145 ศึกตัดสินในป่าปีศาจ (6)
“บ๊าย บาย มนุษย์!” (เซเตค)
คนที่ปรากฏขึ้นมากระทันหันเป็นคนสนิทของลอร์ดปีศาจเซเตค
ตัวของเขาทั้งตัวมีรอยแตกเหมือนเดิมก่อนหน้า แต่ที่ต่างออกไปคือตาสีแดงสดงที่ส่องแสงแดงฉาน แทนที่ตาที่โบ๋ในอดีต
งั้นนั้นคือตาสาปให้กลายเป็นหินในตำนาน
“…”
“…”
และจากนั้น เรามองกันซักพักหนึ่ง
เซเตคได้มองผมด้วยสีหน้าที่งงงวย
(เอ๋? ความเงียบนี้มันอะไรกัน?) (มาโกโตะ)
“…”
“…”
เซเตค-ซังได้เอียงหัวของเขาและไม่ทำอะไร
ผมควรจะลองโจมตี
“{สปิริตน้ำห่อหุ้ม: [ใบมีดน้ำ]}” (มาโกโตะ)
ผมใช้เวทมนตร์สปิริตและลองยิงเวทมนตร์ดาบ
ใบมีดขนาดยักษ์ได้โจมตีเซเตค
“อุโอออ้!” (เซเตค)
เซเตคทำสะพานโค้ง ตอบสนองมากเกินไปกับใบมีดเวทมนตร์ขณะที่เขาหลบมัน
เมทริกซ์?
หรือเหมือนกับ นั่นดูง่ายจริงๆสำหรับเขามากกว่า
แม้ว่ามันเป็นพวกการโจมตีไม่ทันตั้งตัว
“น-นี่แปลก…ทำไมนายไม่กลายเป็นหิน…? งั้น โดยตรง!” (เซเตค)
เร็ว!
ความเร็วระดับซา-ซังหรือเกราลท์ หรือแม้แต่เร็วกว่านั้น
กงเล็บสีดำสนิทขนาดยักษ์ของเซเตคพุ่งมาทางผม มีเป้าหมายที่จะเกี่ยวชีวิตผมไป
ห-[หลบหลีก]!
เวรเอ๊ย ผมจะไม่สามารถหลบมัน!
*ช่วน!*
เสียงทื่อๆได้ถูกสร้างขณะที่กรงเล็บของเซเตคได้กระเด้งกลับไป
““เอ๋?””
เซเตคและผมส่งเสียงที่ตกใจในเวลาเดียวกัน
“อ-อีกทีนึง!” (เซเตค)
กงเล็บขนาดยักษ์ได้กระเด้งไปอีกครั้ง
*ช่วววน*
ไม่กี่เซ็นติเมตรก่อนที่กรงเล็บจะโดนผม มันถูกหยุดโดยเบาะบางอย่างที่มองไม่เห็น
นี่คือเกราะเทพเจ้าของโนอาห์-ซามะ หือห์
อย่างที่คาดกับเวทมนตร์ที่ผมมอบอายุขัยไป มันมีประสิทธิผลที่น่าประหลาดใจ
แตะเสียงเอฟเฟคของมันคอนข้างน่าสมเพชนะ
(พูดถึงแล้ว ถ้านายมีเกราะเทพเจ้า นายไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่นายจะได้ออกไปในชั้นบรรยากาศนอกโลก) (โนอาห์)
ผมจินตนาการได้ถึงโนอาห์ซามะที่ดันหน้าอกของเธอแล้วพูดนั่นอย่างภาคภูมใจ
จริงๆอ่ะ
“ป-เป็นไปไม่ได้…ตาสาปให้กลายเป็นหินไม่มีผล และการโจมตีของชั้นแม้แต่ไปก็ไม่ถึง…” (เซเตค)
เซเตค-ซังหล่นสองมือไปที่พื้น
ใช่ ผมก็ตกใจด้วย
(ชั้นควรทำอะไรดี…เซเตคเป็นศัตรูที่สำคัญ แต่…) (มาโกโตะ)
ผมชำเลืองไปที่ฮีโร่ลมไม้ที่กลายเป็นหิน
แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง…
ผมจะให้ฟูเรีย-ซังแก้คำสาปให้กลายเป็นหิน
ได้โปรดรอเดี๋ยวอยู่ตรงนั้น
และดังนั้น ผมได้จ้องตัวที่เกิดใหม่ของราชาอมตะไบฟรอน ที่ดันตัวตนที่ท่วมท้นออกมาแม้ว่าจะเป็นข้างหลับผมตอนนี้
เจ้านี่เป็นลำดับความสำคัญสูงสุด
ผมเข้าหามอนสเตอร์ที่เหมือนอาคารขนาดยักษ์ด้วยมีดในมือ
“ด-เดี๋ยว ได้โปรด! เป็นไปได้มั้ยว่านายคือสาวกของเทพมาร โนอาห์-ซามะ?! ทำไมนายต่อต้านเรา?! ไม่ใช่ว่านายสู้ด้วยกันกับเราเมื่อ 1,000 ปีก่อนกับฮีโร่ของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์เหรอ?!” (เซเตค)
เซเตคเรียกผม
เก่ะห์ เข้าสังเกต หือห์
แต่เซเตคไม่มีตามาก่อน ดังนั้นนี่ควรจะเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นผมนะ
“ชั้นขอโทษ แต่ชั้นเป็นพวกกับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ไม่ได้ครั้งนี้” (มาโกโตะ)
แต่มันไม่เหมือนว่าผมเป็นพวกของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ด้วยนะ
ไม่มีประกันว่าผมจะรับช่วงต่อวัตถุประสงค์ของบรรพบุรุษ
ผมเป็นพวกของโนอาห์-ซามะ และศัตรูของโลกนี้
“ไม่มีทาง! ทำไม?!” (เซเตค)
ทำไม?
อืม ถ้าผมจำไม่ผิด โนอาห์-ซามะพูดมันนานมาแล้ว…
“1,000 ปีก่อน ชั้นได้ยินมาว่าเทพเจ้าของนายทรยศโนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
ใช่มั้ย โนอาห์-ซามะ?
(ใช่! ชั้นได้ถูกหลอกโดยไทฟอน! ชั้นจะไม่เชื่อเค้าอีกแล้ว!) (โนอาห์)
ใช่ ใช่ โนอาห์-ซามะได้ถูกโกหกใส่เมื่อ 1,000 ปีก่อน
เพราะทั้งหมดโนอาห์-ซามะดูเหมือนจะหลอกง่ายๆ
(เอ๋?!) (โนอาห์)
(พรืดดด โนอาห์ มาโกโตะบอกว่าเธอไม่ได้เรื่อง~) (เออร์)
(เงียบน่า เออร์ รับนี่ไปซะ!) (โนอาห์)
(ฮ่าฮ่า! เธอช้าไป!) (เออร์)
หัวของผมหนวกหู
ไม่มีความตึงเครียดเลยซักนิด
“…อย่างนั้นเหรอ เทพเจ้าของเรายุบคำสัญญาของพวกเขาที่มีต่อเทพมาร…” (เซเตค)
เซเตคไหล่ตกในความเศร้า
“ชั้นอยากจะสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับสาวก-โดโนะของโนอาห์-ซามะอีกครั้ง” (เซเตค)
มีความเศร้าโศกอยู่ในเสียงของเซเตค
ทำหน้าอย่างนั้นทำให้ผมรู้สึกแย่กับเขานิดหน่อย
แต่ผมจะไม่ไปอยู่ข้างเขา
ผมไม่พูดอะไรและหันหน้าเข้าหาไบฟรอน
“…สาวก-โดโนคนปัจจุบันของโนอาห์-ซามะ นายรู้เรื่องนี้มั้ย? 1,000 ปีก่อน ราชาอมตะไบฟรอนได้ถูกเรียกว่าเป็นขุนนางที่งดงามที่สุดภายในเหล่าปีศาจทั้งหมด” (เซเตค)
“…อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)
ผมไม่รู้จากนั่นจริงๆ
แต่ตอนนี้เขาได้กลายเป็นมอนสเตอร์หนวดนะ
ปัจจุบันนี้มันไม่งามเลย
อย่างไรก็ตาม ผมจะกำจัดมอนสเตอร์ที่ใหญ่ขนาดนี้ยังไง?
“แต่มันตอนนี้ได้ถูกเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์ที่น่าสมเพชนี้ ชั้นได้ถูกบอกว่าชั้นได้เกิดใหม่ในรูปลักษณ์เหมือนที่ชั้นเป็นมาก่อน แต่…อาร์คบิชอปไอแซค-โดโนะ วิธีนี้มันต่างไปจากที่นายบอกชั้น…” (เซเตค)
เข้าใจแล้ว งั้นรูปร่างของลอร์ดปีศาจก็คาดไม่ถึงกับเซเตคด้วย
เขาคิดว่าเขาจะเจอกับนายของเขาได้อีกครั้ง แต่เขาได้กลายเป็นมอนสเตอร์ที่แปลกประหลาด มันต้องทำให้ตกใจแน่ๆ
แม้อย่างนั้น เราตอนนี้มันศัตรูที่อยู่ตรงข้ามกัน ดังนั้นผมไม่รู้ว่าเราควรจะมีการคุยสบายๆแบบนี้มั้ย
“ไม่ใช่ว่านายจะหยุดชั้นจากการกำจัดลอร์ดปีศาจเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมจบที่การถาม เพราะรู้สึกแปลกในความจริงที่เซเตคได้เสียความไม่เป็นมิตรไป
“คนที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่ไบฟรอน-ซามะที่ชั้นรู้จัก…แล้วก็ ชั้นแม้แต่แตะต้องนายก็ไม่ได้ ชั้นไม่เคยรู้สึกไร้พลังเหมือนวันนี้เลย ถ้าเป็นอย่างนั้น มันเป็นหน้าที่ของชั้นที่จะดูมันจนถึงจุดจบที่สุดของมัน” (เซเตค)
“…ช่างน่าชื่นชม” (มาโกโตะ)
โอ้ ยังไงซะ มันจะสร้างปัญหาให้ผมถ้าเขาจะขวางทางผมอย่างเสมอต้นเสมอปลาย
ถ้าเขาพูดว่าเขาจะดูมันอย่างเงียบๆ ผมจะไม่บ่น
แต่ผมคิดวิธีที่จะกำจัดเขาไม่ออก
(มาโกโตะ ที่ตรงกลางของมอนสเตอร์ขนาดยักษ์นั้น มีศูนย์กลางเวทย์เกิดใหม่ของไบฟรอน เออร์จะให้นายยืมพลังของเธอด้วยมีด ดังนั้นรีบเข้าไปแล้วกำจัดตัวของไบฟรอนซะ) (โนอาห์)
เออ๋ พูดจริงจังเหรอ โนอาห์-ซามะ
ต่อมอนสเตอร์ที่ทั้งตัวเป็นหนวดดุ๊กดิ๊กน่ะนะ?
แม้ว่าเราตัดตัวขนาดยักษ์ของเขาด้วยมีด ผมไม่คิดว่าเราจะไปถึงมันได้
ถ้าผมอยากจะสร้างความเสียหายให้กับมัน มันต้องมาจากข้างใน
(ไม่มีตัวเลือกอื่น และไม่มีเวลา…) (มาโกโตะ)
ผมถอนหายใจและเดินไปข้างหน้า
หนวดหลายร้อยห่อตัวของผมพยายามที่จะจับผม และหนวดนั้นได้ถูกกระเด้งไปด้วยเกราะเทพเจ้าของโนอาห์-ซามะ ดังนั้นพวกมันไม่ไปถึงตัวของผม
แต่หนวดพยายามจะล้อมไปรอบๆเกราะเทพเจ้า
นี่มันจะโอเคจริงๆเหรอ…?
“น-นายจะพุงเข้าไปทั้งแบบนั้นเหรอ?! แต่ชั้นคิดว่าแม้แต่ชั้นก็จะตายถ้าชั้นถูกจับโดยไบฟรอน-ซามะนะ… งันนี่เป็นการปกป้องจากพระเจ้าของเทพมาร-ซามะ… ฮ่าฮ่า ไม่ต้องสงสัยเลย ชั้นเทียบเคียงกับนายไมได้เลย” (เซเตค)
เซเตคส่งเสียงของเขาในความตกใจ และปล่อยหัวเราะออกมาแห้งๆ
โนอาห์-ซามะ ท่านถูกชมน่ะ
(ฟุฟุ เอาเลยแล้วชมชั้นอีก—เดี๋ยว ไม่มีเวลาสำหรับสิ่งนั้น! เร็วๆเข้า มาโกโตะ!) (โนอาห์)
โอ้ ใช่
ขีดจำกัดของเวลาได้ใกล้เข้ามาแล้ว
แต่ตัวท่านเองก็เล่นอยู่ด้วย
“ได้เลย ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
มุ่งหน้าไปเพื่อกำจัดลอร์ดปีศาจ
ผมหันหน้าเข้าใส่ลอร์ดปีศาจและจับมีดของผม
“สาวก-โดนะของโนอา-ซามะ ไบฟรอน-ซามะน่าจะไม่มีเจตนาใดๆของเขาหลงเหลือแล้ว…โปรดมอบความเคารพของชั้นให้เค้าด้วย” (เซเตค)
ผมพยักหน้าเบาๆกับเสียงของเซเตค และเดินหน้าไปในทิศทางที่หนวดเป็นร้อยได้พยายามจะดึงผมเข้าไป
มอนสเตอร์ขนาดยักษ์เปิดปากที่ใหญ่ของมัน
ข้างในปากมันมืดและสีน่าขยะแขยง มันเหมือนกับทางเข้าของนรก
โว้ห์ น่ากลัว!
โล่งจิต: 99%!
(อย่าลังเล พุ่งไปข้างหน้า!) (มาโกโตะ)
ผมกระโดดเข้าไปในปากของมอนสเตอร์
{และจากนั้น ผมได้ถูกกลืนโดยความมืดมิดไปทั้งแบบนั้น}
(ชั้นมองไม่เห็นอะไรเลย) (มาโกโตะ)
งั้นนี่เป็นข้างในของมอนสเตอร์ หือห์
นี่มันชัดเจน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกกินโดยมอนสเตอร์
ผมคิดว่ามันจะหายใจไม่ออกมากกว่านี้ แต่ -ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเกราะเทพเจ้ามั้ย- ผมไม่รู้สึกถึงอะไรที่แปลกประหลาด
หลักมันนุ่มและป้อแป้ ทำให้เดินลำบาก
มีบางอย่างที่เหนอะหนะรัดรอบตัวผม
เกราะเทพเจ้าของโนอาห์-ซามะสะท้อนมัน
(ชั้นควรจะลองมันดู) (มาโกโตะ)
[{เทคนิคเสียสละ: บูชา}]
ผมขอเออร์-ซามะและลองตัดรอบๆด้วยมีดของผม
ไม่มีการตอบสนอง
หืม?
(มาโกะ-คุง~ หาตัวของไบฟรอน เธอต้องแทงนั่น) (เออร์)
แต่มันมืดผมไม่เห็นอะไรเลยนะ
(มันโอเค~ เธอแค่ต้องเดินไปข้างหน้า) (เออร์)
ผมแม้แต่เข้าใจทิศทางที่นี่ก็ไม่ได้
(นายจะถูกดึงเข้าไปหามันด้วยตัวนายเอง ดังนั้นมันโอเค) (โนอาห์)
มันทำงานอย่างนั้นเหรอ?
มาเชื่อโนอาห์-ซามะกันเถอะ
ผมเดินหน้าในความมืดซักพักหนึ่ง
ผมได้ยินบางอย่างเหมือนเสียงครวญของความอาฆาตพยาบาทในหูผม
นี่เป็นโลกอื่นเหรอ?
ผมไม่ได้ตกลงมาในนรก ผมหวังว่า?
ผมอยากจะกลับไปโดยเร็ว
บางอย่างจู่ๆก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าผม
(…นี่มันอะไร?) (มาโกโตะ)
หน้าจอได้ปรากฏและหายไปรอบๆผม
หน้าจอที่มีวีดีโอของสงคราม
การประหารกึ่งปีศาจ
เด็กตัวเล็กๆถูกขายเป็นทาส
และ…มีศพจำนวนมหาศาลนอนอยู่รอบๆ
มันไม่ใช่บางอย่างที่ดูอย่างเพลิดเพลิน
(นี่เป็นการโจมตีทางจิตใจจากลอร์ดปีศาจเหรอ…?) (มาโกโตะ)
ผมพยายามจะไม่ดูมันมากและเดินต่อไป
ทันใดนั้น ศพจำนวนมากได้หายไป
ฉากได้เปลี่ยน
มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆในหน้าจอ
เขาได้โดดเดี่ยวอยู่ในชั้นเรียน
เด็กชายนั้นเล่นเกมตลอดเวลา
เด็กชายนั้นไม่มีเพื่อน
เด็กชายคือ…
(นี่มัน…ชั้น?) (มาโกโตะ)
ที่แสดงอยู่ที่นั่นคือผมในตอนเด็ก
น-นี่มันอะไร?
มันเล่นความทรงจำในอดีตของผม
ผมได้เล่นวีดีโอเกมตลอดเวลาในวัยเด็กของผม
มันไม่สนุกที่จะดู
แต่มันมีความหมายอะไรอยู่มั้ย
(เฮ้ โนอาห์ นี่เป็นเวทย์บางอย่างที่ทำให้เป้าหมายมีใจที่แตกสลายจากการมองมันเหรอ?) (มาโกโตะ)
(ใช่ แต่มันไร้ประโยชน์กับเธอ มาโกโตะ) (โนอาห์)
(อุว้า การโจมตีทางจิตใจไม่ได้ผลกับเธอเลยซักนิด) (เออร์)
ผมได้ยินการสนทนาที่ผมเมินไม่ได้
เอ๋? นี่เป็นเวทมนตร์ที่อันตรายขนาดนั้น?
(นายไม่ต้องถือมัน มาโกโตะ) (โนอาห์)
(แน่นอนสิว่าผมถือมัน!) (มาโกโตะ)
ในท้ายที่สุด วีดีโอของอดีตของผมได้หายไป
อีกครั้งที่มันกลับไปอยู่ในความมืดมิดที่สมบูรณ์
นี่มันเหนื่อยจริงๆ
แล้วก็ ข้างในมอนสเตอร์มันใหญ่เกินไป
ผมมันใจว่าพื้นที่ของที่นี่ได้บิดเบี้ยว
หลังจากซักพักหนึ่งผ่านไป…
บางอย่างสีขาวได้ปรากฏอยู่ในความมืด
บางอย่างที่รูปทรงมนุษย์
ผมได้เข้าหามันอย่างเร่งรีบ
ผิวขาวบริสุทธิ์ ผมขาวบริสุทธิ์
ด้วยตาที่ปิด มันดูเหมือนเขาได้หลับอยู่
หรืออาจจะตาย
เขามีความงดงามของผู้หญิง แต่เห็นตัวที่เปลือยของเขา ผมบอกได้ว่าเขาเป็นผู้ชาย
ชายที่สวยงามคนนั้นได้ถูกจับโดยมือสีดำมากมายลอยอยู่บนอากาศ
(นั่นลอร์ดปีศาจ ไบฟรอน) (โนอาห์)
(จัดการเค้าให้แน่นอนไปเลย☆) (เออร์)
พวกเขาพูดมันอย่างเมินเฉย
มันเหมือนกับว่าผมโจมตีตอนที่เขาหลับ และมันไม่ได้รู้สึกถูกต้อง
(ถ้าเค้าฟื้นคืนชีพ ประเทศแห่งไม้จะล่มสลาย และมันจำนำพาความเสียหายที่เป็นประวัติการณ์มาสู่ประเทศแห่งน้ำ…) (มาโกโตะ)
ในฐานะฮีโระ มันคือศัตรูที่ผมต้องกำจัดไม่ว่ายังไง
ผมขอโทษ เซเตค
[{เทคนิคเสียสละ: บูชา}]
ผมอธิษฐานกับเออร์-ซามะและเตรียมมีดผม
ผมกำลังจะแทงเข้าไปในอกของผู้ชายเมื่อ…
“?!”
ตาสีแดงสดนั้นเปิดออก
เขาจับมือที่ผมถือมีดของโนอาห์-ซามะ
เวร เขามีสติอยู่?
ผมเข้าไปใกล้อย่างไม่ระวังเกินไป
ผมดึงมีดกลับด้วยความรีบและสร้างระยะ
แต่ตาที่เปิดของลอร์ดปีศาจนั้นว่างเปล่า
ผมไม่รู้ว่าเขามองไปทีอะไร แต่ตาของเขาไม่ได้เน้นเลย
เซเตคพูดว่าเขาเสียสัมผัสของตัวเองไป
ก่อนอื่น เขามองไปรอบๆอย่ากระสับกระส่าย
ลอร์ดปีศาจไบฟรอนพูด
“ชั้น…เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว…ตั้งแต่ชั้นได้ถูกกำจัดโดยฮีโร่อาเบลที่แข็งแกร่ง…? …อะไร…กับตัวนี้…?”
เขาได้พูดคำของเขาให้ชัดเจน เหมือนกับใจเขาอยู่ไม่ถูกที่
มันดีเหมือนสติของเขาไม่ได้อยู่อย่างถูกต้อง
ตอนนี้ ทำอะไรดี
แต่ตาของไบฟรอนสบกับผม และสีหน้าของเขาเปลี่ยนอย่างมาก
“ทำไม《นาย》อยู่ที่นี่?!” (ไบฟรอน)
เอ๋?
ขอบคุณสำหรับเงิน 25 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 200 บาท
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord