146 ศึกตัดสินในป่าปีศาจ (7)
“ไอ้เวร…”
ลอร์ดปีศาจแสดงความเป็นศัตรูที่ชัดเจนกับผม
ไม่ นี่คือความกระหายเลือด
ในทันใดนั้น แรงกดดันโจมทีตัวผมแม้ว่าหุ้มอยู่ในเกราะเทพเจ้า
เหงื่อไหลจากแก้มผม
ผมสังเกตว่าความมืดข้างในมอนสเตอร์ได้เต้นเป็นจังหวะสีแดงและอย่างน่าขยะแขยง
ลอร์ดปีศาจไบฟรอน ที่เป็นเพียงบางคนที่ถูกดูดมานา ได้ตื่นขึ้นและกลายเป็นคนที่อยู่ในความควบคุม
ตัวตนที่สูงที่สุดของที่นี่…ลอร์ดปีศาจได้ตื่นขึ้น
(เขามีเจตนา เซเตค-ซัง…) (มาโกโตะ)
ผมพูดนั่น แต่ตัวของลอร์ดปีศาจสภาพเป็นผ้าขี้ริ้ว และแขนขาเขาไม่ได้ดูเหมือนว่าจะใช้งานได้อีกแล้ว แต่…แรกกดดันที่เขามอบออกมายังมีอยู่
ความน่าขยะแขยงที่ก้าวข้ามศัตรูที่ผมเผชิญหน้ามาในอดีต
“…ไม่ เป็นความผิดของชั้น หือห์… นายไม่ใช่คนนั้น…”
“…?”
ลอร์ดปีศาจใจเย็นความเป็นศัตรูของเขาลง และทำสีหน้าที่ไม่สามารถเข้าใจได้
ความน่าขยะแขยงจากก่อนหน้าได้ลดลง และหน้าที่หล่อของเขาห่ออยู่ในสีหน้าที่ไม่พอใจเล็กน้อย
“…นายเป็นใคร มนุษย์?”
“…ฮีโร่?” (มาโกโตะ)
ลอร์ดปีศาจทำสีหน้าน่าสงสัย
ไม่ ผมเป็นอ่ะไรอื่นได้ล่ะ?
“…ฮีโร่ หือห์..เค้าไม่ใช่ฮีโร่…นายเป็นคนอื่นจริงๆ หือห์ ชั้นแยกมนุษย์ไม่ออก…”
“…?”
เขาเสียสติของเขาไปแล้วจริงๆเหรอ?
ไม่ใช่ว่าเรามีการสนทนาที่เชื่อมโยงกันอยู่เหรอ
“…มนุษย์ ชั้นเป็นใคร?”
คำถามยุ่งยากนั่นมันอะไรกัน?
“ลอร์ดปีศาจ…ไบฟรอน…ไม่ใช่เหรอ?” (มาโกโตะ)
“ไบฟรอน…นั่นเป็นชื่อของชั้น แต่…มันจางไป…เนื่องจากความล้มเหลวของเวทมนตร์เกิดใหม่…”
ลอร์ดปีศาจมองดูตัวของเขาเองด้วยตาที่ไม่เน้น
ตัวของเขาที่ถูกจับโดยมือหลายมือไม่มีแขนขา และผมบอกได้ว่าเขาได้ถูกกินไปอย่างช้าๆ
“…ช่างเป็นองค์ประกอบของเวทมนตร์ที่ย่ำแย่ มันห่างไกลจากเวทมนตร์เกิดใหม่ของท่านผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น…อิบลีส-ซามะ ช่างเป็นเวทมนตร์ที่ไม่ขัดเกลา…”
“จริงเหรอ…?” (มาโกโตะ)
แต่เวทมนตร์เกิดใหม่มันล้ำหน้ามากจนผมไม่เข้าใจมันเลยซักนิดนะ
(ทำอะไรน่ะ?! กำจัดเค้าได้แล้ว!) (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะ?
(ใช่แล้ว มาโกะ-คุง! ตอนนี้เขาอ่อนแออยู่ กำจัดเค้าด้วยเทคนิคเสียสละได้แล้ว) (เออร์)
เออร์-ซามะก็เร่งผมด้วย
มันจริงที่ว่าเวลาจำกัดของเกราะเทพเจ้ามันใกล้เข้ามา
ผมควรจะไปแล้วถ้างั้น
ผมจับมีดด้วยสองมือ
“{เออร์-ซามะ ผมขอมอบ—}
“นายเป็นสาวกของเทพมาร ใช่มั้ย? นั่นอาวุธเดียวกันกับเคน* แต่เวทมนตร์นั้นจะเพียงเป็นเครื่องสังเวยของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์นะ รู้มั้ย?”
TLN: เคนจากคำว่าประเคนนะครับ ไม่ใช่เค็น
“…”
เขาอ้อนวอนขอชีวิตเขาที่นี่เหรอ…?
“ถ้านายอยากจะจบชีวิตชั้น มันจะดีกว่าถ้านายไม่ใช้เวทมนตร์นั้น ถ้านายเอาชั้นไปบูชาเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ ชั้นเพียงจะเกิดใหม่เป็นพลังการต่อสู้ให้พวกเค้า”
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
(เอ๋?) (โนอาห์)
โอ้ โนอาห์-ซามะก็ไม่รู้มันด้วย?
(เอ๋? ไม่มีทางน่า บางอย่างแบบนั้นมัน…) (โนอาห์)
มันดูเหมือนเธอไม่รู้จริงๆ
“วิญญานที่ถูกบูชาเป็นเครื่องสังเวยกับพวกเค้านั้นเกิดใหม่เป็นคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์กับพวกเค้า ชั้น ที่ได้ถูกกลัวในฐานะลอร์ดปีศาจ อยากจะถูกเว้นจากการเป็นทาสของพวกเค้า นั่นจะไม่สะดวกสำหรับนายอย่างเหลือเชื่อ ใช่มั้ย?”
(อ่ะช่า ถูกเจอซะแล้ว☆) (เออร์)
เธอยอมรับมันอย่างง่ายๆ?!
เธอได้มีแผนบางอย่างแบบนั้น หือห์…
ถ้าเป็นอย่างนั้น ชูริ ที่ผมบูชา วันหนึ่งจะเกิดใหม่อย่างบริสุทธิ์เหรอ?
(ฟุฟุ จริงๆแล้วชั้นให้เธอเกิดใหม่ไปแล้ว 10 ปีข้างหน้าชั้นมั่นใจว่าเธอจะเป็นฮีโร่แห่งน้ำที่งดงาม~)
อุว้าห์ นั่นสกปรก
งั้นนั้นวิธีที่เทคนิคเสียสะ: บูชา ทำงาน หือห์…
(เธอ! เธอมีแผนนั่นโดยการใช้มาโกโตะเหรอ?! กล้าดียังไงที่มาหลอกเรา!) (โนอาห์)
(มันเป็นความผิดของเธอที่ไม่สังเกตมัน~ ชั้นทำส่วนของชั้นและอายุขัยของเค้าเพิ่ม ไม่ใช่เหรอ?) (เออร์)
(เดี๋ยว! ชั้นจะตบเธอให้แรงจริงๆ!) (โนอาห์)
(กย้า~) (เออร์)
พวกเธอดูเหมือนจะสนุก
ผมเผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจอีกครั้ง
ผมตั้งท่าด้วยมีดของผม
“…นาย…จะไม่ต่อต้าน?” (มาโกโตะ)
ลอร์ดปีศาจทำสีหน้าไม่สนุกกับคำพูดผม
“สาวกเทพมาร วัตถุประสงค์ของนายคืออะไร?”
เขาตอบคำถามด้วยอีกคำถาม
“ช่วยโนอาห์-ซามะจากวิหารทะเลลึก” (มาโกโตะ)
แต่ผมมีอีกหลายอย่างด้วยนะ
ลอร์ดปีศาจแค่ตอบสั้นๆว่า ‘เข้าใจแล้ว’
“ในอีกไม่นาน ตัวชั้นจะหายไป…และชั้นจะเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์ต้องห้าม จากเสียไปก่อนเวลานั้นจะเกิดขึ้นจะเป็นทางเลือก เมื่อนั่นเกิดขึ้น นายจะได้คริสตัลเวทมนตร์ที่เป็นต้นกำเนิดของพลังของราชาอมตะ ใช้มันตามที่นายปรารถนา สาวกเทพมาร การถูกบังคับให้เป็นนักรบของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์เป็นอย่างสุดท้ายที่ชั้นต้องการ”
“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนผมจะสามารถสำเร็จภารกิจหนึ่งไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่งซึ่งก็คือกำจัดลอร์ดปีศาจ
งั้นมีลอร์ดปีศาจที่เหมือนแบบนี้…คนที่ใช้เหตุผลด้วยได้และมีใจนักกีฬา
“…แต่ถ้านายเป็นฮีโร่ของเทพธิดา ชั้นจะต้องนำนายลงไปกับชั้นด้วยนะ”
ลอร์ดปีศาจ-ซังพูดด้วยรอยยิ้มที่เป็นอันตราย
ช่าย ยังน่ากลัว
(…ใช่ ผมต้องบอกสิ่งนี้กับเขา) (มาโกโตะ)
“เซเตคขอชั้นให้มอบความเคารพของเค้าให้นาย” (มาโกโตะ)
“…เซเตค? ชื่อนั้น…ชั้นจำมันได้ เค้า หือห์…มือใหม่คนนั้น”
แต่วิธีที่เขาเรียกเซเตคมันค่อนข้างย่ำแย่นะ
“แม้ว่าชั้นใช้เค้าทำงานหนักเกินไป เค้ายังซื่อสัตย์กับชั้น…? ช่างเป็นชายที่โง่”
“เฮ้ย ไม่จำเป็นต้องพูดมันแบบนั้น…” (มาโกโตะ)
ผมควรจะฆ่าเขาได้แล้ว
“เฮ้ย สาวกเทพมาร ชั้นมีข้อความ”
“…อะไร?” (มาโกโตะ)
“ความซื่อสัตย์ของนายน่าชื่นชม ตั้งแต่ตอนนี้ไป เป็นพลังให้ท่านผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น บอกเค้าอย่างนั้น”
“บอกเค้าเมื่อนายเจอเค้า” (มาโกโตะ)
มันจะตกอยู่ในหมวดหมู่ของคำชม?
“ทำมันได้แล้ว สติของชั้นจะอยู่อีกไม่นาน”
“ได้เลย!” (มาโกโตะ)
ผมตกลงใจแน่วแน่กับตัวเองและจับมีดอย่างแน่น
และจากนั้น ผมก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว
{และแทงมีดของโนอาห์-ซามะเข้าไปที่หน้าอกของลอร์ดปีศาจ}
ทันทีต่อมา มานาจำนวนมหาศาลได้ถูกปล่อยและคลื่นกระแทกส่งผมบินไป
“อุโอออออออออออออออออออออ้!!”
“โอออออออออออออออ้!”
“โอออออออออออ้!”
เสียงที่เหมือนความตายได้ร้องประสานเสียงตรงมาจากนรกได้สะท้อนอยู่ในพื้นที่
ตัวของลอร์ดปีศาจได้เริ่มหายไป
คริสตัลเวทมนตร์ขนาดเท่ากำปั้นกลิ้งอยู่ตรงหน้าผม
ผมหยิบมันขึ้นมา
(ร้อน…) (มาโกโตะ)
คริสตัลนั้นเต้นเป็นจังหวะอย่างทรงพลัง
งั้นนี่เป็นคริสตัลเวทมนตร์ของลอร์ดปีศาจ หือห์
(ระหว่างมนุษมันถูกเรียกว่าศิลานักปราชญ์ มาโกโตะ) (โนอาห์)
(อ้าา แต่ถ้าชั้นมีนั่น ชั้นจะสร้างฮีโร่ที่แข็งแกร่งได้นะ~) (เออร์)
นี่คือ…ศิลานักปราชญ์
อันที่พูดว่าคุณเล่นไปทั่วได้ 7 ชั่วอายุคนถ้าคุณขายมัน!
(แต่นายไม่มีปัญหากับเรื่องเงินนะ) (โนอาห์)
(ยังไงซะ นั่นจริง) (มาโกโตะ)
ผมจำเรื่องที่ผมถูกสอนที่วิหารแห่งน้ำ
ผมไม่จำเป็นต้องหาเงินอย่างรีบ
ผมควรจะทำอะไรกับมันดี? บางทีผมควรจะปรึกษากับฟูจิ-ยัง?
ในเวลานั้น แสงของพระอาทิตย์ส่องมาที่หน้าผม
ความมืดสนิทได้หายไปและเส้นแสงได้เข้ามาทีละเส้น
(สว่างจัง!) (มาโกโตะ)
ตัวของมอนสเตอร์ได้พังทลาย
มอนสเตอร์ที่อยู่บนทางที่จะเปลี่ยนร่างเป็นบางอย่างผ่านลอร์ดปีศาจะได้เสียชีวิต
ที่เหลืออยู่คือศิลานักปราชญ์ในมือผม
(โนอาห์-ซามะ เออร์-ซามะ ผมทำสำเร็จแล้ว) (มาโกโตะ)
ผมรายงานมันกับเทพธิดาทั้งสอง
ผมคิดว่าพวกท่านดูอยู่นะ
(ทำได้ดีมาก มาโกโตะ ตราบใดที่นายมีศิลานักปราชญ์…) (โนอาห์)
(อ้าา แย่จัง ชั้นไม่สามารถได้วิญญานของลอร์ดปีศาจ~☆) (เออร์)
ผมได้ถูกช่วยโดยเทพธิดาครั้งนี้ด้วย
จากนั้นผมรู้สึกถึงสายตาบนผม
“…สาวก-โดโนะ นายยังมีชีวิต? นายกำจัดไบฟรอน-ซามะ…?”
นายยังอยู่ที่นี่เหรอ เซเตค-ซัง?
ช่างเป็นปีศาจที่ซื่อสัตย์
“…ไบฟรอน-ซามะ ได้โปรดหลับให้สบาย” (เซเตค)
เซเตคคุกเขาสู่คนที่ว่างเปล่า
“พูดถึงแล้ว ชั้นได้ถูกส่งมอบข้อความ” (มาโกโตะ)
“นายคุยกับเค้าเหรอ?!” (เซเตค)
ไหล่ของเขาสั่นและหันมาทางผม
“‘ความซื่อสัตย์ของนายน่าชื่นชม เป็นกำลังให้ท่านผู้ยิ่งใหญ่ตั้งแต่ตอนนี้ไป’” (มาโกโตะ)
“โอออ้! คำพวกนั้นเสียเปล่ากับชั้น เป็นเกียรติที่ยิ่งใหญ่เกินไปกับบางคนแบบชั้น…บางคนที่มาจากที่ต้อยต่ำแบบชั้น…” (เซเตค)
เซเตค-ซังได้สั่นในอารมณ์
มันรู้สึกเหมือนผมทำบางอย่างดีที่นี่ ดังนั้นผมมีความสุข แต่…เขาดั้งเดิมแล้วเป็นศัตรู
“แล้วต่อไป นายจะทำอะไรล่ะ? นายจะสู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ไม่มีทาง! ชั้นโดยส่วนตัวแล้วอยากจะทำให้นายเป็นพวกนะ!” (เซเตค)
“ไม่ ชั้นไม่คิดว่าโนอาห์-ซามะจะยอมรับชั้นที่จะไปอยู่ฝั่งปีศาจ…” (มาโกโตะ)
(นั่นใชแล้ว! จะไม่ทำอะไรเกี่ยวกับปีศาจอีกแล้ว!) (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะ อย่าชูนิ้วกลาง นั่นเป็นมารยาทที่ไม่ดี
เธอเห็นได้ชัดว่าถูกหลอกเมื่อ 1,000 ปีก่อน
เธอได้ถูกหลอกโดยเออร์-ซามะแค่เมื่อกี้นี้
ไม่ใช่เทพธิดาผมใจง่ายเหรอ?
“คุห์! สาวกทุกคนของเทพมาร-ซามะในทางปฏิบัติแล้วเป็นพวกคลั่งศาสนา… ‘คำพูดของพระเจ้าของเราแน่นอนที่สุด’ คือที่พวกเขาจะพูด งั้นนายมันก็เหมือนกันกับเคน-โดโนะ…” (เซเตค)
ผมสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น
ผมไม่ได้มีผลกับเสน่ห์ของโนอาห์-ซามะ ดังนั้นผมคิดว่ามันต่างไปนิดหน่อย
“งั้น ชั้นจะรอการเปลี่ยนใจของเทพมาร-ซามะ—” (เซเตค)
เขาหยุดคำพูดของเขากลางคัน
“มีอะไรบางอย่างเหรอ?” (มาโกโตะ)
“…อ-อืม…สาวก-โดโนะ? น-นายเห็นมั้ย…” (เซเตค)
ตาสีแดงสว่างของเซเตคเปิดกว้างและชี้มาทางนี้
มีอะไรเหรอ?
“สาวก-โดโนะ ของโนอาห์-ซามะ! นายกำลังถูกสาปให้กลายเป็นหิน!” (เซเตค)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
เก่ะห์
นั่นจริง แขนซ้ายของผมกลายเป็นหิน
หรือเหมือนกับ ตัวของค่อยๆเคลื่อนไหวไม่ได้?!
“ไม่ใช่ว่านายไม่ได้รับผลกระทบจากคำสาปให้กลายเป็นหินเหรอ?!” (เซเตค)
“อาา เวลาหมด หือห์” (มาโกโตะ)
เกราะเทพเจ้าของโนอาห์-ซามะได้ผลหมดไปแล้ว
มากกว่านั้น นายแข็งอย่างเร็วด้วย! นายเป็นฮีโร่ ดังนั้นนายต่อต้านมันถึงจุดนึงไม่ได้เหรอ? มันไม่เหมือนว่านายถูกสาปให้กลายเป็นหินโดยไม่ทันตั้งตัวเห็นฮีโร่ลมซะหน่อย” (เซเตค)
อ้าา แม็กซิมิเลียนได้ถูกสาปโดยไม่ทันตั้งตัว
แต่สำหรับผม เพราะผมมีการต่อต้านเวทมนตร์เท่ากับศูนย์~
“แก้มันไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมลองถามคนที่มีตา
อา ผมขยับขาไม่ได้แล้ว
งั้นนี้ก็คือความรู้สึกของมันที่โดนสาปให้กลายเป็นหิน
“ด-ได้โปรดรอเดี๋ยว…ชั้นสาปให้กลายเป็นหินได้ แต่ชั้นไม่เก่งในการแก้มัน…” (เซเตค)
เขาพูดขณะที่เขาห่อตาเขาด้วยผ้า
“นายควบคุมตาเวทมนตร์ของนายไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นได้ถูกดุโดยไบฟรอน-ซามะเกี่ยวกับนั่นในอดีต! ชั้นจบที่การสาปทุกอย่างที่ชั้นเห็นให้กลายเป็นหิน! ทั้งศัตรูและพวกเหมือนกัน! นั่นทำไมชั้นทำอะไรคนเดียวตลอด!” (เซเตค)
มันเป็นอย่างนั้นนี่เอง
และดังนั้นเขาเคลื่อนไหวด้วยกันกับสาวกของโนอาห์-ซามะที่เป็นคนเหงาเหมือนกับเขา
เซเตคนั้นแข็งแกร่ง แต่ไม่เหมาะจะเป็นลอร์ดปีศาจ
ในทันทีนั้น ผมได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามา
“มาโกโตะ!”
“ทากัตซูกิ-คุง!”
โออ้ ลูซี่-ซัง
ทุกคนได้มาด้วย
พวกเธอกำจัดมอนสเตอรต้องห้ามแล้ว?
“แม่มดสีแดงกำลังมานะ รู้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมไม่มีเกราะเทพเจ้าอีกแล้ว ดังนั้นผมอยากให้เซเตค-ซังจากไป
โรซาลี-ซัง มาเร็วๆ!
“คุห์ ชั้นเอาชนะแม่มดนั้นไม่ได้! แต่ชั้นอยากจะคุยมากกว่านี้อีกนิดนะ…” (เซเตค)
เซเตคได้มองไปรอบๆอย่างกระสับกระส่ายด้วยผ้าที่ห่อตาของเขาอยู่
นายมองไม่เห็นนะแบบนี้…
“อย่างน้อยได้โปรดบอกชื่อของนาย สาวก-โดโนะของโนอาห์-ซามะ!” (เซเตค)
“หืม? ไม่ใช่ชั้นบอกนายแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
ใช่ ผมยังไม่ได้บอก
ช่างขาดมารยาท
“ชื่อของชั้นคือทากะ—” (มาโกโตะ)
คำสาปให้กลายเป็นหินทำให้ผมขยับปากไม่ได้ในทันทีนั้น
ไม่ใช่ว่าผลของคำสาปมันเร็วเกินไปเหรอ?
(นายขาดต้านทานเวทมนตร์มากเกินไป มาโกโตะ) (โนอาห์)
ฮ่าาห์…แสตทของผมแสดงตัวเยอะที่นี่…
“ช-ชั้นจะให้นายบอกชั้นชื่อของนายครั้งหน้า โอเคมั้ย?!” (เซเตค)
“…”
ปากผมกลายเป็นหิน ดังนั้นผมตอบไม่ได้
เซเตคพ่นนี่ออกมาและจากไปด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ
ผมเห็นลูซี่และซา-ซังวิ่งอย่างเร่งรีบมาทางผม
ไม่มีใครดูเหมือนว่าได้รับบาดเจ็บหนัก
ผมยินดีที่พวกเธอโอเค
(…ฮ่าาห์ มันได้เหนื่อยครั้งนี้ด้วย…) (มาโกโตะ)
ผมได้ยินเสียงขรุขระที่แข็งจากทั้งตัวของผม
ส่วนใหญ่น่าจะเป็นเสียงของการกลายเป็นหิน
มันไม่สบายนิดหน่อย
{ผมหมดสติ}
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord