เรียบง่าย
วิธีคิดของเขาคือความแข็งแกร่งคือทุกสิ่ง
แต่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยิ้มเหมือนพบว่านั่นน่าขบขัน
“นายมีจิตวิญญานดีนี่ เกราลท์ แต่สิ่งมีชีวิตขั้นสูงกว่านั้นน่ากลัว รู้มั้ย? พวกเราคนของโลกที่ต่ำกว่าแม้แต่มองเค้าดีๆยังทำไม่ได้ ใจของเรามันปิดตัวลงแค่จากการมีพวกเค้าเข้ามาในสายตา
““““……””””
มองยังไม่ได้เลยเหรอ?
นั่นโกง!
เราทำอะไรไม่ได้ถ้าแบบนั้นถ้างั้น
“ยังไงซะ ฮีโร่และออราเคิลที่มีการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาคงจะโอเค โดยการฝึกสกิลที่ทำให้จิตใจมั่นคน มนุษย์ปรกติก็สามารถที่จะต้านทานมัน ปัญหาอีกอย่างคงจะเป็นมอนสเตอร์ต้องห้าม ที่อิบลีสสร้างได้”
มอนสเตอร์ต้องห้าม
มอนสเตอร์ที่ถูกบอกว่ามีอยู่เป็นฝูง 1,000 ปีก่อนและเป็นลูกน้องของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
พวกมันเห็นได้ชัดว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่างไปจากมอนสเตอร์ที่เราสู้ปรกติอย่างสมบูรณ์
“《เฮ้ย》—เซ็นเซย์ มอนสเตอร์ต้องห้ามนี้อยู่ที่ไหนกันที่คุณพูดถึงน่ะ?” (เกราลท์)
อย่างที่คาดกับพี่ชายของฉัน เขาไม่พูดอย่างสะเพร่าซ้ำๆ
“อิบลีสมาจากโลกภาพนอก และเหงาง่ายๆ เห็นมั้ยล่ะ พวกเค้าจะใช้ เกิดใหม่ และตื่นจากการหลับไหลลงบนปีศาจและมอนสเตอร์ เพื่อสร้างพวกเค้าขึ้นใหม่ให้เป็นสิ่งมีชีวิตที่เหนือกว่า และ{คนที่ไม่เหมาะ}คือมอนสเตอร์ต้องห้าม มอนสเตอร์ที่มีรูปร่างหน้าตาน่าขยะแขยง ที่มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะหาในสิ่งมีชีวิตของโลกนี้”
“งั้น พวกมันไม่มีตัวตนอยู่อีกแล้วเหรอ?” (เจเน็ต)
ฉันถาม
“เห็นว่ามีมอนสเตอร์ต้องห้ามอยู่จำนวนน้อยที่ยังหลงเหลืออยู่ในทวีปทางเหนือ แต่ตัวอื่นทั้งหมดถูกกำจัดไปแล้ว เธอจะไม่สามารถเจอได้อีกยกเว้นบางคนสร้างมันขึ้นมาใหม่ แต่ชั้นไม่รู้ว่ามีใครนอกจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่ใช้เวทมนตร์เกิดใหม่นะ”
“หืมม ดังนั้นถ้ามันล้มเหลว คุณจะได้มอนสเตอร์ต้องห้าม หือห์ งั้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเกิดใหม่สำเร็จล่ะ
พี่ชายของฉันถามในน้ำเสียงที่หยิ่ง
หัวใจฉันเต้นเร็วนิดหน่อยตอนนี้ แต่ฉันอยากรู้มันอีก
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะตอบอย่างขบขัน “พวกมันเพียงแค่แข็งแกร่งขึ้น”
“เซเตคแห่งตาเวทมนตร์นั่นโด่งดังในฐานะที่เป็นปีศาจที่เกิดใหม่สำเร็จ อันเดดที่ปรกติอ่อนแอได้เกิดใหม่มาเป็นปีศาจสูงพร้อมตาเวทมนตร์”
“ถ้าหนูจำไม่ผิด…มันเป็นมอนสเตอร์โด่งดังที่ถูกพูดว่าถูกกำจัดโดยผู้กอบกู้อาเบล-ซามะ ใช่มั้ยคะ?” (โนเอล)
พี่สาวโนเอลเพิ่ม
“ใช่ นั่นถูกแล้ว เซเตคแห่งตาสาปให้กลายเป็นหินและสาวกเทพมาร เคน ฮีโร่จาก 1,000 ปีก่อนก็ยังถูกกวาดล้างยกเว้นอาเบล”
นั่นก็เป็นเรื่องราวที่โด่งดังด้วย
สาวกของเทพมาร ฮีโร่ผู้บ้าคลั่ง ศัตรูทางธรรมชาติของมนุษย์ นั่นเป็นลอร์ดปีศาจเคน
1,000 ปีก่อนฮีโร่หลายคนได้ถูกสังหารโดยลอร์ดปีศาจตนเดียว
จากตำนาน ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาไม่มีลูกน้อง และจะพเนจรไปทั้งโลกเพื่อฆ่าฮีโร่
คนที่ได้ถูกพูดว่าทำอะไรร่วมกันกับเขาบ่อยที่สุด คือปีศาจชื่อเซเตคที่มีตาสาปให้กลายเป็นหิน
จากปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ เซเตคคือปีศาจที่ได้เกิดใหม่โดยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
มีคนพูดว่าเขาได้แข็งแกร่งพอจะมาเป็นลอร์ดปีศาจ แต่เขาปฏิเสธมันอย่างดื้นรั้น
“ยังไงซะ แต่พวกเค้าทั้งสองได้ถูกกำจัดโดยอาเบลนะ ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับพวกเค้า ปัญหาคือมอนสเตอร์ต้องห้าม พวกมันเสียความรู้สึกความเป็นตัวเองไป ไม่มีระบบของการเป็นสิ่งมีชีวิต มันแม้แต่ให้กับเนิดก็ไม่ได้ แต่แม้ว่าพวกมันเป็นเปลือกที่ไม่เหมาะสม มันยังเป็นสิ่งมีชีวิตจากโลกที่สูงกว่า ถ้าพวกนายไปท้าทายมันอย่างไม่ระวัง พวกนายจะถูกกิน ถ้าพวกนายเจอตัวนึง เลือกสมาชิกที่จะสู้ด้วยอย่างระวัง คนที่อ่อนแอจะเป็นเพียงแค่อาหาร”
ทุกคนได้ฟังด้วยสีหน้าที่ซีเรียส
“ชั้นคันที่จะได้สู้ตัวนึงแล้ว…”
พี่ชายของฉันแสดงรอยยิ้มที่กล้าหาญ
เขาเป็นคนที่ก้าวร้าวจังเลย…
ไม่กี่ปีหลังจากนั้น เมื่อมีรายงานว่ามอนสเตอร์ต้องห้ามได้ปรากฏขึ้นมาในลาเบรินทอส เกราลท์-นี่ซังได้ไฟลุกโชน พูดว่าเขาอยากจะไป
แต่โชคร้าย เนื่องด้วยเหตุผลทางการเมือง มันได้ถูกเปลี่ยนเป็นแผนเพื่อเพิ่มความสำเร็จของฮีโร่แห่งแสงนะ
พี่ชายฉันในวันนั้นดุร้ายจริง
แต่หลังๆ เขาได้ฝึกเหมือนกับสนุกพูดว่าเขาจะแก้แค้นกับฮีโร่แห่งโรเซสนะ
“ที่ชั้นพูดได้คือ ถ้าพวกนายเจอมอนสเตอร์ต้องห้ามเป็นครั้งแรก วิ่งหนี พวกมันมีพิษของฮาเดส…ไม่ว่ายังไง พวกมันจะทำให้ใจพวกเธอเละเทะ มันจะไม่เป็นการสู้ที่ถูกต้อง แต่ฮีโร่นั่นมันอีกเรื่องนึงนะ คนธรรมดาต้องชินกับมันอย่างช้าๆ”
““““โอเค!””””
นักเรียนตอบอย่างกระฉับกระเฉง
ฉันด้วย
แต่ความเป็นจริงของมันคือฉันนึกภาพไม่ออกถึงคำพูดของปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
แม้ว่ามอนสเตอร์ที่น่ากลัวแบบนั้นมีตัวตนอยู่ ฉันคิดว่าพี่ชายฉัน ที่เป็นฮีโร่สายฟ้า และอัศวินแห่งแสง จะกำจัดมันได้แน่
แล้วก็ เรามีปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
นั่นทำไม มันเป็นที่มั่นใจว่ามันจะโอเค
นั่นที่ฉันคิดเมื่อหลายปีก่อน
◇◇
และแล้ว ในปัจจุบัน…
ซากที่ถูกเผาไหม้ของป่าปีศาจ
มีอากาศที่หนาและนิ่งอยู่รอบๆ
มันเป็นเพราะพิษได้เติมเต็มที่นี่
และไม่ใช่แค่นั้น
เสียงสูงหนวกหู
เสียงหัวเราะที่อึกทึก
เสียงกรีดร้องที่รู้สึกเหมือนคนหนึ่งจะทำมันออกมาเมื่อกำลังจะตาย
เสียงของความไม่พอใจ ที่รู้สึกเหมือนพวกเขาได้สาปทุกอย่างในโลกนี่
ทุกสิ่งนั่นได้ผสมกันและสร้างออเคสตราที่ไม่น่าพอใจ
ฉันขยับสายตาฉันและมองรอบๆอย่างขลาดๆ
พวกเราได้ถูกล้อมโดยมอนสเตอร์พิลึกที่มีผิวที่ลื่นสีดำและเป็นฟองๆ เหมือนสไลม์
มอนสเตอร์มืดๆได้เปลี่ยนรูปร่างของมัน ดูเหมือนพยายามจะเป็นบางอย่าง -หรือพยายามจะสร้างบางอย่าง
เมื่อฉันมองอย่างตั้งใจไปที่มัน สมองของฉันรู้สึกเหมือนมันจะบ้าไป
{หัวฉันปวด}
{มือฉันชา}
{ตัวฉันสั่นและขยับไม่ได้}
{กลิ่นที่ย่ำแย่ที่มันเหมือนจะเผารูจมูกฉันได้ลอยไปทั่ว}
(นี่คือที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้พูดถึงเหรอ? พิษของฮาเดส…?) (เจเน็ต)
อาา ถ้าฉันจะถูกทำให้อยู่ตรงนี้ ฉันควรจะแค่จบความทุกข์ทรมาน…
“สปิริตลม! พัดมาทางนี้!” (โรซาลี)
เมื่อโรซาลี-ซามะตะโกนสิ่งนี้ พิษได้ถูกพัดไปในทันที
ฉันได้รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยแล้วตอนนี้
ความต้องการที่จะตายได้หายไปแล้ว
“อา…อาาาา…” (เจเน็ต)
ฉันพยายามจะพูด แต่ไม่มีคำที่เข้าใจได้ซักคำออกมา
…ฉันได้ลืมว่าพูดยังไง
ก่อนหน้านี้ฉันพูดยังไง?
ในทันทีนั้น ไหล่ฉันได้ถูกสะกิดอย่างอ่อนโยน
“เจเน็ต-ซัง เธอโอเคมั้ย?”
ฉันได้ยินเสียงใกล้หูของฉัน และไหล่ฉันได้ถูกดึงใกล้เข้าไป
ในที่นั่น มีหน้าของฮีโร่แห่งโรเซส มาโกโตะ ผู้ที่ฉันอยู่ด้วยกัน
ภายในสถานการณ์ที่เราถูกล้อมโดยมอนสเตอร์ที่ไม่จริง เห็นหน้าของเขาทำให้ฉันใจเย็นลง
“อ-อืม…” (เจเน็ต)
“เธอซีดแล้วนะนั่น พักซักหน่อยเถอะ” (มาโกโตะ)
ได้ยินเสียงที่ใจเย็นเหมือนเคยของเขา หัวใจฉันก็ใจเย็นลงด้วย
ฮีโร่มาโกโตะให้ฉันดื่มยารักษา
หัวใจฉันได้ความสงบกลับมาอย่างช้าๆ
จากนั้นฉันมองไปรอบๆที่สหายที่อยู่ใกล้
(…เอ๋? นี่มันอะไร?) (เจเน็ต)
เอลฟ์ที่มาเพื่อช่วยเราและอัศวินในหน่วยของฉันได้อยู่บนเข่าของพวกเขา
มีบางคนที่ได้หมดสติไป
คนที่ยังรักษาความสงบอยู่ได้อย่างไรก็ไม่รู้คือ: โรซาลี-ซามะ ฮีโร่ลมไม้ นักรบสาวที่ชื่ออายะ และ…ทากัตซูกิ มาโกโตะ
คนอื่นมีหน้าของคนที่เจ็บป่วย
“เฮ้ย ลูซี่ อยากดื่มน้ำมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ด-ได้…”
ฮีโร่ของโรเซสออกจากข้างฉันเพื่อไปดูแลสหายของเขา
(เขาอยู่กับชั้นได้อีกนิดหน่อยนะ… เดี๋ยว ชั้นคิดอะไรอยู่เนี่ย?!) (เจเน็ต)
ฉันเป็นกัปตันของอัศวินเพกาซัส
ฉันรีบวิ่งไปที่ที่สหายฉันอยู่
แต่ตัวของฉันหนัก
มันดูเหมือนพวกเขาอย่างน้อยยังมีสติ
“ใช้สกิลสงบใจ แล้วก็ อย่าจ้องมอนสเตอร์ต้องห้าม โดยเฉพาะ ลอร์ดปีศาจเทียม นายต้องไม่มองมันไม่ว่ายังไง ใจเธอจะแปดเปื้อน น้องแม้กกี้และชั้นจะสู้ นายมีดาบศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาแห่งไม้ เฟรย่า ใช่มั้ย?” (โรซาลี)
“ค-ครับ โรซาลี-ซามะ” (แมกซ์)
ดูเหมือนแม่มดสีแดงและฮีโร่ลมไม้จะสู้กับลอร์ดปีศาจ
ฮีโร่ลมไม้กวัดแกว่งดาบของเขาที่อยู่ที่เอว
“นายปลดปล่อยดาบศักดิ์สิทธิ์ได้มั้ย?” (โรซาลี)
โรซาลี-ซามะถาม
ฮีโร่ที่ถือครองการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดา สามารถนำพลังของดาบศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาได้ 100% โดยการใช้ปลดปล่อย
มีดาบศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาเพียง 7 เล่มในโลกนี้
มีแค่ฮีโร่ของเทพธิดาที่ปลดปล่อยมันได้
พี่ชายของฉันยังทำงานฝ่า เลือด เหงื่อ และน้ำตา เพื่อที่จะสามารถถือดาบศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่า คาลิเบิร์น
“ครับ โรซาลี-ซามะ!” (แมกซ์)
ฮีโร่ลมไม้ตั้งท่ายืนด้วยดาบใหญ่ของเขา ที่มันใหญ่กว่าแม้แต่ตัวที่เป็นกึ่งมังกรของเขา
ใบมีดสองแสงสีเขียว ลมเย็นได้พัดอย่างรุนแรง
“การปกป้องจากประเจ้าของเทพธิดาแห่งไม้ เฟรย่า-ซามะ” (แมกซ์)
ด้วยคำพูดของฮีโร่ลมไม้ มานาอุ่นได้เริ่มเอ่อล้นบนรอบข้างของเขา
สีหน้าของเอลฟ์ อัศวิน และฉันด้วยได้อ่อนลง
(อาา นี่มันเหลือเชื่อ งั้นนี่ก็เป็นพลังของฮีโร่…) (เจเน็ต)
รับการปกป้องจากเทพธิดา พวกเขาคือความหวังของมนุษยชาติ ที่ยืนอยู่หน้าสนามรบ
ฉันมันใจว่าเขาสามารถกำจัดลอร์ดปีศาจได้…
ผู้คนรอบๆส่วนใหญ่คิดเหมือนกัน
“หืมม ชั้นคงพูดว่ามันประมาน 50%” (โรซาลี)
แต่เสียงของแม่มดสีแดงแข็ง
“ค-ครับ เพราะทั้งหมดในที่สุดผมก็สามารถปลดปล่อยได้ประมาณ 1 ปีก่อน…” (แมกซ์)
ฮีโร่ลมไม้พูดอย่างขอโทษขอโพย
ในตาของฉันมันดูเพียงพอแล้ว แต่มันดูเหมือนการปลดปล่อยของดาบศักดิ์สิทธิ์ยังไม่น่าพอใจ
ตอนนี้เมื่อฉันมาคิดเกี่ยวกับมัน ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้บอกพี่ชายฉัน ‘มันยังเพียง 70%’ ใช่มั้ย?”
“มันจะโอเคถ้าชั้นสู้ได้เต็มพลัง แต่…เพราะคำสาปให้กลายเป็นหิน ชั้นต้องใช้มานาเพื่อที่จะทำให้มันไม่แพร่กระจายไปทั้งตัวชั้น และชั้นนำพลังเต็มที่ออกมาไม่ได้ตอนนี้” (โรซาลี)
“นี่มันเป็นไปได้ยังไง…” (แมกซ์)
โรซาลี-ซามะทำสีหน้ามีปัญหา
ได้ยินสิ่งนี้ หน้าของฮีโร่ลมไม้ได้เปลี่ยนเป็นกลัว
“แล้วถ้าใช้เทเลพอร์ทกลับไปที่หมู่บ้านคานัน แล้วให้ออราเคิลแก้คำสาปล่ะ?” (มาโกโตะ)
ฮีโร่ของโรเซสเสนอ
เข้าใจแล้ว! มีวิธีนั้น!
“ชั้นไม่คิดว่านั่นจะเป็นไปได้ แม้ว่าเธอเป็นออราเคิล มันจะใช้เวลาเพื่อแก้คำสาปของตาสาปให้กลายเป็นหิน เราจะถูกกวาดล้างในเวลานั้น” (โรซาลี)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ไหล่ของฮีโร่มาโกโตะตกในการตอบโต้โรซาลี-ซัง
“ต่อไปคงจะเป็นฮีโร่น้ำแข็ง เลโอ-คุง ไม่มีดาบศักดิ์สิทธิ์เหรอ?” (โรซาลี)
“ผมขอโทษ… ผมยังไม่มีอำนายจะนำดาบศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาแห่งน้ำ แอสคาลอน เพราะทั้งหมด ผมยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่เลย…” (เลโอ)
“อืม ชั้นก็ว่า” (โรซาลี)
ระหว่างที่พวกเขาได้สนทนานั้นกันอยู่…
“{《ช่าาาาาา!》}”
“ฮฮฮิ้ห์!”
บางคนได้กรีดร้อง
มอสเตอร์สีดำสนิทเหมือนนกได้จู่โจมเรากระทันหัน
แต่แม้ว่านกนั้นมีปีกและตัว มันไม่มีหัว
มีปากหลายสิบอยู่บนตัวมัน
มอนสเตอร์ต้องห้าม
“เวทย์ไฟ: [ลูกธนูไฟ]!” (โรซาลี)
เวทมนตร์ของโรซาลี-ซังส่องแสงแล้วยิงมอนสเตอร์นั่นร่วง
รูใหญ่ได้ถูกเปิดในตัวของมอนสเตอร์ที่เหมือนนก และมันดิ้นอยู่ในความเจ็บปวด…อย่างไรก็ตาม มันไม่แสดงสัญญานว่าจะตาย
มันได้ทิ้นไปทั่วตลอดเวลา
ภาพที่ไม่ปรกติ
…ทำไม…ไม่ตายแม้ว่าหลังจากนั่นเหรอ?
“นี่มันแย่แล้ว มอสเตอร์ที่ล้อมเราคือมอนสเตอร์ต้องห้าม ที่เปลี่ยนเป็นอันเดดโดยอิทธิพลของราชาอมตะไบฟรอน มันได้เก่งขึ้นมากกว่ามอนสเตอร์ธรรมดา” (โรซาลี)
เธอพูด ‘นี่มันมีปัญหา’ และตกอยู่ในห้วงความคิด
“โรซาลี-ซามะ ผมจะกำจัดไบฟรอนด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์ คลาเรนท์” (แมกซ์)
ฮีโร่ลมไม้พูดด้วยความตั้งใจที่แน่วแน่
“หืมม แต่นายกำจัดเขาด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ปลดปล่อยได้ 50% ได้เหรอ…?” (โรซาลี)
“แต่ไม่มีวิธีอื่นแล้วครับ!” (แมกซ์)
ความเห็นถูกแบ่งออก
“อืม…โรซาลี-ซัง สมบัติศักดิ์สิทธิ์ผมใช้อะไรได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ระหว่างที่แม่มดสีแดงและฮีโร่ลมไม้ได้ทำหน้าที่กลัว ฮีโร่แห่งโรเซสตัดเข้าไป
ทำไมชายคนนี้ใจเย็นจัง
“มาโกโตะ-โดโนะ…ชั้นชื่นชมความรู้สึก แต่…ลอร์ดปีศาจกำจัดได้ด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น” (แมกซ์)
ฮีโร่ลมไม้ปฏิเสธข้อเสนอของเขา
แต่ตาของแม่มดสีแดงเปลี่ยน
“หืม? เดี๋ยวนะ โดยสมบัติศักดิ์สิทธิ์…นายพูดถึงมีดนั่นเหรอ?” (โรซาลี)
“ใช่ครับ มันได้ถูกมอบให้ผมโดยเทพธิดา” (มาโกโตะ)
โรซาลี-ซามะจ้องอย่างตั้งใจที่ใบมีดของมีด
“พยายามปลดปล่อยมัน” (โรซาลี)
“อะไรคือ ‘ปลดปล่อย’?” (มาโกโตะ)
“อะไรก็ได้ แค่แสดงพลังของมีดให้ชั้นดู” (โรซาลี)
“ฮ่าาห์…” (มาโกโตะ)
เขายืดหัวของเขาแล้วยกมีดขึ้น
〈เออร์-ซามะ…ได้โปรด ใช่ มาพูดว่านี่เป็นการยืม…〉 (มาโกโตะ)
เขาพึมพำบางอย่าง
เขาพูดอะไรน่ะ?
ฉันพยายามจะเขาไปเพื่อฟังว่าเขาพูดอะไร…
—{ฮ่าาห์ ช่วยไม่ได้กับเธอนะ มาโกะ-คุง}
เสียงบางๆได้สะท้อนอยู่ในใจของฉัน บางมากเสียจนมันพูดได้ว่าฉันหูแว่วไป
ในทันที ฉันเห็น ‘มือของบางคน’ ถือมีดของฮีโร่มาโกโตะ
ความศักดิ์สิทธิ์ของมันทำให้ฉันแทบบอด
และจากนั้น แรงกดดันที่เทียบไม่ได้กับมอนสเตอร์ต้องห้าม และลอร์ดปีศาจได้โจมตีฉัน
{ความกลัวที่ขยี้หัวใจฉัน}
{แรกกดดันที่บีบรัดปอดของฉัน}
{ความเย็นยะเยือกที่เจาะทะลุ ที่รู้สึกดั่งฉันได้ถูกโยนไปกลางฤดูหนาวทั้งเปลือยๆ}
(…ค-คืออะไร…?!) (เจเน็ต)
ในวินาทีนั้น
มอนสเตอร์ต้องห้ามทั้งหมด{หันมาทางนี้}
มอนสเตอร์ที่เหมือนภูเขาเล็กๆ…แม้แต่ลอร์ดปีศาจ
มอนสเตอร์ทั้งหมดจ้องไปที่ทากัตซูกิ มาโกโตะ
กับผู้ที่จะนำความตายมาให้พวกมัน
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord