165 สู่เมืองที่สะอาด
26 – 33 นาที
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ หนูมีบางอย่างจะปรึกษากับพี่」
เมื่ออาหารเช้าจบลง ไมล่ารีบมาและยืนตัวตรงต่อหน้าผม
「มีบางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?」
ปรกติแล้วหลังจากอาหารเช้า เธอจะออกไปจากคฤหาสน์ทันทีเพื่อทำหน้าที่ของเธอในฐานะทหารและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้สำเร็จและจากนั้นกลับบ้านมาตอนกลางคืน
น่าจะเพราะเธอใช้ทั้งชีวิตในฐานะทหาร เธอไม่ขึ้เกียจไปทั่วและผ่อนคลายอยู่บ้านมาก ผมบอกเธอให้สบายๆบ้างนานๆครั้ง แต่เวลาเดียวเมื่อเธอทำตัวชอบถูกเอาใจคือเมื่อเวลาที่ผมชวนเธอสู่เตียงยามค่ำคืน
「หนูอยากทำการเก็บกวาดในราเฟนและบริเวณล้อมรอบให้สะอาด」
「ทำความสะอาดเหรอ? น่าสงสัย พี่คิดว่ามันไม่เป็นไรที่จะทำตามใจนะ」
「นั่นไม่ใช่ที่หนู่หมายถึง! เมื่อเวลาสงคราม เจ้าหน้าที่ทหารไม่ว่าง หน่วยรักษาความปลอดภัยทำหน้าที่ค่อนข้างดีในการรักษาความสงบสุขของเมืองแต่…… ยังมีสถานที่พร้อมด้วยกิจกรรมผิดกฎหมายและอาชญากรรมเจริญรุ่งเรื่องอยู่่ในที่ซึ่งเราไม่เห็นพวกเขา」
「หืมม」
นั่นทำให้ผมนึกออก ผมจำได้ว่าได้ยินมาจากผู้หญิงในย่านร้านข้างทางว่าลุ่มคนแปลกๆหาเรื่องกับพวกเธอ แต่เมื่อยามเมืองเข้าหาพวกเขากระจายตัวทนัที
「แน่นอนว่าราเฟนเป็นเมืองอันเจริญรุ่งเรืองสุดในดินแดนของลอร์ดฮาร์ดเลต์ มันอาจจะเป็นเมืองระดับสูงสุดของเมืองในทิศตะวันออก นั่นทำไมเมื่อมีการไหลมาจำนวนมากของผู้คน……」
「คนไม่มีอันจะกินและพ่อค้าทาส หือ?」
มีอาชีพมากมายในราเฟนสำหรับผู้คนไม่มีจะกิน อาชีพอาจจ่ายน้อยแต่มันเพียงพอเลี่ยงพวกเขาจากความหิวโหย อย่างไรก็ตามส่วนหนึ่งของคนเหล่านั้นยังเลือกสร้างพรรคพวกและหาเงินโดยไม่ทำงาน
พ่อค้าทาสทางเทคนิคแล้วเป็นพ่อค้าถูกกฎหมายแต่พวกเขาหลายคนทำธุรกิจโดการลักพาตัวและโกงจากนั้นถ้าพ่อค้าทาสอันร่ำรวยกว่าจ้างนักเลงไร้เงิน องค์กรอาชญากรรมจะถูกก่อตั้ง
「นั่นทำไมการทำความสะอาดเป็นระยะจำเป็นเพื่อเลี่ยงไม่ให้เรื่องนั้นเกิดขึ้น หน่วยรักษาความปลอดภัยจะเพียงพอแล้วถ้ามันแค่ข้างในเมืองเท่านั้น แต่หนูเต็มไปด้วยความสงสัยเกี่ยวกับนอกเมือง」
ไม่นานมานี้ บ้านแบบกระจอกๆถูกสร้างนอกกำแพงเมืองและพัฒนาไปสู่ความเป็นตลาดอย่างช้าๆ คนผู้ใช้ชีวิตอยู่ในแห่งนั้นคือคนเหล่านั้นผู้อยากจะทำงานในราเฟนแต่ไม่มีเงินพอซื้อบ้านข้างในกำแพง แต่ที่เหล่านั้นจะคอยจับตามองยากกว่ามากเทียบกับบริเวณภายในอย่างเป็นธรรมชาติ มันเป็นจุดอันสมบูรณ์แบบสำหรับบุคคลไร้กฎหมายเพื่อสร้างรัง
「หนูจัดการกับพวกเขาไม่ได้ด้วยแค่หน่วยรักษาความปลอดภัยเหรอ?」
「มันเป็นไปได้แต่หนูอยากจะแบ่งกองกำลังไปสู่หลายบริเวณและระงับพวกเขาทั้งหมดในทีเดียว พวกคนพาลเหล่านี้มีจมูกดีพอจะรู้ตัวพวกเราก่อน ถ้าเราเคลื่อนไหวกันช้า พวกมันจะหนีไป」
เธอมีแค่คนหลายสิบในหน่วยรักษาความปลอดภัยซึ่งสามารถเคลื่อนพลอย่างเป็นอิสระดังนั้นเธอน่าจะไม่สามารถโจมตีหลายตำแหน่งทั้งหมดทีเดียว
「ได้เลย อย่างงั้นพี่จะไปด้วย」
「เอ๋? แต่มันเป็นงานน่าเบื่อซึ่งมันไม่แน่นอนว่าเราจะแม้แต่เจออะไรบางอย่างนะ สำหรับตัวลอร์ดศักดินาซามะจะทำเองมัน……」
「ยังไงพี่ก็จะแค่นั่งไปทั่วไม่ทำอะไรในบ้านอยู่ดีน่า」
「ถ้าเป็นแบบนั้น หนูจะอยากให้พี่ทำบางอย่างซุกซนกับหนูนะ~」
ลีอาห์กอดสะโพกของผมเหมือนเด็กโดนเอาใจผมเลยลูบหัวเธอจะหว่างดันเธอกลับไปนิดหนึ่ง
ถ้าผมปล่อยเธอไว้ตามลำพัง เธอจะสบายในการไปรอบเมืองแล้วไปดูดกระดอใครก็ได้ ผมจึ้งต้องระวัง
ผมรักการนอนกับเหล่าผู้หญิงแต่ผมต้องการโอกาสดุร้ายบางเวลาด้วย
「ไม่ ยังไงซะสุดท้ายนี่คือแค่ความพยายามควบคุมพวกเขา ถ้าพวกเขาไม่ต่อต้านใดๆ พี่จะไม่ได้สู้นะ รู้มั้ย?」
ผมหยิบหอกระหว่างกำลังฮัมเพลง ปล่อยคำพูดไมล่ากระเด็นจากหลังผม
「หู่~」
ลีอาห์หอดเอวผมอย่างรั้นแต่โดนดึงไปโดยซีเลีย
「เธอรออยู่ตรงนี้แหละ」
「ไม่มีทาง~」
「พี่จะเล่นกับหนูเมื่อพี่กลับมานะ」
「เอ่ะเฮะ อย่างงั้น…… หนูอยากให้พี่เล่นกับหนูโดยการมัดหนู」
ลีอาห์ไม่อายจากการประกาศอย่างเปิดเผยว่าเธอชอบเล่นข่มขืน มัด และเซ็กส์แบบมาโซคิสม์
「ได้เลย พี่เข้าใจ เมื่อพี่กลับมาพี่จะมัดมือหนูบนเตียงแล้วเย็ดหนูระหว่างตีตูดหนู」
「เยยยย้~ รอไม่ไหวอ้ะ~」
ก่อนผมรุ้ ซีเลยได้ยินการสนทนาของเราและทำการเตรียมการ
เธออ่อนไหวเหมือนคลิตอริสผู้หญิง
—————————————————————
「ค่าที่ตรงนี้คือสามเงินทุกเดือน ด้วยเงินนั่น เราจะไม่พังร้านข้างทางโทรมๆของแก เข้าใจมั้ย?」
「แก้พูดอะไรน่ะ!? ลอร์ดศักดินาซามะพูดว่ามันไม่เป็นไรในการทำธุรกิจอย่างอิสระตรงนี้!」
「ลอร์ดศักดินา หยอดฉักดิยาก้าบ แกพูดอยู่กับหมาป่าแดงตรงนี้นะเว้ยเห้ย รู้ป่าววะ? เฮ้ยพวก ทำให้แม่งเข้าใจด้วยวิธียากดิ้」
มือถูกวางไว้บนไหล่ของชายจากข้างหลัง
「อะไรคือปัญหาของม่ะ-……」
「ถ้างั้นแกต้องจ่ายค่าตั้งร้านแถวนี้เรอะ ข้าไม่รู้นั่นเลยว่ะ」
「ม-มันคือ……」
「อะนิกิ*……」 「เราจบเห่แล้วไอ้ฉิบหาย」
<วายุ: พี่ใหญ่>
เหล่านักเลงสามคนนี้มาพูดไร้สาระบนพลาซ่าของย่านร้านข้างทาง
พวกมันสองคนถูกจับโดยหน่วยรักษาความปลอดภัยและผู้ชายที่เหลืออยู่ปรากฏว่าเป็นหัวหน้าของพวกมัน
「เฮ้ บอกกูดิ้ กูทำอะไรว้ะ!?」
มึงไม่จำเป็นต้องทำอะไรแล้วกูยังส่งมึงไปคุกได้เพราะกูพูดแบบนั้น
「ค-คนเหล่านี้พูดว่าจะพังร้านเราถ้าเราไม่จากค่าใช้บริเวณครับ!」
เจ้าของร้านข้างทางให้การอย่างมีสติ
「ไมล่า อาชญากรรมแบบไหนที่พวกคนเหล่านี้ก่อ?」
「สร้างและใช้งานภาษีของพวกเขาเองเป็นอาชญากรรมร้ายแรง ทำให้พวกเขาได้รับอย่างน้อย 10 ปีในคุก」
「……เหี้ยเอ้ย! ถ้ามันจะเป้นแบบนั้นอย่างงั้นกูจะทำแบบนี้!」
「ไม่มีประโยชน์เว้ย อะนิกิ! พี่เจอกับฮาร์ดเลตต์ซามะอยู่นะเว้ย!」 「ผมไม่เกี่ยวนะครับท่าน!」
ผู้ชายนำมีดเล็กๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา ซีเลียชักดาบของเธอ แต่มีดมันดูเหมือนมันจะดิ้นรนในการหั่นแม้แต่ผลไม้…… พิจารณาว่าเขาทำบางอย่างโง่ๆผมจะปฏิบัติกับเขาดั่งเขามือเปล่า
「ซอรย่า!」
ผมใช้มือเปล่าของผมเองเพื่อปัดมือที่กำมีดแล้วแทงมาสู่ผม มีเสียงกระดูกหักและผู้ชายทิ้งมีดลง
ผมไม่เสียเวลาาแล้วกำหน้าม้าผู้ชายซึ่งห้อยอย่างไม่เรียบร้อยบนใบหน้าของเขาและทุ่มเขาสู่พื้นดิน
「กุ่กกิ่ย้าา」
เมื่อผมยกหน้าเขาครั้งหนึ่ง จมูกเขาหักและเลือดไหลออกปาก แต่เขาไม่ได้ดูเหมือนตาย ผมเดาว่าประมาณนั้นพอ
「ไอ้นี่จะโดนห้าปีในเหมืองและเหล่าคนอื่นๆเหล่านั้นทั้งสองจะได้รับหนึ่งปี」
「นั่นละเว้นเกินไปแล้ว! พวกเขาควรจะโดนตัดหัว!」
อย่าพูดอย่างนั้นซีเลีย เหมืองต้องการแรงงานและสองคนนอกจากหัวหน้ามันแค่พวกกระจอก
นอกจากนี้ ถ้าเราจับพวกเขาแล้วฆ่าพวกเขาทันที มันจะทำลายบรรยากาศในบริเวณร้านข้างทาง
「แต่พวกมันจะจบเห่ถ้าพวกมันชักดาบใส่พี่นะ ยังไงซะ ไปแห่งต่อไป หวังว่าสู่ที่ซึ่งบางคนชักดาบ」
—————————————————————
「สัตว์เอ้ย ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้วะ?」
「ไม่ใช่เพราะแกมันเป็นตัวร้ายเหรอ」
เราอยู่นอกกำแพงเมือง……กำลังจะโจมตีรังของกลุ่มอาชญากรผู้ฉวยโอกาสขโมยและปล้นเมื่อเราไป ถึงยามเมืองนอกกำแพงค่อนข้างน้อยเมื่อเทียบกับข้างใน พวกเขาสวนใหญ่ถูกจับอยู่ภายในรัง แต่หัวหน้าและผู้ติดตามบางคนขี่ม้าไป ถ้ามันอยู่ภายในกำแพง พวกมันจะไม่สามารถหนีเรา แต่มีพื้นที่อยู่กว้างขวางแพร่ออกไปต่อหน้าพวกมันนอกตัวเมือง
「แต่นั่นแค่เมื่อถ้าพวกเขาหนีชวาร์ซได้นะ」
「ง-ง่ายๆเลยที่ม้าเร็วสุดของข้า……」
หัวหน้าเป็นผู้หญิและวิ่งไปเต็มความเร็วพร้อมผู้ติดตามคนอื่นอีกสามคนแต่ชวาร์ซตามทันอย่างรวดเร็ว
「เธอหนีฉันไม่ได้แล้วตอนนี้ แค่ยอมแพ้ซะ」
「กองกำลังรักษาความปลอดภัยยังไม่ได้ตามมา ถ้ามันแค่ไอ้นี่-!」
หนึ่งในผู้ติดตามชักดาบของมันอย่างรวดเร็ว
ซวยนิดหนึ่ง ผมรับรู้มันเป็นรูปแบบอื่นใดๆจากการชี้อาวุธมาหาผมไม่ได้
「ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เราแค่หนีอีกครั้งได้-……กุ่กเก่ะ!」
ผู้ติดตามผู้ชักดาบของเขาเสียร่างกายท่อนบนไปจากหน้าอกขึ้นไป
「ฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ้」
คนอื่นอีกสามคนก็ชักดาบด้วยแต่ท่าพร้อมของพวกมันไม่มั่นคง
ตั้งแต่แรกการสู้บนหลังม้าไม่ใช่บางอย่างซึ่งทำได้ง่ายๆ
พวกเขาไม่รู้ว่านานแค่ไหนตอนเมื่อผมฝึกและเรียนรู้จากทหารม้าหอก
「เราจะสู้ถึความตายเพราะแกชักดาบ เจอกัน」
ผมแทงทะลุผ่านท้องของหนึ่งในผู้ติดตามแล้วโยนเขาไปข้างๆ
อีกคนถูกเหวี่ยงกว้างๆจากหอกของผมตรงสู่หัวของเขา
หัวของผู้ชายที่ไม่มีหมวกเกราะแยกเปิดอย่างง่ายดายและผู้ชายตกจากม้าของเขา
「ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ้!」
บุคคลสุดท้ายเหลืออยู่คือหัวหน้าเพศหญิงผู้วิ่งหนีระหว่างร้องไห้และฉี่ราด
ถ้านี่คือผู้ชาย ผมจะแทงเขาจากข้างหลังแล้วจบการไล่ตามนี้ แต่มันมีปัญหามากกว่าเมื่อเป็นผู้หญิง ไม่ต้องพูดถึงหน้าอกเธอใหญ่มากด้วย – ช่างลำบาก
「……ให้ตายสิ」
ด้วยหอกของผม ผมมอบการจิ้มก้นเบาๆใส่ม้าที่ผู้หญิงขี่อยู่ ม้าเด้งตัวหลังจากบาดเจ็บและทิ้งผู้หญิงอย่างสวยงามลงสู่พื้นดิน
โชคดีสำหรับเธอ พื้นถูกปกคลุมด้วยหญ้าเธอเลยไม่ตาย
—————————————————————
「ถ้างั้น เราควรทำอะไรกับผู้หญิง?」
ซีเลียและไมล่าตามมาและดึงผู้หญิงไปด้วย เพราะโชคอันไร้สาระของเธอ เธอสามารถไม่กระดูกหักสักหนึ่งชิ้นในร่างกายของเธอ
「เธอชี้ใบมีดสู่ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ แน่นอนว่านั่นลงโทษได้ถึงความตายโดยการประหาร」
「อย่างเป็นธรรมชาตอยู่แล้ว! อย่างั้นถ้าจะขออนุญาติให้หนูตัดหัวของเธอ」
「ออออุ่…… หนูไม่อยากตาย…… ไว้ชีวิหนูด้วยไม่แบบใดใดก็แบบนึงนะคะ……」
หัวหน้าลดหัวของเธอในน้ำตาต่อหน้าไมล่า ผู้ยิงสายตาที่เย็นชาสู่ผู้หญิง
「ฉันไม่ชอบฟังคำพูดของโจร」
อุมุมุ ผมค่อนข้างรู้สึกสงสารสาวคนนี้
「สาวคนนี้ไปฆ่าใครมามั้ย?」
「ไม่ ส่วนใหญ่เธอทำการขโมย ปล้น และใช้ความรุนแรง」
อย่างนั้นมันไม่ใช่บางอย่างที่เธอควรจะถูกฆ่า
อย่างไรก็ตาม การเป็นหัวหน้าและชี้ดาบของเธอมาสู่ผมเป็นการโจมตีสุดท้าย
「ให้พี่ทำการสอบสวนหน่อย……กระท่อมตรงนั้นก็พอแล้วล่ะ」
มันสะดวกสำหรับผม เพราะมีกระท่อมเล็กๆสำหรับเหตุผลทางเกษตรกรรมอยู่ใกล้ๆ
「「……」」
อย่ามองฉันแบบนั้น
—————————————————————
「กกกกกกกุ่! มันหนา! มันหนาเกินป้าย……ท้องหนูจะแตกแล้ววววว!!」
「น่า น่า มันจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ」
「ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ้-!!」
「ฉันบอกได้แม้แต่บนเสื้อผ้าว่าเธอมีหน้าอกสวย」
ข้างในกระท่อมเล็กๆ ผู้หญิงวางมือของเธอไว้กับกำแพงขณะผมกระแทกใส่เธอจากข้างหลัง อย่างคาดกับหัวหน้าขององค์กรอาชญากร ช่องคลอดของเธอถูกใช้ไปแล้ว แต่เธอยัรู้สึกแน่นน่าจะเพราะคู่รักของเธอทั้งหมดค่อนข้างเล็ก
ผมไม่มีหน้าที่จะต้องทำการลูบไล้ผมเลยแค่ยัดกระดอเข้าไปในเธอ ซึ่งมันอาจฉีกเธอเล็กน้อย
ผมเล่นหน้าอกใหญ่ขอเธอแรงๆและดึงหัวนม
เพิ่มเติมจากนั้น ผมเล่นไปดึงคลิตอริสของเธอโดยกันจับมันบิดไปทางนั้นทางน้
เซ็กส์ค่อนข้างจะแรง แต่นี่เป็นแค่การลงโทษของเธอสำหรับการชี้อาวุธมาสู่ผม
「ถ้างั้น? อะไรคือเหตุผลที่เธอทำตัวเป็นโจร!?」
「ไม่มีงาน อุ่กกก-! สำหรับผู้หญิง โอ้วว-! ผู้ไร้การศึกษาเหมือนนนู้ อ๊าา!」
「มีคนอยู่เหลือเฟือในย่านร้านริมทางผู้ทำอะไรนอกเหนือจากการคำนวนเลขสองหลักไม่ได้ บวกกับเธอดึงดูดลูกค้าได้โดยการเป็นโสเภณีด้วยนมนั้นของเธอได้นี่」
ผมจงใจแทงแรงเพื่อทำให้เธอเจ็บ
「อ๊ากกก! ได้ได้ หนูจะพูดมัน! หนูอยากจะสร้างกำไรโดยการทำบางอย่างสนุกๆ! ราเฟนเป็นเมืองประชากรเยอะแล้วหนูก็ได้ยินว่าทุกคนมีความมั่งคั่งระยะกว้าง……ได้โปรด หนูยัง 25 เอง……หนูยังไม่อยากตาย」
「……เห้อ มันช่วยไม่ได้ เพื่อนมเหล่านี้ฉันจะทำบางอย่างให้ ตอนนี้ฉันจะแรงแล้วนะ เตรียมตัว」
「จริงๆเหรอ? ขอบขะ-……คิ่ย้าา!!」
การพูดหยาบๆของเธอเปลี่นเป็นการกรีดร้องค่อนข้างน่ารักในพริบตา
สะโพกของผมโจมตีเธออย่างไม่หยุดยั้ง ถ้าผมพูดเอง และผมจะจบมันโดดการบี้มดลูกเธอและน้ำแตกข้างใน
「กิ่ย้าาาา! จะ-จะแตกข้างในมัน…… อออู้-」
「แต่เดิมเธอจะโดนประหาร ดังนั้นทนกับบางอย่างเล็กๆเหมือนแตกในเหอะน่า」
「หนูก็เป็นผู้หญิงด้วยอ้ะ รู้ป่าว? วันนี้มันวันอันตรายสำหรับหนู อ๊าาาา-อ๊า แบบนี้…… หนูจะกลายเป็นผู้หญิงท้อง……เดาว้าหนูต้องล้างหีมั้ยอย่างนั้น?」
เธอจัดเสื้อผ้าของเธอระหว่างท้องเธอยังคงบวมเล็กน้อยก่อนเราออกจากกระท่อย เพราะเธอเดินปรกติไม่ได้ ผมจับคอเสื้อของเธอและแบกเธอไปรอบๆเหมือนแม่แมวคาบลูก
「「……」」
การมองของซีเลียและไมล่าเจ็บ
「อาา- กลายเป็นว่าเธอคนนี้ ไม่ใช่หัวหน้า มันเป็นไอ้นั้น และเธอมันแค่เมียเก็บ นั่นทำไมไม่มีเหตผลจะต้องประหารเธอหรอก ช่าย」
「น-นั้นถูกต้อง หนูน่ะแค่เมียเก็บของไอ้นั่น ใช่」
「「…………」」
「มันเป็นอย่างนั้นแล ดังนั้นแค่บังคับให้เธอไปทำงานสักงานสักสามปี」
「หนูสำนึกกับการกระทำของหนูและจะไม่ทำตัวเป็นโจรอีกครั้ง」
「「………………」」
การมองของพวกเธอเจ็บ ดังนั้นเคลื่อนที่ไปปัญหาต่อไปเถอะ
「……หนูไม่ยินดีอย่างเป็นความจริงแท้ ยังไงก็ตามหนูจะให้เธอทำตัวเป็นกุ๊กเตรียมอาหารสำหรับแรงงานสามปี หนูจะโยนเธอเข้าไปในทีร้ายๆที่เธอจะโดนข่มขืนแน่ๆ」
「ให้หนูฆ่าเธอแล้วทำเหมือนอุบัติเหตุมะ?」
「นั่นผิดกฎหมายดังนั้นเราทำไม่ได้」
เฮ้พวกเธอสาวๆ อย่าพูดถึงอะไรที่รบกวนจิตใจนิดๆ —————————————————————
จากข้อมูล มันเป็นที่นี่ ผมเหวี่ยงเปิดประตูอย่างรุนแรกและเข้าร้านไปด้วยตัวผมเอง
「ฉ-ฉันโอ้ฉัน ถ้ามันไม่ใช่ลอร์ดศักดินาซามะนั่นเอง อะไรที่ผมช่วยท่านได้วันนี้!!?」
「นายขายทาสในร้านนายมั้ย?」
「ครับ แน่นอนผมเคารพกฎหมายของโกลโดเนียของการค้าขายแต่อาชญากรและคนเหล่านั้นผู้ไม่สามารถจ่ายหนี้คืนได้เป็นทาสเท่านั้น」
พ่อค้าทาสตัวเล็กๆอ้วนๆเหงื่อแตกระหว่างถูมือและใส่รอยย้มเป็นมิตรบนใบหน้าของเขา
โกลโดเนียรับรู้ถึงการค้าขายทาสถูกกฎหายในสองหมวดหมู่ แต่ก็ยังมีผู้คนเหล่านั้นที่ประกาศว่าพวกเขาขายตัวเองเป็นทาสตรงหน้าอาคารทนายความ
「เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ถ้างั้นปล่อยให้ฉันดูสักหน่อยได้มั้ย?」
พ่อค้าถูมือเร็วขึ้นและรอยยิ้มสกปรกปรากฏบนใบหน้าของเขา
「แน่นอนครับ! ทาสแนวไหน……ไม่ ความงามแบบไหนที่ท่านอยากจะเห็น? ผมมีทาสแนะนำ ถ้าท่านชอบมีเตียงอยู่ข้าางหลังให้ท่านลองได้ตามชอบเลยครับ」
ผมยังไม่พูดอะไรแล้วเขาก็ได้นำเลดี้สวยๆออกมาแล้ว
ระหว่างการลองพวกเธอดูน่าทำอยู่ นั่นจะต้องรอก่อน
「ไหนดูซิ ถ้าให้ฉันดูทาสที่เอาลงห้องใต้ดินเป็นคืนๆจะได้มั้ย?」
「ฮฮฮฮุ่ว้า!」
「พาหนึ่งในพวกทาสจากห้องใต้ดินมา」
「สุดท้ายแล้วสาวๆยังคงถูกซื้อมาอย่างถูกกฎหมาย นอกจากนี้ พวกเธอสกปรกดังนั้นพวกเธอต้องถูกทำความสะอาดก่อน」
「หุบปาก」
ผมตีหอกใส่โต๊ะซึ่งดูราคาแพงและทำลายมัน จากนั้นผมชี้ปลายอาวุธสู่พ่อค้าผู้ล้มก้นจ้ำเบ้า
「พาคนนึงมาให้ฉัน ไม่ได้ยินฉันเหรอ?」
「ต-แต่ท่านเห็นมั้ยว่า……」
「ฉันจะให้ 30 29 28」
「ฮฮฮฮฮฮฮฮิ้-!」
ผู้ชายเดินลงไปห้องใต้ดินแล้วนำสาวหนึ่งคนมากับเขา
เธอมีหน้าตาน่าสงสารที่คุณเห็นรอยว่าหน้าเธอถูกตีได้ ทั้งตัวเธอสกปรก กับเธอมอบกลิ่นอันแย่
เธอมองขึ้นมาหาผมด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอแต่ไม่พูดสักคำหนึ่ง
「ธ-เธอสภาพแย่นิดหน่อยแต่สุดท้ายแล้วผมได้มาถูกกฎหมาย ไม่ใช่นั่นถูกต้องหรือ!?」
「ค่ะ หนูเป็นทาสด้วยตัวเอง ไม่มีปัญหาที่นี่」
「……」
มันชัดเจนว่าเธอถูกทำให้พูดเช่นนั้น
ถ้าเธอจะโดนลงโทษภายหลัง ไม่มีทางว่าเธอจะพูดว่าอะไรซึ่งเกิดขึ้นจริงๆ
อย่างไรก็ตาม สาวคนนี้ไม่ได้เป็นทาสมาตลอเวลาของเธอ
ผู้คนซึ่งใช้ชีวิตอยู่ในสภาพแวดลอมแบบนั้นจะไม่มีน้ำตาในดวงตาดั่งที่เธอเป็น
ถ้าอย่างนั้นนั่นไม่เป็นไร
พวกเธอจะไมบอกความจริผมอย่างเชื่อฟังถ้าผมแค่ถามพวกเธอ
ผมนำสาวสกปรกมาใกล้กับผมและมองไปทางพ่อค้า
ผมจะเป็นยิ่งกว่าขุนนางจองหองผู้ใช้จุดยืนในทางผิดๆ
「นายเป็นแค่พ่อค้าทาส ระหว่างฉันเป็นลอร์ดศักดินา」
「นั่นคือความจริง……」
「ไม่คิดว่ามันแปลกที่เรามายืนคุยเท่าๆกันเหรอ? คุกเข่า」
「ค-ครับเซอร์」
พ่อค้าคุกเข่าก้มหัวต่อหน้าผม
ผมไม่ชอบทำอะไรแบบนี้ แต่คนนี้มันหยาบคายกับผมจึงไม่จำเป็นต้องยั้งมือ
ผมนำหูของสาวมาใกล้กับผมเพื่อให้ผมกระซิบสู่เธอได้
「ฉันสำคัญกว่าไอ้นี่ ถ้าเธอบอกว่าอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ฉันจะช่วยเธอ ตอนนี้เอาเลยแล้วพูดมันเถอะ」
สาวดูมีปัญหาขณะเธอเทียบพ่อค้าและผม
ผมกอดสาวกลิ่นแรงแน่นๆ
「ท่าจะช่วยจริงหรือ……?」
「ใช่ บางทีฉันจะมอบจูบอันเร่าร้อนให้เธอหลังจากช่วยเธอแล้วด้วยนะ」
เมื่อผมมอบรอยยิ้มให้กับเธอ สาวสร้างยิ้มอันน้อยนิดที่สุดและหายใจเข้าลึกๆ
「หนูถูกลักพาตัวและนำมาที่นี่โดยชายคนนี้กับเพื่อนของเขา พวกเขาจะตีหนูเมื่อหนูต่อต้านแล้วข่มขืนหนู……แล้วบอกหนูอีกว่าให้พูดว่าหนูถูกซื้อเข้ามาร้านนี้ด้วยตัวเอง!」
「อีดอกทอง!!」
ผมเหยียบหัวพ่อค้าผู้ไม่พอใจที่พยายาจะยืนขึ้น
「ได้ยินนั่นมั้ย!?」
「「ค่ะ!」」
ในตอนนั้นหน่วยรักษาความปลอดภัยท่วมเข้ามาจากประตูหลังและหน้าต่าง
เพื่อนพ่อค้าทาสพยายามจะหนีในความรีบแต่พวกเขาทั้งหมดจบในการถูกจับและคนเหล่านั้นผู้ต่อต้านถูกฆ่า
「ไม่ใช่มันจะดีกว่าในการจะฆ่าพวกมันให้หมดตั้งแต่แรกแล้วจากนั้นฟังเรื่องราวจากทาสในห้องใต้ดินเหรอ?」
「แต่มันจะไม่รู้สึกดีถ้าเราทำแบบนั้นโดยความผิดพลาด」
ซีเลียเป็นคนค่อนข้างสุดโต่ง
「เราได้ตัวทุกคนมั้ย?」
กองกำลังรักษาความปลอดภัยตอบอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยหลังจากสำเร็จในความยิ่งใหญ่
「ครับ หกถูกฆ่าและสิบสองถูกจับ พบทาสผิดกฎหมายสิบหาคนที่ห้องใต้ดิน มีศพอยู่มากมายด้วยเหมือนกันครับ…… แม้แต่คนที่ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง」
「นำพวกเธอไป」
นี่ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีผมจะจัดการกับอาชญากรสิบสองคนผู้ถูกจับพรุ่งนี้เช้า
「แล้วก็มี…… อีกหนึ่ง」
「อีกหนึ่ง? พวกเขาคนนึงหนีไปเหรอ?」
「ไม่ครับ ที่เท้าของลอร์ดศักดินาซามะ……」
โออ้ ผมลืมเกี่ยวกับผู้ที่ผมเหยียบสิ้นเชิง
ผมใส่น้ำหนักกับเขามากเกินไปและเขาฟองออกปากแล้ว
เดาว่ามันไม่เป็นไรที่จะจบแบบนี้
「ได้โปรดรอ ชายคนนี้จะถูกเก็บชีวิตไว้」
ผมไม่คิดว่าไมล่าจะปกป้องเขา
「มีข้อดีที่เก็บชีวิตไว้เหรอ?」
「ผู้ชายนี้ไม่ได้มีค่า แต่ข้อมูลที่เขารู้มีค่า หนูสงสัยเกียวกับสินค้าว่าถูกส่งไปไหนหลังจากพ่อค้าทาส ‘ได้’ พวกเขา ถ้าไปได้สวย เราดึงองค์กรผิดกฎหมายอื่นได้เหมือนต้นมันฝรั่ง」
ฟุมุ เป็นอย่างนั้นเองหรือ?
「ไม่มีทางกูจะไม่บอกเหี้ยอะไรทั้งนั้น! ถ้ากูทรยศพวกเขาแบบนั้น พวกเขาจะตามกูไปตลอดกาล」
「แกมีแค่สองทางเลือก ไม่ทรยศลูกค้าแล้วใช้ชีวิตยู่ในความกล้ว…… ก็ถูกฆ่าตรงนี้เลย」
ผมกวัดแกว่งหอกและไมล่าก็นำมือไปบนดาบของเธอด้วย
「โอเค! ฉันจะพูด แต่รับประกันน่าจะไว้ชีวิตฉัน! ถ้านายไม่ทำฉันจะไม่บอกอะไรทั้งนั้น!」
「ได้ ฉันจะไว้ชีวิตแก」
「นายไม่ได้โกหก ใช่มั้ย!? มันเป็นสัญญา ใช่มั้ย!?」
「ถ้าแกทำฉันหงุดหงิดมากกว่านี้ ฉันอาจจะเปลี่ยนใจ」
ซีเลียมองดูผมดั่งถามว่า ‘นั่นไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?’
ผมขยิบตากลับไป บอกเธอว่าพี่มีแผน
—————————————————————
ผมนำพ่อค้ามาสู่สถานีรักษาความปลอดภัยและนั่งเขาไว้ที่โต๊ะตรงข้ามกับผม
ปรกติแล้วนี่ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของงานผม แต่มันคือบางอย่างที่ผมเริ่มไปแล้ว มันจะไม่ทำให้ผมรู้สึกดีถ้าจะปล่อยมันไว้ก้บผู้อื่น
ไมล่าทำการถาม
「จริงๆแล้วผมรวมทาสจำนวนมากสำหรับลูกค้าคนหนึ่งน่ะ เห็นมั้ย……」
「คนนั้นอยู่ในเมืองราเฟนเหรอ?」
「ไม่บางคนมาเมืองเพื่อซื้อทาสเซ็กส์เด็กหนึ่งครั้งในโอการหายากมากแต่ไม่ได้มากมาย เพราะทั้งหมดยามเมืองคอยเฝ้าดูอย่างเข้มงวดในราเฟน」
นั่นคือข้อพิสูจน์งานของพวกเขา มหัศจรรย์
「ถ้าอย่างนั้นพวกเขาอยู่ที่ไหน? ชื่อพวกเขาคืออะไร」
「ผมคิดว่าสถานที่คือบางแห่งไกลจากเมือง ผมไม่รู้ว่าที่ไหน…… และผมไม่รู้ชื่อของพวกเขาด้วยเหมือนกัน ผมไม่เคยได้ยินพวกเขาพูดมัน แต่พวกเขาซื้อทาสเยอะๆตลอดเวลา」
「……คิดว่าข้อมูลคลุมเครือแบบนี้จะอนุญาตให้แกมีชีวิตอยู่ต่อไปเรอะ?」
「เดี๋ยว! คนเหล่านั้นมาจากตะวันตก และมันไม่ได้ดูเหมือนจะไกลเกินไป!」
「บนพื้นฐานอะไรเกิดทำให้แกพูดอย่างนั้น?」
「ในอดีต ผลิตภัณฑ์มีตำหนิ……คนป่วยถูกปนเข้าไปในกลุ่มและมันใช้เวลาพวกเขาแค่ครึ่งวันเพื่อจะมาบ่น นั่นทำไมมันควรจะเป็นระยะซึ่งม้าเดินทางได้แค่ในไม่กีชั่วโมง」
「ฟุมุ…… มีอะไรอย่างอื่นไหม? แกพูดกับพวกเขา ถูกต้องมั้ย? พวกเขาเป็นกลุ่มใหญ่มั้ย?」
「มันจะเป็นกลุ่มสามคนแบบเดิมตลอดผู้ที่มาเพื่อวางการสั่งของและรับสินค้า แต่ผมบอกได้จากวิธีพูดของพวกเขาว่ามีพวกเขาอยู่มากกว่านั้น」
「แล้วอะไรอีก?」
「อืม พวกเขาซื้อทาสแปลกนิดหน่อย ในกรณีส่วนใหญ่ คนผู้ซื้อจากพ่อค้าทาสผิดกฎหมายแบบผมอยากได้ทาสเซ็กส์เลดี้สวยๆหรือเด็กๆสำหรับพวกลามกเพื่อเปลี่ยนเป็นของเล่น เน้นหนักไปในเรื่องหน้าตาและรูปลักษณ์ ยังไงก็ตาม คนเหล่านั้นไม่ได้สนใจมากเกี่ยวกับนั่น นอกจากทาสผู้สุขภาพแข็งแรง มากกว่านั้น พวกเขาซื้อหญิงน่าเกลียดผู้ที่ปรกติแล้วไม่ได้ขายดีและแม้แต่เหล่าผู้ชายตัวผอม」
「ช่างแปลก」
「ครับ」
ถ้าพวกเขาอยากได้ทาสแบบนั้น มันจะไม่เป็นไรที่จะซื้อกับพ่อค้าทาสถูกกฎหมาย มันจะถูกกว่ามากแล้วพวกเขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการถูกจับกุมด้วย
「พวกเขาไม่อยากทิ้งร่องรอย?」
‘ภายนอก’ ของพ่อค้าทาสที่สุดยังเป็นพ่อค้า
พวกเขาบันทึกเวลาขายสินค้าของพวกเขาและขายได้มากเท่าไรใส่ไว้ในสมุดบัญชีอย่างเป็นธรรมชาติ พร้อมการเติบโตเหมือนแผลงฤทธิ์ของพ่อค้าทาสผิดกฎหมาย ผู้ซื้อจำนวนหนึ่งถูกบันทึกไว้ในสมุด มันเป็นไปได้สำหรับการรายงานการซื้อแปลกๆของผู้ซื้อใดๆ
「พวกเขาไม่อยากให้วิธีใช้ทาสของพวกเขาถูกค้นพบ หรือพวกเขาไม่อยากให้ตัวตนของเขานั่นแหละถูกค้นพบ…… หรือทั้งสองอย่าง」
ไม่ว่าแบบไหน พวกเขาไม่ใช่องค์กรน่าเคารพ
「ขายทาสไปกี่คนแล้วเท่าที่ผ่านมา?」
「……ประมาณ 50 ครึ่งปีนี้」
「นั่น-!?」 「หืมม……」
ซีเลียและไมล่ามีหน้าตาดูจริงจังบนใบหน้า
มันมากเกินไปไม่ว่าจะมองมันอย่างไร
ผมนึกภาพรูใต้ดินที่ลีอาห์และผมอยู่มาก่อน
「นั่นทำให้ผมนึกออก มีอีกส่วนหนึ่งซึ่งแปลก」
「บอกฉัน」
「คนเหล่านั้นเคลื่อนไหวในตอนดึกดื่น มันเป็นหลังจากมืดแล้วตลอด」
อืม มันปรกติสำหรับคนหล่านั้นผู้เกี่ยวข้องกับอาชญากรที่จะเคลื่อนไหวยามค่ำคืน
「ผมเข้าใจมันถ้าพวกเขาเคลื่อนย้าย ‘สินค้า’ ของพวกเขา แต่แน่นอนว่าไม่มีเหตุผลจะต้องสั่งสินค้าและนัดวันรับในตอนเที่ยงคืนด้วย ใช่ไหมล่ะครับ?」
อะไรที่เขาพูดนั้นถูกต้อง
แต่ถ้าพวกเขาแค่มาเพื่อพูดคุยพวกเขาไม่อยู่ในความผิดและมันไม่พิสูจน์อะไรสักอย่าง
ส่วนน่าสงสัยสุดคือพวกเขาจงใจกระทำตอนกลางคืน
「แล้วเมื่อการเจรจาธุรกิจยืดเยื้อไปจนถึงเช้า พวกเขายืนกรานบนการอยู่ที่นี่ พวกเขาปฏิเสธไม่ยอมนอนห้องซึ่งเตรียมาไว้สำหรับพวกเขาและนอนกับทาสในห้องใต้ดินแทน……」
พวกเขาอาจเป็นคนบ้าสติไม่ดี
「สามคนนั้นน่ากลัวและใส่เสื้อคลุมอันปิดหน้าของพวกเขา ผมได้ยินพวกเขาคุยกันลับๆและพวกเขาพูดว่าบางคนน่าอร่อยและบางคนรสชาติแย่……」
「ไม่ว่ายังไง เราทำอะไรไม่ได้ตอนนี้」
「ใช่ มาปิดคดีนี้สำหรับตอนนี้เถอะ」
「แต่ถ้าเราไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ไหน…… ระยะไกลไปหลายชั่วโมงบนหลังม้านั้นเป็นบริเวณกว้างเกินจะค้นหามากไป เราอาจจต้องเคลื่อนพลกองทัพ」
「อย่างงั้น ผมมีคำแนะนำ…… จริงๆแล้วพวกเขามีแผนจะมารับทาสพรุ่งนี้เที่ยงคืน เราเจอกันในที่ลับไกลจากเมือตลอด」
「ได้เลย นายแค่ต้องรออยู่ตรงนั้นจนกว่านายนำพวกเขามาสู่เรา บอกเราว่าที่ไหนเร็วๆ」
「ยังงไซะคุณเห็นมั้ย…… เอ่อ ไม่ใช่แค่ชีวิตของผมแต่ผมอยากให้รับประกันสิ่งแวดล้อมของความเป็นอยู่ด้วย」
「ได้ ฉันแม้แต่ให้นายทำอะไรอย่างอิสระในซ่องได้ถ้านายต้องการ」
ซีเลียกับไมล่าหันมาเพื่อมองผมด้วยหน้าตาตกอกตกใจ แต่ไม่มีความจำเป็นต้องกังวล
「หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆเหรอ? คุณขุนนาง คุณไม่ได้โกหกใช่มั้ย?」
ผมโอเคกับการโกหกสู่คนประเภทนี้ แต่ผมไม่ได้เอ่ยคำปดในครั้งนี้
พ่อค้าทาสบอกเราถึงที่นัดพบลับ
ถ้าอย่างนั้นตอนนี้การต่อสู้จะเป็นพรุ่งนี้
—————————————————————
พ่อค้าทาสมาด้วยกันพวกผมขณะผมเดินไปย่านซ่อง
「ในซ่องที่คุณซ่อนผมข้างใน…… ผมจินสาวๆมากเท่าผมต้องการได้จริงๆเหรอ?」
「ใช่ นายเย็ดพนักงานตามสบาย พวกเธอน่าจะมีเจตนาเดียวกัน」
「เก่ะเฮะเฮะ การอนุญาตจากลอร์ดศักดินาซามะ แต่เราจะไปไกลถึงไหนกัน? นี่เลยย่านซ่องมาแล้วนะ」
「เราเกือบถึงที่นั่นแล้ว」
ในท้ายสุดเราเห็นร้านเล็กๆตั้งอยู่ตรงมุมยานซ่องได้
「มันดูทิ้งร้าง」
「อย่าบ่น」
「ผมเดาว่าท่านพูดถูก เพราะทั้งหมดสาวๆน่ะสำคัญกว่าร้าน! อาา รอแทบไม่ได้เลย ชื่อร้านคือสวนดอกเบญมาศกำลังบาน ใช่มั้ย?」
ผมเข้าไปในร้านแล้วตะโกนในเสียงดัง
「มาดามกอนซาเลสอยู่นี่มั้ย?」
「กอนซา? เออ๋?」
ทันทีหลังจากนั้น เสียงสั่นพื้นดินสามารถได้ยินมา โสเภณีสูงมากกว่า 190 ซม. ออกมา ปกคลุมไปด้วยชุดอันงดงาม บริเวณหน้าอกของชุดบวมออกมาเนื้องจากกล้ามเนื้อหน้าอกใหญ่พร้อมด้วยขนหน้าอกอุดมสมบูรณ์
โสเภณีททำการเคลื่อนไหวอย่างมีชีวิตชีวาด้วยแขนขาหนาเท่าเอวพูดหญิงอวบอ้วนและมาทางผม
「ลอร์ดศักดินาซาม้าาา~~! ท่านมาเยี่ยมเยือน!」
พร้อมเสียงสูงต่ำน่าขยะแขยงมันไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นโอกามะ*
<วายุ: กระเทย ชายแต่งเป็นหญิงที่ไม่ได้แปลงเพศหรือตัดอวัยวะเพศออก>
คุณไม่สามารถจะแม้แต่รู้สึกถึงความพยายามจะปกปิดรูปลักษณของเขาเพื่อให้ดูเป็นอะไรสักอย่างเหมือนผู้หญิง
ร้านนี้เป็นหนึ่งในร้านซึ่งผมดูผิดเป็นซ่องธรรมดาแล้วเกือบจะสลบเมื่อผมเข้ามัน
มันเป็นซ่องซึ่งเหล่าผู้ชายนอนกับเหล่าผู้ชาย แต่ไม่ใช่เหล่าชายหนุ่มสวยงามหรือชายแก่กว่าเป็นโสเภณีชาย
ผู้คนอันรับใช้ลูกค้าเป็นชายแต่งตัวข้ามเพศที่น่าเกลียดผู้ไกลจากความดูเป็นเพศหญิงอย่างมหาศาล
ผู้หญิงถูกห้ามจากการเข้ามาในสถานที่และแม้แต่มีพนักงานบางคนผู้จะอาเจียนแค่จากความเป็นจริงว่ามีเพศหญิงตรงไหนก็ตามใกล้ๆพวกเขา
「แน่นอนว่าท่านมาเพื่อเล่นกับเรา ใช่มะ~?! ถ้ามันเป็นลอร์ดศักดินาซามะ อย่างงั้นมันจะไม่มีค่าใช้จ่าย~ มามะมากับหนูและสลับกันแทงกันและกันเถอะนะ~!」
คนดูร้านคือมาดามกอนซาเลส ผู้รวบรวมเพื่อนๆผู้ถูกข่มเห่งและตั้งมั่นเดินทางเพื่อในที่สุดมาถึงราเฟนและก่อต้องร้านในฝันของเขา
「ไม่ อืมวันนี้ฉันอยากจะให้เธอดูแลเจ้านี่ บางอย่างเกิดขึ้นแล้วฉันอยากจะปล่อยเขาไว้ตรงนี้ เธอไม่ต้องกังวลว่าจะแรงเกินไป」
「ฮฮฮุ่ฮูนนน」
มาดามเริ่มถูร่างกายพ่อค้าผู้ซึ่งแข็งเกร็งเพราะเป็นผลมาจากเหตุการและการฉีกส่วนหลังของกางเกงเขา
「ฮฮฮฮี้เยยย๋ นายทำอะไรน่ะ!?」
แด่การฉีกกางเกงหนังด้วยมือเปล่า……
「ฮึ่มมกกกึ!」
「กิ่ย้าาาาาาาาา!!」
มาดามนำสองนิ้วของนิ้วหนาๆและแทงพวกมันเข้าไปข้างใน
มันทำให้ผมรู้สึกไม่สสายใจผมเลยเลี่ยงสายตาของผม
「ตัวเล็ก…… อวบ…… และตัวน่มพร้อมตูดแน่นๆ…… ช่างเป็นคุณภาพสูง!!」
มาดามทุบอกตัวเองแล้วตะโกนอย่างปิติยินดี
「เฮ้พวกเธอ~~~!! ได้เวลากินเลี้ยงแล้ว~~~! ออกมาเร้ว~~!」
หลังจากเสียงเหมือนสัตว์อันแหบกร้าน ห้องเติมเต็มไปด้วยผู้ชายแต่งตัวข้ามเพศที่น่ากลัวอย่างช้าๆ
พื้นฐานแล้วพ่อข้าทาสเหมือนเนื้อดิบถูกโยนเข้าไปในฝูงหมาป่า
「ลอร์ดศักดินาซามะ! เราไม่ได้คุยกันไว้แบบนี้นี่!」
「มันไม่ต่างเลยสักนิด ฉันพูดว่า “นายทำสิ่งที่ปรารถนาในซ่อง” ฉันจะให้นายทำตามใจปรารถนา แล้วเหล่าพนักงานก็จะให้กระทำชำเรานายอย่างอิสระ ไม่ใช่เหรอไง?」
「กุฮุ่ อยากลองฉันมั้ย~?」
「น-นี่มันหลอกลวง…… ท่านทรยศผม!」
「ไม่ใช่มันสนุกที่ทุบตีสาวๆไร้ทางสู้เหรอ? ถ้าเป็นแบบนี้ นายจะตรงไปสู่นรกถ้านายตาย แต่ตอนนี้อย่างน้อยนายได้เป็นผู้รับดังนั้นนายชดใช้บาปของนายได้」
「อะร้า คนนี้เป็นตัวร้ายเหรอ?」
「ใช่เล่นกับเขาแต่อย่าฆ่าเขาล่ะ」
「นึนฟุ โอเค~」
การกรีดต้องอันต่อเนื่องไปเรื่อยๆของพอค้าถูกกลบไปโดยเหล่าผู้ชาย
「เราจะมีความสุขกับของขวัญของลอร์ดศักดินาซามะอย่างทั่วถึงเล้ย~」
「มันเป็นงานเลี้ยงรูตูดจ้า!」 「มันเป็นงานเลี้ยงแห่งการแทง!」
「เก่ะเฮะเฮะ ฉันจะอุดของหนาของฉันเข้าไปในเธอนะจ้ะ~~~」
「ฉันจะใส่ของฉันด้วย~~~」
「คุมตัวเองหน่อย พวกเธอ! รูตูดคนสุดท้ายฉีกแหกหมดเพราะสามกระดอยัดเข้าไปในเขาเวลาเดียวกัน เราต้องเห็นค่าคนนี้ไว้นานๆ~」
「หยุดน้าาาาาาาาาาา~~~~~~!!」
ผมหันหลังให้ร้านแล้วเดินออกจากประตู มีเสียงค่อนข้างจะทุกข์ทรมานและเสียงครวญดังก้องสู่ท้องฟ้ายามค่ำคืนแต่ผมแน่ใจว่ามันแค่จินตนาการของผม
ผมจะพักร่างกายเพื่อเตรียมการตัวเองสู่พรุ่งนี้
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว ปีใหม่
เว้น – ไม่มีการเปลี่ยนแปลง
คู่นอน: 144, เด็กที่เกิดแล้ว: 32 —————————————————————
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl