158 ทากัตซูกิ มาโกโตะ เดินยามค่ำคืนในประเทศแห่งไฟ
“ว้าาห์ งั้นนี่ก็เป็นภาพที่เห็นได้จากท้องฟ้า”
“มีคนมากมายเลย อย่างที่คาดกับประเทศที่ใหญ่เป็นหมายเลขสอง”
ตอนนี้ ซา-ซังและผมได้บินอยู่ในท้องฟ้าของเมืองหลวนกาโมรัน
ซา-ซังได้ใช้สกิลเปลี่ยนเพื่อเปลี่ยนเป็นฮาร์พี
“ไม่ใช่ว่าเธอเกลียดฮาร์พีเหรอ?” (มาโกโตะ)
พวกเธอเป็นศัตรูร่วมสาบานของลาเมียในลาเบรินทอส
ผมรู้สึกแปลกที่เธอเปลี่ยนเป็นรูปแบบนั้น
“ยังไงซะ นั่นจริง แต่เนื่องจากได้สู้กับพวกมันมานานมาก มันง่ายที่จะเปลี่ยนร่างเป็นพวกมัน” (อายะ)
ซา-ซังยิ้มอย่างขมขื่น
ความทรงจำที่เจ็บปวดจากอดีตอาจจะจางไปนิดหน่อย
นั่นต้องเป็นสิ่งที่น่ามีความสุข
“แล้วก็ ซา-ซัง เราจะไปไหน?” (มาโกโตะ)
“เอ๋? เราจะไปเดท นายได้ไปเดทกับฟู-จังในตอนเช้า ใช้มั้ย? มาเดินกันเถอะ” (อายะ)
ซา-ซังตอบเหมือนเล่นว่าโง่อยู่
เดท หือห์
ผมมองดูหน้าเพื่อนของผมที่ผมรู้จักตั้งแต่โรงเรียนมัธยมต้น
สีหน้าของเธอจริงจัง และมันดูเหมือนว่าเธอหาบางอย่าง
(ซา-ซังไม่ใช่พวกที่ตะเตร่ไปทั่วอย่างไร้เป้าหมายโดยไม่มีวัตถุประสงค์) (มาโกโตะ)
เพราะทั้งหมดเธอตรงข้ามกับผม
เมื่อเราเล่นเกมอาร์พีจีด้วยกัน ผมจะคุยกับชาวเมืองของทุกเมืองอย่างน้อย {คนละ 2 ครั้ง} และผมจำได้ว่าเธอดันผมให้เดินหน้าต่อไปพูดว่า ‘นั่นมันเป็นเรื่องยุ่งยาก!’
ยังไงซะ ผมก็รู้สึกว่าผมทำเกินไปในบางครั้ง
แต่คุณรู้มั้ยล่ะ มี เอ็นพีซี ที่เปลี่ยนคำพูดจากครั้งที่ 1 และครั้งที่ 2 นะ รู้มั้ย?
“เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง อาคารใหญ่ๆนั่นมันอะไรน่ะ?” (อายะ)
เสียงของซา-ซังดึงผมกลับมาจากความคิดผม
“อืม นั่นอารีน่า ที่ที่การแข่งขันจะมีขึ้น” (มาโกโตะ)
“เฮฮ๋ห์ งั้นนั่นคืออารีน่า…” (อายะ)
“อยากไปดูมั้ย?” (มาโกโตะ)
ซา-ซังอยู่ในการแข่งขัน
ถ้าเธอจะเข้าร่วม ผมไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ไม่ดีที่จะไปดูมันอย่างน้อยครั้งหนึ่ง
“ไม่อ่ะ ไม่ใช่วันนี้” (อายะ)
ซา-ซังส่ายหัวของเธอไปข้างๆ
ดูเหมือนเรื่องของการแข่งขันไม่ใช่วัตถุประสงค์ของเธอ
ถ้าเป็นอย่างนั้น…
“นั่นคือที่เธอมองหาอยู่หรอ ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)
ผมชี้ไปที่ทิศทางหนึ่ง
ซา-ซังหันหัวเธอไปทางนั้น
“ทากัตซูกิ-คุง พลาซ่าที่มีเต็นท์เยอะๆนั่นอะไรน่ะ?” (อายะ)
ในที่ที่เราดี มีที่ว่างกว้างขวางที่มีเต็นท์มากมายเรียงรายอยู่
ขนาดของเต็นท์ใหญ่เท่ากับคณะละครสัตว์ที่เราเห็นครั้งหนึ่งในโรเซส
หลายสิบเต็นท์ขนาดเท่านั้นเรี่ยงกัน ทำให้มันเป็นภาพที่ไม่สมจริง
ผมมีความรู้เพราะผมถามฟูจิ-ยังไปแล้วว่าอะไรอยู่ที่นั่น
“นั่นตลาดทาส ซา-ซัง ธุรกิจทาสที่ใหญ่ที่สุดในเกรทคีธ” (มาโกโตะ)
“ตลาดทาส…” (อายะ)
ตาของซา-ซังเปลี่ยนเป็นอันตราย
(เป้าหมายของเธอคือคาวาคิตะ-ซังจริงๆ) (มาโกโตะ)
มันดูเหมือนฟูจิ-ยังไม่ได้ข้อมูลที่มีประโยชน์สำหรับขุนนางที่ซื้อคาวาคิตะ-ซัง
มีเพียงจำนวนของวันก่อนการประมูลทาสครั้งใหญ่จะเริ่ม
“เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง เราอ้อมนิดหน่อยได้มั้ย?” (อายะ)
ซา-ซังดูมาทางผมด้วยสายตาที่จริงจัง
[{คุณจะมุ่งหน้าไปที่ตลาดทาสของประเทศแห่งไฟ?}]
ใช่ ←
ไม่
(ตัวเลือกที่นี่เหรอ หือห์) (มาโกโตะ)
{มีบางอย่างอยู่ที่นั่น}
นี่อาจจะเป็นเหมือนเข้ารังเสือ
แต่นี่คือซา-ซังที่ถามอยู่นี่
“ไปกันเถอะ ซา-ซัง; เพื่อทักทายคาวาคิตะ-ซัง” (มาโกโตะ)
“ได้! ขอบคุณ!” (อายะ)
เสียงของซา-ซังได้ร่าเริงในทันที
“แต่ให้ชั้นทำอะไรเล็กๆบางอย่างก่อน” (มาโกโตะ)
“?”
ผมบอกแผนของผมให้กับซา-ซังที่เอียงหัวของเธอไปด้านข้าง
◇◇
“เฮ้ เฮ้ บางอย่างแบบนี้พอแล้วเหรอ?” (อายะ)
ซา-ซังอยู่ไม่สุขด้วย {ตัวที่ใหญ่} ของเธออย่างกระสับกระส่าย
ซา-ซังตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นมาดามที่ร่ำรวย
“ชั้นไม่ค่อยชอบนี่เลย” (อายะ)
“น่า น่า ด้วยภาพลักษณ์นั้น เธอจะไม่เป็นที่สงสัยเมื่อเธอเขาตลาดทาส” (มาโกโตะ)
ตัวที่กลมและเสื้อผ้าที่ฉูดฉาด พร้อมด้วยแหวนอัญมณีในนิ้วของเธอ คุณเห็นเธอได้เพียงผู้หญิงที่มีเงินกระทันหัน
ผมได้ใช่เปลี่ยนร่างกับตัวของผม และอยู่ในการตั้งค่าว่าผมเป็นผู้ดูแลของเธอ
ผมพูดอย่างนั้น แต่ผมเพียงแต่ยืดหน้าม้าของผมเพื่อซ่อนตาของผม
เป็นสไตล์พระเอกเกมเฮ็นไต*นิดหน่อย
TLN: เกมโป๊
ผมจะคุยนิดหน่อยเกี่ยวกับความต่าระหว่างสกิลเปลี่ยนร่างของซา-ซังและผม
ซา-ซังเป็นลาเมีย ซึ่งเป็นเผ่าที่เก่งในการเปลี่ยนร่างโดยธรรมชาต
เหตุผลเพราะพวกเธอเปลี่ยนเป็นมนุษย์ หลอกพวกเขา และกินพวกเขาได้ -เหตุผลที่น่ากลัว
บนนั้นเข้าไปอีก เธอมีสกิลโดยธรรมชาติที่เรียกว่าเปลี่ยนซึ่งเป็นการเปลี่ยนร่างที่ดีกว่า ดังนั้นเธอสเปลี่ยนรูปลักษณ์เธอได้ 24/7 มากเท่าที่เธอต้องการ
เทียบกับนั้น ผมเป็นบางคนที่ต้องเรียนสกิลเปลี่ยนร่างผ่านการฝึก
เพราะสิ่งนั้น ขีดจำกัดของการเปลี่ยนร่างของผมประมาณ 1 ชั่วโมง และมันไม่เหมือนว่าผมเปลี่ยนเป็นอะไรก็ได้
ผมเปลี่ยนร่างเป็นฮาร์พีแบบซา-ซังและบินบนท้องฟ้าไม่ได้
เราจะใช้เปลี่ยนร่างเป็นเวลานานในโอกาสนี้ ดังนั้นผมเปลี่ยนมันแค่หน้าม้าของผม
“เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง ทำไมจำเป็นต้องลำบากปลอมตัวด้วยล่ะ?” (อายะ)
ซา-ซังทำสีหน้าสงสัย
“อืม นายพลของประเทศแห่งไฟได้สืบสวนปาร์ตี้ของเราน่ะ ถ้าชั้นได้ไปที่ตลาดทาสในฐานะฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ ข้อมูลนั้นจะไปถึงเค้าแน่ๆ” (มาโกโตะ)
นายพลทาริสก้าได้รู้ว่ามีออราเคิลแห่งความมืดอยู่
เห็นได้ชัดว่ามีทหารมากมายในตลาดทาสเพื่อความปลอดภัย
ผมไม่อยากให้หน้าผมถูกจำโดยพวกเขา
“มันจะมีปัญหาถ้าเราไม่ทำ ถ้าเราทำตัวเลือกสุดท้าย ซึ่งก็คือ{ลักพาตัว}คาวาคิตะ-ซัง ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมกระซิบนี่กับซา-ซัง
ซา-ซังทำสีหน้าตกใจกับคำพูดเหล่านั้น และจากนั้นยิ้ม
“นายเป็นคนร้ายน่ะ ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
“มันเป็นตัวเลือกสุดท้ายของตัวเลือกสุดท้าย ชั้นอยากจะเลี่ยงจากเรื่องนั้นมากกว่า” (มาโกโตะ)
เพราะทั้งหมดมันเป็นอาชญากรรม
“งั้น ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
ซา-ซังและผมพยักหน้าเบาๆ และเราผ่านประตูรั้วของตลาดทาส
◇◇
เราได้ถูกหยุดโดยคนเฝ้าประตูรั้ว แต่มันเป็นแค่พวกเขาได้มอบชิปให้เราจำนวนหนึ่ง พวกเขาให้เราเข้าไปอย่างง่ายดาย
ผมได้ถูกสอนมารยาทของที่นี่โดยฟูจิยัง
ต่างจากที่ผมคิด ข้างในตลาดทาสนั้นสะอาดและมีชีวิตชีวา
สินค้าหลักแน่นอนว่าเป็นทาส แต่มีการพนันการต่อสู้ด้วย
ทาสที่ถูกแสวงหารมากที่สุดสำหรับในประเทศแห่งไฟนี้ คือทาสที่มีพลังการต่อสู้สูง
ประเทศทางทหาร เกรทคีธ ยังถูกเรียกว่าประเทศแห่งศิลปะของสงครามด้วย และคนที่มีนักรบที่แข็งแกร่งมากมายถูกชื่นชมมากที่สุด
แม้ว่าคุณจะเป็นทาส ตราบใดที่คุณเป็นนักรบชั้นหนึ่ง การปรนนิบัติเห็นได้ชัดว่าค่อนข้างดี
มีแม้แต่คนที่มีพลังการต่อสู้สูง แต่ไม่มีสมอง ที่หามาสเตอร์เพื่อขายตัวของเขาเอง
และวิธีที่จะดูว่าทาสเก่งจริงๆมั้ย แน่นอนว่าวิธีที่ดูไปในโซลบุคที่มีแสตทกับสกิลอยู่ แต่วิธีที่เร็วที่สุดคือให้พวกเขาสู้กัน
มีสังเวียนสร้างเฉพาะหน้าหลายสังเวียนข้างในตลาดทาส
ทาสมีการแข่งขันความแข็งแกร่งที่นั่น
ความจริงที่ว่าพวกเขาเพิ่มองค์ประกอบของการพนันเข้าไปเป็นพิเศษ เพื่อทำกำไร ทำให้ผมรู้สึกถึงจิตวิญญานทางการค้าของพวกเขาจริงๆ
มีนักบวชเภสัชกรใกล้ๆ ดังนั้นมันเป็นการต่อสู้ที่ถูกต้อง
แต่มันป่าเถื่อนนะ
และดังนั้น ข้างนั้นตลาดทาสเต็มไม่ด้วยความแข็งแรง
มันเป็นตลาดทาส ดังนั้นผมได้จินตนาการบรรยากาศที่มืดมนกว่านี้
“ว้า ว้า ทากัตซูกิ-คุง มีทาสผู้หญิงสู้กันน่ะ” (อายะ)
“มันดูเหมือนพวกเขาอย่างน้อยถูกจัดหมวดหมูโดย น้ำหนัก เผ่าพันธุ์ และเพศ” (มาโกโตะ)
มันเพื่อการทำให้มันแฟร์เหรอ?
ด้วยทั้งหมดที่ดำเนินไปทางนี้ ผมแม้แต่รู้สึกว่ามันเป็นดั่งกีฬา
พูดถึงแล้ว มีแค่พวกนักรบที่สู้
ทาสนักเวทย์ไม่สู้กัน
มันดูเหมือนว่าพวกเขามองโซลบุตพวกเขาเพื่อตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องนั้น
ยังไงซะ ให้นักเวทย์สู้กันในเมืองจะเชิญชวนภัยพิบัติ
“ทากัตซูกิ-คุง! นายคิดว่าใครจะชนะจากสองคนนั้น?” (อายะ)
“หืมม อเมซอนและกึ่งสัตว์ เก่งทั้งสองคน” (มาโกโตะ)
ซา-ซังอยู่ในโหมดคนดูอย่างสมบูรณ์แบบ
คนที่สู้เป็นนักรบผู้หญิงผิวเข้มกล้ามโต และนักรบกึ่งสัตว์ผู้หญิง ที่มีหูของเสือ
การต่อสู้ดูเหมือนจะเท่าเทียมกัน และพวกเธอทั้งสองเก่งมาก ผมบอกไม่ได้ว่าใครเก่งกว่า
หรือเหมือนกับ ไม่ใช่สองคนนั้นเก่งเท่านีน่า-ซังมากกว่า?
“นายคิดว่าชั้นมีส่วนร่วมโดยไม่ได้ประกาศได้มั้ย…?” (อายะ)
ซา-ซังพูดอะไเป็นลางที่ไม่ดี
ผมกำลังจะตอบด้วยน้ำเสียงล้อเล่น ‘เฮ้ย เฮ้ย เราทำบางอย่างที่เด่นไม่ได้ ใช่มั้ย?’ แต่…
*ซุซุ…*
ผมรู้สึกถึงอากาศสั่นได้
วินาทีต่อมาหลังจากนั้น ผมสังเกตุว่ามันเล็ดมาจากซา-ซัง
ในเวลาเดียวกัน นักรบหญิงสองคนที่สู้กันอยู่มองมาทางนี้ด้วยสีหน้าตกใจ… ตรงมาที่ซา-ซังที่อยู่ข้างผม
ไม่ใช่แค่สองคนนั้น ทาสนักรบจำนวนหนึ่งในสถานที่จัดงานได้หันมาทางนี้
เดชะบุญ พ่อค้าไม่ได้สังเกตุ
〈ซา-ซัง มาออกจากที่นี่เถอะ! เร็วเข้า!〉 (มาโกโตะ)
〈อ-เอ๋? โอเค〉 (อายะ)
เราได้รีบออกมาจากตรงนั้น
◇◇
เราได้มาถึงบริเวณน้ำพุธรรมชาติที่ตรงกลางของพลาซ่า
มันดูเหมือนมันเป็นที่ที่เหมือนโอเอซิส
รถม้าของพ้อค้าเรียงรายกัน และม้าได้กินน้ำอยู่ที่นี่
และใกล้กับน้ำพุธรรมชาติ ผมเห็นสปิริตน้ำที่นี่ที่นั่นได้
“อาา นั่นทำให้ชั้นกลัว…” (มาโกโตะ)
“ข-ขอโทษ ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
หลังจากที่หนีจากสายตาของเหล่านักรบ ซา-ซังขอโทษ
พูดถึงแล้ว เธอได้เปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์สาวดั้งเดิมของเธอ
“ยังไงซะ มันโอเค แค่ระวังครั้งหน้าละกัน สกิลข่มขู่ของเธอเล็ดเหรอนั่น?” (มาโกโตะ)
แม้อย่างนั้น การตกใจของเหล่านักรบไม่ใช่ปรกติ
มันเหมือนกับพวกเขาเป็น{กบ}ที่ถูกจ้องโดยงู
“อออุ…นั่นมันไม่ได้เจตนานะ” (อายะ)
ซา-ซังได้รู้สึกแย่
เธอน่าจะยังไม่ชินกับความเปลี่ยนแปลงจากวัฒนาการของเธอ
เราทำได้แค่ทดลองสิ่งต่างๆขณะที่เราดำเนินไป
ผมพยายามจะเปลี่ยนอารมณ์ของซา-ซัง
“ซา-ซัง ดูที่นั่น เราเจอที่ที่เรามองหาอยู่” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (อายะ)
ฝั่งตรงข้ามของน้ำพุธรรมชาติ ที่ที่ตาผมชี้อยู่ มีเต็นท์ที่ใหญ่กว่าเต็นท์อื่นอย่างชัดเจน และมียามมากมายยื่นอยู่ในบริเวณของมัน
“ที่นั่นคือ ‘สินค้าที่โดดเด่น’ ที่อยู่ในการประมูลทาสครั้งต่อไปได้อยู่
“…เคโกะ-จังอยู่นั่น…” (อายะ)
“ซา-ซัง ใจเย็น” (มาโกโตะ)
ซา-ซังเกือบจะปล่อยความกระหายเลือดที่แรงกว่าก่อนหน้านี้ ผมเลยรีบทำให้เธอใจเย็นลง
“ยังไงซะ งั้น ซา-ซัง มากลับกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“เอ๋?! หลังจากมาถึงที่นี่แล้วเนี่ยนะ?!” (อายะ)
ซา-ซังดูมาทางนี้เหมือนจะประท้วง
“มากลับมาที่นี่ตอนดึกดื่นเถอะ เราสามารถที่จะเห็นว่าอยู่ไหนและมียามอยู่กี่คนที่นั่น เราเลยต้องทำการเตรียมการเพื่อแทรกซึม” (มาโกโตะ)
ผมจะต้องการการร่วมมือของฟูเรีย-ซังสำหรับครั้งนี้
มีหลายอย่างที่ต้องทำ
ซา-ซังทำสีหน้าตกใจกับการตอบสนองของผม
“นายดูเหมือนจะสนุกนะ ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
“เฮ้ย เฮ้ย ซา-ซังดูตานี้ ชั้นจริงจังนะ ไม่ใช่เหรอ?” (มาโกโตะ)
“จ้า จ้า” (อายะ)
ผมถูกหัวเราะด้วยเหตุผลบางอย่าง
“งั้น ชั้นจะไปนอนที่ห้องของทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
ไม่ เธอทำนั่นที่ห้องของเธอเองได้
วันนั้น เราได้กลับไปที่โรงแรมและเตรียมการที่จะแทรกซึม
◇วันนั้นดึกดื่นตอนกลางคืน◇
ตลาดทาสที่เสียงดังตอนนี้ได้เงียบแล้ว
อย่างไรก็ตาม มียามอยู่มาก เราเลยต้องระวัง
ผมให้ซา-ซังเปลี่ยนเป็นฮาร์พี และเรามีเป้าหมายไปที่เต็นท์ใหญ่จากท้องฟ้า
แค่นั่น ถ้าเราไปทั้งแบบนี้ เราจะถูกเจอ ดังนั้น…
[เวทมนตร์น้ำ: หมอก]
ผมได้ยืมมานาจากสปิริตน้ำ และปกคลุมพื้นที่ของตลาดทาสด้วยหมอก
จริงๆแล้วผมอยากจะปกคลุมทั้งเมืองหลวง แต่เพราะไม่มีสปิริตเยอะขนาดนั้น มันเลยเป็นไปไม่ได้
ประเทศแห่งไฟค่อนข้างใกล้กับชายทะเล
มันเป็นภูมิอากาศเขตร้อน และจำนวนการฝนตกในฤดูแห้งแล้วนั้นต่ำ แต่ลมจากฝั่งทะเลพาน้ำมา และมี{เวลาหายาก}ที่หมอกได้ถูกสร้างจากสิ่งนี้
〈แต่เรามาใช้เวลาอ้อยอิ่งไม่ได้ ซา-ซัง ไปกันเถอะ〉 (มาโกโตะ)
〈ได้ สกิลซ่อนทำงานได้ดี〉 (อายะ)
เราลงพื้นอย่างเงียบๆ ข้างเต็นท์
และจากนั้น เราได้เอาไอเท็มพิเศษที่เราขอให้ฟูเรีย-ซังทำ
อะไรที่อยู่ข้างในคืออะไรที่ดูเหมือนขวดน้ำหอมคือ ‘น้ำ’
แต่ด้วยเวทมนตร์คำสาปจากออราเคิลแห่งความมืด มันได้ถูกเปลี่ยนเป็นไอเท็บที่น่ากลัว ชื่อของเวทมนต์คือ หลับ และ สิ้นความทรงจำ
ผมใช้เวทมนตร์น้ำเพื่อเปลี่ยนน้ำต้องสาปนั้นเป็นหมอกและทำให้ยามหลับ
และแม้ว่าพวกเขาจะตื่นขึ้น ความทรงจำของหลายชั่วโมงก่อนจะหายไป
ซา-ซังและผมเข้าไปผ่านเวทมนตร์บาเรียที่ได้ตั้งอยู่ที่เต็นท์ที่ถูกเปิดโดยมีดของผม
แน่นอนว่ามียามอยู่ข้างในเต็นท์ด้วย แต่เราทำให้พวกเขาทั้งหมดหลับไป
ซา-ซังและผมใช้ซ่อนเงียบๆเพื่อสำรวจข้างในเต็นท์
และดังนั้น ขณะที่เราดำเนินไป เราเจอสาวคนหนึ่งในกรงที่ลึกและหรูที่สุด
มันเป็นการตกแต่งภายในที่มหัศจรรย์สำหรับทาส และถ้าไม่มีเสาเหล็กคุณมองผิดเป็นที่พักชั้นสูงได้
มันดึกในตอนกลางคืน และผู้หญิงข้างในกรงหลับอยู่แต่ผมจำหน้านั้นได้
ครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเธอคือเมื่ออยู่ในวิหารแห่งน้ำ
เธอยังเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผมในโรงเรียนมัธยมปลาย
“เคโกะ-จัง!” (อายะ)
ซา-ซังตะโกนในท่าทางที่สงบและวิ่งไปที่กรง
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord