บทที่ 127 วางแผนจับโจร
“พี่ถังไม่ต้องห่วง ข้าเอาตัวรอดได้” ชายหนุ่มรับคำ
จูเฉิงขอตัวออกไปทันที แต่หลันฮวาหยุดเขาไว้ เมื่อสามีหันกลับมาพยักหน้าให้ เด็กสาวรีบวิ่งออกไปทันที
“พี่หลี่ไปเรียกทุกคนในหมู่บ้านมาไม่จำกัดว่าเป็นหญิงหรือชาย สูงวัยหรือหนุ่มสาวเรียกพวกเขามาที่โรงงานถุงหอมให้หมด”
ถังหลี่สั่งหลี่โหยวไฉ่ เขารับคำอย่างแข็งขัน
“ได้”
“จับตาดูตู้เสี่ยวเหอกับหลี่เที่ยมู่ไว้ด้วยอย่าให้พวกเขาไหวตัวทัน”
“ได้เลย” หลี่โหยวไฉ่ตอบรับ ก่อนจะเดินหายไปในความมืด
“หัวหน้าหลี่ ข้าจะไปกับเจ้า” ลุงหลี่ดึงป้าเกาตามชายหนุ่มไป
หลังจากนั้นไม่นานหลันฮวาวิ่งกลับมาพร้อมกับเสื้อคลุมกันหนาวในอ้อมแขน นางวางมันลงบนมือของจูเฉิง
“จูเฉิง เจ้าบอกสามีข้าด้วยว่าให้ใครสักคนไปที่ศาลาว่าการแจ้งเรื่องโจรภูเขากับเจ้าหน้าที่ชื่อเหล่าเจิ้ง” ถังหลี่กล่าวต่อ
“ได้พี่ถัง ข้าจะจำให้ขึ้นใจ” จูเฉิงพูดเร่งฝีเท้าจะออกไปทันที แต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเขาก็หันหลังกลับมาหอมแก้มของหลันฮวา
“หลันฮวา เจ้ารอข้านะ”
ชายหนุ่มจากไปทันทีที่พูดจบ หลันฮวายืนอยู่ที่หน้าประตูมองแผ่นหลังของเขาที่ลับหายไป ก่อนจะถูกขัดขึ้นด้วยเสียงถังหลี่
“หมอซู ท่านเตรียมยาสมานแผล ยาห้ามเลือด กับผ้าพันแผลไว้นะ”
เมื่อหมอวัยกลางคนได้ยินเช่นนั้น เขาเริ่มลงมือทันที เด็กทั้งสองนั่งรออย่างเรียบร้อยพวกเขาไม่ร้องไห้หรือสร้างปัญหาใด ๆ ให้ผู้ใหญ่เลย หญิงสาวเอื้อมมือลูบศีรษะเล็กเบา ๆ
“ไม่ต้องกังวลนะ แม่อยู่นี่” พวกเขาพยักหน้ารับ
หญิงสาวยังไม่วางใจ ถังหลี่กำลังวิตกว่า หากสุดท้ายแล้วนางเป็นหนึ่งในศพของผู้เคราะห์ร้ายวันนี้จะทำเช่นไร ถังหลี่ได้แต่พยายามให้ดีที่สุดเพื่อจับพวกมัน แต่นางไม่มั่นใจเลยว่าจะเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถังหลี่จะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องลูกน้อยทั้งสองของนาง
ไม่นานนักชาวบ้านเริ่มทยอยมาที่โรงงานผลิตถุงหอม พวกเขามีสีหน้าตื่นตระหนก ทำให้รู้ว่าหลี่โหยวไฉ่ได้บอกพวกเขาเรื่องโจรภูเขาแล้ว
“เหตุใดพวกมันถึงมาที่หมู่บ้านของเราเล่า? พวกเรายากจนมากขนาดนี้ มันจะเป็นไปได้อย่างไร? ”
“เรายากจน แต่ก็มีบางคนที่ร่ำรวยไม่ใช่หรือ จัดงานเลี้ยงหรูหราเช่นนี้ก็ยอมตกเป็นเป้าให้พวกมันจับตามองไม่ใช่หรือ?”
“เจ้าเป็นพวกตำหนิมารดาหลังกินข้าวหรือ? ข้าคิดว่าเจ้าชอบอาหารคืนนี้นะ ไม่ใช่ว่าคนหมู่บ้านอื่นจะมีเงินเช่นกัน พวกมันอยากปล้นใครมันก็ปล้น!”
“พอเถอะ ๆ หยุดเถียง ไม่ต้องสนใจว่าใครเป็นต้นเหตุ ตอนนี้เราต้องช่วยกันแก้ปัญหา”
“ใช่ โจรภูเขาพวกนี้ไม่เพียงแต่ปล้นชิง มันยังฆ่าคนด้วยนะ ข้าจะทำอย่างไรดี” เสียงผู้คนโอดครวญแทรกขึ้นมา
หลังจากนั้นไม่นานนักหลี่โหยวไฉ่พาหลี่เที่ยมู่และตู้เสี่ยวเหอเข้ามา พร้อมกับพวกผู้ชายสองสามคน คนทั้งคู่ถูกมัดเอาไว้ ถังหลี่ไม่ได้ชายตามองสองสามีภรรยา นางถามหลี่โหย่วไฉ่แทน
“พี่หลี่ได้เรื่องอะไรหรือไม่?”
“ไอ้สารเลวสองตัวนี้มันสมรู้ร่วมคิดกับโจร! พวกมันจะมาปล้นคืนนี้!” หลี่โหยวไฉ่มีสีหน้ารังเกียจ เขาโกรธมากจนอดไม่ได้ที่จะเตะหลี่เที่ยมู่หลายครั้ง
“ไอ้สัตว์เดรัจฉาน! ชาวบ้านลี่เจียจะตายกันหมดก็เพราะเจ้า!”
หลี่เที่ยมู่กรีดร้อง โหยหวนเพราะเจอลูกเตะของหลี่โหย่วไฉ่เข้าไปเต็ม ๆ
เมื่อชาวบ้านได้ยินเช่นนั้น พวกเขารุมด่าหลี่เที่ยมู่และตู้เสี่ยวเหออย่างไม่ไว้หน้า ตอนนี้ทั้งสองคนกลายเป็นเป้าโจมตีของคนทั้งหมู่บ้าน
“เจ้าด่าข้าไปเถอะ พอโจรบุกมาเมื่อไหร่เขาจะฆ่าพวกเจ้าทีละคน!” ตู้เสี่ยวเหอเงยหน้าพ่นคำสาปแช่ง
“ตู้เสี่ยวเหอ! เจ้ายังเป็นคนอยู่ไหม! ถึงได้กล้าทำร้ายคนในหมู่บ้านเดียวกันเช่นนี้ เจ้าเดรัจฉาน!”
“แกน่ะสิเดรัจฉาน! ทำกับข้าเช่นนี้ก็สมควรแล้วที่จะถูกพวกโจรฆ่าตาย!” ยิ่งนางพูดก็ยิ่งรู้ว่าความเกลียดชังของนางฝังแน่นลึกแค่ไหน เพียงเพราะนางถูกเรียกเก็บค่าต้นกล้าสมุนไพรเพียงเท่านั้น ในเมื่อนางไม่ปลูกแล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องจ่าย! นางคิดอะไรของนางกันแน่!!
ญาติห่าง ๆ ของตู้เสี่ยวเหอเป็นโจรภูเขา ดังนั้นนางจึงทำทุกอย่างเพื่อติดต่อกับเขา ให้โจรภูเขาสั่งสอนบทเรียนให้กับชาวหมู่บ้านลี่เจีย! แน่นอนล่ะ ! เขาสัญญาว่าจะให้เงินนางห้าสิบตำลึง!”
หลี่โหยวไฉ่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เมื่อเขาได้ยินตู้เสี่ยวเหอกับหลี่เที่ยมู่พูดก็พอแล้วที่จะทำให้เขาพูดไม่ออก ชาวบ้านเริ่มตะโกนโหวกเหวกวุ่นวาย
“พี่หลี่ บอกให้ทุกคนเงียบก่อน” ถังหลี่กล่าว
“ทุกคน ๆ หยุดเถียงกันก่อน ! ตอนนี้ดึกมากแล้ว พวกโจรกำลังจะมาเราต้องหาทางแก้ไข!” หลี่โหยวไฉ่พูดเสียงดังเพื่อหยุดความวุ่นวาย
“จะทำอย่างไรดีล่ะหัวหน้าหลี่! นั่นมันโจรภูเขานะ!”
“เช่นนั้นไปซ่อนเถอะ ที่ใต้เตียงหรือถังเก็บน้ำก็ได้!”
“พวกมันจุดไฟเผาบ้านนะ ไม่มีประโยชน์ที่เจ้าจะไปซ่อน!”
“งั้นหนีออกจากที่นี่กันไหม?” ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“ข้าไม่ไป หากหมู่บ้านหายไป ข้าก็อยู่ไม่ได้หรอก!”
“ใช่! หนีไปจะมีประโยชน์อะไร สุดท้ายเราจะอดตายกันเพราะไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว!”
“หมู่บ้านนี้เป็นทั้งบ้านและที่ทำกิน ต่อให้ตายเราก็เสียมันไปไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นโจรพวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว พวกมันส่งคนมาล้อมตัดทางเข้าออกของหมู่บ้านนี้” หลี่โหยวไฉ่พูด
เขาจำว่าได้ตอนตนยังเป็นเด็ก ทุกคนในหมู่บ้านวิ่งหนีไปที่ทางเข้าออก แต่ก็ถูกพวกมันล้อมเอาไว้ พอมีคนวิ่งหนีออกไปคนหนึ่ง มันก็จะฆ่าคนนั้นเสีย
“ใช่! พวกเขารอพวกแกอยู่! ไปให้มันฆ่าสิ!” ตู้เสี่ยวเหอพูดออกมาอย่างอำมหิต
ถังหลี่ตบใบหน้าของนางอย่างแรงจนทำให้นางหมดสติไป
ก่อนหน้านี้หลี่โหยวไฉ่ได้หารือเกี่ยวกับวิธีป้องกันหมู่บ้านกับถังหลี่ ในฐานะที่เขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้านจึงเป็นอำนาจของเขาที่จะเป็นคนพูดเรื่องนี้
“แบ่งคนเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรก คนแก่ สตรี เด็ก ซ่อนตัวอยู่ในที่ปลอดภัย ส่วนพวกเด็กหนุ่มที่แข็งแรงมากับข้า เราจะไปสู้กับพวกโจรภูเขา!”
“ได้ ไปสู้มัน!”
“แต่นั่นโจรภูเขานะ เราจะชนะหรือ?” บางคนยังคงหวาดกลัว
“ต่อให้เอาชนะไม่ได้เจ้าก็ต้องสู้! ไม่เช่นนั้นพวกมันจะเผาบ้านเจ้า ฉุดภรรยาเจ้า ฆ่าลูก ๆ ของเจ้า!” หลี่โหยวไฉ่พูดเสียงดังเพื่อปลุกระดมผู้คน
คำพูดของหัวหน้าหมู่บ้านทำให้เลือดในกายของทุกคนพุ่งพล่านขึ้นมา
“ใช่! ถึงไม่ชนะก็ต้องสู้!”
“ตกลง ! ข้าไว้ใจหัวหน้าหมู่บ้าน!”
ถังหลี่ดึงหลี่โหยวไฉ่เข้ามา
“พี่หลี่อย่าพยายามต่อสู้อย่างเปล่าประโยชน์ ถ่วงเวลารอจนกว่าเว่ยฉิงกับพรรคพวกคนอื่นจะมาถึง”
“ข้าเข้าใจแล้วฮูหยินเว่ย” หลี่โหยวไฉ่พยักหน้า
“ท่านต้องปลอดภัย” ถังหลี่อวยพร เขายิ้มรับ
“ไม่ต้องกังวลฮูหยินเว่ย พวกเราจะกลับมาหาเจ้าแน่นอน ทั้งผู้หญิง คนแก่กับพวกเด็ก ๆ จะอยู่ที่โรงงานถุงหอมของเจ้าด้วยใช่หรือไม่?”
“โรงงานถุงหอมนี้ไม่ปลอดภัย มันมาสำรวจที่นี่แล้ว มันรู้แน่นอนว่าต้องมีผู้คนหลบซ่อนกันอยู่ ที่นี่จะเป็นเป้าหมายแรกที่พวกมันจะโจมตี” นางส่ายหัว
“ไปที่โถงบรรพชนดีหรือไม่?” ใครบางคนเสนอแนะขึ้นมา
“ใช่แล้ว! ไปที่โถงบรรพชนกันเถอะ! ที่นั่นจุคนได้มากกว่า”
ชาวบ้านลี่เจียถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่มโดยมีถังหลี่ ฮูหยินซู และป้าเกา พาทุกคนไปยังโถงบรรพชน
ในหมู่บ้านนี้มีห้าสิบหรือหกสิบหลังคาเรือน แต่มีสตรี เด็ก และคนชราที่อ่อนแอกว่าหนึ่งร้อยคน
หลังจากที่เข้าไปในโถงบรรพชนแล้วถังหลี่ปิดประตูทันที ป้าเกาจุดเทียนมีผู้คนพากันรายล้อมอยู่ที่นั่น พวกเขาพากันตื่นตกใจกลัว
บ้างห่วงสามี บ้างห่วงลูกชาย ต่างพากันกังวลว่าพวกโจรภูเขาจะบุกเข้ามาถึงที่นี่ได้หรือไม่?
—————————–