บทที่ 174 ได้กำไร
มู่เทียนซิงปิดปากไว้ น้ำตากลิ้งตกลงมา!
เธอไม่เคยนึกถึงว่าเรื่องจะกลายเป็นอย่างนี้แม้แต่น้อย!
ในความมึนงง เธอจำได้ว่าตอนที่พวกเขาอยู่ในห้องพักผ่อน ก่อนที่เขาจะอาบน้ำ เคยบอกกับเธอว่า เขามีเรื่องหนึ่งจะอธิบายให้กับเธอ หรือว่าเป็นเรื่องนี้ล่ะ?
และเธอนึกถึงก่อนหน้านั้นอยู่ในห้องโถงใหญ่อีก เธอชี้ขาของเขาด่าเขาหลอกลวงตนเอง ผลสุดท้ายฉวีซือเหวินแทรกคำหนึ่งเหมือนอยากจะอธิบายอะไร แต่ก็ถูกตัดคำแล้ว หรือว่าก็คือเพื่อเรื่องนี้ด้วยล่ะ? โอ้พระเจ้า! เดิมทีเขามีโอกาสอธิบายได้ เพียงแค่เธอไม่ได้ให้โอกาสเขา!
เขาเป็นคนหนึ่งที่หน้าตาดีขนาดนั้น ก็เดี๋ยวสูงเดี๋ยวต่ำแบบนี้เดินอยู่ข้างหน้าเธอ เขาจ้องมองเธอ ใช้สายตาที่สัตย์ซื่อจริงใจเข้าใจได้ง่ายดั่งเด็กยิ้มกับเธอ “ขอโทษ เทียนซิง คุณสามารถอภัยให้ผมได้ไหม?”
มู่เทียนซิงไม่รู้
เธอรู้เพียงว่าจะร้องไห้
“ที่รัก เดิมทีผมคิดว่า ผ่านไปอีกครึ่งปี รอถึงเวลาแล้ว ผมก็จะพาคุณไปประเทศเยอรมันด้วย เอาเหล็กที่อยู่ในขาออกมา ผมอยากจะให้คุณเห็นครั้งแรกตอนที่ผมเดิน ผมก็จะเหมือนดั่งคนปกติคนหนึ่ง แต่ว่า ผมขอโทษจริงๆ คิดว่าตัวเองถูกตลอด ทำให้เรื่องพัฒนากลายเป็นลักษณะในตอนนี้แล้ว”
ใครจะรู้ว่าเขาตัดสินใจมากขนาดไหน จึงกล้าปรากฏท่าทางที่หัวมังกุท้ายมังกรแบบนี้ของตนเองอยู่ต่อหน้าเธอ เปิดโปงโดยสิ้นเชิง!
ในส่วนตัว แม้แต่ตัวเขาเองก็ยอมรับไม่ได้ลักษณะการเดินในตอนนี้ของตนเอง!
เขามาถึงข้างเตียงของเธอ ค่อยๆนั่งยองๆลง จ้องมองเธอ “ที่รัก ขอโทษ! คุณสามารถอภัยให้ผมได้ไหม?”
“ฮือ ฮือ~ ฮือ ฮือ ฮือ~”
มู่เทียนซิงปิดปากไว้ร้องไห้หนักจนเสียงหาย เธอรู้สึกว่าตนเองไม่เอาไหนจริงๆ ทำไมทุกครั้งล้วนถูกเขาโมโหจนจะตาย อยากจะวิ่งหนี อยากจะชนกำแพง อยากจะฆ่าคน!
แต่ว่า……
ทุกครั้งล้วนต้องพ่ายแพ้อยู่ที่รักเอ็นดูกับเขาของตนเอง
ผู้ชายคนนี้ทั้งๆที่ก็เป็นหมาป่าสวมใส่หนังแพะตัวหนึ่งล่ะ เห็นตอนที่เขาอยู่บนเตียงโหดร้ายขนาดไหนกับตนเองล่ะ!
ทำไมจงใจจะทำไม่เอาไหนเช่นนี้ ทำไมมักจะถูกสองสามคำของเขาก็สั่นไหวแล้วล่ะ?
“ฮือ ฮือ~ ฮือ ฮือ ฮือ~คุณอย่าถามฉัน! ฉันไม่รู้! คุณอย่าถามฉัน!”
เธอทั้งสะอึกสะอื้นทั้งร้องไห้
เห็นเขานั่งยองๆอยู่บนพื้น เธอกลับยื่นมือน้อยที่เช็ดน้ำตามาแล้วยังเปียกๆอยู่ไปดึงเขาอีก “คุณลุกขึ้นมา คุณ ฮือ ฮือ~ในขาของคุณยังมีของอยู่ล่ะ คุณนั่งยองๆลงได้หรือ ฮือ ฮือ~ฮือ ฮือ ฮือ~”
ผ่านไปไม่นานหลิงเล่หัวเราะแล้ว
ตอนที่หัวเราะ ขนตาเปื้อนน้ำตาที่ร้อนผ่าวไว้ กำลังอยู่ก่อนที่จะตกลงมาถูกเขาใช้แรงตีแตกแล้ว!
เขาลุกขึ้นมานั่งอยู่ข้างเตียง กอดเธออยู่ในอ้อมอกทันที กอดไว้อย่างแน่น
“ที่รัก ผมรับรองกับคุณ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะไม่ปิดบังเรื่องใดๆกับคุณอีก ไม่หลอกลวงเรื่องใดๆกับคุณ คุณอย่าจากผมไปได้หรือไม่?”
มู่เทียนซิงเงยหน้าน้อยขึ้นมาจากอ้อมอกของเขา จ้องมองเขา “ถ้าหากว่าฉันบอกว่าฉันอยากจะกลับบ้านล่ะ คุณจะปล่อยฉันไปไหม?”
เขาจ้องมองเธอ ใบหน้าที่หล่อดิ้นรนอย่างทรมานนานมาก ส่ายหัว “ไม่!”
“ฮือ ฮือ! คุณไอ้เหี้ย คุณมีสิทธิอะไรไม่ปล่อยฉันกลับบ้านล่ะ?”
“ที่รัก ผมไม่อยากหลอกลวงคุณอีกแล้ว” เขาเหมือนดั่งตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว พูดว่า “ในชาตินี้ผมล้วนจะไม่ปล่อยคุณไป ผมไม่อยากหลอกลวงคุณ ที่รัก ไม่ว่าคุณจะโวยวายกับผมยังไง ผมล้วนจะไม่ปล่อยคุณไป!”
มู่เทียนซิง ฮือ ฮือ อ่า อ่า ร้องไห้อยู่ เขาก็กอดเธอไว้ตลอดแบบนี้
เงาของคนทั้งสองสะท้อนอยู่บนกำแพง ขยายใหญ่ขึ้นหลายเท่า กลับรู้สึกอบอุ่นในทันที
ผ่านไปนานมาก เธอเช็ดน้ำตาอยู่ในอ้อมอกของเขา ถูรอยน้ำตาทั้งหมดอยู่บนชุดนอนของเขาพูดว่า “ฉันหิวแล้ว”
“ได้ งั้นพวกเราไปกินข้าว”
เขายิ้มอยู่ไปดึงมือของเธอ เธอกลับดึงมือน้อยกลับมาไม่ให้เขาดึง “พวกเรายังไม่ได้คืนดีกันล่ะ! คุณจับมือของฉันไม่ได้!”
เขา “……..”
ลุกขึ้นมาอย่างเงียบๆ เขาถอยหลังก้าวหนึ่ง อยากจะไปหารถเข็น
แต่ว่าอีหนูที่อยู่บนเตียงสองขาเพิ่งติดพื้น กลับลื่นลงไปทั้งตัว ก้นนั่งอยู่บนพื้นทันที “ฮือหว่า~! คุณทำไมไม่พยุงฉันสักหน่อย! ฮือ ฮือ~ทั้งที่รู้ว่าฉันโดนคุณทรมานล้วนเจ็บจะตายแล้ว ยังไม่พยุงฉันสักหน่อย!”
หลิงเล่รีบขึ้นไป อุ้มตัวเธอขึ้นมาโดยตรง เพิ่งจะย่างก้าวออกไป เธอกลับใช้กำปั้นอ่อนนิ่มทุบอยู่บนหน้าอกของเขาหนึ่งทีอีก “น่ารังเกียจ คุณปล่อยฉันลงไป! ปล่อยฉันลงไป! พวกเรายังไม่ได้คืนดีกันล่ะ คุณอุ้มฉันไว้แบบนี้ทำไม!”
หลิงเล่มีความลำบากใจเล็กน้อย “ผมกลัวตอนที่คุณเดิน ข้างล่างจะเจ็บ!”
เธอกลับพูดไม่ออกจ้องมองเขา “แต่ว่าในขาคุณมีเหล็กยังไม่ได้เอาออกล่ะ! ทนน้ำหนักไม่ไหว! คุณรีบปล่อยฉันลงไปเถอะ! ยังไม่กี่เดือนก็หายแล้ว คุณอย่าทำให้ความพยายามสูญเปล่าในเวลานี้!”
“ที่รัก คุณรักเอ็นดูผมอยู่หรือ?”
“ไม่มี! พวกเรายังไม่ได้คืนดีกันล่ะ ใครรักเอ็นดูคุณล่ะ!”
“……”
มู่เทียนซิงดิ้นรนอยู่ ลงมาจากอ้อมอกของเขา ดึงแขนของเขาไว้ในทันที เอาเงากายที่สูงใหญ่ของเขาดึงไปที่บนรถเข็น!
“ทั้งๆที่รู้ว่ากระดูกของตนเองยังดามอยู่ ก็อย่าเดินไปเดินมา!”
“โอ๊ะ”
“ครั้งก่อนอยู่ห้องหนังสือ รอยเท้าที่ฉันมองเห็นนั่นก็เป็นของคุณใช่ไหม?”
“อืม”
“คุณยังหลอกลวงฉัน จริงๆนะ……”
“วันหลังไม่ทำแล้ว”
“แต่ว่า วันนั้นฉันเทียบภาพที่อยู่ใต้รองเท้าแล้ว ไม่เหมือนกันกับรอยเท้า เกิดเรื่องอะไรกันแน่?”
“ผมฉวยโอกาสตอนที่คุณออกจากบ้าน จับฉวยเวลาเปลี่ยนรองเท้าอีกคู่หนึ่ง!”
“คุณ! น่าต่อยจริงๆ!”
ตอนที่เธอรู้สึกตัวถึงแก้มของตนเองติดอยู่หน้าอกของเขาเช่นนี้ ใบหน้าทั้งใบของเธอล้วนแดงระเรื่อ
เธอรู้ว่าตอนที่คุณลุงยืนขึ้นมาจะหล่อเป็นพิเศษ กลับนึกไม่ถึงว่าจะหล่อขนาดนี้!
อีกทั้งลักษณะที่เขาสูงใหญ่ขึ้นมา ก็เหมือนดั่งอ่าวท่าเรือทะเลแห่งหนึ่ง มหาสมุทรแห่งหนึ่ง พระอาทิตย์ดวงหนึ่ง!
เห็นเขาตอนนี้อะไรก็พูดกับตนเองหมด ลูกตาเธอดำปิ๊ดปี๋หมุนตลอด พูดว่า “คุณลุง ก่อนหน้านี้คุณเคยชอบผู้หญิงกี่คนมาแล้วหรือ?”
เขายิ้มเบาๆ ส่ายหัวอย่างจนใจ “เพียงแค่คุณคนเดียว”
“งั้นคุณเคยจูบผู้หญิงมาแล้วกี่คน? อ่อ เคยทำอันนั้นมา……กับคุณ มีกี่คนหรือ?”
ตอนที่ถามคำนี้ มู่เทียนซิงมีความกังวลเล็กน้อย แต่ก่อนคิดว่าขาเขาใช้ไม่ได้ก็แล้วแล้วไป ตอนนี้นึกขึ้นมา ตั้งแต่อายุ 22 ปีเขาก็เดินได้แล้ว มีเพียงแค่เป๋เล็กน้อย
ค่อยย้อนความทรงจำเล็กๆขึ้นมาหน่อยหนึ่งตอนที่ก่อนหน้านั้นอยู่บนเตียง ลักษณะที่ห้าวหาญเต็มไปด้วยพลังอย่างนั้นของเขา ยังคงทำให้เธอความทรงจำยังสดใสอยู่ถึงตอนนี้จริงๆ!
เจ็บ!
เจ็บจริงๆ!
เขามองออกถึงความคิดของเธอ ก็ได้เข้าใจถึงการเรียกร้องที่เธอมีต่อความรักเข้มงวดมากเช่นกัน มาตรฐานของความเข้มงวดนั้นก็คือใสสะอาดบริสุทธิ์!
ทันทีนั้นพิสูจน์ความบริสุทธิ์อย่างจริงจังมาก พูดว่า “เพียงแค่คุณคนเดียว! ไม่ว่าเป็นรักแรกหรือว่าจูบแรก หรือว่าอย่างอื่น ไม่ว่าเป็นครั้งแรกหรือว่าครั้งที่เท่าไหร่ ล้วนเพียงแค่คุณคนเดียว!”
ในใจของมู่เทียนซิงมีการแอบดีใจเล็กน้อย เพียงรู้สึกว่า เธอได้รับกำไรแล้วจริงๆ!
ประตูลิฟต์เปิดออก เธอดีใจถูกใจสุดชีวิตพยุงเขาเข้าไป ในสมองนึกขึ้นมาได้บางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในนวนิยายโรแมนติกอีก อดไม่ได้ อยากรู้อยากเห็นถามว่า “อย่างนั้นคุณลุง ก่อนหน้านั้นตอนที่คุณเกิดความต้องการทางเพศ เคยจัดการให้กับตนเองมาก่อนหรือไม่?”
“ค่อก ค่อก ค่อก ค่อก ค่อก!”
อยู่ดีๆการไอของหลิงเล่ก็กำเริบแล้ว เขารู้สึกในทันทีว่าเขาล้วนไม่ดีแล้วทั้งตัว