121 – พบเห็นเรื่องชั่วช้า
เสียงกีบเหล็กสามารถได้ยินได้ชัดเจนในคืนที่เงียบงันแม้ว่ามันจะอยู่ห่างจากเอี้ยนลี่เฉียงมากก็ตาม
เอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้ติดตามอย่างใกล้ชิดเกินไปเขาเพียงฟังเสียงที่รถม้าวิ่งและค่อยๆตามหลังมันผ่านตรอกซอกซอยสองสามแห่งของเมืองผิงซีในขณะที่ระยะห่างระหว่างพวกเขายังคงรักษาไว้เท่าเดิม
รถม้าคันนั้นวิ่งรอบเมืองอยู่สองสามรอบ ดูเหมือนว่ามันต้องการดูว่ามีใครติดตามอยู่ข้างหลังหรือไม่ แต่ในท้ายที่สุดเอี้ยนลี่เฉียงก็ไม่ถูกค้นพบ พฤติกรรมดังกล่าวทำให้ความอยากรู้อยากเห็นของเอี้ยนลี่เฉียงมากยิ่งขึ้นไปอีก
กว่ายี่สิบนาทีต่อมารถม้าเลี้ยวเข้าไปในตรอกเล็กๆหลังถนนสายหลักจากนั้นก็หยุดที่ประตูด้านหลังของลานกว้าง
พื้นที่นี้ดูเหมือนจะอยู่ในส่วนที่หรูหราของเมืองผิงซีที่เต็มไปด้วยคฤหาสน์และลานของกลุ่มชนที่มีอิทธิพล ทุกห้องถูกล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและประตูเคลือบสีแดงซึ่งมีความโดดเด่นแตกต่างจากอาคารทั่วไปอื่นๆอย่างเห็นได้ชัด
ลานกว้างขนาดใหญ่อยู่ด้านหน้าหันไปทางถนน มีร้านค้าบางแห่งตามถนน จากรูปลักษณ์ของป้ายนั้นดูเหมือนว่าจะเป็นร้านขายผ้าที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งในเมืองผิงซี อย่างไรก็ตามในเวลานี้ร้านได้ปิดทำการแล้ว
ในซอยเป็นสีดำสนิทและทัศนวิสัยต่ำมาก
หลังจากรถม้าหยุดลงเอี้ยนลี่เฉียงมาถึงทางเลี้ยวในซอย เขามองไปรอบๆและตระหนักว่ามีลานอยู่ข้างๆเขา ไม่มีแสงไฟและเสียงใดๆในลานกว้าง
เขากระโดดถีบกำแพงข้างหนึ่งในตรอกเล็กๆและใช้เท้าเกี่ยวเข้ากับผนังด้านบนของลาน จากนั้นเขาก็ออกแรงและปีนขึ้นไปบนกำแพงลานก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนหลังคา
เขาก้มตัวลงเหมือนแมวและกระโดดขึ้นไปบนหลังคาอีกชั้นหนึ่งก่อนจะนอนราบกับพื้นกระเบื้องหลังคา เขามองออกไปข้างนอกและเฝ้าดูสถานการณ์ในตรอกเล็กๆอย่างเงียบๆ
รถม้าคันนั้นอยู่ด้านล่างในตำแหน่งสิบเอ็ดนาฬิกาห่างจากหลังคาที่เอี้ยนลี่เฉียงนอนอยู่ประมาณ 30 วา เขาเลือกจุดนี้เพราะเขาสามารถมองทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตรอกเล็กๆด้านล่างได้
ใบหน้าครึ่งหนึ่งของชายชาตูที่วิ่งมาที่นี่พร้อมกับรถม้าของเขาถูกซ่อนไว้ด้วยหมวกเหลือเพียงดวงตาของเขาเท่านั้น
หลังจากหยุดรถม้าแล้วเขาก็ปีนลงไปและมองไปรอบๆอีกครั้งดูเหมือนว่าจะระมัดระวังมาก หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในซอยแล้วเขาก็เดินไปที่ประตูด้านหลังของลานนั้นและเคาะประตูเบาๆ
ชายชาตูเคาะหลายครั้ง ฟังดูเหมือนมีจังหวะบางอย่างเป็นการเคาะสั้นๆสองครั้งและการเคาะยาวสองครั้งน่าจะเป็นรหัสลับบางอย่างหลังจากนั้นเขาก็ยืนรอเงียบๆ
ไม่เกินสิบวินาทีต่อมาโคมไฟก็สว่างขึ้นที่ลานด้านหลัง ชายคนหนึ่งในวัยสามสิบต้นๆเดินออกมาจากห้องใกล้ๆกับเขามีคนรับใช้อีกสองคนถือตะเกียงไปด้วย
พวกเขามาที่ประตูเล็กๆในสวนหลังบ้านจากนั้นก็เปิดประตูออกก่อนเพื่อมองออกไปข้างนอก พวกเขาเปิดประตูและเดินออกมาเมื่อเห็นชายชาตู
เจ้าของร้านขายเสื้อผ้าเอนศีรษะไปใกล้ชายชาตูและพวกเขาก็แลกเปลี่ยนคำพูดกันเล็กน้อย แต่เนื่องจากเสียงของพวกเขาเบาเกินไป เอี้ยนลี่เฉียงที่อยู่ในระยะไกลจึงไม่ได้ยินที่พวกเขาพูดกัน
หลังจากพูดจบชายชาตูก็เปิดประตูรถม้าและกวักมือเรียกเจ้าของร้าน หนึ่งในสองคนรับใช้ที่ออกมาพร้อมกับเขากระโดดขึ้นไปบนรถม้าและลากหนังสัตว์ร้ายม้วนใหญ่ออกมาจากข้างใน
จากนั้นก็แบกมันไปด้วยความช่วยเหลือของคนรับใช้อีกคนหนึ่งเข้าไปที่ห้องในลานทอผ้า
คนรับใช้ทั้งสองออกมาอีกครั้งและแบกหนังสัตว์ม้วนใหญ่อีกม้วนจากรถม้าไปยังห้องหนึ่งในลาน
หลังจากนั้นชายชาตูก็ปิดประตูรถม้าและขับรถม้าของเขาโดยไม่รอช้าอีกต่อไป ชายที่ดูเหมือนเจ้าของร้านมองไปรอบๆก่อนที่เขาจะเดินกลับเข้าไปในลานบ้านและปิดประตูด้านหลัง
ในภาพรวมชายชาตูดูเหมือนจะแค่ส่งสินค้าให้กับร้านแห่งนี้ ดูเหมือนเป็นการค้าขายทางธุรกิจปกติและไม่มีอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามเอี้ยนลี่เฉียงยังคงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลอยู่
ก่อนอื่นทั้งสองฝ่ายดูลับๆล่อๆเกินไปและดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องดีอีกด้วย
ประการที่สองเขาไม่เชื่อว่าชายชาตูคนนี้จะประกอบอาชีพสุจริต นอกจากนี้เมื่อเขาจากไปก็ดูเหมือนว่าเจ้าของร้านจะไม่ได้ให้เงินเขาด้วย
สุดท้ายเอี้ยนลี่เฉียงไม่สามารถสลัดความรู้สึกอันตรายในตอนที่เขามองหนังสองม้วนที่คนรับใช้สองคนแบกเข้าไปในลานทอผ้า
ภายใต้สถานการณ์ปกติถ้าม้วนสองม้วนนั้นเป็นเพียงหนังธรรมดาคนรับใช้ทั้งสองจะสามารถแบกได้ด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้เมื่อคนรับใช้สองคนนั้นเอาของเข้าไปพวกเขาก็ต้องยกด้วยกัน
จากมุมมองด้านบนหนังสัตว์สองม้วนดูเหมือนจะกลวงตรงกลางและต้องมีของบางอย่างถูกซ่อนไว้ด้านใน
นอกจากนี้คนรับใช้ทั้งสองดูเหมือนจะระมัดระวังเป็นพิเศษเมื่อพวกเขาหิ้วหนังหยาบเหล่านั้น ดูไม่เหมือนว่าพวกเขากำลังถือหนังสัตว์อยู่เลย
เมื่อรถม้าแล่นมาไกลพอสมควรเอี้ยนลี่เฉียงค่อยๆเลื่อนตัวลงจากหลังคาและเหยียบไปตามกำแพงจนกระทั่งมาถึงตรอกเล็กๆ
เอี้ยนลี่เฉียงปรับหมวกบนศีรษะของเขาและดึงผ้าพันคอขึ้นเพื่อปกปิดใบหน้าอย่างสมบูรณ์ จากนั้นเขาก็ใช้แรงที่อยู่ใต้เท้าของเขาและเหยียบกำแพงสองสามครั้งเพื่อปีนขึ้นไปด้านบนของกำแพงในพริบตา
เขาแขวนตัวเองไว้บนผนังด้วยมือข้างหนึ่งและทิ้งตัวลงอย่างเงียบๆในสนาม
โคมไฟในบ้านยังคงสว่างไสว เจ้าของร้านคนรับใช้สองคนและสินค้าสองม้วนอยู่ในนั้น
เอี้ยนลี่เฉียงเขย่งเท้าลงไปที่ด้านล่างหน้าต่างบานหนึ่งของห้อง เช่นเดียวกับฉากทั่วไปในภาพยนตร์จีน เขาใช้นิ้วบดขยี้น้ำแข็งให้เปียกจากนั้นค่อยๆแหย่รูเล็กๆของหน้าต่างที่ติดกับผนัง จากนั้นเขาก็เอนศีรษะไปข้างหน้าเพื่อสังเกตสถานการณ์ภายในห้อง
ห้องนี้ดูเหมือนจะใช้เก็บเครื่องหนัง มันเต็มไปด้วยหนังเสือหมีเสือดาวและจิ้งจอกจำนวนมาก ทั้งหมดถูกจัดแสดงบนชั้นวาง
ของที่ชายชาตูเพิ่งส่งมานั้นดูเหมือนจะเป็นหนังละมั่งสองม้วนใหญ่และตอนนี้มันวางอยู่บนพื้น เจ้าของร้านยืนอยู่ด้านข้างในขณะที่เขาสั่งให้คนรับใช้สองคนตัดเชือกที่ผูกรอบๆหนังละมั่งสองม้วนและปลดหนังออก
เมื่อสินค้าเหล่านี้ถูกเปิดเผยมันทำให้หัวใจของเอี้ยนลี่เฉียงเต้นระรัว
สิ่งที่เขาเห็นคือหญิงสาวอายุประมาณสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีถูกห่อหุ้มด้วยหนังละมั่ง เมื่อหนังถูกกางออกนางก็นอนอยู่บนพื้น
หญิงสาวคนนั้นดูเหมือนจะสลบไสลไม่ได้สติ เส้นผมของนางค่อนข้างยุ่งเหยิงและจากการแต่งกายของนางน่าจะเป็นหญิงสาวชาวฮั่นจากเมืองผิงซี ไม่เพียงแค่นั้นนางยังมีใบหน้าที่ค่อนข้างงดงาม
หนังอีกม้วนหนึ่งถูกกางออกเผยให้เห็นหญิงสาวอายุประมาณสิบสี่หรือสิบห้าปีซึ่งเป็นคนเผ่าฮั่นเช่นเดียวกัน หญิงสาวทั้งสองนอนสลบไสลไม่ได้สติ
คนรับใช้คนหนึ่งกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เขาบีบปากของหญิงสาวที่อายุน้อยกว่าแล้วเริ่มหัวเราะเบาๆ “ สินค้าครั้งนี้ดีกว่าครั้งที่แล้วมาก นายน้อยไม่ค่อยพอใจกับสินค้าในรอบที่แล้วนางเสียชีวิตเร็วเกินไปเขาเพิ่งเล่นกับนางได้แค่สองสามวันเอง “
“ถ้าเจ้ายังไม่อยากตายก็จงเก็บอุ้งเท้าของเจ้ากลับมา หญิงสาวเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะแตะต้องได้!” เจ้าของร้านตะคอกออกมาอย่างดุดัน
“เอาล่ะไม่เป็นไร … ” คนรับใช้หัวเราะเบาๆก่อนหน้านี้ยืนขึ้น
จากนั้นเขาและคนรับใช้อีกคนนำกล่องไม้ขนาดใหญ่สองกล่อง เข้ามาก่อนจะวางหญิงสาวทั้งสองลงในกล่องเบาๆแล้วค่อยปิดฝา ทั้งสองคนเปิดประตูห้องลับที่ผนังก่อนจะแบกหญิงสาวคนแรกออกไป
หลังจากทั้งคู่ออกไปเจ้าของร้านก็เปิดกล่องอีกกล่องและมองไปที่หญิงสาวคนนั้นด้วยแววตาหื่นกระหาย เขาเอื้อมมือเข้าไปในกล่องและลูบไล้ร่างกายของนางสักพัก
หลังจากนั้นสี่หรือห้านาทีต่อมาเมื่อก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากอุโมงค์ด้านหลัง เจ้าของร้านก็กลืนน้ำลายและพึมพำกับตัวเองพร้อมกับถอนหายใจ
“น่าเสียดายโศกนาฏกรรมของหญิงงาม… ” เขาเพียงแค่ดึงมือกลับมาและปิดฝากล่องลงเบาๆ
คนรับใช้สองคนของเขาโผล่ออกมาและนำกล่องอีกใบเข้าไปในอุโมงค์อีกครั้ง
มือของเอี้ยนลี่เฉียงกำเป็นหมัดแน่นเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ไม่มีสิ่งใดที่เขาเกลียดชังมากไปกว่าการค้ามนุษย์อีกแล้ว
ในความคิดของเขาพวกค้ามนุษย์นี้ชั่วช้ายิ่งกว่าพวกค้ายาเสพติดซะอีก เขาไม่คาดคิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ช่วยตัวเอง
จากน้ำเสียงของเจ้าของร้านและคนรับใช้ของเขา เอี้ยนลี่เฉียงเดาได้ว่าเด็กผู้หญิงที่ถูกส่งเข้าไปในอุโมงค์ใต้ดินน่าจะพบกับจุดจบที่น่าเศร้า …