151 ใช้เวลากับพี่น้องช่าง
8 – 10 นาที เล่ม 5
“ฟุมุ……”
อืม ผมตัดสินใจจะไปรอบๆแล้วไปดูทุกคน แต่ผมเริ่มที่ไหนดี? มีมีมิ เอลม่า และพี่น้องช่าง……
มาเริ่มที่พี่น้องช่างถ้าอย่างนั้น มีมิกับเอลม่าคค่อนข้างจคุ้นเคยกับการผาดโผนบุ่มบ่ามของผมแล้ว และผมไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเมย์จริงๆ ดังนั้นนั่นเหลือพี่น้องช่าง ผู้เพิ่งขึ้นยานผมใหม่ๆ ผมจะใช้เวลากับมีมิและเอลม่าทีหลังคืนนี้
และดังนั้น ผมตรงไปหาพี่น้อง
“โอ้ บอส มีอะไรน่ะ?”
ทั้งสองนั่งข้างชิดกันบนโซฟาข้างในห้องพักผ่อน พวกเธอไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษและแค่นั่นข้างกันระหว่างตั้งใจมองธรรมชาติจำลองเติมเต็มไปด้วยต้นไม้เอเลี่ยน
“อืม…… ฉันคิดจะไปรอบๆแล้วเช็กดูทุกคนน่ะเห็นป่ะ ฉันมาขวางเหรอ?”
เพราะพี่น้องดูเหมือนจะสนิทกันอย่างดี มันไม่ได้ดูเหมือนมีช่องว่างให้ผม
“เราแค่เหม่อๆนิดหน่อยนะ พี่ใหญ่ อย่าถือเราเลยนะ”
“ไม่หรอก มันไม่เป็นไร มาแล้วนั่งลงตรงนี้กับเรานะบอส”
หลังจากพูดอย่างนั้น ทีน่าแยกกับวิสเกอร์และตบพื้นที้เปล่าระหว่างเธอ
“ระหว่างพวกเธอเลยเหรอ……? นั่นโอเคจริงๆมั้ย?”
ไม่ใช่นี่ดูเหมือนเข้าไปแทรกระหว่างสองดอกลิลลี่หรือ?
ผมจะไม่โดยลงทัณฑ์ด้วยกรรมหรือบางอย่างเหรอ? เอ่อ แต่มันไม่เหมือนว่าเธอสองอยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นอยู่ดี
“ลังเลทำไมกันน่ะ บอส มาเร้วๆ แล้วนั่งนี่ได้แล้วนะ”
“อ-อุมุ……”
“บางเวลาพี่ก็แปล้กแปลกนะ พี่ใหญ่”
ผมนั่งต่อจากทีน่าผู้กำลังหัวเราะ เพราะผมต่อจากทีน่า นั่นหมายถึงผมนั่งต่อจากวิสเกอร์ด้วยเหมือนกัน
“นั่นแหละ”
“เฮ้ย?”
ไม่กี่ช่วงเวลาต่อมาหลังจากผมนั่งลง ทีน่ากระเถิบใกล้แล้วกอดผมจากด้านข้าง
“เอ้าเร็วสิ วิสเกอร์ เธอด้วย”
“เอ่อ… น-นั่น”
หลังจากถูกตื้อโดยทีน่า วิสเกอร์ก็กระเถิบมาจากอีกข้าง ผมเอาตัวเองเข้ามาโดนอะไร?
“ความสัมพันธ์ทางผิวหนังบางเวลาก็รู้สึกดีนะ และหนูก็ไม่ได้หมายถึงแบบซุกซนด้วยนะ บอส?”
“ฉันจะมีปัญหาจริงๆถ้าเธอหมายถึงในแบบซุกซน”
“ทำไมล่ะ? ทีน่าจังน่ารักมากๆ ถูกมั้ย? วิสเกอร์น่ารักมากๆด้วย”
ทีน่าบึ้งอย่างน่ารักขณะเธอกอดแขนผมต่อไป
“ฉันรับรู้ว่าเธอสองค่อนข้างน่ารัก แต่……”
พวกเธอน่ารักและเห็นพวกเธอแบบ ‘นั้น’ มันสองอย่างไม่เหมือนกัน ผมหมายถึ แน่นอน พวกเธอน่ารัก แต่ร่างกายพวกเธอค่อนข้างเล็ก และอย่างไรก็ไม่รู้ มันรู้สึกเหมือนอาชญากรรมมากๆ… ผมกลัวว่าจะเปิดประตูใหม่เอี่ยมอย่างไม่ฉลาดให้ตัวเองซึ่งผมน่าจะไม่มีวันปิดได้อีกแล้ว
น่ากลัว
“มาเอาหัวเรื่องนั้นไว้ก่อน อืม……”
“หืมม?”
“……ฉันคิดหัวเรื่องดีๆไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นบอสไม่เก่งกับการเข้าสังคมเหรอ บอส? แต่หนูสงสัยว่าทำไมมีมิกับเอลม่าหัวปักหัวปำกับบอสเลยนะ?”
“เงียบเลย เธอ ถ้าเธอเข้าสังคมเก่งนัก คิดหัวเรื่องดีๆดีมั้ยเล่า”
“ได้ บอสพูดถูก มาดูกันนะ ถ้าเรามาคุยเกี่ยวกับเรื่องน่าอายของวิสเกอร์ล่ะ?”
“พี่!”
“โอ้ มีเรื่องนึงแล้ว นี่เกิดขึ้นเมื่อสี่เดือนก่อน เราถูกมอบหน้าที่ให้ทำงานสียานใหม่ เราเลยทาสีกันยุ่งๆ แต่วิสเกอร์ไม่รู้ว่าสีมันไปเปื้อนก้นเธอ วิสเกอรไปทำนี่ทำนั่นทั้งวันโดยไม่สังเกตว่าเธอไปสแตมป์ประทับรูปทรงก้นไว้เต็มเวิร์กช็อปไปหมดเลย”
“พี่!!!”
วิสเกอร์ร้องอายๆออกมาพร้อมหน้าแดงเป็นมะเขือเทศ ถ้าอย่างนั้นเธอก็เป็นประเภทสมองลมบางเวลาหือ
“ไม่ใช่เธอน่ารักเหรอ?”
“ใช่ เธอน่ารัก”
“คคคุ…… ถ้าพี่จะเล่นอย่างงั้น ถ้าอย่างนั้น หนูมีเรื่องเกี่ยวกับพี่ด้วยนะ”
“โอ้ เอาเลยแล้วคายมันซี่ พี่จะบอกเรื่องน่าอายกว่านั้นอีกสองเท่า”
ไม่สำคัญว่าเรื่องเหล่านั้นน่าอายเช่นไร จริงๆแล้วไม่มีอะไรเอาชนะเวลาเมื่อพวกเธอสองคนรีบไปที่ห้องโรงแรมเราระหว่างไม่ใส่อะไรนอกจากเสื้อชั้นในสตรีและพยายามจะขายตัวเอง ผมฟังเรื่องของทั้งสองระหว่างคิดนั่นข้างในใจ
—————————————
“กุนุนุ……”
“มุมุมุ……”
พวกเธอสามารถบอกเรื่องน่าอายผมเพียบเกี่ยวกับพวกเธอในระยะเวลาสั้นๆ
อืม แต่ทั้งชุดดูเหมือนเรื่องซุ่มซ่ามพลาดๆมากกกว่า
“ฉันชอบตอนที่ทีน่ามาทำงานระหว่างกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้วยังอยู่ในชุดนอน”
“ค-ใครกึ่งหลับกึ่งตื่น? หนูแค่ไปทำงานในชุดนอนมีอะไรผิดกับนั่นเหรอ……?”
“นิดหน่อยอยู่รู้ป่ะ”
นั่นไม่ผ่านไม่ว่าจะง่วงแค่ไน มีขีดจำกัดในการกึ่งหลับกึ่งตื่นนะรู้ไหม
“ฟุฟุน อย่างที่คิด พี่ไม่ระวังมากกว่าหนูนะ”
“นั่นไม่จริงนะ วิสเกอร์นั่นแหละนะที่ไม่ระวัง”
“พี่นั่นแหละน่าคือหนึ่งที่ไม่ระวัง พี่”
“มันน้องนะ วิสเกอร์”
“ไม มันพี่นะ พี่”
“”กุนุนุ…..””
พวกเธอคุ้นเคยกับคำว่า ‘ต่างนิดเดียว’ ไหม?
ไม่มีจุดหมายไม่สำคัญว่าเธอสองเทียบตัวเองยังไง อืม ผมคือผู้ใหญ่อย่างถูกต้อง ดังนั้นผมว่าผมจะแค่ดูพวกเธอเงียบๆ แต่พวกเธอดูเหมือนคล้ายกันมากๆในสายตาผม
เมื่อมาคิดดูแล้ว นอกจากทีน่า ตอนนี้วิสเกอร์กอดแขนแน่นด้วยเหมือนกัน ผมว่าเธอตื่นเต้นเธอเลยไม่รู้มันว่าเธอทำอะไรอยู่……ผมเติมแต้ม ‘สาวไม่ระวัง’ หนึ่งแต้มในนามวิสเกอร์ในหัวผมม ด้วยนี่ วิสเกอร์กำลังนำเล็กน้อยเมื่อมันเป็นทำตัวไม่ระวัง
“หรือ ไม่ใช่มันไม่แฟร์เหรอที่แค่สองเราแบ่งเรื่องน่าอายเพียงเท่านั้น?”
“มุ…… นั่นแน่นอนว่าจริงนะ ได้โปรดบอกเรื่องน่าอายของพี่ให้เราด้วย พี่ใหญ่”
“เรื่องฉันเหรหือ……”
แต่ผมควรบอกอะไรกับเธอ? ผมยังไม่ได้บอกพวกเธออะไรสักอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์ของผม ผมจึงพูดมากไม่ได้จริงๆ ผมเว่าผมต้องใช้ข้ออ้างความจำเสื่อมที่ผมเคยบอกมีมิกับเอลม่าตอนแรกที่นี่
“ฉันจำอะไรมากไม่ได้จริงๆเกี่ยวกับอดีตของฉัน ฉันแค่มีความทรงจำเมื่อฉันเจอมีมิกับเอลม่าจนถึงปัจจุบันชัดๆ…… ฉันไปเกี่ยวข้องในอุบัติเหตุไฮเปอร์ไดร์เห็นมั้ย และในฐานะผลลัพธ์ เห็นได้ชัดว่าฉันความจำเสื่อม
“บอสรู้ดีนะว่าเล่นมุขยังเไงน่ะ บอส…… เอ๋? จริงจัง?”
“ช่าย จริงจัง ก่อนฉันจะรู้ตัว ฉันก็เจอตัวเองนอนอยู่ข้างในห้องนักบินกฤษณะแล้ว มันหนาวจนแข็งฉันเลยถูกบังคับให้ตื่น ร่างกายของฉันยังจำได้ว่าขับกฤษณะยังไงด้วยเหตุผลบางอย่าง และนั่นช่วยได้เยอะ จากนั้นจู่ๆฉันโดนโจมตีโดยโจรสลัด และหลังจากฉันยิงพวกมันตก ฉันเจอตัวเองในโคโลนีเทอร์เมนไพร์ม ฉันถูกปฏิบัติเป็นบุคคลต้องสงสัยเพราะฉันไม่มีบันทึกอะไรอยู่เลย; ไม่แม้แต่ในรายการบันทึกของยาน”
“นั่น…… ถ้าอย่างนั้นแล้วความทรงจำของครอบครัวหรือพี่น้องล่ะ……?”
“ไม่มีอะไรเลย แต่ฉันไม่ถือจริงๆนะ–”
พี่น้องตั้งใจมองหน้าผมด้วยความลำบากใจเมื่อผมพูดว่าผมไม่ถือที่ไม่มีความทรงจำ อะไรกับพวกเธอ? ผมเอียงหัว
“บอสดูเหมือนบอสไม่แคร์อะไรบนโลก บอส แต่ในความเป็นจริง จริงๆแล้วบอสทนทุกข์……”
“พี่ไม่เศร้าเหรอ……? พี่โอเคจริงๆมั้ย……?”
พวกเธอทั้งสองคนเอื้อมแขนแล้วลูบบนหัวผมอย่างเห็นอกเห็นใจ อ-อึน…….
ผมพูดไม่ได้จริงๆว่าผมมีบุญพร้อมสภาพแวดล้อมครอบครัวในอุดมคติ แต่มันค่อนข้างยากที่ได้เห็นพวกเธอกกังวลเกี่ยวกับผมมากขนาดนี้
“ไม่ เอ่อ จริงๆแล้วฉันไม่ถือน่ะเธอๆ”
“โกหกไม่ดีนะ ใครก็ตามผู้เสียความทรงจำของขอครอบครัวพวกเขาไปจะรู้สึกไม่สบายใจมากอย่างแน่นอนเลยนะ”
“นั่นถูกแล้วนะ พี่ใหญ่”
“ข-เข้าใจแล้ว……”
ผมท่วมท้นโดยความกังวลถึงผมอย่างเอ่อล้น เพราะทั้งหดพวกเธอทั้งสองแสดงสีหน้าจริงจังเช่นนั้น ผมรู้สึกถึงความเป็นห่วงเป็นใยแท้ๆของพวกเธอ ผมจึงพาตัวผมเองไปมองข้ามพวกเธอไม่ได้
“ถ้าบอสเศร้าเสียใจ ถ้าอย่างนั้นบอสพึ่งพาเราได้ตลอดนะ โอเคนะ?”
“เอ่อ นั่น…”
“บอสไม่อยาก……?”
“ม-มันไม่เหมือนว่าฉันไม่อยาก”
ใจเย็น แล้วคิด คิดหนักๆ…… ผมจะออกจากสถานการณ์กระอักกระอ่วนนี่อย่างไร–
เดี๋ยว มันนั่น!
“เอาหัวเรื่องนั้นไว้ก่อนระหว่างตอนนี้ เธอสนใจไหมว่าฉันเจอมีมิกับเอลม่า และเมย์ได้ยังไง? พวกเธอนั้นบอกเธอนี้กันคร่าวๆแล้ว แต่ฉันแน่ใจว่าพวกเธอนั้นไม่ได้เข้าไปในรายละเอียดเกี่ยวกับเหตุการณ์ ถูกมั้ย?”
“อืน……ใช่นะ นั่นจริงด้วย”
“ได้ ได้ แน่นอน ฉันจะเริ่มจากเวลาของฉันบนเทอร์เมนไพร์มอย่างงั้น……”
จากนั้นผมเริ่มบอกเกี่ยวกับที่ผมเจอเอลม่า มีมิ และผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่า และดังนั้น เราแลกเปลี่ยนเรื่องกันระหว่างชิดติดกันเป็นกาว มันเหมือนว่าความประทับใจของพวกเธอเกี่ยวกับผมเปลี่ยนไปเนื่องจากเหตุการณ์เล็กๆนี้อย่างไรก็ไม่รู้…… แต่มันไม่แย่ที่ใช้เวลากับพวกเธอสองอย่างสบายๆแบบนี้
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl