155 พัก และ คำเชิญ
11 – 13 นาที เล่ม 5
ความเสียหายของกองยานสอดแนมที่ 2 ค่อนข้างเล็กน้อย
ความเสียหายอันถูกรับตรงๆโดยกองกำลังหลัก ซึ่งประกอบไปด้วยยานจากกองยานเคลื่อนที่ต่อต้านโจรสลัดอิสระ และคอร์เวตของพวกเขาสองลำมีส่วนหนึ่งของตัวถังถูกขยี้เนื่องจากโล่พลังงานถูกเจาะทะลุระหว่างการต่อสู้
โชคดี ไม่มีผู้เสียชีวิตถูกรายงานมาเป็นผลลัพธ์ของนั่น
อย่างไรก็ตาม ยานทหารรับจ้างสองลำตก เสียชีวิตสามคน มันดูเหมือนพวกเขาไม่ได้โชคดีมากเมื่อพวกเขาพุ่งดิ่งเข้าไปสู้ท่ามกลางสิ่งมีชีวิตคริสตัลหลังจากพวกมันทำการซุ่มโจมตี
เพิ่มเติมจากยานที่ตกสองลำ ยานอื่นหลายลำได้รับความเสียหายระดับต่างๆกันไปแล้วตอนนี้จอดข้างในยานสำหรับโรงจอดบำรุงรักษาสำหรับการซ่อมที่จำเป็น
“……”
“พวก มันดูเหมือนชะตาเราผูกกันที่มาเจอกันหือ”
“……จึ”
“จะจึปากทำไมกัน!?”
หนึ่งผู้ถูกจัดมาบนบัวดำสำหรับการซ่อมแซมคือยานของทรจ.หนุ่มผู้ผมเข้าไปมีเรื่องด้วยนิดหน่อยกลับไปที่พิะีมอบรางวัล เมื่อมาคิดดูแล้ว ผมยังไม่สามารถรู้ชื่อเขาหือ…… ผมไม่รู้ ถูกไหม?”
“เอ่อ เรายังไม่ได้แนะนำตัวเรากันอย่างถูกต้องหือ? ชื่อคือฮิโระล่ะพูดถึงแล้ว
“……เวด”
ผมยื่นนมือเพื่อจับมือ แต่เจ้าบ้าอวดดีเมินผม เจ้านี่…… ฉันพยายามจะปฏิบัติกับนายแบบผู้ใหญ่ผู้มีความรับผิดชอบรู้ไหม
อืม มันไม่เหมือนว่าโกรธที่นี่จะนำไปสู่อะไรดีๆอยู่ดี
“โอเค โอเค ฉันเข้าใจ…… หิวน้ำอะไรป่าว? น้ำหรือบางอย่าง?”
“ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนาย”
ทหารรับจ้างหนุ่มชื่อเวดจ้องเขม็งไม่เป็นมิตรใส่ผม
พวก นี่ไม่ไปที่ไหนเลย
อืม ถ้าเขาอยากให้ผมอย่าไปยุ่งกับเขา ถ้าอย่างนั้นไม่เป็นไร การบำรุงรักษากับการเติมกระสุนของกฤษณะเสร็จแล้วอยู่ดี ดังนั้นผมว่างเต็มที่ยกเว้นการต่อสู้อื่นเกิดขึ้น
“ฉันจะกลับไปยานของฉันถ้าอย่างนั้น ถ้ามีอะไรสักอย่างที่นายต้องการ แค่บอกพี่น้องช่างผู้ทำงานอยู่ที่นั่น”
“……”
อย่างไรท่าทางเจ้าคนนี้นั้นคืออะไรกัน? เขาอิจฉาหรือ? เอ่อ อืม ผมประสบความสำเร็จมากกว่าเขาเยอะ ผมมียานแม่ใหญ่และมาพร้อมกับคนสวยๆ มีมิ เอลม่า และเมย์ โอ้ พวก มันไม่เปลกถ้าคนนี้อิจฉา
ฮ่าฮ่าฮ่า! มันไม่เหมือนว่าเขาทำผมอารมณ์เสีย ไม่เลยสักนิด ใช่
เมื่อผมกลับสู่ห้องนักบินกฤษณะพร้อมยิ้มมุมปากกว้างแปะอยู่บนหน้าผม ผมเห็นมีมิกับเอลม่า ผู้ดูเหมือนค่อนข้างดีขึ้นแล้ว กำลังมองข้อมูลซึ่งแสดงอยู่บนจอกฤษณะอย่างตั้งใจ
“พวกเธอมองอะไรกัน?”
“ดาตารวมของการต่อสู้ก่อนหน้า นายทำมันจริงๆครั้งนี้หือ ยานนี้คือยานอันดับหนึ่ง”
“พี่น่าทึ่งไปเลย ฮิโระซามะ!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ใช่เหรอ? เอาเลยสาวๆ อย่าลังเลจะสาดฉันด้วยการชื่นชมมาเป็นฝนมากกว่านี้”
หลังจากเห็นการมองชื่นชมของทั้งสองคน ความหงุดหงิดจากก่อนหน้ามลายหายไปอย่างสมบูรณ์ เมื่อมาคิดดูแล้ว ผมไม่ควรให้ท่าทางของทรจ.หนุ่มทำให้ผมหงุดหงิดแบบนี้จริงๆ ผมจะแค่ต่อยเขากลับถ้าเขาตัดสินใจต่อยผม ให้แรง
“มีอะไร?”
เอลม่าเอียงหัวเธอและถามผมว่ามีอะไร บางทีเธอรับความรู้สึกหุดหงิดจากก่อนหน้าของผมได้ เพราะทั้งหมดปรกติแล้วผมไม่ขอให้พวกเธอสาดคำชมมาเป็นฝนมากกว่านี้ บางทีเธอสรุปจากนั่นเหรอ?
“ฉันหงุดหงิดนิดหน่อยโดยทหารรับจ้างหนุ่มผู้มายานฉันเพื่อซ่อมแซมก่อนหน้า ไม่มีอะไรมากหรอก”
หลังจากพูดอย่างนั้น ผมนั่งแหมะที่นั่งนักบินแล้วเรียมรีวิวดาตาการต่อสู้ด้วยเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นผมฆ่าไป 153 ตัวหือ
“ตอร์ปิโดอันเธอนำทางทำได้ดีจริงๆ เอลม่า”
“นั่นถูกแล้ว ต้อขอบคุณการคำนวนแม่นยำของเอลม่าซัง ศัตรูจำนวนมากมายถูกกวาดล้าง”
“ฉันไม่ได้จะถ่อมตัวที่นี่นะ แต่ดั้งเดิมแล้วมันเป็นความคิดเธออยู่ดีแหละ ฮิโระ และนอกจากนี้ปัจจัยใหญ่ที่สุดซึ่งอนุญาตให้ฉันยิงโดนได้คือเธอรวมพวกมันแล้วลากพวกมันไปรอบๆระหว่างหลบศัตรูที่เหลือ ดังนั้นมันเป็นความสำเร็จของเธอมากกว่าของฉันจริงๆ ฮิโระ แน่นอนฉันเคลื่อนที่ปะหลาดๆแบบนั้นของเธอไม่ได้หรอก”
“อย่าเรียกมันว่ประหลาดสิ และนั่นไว้ก่อน ฉันคิดว่าเธอทำได้กับการฝึกมากพอ”
“จ้ะ จ้ะ แน่นอน ฉันทำได้”
เธอปฏิเสธทำยืนยันของผมโดยไม่ลังเล แค่ทำไมเล่า?
เธอทำมันได้แน่นอนด้วยถ้าเธอฝึกอย่างขยัน
พื้นฐานแล้ว คุณแค่จำเป็นต้องให้ความสนใจกับการอ่านเรดาร์ คาดเดาการเคลื่อนที่ของศัตรู และหลบพวกมันก่อน
สำหรับการฝึก หนึ่งคนควรเริ่มด้วยการหลบซีกเกอร์มิสไซล์แรงค์ต่ำกับการยิงด้วยความเร็วช้ากว่า
“สำหรับกำหนดการในอนาคตของเรา มันดูเหมือนเราจะอยู่ที่นี่สำหรับเวลานี้เพื่อพักและซ่อมแซม แล้วจากนั้นทำการบุกโจมตีส่วน ฮิโระซามะ”
“บุกโจมตีสวน?”
“ใช่ ระบบดาวนี้ก็เป็นศูนย์รวมไฮเปอร์เลน โดยมีจุดเชื่อมโยงยืดออกไปในสี่ทิศทางที่ต่างกัน ดังนั้นระหว่างเรากำลังพักและซ่อมแซมที่นี่ พวกเขามีแผนสืบสวนว่าสิ่งมีชีวิตคริสตัลว่าจริงๆแล้วมาจากที่ไหนและดูว่ามันซุ่มซ่อนอยู่ในระบบดาวหรือไม่ เราก็จะดูร่องรอยอันถูกทิ้งไว้โดยกองยานสอดแนมและสำรวจในอดีตด้วย”
“เข้าใจแล้ว”
“แล้วก็ เพื่อเตรียมการรับมือการซุ่มโจมตีซึ่งเป็นไปได้ในอนาคต เราจะหยุดทำงานเป็นสองกองยานแล้วทำงานเป็นทำนองเดียวกันจากตอนนี้ไป มันดูเหมือนพวกเขามีแผนจะเสริมความแข็งแกร่งของการป้องกันเราโดยการรวมกองกำลัง”
“รับทราบ”
เราโชคดีครั้งนี้เพราะเวลาไปถึงพวกเดียวกันของเราผ่านไฮเปอร์เลนค่อนข้างสั้น แต่บางกรณีอาจมีความต่างหลายชั่วโมงระหว่างสองกลุ่ม ดังนั้นกองยานสอดแนมที่ 2 จะได้รับความเสียหายยิ่งมากขึ้นไปอีกถ้าในกรณีมีการซุ่มโจมตีอีก มันจะทำให้เป็นไปได้ว่าผมจะเพิ่มจำนวนการฆ่าขึ้น แต่มันก็จะนำบัวดำเข้าไปสู่อันตรายมากกว่านี้
“ยังไงซะ ในกรณีแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าการรวมกองกำลังเป็นการเดินแผนพื้นฐานตั้งแต่แรก”
“ฉันสงสัย มีโอกาสโดนกวาดล้างทั้งหมดด้วยโดยกองกำลังใหญ่กว่าแม้ว่าเรารวมกลุ่มกันตั้งแต่แรก เป้าหมายของปฏิบัติการครั้งนี้คือรวมข้อมูล ดังนั้นแยกออกเป็นสองกลุ่มเพื่อให้มั่นใจว่าหนึ่งกลุ่มกลับไปฐานได้เพื่อส่งมอบข้อมูลที่ได้รวบรวมมานั้นก็ไม่ใช่การเดินแผนที่เลวร้ายด้วย”
“มีวิธีแค่ปล่อยให้ยานจำนวนน้อยๆหนีไประหว่างยานที่เหลือซื้อเวลาให้พวกเขาด้วยนี่…… ไม่ใช่นั่นก็เป็นวิธีอันใช้ได้เหรอถ้าเธออยากจะให้มั่นใจว่าข้อมูลจะถูกนำกลับไป?”
“แต่ในกรณีนั้น แค่ยานไม่กี่ลำเหล่านั้นเท่านั้นจะรอดชีวิตและที่เหลือน่าจะโดนกวาดล้าง ถูกมั้ย? ถ้ากองกำลังถูกแบ่งเท่าๆกันสู่สอง จำนวนยานอันรอดชีวิตจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก กลุ่มแนวหน้าจะยังสามารถซื้อเวลามากพอเพื่อให้อีกกลุ่มหนีไป”
“แต่ความเสี่ยงว่าจะถูกทำให้เหนื่อยลงเรื่อยๆช้าๆโดยกองกำลังเล็กๆของศัตรูโจมตีเธอซ้ำๆก็จะเพิ่มขึ้นด้วยนี่ ถ้าเราทำอะไรเป็นสองกลุ่มต่อไป…… ยังไงซ ะแน่นอนมันเลือกยาก ไม่ว่ายังไง มันคือทหารผู้จะตัดสินใจการกระทำของเราในที่สุด และเราจำเป็นต้องแค่เคารพคำสั่งของพวกเขา”
“ใช่ นายพูดถูก”
การโทรเข้ามาหลังจากผมคุยกลยุทธ์กองยานกับเอล่า มีมิใช้งานคอนโซลแล้วเปิดช่องคอมม์?
“คะ นี่คือกฤษณะ ได้ค่ะ ได้ค่ะ โปรดรอสักครู่นะคะ…… ฮิโระซามะ”
“หืม? มีอะไร? ใครโทรมาล่ะ?”
“มันจากผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่า หนูจะนำเธอขึ้นจอค่ะ”
“โอเค”
การโทรจากผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่า? ผมสงสัยว่าเพื่ออะไร ผมมีความสงสัยอยู่ภายในใจแต่ผมไม่ได้ปล่อยให้มันแสดงออกไปบนหน้าของผม
หลังจากไม่นาน ภาพของผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าฉายขึ้นบนจอห้องนักบิน เธอดูฉลาดในเครื่องแบบทหารเธอเหมือนเคยๆ
『อย่างแรก ยินดีด้วยที่ได้เป็นนักบินอันดับหนึ่ง มันดูเหมือนายไม่ได้เหนื่อยอย่างคาด』
“ขอบคุณ เธอดูเหมือนเธอยังสู้ต่อไหวด้วยนะ ผู้บัญชาการ”
『ใช่ แน่นออน นี่ไม่ได้เป็นแม้แค่การอุ่นเครื่อง』
“อย่างคาดของเจ้าหน้าที่ทหารอิมพีเรียล ดังนั้น ต้องการอะไรล่ะ ผู้บัญชาการ?”
ผมตัดสินใจตัดตรงเข้าประเด็น เพราะทั้งหมดผมไปสนใจอย่างอื่นแล้วถูกจูงจมูกไปทุกที่
『ยังไงซะตอนนี้ แน่นอนบางคนฟังดูเหมือนใจร้อน แต่นั่นเหมือนนายแหละ มันไม่ใช่บางอย่างอันนายต้องกังวลอยู่ดี』
“ฉันหวังว่าแบบนั้น ถ้าอย่างนั้น มันมีอะไรล่ะ?”
『เพราะเราจะมีพัก 24 ชั่วโมง เรามีแผนจะเชิญนักบินอันดับหนึ่งและผู้รับเหรียญจู่โจมปีกดาบเงินสู่งานเลี้ยงอาหารค่ำอย่างเป็นทางการ』
“อาหารค่ำหือ…… แต่ฉันไม่คิดว่าอาหารเธอจะดีกว่าของเรานะ”
『ได้โปรดมองข้ามส่วนนั้นไป เราจะให้มั่นใจว่านำแอลกอฮอล์ดีๆออกมา』
“เธอรู้ว่าฉันคออ่อนสุดขีดเลย ใช่ไหม?”
ผมอ่อนแอกับแอลกอฮอล์อย่างไร้สาระจนแค่จิบเดียวทำผมคอพับทันที แม้ว่าพวกเขานำแอลกอฮอล์ที่ดีที่สุดในจักรวาลออกมา ผมจะไม่รู้สึกตื่นเต้นเลยสักนิด
『ยังไงซะ แค่คิดมันว่าเป็นส่วนหนึ่งของรายวัลสำหรับการได้รับตำแหน่งนักบินอันดับหนึ่ง เราจะนำเมนูดีที่สุดที่เรสตาเลียสมีจะเสนอให้นาย』
“แต่ฉันอยากได้เงินมากกว่าอาหารกับเครื่องดื่มนะ……”
『แน่นอน เราจะเตรียมรางวัลอันเป็นเงินด้วยเหมือนกัน เพราะทั้งหมดระบบให้รางวัลจำเป็นอย่างที่สุดสำหรับการรักษากำลังใจ』
ผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าสร้างรอยยิ้มดูสมบูรณ์แบบของเธอ เข้าใจแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นพื้นฐานแล้วอยากใช้ฉันเป็นการโฆษณาการปฏิบัติที่นักบินอันดับหนึ่งจะได้รับและโบนัสมากเท่าไหร่ที่ฉันจะได้รับหือ? แต่ไม่ใช่นั่นจะพาแค่ความอิจฉามาจากคนอื่นทุกคนเหรอ?”
『นายดึงดูดความสนใจมากกว่าเพียงพอแล้วแบบนี้ และนอกจากนี้ นายทำมากกว่าพอจะได้รับการปฏิบัตดีแล้ว แล้วก็ถ้าเราไม่มอบโบนัสอันนายสมควรได้รับ ความน่าเชื่อถือของกองทัพอิมพีเรียลจะถูกตั้งคำถาม มันจะเป็นปัญหาถ้าข่าวลือเกี่ยวกับกองทัพอิมพีเรียลอันโด่งดังไม่ให้กับรางวัลซึ่งสมควรได้ของนักบินอันดับหนึ่ง ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?』
“พูดอีกอย่าง ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากเข้าร่วม ใช่ไหม?”
『ยังไงซะ ฉันจะไม่พูดอย่างนั้น แต่เราจะขอบคุณถ้านายมาได้』
ผมปล่อยถอนหายใจใหญ่แล้วมองผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่า ผู้รอยยิ้มไม่หวั่นไหวแม้แต่เล้กน้อย และหันสายตาไปตั้งใจมองเอลม่าผู้กำลังอยู่บนเก้าอี้รองนักบิน
“ฉันคิดว่ามันช่วยไม่ได้”
ผมหันหามีมิด้วยเหมือนกัน
“หนูอยากลองกินเมนูดีสุดที่กองทัพอิมพีเรียลมีเสนอ ฮิโระซามะ”
“หนูจะกิน หือ……”
พวก มีมิตั้งลำดับความสำคัญของน้องเขาไว้ตรงประเด็น แต่ผมก็ค่อนข้างอยากชิมเมนูดีที่สุดที่กองทัพอิมพีเรียลมีเสนอด้วยเหมือนกัน
“รับทราบ เราจะตอบรับคำเชิญ เราควรไปเมื่อไหร่?”
『นั่นยอดเยี่ยม อื้มถ้าอย่างนั้น ได้โปรดมาที่โรงจอดเรสตาเลียสในหนึ่งชั่วโมงจากตอนนี้ เธอสามเป็นแค่กลุ่มเดียวที่จะมามั้ยพูดถึงแล้ว?』
“เมย์จำเป็นต้องอยู่ในบัวดำ และพี่น้องช่างยังยุ่งกับการทำการบำรุ่งรักษาและซ่อมแซมยานทหารรับจ้าง ใช่ แค่พวกเราสามเท่านั้นที่จะไป”
『รับทราบ เราจะเจอนายในอีกชั่วโมงถ้าอย่างนั้น โอ้ และได้โปรดให้มั่นใจว่าติดเหรียญมานะ โอเคมั้ย?』
หลังจากพูดอย่างนั้น ผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าตัดสาย การถอนหายใจของผมก้องสะท้อนรอบห้องนักบินที่ตอนนี้เงียบๆ
“เธอรัดฉันไว้รอบนิ้วน้อยๆของเธอเต็มๆหือ?”
“ฉันไม่คิดว่ามันถึงขนาดนั้น แต่…… ยังไงซะ เราทหารรับจ้างเลิกสัญญาของเราเองจากการเข้าไปติดต่อและทำงานกับกองทัพไม่ได้หรอก แค่ทำนี่เหมือนเธอสร้างควาสัมพันธ์เตรียมการไว้สำหรับอนาคต”
“มันแบบนั้นหือ…… ยังไงซะ เดาว่าฉันจะรอคอยอาหารถ้าอย่างนั้น”
“ค่ะ!”
“ใช่ มีเหล้าด้วย!”
อย่างน้อยมีมิกับเอลม่าดูตื่นเต้น แต่ผมไม่รู้สึกเหมือนเข้าร่วมอาหารค่ำแบบมีมารยาทซึ่งจัดตั้งดัวยคนยศสูงๆ…… ผมถอนหายใจอีก
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl