157 การรุกรานขออาณาจักรมอลต์ ① ข้ามพรมแดน
—————————————————————
【–มุมมอง บุคคลที่สาม/มอลต์–】
ใกล้พรมแดนโกลโดเนีย-มอลต์
「ฮะฮ่า! ศัตรูแม่งแน่นอนเลยว่าไม่มีเงื่อนงำว่าเรามา! มันเส้นตรงไปราเฟนเลยสัตว์!」
「…….ไม่มีสัญญานของยามเลย ไมใช่ว่านี่มันหมายถึงพวกแม่งรู้แล้วว่าเรามาอ๋อไงวะสัตว์?」
「เงียบไอเหี้ย! ถ้าพี่แค่ดู งั้นไปอยู่ข้าหลังไปไอสัตว์ เกะกะเว้ยไอเหี้ย」
กองทัพอาณาจักรมอลต์ มีกองทัพของทหาร 10,000 คน เดินหน้าช้าๆผ่านพรมแดน โดยไม่ได้เจอกับการต่อต้านแม้แต่น้อย มีหอสังเกตการณ์สำหรับวัตถุประสงค์ไว้เฝ้าดู และมีเต็นท์เล็กๆบนฝั่งพรมแดนของโกลโดเนีย แต่มันดูเหมือนทั้งบริเวณ ถูกยืนยันแล้วว่าไม่มีคน
「เพราะไม่มีศัตรู ไม่ใช่เราเร่งอะไรๆได้หรอสัตว์?!? ถ้าเราไม่รีบแล้วไอ้เหี้ยนั่นมันกลับมาล่ะก็……」
「ถ้าลอร์ดฮาร์ดเลตต์กลับมา งั้นมึงจะถูกฆ่าในพริบตาไอควาย」
「กูไม่อยากได้ยินมุขห่วยแตกของมึงไอเหี้ย ไปอยู่ข้างหลังไป๊ชิ่ว!!」
พาโบลและฮิลาริโอตะโกนใส่กัน แต่เพราะทหารส่วนใหญ่ เป็นทหารอาสาที่มารวมกันชั่วคราว พวกเขาไม่ได้ฝึกมาดี และไม่ว่าคุณจะพยายามเร่งพวกเขาแค่ไหน พวกเขาจะไม่สามารถเพิ่มความเร็วมากมาย กองทัพอาณาจักรมอลต์ คลานไปข้างหน้า ในความเร็วหอยทาก
ในท้ายที่สุด พวกเขาเห็นหมูบ้านเล็กๆ บนทางไปเป้าหมายของเขา
「โอออ้ กูเห็นหมู่บ้านเว่ยสัตว์! จัดม่ะ มาเริ่มอะไรโดยการขยี้หมูบ้านกระจอกนั้นเพื่อยกกำลังใจของพวกมึงแม่งเลยสัตว์เอ้ย」
บนคำสั่งพาโบล ทหารชักดาบ และมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้าน แต่ไม่มีเสียงปะทะและตะโกนสามารถได้ยิน และทหารกลับมาโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
「เกิดอะไรขึ้นวะสัตว์!? รีบเข้าแล้วทำให้หมู่บ้านเละดิวะสัตว์……」
「ด้วยความเคารพทั้งหมดเซอร์ ไม่มีซักคนอยู่ในหมู่บ้าน มันไร้ประชากร」
「อะไรวะ?」
พาโบลควบม้าไปข้างหน้า เข้าหมู่บ้าน เปิดประตูตามด้วยประตูของแต่ละบ้าน แต่เจอแค่หมาจรจัดมาดมไปทั่ว ขณะที่เขาผ่านบริเวณไป
「มันไร้ประชากร……อย่าบอกนะ ว่าเค้ารู้เกี่ยวกับเรา?」
「พูดเรื่องอะไรวะตอนนี้……」
เขาคุ้ยไปทั่วบ้าน ในความหวังว่าอย่างน้อยก็ต้องเจอเสบียง แต่ไม่มีอาหารทั้งคนทั้งม้า ที่ไหนเลย
「งั้นพวกแม่งก็เอาเสบียงไปหมดแล้ว……ขี้โกงชิบหายเลยว่ะเหี้ยเอ้ย」
อย่างเป็นธรรมชาติ กองทัพอาณาจักรมอลต์ ขนอาหารมาจำนวนหนึ่ง แต่เพราะการเดินทางที่ยาวนานพวกเขากินอาหารสำรองอย่างเร็ว ในความคิดที่พวกเขาจะเติมเสบียงพวกเขาได้ โดยการโจมตีหมู่บ้านขณะที่พวกเขาเดินหน้ามา
มอลต์เป็นประเทศเล็กๆ ดังนั้นพวกเขาส่งเสบียงอาหารออกมาสู่แนวหน้าที่กองทัพเขาอยู่ เหมือนโกลโดเนียไม่ได้
「อย่างน้อยเราก็ได้น้ำถ้างั้น……」
น้ำนั้นหนักที่จะขนมา ดังนั้นมันคาดว่าจะเติมเสบียงที่จุดต่อสู้
「มีสองที่ที่น้ำตั้งอยู่ในหมู่บ้าน — หนึ่งที่ตรงกลางหมู่บ้าน และหนึ่งที่ข้างนอก」
「แยกกันแล้วใช้พวกมันสัตว์ เราจะไปหลังจากนั้นทันที」
บ่อน้ำที่ตั้งอยู่ตรงกลางหมู่บ้านเล็กๆ ไม่เพียงพอที่จะสนับสนุนกองทัพของทหารหลายพัน พวกเขาโชคดีที่เจออีกบ่อในบริเวณที่กว้างกว่า
「ไอ้ลูกกระหรี่เอ้ย เมื่อเติมน้ำแล้ว เผาหมู่บ้านแม่งเลย!」
「ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนถ้ามึงทำบางอย่างที่ไม่มีความหมายหรอกไอควาย」
「หุบปากน่าไอเหี้ย!! มีขอทานสกปรกๆอยู่ตรงนั้นสัตว์ ดังนั้นให้บางคนไปถาม ว่ามีทางลัดหรือบางอย่างอยู่นี่มั้ย!」
กองทัพอาณาจักรมอลต์เดินหน้าของพวกเขาต่อ
—————————————————————
【–มุมมอง บุคคลที่สาม/ทริสตัน–】
ซานโดร่า ฐานป้องกัน
「กอททัพมอลต์ได้มาถึงหมู่บ้านปีโป้ครับ」
「หืม พวกเค้าช้ากว่าที่คาดไว้สามวัน」
ทริสตันจ้องแผนที่ ระหว่างที่จิบชา ทหารรอบๆเขามองอย่างไม่สบายใจ แต่ไม่ได้ส่งเสียงบ่นของพวกเขาออกมาดังๆ คนนี้ถูกตัดสินใจ โดยตัวลอร์ดศักดินาเอง ดังนั้น ถ้าพวกเขาไปขวางทางทริสตัน บางอย่างน่ากลัวอาจจะเกิดขึ้นกับพวกเขาตอนหลัง
「ตามแผน เมืองตามถนนถูกนำคน อาหารและอาหารม้าออกหมด นายทำตามที่ชั้นบอกเรื่องบ่อน้ำมั้ย?」
「ครับ น้ำปุ๋ยหมักได้ถูกเทลงไปในบ่อที่ขุดนอกหมู่บ้านระหว่างทางมาขอพวกเขาแล้วครับ」
「มันสกปรก แต่พวกเค้ามีจำนวนกองกำลัง 10 เท่า ดังนั่นมันช่วยไม่ได้ แล้วก็ดูแลเรื่องป้ายบอกทางมาราเฟนยัง?」
「เยสเซอร์ ป้ายในหลายที่ถูกหัน สายลับที่แต่งตัวเป็นขอทาน ก็วางกำลังอยู่ในหลายตำแหน่ง เพื่อนำพวกเค้าไปภาคที่ชนบทมากที่สุดเท่าที่ทำได้……แต่การเปลี่ยนป้ายมันจะนำศัครูไปผิดทางจริงๆเหรอ?」
「ยังไงซะ ศัตรูต้องเป็นไอโง่ตัวจริงถ้ามันมีผลดีๆ」
ทหารห่อไหล่ในความผิดหวัง
「แตมันไม่เป็นไรหรอก เปลี่ยนป้ายมันเป็นงานห้านาทีของสองคน มันไม่ได้ใช้ความพยายามมากเลยซักนิด และถ้าจริงๆแล้วมันได้ผล มันเป็นบางอย่างที่เราดีใจได้」
จากนั้นทริสตันใส่ที่คั่นหนังสือ ระหว่างหน้าหนังสือของเขา
「มันได้เวลาที่จะส่งทหารไปบ้างแล้วเหมือนกัน」
「ในที่สุดมันก็ได้เวลาศึกตัดสินแล้วเหรอครับ?」
「มันไม่ใช่อะไรแบบนั้นเลยซักนิด การเผชิญหน้ากับทหาร 10,000 ซึ่งหน้าด้วยแค่ 1000 มันบ้าไปแล้ว เราจะทำตามแผน และแบ่งไปในกลุ่ม 50 แต่ละกลุ่ม การเคลื่อนไหวของพวกเค้าช้า ดังนั้น พวกเค้าจะไม่สามารถตามเราได้ ถ้าเราเลือกภูมิประเทศที่ซับซ้อนเพื่อสู้」
「ฮ่าาา……แต่การแยกเป็นจำนวนเล็กๆเท่านั้นจะ……」
รวมกองกำลังในที่เดียว เป็นกลยุทธ์พื้นฐาน ตั้งแต่สมัยโบราณ ดังนั้นการกระจายกองทัพที่เล็กอยู่แล้ว เห็นได้แค่เพียงการกระทำที่ไม่ไตร่ตรองอย่างไม่น่าเชื่อ
「มันจะไม่เป็นไร ชั้นไม่มีเจตนาจะกำจัดศัตรูซึ่งหน้า ถ้าเราหยุดพวกเค้าจากการเคลื่อนไหวได้ เสบียงของพวกเค้าจะหมดไป และถ้าเรามีเวลาพอเคานต์จะกลับมา และจากนั้น เรานั่งผ่อนคลายแล้วอ่านหนังสือได้」
ทริสตันสส่งเอกสารที่มีโครงสร้างของบริเวณ ที่เขียนถึงตำแหน่งที่แต่ละทีมจะซ่อน ทิศทางและเส้นทางของการรุกรานของศัตรู และเส้นทางการหนีหลังจากโจมตีของทีม และ ข้อมูลอื่นๆแบบละเอียด
「สำหรับตอนนี้ แค่ช่วยทำตามเอกสารนี้ที ถ้าสถานการณ์เปลี่ยน ชั้นจะส่งผู้ส่งสาส์นอีกคน……อาา มันดีมากที่สามารถใช้ผู้ส่งสาส์นได้」
ทหารชะงักเล็กน้อย แต่ตอนหลังรู้สึกโล่งใจ เมื่อพวกเขาคิดว่าที่คนๆนี้ ถูกเลือกโดยลอร์ดศักดินาได้อย่างไร
「งั้น ทริสตันซามะจะไม่ไปจากตำแหน่งนี่เหรอครับ?」
「เหมือนที่ว่า ชั้นขี่ม้าไม่ได้ ชั้นเหวี่ยงอาวุธก็ไม่ได้ และชั้นจำได้ ว่าบาดเจ็บหนัก หลังจากที่สู้กับกระต่ายป่าเมื่อชั้นยังเด็ก ชั้นเลยตัดสินใจว่าจะไม่สู้อีกแล้ว」
สีหน้าของทหาร เริ่มหม่นหมองอีกครัง
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
แม่น้ำเทียรี่เหนือ ชายฝั่งตะวันออก แคมป์โกลโดเนีย
「อาณาจักรมอลต์เดินหน้าไปไกลแค่ไหน?」
「จากผู้ส่สาส์น พวกเค้าอยู่ที่จุดนี้ อย่างไรก็ตาม มีเวลาที่ต่างกันเพราะระยะทางของพวกเขา มันอาจจะไม่แม่นยำที่สุด」
「อื้ม……」
ตำแหน่งที่ถูกบอกโดยไมล่า เป็นทางใต้ของพรมแดน แต่นั่นเป็นข้อมูลของเมื่อสี่วันที่แล้ว เธอคิดถึงความเร็วการเดินทัพของพวกเขามาจนถึงตอนนี้ และคาดคะเนสรุปว่าพวกเขาน่าจะไม่ได้ผ่านพรมแดนมามาก
หลังจากที่ได้รับการแจ้งของการเดินทางของอาณาจักรมอลต์ ผมแจ้งอีริชด้วยกัน กับปล่อยลีโอโพลต์ให้รับมือกับโอโดรอส และออกเดินทางด้วยกองทัพของผม มันอาจจะเป็นงานครึ่งๆกลางๆ ในงานผู้บัญชาการเหล่า แต่ดินแดนของผม ก็เป็นส่วนหนึ่งของโกลโดเนีย ดังนั้นมันไม่แปลกที่จะให้ความสำคัญกับการการกระทำที่ชัดเจนว่ารุกราน ของอาณาจักรมอลต์ มากกว่าจัดการกับการสรุปสงครามมากราโด
ผมนำกองทัพส่วนตัว และหน่วย 15,000 ที่ผมยืมมากับผม กลับไปที่บ้านเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่ข้ามแม่น้ำ มันก็ใช้เวลาซักพักอย่างเลี่ยงไม่ได้แล้ว
「ชั้นบินกลับไปได้ในพริบตาเลย……」
「ศัตรูมีทหาร 10,000 พวกกเค้าน่าจะคาดถึงการเสริมกำลังในราเฟน ดังนั้นถ้าแค่พี่ลอร์ดฮาร์ดเลตต์กลับไป จริงๆแล้วกำลังใจจะไปอีกทาง」
ผมปล่อยลีโอโพลต์ไว้ในโอโดรอส ดังนั้น ไมล่า ถูกแต่งตั้งให้เป็นรองผู้บัญชาการสูงสุดชั่วคราวข้างผม ซีเลียไม่มีความมสุขกับนี่อย่างมากมาย และปล่อยหัวเราะหึหึออกมา เธอได้ทำมันเก่งขึ้นนะหลังๆ แต่ยังมีรูมากมายที่ต้องเติมเต็ม ไมล่าก็มีประสบการณ์มากกว่าแน่นอน
「ถ้าเป็นความเร็วนี้ มันจะใช้มากกว่าสองอาทิตย์ ถ้าแค่ม้าควบไปข้างหน้า พวกเขาไปถึงเป้าหมายได้ในหนึ่งอาทิตย์」
「แน่นอน เราจะดำเนินการตัวเลือกนั้นเมื่อจำเป็น แต่……สถานการณ์ไม่ได้ดูเหมือนจะกดดัน โดยมีพื้นฐานมาจากรายงานที่เราได้ยิน」
「ศัตรูมี 10,000 ใช่มั้ย? เรามีมากกว่า 1000 นิดหน่อย และแม้แต่รวมมากกว่า 2000 ไม่ได้ด้วย เมื่อนับทหารม้าธนูและเด็กๆ」
「ทริสตันน่าจะทำงานได้ดี เค้าไม่ได้ดูเหมือนจะแสดงออกมาชัดๆ แต่หนูอยากให้เรารีบด้วยไม่ว่ายังไงมีโอกาสน้อยๆ ที่พวกเค้าจะไปถึงพอดีเวลา」
「เดาว่าอย่างนั้น นั่นคือทั้งหมดที่เราทำได้……ชั้นบอกสาวๆให้หนีไปเหนือในกรณีเหตุการณ์ที่แย่ที่สุดเกิดขึ้น ดังนั้นพวกเธอควรจะไม่เป็นไร」
เราสร้างเมืองใหม่ได้ ถ้ามันถูกเผาลงไป และเราขโมยทรัพสินเรากลับมาได้ ถ้าพวกมันปล้นสะดมที่นั่น ผู้หญิงเป็นสิ่งเดียว ที่หามาแทนไม่ได้ ผมทนไม่ได้ถ้าศัตรูโจมตี และฆ่าหรือทำให้พวกเธอแท้ง
「นนน่าซามะ……มันดูเหมือนเธอจะท้องด้วย」
นั่นใช่แล้ว รายงาน็มีรายการการท้องของนนน่าด้วย ในที่สุดเธอก็ได้ความต้องการสูงสุด ที่ตั้งท้อง ผมอยากจะให้เธอคลอดได้อย่างปลอดภัย
「มันคือบรูตัสเหรอ? เขาก็ทำเรื่องโง่ๆด้วย ไม่ น่าเป็นไอ้โง่ที่อยู่กับเขาที่ทำงั้นเหรอ? ชั้นไม่มั่นใจว่าเป็นใคร แต่ชั้นจะสั่งสอนมันซักหน่อย」
「แน่นอน ว่ามากระทืบมันให้ยับเยินเลย」
มันไม่ได้แสดงอยู่บนหน้าเธออย่างชัดเจน แต่ไมล่าก็อารมณ์ไม่ดีด้วย ซีเลียและคนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วยหลังเธอ อิริจิน่าโดยเฉพาะนั้นบอกว่าเธอจะแทงศัตรูแบบไหน
「ไม่ว่ายังไง ทริสตันนั้นน่าประทับใจ อย่างที่คาดกับลอร์ดฮาร์ดเลตต์ที่เห็นนี่อยู่ในเค้า」
「มันจะมหัศจรรย์ถ้าเค้ารักษานิสัยขี้เกียจของเขาได้」
ไมล่าและซีเลียชมทริสตัน แต่ก็ยังพูดบางอย่างที่มันทำให้พวกเธอรำคาญด้วย นั้นแค่นิสัยเขาที่เขาเป็นแหละ
「ดินแดนและเมียของผมอยู่ในอันตราย…….แม้อย่างนั้น ดูสิว่าผมน่าสมเพชยังไง……」
ในมุมของรถม้า เสียงออกมาจากใต้ผ้าห่ม กิโด้ก็ขี่รถม้าของเรา นอนตะแคงระหว่างที่ห่ออยู่ในผ้าห่มมากมาย หมอเห็นรูที่เน่าในท้องของเขา และบอกว่า 90% นั่นช่วยไม่ได้ แต่เขาหลบพระเจ้าแห่งความตายได้อย่างไรก็ไม่รู้ ไม่ต้องสงสัยว่าการบาดเจ็บมันหนัก และเขาจะไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เป็นเวลานาน แต่ชีวิตเขาไม่อยู่ในอันตรายแล้ว และตราบใดที่เขานอนราบได้ เขาควรจะโอเค ดังนั้น เราพาเขามาด้วยกับเราไปที่ราเฟน
「นายปกป้องซีเลียดังนั้นนายทำดีพอแล้ว ปล่อยที่เหลือให้ชั้น และให้เมียดูแลนายจนกลับไปสุขภาพดีเถอะ」
ซีเลียลดหัวขอบคุณเขาอีกครั้ง ถ้ากิโด้ไม่ปกป้องเธอ ซีเลียจะโดนแทงด้วยเศษเหล็กนั้น และการเป็นสาวตัวเล็กๆแบบนั้น เธอจะตายแน่นอน ถ้านั่นเกิดขึ้น ผมไม่รู้ว่าผมจะทำอะไร บาทีผมอาจจะชาร์จเข้าไปในโอโดรอสดัวยตัวเอง และสังหารหมู่ทุกคนจากราชวงศ์ถึงขอทาน
「ไม่ว่ายังไง นายทำได้ดี เมื่อสงครามจบลง ชั้นจะมอบรางวันเป็นการขอบคณที่รอด」
「น-นั่นใจดีมากไปแล้วครับ……ขอบคุณมากนะครับ」
กิโด้พยายามจะยกตัวขึ้นมาแต่ลูน่าให้เค้านอนกลับไป และลูบหัวของเขา การที่ได้มีสาว ที่เขาชื่นชมมาตลอดเวลานี้ดูแลเขาอย่างอ่อนโยน ทำให้กิโด้นอนอย่างเชื่อฟัง
「นี่มันพื้นฐานจากประสบการณ์ของชั้นเอง แต่เมื่อนายบาดเจ็บที่ท้อง ชายที่ระหว่างขานายมันควบคุมไม่อยู่เลย มากซะจนเมียนายจะลำบาก ที่จะทำให้นายพอใจด้วยตัวเอง」
「มันเป็นอย่างนั้นเหรอ!?」
「ใช่ เพื่อพิสูจน์มัน ชั้นบาดเจ็บสีข้างและไหล่ และ……มันเป็นแบบนี้」
เอ็นของผมตั้งเต็นท์ในกางเกงของผม มันแข็งเป็นพิเศตอนนี้ ผมให้ซีเลียผ่อนคลายผมเป็นอย่างแรกในตอนเช้า แต่พื้นฐานแล้วมันไม่เปลี่ยนอะไรเลยตามมาเลย
「ช่างเป็นหอกที่แข็งแกร่งและสมชายเหมือนเคย……」
กิโด้เหลียวมองใต้ผผ้าห่ม ไปที่ของของเขาและถอนหายใจ
「ถ้างั้น เดาว่าชั้นจะไปที่รถม้าอื่นซักพัก ลูน่า ขอโทษนะแต่ดูแลเขานะ」
「แน่นอนค่ะ มาจากหมู่บ้านเดียวกัน หนูจะทำเต็มที่ เพื่อที่จะรักษาเขา」
「กิโด้ ลูน่าเป็นผู้หญิงของชั้น แต่……ถ้านายได้รับอนุญาตจากเธอ ชั้นจะอนุญาตให้นายจับนมเธอ」
「เออออ๋!?」
ผมเติม “ล้อเล่นน่ะ” และจากนั้นหัวเราะก่อนจะออกจากรถม้า แต่กิโด้คิดว่าผมจริงจังและจริงๆแล้วดูเหมือนจะรอคอยกัยมันนะ ผมเดาว่าเขายังมีความคิดถึงเธอ เมื่อเมียเขาไม่อยู่ที่นี่
ผมโอบมือไปรอบไหล่ไมล่า และกอดเธอใกล้ขณะที่ผมพาเธอไปรถม้าอื่น
「ไมล่า」
「เยส มาย ลอร์ด」
「เราจะไปกับการเดินทัพธรรมดาตอนนี้ และแค่เมื่อราเฟนอยู่ในอันตราย พี่จะรีบกลับไปด้วยแค่ทหารม้า ทำการเตรียมการ」
「หนูเข้าใจ」
「ดี งั้นพี่จะให้หนูดูดพี่ด้วย พี่จะเติมเต็มท้องของหนูด้วยเมล็ดพันธุ๋ของพี่นะ」
「กุ่……อย่าพูดบางอย่างแบบนั้นต่อหน้าทหารสิ เก็บไว้ำหรับเวลากลางคืน……」
ผมมั่นใจว่าทริสตันจะไม่เป็นไร แต่ถ้าเค้าพ่ายแพ้ เพราะพวกเขาเดินทัพเร็วขึ้น งั้ผมจะลดงบหนังสือของเขา
—————————————————————
「ฮาร์ดเลตต์โดโนะ! นี่มันน่าทึ่ง!!」
เสียงของสะโพกเรากระแทกใส่กันสะท้อนไป ผมดึงแขนอิริจิน่ากลับ และแทงจากข้างหลัง ยืนขึ้นในรถม้าที่ไม่มั่นคง
「หนูมีความสูงสมบูรณ์แบบที่จะทำนั่นในตำแหน่งนี้! รับนั่น!」
「อ๊าา! ห-หนา! แม้ว่าทำหนูบานออกมากขนาดนั้น มันรู้สึกแน่นมาก……」
แม้ว่าในท่ายืนหันหลัง ผมไม่ต้องลดสะโพกของผมมากกับอิริจิน่าที่สูง หมายถึงผมแทงเธอด้วยกำลังที่ยิ่งแรงขึ้นไปอีกได้ สำหรับสาวคนอื่น ผมต้องลดสะโพกของผม และแทงในท่าที่น่าอึดอัด หรือทำมัน ระหว่างที่วางกับพวกเธอไว้กับที่ยกสูงอะไรซักอย่าง
「พี่จะแรงยิ่งหนักไปอีก…….อุโอออออ้!」
「กกกกกุ่!! ด-ดุดันมาก……โออออออออ่-…….สะโพกพี่เหลือเชื่อ!」
มันชัดเจนว่ารถม้าเขย่า เสียงของเนื้อตีกัน และอิริจิน่าคราง ออกไป และทหารทั้งหมดรอบๆเราบอกได้ว่าเราทำอะไรอยู่ ผมเงี่ยนหลังจากที่ได้ลงสนามรบ และได้รับบาดเจ็บ ดันั้นผมค่อนข้างที่จะแรงกับเธอ และขาและสะโพกของอิริจิน่ากล้ามแน่นๆ ทนการโจมตีได้ดี
「ขาถึกจังอ่ะ ตูดก็สวยแล้วใหญ่ด้วย」
「ออุ่ อย่าพูดงี้ หนูก็……เป็นผู้หญิงด้วยนะ」
「พี่รู้นั่น นั่นทำไม หนูน่ะเปียกจากการมีผู้ชายเข้าไปในหนูไง」
ขณะที่ผมดึงเอ็นที่เปียกน้ำหวานออกมาจากรูเธออย่างช้าๆ อิริจิน่าส่ายหัว และดันสะโพกของเธอใส่ผม เพื่อที่จะใส่ไม้เนื้อกลับเข้าไปในจิ๊ของเธอ
「มันนานมากแล้ว ตั้งแต่หนูมาใช้เวลาหนึ่งต่อหนึ่งกับพี่ได้แบบนี้ หนูอยากเก็บเวลานี้ไว้เป็นสมบัติ」
ถ้าพูดอย่างเข้มงวด ไมล่าและซีเลียได้โดนเย่อไปแล้ว แและนอนอยู่ตรงหน้าอิริจิน่า แต่ซีเลียสลบ และนอนอยู่รถม้าเดียวกันกับกิโด้ ระหว่างที่ไมล่าจัดระเบียบทหารพร้อมหน้าที่แดง
「เพราะทั้งหมด เราเย่อหมูกันหลังๆ」
「มันต่อหน้าครอบครัวที่เชื่อถือได้ ดังนั้นหนูไม่ได้เกลียดที่จะทำมันกับทุกคน แต่บางเวลา มันก็แค่ดี เมื่อมันแค่เรา!」
จากนั้นอิริจิน่าหันคอกลับ และยิ้มให้ผม เหมือนสาวน้อยที่อาย แต่แลบลิ้นของเธอออกมาทันที เมื่อผมบี้มดลูกของเธอ
「ใช่ มาหาเวลาแบบนี้มากขึ้นในอนาคตกัน อยากได้อะไรอื่นมั้ย?」
「……จูบที ได้โปรด」
ผู้หญิงแค่ชอบการจูบ ไม่ใช่เหรอ ผมบิดตัวเธอ เพื่อที่ผผมจะรับริมฝีปากของเธอกับของผมได้ และเธอส่งน้ำลายมากมายให้ผมอยางใจร้อน น้ำลายที่มาไม่หยุดหย่อนถูกส่งมาให้ผม ผมผสมกับของผม และผมคืนที่เธอทำให้ ส่งมันกลับไปลงคอของเธอ
「นึมมุ……นื้อออ!!」
เมื่อเห็นอิริจิน่ากลืนน้ำลายไปมาก ผมก็ไปถึงการแแตกทันทีและน้ำเงี่ยนของผมเทออกไป สองเราไม่หยุดจูบกัน และเสียงของเราไม่เล็ดออกไป แต่อิริจิน่าทรุดลงไปที่พื้น ด้วยสีหน้าที่ตกใจ รับการน้ำแตกของผมต่อไป ระหว่างที่อยู่ในท่ามิชชันนารี
การน้ำแตกของผมใช้เวลายาวนาน และภาระใหญ่ออกมา เพราะเพิ่มเติมกับที่อั้นไว้ ผมไม่ได้แตกกับไมล่าหรือซีเลีย ระหว่างที่นอนทับเธอและน้ำแตกต่อไป เราจูบกันอย่างหลงไหลต่อ ทำให้หัวใจของอิริจิน่า ลอยขึ้นไปสู่มิติอื่น และหน้าละลาย มันเป็นหน้าตาที่จินตนาการไม่ได้สำหรับผู้หญิง ที่อาละวาดที่สนามรบ
การน้ำแตกของผม ยาวไป 10 นาที และอิริจิน่าหมดสติ ยิ้มอย่างมีความสุขขณะที่ริมฝีปากยังซ้อนทับกับผม
「งั้นปีปี้ต่อ ให้พี่ทำหนูระหว่างพี่ยกหนู」
「หนูอยากได้นั่นด้วย แต่ตอนนี้……」
ปีปี้เห็นที่ผมทำกับอิริจิน่า และเงี่ยน ร้องขอจะจูบ ผมจูบอย่างลึก อย่างที่เธอไม่เคยได้มาก่อน
ในท้ายที่สุด ปีปี้น้ำแตก แตกแค่ด้วยการจูบที่เข้มข้น และไม่แม้แต่จะโดนแตะอวัยวะเพศ ร่างกายผู้หญิงสะดวกดีนะ พวกเธอแตกได้จากจูบด้วย
เราเดินหน้าอย่างช้าๆ แต่มั่นคง ตามถนน ไปสู่ราเฟน
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูใบไม้ร่วง เวลาสงคราม
ผู้บัญชาการกองทหารที่สาม
ทีมลูกน้อง: 22,850
กองทัพส่วนตัว: 7880 (หน่วยที่ถูกพามาเพื่อต่อสู้เท่านั้น)
ทหารราบ: 2480, ทหารม้า: 500. พลธนู: 700, ช่าง: 300, ทหารม้าธนู: 3900 ปืนใหญ่: 7
กองทัพของอาณาจักร – 1 เหล่า: 14,970
ลูกน้องกองทัพ:
ซีเลีย (ผู้ช่วย), ไมล่า (รองผู้บัญชาการสูงสุด), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการของทหารม้าธนู), ปีปี้, ทริสตัน (กองทัพป้อกัน), กิโด้ (บาดเจ็บหนัก)
ตำแหน่งปัจจุบัน: ชายแดนมอลต์
ความสำเร็จ: ยึดท่าแรนเดล, กวาดล้างกองทัพมากราโด, ชนะการต่อสู้ตัวต่อตัวกับแรดกัลฟ์, ยืดเมืองหลวงโอโดรอส (ร่วม)
—————————————————————
วายุ: ขออภัยครับ ติดธุระ พบกันใหม่พุธหน้า 20:00 ครับ
(1 / 2) 42 / 84
แปลโดย: wayuwayu
เป้าหมายเดือน 10/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 100/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook : “wayuwayu แปล”ครับ