บทที่ 126 ฝันร้ายอีกครั้ง
ชาวบ้านมาที่บ้านป้าเกากันแต่เช้า บริเวณบ้านรวมถึงข้างบ้านป้าเกาอัดแน่นไปด้วยผู้คน จากนั้นจึงได้นำอาหารมาวางลงโต๊ะทีละจาน เมื่อถึงเวลาฤกษ์มงคลพิธีวิวาห์จึงเริ่มขึ้น
ในห้องโถงลุงหลี่ ป้าเกา รวมไปถึงท่านลุงและป้าสะใภ้ของจูเฉิงต่างนั่งอยู่ด้านหน้าสุด จากนั้นบ่าวสาวจับผ้าไหมสีแดงไว้คนละด้านก่อนผู้ดำเนินพิธีจะเริ่มกล่าว
“คารวะครั้งที่หนึ่งกราบไหว้ฟ้าดิน”
“คารวะครั้งที่สองกราบไหว้บิดามารดา”
“คารวะครั้งที่สามบ่าวสาวคารวะซึ่งกันและกัน”
ทั้งจูเฉิงและหลันฮวาหันไปโค้งคำนับแก่ถังหลี่ก่อนที่จะเข้าห้องหอ พวกเขาคิดเสมอว่าความสุขที่พวกเขาได้รับวันนี้เป็นเพราะถังหลี่ การคำนับจึงถือได้ว่าเป็นความกตัญญูของเขาทั้งสอง
“ข้าขอให้พวกเจ้ามีความสุข” ถังหลี่ยิ้ม
“ขอบคุณขอรับพี่ถัง”
“อื้อ!” หลันฮวาส่งเสียงร่วม
“เข้าหอได้แล้ว” ถังหลี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ใบหน้าของจูเฉิงเปลี่ยนเป็นสีแดงไม่ต่างจากหญิงสาวใต้ผ้าคลุมมงคลเลยแม้แต่น้อย ทั้งบ่าวสาวถูกพาตัวไปยังห้องหอ ก่อนงานเลี้ยงฉลองด้านนอกจะเริ่มขึ้น
ในฤดูหนาว ชาวบ้านอดยากมากมีแค่มันเทศและรำข้าวเหนียวประทังชีวิต พวกเขาไม่ได้กินข้าวขาวมานานแล้ว ตั้งแต่ที่ป้าเกาได้เล่าถังหลี่ฟัง นางจึงตั้งใจว่างานแต่งของหลันฮวาจะเป็นงานเลี้ยงฉลองที่ทุกคนสามารถสังสรรค์กินอิ่มได้อย่างเต็มที่ ทำให้ทุกคนในหมู่บ้านลี่เจียเฝ้ารอคอยวันนี้มาก
ทันทีที่งานเลี้ยงเริ่มขึ้นทุกคนจับตะเกียบเริ่มกินทันที ในงานไม่ได้มีเพียงข้าวสวยเท่านั้น ยังมีเนื้อให้กินอีกด้วย!
อร่อย!
ช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้!
ถังหลี่พาบุตรทั้งสองไปนั่งที่โต๊ะของฮูหยินซู หมอซู และครอบครัวของหลี่โหยวไฉ่
“หนาวนี้เป็นภัยแล้งรุนแรงมาก ทุกคนล้วนมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก” หมอซูกล่าว
หมอซูเฝ้ามองชาวบ้านทุกข์ทรมานมานาน ดังนั้นเขาจึงมีความตั้งใจเต็มที่กับโครงการปลูกสมุนไพรมากเพื่อให้ชาวหมู่บ้านลี่เจียสามารถมีชีวิตที่ดีขึ้นได้
“เมื่อปลูกสมุนไพรได้ ชีวิตของพวกเขาจะดีขึ้นอย่างแน่นอน” ถังหลี่พูดขึ้นมา
“ทั้งหมดต้องขอบคุณ …ฮูหยินเว่ย ข้าขอดื่มให้เจ้า” หลี่โหย่วไฉ่พูดเสียงดัง
ทุกคนในงานเลี้ยงมีความสุขมาก
ดวงตาของหญิงสาวกวาดมองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นนางสบตาเข้ากับคนผู้หนึ่ง ถังหลี่มองไปที่ชายคนนั้น เขาเป็นชายฉกรรจ์ดูท่าทางแข็งแรง แต่นางกลับรู้สึกแปลก ๆ ดวงตาของชายผู้นี้เต็มไปด้วยความดุร้าย เขามองถังหลี่ราวกับจับจ้องเหยื่อของตัวเอง
ด้วยลางสังหรณ์บางอย่าง ถังหลี่รู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นชายผู้นี้
เมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลง นางเห็นชายฉกรรจ์ผู้นั้นยืนอยู่กับตู้เสี่ยวเหอและสามีของนาง นอกจากนี้ยังมีผู้ชายรูปร่างเตี้ยล่ำดูท่าทางไม่น่าไว้ใจกำลังกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ราวกับโจร
“ผู้ชายสองคนนี้คือผู้ใดกัน เหตุใดข้าจึงข้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน” ถังหลี่ถามตรง ๆ อย่างไม่เกรงใจ
ตู้เสี่ยวเหอดูสีหน้าไม่ค่อยดีนัก นางรีบตวาดกลบเกลื่อนทันที
“เขาเป็นญาติข้า! เจ้าไม่ได้บอกว่างานนี้เป็นงานเลี้ยงที่จัดให้คนในหมู่บ้านหรอกหรือ? หรือเพราะเจ้าใจกว้างแต่ปาก แต่แท้จริงแล้วตระหนี่ขี้เหนียวล่ะ!”
“ถ้าข้าตระหนี่อย่างที่เจ้าว่า ข้าคงไม่ให้เจ้าเข้ามาในงานหรอก เหมือนที่เขาว่ากันไม่ผิด สุนัขที่กระดิกหางขออาหารแต่เมื่อได้กินก็แว้งกัดคนเข้าให้” ถังหลี่ตอบกลับอย่างเย็นชา นางกำลังรู้สึกอารมณ์ไม่ดีเอามาก ๆ
ตู้เสี่ยวเหอได้ยินเช่นนั้นก็พูดไม่ออก นางพาชายทั้งสองคนออกจากงานไปด้วยสีหน้าเคียดแค้น!
วันนี้งานเลี้ยงฉลองงานแต่งของหลันฮวาเกือบจะเป็นงานรื่นเริงของคนทั้งหมู่บ้าน หลังงานจบ มีคนมาช่วยป้าเกาเก็บกวาด บางส่วนก็เดินกลับบ้าน พวกเขาทั้งกินอิ่มและหลับสบาย จะหาชีวิตที่สมบูรณ์แบบนี้ได้จากที่ใด?
ถังหลี่กลับไปที่โรงงานถุงหอมพร้อมกับลูกทั้งสองคน ความวิตกกังวลทำให้หญิงสาวทวีความเหนื่อยล้ามากยิ่งขึ้น หลังจากล้างเนื้อล้างตัวแล้วนางเข้านอนทันที
ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน หญิงสาวถูกฝันร้ายปลุกจนต้องตื่นขึ้นมา
ในฝันนั้นหมู่บ้านลี่เจียที่เงียบสงบก็ได้มีโจรภูเขาบุกเข้ามา ทั้งหมู่บ้านนองไปด้วยเลือด พวกมันฆ่าชาวบ้านลี่เจี่ย ฉกชิงทรัพย์ ฉุดคร่าสตรีในหมู่บ้าน เสียงร้องไห้ของเด็ก ๆ ดังขึ้นระงม
เจ้าบ่าวหมาด ๆ อย่างจูเฉิงก็ถูกฆ่าตายเพราะปกป้องหลันฮวา โรงงานผลิตถุงหอมถูกปล้นและจุดไฟเผา หมอซูต่อสู้กับโจรภูเขาสุดความสามารถ
หลังจากที่ถังหลี่ตื่นขึ้น นางมีอาการใจสั่นหวาดกลัว จนไม่สามารถสงบนิ่งลงได้ หากเป็นเหมือนในความฝัน คนที่นางเห็นในฝันนั้นเป็นผู้ชายที่ตู้เสี่ยวเหอพามา!
ถังหลี่มั่นใจว่าพวกมันต้องเป็นโจรภูเขาอย่างแน่นอน!
ทั้งสองคนมีใบหน้าที่โหดร้ายอำมหิตกระหายที่จะฆ่าฟันและมีอาวุธครบมือ
ไม่ มันต้องไม่เป็นอย่างในความฝัน!
ถังหลี่รีบลุกขึ้นและสวมเสื้อผ้าของตนเอง
“ท่านแม่…” เอ้อร์เป่าตื่นขึ้นมาอย่างสับสนงุนงง
“เอ้อร์เป่าลุกขึ้นเร็ว ปลุกน้องสาวของเจ้าและสวมเสื้อผ้าให้นางด้วย!” ถังหลี่พูดเบา ๆ
เอ้อร์เป่าพยักหน้ารับ เด็กน้อยขยี้ตาตัวเองไล่ความง่วงก่อนเริ่มแต่งตัว
“แต่งตัวแล้วไปหาฮูหยินซู” ถังหลี่อธิบายลูกชาย
ถังหลี่แต่งตัวเรียบร้อยนางลุกขึ้นไปปลุกหมอซูและฮูหยินซู
“เสี่ยวถังเกิดอะไรขึ้น?” หมอซูสวมเสื้อผ้าก่อนจะเปิดประตูออกมา
“หมอซู ข้ามีเรื่องสำคัญมากท่านรีบแต่งตัวไปที่บ้านหัวหน้าหลี่ก่อนเถิด ข้าจะไปบ้านป้าเกาก่อน” ถังหลี่พูดอย่างเร็ว
หมอซูคุ้นเคยกับท่าทีเช่นนี้ของถังหลี่ดี เมื่อนางบอกว่าเป็นเรื่องด่วน ย่อมเป็นเรื่องสำคัญถึงคอขาดบาดตายเป็นแน่ เขาไม่รอช้ารีบแต่งตัวทันที
….
ถังหลี่ไปที่บ้านของป้าเกาเคาะประตูเสียงดัง หลังจากนั้นไม่นานป้าเกาและลุงหลี่ รวมถึงจูเฉิงที่กอดหลันฮวาไว้ในวงแขนก็ออกมาพร้อมหน้ากัน
“ทุกคนไปที่โรงงานถุงหอมให้หมด ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอก”
ไม่นานนักทุกคนจึงมารวมตัวกันที่โรงงานของถังหลี่
“ฮูหยินเว่ยเกิดอะไรขึ้นหรือ?” หลี่โหยวไฉ่ถาม เมื่อเห็นสถานการณ์ที่ตึงเครียดเช่นนี้ เขารู้สึกเหมือนว่ากำลังมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น
“ตอนนี้หมู่บ้านของเรากำลังตกเป็นเป้าหมายของโจรภูเขา”
ทันทีที่ถังหลี่พูดจบ หลี่โหยวไฉ่ถึงกลับเข่าอ่อน
โจรภูเขาคือสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าภัยแล้ง หรือ การโดนฝูงตั๊กแตนถล่ม!
เขาเคยมีประสบการณ์กับพวกมันเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก มันน่ากลัวเอามาก ๆ จนถึงตอนนี้ความกลัวก็ยังฝังอยู่ในจิตใจของเขา
“ฮูหยินเว่ย! เจ้าพูดจริงหรือ? เจ้ารู้ได้อย่างไร” หลี่โหยวไฉ่ถามด้วยใบหน้าซีดเผือด
“ชายสองคนที่ตู้เสี่ยวเหอพามาวันนี้เป็นโจร พวกมันมาดูลาดเลา” นางกล่าวด้วยความเชื่อมั่น ทำให้ทุกคนเชื่อในคำที่นางพูด
ป้าเกาและลุงหลี่กลัวมาก เด็กสาวกอดแขนจูเฉิงไว้ในขณะที่หมอซูและฮูหยินซูมีท่าทีสงบนิ่งกว่าทุกคน
“เสี่ยวถังเราควรทำอย่างไรดีตอนนี้ ที่เจ้าเรียกพวกเรามาที่นี่เพราะมีแผนจะทำอะไรบ้างอย่างใช่หรือไม่?” ฮูหยินซูพูดขึ้นมาทันที
“ก่อนที่พวกมันจะมาถึง เราต้องหาวิธีกำจัดพวกมันก่อน” ถังหลี่พยักหน้า
“เสี่ยวถัง เจ้าว่าแผนของเจ้ามาเถิด พวกเราจะช่วยเอง”
“ใช่แล้วฮูหยินเว่ย! พูดมาเลย” หลี่โหยวไฉ่พูดอย่างรวดเร็ว
“จูเฉิง” ถังหลี่เรียกชายหนุ่ม
“พี่ถังพูดมาเลย” จูเฉิงตอบอย่างกระตือรือร้น
“เจ้ารู้จักจวนสกุลเซี่ยในเมืองหรือไม่?” นางถาม
“ข้ารู้” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เดิมทีจูเฉิงอาศัยอยู่ในเมืองทำให้เขาคุ้นเคยพื้นที่ให้เมืองอย่างดี
“ไปบอกเรื่องนี้ต่อสามีข้า” ถังหลี่กล่าว
“แล้วก็ระวังตัวด้วย อาจจะมีโจรซุ่มอยู่ระหว่างทาง”
……………………………