ตอนที่ 33: ขอแค่ห้านาที ฉันล้มพวกนายได้แน่
ถึงกระนั้น เสี่ยวเฉิงเองก็มีเงิน แต่เขาคนเดียวนั้นไม่สามารถตามหาคุณพ่อของสาวน้อยและไปจ่ายเงินค่าผ่าตัดที่โรงพยาบาลภายในเวลาเดียวกันได้ และด้วยเหตุนั้น เสี่ยวเฉิงจึงต้องขอความช่วยเหลือจากเซินเหยา ท้ายที่สุดแล้ว เสี่ยวเฉิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้ความสามารถสุดประหลาดของตนเอง เขาเดินขึ้นไปบนบันไดและอยู่ในรัสมีที่มองเห็นทุกคนภายในห้องโถง หลังจากนั้นไม่นานนัก เขาก็พลันหลับตาและสงบจิตใจ เสี่ยวเฉิงเริ่มสัมผัสได้ถึงสภาพแวดล้อมรอบตัวผ่านการได้ยิน ทันใดนั้น คลื่นเสียงที่ลอยเข้ามาในหูของเสี่ยวเฉิงจากทั่วทุกทิศทางก็ได้รับการขยายขอบเขต
ในระหว่างที่กวาดสายตามองไปทั่วห้องโถง เสี่ยวเฉิงก็สามารถจับเสียงทุกอย่างรอบกายได้ราวกับกำลังแอบฟังการสนทนาของทุกคนอยู่ และเมื่อนำความสามารถในการฟังหลอมรวมกับความสามารถในการตรวจจับที่ได้ฝึกฝนมาจากกองทัพ ทั้งการมองเห็นและได้ยินของเสี่ยวเฉิงในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับกล้องส่องทางไกลจับเสียงคู่หนึ่ง
“ผู้จัดการครับ”
ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเฉิงก็ใช้ประสาาทสัมผัสมุ่งเน้นไปยังที่มาของเสียง ถึงกระนั้น ชายในชุดเสื้อกั๊กสีขาวคนหนึ่งกำลั่งนั่งสูบบุหรี่และนั่งชงชาอยู่ที่มุมห้องโถง
ชายคนนั้นพลันถามคนรอบกาย “คืนนี้มีพวกบ้าระห่ำหรือนักพนันมืออาชีพมาบ้างไหม?”
“ตอนนี้ยังไม่มีเลยครับ”
ผู้จัดการพยักหน้า “ระวังเอาไว้หน่อยก็ดี โดยเฉพาะไอ้พวกชาวต่างชาติ ถ้าพวกมันเป็นมือปืนที่ถูกส่งมาที่นี่เพื่อก่อกวน ก็ทำตามแผนเดิมได้เลย จับโยนลงแม่น้ำเป็นอาหารปลาให้หมด”
ชายคนนั้นพยักหน้า “แล้วลูกหนี้ที่ถูกขังอยู่ในโกดังล่ะครับ?”
“ทำยังไงก็ได้ให้พวกมันหาเงินมาคืน แต่ถ้าไม่ได้เงินคืน ก็จัดการเสีย”
หลังจากนั้น ชายคนนั้นก็กล่าวคำพูดด้วยความกังวลเล็กน้อย “เอ่อ… ผู้จัดการครับ ยังมีชายอีกคนครับที่ค่อนข้างเป็นตัวปัญหา”
“ใครล่ะ?”
“มันชื่อว่าหยางกงเซียครับ ชายคนนี้พกเงินติดตัวเข้ามาสองแสน แต่สุดท้ายมันก็เอาเงินทั้งหมดมาเล่นตูมเดียวจนหมดตัว แถมยังเอาแต่โวยวายเรื่องช่วยชีวิตภรรยาอะไรสักอย่าง ยังไม่หมดนะครับ หมอนั่นยังอยากจะขอให้เราคืนเงินให้ห้าหมื่นหยวนด้วย… จากนั้น มันก็ไปไล่ยืมเงินคนอื่นมาอีกหนึ่งแสน แล้วก็เอามาเล่นอีก แล้วก็หมดตัวอีก! มันต้องบ้าไปแล้วแน่เลยครับท่านที่ทำแบบนั้น แถมยังกล้ามาขอให้พวกเราคืนเงินอีก… แต่สุดท้าย ถ้าเราปล่อยให้คนอย่างมันชนะพนัน คาสิโนจะทำเงินได้ยังไงล่ะ?อีกอย่าง มันเอาเงินสองแสนไปลงกับโต๊ะพนันที่แพงที่สุดในคาสิโน ก็สมควรแล้วแหละที่จะหมดตัวไปแบบนั้น”
“ไม่ต้องไปสนใจคนแบบนั้นหรอก แค่กระทืบมันแล้วก็โยนออกไปข้างนอกก็พอ”
ทันใดนั้น เสี่ยวเฉิงก็รีบหันหน้ากลับไปอีกทางทันที หลังจากเดินหาอยู่สักพัก เขาก็ได้พบกับที่ตั้งของคลังสินค้าและรีบเดินตรงเข้าไป
ทว่า มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกโกดัง ทันทีที่เสี่ยวเฉิงเดินไปทางนั่น ทั้งสองก็พลันประหลาดใจที่เห็นคนแปลกหน้า ทันใดนั้น พวกเขาก็ตะโกนขึ้นมาทันที “คุณมาทำอะไรตรงนี้กัน? ที่นี่เป็นพื้นที่หวงห้าม แค่เฉพาะพนักงานเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้”
เสี่ยวเฉิงพลันเผยยิ้มและยื่นบุหรี่ให้ทั้งสอง “ใจเย็นน่าพี่ชาย ฉันก็แค่กำลังหาห้องน้ำอยู่ ว่าแต่ห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ไหนล่ะ? พอดีตอนนี้ฉี่ฉันจะแตกแล้วน่ะ”
ผู้คุมคนหนึ่งเดินตรงมาและเหน็บบุหรี่เอาไว้ที่ข้างหูพร้อมชี้นิ้ว “แค่เดินตรงไปทางนั้นก็ถึงแล้ว”
ทว่า ทันทีที่ผู้คุมพูดจบ เสี่ยวเฉิงก็ยกฝ่ามือขึ้นและฟาดเข้าไปที่หลังคอเต็มแรง ทันใดนั้น ผู้คุมอีกคนก็รีบยกกระบองไฟฟ้าขึ้นมาทันที แต่แล้ว เสี่ยวเฉิงก็พุ่งเข้ามาถีบเขาที่กลางอกและล้มลงไปกองกับพื้นอย่างเจ็บปวด
เสี่ยวเฉิงพลันมองไปรอบกาย เขารีบค้นกระเป๋าเสื้อของผู้คุมทั้งสองคนเพื่อหากุญแจเปิดประตูโกดังพร้อมกับตะโกนไปทางโกดัง “หยางกงเซีย!”
หลังจากนั้นไม่นาน ชายวัยกลางคนที่มีเครายาวก็ออกมาจากมุมมืด
ทั้งใบหน้าและร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยฝุ่นและบาดแผลจากการถูกรุมกระทืบ
“ผมจะพาคุณออกไปจากที่นี่เอง”
“ไม่!” หยางกงเซียพลันส่ายหัวและขัดขืน “ฉันไม่ไป! ตอนนี้ฉันหมดตัวแล้ว เงินที่มีทั้งหมดก็หายไปแล้ว ฉันคงไม่กล้าไปเจอหน้าลูกสาวแล้วก็ภรรยาอีก…”
ทว่า เสี่ยวเฉิงพลันตอบทันที “แล้วคุณจะไม่ไปเจอหน้าภรรยาเป็นครั้งสุดท้ายหรือยังไงกัน? คุณจะไม่เสียใจงั้นเหรอ? อันที่จริง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของผมเลยด้วยซ้ำ แต่ผมสงสารลูกสาวคุณ! ผมหวังว่าในอนาคตคุณจะสอนอะไรเธอได้บ้าง อย่างน้อยก็อยู่เป็นกำลังใจให้ลูกและทำให้เธอกล้าเผชิญหน้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น! หนีไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ… ยังไงก็เถอะ ผมจะช่วยคุณออกไปจากที่นี่เอง”