มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่119 หมีสีน้ำตาลอีกตัวหนึ่ง
ปึง！
และขณะนั้นเอง ‘หมี’ สะบัดอุ้งเล็บมือในฉับพลัน ซัดเอาไป๋เสี่ยวเสียนกระเด็นลอยไปหลายเมตร ย้ายตัวมุ่งเข้าหาเจียงหว่านในทันใด
เจียงหว่านตกใจหน้าถอดสี ขยับตัวหลบออกด้วยสัญชาตญาณ “มู่เซิ่ง เข้ามาเร็ว”
เธอถึงแม้จะเป็นหญิงแกร่ง แต่จะให้แข็งแกร่งขนาดไหน ก็ยังคงเป็นผู้หญิง เจอสัตว์ร่างใหญ่โตแบบนี้ ก็มีความกลัวมากอยู่แล้ว
ไป๋เสี่ยวเสียนที่ล้มลงบนพื้นหญ้าก็พลิกกลิ้งไปรอบหนึ่ง บนใบหน้าเห็นรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ
ฮะฮ้า รายการต่อไป ก็เป็นเวลาที่ผมจะเป็นพระเอกเข้าช่วยสาวสวยแล้ว！
ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ต่อหน้าว่าที่ภรรยาเขา แสดงฉากนี้ แต่ถึงยังไงเจิ้งเสี่ยวเซวียนก็ให้เขาเล่นจนชักจะเบื่อแล้ว ลึก ๆ ในใจของเขาจะชอบเจียงหว่านมากกว่า ถ้าสามารถผ่านการแสดงเป็นพระเอกช่วยนางเอกคนสวย ครองใจเจียงหว่านได้ จะให้เขาเขี่ยเจิ้งเสี่ยวเซวียนไปให้พ้นก็ไม่ใช่ปัญหา！
ไป๋เสี่ยวเสียนเก่งกล้าสามารถอย่างพิเศษ แต่มู่เซิ่งที่อยู่ข้าง ๆ ยืนมองฉากนี้อย่างเย็นชา แวบเดียวนั้นเอง ใจของเจียงหว่านหนาวเยือกไปกว่าครึ่ง ในช่วงวิกฤตขนาดนี้ กลับเป็นไป๋เสี่ยวเสียนที่ออกตัว เพื่อมาปกป้องเธอ
หรือว่ามู่เซิ่ง ไม่ได้รักเธอจริงอย่างที่เธอวาดฝันไว้？
เจียงหว่านหัวใจแทบสลาย น้ำตาทะลักออกมาจากดวงตา
“เจียงหว่านไม่ต้องกลัว ขอให้ผมยังอยู่ ไอ้ ‘หมี’ ตัวนี้ไม่มีทางทำอะไรเธอได้！”
เสียงตะโกนลั่นของไป๋เสี่ยวเสียนดังมาถึง ก็ได้กระโดดขึ้นมาทางข้างหลัง พุ่งขึ้นขี่หลังหมีตัวนั้น
ความหาญกล้าอย่างพิเศษในการต่อสู้นี้ทำให้ทุกคนงง ไป๋เสี่ยวเสียนดูเหมือนไม่มีกลัวตายเอาเลย ถึงขนาดล็อกคอหมีตัวนั้นจนแน่น ระยะหมาหมีตัวนั้นห่างไปจากเจียงหว่าน ก็เพียงไม่กี่เมตร
ไป๋เสี่ยวเสียนอัดกำปั้นอย่างแรงใส่ลงไปพลาง ปากก็ตะโกนด่าไปพลาง “จะทำร้ายเจียงหว่าน ข้ามศพผมให้ได้ก่อนเถอะ！”
สุ้มเสียงแผดกร้าว ทำเอาคนใจสะท้าน
เจียงหว่านที่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางในฉับพลันนั้น ในใจก็ให้รู้สึกประทับใจนิด ๆ
ถึงแม้ว่า มู่เซิ่งสามีของเธอ ได้อยู่ใกล้ชิดกันในช่วงเวลาใกล้ ๆ นี้ ก็ได้ทำให้มีความรู้สึกดี ๆ เริ่มมีมากขึ้น แต่ในขณะนี้ที่กำลังวิกฤตหนัก กลับเป็นไป๋เสี่ยวเสียนที่รับหน้าออกมาช่วย
“คิก ๆ！”
มู่เซิ่งที่ยืนข้าง ๆ ดูท่าจะกลั้นไม่ไหวแล้ว
ฉากที่เห็นอยู่นี้ในสายตาของเขา ก็เหมือนตัวตลกในการแสดงละครสัตว์ ดูไม่ออกเลยจริง ๆ คุณไป๋เสี่ยวเสียนคนนี้นี่มันสายนักแสดงชัด ๆ แสดงได้อย่างสุดฝีมือจริง ๆ ถ้าหากเขาไม่จับผิดได้ว่าหมีตัวนี้เป็นคนปลอมตัวมา น่ากลัวเขาก็คงหลงผิดไปด้วย
เหล่าบรรดาลูกเศรษฐีต่างก็กำมือแน่น ลุ้นช่วยไป๋เสี่ยวเสียนกันจนเหงื่อซึม
“ไป๋เสี่ยวเสียน พวกเรามาช่วยคุณ！”
“ใช่ ไป๋เสี่ยวเสียน คุณไม่ได้กำลังสู้อยู่คนเดียว！”
คงอาจจะเป็นเพราะได้แรงกระตุ้นจากจิตวิญญาณไม่กลัวตายของไป๋เสี่ยวเสียน ทุกคนในพื้นที่ออกเสียงตะโกนลั่น แต่ละคนก็พุ่งตัวกันเข้าไป
ไป๋เสี่ยวเสียนหน้าถอดสี
‘หมี’ ที่เขาขี่คร่อมอยู่นี้มันของเก๊ใช้คนมาปลอมตัว ถึงแม้หุ่นจะบึกบึน แต่ใส่ชุดเป็นหนังอย่างหนา รับมือคนทั่วไปคนเดียวยังพอทน จะไปรับมือคนเป็นฝูงไหวยังไง อีกทั้งถ้าโดนรุมตีกันเข้าไป ความแตกขึ้นมาจะทำยังไง？
“ไอ้เดรัจฉาน ลองมีดนี่ซิ！”
ในภาวะคับขันนี้ ไป๋เสี่ยวเสียนดึงเอามีดพกออกมาอย่างฉับพลัน แทงใส่ลงไปในตัวหมีที่ขี่คร่อมอยู่
พูดจริงว่า ‘หมี’ ตัวนี้ก็มาสายนักแสดงเหมือนกัน ทันทีที่มีดแทงทะลุเข้าไปในชุดหนังนั้น ก็ได้จัดการฉีกถุงเลือดเทียมที่เตรียมไว้อยู่ก่อน พอเสียงฉีกถุงดัง เลือดสด ๆ ก็พุ่งกระจายออกไป
“อ๊าก ๆ！”
ตามติด ๆ ‘หมี’ ที่เขาขี่คร่อมอยู่ คลั่งขึ้นมาอย่างดุเดือด ตบสะบัดไป๋เสี่ยวเสียนกระเด็นออกไป วิ่งมุ่งตรงเข้าไปในป่าลึก
ไป๋เสี่ยวเสียนตกลงกับพื้นดังผลุบ ถึงแม้ก้นกบจะเจ็บบ้าง แต่ก็ระบายลมหายใจได้ยาวโล่ง
ฮูว์！
ก็จัดว่าพวกเขาแสดงเข้าขากันได้ดีมาก ไม่ได้หลุดช่องโหว่ให้เห็น
“ไป๋เสี่ยวเสียน คุณไม่เป็นอะไรนะ？”
“ไป๋เสี่ยวเสียน คุณไม่ได้รับบาดเจ็บนะ？”
กลุ่มคนก็รุมล้อมกันเข้ามาในทันที
“ไม่เป็นไร โชคดีว่าผมเคยเรียนเทควันโดมาอยู่หลายปี ถึงได้ไม่เสียทีให้กับหมี”
ไป๋เสี่ยวเสียนปาดเช็ดเหงื่อออก แกล้งทำเป็นใจยังตื่นเต้นไม่หาย หันหน้ากลับไปพูดว่า “วางใจเถอะ เจียงหว่าน ต่อให้ผมต้องถึงตาย ก็จะต้องปกป้องคุณไว้ให้ได้แน่นอน！”
“ขอบคุณค่ะ”
เจียงหว่านกัดเม้มริมฝีปาก พูดสองสามคำนี้ออกไป
ถึงแม้เธอไม่อยากจะยอมรับ แต่ในนาทีที่ไป๋เสี่ยวเสียนโถมตัวพุ่งใส่เข้าไปนั้น ดูมีความกล้าหาญมากกว่ามู่เซิ่งมากเลยทีเดียว！
บรึม！
ในทันทีที่เขาพูดประโยคนั้นออกมา ฝูงคนเหมือนระเบิด ต่างตบมือกันขึ้นมา
“ไป๋เสี่ยวเสียน คุณช่างสมกับความเป็นลูกผู้ชายโดยแท้！”
“จริง ๆ ด้วยนะ เก่งกาจจริง ๆ ถึงขนาดซัดจนหมีต้องถอยหนีไป！”
“เก่งจริง ๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไป๋เสี่ยวเสียน คุณก็คือพี่ใหญ่ของผมคนแซ่หวีแล้ว！”
ในใจของคนทั้งหมด ไป๋เสี่ยวเสียนคงอยู่ในภาพลักษณ์ของลูกเศรษฐีธรรมดาทั่วไป แต่ในเหตุการณ์ที่สู้กับ ‘หมี’ เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา พลิกความรู้เข้าใจของคนทั้งหมดอย่างกลับตาลปัตรสิ้นเชิง
เลือดเดือดพลุ่งพล่าน
แม่งนี่สิลูกผู้ชายของจริง！
ส่วนมู่เซิ่ง？มันไอ้ ไอ้ ไอ้ขี้หมาอะไรนั่น？
สายตาแห่งการดูแคลนจากทุกคนต่างก็โยนไปให้มู่เซิ่ง มีบางคนถึงกับออกปากเยาะเย้ย “มู่เซิ่ง เหตุการณ์เมื่อกี้นี้ แกคงจะตกใจจนเซ่อไปเลยนะ”
“แต่ก็ใช่นะ แค่คนเกาะผู้หญิงกิน แท้จริงก็ไม่ได้มีฝีมืออะไร ยังทำเป็เหมือนแบบพวกเราไม่ยอมเอาปืน”
“นั่นสิ แล้วแกคู่ควรไหม？”
เสียงสบประมาทต่าง ๆ ถล่มใส่มู่เซิ่ง หลายคำฟังไม่ได้เอาเลย
“พอแล้ว！”
เจียงหว่านตวาดเสียงเยือก ทุกคนเงียบลงในทันที
“เจียงหว่าน เธอเป็นอะไรไปหรือ？” มู่เซิ่งรีบตามเข้าไปหา แต่ไม่ได้สังเกตสีหน้าที่หงุดหงิดของเจียงหว่าน
เขายังคิดว่าเจียงหว่านก็เหมือนกับเขา ต่างก็มองเห็นอยู่ ไอ้ ‘หมี’ ตัวนี้เป็นของปลอมที่ไป๋เสี่ยวเสียนไปจ้างคนมาแสดง
“ไม่มีอะไร ฉันแค่ไม่ค่อยสบายใจ เรากลับไปเถอะ” เจียงหว่านพูดเย็นชา หันตัวเดินกลับไป
เธอไม่สบายใจเป็นอย่างมาก และก็ไม่อยากคุยกับมู่เซิ่ง
อย่างน้อยในชั่วแวบเดียวเมื่อครู่นี้
ความรู้สึกต่อมู่เซิ่งของเธอนั้น ก็เหมือนกับที่รู้จักกันในครั้งแรกสุด ไอ้ขยะยังไงอย่างงั้น
มู่เซิ่งมึนตึ้บ เจียงหว่านทำไมจู่ ๆ เกิดโกรธอะไรขึ้นมานะ？
“เธอคงไม่นะ หรือเธอจะเห็นไอ้ ‘หมี’ ตัวนี้เป็นของจริง แล้วคิดว่าเราไม่คิดจะไปช่วยเธอมั้ง？” มู่เซิ่งชะงักอึ้ง ได้แต่ยิ้มแหย ๆ ถ้าจะเข้าใจผิดกันอย่างนั้นจริง ๆ งั้นก็เป็นเวรกรรมเรา
“เจียงหว่าน……”
ขณะที่เขากำลังเตรียมจะซักถามเพื่อจะได้ชี้แจงอธิบาย ก็ได้ยินเสียงจากข้างหลัง เกิดเอะอะโวยวายด้วยความตื่นกลัวขึ้นอีกครั้ง
“กลับมาแล้ว ไอ้หมีตัวนั้นมันกลับมาอีกแล้ว！”
“ไม่ใช่อ่ะ มันคนละตัวกัน！”
“อ้าวชิบ ทำไมมันมีหมีสองตัว มันคงไม่ใช่ตามกลิ่นคาวเลือดมานะ！”
ท่ามกลางเสียงเอะอะของกลุ่มคน ก็ได้เห็นหมีขนาดใหญ่กว่าตัวเดิมนั้นวิ่งพุ่งเข้ามา หมาหมีตัวนี้มีขนสีน้ำตาล ตัวประมาณเกือบสามเมตร ตามทางที่วิ่งพุ่งมา ต้นไม้ข้างทางยังถูกกระแทกล้มเป็นแถบ
ฉากที่เห็นนี้ถึงแม้จะน่ากลัวมาก แต่มาถึงเวลานี้ ทุกคนกลับยังไม่แตกตื่น
ถึงยังไง ฮีโร่ปราบหมีคนเมื่อกี้นี้ก็ยังอยู่ ตอนนี้มีหมีมาอีกตัว มันก็เท่ากับส่งเสบียงมาให้สินะ！
“ไป๋เสี่ยวเสียน มาอีกตัวแล้ว เอาให้ตายเลย！”
“ฮ่า ฮ่า ใช่เลย ผมก็อยากลิ้มรสชาติอุ้งตีนหมีอยู่！”
“คราวนี้อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้ ไป๋เสี่ยวเสียน คุณลุยขึ้นไปก่อนเลย พวกเราจะลุยตามไปด้วย！”
ไป๋เสี่ยวเสียนยังเพิ่งกำลังปลาบปลื้มกับการเป็นจุดเด่นของทุกคนได้ไม่กี่วินาที หันมองไปข้างหลัง สีหน้าซีดลงในฉับพลัน ไอ้หมีตัวนี้ ไม่ใช่นักแสดงที่เขาเชิญมา มันของจริงเลยอ่ะ！
“ผม ผม……”
เขาถูกกลุ่มคนผลักให้ขึ้นหน้าไป งก ๆ เงิ่น ๆ ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว
ผาง！
หมีสีน้ำตาลฟาดเข้าให้หนึ่งฝ่ามือ ส่งเขากระเด็นอัดกับต้นไม้ ไป๋เสี่ยวเสียนกระอักเลือดสด ๆ ออกมา ร่วงลงกับพื้น เป็นตายยังไม่รู้
ทุกอย่างสงบนิ่งในทันใด
เงียบสงัดอย่างสุด ๆ