156 ณ เรสตาเลียส
“ระวังตัวด้วยนะ ทุกคน ปล่อยทุกอย่างที่นี่ไว้ให้เราเลยนะ”
“ออุ่…… เหล้า…… หนูก็อยากไปนะ……”
“พี่…… เราต้องให้ความสำคัญกับงานตอนนี้นะ โอเคมั้ย”
มีมิ เอลม่า และผมมุ่งหน้าสู่เรสตาเลียส ซึ่งคือยานธงของกองยานเคลื่อนที่ต่อต้านโจรสลัดอิสระ ขณะอีกสามคนมาส่งเราด้วยสายตา
ผมรู้สึกไม่สบายใจนิหน่อยเกี่ยวกับการปล่อยเมย์ ทีน่า และวิสเกอร์ให้จัดการกับเจ้าทรจ.อารมณ์ร้อนนั้นด้วยตัวพวกเธอเอง…… แต่ผมเดาว่าอย่างไรเธอเหล่านั้นก็ไม่เป็นไรอยู่ดี อย่างไรก็ไม่มีหลายคนผู้ดวลกับเมย์โดยไม่มีพาวเวอร์อาร์เมอร์ได้ และทีน่ากับวิสเกอร์จริงๆแล้วแข็งแรงกว่าผมแม้จะมีรูปลักษณ์น่ารัก ผมเดาว่าไม่มีปัญหา ผมเป็นคนอ่อนแอที่สุดอันดับสองเมื่อเป็นเรื่องพลังร่างกายล้วนๆ ผมแค่มีหนึ่งอันดับเหนือกว่ามีมิ
ผมครุ่นคิดอะไรๆไร้ประโยชน์ขณะผมออกยานกฤษณะกลับไปในอวกาศ ทิวทัศน์ข้างนอกยิ่งใหญ่น่าประทับใจ
ค่อนข้างมียานอวกาศทหารรับจ้างกับยานอวกาศอิมพีเรียลจอดอยู่รอบเราทั่ว และยานทหารรับจ้างเตะตาเป็นพิเศษเพราะไม่มียานสองลำเหมือนกัน
พูดให้ตรงๆมมากขึ้น มียานอันมีโมเดลพื้นฐานเหมือนกัน แต่ว่าแต่ละยานถูกตกแต่งหนักหน่วงและทาสีตามความชอบของแต่ละคน บางคนตกแต่งหนักมากจนคุณจะไม่แม้แต่สามารถรู้โมเดลพื้นฐาน
บางยานมีหมามคมและยานยื่นเต็มตัวถัง และบางคนมีเครื่องปรับสมดุลย์ปีกซึ่งไม่ได้ทำหน้าที่อะไรสักอย่างเป็นพิเศษ คนเหล่านั้นอยากรู้สึกเหมือนพวกเขาบินอยู่ในอากาศระหว่างออกมาในอวกาศหรือ ผมสงสัย?
แน่นอน มียานบางลำไม่ได้ตกแต่งมากสักนิดและยังรักษารูปลักษณ์พื้นฐาน
อืม เพราะทั้งหมดมันขึ้นอยู่กับรสนิยมแต่ละคน……พูดถึงแล้วผมไม่ได้มีปัญหาอะไรเกี่ยวกับการตกแต่งภายนอกยานหนักๆถ้ามันจำเป็น ก่อนผมได้กฤษณะ ยานสุดท้ายของผมตกแต่งอย่างหนักด้วยเหมือนกัน
ไม่มีแม้แต่ร่องรอยโมเดลพื้นฐาน แต่ผมไม่ได้ติดเครื่องทำสมดุลหรืออะไรแบบนั้น
เพื่อซี้ของผมก็ชอบจะติดหนามกับเครื่องปรับสมดุลเหล่าั้นด้วยเพื่อได้รับรูปลักษณ์ของ ‘เฮี๊ยะฮ่าาา!’ สิ้นศตวรรษระหว่างบางคนชอบดีไซน์ออกมีระดับมากกว่า
เอ่อ แต่ไม่สำคัญว่าเป็นคนชอบแก๊ง ‘เฮี๊ยะฮ่าาา!’ สิ้นศตวรรษมากเท่าไร ผมยังคิดว่าปรับแต่งทรัสเตอร์ควบคุมสูงต่ำเพื่อที่พวกมันจะพ่นไอพ่นไฟเหมือนเครื่องพ่นไฟคือดราม่าไม่จำเป้นมากเกินไป แต่วิธีนั้นทำให้มันยากในการจะตัดสินว่ามากเท่าไหร่ที่เขาเร่งทรัสเตอร์โดยการซ่อนไว้ใต้รูปลักษณ์อื่นด้วยไฟ ดังนั้นเหมือนว่ามันไม่มันมีประโยชน์อันใช้ได้จริงสักนิด…… อึ่ก
โอเค มาแค่หยุดไว้ตรงนั้น
“ยานนนั้นดูเท่มากๆ……”
“เอ๋……?”
“เอ๋……?”
ผมกับเอลม่าดูสับสนอ้าปากค้างขณะเรามองมีมิ ผู้ตาเป็นประกาศขณะเธอตั้งใจมองยานทหารรับจ้างลำหนึ่ง ผมหมายถึงเอาน่า พวกมันมีของไม่จำเป็นมากเกินไปบนตัวถัง เหมือนหนาม ยานยื่นใหญ่ลายน็อต และหัวกระโหลกบนหัวยาน…… ดังนั้นมีมิเป็นคนชอบของอะไรพวกนี้ กฤษณะน่าจะเปลี่ยนออกมาเป็นยานนั้นถ้าเรามีวันปล่อยการตกแต่งให้มีมิหือ
“พี่ชอบยานที่มีดีไซน์คมๆสง่าๆมากกว่าอ่ะ”
“ใช่ แต่เธอไม่สนใจเกี่ยวกับภายในมาก ใช่มั้ย?”
“ฉันน่าจะเน้นการออกแบบภายในด้วยเหมือนกันครั้งหน้า โอเคมั้ย……”
ยานสุดท้ายอันเอลม่าซื้อมาสวยงามทางศิลปะจากภายนอกมากๆ
แต่ภายในดูค่อนข้างหยาบและสปาร์ตันเนื่องจากความหมกมุ่นแปลกๆของเธอ ดังนั้นเอลม่าคือผู้ตัดสินใจจากรูปลักษณ์ไม่ใช่เนื้อใน หือ
เราคุยกันต่อเกี่ยวกับยานทหารรับจ้างที่อยู่รอบๆเราเต็มไปหมดลำอื่นขณะเรามุ่งหน้าสู่เรสตาเลียสและในที่สุดก็ไปถึงมันหลังจากไม่กี่นาที
จริงๆแล้ว เราได้รับประสบการณ์ถูกสแกนหลายครั้งจากหลายทิศทางขณะเราเดินทางของเราไปสู่เรสตาเลียส บางทีพวกเขาสงสัยว่าทำไมยานค่อนข้างไม่ได้รับความเสียหายมุ่งหน้าไปที่ยานธงระหว่างกองยานตอนนี้อยู่บนการรอพร้อม และกฤณะคือยานหายากและไม่ปรกติด้วยเหมือนกัน มันไม่ได้ขัดใจเรา เราเลยแค่ให้พวกเขาทำการตามสบาย
มีมิส่งคำร้องขอลงจอดไปสูเรสตาเลียส และมันถูกยอมรับททันที มันยังก่อนหน้าเวลานัดนิดหน่อย แต่พวกเขาควรถูกบอกว่าเราจะมาแล้ว ผมบินยานไปหลังประตูลงจอดเรสตาเลียสทันทีแล้วใช้งานโปรแกรมลงจอดออโต เอลฟ์อวกาศคนหนึ่งยังบ่นข้างผมระหว่างพึมพึมอะไรเหมือน ‘ลงจอดออโตมันหมิ่นศาสนา’ หรือบางอย่างแบบนั้น เอลม่าคือคนชอบการลงจอดธรรมดาตายยากเหมือนเคย
“นั่น เรามาถึงแล้ว ออกไปข้างนอกกันเถอะพวกเธอ”
“ค่ะ!”
“……โอเค”
มีมิมียิ้มกว้างแปะอยู่บนหน้าเธอขณะเธอรอคอย ‘เมนูดีที่สุด’ ของกองทัพอิมพีเรียล แต่เอลม่าดูกระตือร้นร้นน้อยกว่าเล็กน้อยเนื่องจากขั้นตอนลงจอดอัตโนมัติก่อนหน้า แค่ยอมรับว่ามันสะดวกเท่าไรได้แล้ว เอลฟ์ผู้ดื้อรั้น
ผมตรวจดูเหรียญจู่โจมปีกดาบเงินอันถูกกลัดอยู่บนแจ็คเก็ตของผมและเริ่มเดินนำหนาพร้อมคู่ดาบสำหรับขุนนางเหน็บอยู่แต่ละข้างของเอวผม หลังจากผมได้รับเหรียญจู่โจมปีกดาบเงิน เมย์บอกผมอย่างเปิดเผยชัดเจนว่าให้ติดมันตลอดเวลาถ้าเป็นไปได้ด้วยกับกับดาบผมเพิ่มเติมจากปืนเลเซอร์ของผม ผมไม่ได้ชอบมันมากๆขนาดนั้นเพราะพวกมันทำให้ผมเด่น แต่เธอบอกผมว่าพวกมันจะอนุญาตให้ผมเลี่ยงปัญหาไม่จำเป็นเพราะเหรียญกับดาบจะทำให้คนอื่นๆปฏิบัติกับผมเหมือนกันกับอัศวินอิมพีเรียลจากกฎหมายและประเพณีของอิมพีเรียล
เพราะทั้งหมดมันคือคำแนะนำของเมย์ และเอลม่าไม่ได้พูดอะไรเลยเกี่ยวกับมันด้วย ดังนั้นน่าจะไม่มีอันตรายของฝ่ายขุนนางอันตรายเหมือนวาดดาบจับตามองผมและท้าดวลผมดวลดาบถึงความตายกระทันหัน
ผม แน่นอน รู้แต่เพียงความว่างเปล่าสุดแน่นอนเกี่ยวกับดาบและวิชาดาบ ดังนั้นถ้าขุนนางตัวจริงท้าทายผมดวลดาบ ผลซึ่งตามมาจะค่อนข้างชัดเจนไปแล้ว ผมควรรับการสอนวิชาดาบบ้างจากเมย์ไหม……? หรือบางทีมันใช้ได้จริงมากกว่าที่จะแค่ทิ้งเหรียญไม่ว่าเมื่อไรที่ผมออกไปข้างนอกหรือ? ผมคิดอย่างนั้น ไม่ว่าอย่างไร
ผมออกจากกฤษณะระหว่างรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยโดยน้ำหนักของดาบซึ่งเหน็บอยู่ ณ เอวของผม แล้วเจอทหารอิมพีเรียลคนหนึ่งกำลังรอเราอยู่ข้างนอกแล้ว
“ยินดีต้อนรับสู่เรสตาเลียส ผมจะทำหน้าที่เป็นผู้นำทางคุณสำหรับค่ำคืนที่ดีนี้”
“ขอบคุณที่เป็นธุระ เซอร์”
เราแลกเปลี่ยนการทำความเคารพ แล้วทหารเริ่มเดินนำหน้าเพื่อนำทางเรา
อืม ยานนี้เหมือนบ้านเพื่อนบ้านกับผมในความรู้สึกหนึ่ง ผมเคยเดินไปทั่วมันเยอะเมื่อผมสอนกองยานของผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าเกี่ยวกับกลยุทธ์ล่าโจรสลัด
“…….ทุกคนดูเหมือนค่อนข้างยุ่ง”
“เพราะทั้งหมดเราเพิ่งเข้าปะทะกับโจรสลัดเสร็จ พวกเขาน่าจะมีงานหลังประมวลผลที่จะต้องจัดการ”
“แต่ถ้าอย่างนั้น มันโอเคที่จะมีงานเลี้ยงอาหารค่ำกลางสถานการณ์นี้เหรอ?”
“เพราะทั้งหมดอาหารค่ำนี้ก็เป็นส่วนของงานซึ่งต้องดำเนินการหลังการต่อสู้ พวกเขาต้องทำการแสดงที่ดีว่าให้รางวัลนักบินอันดับหนึ่งของการต่อสู้สู่ที่เหลือของกองยาน”
“เข้าใจแแล้ว……”
ขณะเราคุยกันเช่นนั้นต่อ ในที่สุดเราก็มาถึงห้องอาหารค่ำพิเศษส่วนตัวสำหรับเจ้าหน้าที่อาวุโส มันดูเหมือนภายในเรสตาเลียส ห้องอาหารค่ำนี้ส่วนตัวพิเศษให้เจ้าหน้าที่อาวุโสระดับสูงทีสุดในยาน รวมถึงกัปตัน ผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่า
“แต่จริงๆแล้วมันไม่ได้ถูกใช้มากขนาดนั้นหือ”
มันนก็ยังดูเหมือนผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่ากับเจ้าหน้าที่อาวุโสคนอื่นๆแทบไม่ใช้ห้องทานอาหารนี้เพราะพวกเขาพบว่ามันหรูหราเกินไปมากและผ่อนคลายอย่างถูกต้องระหว่างทานอาหารของพวกเขาไม่ได้ บนเรสตาเลียส พวกเขาจัดการประชุมและอะไรแบบนั้นระหว่างมื้ออาหาร ดังนั้นห้องทานอาหารพิเศษส่วนตัวสำหรับเจ้าหน้าที่อาวุโส ซึ่งค่อนข้างเล็กและใส่คนเข้าไปไม่ได้มากขนาดนั้น ห้องเลยแทบไม่ได้ถูกใช้เป็นผลลัพธ์ เข้าใจแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นพวกเขาไม่ควรติดตั้งห้องนั้นไว้ข้างในตั้งแต่ทีแรกนี่ ถูกมั้ย?”
“นั่นไม่ได้หรอก ผู้บัญชาการเซเรน่าไม่ได้ใช้มันมาก แต่ก็มีขุนนางอิมพีเรียลผู้น่าจะชอบกินอาหารข้างในมันมากกว่าด้วยเหมือนกัน”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเขาอยากจะทำตัวและรู้สึกเหมือนขุนนางที่ถูกต้องหรือบางอย่างเหรอหือ?”
“นั่นถูกแล้ว ยานใหญ่ซึ่งทำหน้าที่ในฐานะยานธงปรกติแล้วจะมีสถานที่แบบนี้ติดตั้งอยู่ข้างในพวกมันเพื่อตอบสนองความต้องการของคนเช่นนั้น นั่นก็เหตุผลส่วนหนึ่งว่าทำไมพวกมันดูตกแต่งอย่างแฟนซี ผู้บัญชาการเซเรน่าอาจไม่ชอบมาที่นี่มาก แต่ไม่มีอะไรบอกว่ากัปตันคนต่อไปผู้ถูกจัดตำแหน่งมาไว้ที่นี่จะเหมือนกัน”
“เข้าใจแล้ว”
มีมิและผมทำตัวประทับใจเต็มที่โดยความรู้กว้างขวางอย่างแปลกๆของเอลม่าบนประเด็นนี้ขณะเราเข้าห้องทานอาหารค่ำ จากนั้นทหารนำเราไปสู่ที่นั่งของเรา บางทีมันเร็วเกินไปเพราะผมยังไม่เห็นผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่า
“การตกแต่งรวมไปถึงโต๊ะทั้งหมดดูหรูหราที่สุดเลย ฮิโระซามะ”
“แน่นอนว่าพวกมันไม่ได้ดูอยู่ไม่ถูกที่ในร้านอาหารชั้นสูงแฟนซี แต่พี่ไม่มั่นใจในมารยาทบนโต๊ะอาหารของพี่เลย พี่ไม่รู้แม้แต่วิธีใช้ช้อนส้อม”
ผมควรใช้พวกมันจากข้างนอกเข้าไปข้างในหรือบางอย่างหรือ? ผมไม่มีความรู้มากขนาดนั้นเกี่ยวกับประเด็นหนึ่งนี้ จากใจ มันน่าจะเป็นไปไม่ได้สำหรับคนญี่ปุ่นทั่วๆไปแบบผมที่จะคุ้นเคยกับการใช้ช้อนส้อมแฟนซีอย่างไร ขณะสำหรับผม ประสบการณ์การกินข้าวเย็นของผข้างนอกมีแค่กินเกียวดง อุด้ง ราเมน อาหารสบายในร้านอาหารครอบครัว สเต็กที่ร้านสเต็กสาธารณะ กับซูชิสายพาน ผมไม่ได้มีประสบการณ์กินที่ร้านอาหารฝรั่งเศสหรืออิตาเลียนแฟนซีๆเลยสักนิดกลับไปบนโลก
“นี่ไม่ใช่อาหารค่ำอย่างเป็นทางการสำหรับขุนนางอิมพีเรียลอยู่ดี ดังนั้นฉันคิดดว่าพวกเขาน่าจะไม่พิเศษมากกับมารยาทและอะไรแบบนั้นมากเกินไป ตราบใดที่เธอไม่ทำบางอย่างเหมือนกินมันด้วยมือเธอหรือเลียจานเกลี้ยง”
“ไม่เหมือนว่าฉันจะทำอะไรบางอย่างแบบนั้นสักหน่อย”
“ใช่”
มีมิก็มีรอยยิ้มเกร็งๆด้วย มันไม่เหมือนว่าผมโตมาในป่าหรืออะไรบางอย่าง
“เพราะทั้งหมดมีทหารรับจ้างทุกประเภท เธอค่อนข้างจะสุภาพเรียบร้อยมากกว่าพวกเขาส่วนใหญ่ ฮิโระ เธอไม่ดื่มหรือเสพยา เธอไม่ใช้เงินทั้งหมดเล่นพนัน และเธอไม่ได้เข้าซ่องด้วย ในสายตาของทหารรับจ้างคนอื่น เธออาจจะแม้แต่ดูตึงเครียดมากเกินไป หรือแค่ทำตัวสำคัญสูงและมีความอดทน”
“แต่แน่นอนว่าฉันไม่คิดว่าฉันสง่างามหรือมีความอดทนเลยนี่สิ”
ตั้งแต่แรก ไม่มีอะไรสง่างามหรือมีความอดทนสูงเกี่ยวกับเวลาซึ่งผมใช้จีบกับมีมิ เอลม่า และเมย์ ผมเพียงแต่อ่อนแอกับแอลกอฮอล์มากเกินไปและไม่ได้สนใจในการพนันหรือยา
“หนูคิดว่าพี่สมบูรณ์แบบแล้วอย่างที่พี่เป็น ฮิโระซามะ พี่มหัศจรรย์”
“ยังไงซะ ฉันเดาวว่าเขาเป็นแบบนั้น แน่นอนฉันไม่อยากเห็นฮิโระดื่มด่ำไปในยาหรือเหล้าแล้วเสียความเป็นตัวเขาเองไป”
“ไม่มีความจำเป็นต้องกังวล ฉันจะไม่เป็นแบบนั้น โอเคมั้ย”
“ฉันหวังว่าอย่างนั้น ชื่อเสียงเราจะเสียหายด้วยเหมือนกันถ้าบางคนผู้ถูกมอบรางวัลเหรียญจู่โจมปีกดาบเงินเข้าไปยุ่งกับอะไรไม่มีศีลธรรมแบบนั้นหลังจากทั้งหมด”
ในที่สุดผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าก็เข้าห้องทานอาหารระหว่างกำลังพูดอย่างนั้น มันเป็นจังหวะเวลาอันสวยงามสุดขีด จริงๆแล้วเธอกำลังฟังการสนทนาของเราจากข้างนอกหรือ? ไม่ บางทีพวกเขามีกล้องตั้งอยู่ทั่วทั้งห้องแล้วกำลังเฝ้าดูการสนทนาของเราอยู่
“ค่ำคืนที่น่าพึงพอใจ ผู้บัญชาการ เราขอบคุณสำหรับการเชิญมีน้ำใจจากเธอคืนนี้”
ผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าแสดงรอยยิ้มเกร็งๆเมื่อเธอเห็นผมยืนขึ้นและทำการคำนับอย่างเป็นทางการระหว่างวางมือหนึ่งไว้บนอกของผม มีมิกับเอลม่ารีบยืนขึ้นด้วยเหมือนกัน
“โอ้ได้โปรด การได้เห็นนายทำตัวแบบนั้นทำให้หลังฉันคันเต็มที่เลย ฉันไม่คู่ควรกับท่าทางเป็นทางการแบบนั้น ดังนั้นได้โปรดตามสบายเถอะ”
“ขอบคุณ”
และจากนั้น เจ้าหน้าที่อาวุโสอื่นอีกสามคนตามหลังผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าและไปที่โต๊ะ หนึ่งคนของพวกเขาคือผู้ช่วยของผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่า ลูเทนเนนต์โรบิทสัน ผมไม่คุ้นเคยกับอีกสองคน
หนึ่งคนคือชายวัยกลางคนดูกล้ามๆ และอีกคนคือผู้หญิงสาวผู้ดูเหมือนจะอายุเท่ากันกับผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเน่า ดาบเล่มหนึ่งเหน็บอยู่ที่เอวของชายวัยกลางคน ดังนั้นเขาน่าจะเป็นขุนนางอิมพีเรียลด้วยเหมือนกัน
“ผมคือโคโลเนล วิลเบิร์ต บรอดเวลล์ ผมคือผู้บัญชาการของกองยานสอดแนมที่ 1”
“หนูลูเทนเนนต์ เซซิล แพลนท์ หนูทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยของโคโลเนลบรอดเวลล์ค่ะ”
“ผมเจ้าของและกัปตันของกฤษณะและบัวดำ กัปตันฮิโระ ที่คือรองนักบินของผม เอลม่า และโอเปอร์เรเตอ์ของผม มีมิ มันเป็นความยินดีที่ได้รู้จัก”
ถ้าอย่างนั้นคนเหล่านี้เป็นหัวหอกของกองยานสอดแนมที่ 1 หือ อืม กองยานสอดแนมที่ 1 รีบไปเพื่อมอบกำลังเสริมดังนั้นผมเดาว่ามันไม่เปลกที่ได้เห็นสองคนเหล่านี้อยู่ที่นี่
“นายทั้งหมดต้องเหนื่อยเต็มที่สำหรับการยืนไปเสียทุกที่แล้ว ดังนั้นทำไมเราไม่นั่งที่นั่งเราและชนแก้วเพื่อเริ่มอะไรๆขึ้นล่ะ?
ผู้บัญชาการลูเทนเนนต์เซเรน่าคะยั้นคะยอให้ทุกคนนั่นที่นั่ง ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ นี่จะเป็นอาหารค่ำแบบไหน ผมสงสัย
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl