“ถ้างั้นปล่อยให้มันเป็นไปตามนั้นก็แล้วกันครับ….”
ผมพูดกับมิร่าขณะที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ
หลังจากการ ‘สารภาพ’ อย่างกะทันหันของผมจบลง เราก็นั่งตรงข้ามกันในขณะที่เราคุยกันอย่างใจเย็น ในขณะที่ผมพูดติดตลกระหว่างพูดคุยกันและทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย สิ่งต่างๆ ค่อนข้างอึดอัดแต่หลังจากเราเริ่มคุยกัน เรื่องระหว่างเราก็เริ่มคลี่คลาย ใช้เวลาไม่นานพวกเราก็ทำตัวเป็นปกติกัน
“แล้วเกรซเป็นยังไงบ้าง?”
มิร่าถามขึ้นมา
ผมยิ้มอย่างน่ารักก่อนจะตอบกลับเธอ
“แม่สบายดีครับ ดูเหมือนแม่จะเจอพวกเพื่อนเก่าหน่ะครับ นี่ก็นานมากแล้วที่แม่มีเวลาว่างแบบนี้และดูเหมือนเธอจะสนุกกับมันด้วยครับ”
“จริงสิ ตั้งแต่พ่อเธอจากไป เกรซก็ไม่เคยได้พักผ่อนเลย ฉันดีใจนะที่ได้เห็นเธอลดความรับผิดชอบลงบ้าง”
มิร่าผงกหัวพูด เธอเห็นว่าเกรซดีขึ้นกว่าเดิมมาก เธอเปล่งประกายด้วยพลังงานและความสุข เธอดูเหมือนวัยรุ่นที่กำลังมีความรัก
มิร่าสงสัยและเคยถามเกรซเรื่องนี้มาแล้ว แต่เกรซก็ตอบกลับได้อย่างใจเย็นและสยบความสงสัยทั้งหมดของมิร่าได้
“ใช่ครับ”
ผมตอบ
ในไม่ช้าความเงียบก็เข้ามาระหว่างเราขณะที่เรามองหน้ากัน ความรู้สึกเคอะเขินก็เริ่มแผ่ขยายออกไปเมื่อเวลาผ่านไป
เมื่อมองไปที่นาฬิกาแล้วผมก็พูดขึ้นมา
“เย็นป่านนี้แล้ว ไม่ใช่ว่าน้ายุ่งอยู่เหรอครับ?”
เมื่อเห็นว่าผมกำลังหาทางออก มิร่าก็พยักหน้าขณะที่เธอพูด
“อ๊ะจริงด้วย ทำไมเราไม่ค่อยมาเจอกันอีกทีในวันพรุ่งนี้หล่ะ?”
“แน่นอนครับ ผมไม่ปฎิเสธอยู่แล้วครับ”
ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปที่ประตู มิร่าเองก็ตามผมมาเช่นกัน ขณะที่ผมกำลังเอื้อมมือไปที่ประตู ผมก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว
มิร่าแปลกใจที่ไม่ทันได้โต้ตอบอะไรและถูกผมจูบที่แก้มเธอเบาๆ ก่อนผมจะวิ่งหนีออกจากประตูไป
“เจอกันพรุ่งนี้นะครับน้า!”
เหลือแต่เสียงพูดของผมที่ลอยมาเท่านั้น พร้อมกับมิร่าที่ประหลาดใจ ซึ่งทำได้เพียงส่ายหัวให้กับความแก่แดดของผม
ไม่กี่นาทีต่อมาผมก็เดินกลับมาถึงที่คฤหาสน์หลักของตัวเอง ตอนนี้ก็ค่ำแล้วและผมยังไม่ได้ทานอาหารกลางวันเลย ด้วยการเทเลพอร์ตอย่างรวดเร็ว ผมก็กลับมาถึงคฤหาสน์ของตัวเอง ขณะที่เดินอยู่ผมก็ปลดการปลอมตัวของตัวเองออก
เมื่อเข้าไปในคฤหาสน์แล้วผมก็คุยกับเมดคนหนึ่งซึ่งเธอบอกว่าเอลด้ากำลังรอผมอยู่ที่ห้องอาหารและดูเหมือนว่าคนอื่นๆ ที่เหลือส่วนใหญ่จะออกไปทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว
ผมกลับไปที่ห้องของตัวเองที่ซึ่งตอนนี้ทุกอย่างสะอาดเรียบร้อยดีแล้ว ผมเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะเดินไปที่ห้องอาหาร จิตใจของผมหมกมุ่นอยู่กับเซอร์ไพรส์ที่เอลด้าเตรียมไว้ให้ผม
เมื่อมาถึงห้องอาหารแล้ว เหล่าเมดก็เปิดประตูและเมื่อผมเห็นสิ่งที่รออยู่ที่นั่น ผมก็เข้าใจว่าเอลด้าเตรียมเซอร์ไพรส์ อะไรไว้ให้ ผมเข้าไปข้างในและเห็นว่าเอลด้ากำลังนั่งคุยกับสาวๆ อีก 3 คนอยู่
คนที่นั่งใกล้เอลด้าที่สุดมีผมและตาสีแดงเข้ม ผิวของเธอซีดจนดูเหมือนไม่ได้เจอแสงแดดมานาน ผู้หญิงคนนี้อายุน่าจะประมาณ 16 ปี ใบหน้าของเธอมีเสน่ห์ ดวงตาสีแดงเพลิงของเธอเต็มไปด้วยความสูงส่งและแฝงความเย่อหยิ่งเอาไว้ ร่างกายของหญิงสาวได้รับการพัฒนาอย่างดีเนื่องจากมองเห็นโครงร่างที่จางๆ ของร่างกายของเธอได้จากชุดของเธอ
เมื่อไหร่ก็ตามที่เธออ้าปาก จะสามารถเห็นเขี้ยวแวมไพร์อันแหลมคมของเธอได้ เมื่อเห็นเธอแล้วผมนั้นไม่มีข้อมูลมากนักเพราะเธอไม่ใช่เป้าหมายในการจีบ แต่ผมรู้ดีถึงสถานะของเธอ ไนล่า แดร๊กคูล่า ลูกคนสุดท้องของราชาแวมไพร์และเป็นเด็กที่เอาแต่ใจที่สุด ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับเธอในตอนที่ผมกำลังศึกษาเกี่ยวกับตัวละครสำคัญๆ อยู่
ตอนนี้สายตาของผมหันไปหาเด็กผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เอลด้า เธอมีผิวสีฟ้าอ่อนกับดวงตาสีเฮเซลนัทที่เปล่งประกายด้วยความกระตือรือร้น แม้ว่าเธอจะมีสัดส่วนที่ชัดเจนมาก มีเขางอกออกมาเหมือนแพะ 2 เขาจากศีรษะของเธอ เธอค่อนข้างสวยด้วยผมสีฟ้าเปล่งประกายของเธอ ซึ่งทำให้เธอดูเหมือนนางฟ้า
ผมจำผู้หญิงคนนั้นได้เพราะเธอเป็นเป้าหมายในการจีบ แม้ว่าจะเป็นผู้เยาว์ก็ตาม แต่ผมไม่มีข้อมูลอะไรมากเกี่ยวกับเธอ สิ่งเดียวที่ผมรู้คือเธอมาจากแดนปีศาจที่อยู่ในกลุ่มปีศาจสันโดษ ในเกมที่ผมไม่เคยลองจีบเธอ ดังนั้นผมจึงไม่สามารถเข้าใจเกี่ยวกับเธอได้มากนัก สิ่งเดียวที่ผมรู้คือชื่อของเธอคือ ลาโนร่า มัลตีเอเวอร์
สายตาของผมจับจ้องอีกครั้งเมื่อมองไปที่เด็กสาวขี้อายที่นั่งใกล้ๆ กับไนล่า เด็กสาวคนนี้ก็ดูเหมือนจะอายุประมาณ 16 ปี ด้วยผมสีเขียวและสีน้ำเงินที่เข้าชุดกัน ผมของเธอถูกปล่อยลงมาจนถึงเอวของเธอซึ่งดูสวยงาม ดวงตาของเธอเป็นสีดำสนิทในขณะที่เธอมีตาที่สามที่ระหว่างคิ้วของเธอซึ่งเป็นสีแดงเข้มและมีสีดำเล็กน้อย
ความแตกต่างกันของเธอไม่ได้ทำให้เธอดูแย่ อันที่จริงมันเพิ่มความสวยงามที่ไม่ลงรอยกัน บวกกับหน้าตาขี้อายที่น่ารักของเธอก็เป็นที่ต้อนรับเสมอ รูปร่างของเธอเพรียวบางและเล็ก ด้วยสัมผัสแห่งความงามที่แปลกใหม่ เธอเป็นเป้าหมายในการจีบอีก 1 คนซึ่งแตกต่างจากเป้าหมายอื่นเนื่องจากเธอมีชื่อเสียงว่าไม่สามารถพิชิตได้ เหตุผลคืออะไรงั้นเหรอ? นั่นก็เพราะเธอกลัวผู้ชายและไม่ยอมคุยกับพวกเขาไงหล่ะ
มันง่ายมาก….ในเกมเมื่อใดก็ตามที่มีใครเข้ามาใกล้เธอ พวกเขาจะถูกผลักให้ถอยหลังและไม่สามารถแม้แต่จะคุยกับเธอได้ มีการร้องเรียนมากมายไปยังบริษัทเกมโดยบอกว่ามันไม่ยุติธรรม แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนอง ในที่สุดทุกคนก็ยอมแพ้กับความงามที่แปลกใหม่นี้ จากที่ผมจำได้รู้สึกว่าเธอจะชื่อ นาตาเลีย เบฟูเรซ มิลาซ
สถานะของเธอนั้นไม่เป็นที่รู้จัก เนื่องจากในเกมไม่ได้ระบุเอาไว้และแม้กระทั่งที่นี่ ตัวตนที่แท้จริงของเธอก็ยังคงเป็นปริศนา ไม่มีใครรู้อย่างแท้จริงว่าภูมิหลังที่แท้จริงของเธอคืออะไร
ผมมีเบาะแสเกี่ยวกับภูมิหลังที่แท้จริงของเธอ ตอนนี้ยังเป็นที่สงสัยอยู่ แต่ผมแน่ใจ 70% ว่าผมคิดถูก ตอนนี้ผมแค่ต้องดูว่ามันจะเป็นอย่างไร
ทันทีที่ผมเข้าไปในห้อง สาวๆ ก็หยุดพูดคุยกัน สำหรับผมใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีในการมองพวกเธอทั้งหมด
ขณะที่ผมเข้าไปในห้อง สายตาของหญิงสาวทั้ง 4 คนก็จับจ้องมาที่ผม เมื่อเห็นหน้าผมครั้งแรก บางคนก็แปลกใจ ในขณะที่บางคนมีปฏิกิริยาโต้ตอบที่แตกต่าง
ใบหน้าของเอลด้าสว่างขึ้นด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่ไนล่าหันมามองผม ดวงตาที่สูงส่งของเธอมองมาที่ผมด้วยความสนใจ เธอสูดจมูกเสียงดังโดยไม่รู้ตัวและเลียริมฝีปากของเธอ ขณะที่มองมาที่ผม ตาของลาโนร่าเปลี่ยนตื่นเต้นขณะที่เธอมองผมขณะกลับหัวอยู่ สำหรับนาตาเลียเธอมีปฏิกิริยาที่น่าสนใจที่สุด
เด็กสาวขี้อายที่แทบไม่มองผู้ชายตอนนี้กำลังมองมาที่ผมด้วยดวงตาทั้ง 3 ของเธอที่เบิกกว้าง ใบหน้าของเธอดูมีมนต์สะกดขณะที่เธอเอาแต่จ้องมองมาที่ผม มันดูราวกับว่าเธอกำลังหลงทาง
‘อืมมม น่าสนใจ…’
ผมคิดขณะเดินไปที่โต๊ะอาหาร
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต