ยี่เฉียวถงตกใจที่เห็นหน้าของอันหลัน เธอไม่คิดว่า อันหลันจะกล้าพูดกับเธอแบบนี้
มันจะมากเกินไปแล้ว!
เธอจ้องมองมาที่อันหรันด้วยความโกรธ อยากจะด่าเธอ แต่มองไปรอบๆ มีคนคอยปกป้องเธอมากมาย เธอจึงเลือกที่ไม่คิดจะทำแบบนั้น
ได้ ได้ พยักหน้าพร้อมกับชี้ไปที่อันหลัน
อันหลันนะอันหลัน เก่งกล้ามาจากไหน คิดจะมาเป็นศัตรูกับฉัน ฉันจะทำให้ชีวิตของเธอพังทลาย
อันหลันขึ้นรถ เพื่อกลับไปยังที่พักของเธอ
แต่ว่าระหว่างทาง จู่ๆก็ต้องหยุดรถลง
อันหลันชะโงกหัวออกไปถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
คนขับรถตอบกลับมาว่า “ข้างหน้ามีรถสองคันจอดขวางทางอยู่ครับ”
เมื่อคนขับรถพูดจบ มีบอดี้การ์ดจากรถคันข้างหน้าวิ่งเคาะกระจกรถ อันหลันจึงลดกระจกลง ยังไม่ทันได้พูดอะไร บอดี้การ์ดคนนั้นก็ถามมาด้วยความสงสัยว่า “คุณนายครับ ข้างหน้ามีผู้ชายคนหนึ่งยืนขวางทางอยู่ บอกว่าเป็นคนรู้จัก อยากจะมาพบคุณนายครับ”
อันหลันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คนรู้จักอะไรกัน มาขวางทางเพื่อที่จะพบเธอ?
พออันหลันมีความสงสัย บอดี้การ์ดจึงถามว่า “ถ้าหากคุณนายไม่อยากพบเขา ผมจะจัดการให้ เราจะได้ไปกันต่อครับ”
อันหลันถอนหายใจ และโบกมือพร้อมพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันลงไปดูเอง”
อันหลันเดินไปที่รถคนข้างหน้า ก็เห็นรถ BMW ที่จอดขวางทางอยู่ หน้ารถมีบอดี้การ์ดสองคนคอยคุ้มกันผู้ชายคนหนึ่งอยู่
เธอเพ่งสายตาไปมอง เมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เธอก็รู้สึกตกใจขึ้นมา
เขามาได้อย่างไง?
อันหลันถอนหายใจออกมา และหันกลับพร้อมที่จะไปจากที่นี่ ก็ได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นมาจากทางด้านหลัง “อันหลัน อันหลัน ในที่สุดผมก็หาคุณจนพบ….”
เสียงที่พูดยังไม่ทันหายไป ผู้ชายคนนั้นก็วิ่งเขามาหาอันหลันอย่างรวดเร็ว
อันหลันรู้สึกกังวลเล็กน้อยก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว บอดี้การ์ดของเธอจึงรีบเขามันขวางตรงกลางระหว่างเธอกับผู้ชายคนนั้นพร้อมพูดว่า “คุณครับ คุณนายของพวกเราไม่รู้จักกับคุณ กรุณาอย่ามาสร้างปัญหาเลย”
บอดี้การ์ดเอามือเข้ามาขวางไว้แถวๆเอวของอันหลัน ในตอนนั้นเธอเพิ่งจะรู้ตัว
เธอซึ่งคุ้นเคยกับภาพยนตร์และรายการทีวีต่างๆ พอเห็นภาพนี้ก็เข้าใจแล้วว่าสิ่งนี้หมายถึงอะไร
“รู้จัก เธอรู้จักผม อันหลัน อันหลัน ผมอยากพบคุณมาโดยตลอด แต่ผมไม่มีทางเข้าไปใกล้บ้านของครอบครัวฮั่ว ผมได้ยินมาว่าเกิดเรื่องขึ้นกับคุณ เกิดอะไรขึ้น? คุณหายดีหรือยัง?”
หยางจื่อหยิมพูดแบบตีโพยตีพาย นั้นทำให้หัวใจของอันหรันรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย
คนทุกคนล้วนมีหัวใจ เมื่อเห็นความเป็นห่วงของเขาที่มีให้เธอ อันหรันจึงใจอ่อน
“ได้ พวกนายออกไปก่อน ฉันขอคุณกับเขาสักครู่”
อันหรันครุ่นคิดสักครู่ จึงโบกมือแล้วพูดออกมา
บอดี้การ์ดพยายามจะอธิบายเหตุผลต่างๆนานาให้อันหลันรีบขึ้นรถ ที่นี่มันเป็นที่สาธารณะ คุณนายมาคุยกับผู้ชายคนอื่น กลัวว่าจะมีอื้อฉาวมาสู่ตระกูลฮั่ว แต่ว่าไม่ว่าจะทำอย่างไร อันหลันก็ยังคงดื้อด้าน สุดท้ายบอดี้การ์ดพวกนี้ก็ต้องยอมถอย
เมื่อหยางจื่อหยิมเห็นโอกาส ก็รีบเข้ามาจับมือของอันหลัน อันหลันก้าวถอยหลัง พูดออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจว่า “หยางจื่อหยิม นายปฏิบัติตัวให้เป็นสุภาพบุรุษหน่อย ที่นี่คนเยอะแยะ อย่ามาทำอะไรแบบนี้”
ใบหน้าของหยางจื่อหยิมดูยิ้มแย้ม เนื่องจากอันหลันยอมที่จะมาพบหน้ากับตน เขาจึงรู้สึกว่าเขาพอจะมีโอกาส
เขายิ้มและพยักหน้า ในใจของเขาคิดว่าอันหรันอาจจะให้อภัยเขาแล้ว
“พวกเราไปหาที่เงียบๆคุยกันไหม?” ถูกคนรอบข้างจับตามอง หยางจื่อหยิมไม่ค่อยชิน
เขาออกมาพบอันหลัน โดยการเอารถมาขวางทาง และคุยกันในที่โจ่งแจ้งแบบนี้ ถ้าหากตระกูลลี่รู้เข้า ก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่มันก็คุ้มที่ได้มาเจอกับอันหลัน
อันหลันยิ้มออกมาพร้อมกับพูดว่า “ไม่เป็นไร เราคุยกันที่โจ่งแจ้งแบบนี้แหละดีแล้ว”
หยางจื่อหยิมสังเกตใบหน้าของอันหลัน เห็นผิวที่ชมพูสดใสของเธอก็ทำให้รู้สึกโล่งใจ “ผมได้ยินว่าคุณประสบอุบัติเหตุ?”
อันหลันพยักหน้า และไม่ได้พูดอะไร
เธอทำท่าทางที่เย็นชา นั่นทำให้ในใจของหยางจื่อหยิมรู้สึกเจ็บปวด
“ใครเป็นคนทำ?” หยางจื่อหยิมควบคุมอารมณ์และถามออกไป
อันหลันฟื้นยิ้มออกมา และรู้สึกว่าคำถามของหยางจื่อหยิมมันน่าขำเสียจริงๆ
เธอถูกรถชน จะรู้ได้ไงว่าใครเป็นคนทำ?
มีวิธีหนึ่งถ้าหากหยางจื่อหยิมอยากรู้ก็ไปถามตำรวจคนที่ทำคดีนี้ แค่นั้นก็รู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วไม่ใช่หรอ?
“ฉันไม่รู้ ให้ตำรวจเป็นคนจัดการ” อันหลันพูดถึงตรงนี้ ในใจก็รู้สึกรำคาญ
ความกังวลที่ไม่มีเหตุผลของเขา เมื่อไหร่มันจะหมดไป
หยางจื่อหยิมรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของอันหลัน แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ “อันหลัน นี่เป็นแผนของฮั่วเทียนหลันหรือเปล่า? ผมรู้ว่าเขาเกลียดคุณ หาโอกาสที่สลัดคุณทิ้ง อันหรัน คุณอยู่กับเขาก็ต้องอยู่แบบกลัวๆ เธอกลับมาหาฉันเถอะ! ”
เมื่อหยางจื่อหยิมพูดจบ ก็เดินเข้ามาเพื่อที่จะดึงมือของอันหลัน
อันหลันสะบัดมือออกและพูดออกมาว่า “นี่คุณหยาง ถ้าหากคุณจะทำพฤติกรรมเช่นนี้ พวกเราก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว หลังจากนี้ก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก ต่างคนต่างไป”
หยางจื่อหยิมกำลังตอบกลับไป แต่ในตอนนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและก้มลงไปมองว่าใครโทรมา พบว่าเป็นหลี่รอซี นั้นทำให้เขาหงุดหงิดเล็กน้อย
อันหลันที่อยู่ใกล้ แน่นอนว่าต้องมองเห็น
อันหลันหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับพูดว่า “นี่คุณหยาง คู่หมั้นของคุณโทรมา ทำไมไม่รับสายหละ?”
อันหลันหันมามองบอดี้การ์ดที่อยู่รอบๆ ถ้าหากว่าหยางจื่อหยิมยังไม่ยอมให้เธอไป และยังตามรังควาน บอดี้การ์ดของเธอจะต้องช่วยปกป้องเธอเป็นแน่
หยางจื่อหยิมถอนหายใจ รับโทรศัพท์แล้วพูดว่า “ว่าไงรอซี มีเรื่องอะไร?”
เสียงตุ้งติ้งของหลี่รอซีดังออกมาจากโทรศัพท์ “จื่อหยิม คุณอยู่ที่ไหน? ฉันมาหาคุณที่บริษัท แต่ก็ไม่เห็นคุณ”
“ผมมีลูกค้า เลยออกมาคุยกันข้างนอก” หยางจื่อหยิมตอบไปด้วยเสียงเบาๆ
เมื่อหลี่รอซีได้ฟังคำพูดของหยางจื่อหยิม สีหน้าของเธอก็เริ่มมืดมน
เธอได้รับสายโทรศัพท์มาจากคนแปลกหน้า โดยเขาบอกสถานที่ที่หยางจื่อหยิมอยู่ และยังบอกอีกว่ากำลังคุยกับผู้หญิงคนอื่นอยู่
ดังนั้นสิ่งแรกที่เธอทำคือการตรวจสอบตารางงานวันนี้ของหยางจื่อหยิม พบว่าวันนี้เขาไม่มีลูกค้าที่จะต้องออกไปพบ
เขาโกหกเธอ!
หลี่รอซีถอนหายใจ และพูดออกมาว่า “จริงหรอ ฉันไปหาคุณตอนนี้ได้ไหม?”
หยางจื่อหยิมตะลึง เหมือนกับว่าเขาเข้าใจอะไรสักอย่างแล้ว เขาหันมองมองที่อันหลัน และอันหลันก็มองเขาด้วยใบหน้าที่เฉยเมย
เขากัดฟัน และรู้ว่าเขาไม่สามารถถอยได้อีกแล้ว จึงตอบกลับไปว่า “รอซี นี่มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับงานของผม คุณอย่ามาก่อกวนจะได้ไหม!”
ก่อกวน? หลี่รอซีโกรธจนอกจะแตกออกมาแล้ว
เห็นได้ชัดว่าเขากำลังทำเรื่องไร้สาระอยู่ แต่ยังกลับมาหาว่าเธอก่อกวนอีก
“จื่อหยิม ฉันแค่อยากจะเห็นหน้าคุณไม่ได้หรอ? คุณเกลียดฉันขนาดนั้นเลยหรอ? ฉันทำอะไรผิด? คุณบอกฉันมา ฉันจะเปลี่ยนให้คุณเอง” หลี่รอซีรู้ว่าหยางจื่อหยิมชอบไม้อ่อนไม่ชอบไม้แข็ง ดังนั้นเธอจึงพูดกับเขาไปแบบนั้น
หยางจื่อหยิมทนไม่ได้ที่จะปาดหน้าผากของเขา แล้วตอบกลับไปว่า “ไม่ใช่ คุณเป็นคนดีอยู่แล้ว ทำอะไรก็ดีทุกอย่าง แต่ว่าผมกำลังทำงานอยู่ รอผมทำงานเสร็จจะกลับไปดูแลคุณ?”