151 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ปรากฏตัวในประเทศแห่งไฟ
เช้าของวันต่อมา
“…ในอนาคต ชั้นจะไม่หาเรื่องสู้กับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอีกแล้ว… ชั้นสำนึกมันอยางลึกซึ้ง; ลึกยิ่งกว่าวิหารทะเลลึก…” (โรซาลี)
โรซาลี-ซัง คุกเค่าคำนับ และห้อยหัวของเธอ ใจสลาย
(…ว้าว เธอได้ชนะแม่มดสีแดงอย่างสมบูรณ์แบบ) (มาโกโตะ)
ไม่มีแม้แต่รอยข่วนเดียวบนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
ยังไงซะ แต่เธอเป็นอันเดด ดังนั้นแผลของเธอจะรักษาทันทีนะ
“ทำไมเธอใช้กำลังเข้าหามากจัง…? แม้ว่าเธอผ่านชั้นไปในเรื่องพรสวรรค์อย่างเดียว”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะกอดอกของเธอในความโกรธเคือง และมองลงไปที่โรซาลี-ซัง
“…เฮ้อ หม่าม๊า…” (ลูซี่)
“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะกับหม่าม๊าของเธอไม่สนิทกันเหรอ?” (อายะ)
“มันแค่หม่าม๊าทำเธอเป็นศัตรูอยู่ฝ่ายเดียวน่ะ แม้ว่ามันเห็นได้ชัดว่าเธอเอาชนะไม่ได้” (ลูซี่)
ผมได้ยินการสนทนาของลูซี่และซา-ซัง
ลูซี่ไร้ความปราณีกับแม่ของเธอ
ฟูเรีย-ซังดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องนี้เลย เธอได้เกาคางของแมวดำ
“…คุห์ ชั้นจะจำนี่ไว้สำหรับครั้งหน้า” (โรซาลี)
“เธอ…เธอไม่สำนึกเลยซักนิด”
โรซาลี-ซังจ้องปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอย่างขมขื่น และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะถอนหายใจอย่างหนัก
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นนักเวทย์หมายเลขหนึ่งของทวีปจริงๆ
ผมได้มองพวกเธออย่างเหม่อลอย และเจ้าหญิงโซเฟียได้เข้ามาใกล้
“ฮีโร่ มาโกโตะ มันจะได้เวลาที่เราจะออกจากประเทศแห่งไม้แล้ว เราได้อยู่ที่นี่นานแล้ว” (โซเฟีย)
“เข้าใจแล้ว โซเฟีย” (มาโกโตะ)
ผมพยักหน้ากับคำพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย
ผมได้ฟื้นตัวแล้ว ดังนั้นผมเดาว่าเราควรจะมุ่งหน้าไปประเทศแห่งไฟ เกรทคีธ
“มากลับรถม้าไปสู่มักกาเรนกัน รถม้ามีเวทมนตร์ปัดป้องมอนสเตอร์อยู่บนมัน” (โซเฟีย)
“ใช่ มาไปเกรทคีธโดยใช้เรือบินในมักกาเรนเถอะ” (มาโกโตะ)
ในดินแดนของประเทศแห่งไฟ เห็นว่าไม่มีมังกรบิน
มีมังกรทรายระหว่างทาง แต่พวกมันเป็นพวกที่บินไม่ได้
“เดี๋ยว พวกเธอ”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะหยุดเรา
“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“อย่ากลับไปที่ฐานของผู้ใช้สปิริต-คุง ขุนนางประเทศแห่งแสงได้รอนายอยู่ที่นั่น”
“เก่ะห์” “เอ๋?”
ผมคิ้วขมวดใส่นั่น เจ้าหญิงโซเฟียปล่อยความตกใจออกมา
“มันไม่แปลก มันได้ถูกรู้กันแล้วว่าฐานของผู้ใช้สปิริต-คุงเป็นเมืองที่อยู่ขอบประเทศแห่งน้ำ ทางเลือกที่ดีที่สุดคือรอนายอยู่ที่นั่น”
“แต่นั่นมีปัญหานะ…” (มาโกโตะ)
เราใช้เรือบินไม่ได้ถ้าเราไม่กลับไปที่มักกาเรน
“เราควรทำยังไงดี?” (มาโกโตะ)
“ใช่…มันจะใช้เวลา แต่เราไม่มีทางเลือกนอกจากจะผ่านทางบกถ้างั้น…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียและผมมองหน้ากันแล้วครุ่นคิด
“ผู้ใช้สปิริต-คุง ชั้นมีวิธีที่ดี”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมองดูโรซาลี-ซังที่คุกเข่าคำนับอย่างมีความหมาย
“เห้ย สาวน้อยสีแดง ส่งพวกเขาไปที่นั่นด้วยเทเลพอร์ตระยะไกลสุดยอด”
“เอออ๋~ แต่ชั้นพาไปได้แค่ทีละคนนะ~!” (โรซาลี)
“งั้นใช้มันหลายครั้ง เธอมีมานาสูงอย่างไม่มีสาเหตุ ดังนั้นใช้มันเพื่อบางอย่าง”
โอ้ เราทำอย่างนั้นได้เหรอ?
ผมไปหาลูซี่แล้วกระซิบหาเธอ
“ลูซี่ มันโอเคที่จะขอแม่เธอสำหรับเรื่องนี้เหรอ?” (มาโกโตะ)
“ปรกติเธอตจะเห็นว่ามันน่าปวดหัวแล้วไม่ทำมันน่ะ แต่ด้วยที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะบอกให้เธอทำ ชั้นคิดว่าเธออาจจะทำ” (ลูซี่)
ลูซี่กระซิบกลับด้วย
ใช่ แต่ขอให้ฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งไม้ทำงานประหลาดแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกแย่นิดหน่อยนะ
แต่นี่มันช่วยเราได้จริงๆ
“ชั้นไม่อยากทำอ่ะ~!! นั่นมันปวดหัว! เธอทำมันสิ! เธอเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่และอะไรแบบนั้นนะ!”
“ชั้นไม่เหมือนเธอ ชั้นไม่มีที่ว่างให้ใช้มานาอย่างสิ้นเปลือง ชั้นต้องเตรียมตัวเองสำหรับการฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เอลฟ์อย่างพวกเธอมีมานาเหลือ ดังนั้นใช้มันเพื่อฮีโร่”
“ฮ่าาห์… ช่วยไม่ได้ แฟน-คุง เมื่อนายพร้อม ชั้นจะพานายไปที่นั่น” (โรซาลี)
“ข-ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนมันสรุปแล้ว
เรารีบเตรียมตัวออกเดินทาง
เราเสร็จการกล่าวคำลากับหัวหน้าหมู่บ้าน ฮีโร่ลมไม้แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง ออราเคิลแห่งไม้ฟลอน่า-ซัง และผู้คนของหมู่บ้านคานัน
“มาโกโตะ-โดโนะ มาเจอกันอีกครั้งในการเดินทางทางเหนือ! ครั้งหน้า มาสู้กับลอร์ดปีศาจด้วยกันเถอะ!” (แม็กซ์)
“ใช่ รักษาสุขภาพด้วยนะ แม็กซิมิเลี่ยน-ซัง” (มาโกโตะ)
ผมแลกเปลี่ยนการจับมือกับฮีโร่ลมไม้
การเก็บเกี่ยวผลผลิตหมายเลขหนึ่งครั้งนี้คือการสนิทกับแม็กซิมิเลี่ยน-ซัง
มือเขาหยาบและใหญ่
เทียบกับนั่น ของผมเหมือนของเด็ก
“พร้อมรึยัง? งั้น คนแรกจะเป็นลูซี่~” (โรซาลี)
“เออ๋ หนูก่อนเหรอ?” (ลูซี่)
“แม่-ซังของลู-จัง หนูโอเคที่จะเป็นคนแรก” (อายะ)
“ชั้นชอบไปคนสุดท้ายมากกว่า” (ฟูเรีย)
เมื่อผมมองไปที่โรซาลี-อยู่ กลุ่มได้สร้างเสียงเกี่ยวกับอันดับการเทเลพอร์ต
แต่ผมคิดว่าตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันของเจ้าหญิงโซเฟียไปก่อนได้นะ
ทั้งหมดเพราะเขาต้องไปที่นั่นมาบางเวลาแล้ว
อ้าา ลูซี่ได้ถูกพาไปก่อน
(โอเค ชั้นควรจะเตรียมตัวเองสำหรับการเดินทาง) (มาโกโตะ)
◇◇
“นั่นคนสุดท้าย…” (โรซาลี)
โรซาลี-ซังพูดนี่อย่างอิดโรย
เธอมีถุงอยู่ใต้ตา
เธอน่าจะใช้เทเลพอร์ตมากจนมานาเธอเหลืออยู่น้อยมาก
…เธอโอเคมั้ย?
“โรซาลี-ซัง ขอบคุณมากครับ” (มาโกโตะ)
“อาา ชั้นถูกรีดหมดเลย~ เวรเอ้ย ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่นั่น ชั้นจะไม่แพ้ครั้งหน้า!” (โรซาลี)
พูดสิ่งนี้ วงกลมเวทมนตร์ปรากฏขึ้นรอบโรซาลี-ซัง
จำนวนของวงกลมเวทมนตร์มากกว่าหลายครั้งอื่นที่เธอในเทเลพอร์ตก่อนหน้า
(วงกลมเวทมนตร์ต่างออกไปเหรอ?) (มาโกโตะ)
“โรซาลี-ซัง คุณจะไปไหน? วงกลมเวทมนตร์นั้น…ต่างจากอันที่ใช้ก่อนหน้า?” (มาโกโตะ)
“เอ๋? หม่าม๊า แม่จะไม่กลับไปที่หมู่บ้านเหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่ตอบสนองกับคำพูดผม
“อ่ะร้า แฟน-คุง นายเก่งนี่ นายน่าจะดูวงกลมเวทมนตร์ ชั้นจะไปที่ {ดวงจันทร์} เพื่อฝึกอีกครั้ง! เพราะทั้งหมดชั้นยังไม่ไปถึงปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เลย
“อ-อืม…ก่อนจะท้าทางปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ ชั้นอยากให้คุณร่วมมือกันในการปราบลอร์ดปีศาจในการเดินทางทางเหนือนะ…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพูดอย่างประหม่ากับโรซาลี-ซังที่ควงแขนของเธอ
จริง! นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาสู้กันเอง
“อ้าา ที่พ่อพูด ใช่มั้ย? ครึ่งปีหลังนายจะไปหาเรื่องสู้ที่ทวีปปีศาจ ใช่มั้ย? โอเค ชั้นจะเข้าร่วมด้วย ดันนั้นทิ้งลอร์ดปีศาจไว้ให้ชั้นปราบนะ โอเคมั้ย?!” (โรซาลี)
พูดสิ่งนี้ โรซาลี-ซังหายไปด้วยเทเลพอร์ต
ช่างเป็นคนที่อิสระ
เอาเรื่องนั้นไว้ก่อน เราได้มาถึงประเทศแห่งไฟ เกรทคีธ
คนที่นี่คือ ลูซี่ ซา-ซัง ฟูเรีย-ซัง (แมวดำอยู่บนไหล่ของเธอ) เจ้าหญิงโซเฟีย และคนคุ้มกันของเธอ
“เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง! นี่คือเกรทคีธ หือห์!” (อายะ)
ด้วยคำพูดของซา-ซัง ผมมองไปรอบๆเมืองหลวงของประเทศแห่งไฟ กามูรัน
มันเป็นเมืองที่สีขาวทั่ว
อาคารสร้างมาจากอิฐที่ทำให้แห้งโดยแสงแดด
เสื้อผ้าที่คนใส่ส่วนใหญ่เป็นสีขาว
มีหลายคนที่ผิวเข้ม
(มันเหมือนโลกอาหรับการคืน…) (มาโกโตะ)
ภาพที่ทำให้ผมนึกถึงที่เรียกว่าตะวันออกกลางในโลกของเรา
และที่สุดของทั้งหมด…
(มันร้อน…) (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกว่าอุณหภูมิมันใกล้กับ 40°เซลเซียส
แม้ว่าความใกล้เส้นศูนย์สูตรมันไม่ควรจะต่างกับประเทศแห่งน้ำ…
ความต่างเห็นได้ชัดว่าเนื่องจากพลังของเทพธิดาแห่งไฟ โซล-ซามะ
เกรทคีธเป็นประเทศเขตร้อน
ผมชอบให้มันร้อนมากกว่า
ผมตั้งโล่งจิตไปที่ 99% มันไม่กวนใจผมมาก
ปัญหาคือ…
(…ไม่มีสปิริตน้ำเลยซักนิด) (มาโกโตะ)
เมื่อผมรู้เกี่ยวกับภูมิอากาศของเกรทคีธในวิหารแห่งน้ำ ผมมีความรู้สึกว่ามันจะเป็นบางอย่างแบบนั้น
ดูเหมือนผมจะไม่มีประโยชน์มากในประเทศนี้
ผมถอนหายใจเล็กๆ
“โซเฟีย-ซามะ ขั้นตอนในการเข้าประเทศได้เสร็จแล้วครับ”
ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันมาอย่างเสียงดัง
มันจะแย่ถ้าเราเข้าอย่างผิดกฎหมายในเมืองหลวงด้วยเทเลพอร์ต ดังนั้นเราเลยทำตามขั้นตอนในส่วนนั้น
แต่โรซาลี-ซังพูดว่า ‘เอ๋? แต่ชั้นได้เข้าไปตามใจตลอด และออกมาตอนที่ชั้นต้องการนะ?’
ผมสงสัยว่าที่ไหนที่เธอลืมสามัญสำนึกไป
“งัน ไปที่โรงแรมที่ชั้นใช้ประจำกันเถอะ ฮีโร่มาโกโตะ นายมีการติดต่อกับเพื่อนของนาย ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)
“ใช่ เมื่อผมบอกฟูจิ-ยัง เขาพูดว่าเขาได้อยู่บนทางมาที่นี่” (มาโกโตะ)
ผมติดต่อฟูจิ-ยังด้วยอุปกรณ์เวทมนตร์สื่อสาร
มันดูเหมือนฟูจิ-ยังมีธุระอยู่ในประเทศแห่งไป ในจังหวะเวลาที่ดี
เห็นได้ชัดว่าเราเจอกันได้ใน 2-3 วัน
เราอยู่ในโรงแรมเดียวกับเจ้าหญิงโซเฟียจนถึงตอนนั้น
“มันร้อน มาขยับกันได้แล้ว” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังได้เช็ดเหงื่อด้วยมือของเธอ
เสื้อผ้าของเธอกระเซิงนิดหน่อย และเธอได้กระพือในบริเวณอกเพื่อส้างลม
แต่ละครั้งที่เธอพัดเสื้อผ้าเธอ หน้าอกมีเสน่ห์ที่ประณีตออกมาจากการกระตุ้นความต้องการ
“““……”””
ชายที่ผ่านไปทั้งหมดได้หยุดเท้าของพวกเขาและได้จ้องมา
เราเด่น
“ลู-จัง เธอโอเคมั้ย?” (อายะ)
“มันร้อน… อออุ ผิวของอายะเย็นอ่ะ…” (ลูซี่)
ลูซี่ที่ทนความร้อนไม่ได้ ได้ถูกอุ้มไว้ที่หลังของซา-ซัง
เราควรเดินอย่างรวดเร็ว
เอาเดินทางไปที่โรงแรม
บนทางไป เราได้ถูกสอนเกี่ยวกับประเทศแห่งไฟโดยเจ้าหญิงโซเฟีย
ประเทศแห่งไฟเป็นประเทศทางทหารที่ส่งทหารออกไปบนการเรียกร้องของประเทศอื่น
แผ่นดินไม่เหมาะกับการเกษตรกรรม แต่การล่าและการจับปลาเห็นได้ชัดว่ารุ่งเรือง
พวกเขาได้มีความแข็งแกร่งในการแลกเปลี่ยนด้วย
ตอนนี้มีคนมากมายในเมืองหลวง
เหตุผลสำหรับนั่นเห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ ที่จะเกิดในอีกไม่นาน
ผู้ชนะของการแข่งขันศิลปะการต่อสู้จะเป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแห่งไฟ และได้ถูกสัญญาการปรนนิบัติอย่างดีที่สุด 1 ปี
(มีความต่างระหว่างประเทศมากมายจริงๆ) (มาโกโตะ)
ผมได้ยินการพูดของเจ้าหญิงโซเฟีย และดูเมืองด้วยผู้เล่นอาร์พีจี
และจากนั้น หลังจากซักพัก เวลาที่เราพักกันซักครู่
เจ้าหญิงโซเฟียและสาวๆได้ดื่มน้ำผลไม้เย็นๆจากร้านค้า
ผมได้อยู่ไกลไปอีกหน่อย ค้นหาสปิริตน้ำ
…ใช่ ไม่เจอเลย
แค่ตอนนั้น…
*กิ้นนนน*
การเตือนของตรวจจับได้ดัง
(เอ๋? แต่เราอยู่กลางเมืองนะ?) (มาโกโตะ)
ตรวจจับได้ดังกระทันหัน แต่ผมบอกตำแหน่งของศัตรูไม่ได้
“ร-ระวัง! ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)
ผทได้ถูกจับโดยซา-ซังและได้พาไปจากตำแหน่งเดิมของผมในทันที
ทันทีต่อมา…
*《บั่ม!》*
ที่ที่ผมได้เดินอยู่เมื่อกี้นี้ บางอย่างหนักๆได้ลงมา สร้างเสียงเหมือนฟ้าผ่า กลุ่มของควันได้ขึ้นมา
ร-ระเบิด?!
การโจมตีของผู้ก่อการร้าย?!
แต่เมื่อกลุ่มควันได้สงบ เงาของบางคนได้ปรากฏขึ้น
คนได้หล่นลงมา?
“…อา มันได้ถูกหลบได้ อย่างที่คาดกับฮีโร่-ซามะที่กำจัดลอร์ดปีศาจ”
คนที่พูดนี่ด้วยน้ำเสียงที่เล่นบทโง่คือผู้หญิง
ผิวเข้ม ผมดำเงา ตาที่แคบเหมือนแมวกินเนื้อ ตัวที่บางและมีกล้ามของนักรบผู้หญิง
เธอได้ใส่อุปกรณ์ที่น้ำหนักเบา แต่ไหล่และขาเธอได้เปิดเผยเนื้อ
อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าผมไม่รู้สึกว่าเธอขาดการป้องกัน ต้องเป็นเพราะว่าออร่าจำนวนมหาศาลที่ผมรู้สึกรอบตัวเธอ
“ยินดีที่ได้รู้จัก… ชั้นเป็นฮีโร่ไฟ โอลก้า โซล ทาลิสเกอร์…”
ด้วยตาที่ทำให้ผมสงสัยว่าเธอดูอะไรกันแน่ คนโจมตีแนะนำตัวเธอเองด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหิน
“เฮ้…อยากสู้ถึงตายไปกับชั้นมั้ย?” (โอลก้า)
ผู้หญิงปากกลายเป็นเสี้ยวพระจันทร์
คนอันตรายได้ปรากฏ!
ขอบคุณสำหรับเงิน 10 บาท
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord