144 ศึกตัดสินในป่าปีศาจ (5)
(ชั้นรู้สึกถึงการจ้องมาอย่างหนัก…) (มาโกโตะ)
โรซาลี-ซังและแม็กซิมิเลี่ยน-ซัง
เอลฟ์อื่นและเจเน็ต-ซังด้วยกันกับอัศวินผู้หญิง
แม้แต่มอนสเตอร์ต้องห้ามที่ล้อมเราก็ยังมองอย่างเข้มข้นทางนี้
…เออร์-ซามะ…ผมซาบซึ้งที่ท่านช่วยผม แต่…ไม่ใช่ท่านทำเกินไปเหรอ
ในทันทีนั้น…
{ฝนเริ่มตก}
(เวทย์ไฟของโรซาลี-ซังสร้างกระแสลมแล้วสร้างเมฆขึ้นมาเหรอ…?) (มาโกโตะ)
ไม่ เมฆฝนมันไม่ได้สร้างง่ายขนาดนั้น
มันแค่บังเอิญเหรอ?
หรือมันถูกพามาโดยเออร์-ซามะ?
ไม่ว่าอย่างไร มันโชคดีที่มันฝนตก
สปิริตน้ำได้รวมกันรอบๆที่ละนิดทีละนิด
“เฮ้ นายทำนั่นยังไงเมื่อกี้นี้น่ะ?” (โรซาลี)
ตาของโรซาลี-ซังคมเหมือนมันพยายามจะเจาะทะลุเหยื่อ
“อืม…ผมขอเทพธิดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะ…” (มาโกโตะ)
ผมเลี่ยงสายตาเล็กน้อยแล้วรู้สึกกระอักกระอ่วน
มันไม่เหมือนว่าผมทำอะไรแย่ๆนะ
มันเป็นเพราะ แม้ว่าผมเป็นผู้ศรัทธาของโนอาห์-ซามะ ผมยืมพลังจากเออร์-ซามะเหรอ?
“น-นาย…ไม่ใช่ว่านายสมควรจะเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศเหรอ…?” (เจเน็ต)
เจเน็ต-ซังชี้นั่นออกมาด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง
(ใช่…ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศเป็นเพียงนักผจญภัยที่เลื่อนตำแหน่งขึ้นมา ไม่มีทางที่พวกเขาจะมีสุดยอดการปกป้องจากพระเจ้าของเออร์-ซามะที่ทรงพลัง เหมือนฮีโร่ของเทพธิดา นั่นทำไมมันต้องแปลกแน่ๆ) (มาโกโตะ)
แต่ถ้าผมไม่แสดงพลังถึงจุดๆหนึ่ง ผมรู้สึกว่าพวกเขาจะไม่ให้ผมสู้
“นั่น…ไม่ใช่การปกป้องจากพระเจ้าของพระเจ้า… นายได้รับการแทรกแซงโดยตรงจากพระเจ้า? …นั่นเป็นไปได้ด้วยเหรอ…?” (โรซาลี)
โรซาลี-ซังวางมือไว้บนคางของเธอ ขมวดคิ้วของเธอ และดูมีดด้วยความสนใจ
แม็กซิมิเลี่ยนและเจ้าชายเลนเนิร์ดได้ตาเบิกกว้างแล้วแข็งอยู่กับที่
“มากกว่านั้น ไม่ใช่ว่านั่น…ดาบสังหารพระเจ้า…?” (โรซาลี)
“ดาบสังหารพระเจ้า…?” (มาโกโตะ)
ผมคิดว่าเซเตคพูดบางอย่างคล้ายแบบนั้น?
“เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง อะไรคือดาบสังหารพระเจ้าเหรอ?” (อายะ)
ซา-ซังโหม่หัวออกมาจากข้างหลังผม
ซา-ซังจริงๆแล้วเป็นลาเมีย ดังนั้นมันดูเหมือนว่าเธอไม่มีปัญหาแม้ว่าจะถูกจ้องโดยมอนสเตอร์ต้องห้าม
“ไม่ ชั้นก็ไม่รู้มันมากด้วย…” (มาโกโตะ)
“อายะ…ดาบสังหารพระเจ้าเป็นเศษเสี้ยวของอาวุธ ที่พูดว่ามันได้ถูกใช้งานในสงครามของพระเจ้าเมื่อนานมาแล้ว สงครามดินแดนสวรรค์” (ลูซี่)
“ลูซี่ เธอไม่ควรกดดันตัวเองนะ” (มาโกโตะ)
“มันโอเค ชั้นได้เริ่มชินกับมันแล้ว” (ลูซี่)
ลูซี่เซขณะที่เธอพยายามจะลุกขึ้น
เธอโอเคจริงๆเหรอ…?
“มาโกโตะ-นี่ซัง พี่ได้มีดนั่นมาจากที่ไหน?” (เลโอ)
“อืม ชั้นได้มันมาจากเทพธิดาน่ะ…” (มาโกโตะ)
แต่เธอได้ถือว่าเป็นเทพมารโดยประชาชนทั่วไปนะ คือที่ผมเติมเข้าไปอยู่ในใจ
ถ้าผมได้พูดอย่างไม่ระวังเกี่ยวกับเออร์-ซามะกับเจ้าชายเลนเนิร์ด ผมรู้สึกว่าผมจะถูกรู้ทีหลัง
มาระวังเถอะ
“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” (โรซาลี)
จู่ๆโรซาลี-ซังก็ได้หัวเราะอย่างอึกทึก
“โรซาลี-ซัง?” (มาโกโตะ)
“นายนั้นยอดเยี่ยมที่สุด! แฟนของลูซี่! นายนำอาวุธที่ฆ่าได้แม้แต่พระเจ้ามา เพื่อกำจัดลอร์ดปีศาจ?! สวย! ด้วยนั่น มันมากกว่าพอแล้วยังแม้แต่มีช่องว่างเหลืออีก!” (โรซาลี)
“ร-โรซาลี-ซามะ? งั้น เราจะสู้กับลอร์ดปีศาจด้วยกันกับมาโกโตะ-โดโนะ?” (แม็กซ์)
ฮีโร่ลมไม้-ซังได้พูดในสีหน้าตื่นตกใจ
“ยังไงซะ มันจะดีกว่าที่จะมีคนเยอะที่สุดมากเท่าที่ทำได้ ใช่มั้ย สาวตรงนั้นดูจะโอเคด้วย” (โรซาลี)
โรซาลี-ซังได้พูดกับซา-ซัง
“ได้ ชั้นจะคอยสนับสนุนทากัตซูกิ-คุง โอเค๊?” (อายะ)
เธอเหวี่ยงค้อนของเทพเจ้าดุร้ายไปรอบๆ (ขนาด 2 เมตร)
“น-นั่นคือ…อาวุธล้ำค่าของเมื่อ 1,000 ปีก่อน ค้อนเทพเจ้าดุร้าย? มีคนที่ใช้มันได้ด้วยเหรอ?” (เจเน็ต)
ผมได้ยินความตกใจของเจเน็ต-ซัง
มันน่าจะถูกใช้โดยใครไม่ได้เลยนอกจากซา-ซัง
สิ่งนั่นมันหนักอย่างบ้าคลั่ง
“แต่ละวังไว้อย่างนึงนะ ถ้านายเข้าใกล้ราชาอมตะเกินไป ที่กำลังจะเกิดใหม่เป็นสิ่งมีชีวิตที่สูงกว่า ตัวของนายจะไม่สามารถทนพิษที่เค้าปล่อยออกมาได้ คนที่จะโอเคแม้ว่าจะสัมผัสเค้า คือฮีโร่ที่มีการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดา แล้วก็…อายะ-จังนั่น{น่าจะ}โอเค” (โรซาลี)
“จริงเหรอคะ?” (อายะ)
“อย่างนั้นเหรอ?” (มาโกโ๖ะ)
โรซาลี-ซังยิงสายตาที่มีความหมายมา
(เพราะทั้งหมดโรซาลี-ซังรู้ว่าซา-ซังเป็นลาเมีย) (มาโกโตะ)
แต่ดูเหมือนเธอไม่ได้มีเจตนาจะเปิดเผยเธอนะ
ยังไงซะ ทั้งหมดเพราะมันดีกว่าที่จะมีสหายที่แข็งแกร่งให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“หนูแม็กซี่ มีการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดา อายะ-จังนั่น ‘อึด’ เนื่องจากเผ่าของเธอ ดังนั้นเธอจะโอเค แล้ว นายละ แฟน-คุง?” (โรซาลี)
“…”
หืมม
ผมจะออกจากการต่อสู้ถ้าผมเข้าใกล้ หือห์
ด้วยแสตทที่น่าสมเพชของผม ผมไม่สามารจริงๆ…
(เดี๋ยว มาโกโตะ! ทำไมเธอไม่พึ่งพาชั้นล่ะ?!) (โนอาห์)
(โนอาห์-ซามะ?) (มาโกโตะ)
แต่ท่านทำอะไรที่นี่ไม่ได้เหรอ?
(คุห์! ถ้าเพียงแต่ชั้นไม่ได้ถูกผนึกในวิหารทะเลลึก!) (โนอาห์)
(ฟุฟุ มาโกะ-คุง~ ชั้นพึ่งพาได้มากกว่า ไม่ใช่เหรอ? เปลี่ยนศาสนาตอนนี้เลยเป็นไง? นายจะไม่ต้องจ่ายอะไรที่ผิดสัญญานะ) (เออร์)
ผมจะไม่เปลี่ยน
แต่ผมไม่คิดว่าผมจะพึงพาท่านเวลานี้นะ โนอาห์-ซามะ…
(ห-ห้าปี! ถ้าเธอมอบอายุขัยให้ 5 ปี ชั้นใส่บาเรียระดับพระเจ้าไปบนนายได้!) (โนอาห์)
(ด้วยเทคนิคเสียสละเหรอ?) (มาโกโตะ)
ไม่ใช่ท่านบอกผมว่ามันดีกว่าที่จะไม่ใช้มันเหรอ?
(ม-มันช่วยไม่ได้! ไม่มีทางอื่นสำหรับชั้นที่จะให้นายยืมพลัง!) (โนอาห์)
(นานแค่ไหนที่ผมจะใช้บาเรียระดับพระเจ้านี้ได้ด้วยอายุขัย 5 ปี?) (มาโกโตะ)
(…ประมาณ 30 นาที?) (โนอาห์)
สั้นมาก!
ยังไงซะ ผมแค่ปล่อยลอร์ดปีศาจให้แม็กซิมิเลี่ยน-ซังได้
“โรซาลี-ซัง มันดูเหมือนผมจะพอทำได้ ยังไงก็ไม่รู้” (มาโกโตะ)
“เอ๋? ยังไง?” (โรซาลี)
ผมทำมันยังไงเหรอ โนอาห์-ซามะ?
อาา มันต้องเป็นนั่น
ผมดันมีดไปที่มือของผม
เลือดไหลออกจากฝ่ามือเข้าไปในมีด
—{ผมมอบมันให้ท่าน โนอาห์-ซามะ}
(กุห์…!) (มาโกโตะ)
ความรู้สึกถึงพลังงานแห่งชีวิตได้ถูกนำออกไปจากตัวผม
นี่คือความรู้สึก ที่ผมจะไม่สามารถชินกับมัน
—{ในนามของเทพธิดาโนอาห์ ปกป้องมาโกโตะ [เกราะพระเจ้า]}
เสียงที่งดงามสะท้อนเข้ามาในหูผม
แสงบางๆห่อผมอย่างอ่อนโยน
นี่เป็นเวทมนตร์ระดับพระเจ้า?
มันรู้สึกเรียบมากกว่าที่ผมคิด…
“กุโโโโโโโโอออ้!!” “อุโโโโโโโโอ้!” “ก๊าาาาาาาาาห์!!”
เสียงกรีดร้องได้ดังขึ้นมาจากรอบข้าง
อุว้าห์ มอนสเตอร์ต้องห้ามตอบสนองเยอะจัง
โดยเฉพาะลอร์ดปีศาจที่พิลึกที่ได้จ้องมาทางนี้ด้วยตาใหญ่บนตัวมัน มันน่าขยะแขยง
“เฮ้ นาย…นั่นเมื่อกี้นี้ เป็นไปได้มั้ยว่า…” (โรซาลี)
แล้วก็ ตาของโรซาลี-ซังน่ากลัวอย่างเหลือเชื่อ
“ยังไงซะ งั้น ผมจะไปแล้วนะ โอเค๊? ซา-ซัง ไปกันเถอะ แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง เราไปกันมั้ย?” (มาโกโตะ)
“โอเค~” (อายะ)
“ด-ได้เลย…” (แม็กซ์)
ก่อนที่ผมได้ได้รับการรัวคำถาม เราตัดสินใจจะมุ่งหน้าไปเพื่อกำจัดลอร์ดปีศาจ
“คุห์! ชั้นมีหลายอย่างเป็นภูเขาที่ชั้นอยากจะถาม แต่นี่ไม่ใช่เวลาสำหรับเรื่องนั้น! ชั้นจะปล่อยลอร์ดปีศาจให้พวกฮีโร่ แล้วชั้นจะไปกำจัดมอนสเตอร์ต้องห้ามกับลูซี่!” (โรซาลี)
โรซาลี-ซังพูดสิ่งนี้ขณะที่เธอจับไหล่ของลูซี่
“เอ๋? หม่าม๊า? หนูเหรอ?” (ลูซี่)
แต่ลูซี่ยังมึนอยู่นะ
แต่ถ้าเธอได้อยู่ด้วยกันกับแม่ของเธอ มันควรจะโอเค
“อ-อืม! มาโกโตะ-นี่ซัง! ผมจะไปด้วยกันกับพี่!” (เลโอ)
โอ้ เจ้าชายเลนเนิร์ดก็เป็นฮีโร่ด้วย
แต่…
“เลโอ-คุง อยู่กับชั้น” (โรซาลี)
“โรซาลี-ซามะ…แต่…” (เลโอ)
“นายแค่จะไปเกะกะ” (โรซาลี)
โรซาลี-ซังพูดออกมาตรงๆ
เจ้าชายเลนเนิร์ดคอตกในความเสียใจ
ผมจะรู้สึกโล่งใจมากกว่าที่ให้เขาอยู่ด้วยกันกับลูซี่และแม่ของเธอ
ผมชำเลืองมองเจเน็ต-ซัง และเธอพยักหน้าเบาๆ
ผมมั่นใจว่าเธอจะปกป้องเจ้าชายเลนเนิร์ดด้วย
แต่เธอดูเหมือนยังไม่ค่อยจะไหวนะ
ซา-ซัง ฮีโร่ลมไม้ และผมมุ่งหน้าไปที่ที่ลอร์ดปีศาจอยู่ด้วยก้าวเท้าที่เร่งรีบ
“ลูซี เราจะใช้เวทย์ด้วยกัน มันถึงเวลาที่เธอจะใช้ เวทย์ระดับนักบุญหนึ่งหรือสองครั้งแล้ว” (โรซาลี)
“…เอ๋? ระดับนักบุญ? แต่หนูมีแค่สกิลระดับกษัตริย์นะ” (ลูซี่)
“ลูกพูดอะไรน่ะ?! ลูกเป็นลูกสาวของแม่กับชายคนนั้นนะ! มันจะง่ายเหมือนปลอกกล้วย เพราะนี่มันโอกาสดี เรียนรู้มันตอนนี้เลย” (โรซาลี)
“หมายความว่ายังไง ‘เพราะนี่เป็นโอกาศดี’?!” (ลูซี่)
ผมได้ใช้เงี่ยหู และผมได้ยินการคุยกันที่อบอุ่นของแม่และลูก
ลูซี่ ในที่สุดเธอก็จะใช้เวทมนตร์ระดับนักบุญ หือห์
เธอได้โตขึ้น
“หม่าม๊า มันค่อนข้างร้อน มันร้อน!” (ลูซี่)
“ฟุฟุฟุ มานาของลูกมันดีจริงๆ ลูซี่ เพราะทั้งหมดลูกแม้แต่เชี่ยวชาญในไฟเป็นพิเศษมากกว่าแม่ อาา มันทำให้แม่ตื่นเต้น~!” (โรซาลี)
“หม่าม๊า ไม่ใช่ว่ามันหลุุดนอกการควบคุมแล้วเหรอ?! นี่มันน่ากลัว! แม่มีแผนจะยิงเวทย์อะไรกระทันหันน่ะ?!” (ลูซี่)
“โอเค~ เราจะเริ่มจากทำจังหวะเดียวกันระดับนักบุญเก้าอี้ที่เจ็ด” (โรซาลี)
“ไม่มีทางน่า ฉุกละหุกขนาดนี้?! เดี๋ยว หัวใจหนูยังไม่พร้อม” (ลูซี่)
“นับถอยหลังใน~ 3 2…” (โรซาลี)
ดูเหมือนพวกเธอจะสนุกอยู่ตรงนั้น
แต่ผมแค่หวังว่าเวทมนตร์จะไม่หลุดการควบคุมในความสุขของพวกเธอนะ
มันดูเหมือนความสนใจของมอนสเตอร์ต้องห้ามได้ถูกเบนไปทางโรซาลี-ซัง ขอบคุณพวกมันที่คล่องแคล่ว
ตำแหน่งของศึกตัดสินได้ใกล้เข้ามาแล้ว
ความผิดปรกติแม้ภายในมอนสเตอร์ต้องห้าม
ขนาดของมันอยู่ประมานตึก 7-8 ชั้น
ตัวนั้นที่ถูกปกคลุมไปด้วยหนวดสีดำ ที่มันเปลี่ยนรูปทรงอย่างช้าๆ
—{เงาของราชาอมตะไบฟรอน พยายามจะเกิดใหม่เป็นลอร์ดปีศาจ}
ขณะที่เราเข้าไป ผมบอกได้ว่าหนวดที่ตัวของลอร์ดปีศาจอยู่ในรูปทรงมือ
“หืม? มอนสเตอร์ได้ถูกจับ?” (อายะ)
ผมได้มองไปที่ที่ซา-ซังชี้และ…
หนวดจากความผิดปรกติยักษ์ที่น่าจะเป็นลอร์ดปีศาจ ยืดออกมาแล้วจับมอนสเตอร์ต้องห้าม
“{อ๊าาา!!}”
มอนสเตอร์ต้องห้ามปล่อยเสียงที่เสียใจออกมา ขณะที่มันได้ถูกกลืนเข้าไปในตัวของลอร์ดปีศาจ
“มันถูกกิน…?”
“ถ้าเราเข้าใกล้ เราจะถูกกินมั้ย?”
นี่มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องพิษแล้ว โรซาลี-ซัง
“ทากัตซูกิ-คุง! มอนสเตอร์ได้มาแล้ว!” (อายะ)
มากกว่านั้น มีมอนสเตอร์ต้องห้ามจำนวนหนึ่งได้มาทางนี้
“มาจัดการพวกนั้นก่อนเถอะ” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว มาโกโตะ-โดโนะ” (แม็กซ์)
แค่ตอนที่แม็กซิมิเลี่ยน-ซังพูดนั่นพอดี เขาเหวี่ยงดาบใหญ่ลง
“[{คมพายุ}]!” (แม็กซ์)
ทอร์นาโดยักษ์ได้กลืนมอนสเตอร์และตัดพวกมัน
“เอ่อรย่า!” (อายะ)
ซา-ซังส่งมอนสเตอร์ต้องห้ามบินไปด้วยค้อนยักษ์
มอนสเตอร์ที่รวดเร็วได้ถูกกำจัดโดยซา-ซัง
และผม…
“ใหญ่…” (มาโกโตะ)
มอนสเตอร์หมูตัวมหึมาที่ใหญ่เท้าช้างแอฟริกา 3 ตัวเดินมาทางนี้
มันจะโอเคถ้ามันเป็นแค่หมูธรรมดา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มีหน้าของคน
(ช่าย น่าขยะแขยง) (มาโกโตะ)
“XXXXXX (เฮ้ยย สปิริต-ซัง)” (มาโกโตะ)
“““XXX (ได้~)”””
—ห่มสปิริตน้ำ
ผมห่มสปิริตน้ำเข้าไปในมีด และเหวี่ยงใบมีดเวทมนตร์ออกไป
ใบมีดเวทมนตร์ขนาดยักษ์ตัดมอนสเตอร์ขนาดยักษ์
มอนสเตอร์ต้องห้ามได้ถูกซัดกระเด็น หลังจากถูกตัดโดยใบมีดน้ำ
แต่มันดูเหมือนใบมีดเวทมนตร์ของผมขาดพลัง มันไม่สามารถกำจัดมอนสเตอร์ต้องห้าม
ผมปล่อยให้การปิดฉากเป็นของซา-ซังและแม็กซิมิเลี่ยน-ซัง
ระหว่างที่เราได้จัดการมอนสเตอร์ที่มาโจมตีเราออกไป…
“ระวัง!”
ผมได้ถูกจับโดยแขนใหญ่
ตอนนั้นเลย ผมได้ถูกทำให้กระโดดไปข้างหน้าด้วยแรงส่งมหาศาล
(เก่ะห์) (มาโกโตะ)
มอนสเตอร์สีดำขนาดยักษ์ที่มีรูปร่างหน้าตาที่น่ารังเกียจ ได้ลงพื้นมาตรงที่ผมอยู่
แรงกระแทกของมันได้สร้างแอ่งดินและทำลายรอบข้าง
นั่นเกือบไป…
แม้ว่าผมมีบาเรียของโนอาห์-ซามะ ผมไม่อยากโดนนั่น
“น-นายช่วยชั้นไว้นั่น แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง” (มาโกโตะ)
“อุมุ ระวังตัวด้วย มาโกโตะ-โดโนะ” (แม็กซ์)
หน้าตาที่ไร้ความกลัวของกึ่งมังกรได้จ้องมองไปที่มอนสเตอร์
เท่โคตร~
“ทากัตซูกิ-คุง นายโอเคมั้ย?!” (อายะ)
ซา-ซังมาทางนี้
ถูเหมือนเธอได้เก็บกวาดมอนสเตอร์ต้องห้ามเรียบร้อยแล้ว
“หืมม ตัวนั้นมันมุ่งหน้าไปหาที่ที่โรซาลี-ซามะอยู่” (แม็กซ์)
มอนสเตอร์ตัวใหญ่สีดำที่โจมตีเรามาก่อน
3 หัว มากกว่า 10 แขน และ 8 ขา มอนสเตอร์ที่สมดุลแย่ -ม้าสีดำขนาดยักษ์
“หืม? ไม่ใช่ว่านั่นคือลูกน้องราชาสัตว์ จินบาระ ที่โรซาลี-ซังกำจัด และได้มาเป็นมอนสเตอร์ต้องห้ามเหรอ…?” (มาโกโตะ)
“ดูจากรูปร่างหน้าตาและรูปทรงของมัน มันเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้น” (แม็กซ์)
มันจะโอเคมั้ย
ถ้ามันได้เก่งขึ้นหลังจากเป็นมอนสเตอร์ต้องห้าม…
มากกว่านั้น ตอนนี้เธอได้สู้ระหว่างที่ปกป้องเอลฟ์และเจ้าชายเลนเนิร์ด
“ซา-ซัง เราโอเคตรงนี้ ดังนันเธอได้โปรดไปช่วยลูซี่และเจ้าชายเลนเนิร์ดได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“หืม? กับนั้นชั้นก็โอเคนะ แต่…นายจะอยู่ตรงนี้เหรอ ทากัตซูกิ-คุง? ไม่ใช่ว่ามันจะอันตรายเหรอ?” (อายะ)
“ไม่ ชั้นมีเหลือประมาณ 20 นาที” (มาโกโตะ)
เพราะทั้งหมดบาเรียของโนอาห์-ซามะใช้งานได้
“เข้าใจแล้ว ชั้นจะไปล่ะนะ” (อายะ)
เธอกลับไปที่ที่โรซาลี-ซังอยู่ด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ
“ซา-ซัง! อย่ากดดันตัวเองนะ! พึ่งโรซาลี-ซังสำหรับมอนสเตอร์ที่ดูเก่งๆล่ะ!” (มาโกโตะ)
ผมตะโกนไปหาเธอ
“โอเค~!” (อายะ)
ดูเหมือนเสียงของผมไปถึง
ยังไงซะ มันคือซาซังที่เราพูดถึงนี่ ดังนั้นมันควรจะโอเค
เธอมี ‘ชีวิตที่เหลือ’ ด้วย
“ยังไงซะ งั้น แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง ชั้นจะระวังรอบข้าง ดังนั้นได้โปรดกำจัดลอร์ดปีศาจ” (มาโกโตะ)
“รับทราบ” (แม็กซ์
แม็กซิมิเลี่ยนตั้งท่าด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์
มานาที่หนาแน่นได้ปกคลุมตัวของแม็กซิมิเลี่ยน-ซัง
ลมสีเขียวพัดและดาบศักดิ์สิทธิ์ส่องแสง
ในเวลานั้น ผมได้เฝ้าระวังมอนสเตอร์ต้องห้ามใดๆก็ตาม
เรากำจัดมอนสเตอร์ต้องห้ามที่ใกล้กับลอร์ดปีศาจ และมอนสเตอร์ต้องห่ามได้แห่ไปฝั่งของโรซาลี-ซัง
ในเวลานั้น เสาไปทรงกางเขนยักษ์ได้ลุกขึ้นมา
ผมอยาจะคิดว่าพวกเธอโอเคแบบนั้น
ระหว่างที่เราทำอย่างนั้น มานาได้รวมกันอยู่บนดาบศักดิ์สิทธิ์
ผมได้มองเขาอย่างสงสัย ว่าเขามีเจตนาจะยิ่งอะไรบางอย่างปิดฉากมั้ย แต่…
{ลมได้หยุดกระทันหัน}
(เอ๋?) (มาโกโตะ)
มานาลมที่ได้พล่านแค่เมื่อกี้นี้ได้หยุดสนิท
“แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง?” (มาโกโตะ)
…แต่ไม่มีการตอบกลับ
“เกิดอะไรขึ้น?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมหันไป…ฮีโร่ลมไม้ได้กลายเป็นหิน
(นี่…เป็นไปได้มั้ยว่า…!) (มาโกโตะ)
“เฮ้ นั่น มนุษย์ แล้วก็บ๊ายบาย ตลอดกาล!”
คนที่ปรากฏตัวคือคนสนิทของลอร์ดปีศาจ ที่โรซาลี-ซังสมควรจะกำจัดไปแล้ว เซเตค
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord