157 ฝันของออราเคิลแห่งความมืด
◇มุมมอง ฟูเรีย ไนอา ลาโฟรเอจ◇
ฉันได้สำรวจเมืองของประเทศแห่งไฟอย่างอืดๆเป็นครั้งแรก
แสงอาทิตย์นั้นแรง
ลมร้อนสำผัสแก้มของฉัน
เสื้อที่เปียกเหงื่อของฉันติดกับผิวของฉัน
ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย แต่ฉันไม่ถือมัน
หน้าที่สดใสของผู้คน
เสียงด้งของการเร่งรีบและคึกคัก
บรรยากาศที่ต่างไปจากโรเซสและสปริงล็อก
(ทุกคน…ดูเหมือนจะสนุก) (ฟูเรีย)
ในอดีต ที่ใต้ดินซากปรักหักพังของลาโฟรเอจ ฉันได้ถูกบอกเกี่ยวกับทิวทัศน์ของประเทศอื่นๆจากแม่นมของฉัน
ต่างจากประเทศของฉันที่มันปกคลุมไปด้วยเมฆที่มืดมิด พระอาทิตย์ได้แสดงตัวตนของมันและมันพราวตา
ฉันจบที่การคิดเกี่ยวกับอดีตของฉัน
ความทรงจำของวันที่ฉันอายุน้อยในใต้ดินของซากปรักหักพัง ที่ฉันได้ถูกมอบอาหารที่ถูกแบ่งมาให้กินอันน้อยนิด
มีเวลาที่ขมขื่นที่ฉันถูกไล่โดยเทมพลาร์ และฉันไม่มีทางเลือกนอกจากเปลี่ยนที่อยู่อาศัยของฉันที่นี่ที่นั่น
(ช่างเป็นโลกที่ไม่เท่าเทียม…) (ฟูเรีย)
ฉันได้รู้เกี่ยวกับสิ่งนั้นแล้ว
โลกนี้นั้นไม่เท่าเทียมจริงๆ
(มันไม่สำคัญ ชั้นแค่ต้องอยู่คนเดียว…) (ฟูเรีย)
จู่ๆฉันก็ได้คิดนั่น และดันอารมณ์ที่มืดมิดที่มันขึ้นมาในตัวฉันไป
ฉันได้มาที่ประเทศนี้เป็นครั้งแรก
มาดูรอบๆมากกว่านี้เถอะ
ผู้คนในประเทศนี้ร่างเริง และแค่การดูพวกเขานั้นก็สนุกแล้ว
“ฮ-เฮ้ย ดูสิ”
“ช่างเป็นคนสวย”
“เธอเป็นราชวงศ์จากต่างประเทศเหรอ?”
“แต่เธอมีคนคุ้มกันแค่คนเดียว”
“บางทีเค้าอาจจะเก่งอย่างบ้านคลั่ง?”
“แต่เค้าไม่ได้ดูแข็งแกร่งนะ ทั้งหมดเขาดูอ่อนแอ”
ฉันได้ยินคำเหล่านั้นรอบๆ
ยังไงซะ ฉันชินกับสายตาของผู้ชาย
ฉันมองกลับไป
อัศวินของฉันได้ดูสินค้าที่แผงอย่างไม่พัก
แม้ว่านายคือฮีโร่ ชาวบ้านได้บอกว่านายดูเหมือนพวกอ่อนแอน่ะ รู้มั้ย?
นายได้ถูกเอาชนะโดยฮีโร่ไฟที่ปรากฏกระทันหันอย่างทั่วถึง แต่กระนั้น ที่นี่ที่นายอยู่ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
(เค้าไม่เสียใจกับมันเลยเหรอ…?) (ฟูเรีย)
ทันทีที่ฉันคิดเกี่ยวกับสิ่งนั้น ฉันจบที่การจำเวลาในประเทศแห่งไม้ได้
ปีศาจสูงชูริที่โจมตีเราที่นั่น
ชายที่ให้เธอ {ถูกกิน} โดยนางฟ้าด้วยสีหน้าที่ไม่สนุก เหมือนเขาได้ขยี้แมลง ทากัตซูกิ มาโกโตะ
ฉันยังสั่นเมื่อจำมันได้
(ชั้นไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรจริงๆ…อัศวินของชั้น) (ฟูเรีย)
แม้แต่ตอนนี้ เขายังฝึกระหว่างที่แทบจะไม่ได้นอน
เขาน่าจะเสียใจกับมัน
ปัญหาคือเห็นว่าไม่มีสปิริตน้ำในประเทศแห่งไฟ เขาจะโอเคมั้ย?
ระหว่างที่ฉันคิดอย่างนั้น ฉันได้สังเกตว่าฉันหิว
“เฮ้ ไปที่นั่นกัน” (ฟูเรีย)
เราเข้าร้านอาหารที่มีจำนวนลูกค้าเบาบาง และกินอาหารกลางวันกับมาโกโตะ
ฉันได้ลนกับรสชาติที่ไม่คุ้นเคย แต่มันอร่อย
หลังจากกินของหวานที่หวาน ฉันหายใจเข้าลึกๆ
(นักรบอายะ-ซังโอเคมั้ย? แต่ชั้นดีใจที่เธอสามารถวิวัฒนาการได้อย่างปลอดภัย) (ฟูเรีย)
ฉันได้ถูกทำให้ตามไปในการล่ากิ้งก่าทุกวัน
ฉันดีใจที่ฉันไม่ได้ทำมันเละ
ฉันอาจจะเหนื่อยจากการฝึกร่วมกันต่อเนื่อง ที่ฉันได้ติดไปด้วย ฉันได้แปรงหลังของแมวดำ และเมื่อเวลาที่ฉันรู้ตัว ฉันได้หลับ
◇◇
ฉันมีความฝัน
เสียงกรีดร้องของผู้คน
กลิ่นของเลือด
อากาศนั้นถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นควันที่ทำให้มองไม่เห็น
มันน่าเดือดดาล แต่…ฉันคุ้นเคยกับภาพแบบนี้
กลิ่นมันกลิ่นเดียวกันกับซากปรักหักพังในลาโฟรเอจ
เมื่อเวลาที่ฉันรู้ตัว ฉันได้ถูกล้อมไปด้วยเศษหิน
บ้านที่ฉันได้เดินเมื่อสักครู่นี้ในเมืองหลวงของประเทศแห่งไฟ ได้พังทลายลงมา
มีแขนและขายื่นออกมาข้างล่างจากเศษหิน
ทั้งหมดของมันนั้นงอ ขยี้ และย้อมไปด้วยสีแดง
พวกเขาตาย
ศพไกลเท่าที่ฉันเห็นได้
เมืองที่ฉันได้ช้อปปิ้งและกินเมื่อครู่นี้ได้เต็มไปด้วยความตาย
“ฮ่าห์!” (ฟูเรีย)
ฉันได้ตื่นขึ้น
(เวรเอ้ย) (ฟูเรีย)
อีกแล้ว
ตาทิพย์ถูกใช้งานอีกแล้ว
ที่ฉันเห็นเมื่อกี้นี่เป็นภาพจากอนาคตอันใกล้
และฉัน ในฐานะบางคนที่ใช้เวทมนตร์ความตายได้ ฉันเห็นความตาย
ฉันได้ยกหัวที่นอนอยู่ที่โต๊ะขึ้น และจากนั้นมองผู้คนที่เดินอยู่ที่ถนน
(…คลื่นไส้…) (ฟูเรีย)
ผูคนได้สนุกอยู่ถึงตอนนี้…มีความไม่พอใจที่เจ็บปวดอยู่บนสีหน้าของพวกเขา
บางคนจะมีแขนที่ถูกบิด บางคนจะไม่มีขา บางคนจะไม่มีหัว
อาา ฉันไม่สามารถมีความสุขกับเมืองนี้ได้อีกแล้ว
(ฮ่าาห์…) (ฟูเรีย)
ฉันปิดตาของฉันและถอนหายใจลึกๆ
ทุกอย่างที่ฉันเห็นตอนนี้เป็นภาพลวงตา ภาพลวงตา
“อาา เห้อ! นี่มันแย่ที่สุด!” (ฟูเรีย)
ฉันบอกไม่ได้อีกแล้วว่าผู้คนในเมืองนี้อยู่หรือตาย
ตาทิพย์ของฉันและเวทมนตร์ความตายของฉันผสมกัน ฉันเห็นได้แค่ศพของคนที่กำลังจะตาย
“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
เสียงสะท้อนใกล้ๆ
ฉันพยายามจะไม่มองที่นั่น
บางที่อัศวินของฉันจอยู่ในอนาคตของความตายด้วย
ฉันไม่อยากจะเห็นบางคนที่ฉันรู้จักอยู่ในสภาพนั้น
ฉันมองอัศวินของฉันอย่างประหม่า
…{มันไม่เปลี่ยน}
มีเพียงอัศวินของฉันที่ไม่เปลี่ยน
ในเมืองที่ที่ตัวตนของความตายได้เอ่อล้น เขามีสีหน้าที่โง่ๆแบบเดิม และมองฉันอย่างกังวล
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
“อัศวินของชั้น เราจะหนีจากประเทศแห่งไฟตอนนี้เลย!” (ฟูเรีย)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“แค่ทำมัน! เราจะกลับไปที่โรงแรม เร็วๆเข้า เราจะพานักเวทย์-ซังและนักรบ-ซัง และไปจากที่นี่” (ฟูเรีย)
“ด-เดี๋ยว เดี๋ยว เธอหมายถึงอะไรนั่น?” (มาโกโตะ)
ฟูเรียซักที่ตื่นตกใจกระทันหันเริ่มพูดเกี่ยวกับการออกจากประเทศแห่งไฟ
ผมพยายามจะให้เธอใจเย็นลง และฟังที่เธอจะพูดอย่างชัดเจน
-เธอเห็นอนาคตที่ผู้คนของประเทศแห่งไฟจะตายในไม่นาน
-เหตุผลที่ไม่ทราบได้
-ไม่รู้ว่าผมจะไปติดกับมันด้วยมั้ย
-อย่างไรก็ตาม มันอันตรายที่จะอยู่ในประเทศแห่งไฟ
นั่นเห็นได้ชัดว่าเป็นส่วนสำคัญของมัน
“เจ้าหญิง มาปรึกษาโซเฟียก่อนเถอะ” (มาโกโตะ)
“…ได้เลย แต่วิ่งหนีทันทีนะ โอเคมั้ย?” (ฟูเรีย)
“โอเค” (มาโกโตะ)
เรากลับไปที่โรงแรมที่เจ้าหญิงอยู่
เดชะบุญ มันหลังจากที่ออราเคิลแห่งไฟได้จากไปแล้ว ผมเลยอธิบายอนาคตที่ฟูเรีย-ซังเห็นให้กับเธอ
ได้ยินเรื่องราวของผม เจ้าหญิงโซเฟียทำสีหน้าที่ซับซ้อนแต่เธอพูดนี่ด้วยความมุ่งมั่น
“ประเทศแห่งไฟควรจะมีผู้ใช้ตาทิพย์ด้วย ดังนั้นมันยากที่จะคิดว่าพวกเค้าไม่ได้เตรียมการเลยซักนิด แต่…มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะบอกพวกเค้าเกี่ยวกับมัน” (โซเฟีย)
“คนที่เธอจะบอกเรื่องนี้ด้วยคือโอราเคิลแห่งไฟ?” (มาโกโตะ)
งันเราต้องรีบไล่ตามเธอ
“ไม่ มันจะดีกว่าที่จะบอกผู้มีอำนาจทางทหารที่ดูแลเรื่องการปกป้องประเทศแห่งไฟ ฮิโร่มาโกโตะ ได้โปรดมาด้วย ชั้นจะแนะนำนายให้กับนายพลของประเทศแห่งไฟ” (โซเฟีย)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
พูดถึงแล้ว ซา-ซังได้หลับอยู่ที่เตียง ผมเลยไม่ได้ปลุกเธอขึ้นมา
ผมได้ยินเสียงหายใจที่มั่นคงได้
ลูซี่ที่สมควรจะดูแลซา-ซังได้นอนอยู่ที่เตียงเดียวกันกับซา-ซัง
พวกเธอสนิทกันดีจริงๆ
แมวดำได้ขดตัวอยู่ใกล้ๆ ณ เวลาหนึ่ง
เธอไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ
ผมมุกหน้าไปที่ปราสาทของเกรทคีด ด้วยเจ้าหญิงโซเฟียที่นำทางไป
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเป็นปราสาทแบบนั้นของเกรทคีธ
ต่างจากปราสาทที่ยิ่งใหญ่ของไฮแลนด์ และปราสาทที่เรียบร้อยแต่งดงามของโรเซส
ถ้าให้ผมอธิบายมันทื่อๆ มันเป็นป้อมปราการที่หยาบคาย
เชิงเทินทำจากคอนกรีตหน้าที่ขยายสูงและกว้าง ดั่งดูถูกเรา
เมื่อเราเข้าไป ทุกคนคือคนทางทหารที่ใส่ชุดเกราะ
พวกเขาทั้งหมดได้หลังตรงและเดินอย่างเป็นระบบ
เมื่อพวกเขาเห็นเรา พวกเขาจะทำความเคารพตลอด
แต่พูดให้แม่นยำกว่านั้น กับเจ้าหญิงโซเฟียนะ
(มันหายใจไม่ออก…) (มาโกโตะ)
เจ้าหญิงโซเฟียและผม ด้วยกันกับผู้คุ้้มกันอัศวินของเธอ ได้ถูกนำลึกเข้าไปในปราสาท
ที่เราได้ถูกพาไปไม่ใช่ห้องประชุมของราชา แต่เป็นที่เหมือนห้องประชุมขนาดยักษ์
เราเข้าหาชายหนวดดำตัวใหญ่ ที่นั่งอยู่ลึกที่สุดในห้อง
เมื่อเขาเห็นเจ้าหญิงโซเฟีย ชายยืนขึ้นจากเก้าอีกและก้มหัวของเขา
“ผมรู้สึกมีเกียรติที่เจ้าหญิงโซเฟียได้มาจนถึงที่นี่เพื่อเยี่ยมเยือนเรา”
“นายพลทาริสก้า ขอบคุณที่มอบเวลาให้เราแม้ว่าจะมาเยี่ยมเยีนกระทันหัน” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียได้ทักทายสั้นๆกับผู้ชายที่เธอเรียกว่านายพล
นายพลทาริสก้า…คนที่มีตำแหน่งสูงที่สุดในผู้คนที่มีอำนาจทางทหารของประเทศแห่งไฟ
“ยินดีที่ได้รู้จัก ฮีโร่-โดโนะ ผมเป็นคนที่ดูแลทหารของประเทศแห่งไฟ ทาริสก้า”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมทากัตซูกิ มาโกโตะ ท่านนายพลผู้เยี่ยมยอดทาริสก้า” (มาโกโตะ)
ผมทำอย่างเดียวกันกับเจ้าหญิงโซเฟียและก้มหัวของผม
ผมได้ถูกบอกหลายอย่างเกี่ยวกับเขาก่อนหน้านี้
เขาเป็นพ่อของฮีโร่ไฟ โอลก้า โซล ทาริสก้า
และเขาเป็นคนที่ {น่าจะ} เป็นคนส่งฮีโร่ไฟไปโจมตีเรา
“และ อะไรพาคุณมาในโอกาสนี้? ผมได้ยินว่ามันเป็นข้อมูลที่เร่งด่วน” (ทาริสก้า)
“ใช่ สหายของฉันที่มีตาทิพย์ และฉันได้ถูกบอกว่ามีอันตรายได้เข้าหาประเทศแห่งไฟ” (โซเฟีย)
“โฮฮ่ห์…” (ทาริสก้า)
นายพลยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไปมาก
ผมไม่รู้แค่ว่าเขาคิดอะไร
“‘ตาทิพย์’ นั้นเป็นไปได้มั้ยว่าหมายถึงออราเคิลแห่งความมืดที่เป็นสหายของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ-โดโนะ?” (ทาริสก้า)
เจ้าหญิงโซเฟียกลืนน้ำลายเบาๆ
งั้นเขาก็รรู้เกี่ยวกับออราเคิลแห่งความมืด
ยังไงซะ ทั้งหมดเพราะเขาเป็นทหารสูงสุดของที่นี่
เขาดูเหมือนเขามีทีมเก็บของมูลหรืออะไรบางอย่าง
“…มีความจำเป็นต้องตอบสิ่งนั้นมั้ย?” (โซเฟีย)
“ไม่ การตอบสนองนั้นมันเพียงพอแล้ว” (ทาริสก้า)
โซเฟีย-ซัง นั่นในทางปฏิบัติแล้วพูดว่าใช่นะ
เหล่าชายที่อยู่รอบนายพลไม่พูดอะไร
พวกเขาน่าจะไม่พูดอะไรจนกว่าจะถูกสั่งโดยนายพล
อย่างไรก็ตาม เมื่อชื่อของออราเคิลแห่งความมืดได้ขึ้นมา พวกเขาแสดงสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรและดูถูกอย่างชัดเจน
(พวกเราไม่ได้ถูกตอนรับมากขนาดนั้นเลย หือห์) (มาโกโตะ)
เราอุส่าห์มารายงานมันนะ
“เจ้าหญิงโซเฟีย เราซาบซึ้งสำหรับการเตือน การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ได้มาถึง และมีคนมากมายได้รวมกันที่เมืองหลวง เราจะเพิ่มการดูแลรักษาความปลอดภัยของเรามากขึ้นไปอีก” (ทาริสก้า)
“…อย่างนั้นเหรอ ยังไงซะ ถ้าอย่างนั้น เราจะขอตัวที่นี่” (โซเฟีย)
มันดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟียไม่มีเจตนาจะอยู่ที่นี่นาน เธอสรุปการสนทนา
ผมตามเธอ และผมได้ถูกพูดจากข้างหลัง
“ฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะ ผมขอโทษสำหรับความหยาบคายของลูกสาวของผม” (ทาริสก้า)
“ไม่ ผมไม่ถือ เธอแข็งแกร่ง อย่างที่คาดกับฮีโร่ของประเทศแห่งไฟ” (มาโกโตะ)
“เธอเป็นม้าที่ดุร้ายที่ไม่ฟังใครเลยน่ะ คุณเห็นมั้ย” (ทาริสก้า)
ผมควรจะพูดว่า ‘นั่นไม่จริง’ ที่นี่มั้ย?
หรือเขาได้บอกใบ้ว่ามันเป็นคำสั่งของเขา?
(ชั้นไม่รู้) (มาโกโตะ)
เจ้าหญิงโซเฟียและผมได้ออกจากปราสาทเกรทคีธ
◇◇
เราได้กลับมาจากปราสาทเกรทคีธ กินอาหารเย็น และผมฝึกคนเดียวในห้องของผม
ฟูเรีย-ซังพูดว่าเธอรู้สึกไม่ดีและปิดตัวของเธออยู่ในห้อง
ผมไปดูว่าเธอทำอะไร แต่เธอได้บอกว่าไม่ให้ผมเข้าไป
ผมยังไม่ได้ไปตรวจ ซา-ซังและลูซี่เลย
ผมได้สร้างแมวตัวเล็กๆด้วยเวทมนตร์น้ำ และให้มันเล่นกับซุย
“ทากัตซูกิ-คุง”
คนที่เคาะประตูแล้วเขามาคือซา-ซัง
{ทันทีที่เธอเข้ามา ผมรู้สึกถึงลมกระโชกพัดอย่างรุนแรง}
“ได้มั้ย?” (อายะ)
“ด-ได้…มันโอเค” (มาโกโตะ)
ระหว่างที่ผมพูดอย่างนั้น ผมได้ตกใจซา-ซัง
รูปลักษณ์ภายนอกเธอไม่เปลี่ยน
เธออยู่ในรูปแบบมนุษย์แบบเดิมของเธอ
ถ้ามันเป็นอย่างที่ฟูจิยังได้พูด เธอควรจะกลับไปที่เลเวล 1
แต่กระนั้น ผมได้รู้สึกถึงแรงกดดันที่ท่วมท้น เหมือนผมได้เผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจหรือมังกรโบราณ
พูดยังไงดี…มันเหมือนดั่งว่าความรู้สึกของความกลัวได้ทรงพลังยิ่งขึ้น
นี่คือวิวัฒนาการ?
“มีอะไร ทากัตซูกิ-คุง ทำหน้าแปลกๆนั่น” (อายะ)
“ไม่ ไม่มีอะไร ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นกับลูซี่?” (มาโกโตะ)
ผมพูดนี้เหมือนกับผมพยายามจะเปลี่ยนหัวเรื่อง
“เธอพูดว่า ฟู-จังดูไม่เหมือนว่าจะรู้สึกดี เธอเลยไปเพื่อตรวจดูฟู-จัง” (อายะ)
“เข้าใจแล้ว…ดูเหมือนเธอรู้สึกไม่ดีตั้งแต่ตอนกลางวัน” (มาโกโตะ)
คนนั้นเองบอกว่ามันเป็นเพราะการใช้ตาทิพย์ใช้พลังจิตใจมาก ดังนั้นมันเหนื่อย
มันแค่สีผิวสีตัวของเธอดูค่อนข้างแย่ และมันทำให้ผมกังวล
ในทันทีนั้น ซา-ซังจับมือผมแน่น
ความรู้สึกเย็นปกคลุมมือผม
“เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง ออกไปข้างนอกกันเถอะ แค่เราสองคน” (อายะ)
ซา-ซังหัวเราะแหย่ๆ แต่เธอดึงแขนผมและกระโดดออกจากหน้าต่าง
(เดี๋ยว เฮ้ย! นี่มันชั้น 3!) (มาโกโตะ)
ซา-ซังและผมตอนนี้อยู่กลางอากาศ
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord