150 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คุยกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่
“งั้น ผู้ใช้สปิริต-คุง ชั้นมาเพื่อเจอนาย”
ผมและเสื้อคลุมขาวบริสุทธิ์ และตาสีแดงดั่งเปลวเพลิง
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะที่สมควรจะอยู่ในปราะเทศแห่งไม้ ได้อยู่ในบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านคานัน
เธอเดินมาทางนี้ด้วยก้าวเท้าที่ยาว
“กุเอ่ะ!” (มาโกโตะ)
จู่ๆเธอก็จับคอเสื้อของเสื้อผม
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?!” “เซ็นเซ?!”
เจ้าหญิงโซเฟียและลูซี่ขึ้นเสียงในความตกใจ
“ลูกชายของจอห์นนี่ ชั้นจะยืมห้องลึกเข้าไปข้างใน”
“ค-ครับ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ! เอาเลยแล้วใช้เวลาตามสบายเลยครับ” (โวลท์)
“อุมุ”
ทันทีที่เธอพูดอย่างนั้น ภาพในตาของผมเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท
◇◇
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“ชั้นใช้เทเลพอร์ต ชั้นอยากจะคุยกับนายนิดหน่อยน่ะ เห็นมั้ย”
นี่คือห้องลึกที่หัวหน้าหมู่บ้านได้พูดถึงเหรอ…?
มันสลัว มีชั้นวางหนังสืออยู่รอบๆ และมันฝุ่นเยอะเล็กน้อย
*คลิ้ก*
เสียงดังได้สะท้อนมาจากข้างหลัง
เธอล็อคประตูด้วยเวทมนตร์?
เธอระวังตรงนี้แค่ไหนกัน…
“มันคือการพูดที่คนอื่นต้องไม่ได้ยินอย่างแน่นอนเหรอ?” (มาโกโตะ)
“…”
ตาของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้ส่องแสงสีแดงในความมืดและได้จ้องตรงมาที่ผม
มันไม่ใช่รอยยิ้มที่สงบปรกติ แต่เป็นตาที่จริงจัง
“เห็นได้ชัดว่านายกำจัดลอร์ดปีศาจ ไบฟรอน”
“เห็นได้ชัดว่าอย่างนั้น ใช่…” (มาโกโตะ)
เธอยอมมีปัญหาที่จะมาตลอดทางที่นี่ถึงสปริงล็อกเพื่อพูดแค่นั้นเหรอ?
“…”
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (มาโกโตะ)
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมีตัวของเด็กน้อย ดังนั้นเมื่อเธอลดหัวลง ผมมองไม่เห็นสีหน้าของเธอ
ซักพักได้ผ่านไป และเธอเริ่มพูดในคำกระซิบ
“…ชั้นบอกนายว่าชั้นเป็นแวมไพร์ ใช่มั้ย?”
“ใช่ เธอบอกอย่างนั้นในประเทศแห่งแสง” (มาโกโตะ)
นั่นทำให้ผมตกใจ
หลังจากนั้น เธอเปิดเผยว่าผมยังบริสุทธิ์ และผมโดนดูดเลือด…
“ดั้งเดิมแล้วชั้นเป็นมนุษย์ และได้ถูกทำให้เป็นแวมไพร์…และคนที่ทำอย่างนั้นคือลอร์ดปีศาจ ไบฟรอน พูดอีกอย่าง สำหรับชั้น คนที่พิจารณาได้ว่าเป็น ‘พ่อ’ ในฐานะแวมไพร์คือเค้า”
“เอ๋?!” (มาโกโตะ)
พ่อของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?
หืม?
ผมกำจัดพ่อของเธอ?
“อ-อืม…” (มาโกโตะ)
เหงื่อเย็นไหลลง
ผมคิดว่าไม่มีอะไรแย่ๆจะเกิดขึ้นหลังจากที่ได้กำจัดลอร์ดปีศาจ
ทิ้งเรื่องที่คนฝั่งของปีศาจเหมือนเซเตค-ซัง…ไม่ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ก็เป็นปีศาจด้วย…มากกว่านั้น มันคือญาติของเธอ…
“อ-อืม ชั้นไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเรื่องนั้น…” (มาโกโตะ)
“ทำได้ดีมาก ผู้ใช้สปิริต-คุง คนเดียวที่ชั้นสู้ไม่ได้คือลอร์ดปีศาจไบฟรอน แวมไพร์ไม่สามารถจะต่อต้านพ่อแม่ของพวกเขาได้ แต่ชั้นจะฆ่าลอร์ดปีศาจคนอื่นทันทีที่พวกเขาก้าวเข้ามาในทวีปทิศตะวันตกนะ โบสถ์งูต้องมีแผนที่จะฟื้นคืนชีพไบฟรอน ในฐานะสิ่งต่อต้านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ แต่…คุคุคุ! ผู้ใช้สปิริต-คุงเข้าไปขวางพวกเค้าได้อย่างดี”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะหัวเราะในท่าทางที่ชั่วร้าย
พูดอีกอย่างคือ เหมือนเคย
หืมม นี่มัน…
“นั่นมันหมายถึงเธอไม่โกรธที่ชั้นกำจัด ‘พ่อแม่’ ของเธอ?” (มาโกโตะ)
“โกรธที่กำจัดไบฟรอนเหรอ? เค้าปกครองครึ่งหนึ่งของทวีปทิศตะวันตก 1,000 ปีก่อน เค้าทำกับมนุษย์เหมือนปศุสัตว์ รู้มั้ย? พ่อแม่มนุษย์ของชั้น ผู้คนที่อยู่ในหมู่บ้านชั้น; ทุกคนได้ถูกกินโดยปีศาจลูกน้องของไบฟรอน ถ้าชั้นทำได้ ชั้นจะฉีกแขนขาเค้าด้วยมือของชั้นเอง…”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะแสดงเขี้ยวของเธอและกัดฟัน
“ยังไงซะ 1,000 ปีก่อน ชั้นได้ถูกช่วยโดยอาเบลแค่ก่อนที่ชั้นจะถูกกิน และสามารถที่จะมีชีวิตอยู่ขอบคุณสิ่งนั้น ครั้งนี้ อาเบลไม่อยู่ที่นี่ ถ้าไบฟรอนได้กลับมา ชั้นไม่มีทางเลือกนอกจากจะขอฮีโร่แห่งแสง-คุง… แต่ทั้งหมดเพราะฮีโร่แห่งแสง-คุงนั้นไร้เดียงสา”
“แต่ซากุไร-คุงทำงานหนักนะ” (มาโกโตะ)
ผมเลือกฝั่งของเพื่อนที่สนิทกันนานของผมด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง
“ชั้นรู้ ว่าเขาได้แข็งแกร่งขึ้น เมื่อเวลาของการเดินทางทางเหนือได้มา เขาจะดีแล้ว”
“เขาเป็นคนที่ขยัน ดังนั้นได้โปรดช่วยเขา” (มาโกโตะ)
แต่เขาเป็นคนที่ตัดสินใจไม่เป็นนิดหน่อยนะ
โดยเฉพาะเมื่อมันเป็นเรื่องผู้หญิง!
มันดูเหมือนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะคิดบางอย่างกับคำพูดของผม และบากได้บิดเบี้ยว
“มันโอเคสำหรับนายจะที่กังวลเกี่ยวกับคนอื่นตลอดเวลาเหรอ ผู้ใช้สปิริต-คุง? ไฮแลนด์ ไม่ ขุนนางของทั้งทวีปทิศตะวันตกได้มีเป้าหมายอยู่ที่นายนะ รู้มั้ย?”
“…จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
เจ้าหญิงโซเฟียได้บอกบางอย่างคล้ายๆแบบนั้น แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ?
“คนที่โลภมากได้คิดเกี่ยวกับอะไรที่อยู่หลังสงครามกับปีศาจแล้ว และได้คำนวนของที่จะได้ การเกิดใหม่ของผู้กอบกู้ ฮีโร่แห่งแสงที่มาจากโลกอื่น อยู่ในมือของราชวงศ์ของไฮแลนด์ งั้น อะไรที่สำคัญจะเป็น ‘ผู้ให้ความร่วมมืออันดับสองที่ใหญ่ที่สุด’”
“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
สงครามยังไม่เริ่มเลยนะ รู้มั้ย?
“เฮ้ย เฮ้ย นายขาดความรู้สึกของอันตรายนะ มีฮีโร่ที่กำจัดลอร์ดปีศาจและยังไม่รู้เรื่องการเมือง มากกว่านั้น ได้เป็นลูกน้องของประเทศที่อ่อนแอ ขุนนางส่วนใหญ่ได้คิดแบบนั้น ถ้าพวกเค้ามอบเหยื่อที่ฉ่ำให้นาย พวกเขาจะสามารถดึงนายไปอยู่ฝั่งพวกเขา พวกเขาก็ยังอยากได้ส่วนที่หวานฉ่ำของดินแดนในทวีปปีศาจหลังจากสงคราม -ใช้ไพ่ ‘ฮีโร่ที่กำจัดลอร์ดปีศาจ’”
ฮ่าาห์ ขุนนางคิดอย่างนั้นเหรอ?
“…งั้นเรื่องการเมือง ถ้างั้น แต่ผมสมควรจะหมั้นกับเจ้าหญิงโซเฟียนะ?” (มาโกโตะ)
“พวกเค้าต้องคิดว่าพวกเค้าสามารถหุบปากราชวงศ์ของประเทศที่อ่อนแอไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง โซเฟียได้ลำบากจริงๆ”
(จุดยืนของประเทศแห่งน้ำอ่อนแออย่างจริงจังเลย…) (มาโกโตะ)
“นายมีแผนจะทำอะไรต่อจากนี้ไป ผู้ใช้สปิริต-คุง?”
“แผนของชั้นคือไปที่ประเทศแห่งไฟ เกรทคีธ…” (มาโกโตะ)
จากที่ผมได้ยินมา บางทีผมควรจะไม่ทำตัวเด่นมาก?
ผมควรจะปรึกษามันกับเจ้าหญิงโซเฟีย?
“ฟุมุ ประเทศทางทหาร เกรทคีธ หือห์ มันอาจจะไม่แย่ ผู้คนที่นั่นสมองกล้ามเนื้อ แต่ไม่เก่งกับเรื่องการเมือง พูดถึงแล้ว เลี่ยงการไปที่ประเทศการค้าคาเมลอนซะนะ มีแค่แรคคูนอยู่ที่นั่น เค้าจะใช้กับดักน้ำผึ้ง*กับนายทันทีเลย”
TLN: กับดักผู้หญิงล่อ
“เวทมนตร์เสน่ห์ไม่มีผลกับผม ดังนั้นมันจะโอเค” (มาโกโตะ)
เมื่อผมตอบด้วยความมั่นใจ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะส่ายหัวของเธอในความทึ่ง
“เจ้างี่เง่า เหมือนเวทมนตร์เสน่ห์จะสำคัญน่ะ นายจะพักอยู่ที่โรงแรม และในเวลาที่นายตื่นมาตอนเช้า นายจะเจอผู้หญิงที่ไม่รู้จักนอนเปลือยอยู่ข้างนาย จากนั้น อีกประมาณครึ่งปี เธอจะถือเด็กที่ลึกลับมา นายจะถูกทำให้รับผิดชอบ”
“…”
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย อย่าล้อเล่นน่ะ
ผมบริสุทธิ์อยู่นะ
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะต้องจับมันได้บนสีหน้าของผม เธอยิ้ม
“เมื่อนั่นเกิดขึ้น ชั้นจะใช้สกิลประเมิน เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนาย”
“ได้โปรดอย่าทำแบบนั้นได้มั้ย?!” (มาโกโตะ)
นั่นเป็นแบบนี้ความบริสุทธิ์ของผมจะถูกเปิดเผยให้ทั้งประเทศ!
“ถ้านายไม่อยากให้นั่นเกิดขึ้น อย่าเข้าไปใกล้ที่นั่น”
“โอเค…”
สังคมมันน่ากลัว
“ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ… มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมมอบคำขอบคุณและคิดเกี่ยวกับการจะออกจากห้องแล้ว แต่ผมได้รู้สึกถึงสายตาเกาะติดจากปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
มันไม่ใช่สีหน้าที่โกรธ
มันเหมือนกับสีหน้าของแมวที่อยู่ตรงหน้าปลา
“ชั้นหิว”
อาา นั่น หือห์
“…เอาเลยครับ” (มาโกโตะ)
ผมคุกเข่า เปิดกระดูกไหปลาร้านิดหน่อย และเสนอคอของผม
“ฟุฟุ เด็กดี…*อั้ม*”
“!”
ความเจ็บเล็กน้อยและความรู้สึกดีนิดหน่อยได้วิ่งผ่านร่างกายของผม
ตัวของผมได้ชินกับมันแล้ว?
ผมไม่ชอบนั่นเลย
*กลั่บ กลั่บ กลั่บ*
ผมได้ยินเสียงดื่มจากคอของเธอ
มันเป็นวิธีกินที่งดงาม
มันต่างไปอย่างสิ้นเชิงกับแวมไพร์ที่ผมเจอไม่กี่วันก่อน
เมื่อผมมาคิดดูแล้ว เขาก็เป็นปีศาจจาก 1,000 ปีก่อน
บางทีเธออาจจะรู้จักเขา?
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ เธอรู้จักปีศาจ เซเตคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“…อย่าพูดกับชั้นระหว่างที่ชั้นกิน แน่นอนว่าชั้นรู้จัก มันเป็นศัตรูที่มีปัญหา เออใช่ นายได้ถูกสาปให้กลายเป็นหินโดยเขา ยังไงซะ เค้าไม่กินคน เขาคิดแค่จะสาปให้กลายเป็นหิน”
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ไม่กินคน…?
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ เธอหมายความว่ายังไงเรื่องนั้นน่ะ?” (มาโกโตะ)
“นายไม่รู้เหรอ? เซเตคดั้งเดิมแล้วเป็นอันเดดที่อ่อนแอ และได้ถูกทำให้แข็งแกร่งขึ้นด้วยการปลุกให้ตื่นจากการหลับไหลโดย อิบลีส ราคาของสิ่งนั้นคือตอนนี้เค้ามีคำสาป ที่ ‘เค้าไม่สามารถจะโจมตีคน’ เค้าดื่มเลือดจากคนไม่ได้ เค้าได้ถูกดูถูกโดยพวกพ้องปีศาจว่าเป็นแวมไพร์ครึ่งๆกลางๆ… แต่ตาสาปให้กลายเป็นหินนั้นเป็นภัยสำหรับเรา”
งั้นมีสถานการณ์แบบนั้นด้วย
ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเขาไม่กินเลือดของเจ้าชายเลนเนิร์ด เจเน็ต-ซัง และผม
“นายคุยกับเค้าเหรอ?”
“ใช่ เมื่อผมบอกคำพูดสุดท้ายของไบฟรอน เค้ามีความสุข” (มาโกโตะ)
แต่ถ้าเขาโจมตีคนไม่ได้ เขาไม่ใช่ภัยขนาดนั้น?
ไม่ เขาทำให้เอลฟ์ส่วนใหญ่สู้ไม่ได้ด้วยคำสาปให้กลายเป็นหินของเขา
เขาเป็นภัยจริงๆ
“เฮ้ย! นายคุยกับไบฟรอนเหรอ?!”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะลนเป็นครั้งแรก
“ช-ใช่…นิดหน่อย” (มาโกโตะ)
“เป็นไปไม่ได้…เค้าไม่ควรจะมีตัวตนของเค้าหลงเหลืออยู่… ถ้าชั้นจำไม่ผิด ในเวลานั้น…”
ปราชญ์-ซามะตัวน้อยสั่น
“…เขาพูดว่าอะไร?”
“อืม มันดูเหมือนเค้าจำไม่ได้มากเกี่ยวกับตัวเค้าเอง เค้าพูดด้วยว่า ‘ชั้นเป็นใคร?’” (มาโกโตะ)
“…เค้าพูดอะไรเกี่ยวกับอาเบลมั้ย? หรืออาจจะบางคนที่อยู่ 1,000 ปีก่อน?”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะถามด้วยสีหน้าที่จริงจัง
หืมม ไม่ค่อยนะ
“ผมไม่คิดว่าเค้าพูดนะ” (มาโกโตะ)
“…เข้าใจแล้ว นั่นโอเคถ้างั้น”
ผมไม่เห้นสีหน้าของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเมื่อเธอได้ลดหัวของเธอลง
นั่นอะไร?
เสียงกลืนน้ำได้ดำเนินต่อ
(หืมม เบื่อจัง แล้วก็ ชั้นได้มอบเลือดที่นี่ ดังนั้นชั้นไม่อยากจะทำมันฟรีๆ) (มาโกโตะ)
เพราะผมมีโอกาส…
ผมควรจะขอคำแนะนำ
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะผมจะแข็งแกร่งขึ้นได้ยังไง?” (มาโกโตะ)
“…นั่นฉุกละหุกนะ นายเป็นฮีโร่ที่กำจัดลอร์ดปีศาจนะ รู้มั้ย?”
อย่างที่ผมพูด ผมไม่ได้กำจัดเขา
ลอร์ดปีศาจเองปรารถนาความตาย
“สไตล์การสู้ของผมมันแสดงขีดจำกัดออกมาแล้ว” (มาโกโตะ)
“ฟุมุ แต่แสตทของนายต่ำที่สุดในมนุษยชาติ ผู้ใช้สปิริต-คุง แต่ชั้นคิดว่านายสู้ได้ดี ที่ปกปิดมันด้วยเวทมนตร์สปิริต และสมบัติศักดิ์สิทธิ์นะ…”
“แต่ชั้นเทียบเคียงกับการต่อสู้ของแม่มดสีแดงไม่ได้เลย ถ้าไบฟรอนรู้สึกอยากจะทำมัน ชั้นคงตายไปแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะรู้สึกเหมือนมีกำแพงหนาระหว่างพวกเขากับผม
ผมรู้สึกเหมือนว่า…ผมไปต่อแบบนี้ไม่ได้
“…นายอยากจะแข็งแกร่งขึ้น? แต่ถ้านายอยากจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างมากกว่าที่นายเป็นตอนนี้…นายไม่มีทางเลือกนอกจาก {ทิ้งความเป็นมนุษย์ไปซะ}”
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“อย่าฟังชั้นจริงจัง ยกตัวอย่างเช่น; มาพูดกันว่าชั้นทำนายเป็นแวมไพร์ ความสามารถในทางกายภาพของนายน่าจะเพิ่มขึ้น”
“โออ้!” (มาโกโตะ)
“ราคาของนั่นก็คือนายจะไม่สามารถใช้เวทมนตร์สปิริตได้อีกต่อไป สปิริตไม่ชอบอันเดด”
“…นั่นจะไม่ได้ผลถ้างั้น” (มาโกโตะ)
นั่นไม่ได้สิอย่างนั้น หือห์
ตั้งแต่ทีแรก ผมไม่มีเจตนาจะเป็นแวมไพร์
“อย่าทำหน้าอย่างนั้น นายพึ่งพาชั้นได้มากกว่านี้ นายรู้จักที่เค้าเรียกนายและชั้นในประเทศแห่งแสงกันมั้ย?”
“เราได้ถูกทำเป็นคู่รักกัน ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
จากเจ้าหญิงโนเอล
“อะไรกัน งั้นนายก็รู้”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะย่นริมฝีปากของเธอในความไม่สนุก
เธอคาดหวังการตอบสนองแบบไหนกัน?
ไม่ว่าอย่างไร…
“ไม่ใช่ว่าเลือดพอแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
“แค่อีกนิดนึง”
แม้ว่าเธอจะพูดมันด้วยสายตาที่มองขึ้นมาที่น่ารัก
“…ผมเลือดจางแล้วนะนี่” (มาโกโตะ)
เธอดูดไปเยอะเลยวันนี้!
พูดถึงแล้ว ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่บนตักของผม
เธอคร่อมตรงหน้าผมและเอาขาพันที่เอวของผม
มองมันด้วยผู้เล่นอาร์พีจี นี่เป็นตำแหน่งที่ค่อนข้างมีคำถาม
(ชั้นไม่อยากให้ลูซี่และซา-ซังเห็นชั้นแบบนี้) (มาโกโตะ)
“ว้าาห์ แฟน-คุงนอกใจ!”
““?!””
บางคนได้ปรากฏตัวกระทันหันมาในห้อง
“โรซาลี-ซัง!” (มาโกโตะ)
เธอเทเลพอร์ตมาเลยเหรอเนี่ย?
“เฮ้ย สาวน้อยสีแดง! เธอมาที่นี่เพื่อขัดจังหวะมื้ออาหารของชั้นเหรอ?”
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมีอารมณ์ของเธอแย่ลงทันที เธอแสดงเขี้ยวของเธอและจ้อง
“นั่นใช่แล้ว! เธอได้เข้ามาในถิ่นชั้นโดยไม่ได้รับอนุญาต ดังนั้นมาสู้กับชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ! รอบนี้ ชั้นจะชนะ!” (โรซาลี)
“สาวน้อย ชั้นจะแสดงความต่างในประสบการณ์ให้เธอดู”
ทันทีที่พวกเธอพูดสิ่งนี้ ทั้งสองคนได้หายตัวไป
(…เทเลพอร์ต?) (มาโกโตะ)
มากกว่านั้น ไม่ร่าย
ผมจินตาการว่าผมสู้กับคนระดับนั้นไม่ได้จริงๆ
ในทันทีนั้น…เสียงของระเบิดดังขึ้นบนฟ้าข้างนอก
ดูเหมือนปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและโรซาลี-ซังได้สู้กัน
(อุว้าห์ พวกเธอยิงเวทมนตร์กษัตริย์อย่างต่อเนื่องเลย) (มาโกโตะ)
นั่นบ้าไปแล้ว
การต่อสู้ของปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและแม่มดสีแดงดำเนินต่อไปทั้งคืน
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord