170 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ได้พรจากชัยชนะ
◇มุมมอง โอลก้า โซล ทาริสก้า◇
“นี่…อะไร…?”
สมองฉันไม่สามารถเข้าใจอะไรที่ฉันเห็นได้
ภูเขาเคลื่อนไหว
ภูเขาของน้ำแข็งที่ใหญ่กว่าแม้แต่ปราสาทเกรทคีธและโคลีเซียมรวมกัน
ที่ลอยอยู่ข้างบนเมืองหลวง
“““《อุโโโโโโโอออ้!!!》”””
“เราได้ถูกช่วยแล้ว!”
“เกิดอะไรขึ้น?!”
“มันเห็นได้ชัดว่าเป็นเวทมนตร์ของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ-โดโนะ!”
“เขาเป็นผู้กอบกู้เหรอ?!”
ทหารของประเทศแห่งไฟที่ถูกย้อมไปด้วยความสิ้นหวังเมืองไม่นานมานี้ ได้คุยอย่างไม่หยุดด้วยความตื่นเต้นที่ควบคุมไม่ได้
ดาวหางที่เข้ามาหาเมืองหลวง ตัดสินจากขนาดของมัน ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นระดับพระเจ้าเหรอ? นั่นคือความเห็นของนักเวทย์
แต่ ดาวหางดวงนั้นเองถูกหยุด
อย่างง่ายดาย
คนที่หยุดมันคือฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะ
ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศโรเซสที่ฉันไปวุ่นวายไม่กี่วันก่อนและตัดสินว่าเขา ‘ไม่ใช่เรื่องใหญ่’
(งั้นเค้าก็ไม่ได้ซีเรียสในเวลานั้น…) (โอลก้า)
นั่นเป็นเพียงความเป็นไปได้เดียวที่ฉันคิดได้
ไม่มีทางที่คุณจะทำความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่จนน่าขันแบบนี้ได้ด้วยการฝึกแค่เพียง 10 วัน
ทากัตซูกิ มาโกโตะ ควบคุมมานาในมือขวาของเขา ที่ก้าวข้ามการปลดล่อยดาบศักดิ์สิทธิ์ของเขาด้วยหน้าที่ใจเย็น
ในเวลานั้น ฉันสั่น
มวลขนาดยักษ์ของน้ำตรงหน้าฉันได้เริ่มเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ
มันน่าจะถูกขนออกไปข้างนอกเมืองหลวง
ฉันไม่เข้าใจ
เขาแบกสิ่งที่มโหฬารขนาดนั้นด้วยเวทมนตร์ได้อย่างไร?
มันจำเป็นต้องใช้มานามากขนาดไหนกัน?
เขาเป็นมนุษย์จริงๆเหรอ?
จากนั้น พื้นสั่นอย่างหนัก
มันเป็นแรงกระแทกจากดาวหางยักษ์ ที่ถูกวางอย่างช้าๆบนพื้น
มันเป็นที่ที่อยู่ข้างเมืองหลวง
และจากนั้น ทากัตซูกิ มาโกโตะ สลบไปตรงนั้นเลย
“มาโกโตะ!”
“ทากัตซูกิ-คุง!”
“ฮีโร่-โดโนะ!”
สหายของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำและลูกน้องของพ่อของฉัน รีบไปที่ที่เขาอยู่
“เร็วๆเข้า มาบางคนที่ใช้เวทย์รักษาได้มา!”
“เราต้องไม่อนุญาตให้ฮีโร่-โดโนะตาย!”
ผู้คนของประเทศแห่งไฟอยู่ในความรีบ
ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำได้ถูกขนไปโดยเปลสนาม
ฉันทำได้แค่เพียงดูมันเกิดขึ้น
◇ไม่กี่วันหลังจากนั้น◇
ฉันได้หมกอยู่ในห้องของชั้น
เมืองหลวงของประเทศแห่งไฟปัจจุบันพูดแต่เรื่องการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น
หนึ่งคือเกี่ยวกับฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแห่งไฟคนใหม่ ซาซากิ อายะ
เธอได้ถูกแต่งตั้งเป็นฮีโร่อย่างเป็นทางการแล้ว
เธอชนะด้วยกำลังที่แน่นอนในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ และสามารถที่จะได้ชัยชนะที่ขยี้กับฮีโร่ของเทพธิดา… กับฉัน
เธอมี…พลังที่สูงจนน่าขัน
นั่นมันอะไร?!
เธอได้ปัดการโจมตีของดาบศักดิ์สิทธิ์โดนไม่มีบาดแผล งอมันด้วยมือเดียว และฉันถูกส่งบินไปด้วยการโจมตีทีเดียว
ฉันไม่รู้สึกแม้แต่อยากจะสู้เธออีกครั้ง
ซาซากิ อายะได้เป็นเด็กที่โปรดปรานคนใหม่ของประเทศแห่งไฟ
ผู้คนของในระเทศได้ให้พรเธอ
การเกิดใหม่ของขุมพลังหน้าใหม่มันเป็นเหตุการณ์ที่น่ามีความสุข ของผู้คนของประเทศแห่งไฟ
พูดถึงแล้ว การคุยเกี่ยวกับทากัตซูกิ มาโกโตะมี่ช่วยเมืองหลวงไม่ได้แพร่ไปในหมู่คนทั่วไปมากขนาดนั้น
อุกกาบาตยักที่โจมตีเมืองหลวง
มันได้ถูกเห็นว่าเป็นการร่วมมือกันของนักรบและนักเวทย์ของประเทศแห่งไฟ ที่ช่วยเราจากภัยนั้น
แน่นอนว่านั่นจะเกิดขึ้น
ไม่มีทางที่คนคนเดียวจะสามารถทำบางอย่างเกี่ยวกับ การโจมตีของผู้ก่อการร้ายที่ร้ายแรงจนน่าขั้นได้
แน่นอนว่าพวกเขาจะคิดว่ามันถูกแก้ปัญหาด้วยองค์กร
ผู้คนที่อพยพไม่เห็นการกระทำของทากัตซูกิ มาโกโตะ
แต่กองทัพของประเทศแห่งไฟเห็น
พวกเขาช่วยอพยพผู้คน และพยายามเต็มที่ที่จะช่วยเมืองหลวง ด้วยเวลาสั้นๆที่พวกเขามี
และจากนั้น พวกเขาสิ้นหวัง
อุกกาบาตไม่สามารถหยุดได้
และแม้อย่างนั้น ทากัตซูกิ มาโกโตะสามารถจะทำมันคนเดียว
เหล่าทหารที่อยู่ในเมืองหลวงในเวลานั้น พวกเขาทุกคน รักฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ
ฉันได้ยินว่านักเวทย์ของประเทศแห่งไฟ ปรารถนาที่จะเจอกับเขา และมีแถวมโหฬารสำหรับมันอยู่
พวกเขาน่าจะไม่สามารถทนความตื่นเต้น ที่จะรู้จักเวทมนตร์อะไรที่เขาใช้หยุดดาวหางขนาดยักษ์
พูดถึงแล้ว ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะ หมดสติและ เห็นได้ชัดว่ายังไม่ตื่นเลย
ดูเหมือนจะไม่มีอันตรายกับชีวิตของเขา
เมื่อเขาตื่นขึ้น ฉันต้องขอโทษ
พ่อฉันเห็นได้ชัดว่าไปเยี่ยมฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำทุกวัน
เรพาะตั้งแต่เริ่มแรกแล้ว พ่อของฉันอยากจะนำทากัตซูกิ มาโกโตะที่เอาชนะลอร์ดปีศาจเข้ามาในประเทศแห่งไฟ
แต่เขาได้เป็นผู้บูชาโดยสิ้นเชิง
พ่อฉันก็เป็นหนึ่งในผู้คนที่ตะลึงโดยเวทมนตร์นั่นของเขา
ช่างเป็นชายที่น่ากลัว
ผู้กอบกู้อาเบลที่สู้กับกองทัพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่มากกว่า 100,000 ด้วยแค่ 4 คน
ฉันคิดว่าเรื่องราวนั้นได้พูดเกินจริง
แต่การคุยระหว่างทหารเกี่ยวกับทากัตซูกิ มาโกโตะเป็นผู้กอบกู้ได้เริ่มผุดขึ้นมา
เพราะเขาทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
เมื่อความมหัศจรรย์เกิดขึ้น คนบูชา
แต่มีสิ่งหนึ่งที่กวนใจฉัน
(…แสงในเวลานั้น…คนนั้น…) (โอลก้า)
ฉันและนักรบของประเทศแห่งไฟ ได้รวบรวมมานาเพื่อเบี่ยงดาวหางตอนนั้นที่มันกำลังจะชน
ในเวลานั้น ฉันรู้สึกถึงคลื่นระเบิดของมานา และรีบไปที่ชั้นสูงสุดของโคลีเซียม
อะไรที่ฉันเห็นข้างฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำมาโกโตะคือคนที่ศักดิ์สิทธิ์
{บางอย่างที่ฉันไม่ควรจะเห็น}
สมองของฉันปฏิเสธที่จะรับรู้ว่าบางอย่างอยู่ตรงนั้น
ถ้าฉันมองต่อไป สติของฉันจะถูกพาไป
เดชะบุญ สิ่งนั้นอยู่แค่พริบตา
ในแง่ของเวลา มันไม่ใช่แม้แต่วินาที มันได้วับไปเร็วกว่าการกระพิบตา
ทันทีที่มันหายไป…
{ตัวตนที่สวยงามเกินไปนั้นบิดปากด้วยรอยยิ้มที่ใหญ่}
ฉันได้ถูกตีตรงๆโดยสิ่งนั้น…ขนลุกทั้งตัวฉัน ตัวของฉันแข็ง ฉันแม้แต่พูดก็ยังไม่ได้
ตอนแรกฉันคิดว่ามันคือพระเจ้า
อย่างไรก็ตาม มันได้ต่างอย่างชัดเจนกับเทพธิดาแห่งไฟ โซล-ซามะที่ฉันรู้จัก
(นั่น…อะไร?) (โอลห้า)
*แคล็ก*
ประตูเปิด
“โอลก้า ได้มั้ย?”
“อย่างน้อยเคาะประตูซี่” (โอลก้า)
คนที่เข้ามาคือเพื่อนในวัยเด็กของฉัน ดาห์เลีย
ออราเคิลแห่งไฟที่ฉันปกป้องในฐานะอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ
“ให้ตายซี่ ชั้นได้ถูกตำหนิอย่างทั่วถึงโดยพระองค์และโอจี้-ซามะ ที่ไปวุ่นวายกับฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ” (ดาห์เลีย)
เธอถอนหายใจแล้วนั่งที่เตียงฉัน
จากนั้นเธอล้มลงแบบนั้นเลยโดยมีแค่ท่อนบนของเธอนอนอยู่บนมัน
โดยโอจี้-ซามะ เธอหมายถึงพ่อของฉัน
“มันช่วยไม่ได้ พ่อของชั้นก็ถูกตำหนิอย่างหนักด้วย” (โอลก้า)
ฉันตอบระหว่างที่ถอนหายใจ
เราสมควรได้รับมัน แต่มันก็ยังหดหู่อยู่ดี
และน่าอาย
แค่ไม่กี่วันก่อน ฉันได้อวดดีมากกับทากัตซูกิ มาโกโตะ และซาซากิอายะ ฉันอยากจะไปที่อดีตนั้น ต่อยหน้าของฉันเอง และหยุดตัวฉันไม่ให้ทำมัน
ฉันได้คิดนั่นระหว่างที่มองเพดาน และจากนั่นดาห์เลียพึมพำ
“คนนั้น…ทากัตซูกิ มาโกโตะ เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ศรัทธาของเทพมาร” (ดาห์เลีย)
“เอ๋?” (โอลก้า)
คำพูดของเธอทำให้ฉันหันไปโดยปฏิกิริยาตอบสนอง
“เทพมาร?” (โอลก้า)
“ใช่ เทพเจ้าเก่าแก่ที่ถูกเอาชนะในสงครามดินแดนสวรรค์ที่แล้ว มันดูเหมือนเขาเป็นผู้ศรัทธาของหนึ่งในเทพเจ้าเก่าแก่นั้น” (ดาห์เลีย)
ในทันทีนั้น ที่ขึ้นมาในใจของฉันคือแสงศักดิ์สิทธิ์ที่ฉันเห็นเมื่อไม่กี่วันก่อน
มันศักดิ์สิทธิ์ แต่มันเป็นบางอย่างที่ฉันยอมรับไม่ได้
ความผิดปรกติ
เทพเจ้าเก่าแก่
เทพมาร
เทพเจ้าไททัน
พวกเขาถูกเรียกหลายอย่าง แต่พวกเขาเป็นตัวตนร้ายสำหรับโบสถ์เทพธิดาปัจจุบัน
แน่นอนว่า ผู้ศรัทธาก็เป็นศัตรูด้วย
“เธอ…บอกเรื่องนั้นกับพระองค์มั้ย?” (โอลก้า)
สาวกของเทพมาร
ตัวตนที่นำพาความอนาทที่นำไปสู่ความตายของฮีโร่มากมายเมื่อ 1,000 ปีก่อน
แต่เขาได้ถูกกำจัดโดยผู้กอบกู้อาเบลในท้ายที่สุดนะ
โบสถ์เทพธิดายังถือว่าต้องห้าม
แต่มันไม่ใหญ่เท่าโบสถ์งูสำหรับคนทั่วไปนะ
แม้อย่างนั้น ไม่ว่ายังไงตัวตนนั้นไม่สามารถที่จะมองข้ามได้
“ชันได้บอกพระองค์แต่…ก่อนหน้านั้น ชั้นบอกโซล-ซามะ ‘สาวกของเทพมารครั้งนี้มีประโยชน์ ดังนั้นปล่อยเค้าไว้’ เธอพูด เธอยังพูดด้วยว่าเทพธิดาแห่งน้ำ-ซามะได้มองเค้าอยู่ ดังนั้นมันโอเค” (ดาห์เลีย)
“น-นั่นอย่างเดียวโอเคจริงๆเหรอ?” (โอลก้า)
ฉันสั่น
แม้อย่างนั้น…ทั้งเมืองหลวงได้ร้องเพลงสรรเสริญทากัตซูกิ มาโกโตะ และซาซากิ อายะ
ถ้าเราได้ถูกบอกให้เป็นศัตรูกับพวกเขา แน่นอนว่ามันจะมีปัญหา
เทพธิดาแห่งไฟ โซล-ซามะเองบอกว่าอย่าไปแตะต้องเขา
งั้นเราต้องเคารพ
“ดูเหมือนเราได้ไปเลือกสู้ผิดคนแล้วนะ” (ดาห์เลีย)
“ใช่ เราได้ทำผิดพลาด” (โอลก้า)
เรามองกันและถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
ผมตื่นขึ้น
เพดานที่ไม่คุ้นเคย
เตียงแข็ง
ผ้าห่มบาง
ห้องสีขาว
มันเป็นห้องโรงพยาบาล
มันคล้ายกับวิหารแห่งน้ำนิดหน่อย
“หืม?” (มาโกโตะ)
ฉันได้รู้สึกบางอย่างแปลกไปกับแขนขวาของผม
ถ้าพูดให้ถูก…{ผมไม่รู้สึกมัน}
(ไม่มีความรู้สึกจากแขนขวาของชั้น…?) (มาโกโตะ)
เมื่อผมมองไปที่แขนขวา ผมเห็นว่ามันห่ออยู่ในผ้าพันแผล
แม้ว่าผมพยายามจะขยับมัน…ผมทำไม่ได้
เอ๋? ไม่มีทางน่า
เอาจริงเหรอ?
“มาโกโตะ! นายตื่นแล้ว” (ลูซี่)
ลูซี่ได้อยู่ใกล้ๆ
ฉันเห็นฟูเรีย-ซังอยู่ข้างหลังเธอ
“เจ้าหญิงและฮีโร่-ซังได้รอที่นี่ไม่นานมานี้ พวกเธอดูนายครึ่งวัน และเราสลับกันไม่นานขนาดนั้น” (ฟูเรีย)
จากคำอธิบายของฟูเรีย-ซัง เจ้าหญิงโซเฟียและซา-ซังได้อยู่ข้างผมแค่เมื่อไม่นานมานี้
ผมควรต้องขอบคุณพวกเธอทีหลัง
โดยฮีโร่-ซัง…เธอพูดถึงซา-ซัง ใช่มั้ย?
“ชั้น…หลับไปนานแค่ไหน?” (มาโกโตะ)
“4 วัน” (ลูซี่)
“4 วัน?!” (มาโกโตะ)
คำตอบของลูซี่นั้นคาดไม่ถึง
ผมสลบไปนานขนาดนั้น…?
การเปลี่ยนรูปเป็นสปิริต
โนอาห์-ซามะได้ช่วยผม แต่มันไม่ไตร่ตรองจริงๆ หือห์
อีกครั้งที่ผมดูแขนขวาที่ขยับไม่ได้
“อัศวินของชัน…แขนนั้น…อาจจะรักษาไม่ได้ไปตลอดชีวิต” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังบอกผมด้วยสีหน้าที่เศร้า
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ผมมองแขนขวาที่มันถูำกห่อในผ้าพันแผลอย่างนั้น
แม้ว่าผ่านผ้าพันแผล ผมบอกได้ว่าแขนของผมเอ่อล้นไปด้วยมานา
มันยังส่องแสงด้วย
มานาจำนวนมากขนาดนี้ มันทำให้ผมมีคำถามว่ามันเป็นแขนผมจริงๆมั้ย
(หืมม บางทีชั้นขยับมันได้ด้วยนั่น?) (มาโกโตะ)
แทนที่จะใช้พลังกายภาพที่จะขยับแขนของผม ผมพยายามจะขยับมันด้วยเวทมนตร์
ผมใช้เวทมนตร์แปลงรูปเพื่อทำให้แขนขวาของผมเปลี่ยนเป็นสปิริตน้ำ
เพราะอย่างนั้น ผมยกแขนไม่ได้อีก
แต่มานายังอยู่ในแขนของผม
บางทีผมขยับแขนผมได้โดยการควบคุมน้ำ
“อัศวินของชั้น…นายทำได้ดี” (ฟูเรีย)
ผมได้มองไปที่แขนของผม และผมกำลังจะขยับแขนของผมด้วยเวทมนตร์ และฟูเรีย-ซังได้เข้ามาใกล้และมองผมด้วยตาของความสงสาร
“แต่แขนนั้นมีอาการที่ใกล้เคียงกับคำสาป…มากกว่านั้น มันเป็นคำสาปที่แม้แต่ชั้นก็แก้ไม่ได้…ดังนั้น…” (ฟูเรีย)
*โบอิง*
ในกลางคำพูดของฟูเรีย-ซัง แขนขวาของผมที่ไม่มีความรู้สึก ดูเหมือนจะจับบางอย่างนุ่มๆ
แขนขวาของผมขยับ
มันได้จับหน้าอกของฟูเรีย-ซัง
ดูเหมือนแขนขวาของผมจับหน้าอกของฟูเรีย-ซัง
ผมไม่รู้สึกมันได้ด้วยมือ แต่มันยากที่จะคิดว่ามันเป็นผมนะ
“อา ขอโทษ ขอโทษ เจ้า—” (มาโกโตะ)
ผมล้มเหลวในการขยับแขนของผม และผมพูดต่อไม่ได้
“นายทำอะไรน่ะ?!” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังมีหน้าที่เป็นมิตรขนาดที่เธอเตะกว้างเข้าหลังหัวของผม
“ม-มาโกโตะ!” (ลูซี่)
ลูซี่รีบมาที่ผมและยกผมขึ้น
“โอ้ย โอ้ย” (มาโกโตะ)
คือที่ผมพูด แต่มันไม่เจ็บมากขนาดนั้น
ดูเหมือนเธอจะยั้งมือ เพราะรู้ว่าผมเป็นคนป่วย
ผมได้มองกางเกงในเธอเมืองเธอเตะกว้าง แต่ถ้าผมชี้นั่นออกมา แน่นอนว่าเธอจะเตะกว้างอย่างจริงจังครั้งต่อไป
และดังนั้น ผมระงับที่จะทำแบบนั้น
ผมเรียนรู้จากความผิดพลาด
“เห้อ ถ้านายอยากจะจับนม จับของชั้นซี่” (ลูซี่)
ลูซีพูดเหมือนกับจะทึ่งผมผม และดันหน้าอกเธอมาหาผม
ผมรู้สึกได้ปรกติจากข้างหลังผม
ตัดสินจากสีหน้าของลูซี่ เธอต้องแหย่ผมอยู่
แต่รู้มั้ย ผมไม่รู้สึกอะไรเมื่อผมจับฟูเรีย-ซังด้วยมือขวาของผม
มันผิดที่จะไม่ทำอะไรเลย
“ยังไงซะ ถ้าเธอพูดอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
ผมใช้มือซ้ายที่ใช้งานได้ลงบนนมของลูซี่
ผมมีความสุขกับความรู้สึกนุ่มนิ่ม
“เอ๋?!” (ลูซี่)
ลูซี่ดีดออกไปอย่างรีบด้วยหน้าที่แดง
และจากนั้น เธอกอดตัวของเธอและมองผมด้วยสายตาที่มองขึ้นมา
“อ-อะไรของนาย? ในเวลาแบบนี้ มาโกโตะปรกติจะทำเท่แล้วไม่จับมัน!” (ลูซี่)
อย่างที่คาดกับลูซี่ที่รู้จักผมมาเป็นเวลานานแล้วตอนนี้
เธอเข้าใจผม
ในอดีตผมจะใช้โล่งจิตเพื่อทำเป็นสงบและมันใช้ทั้งหมดของผม
แต่ผมได้เดินอยู่บนเส้นด้ายของความเป็นและความตายมามากแล้วไม่นานนี้
ผมตอนนี้ซื่อสัตว์กับความต้องการของผม
ผมยิ้มให้ลูซี่
“อย่าคิดว่ามันจะเป็นชั้นคนเดิมไปตลอด ลูซี่ ชั้นโตขึ้นทุกวัน” (มาโกโตะ)
“แม้ว่านายจะพูดอย่างนั้นหน้าซื่อๆระหว่างที่จับนมสาว…” (ลูซี่)
ลูซี่ไม่ตามน้ำไปกับผม
ฟูเรีย-ซังได้พูดว่า ‘ชั้นถูกล้อมไปด้วยคนงี่เง่า’ ขณะที่เธอแบกแมวดำและออกจากห้องของโรงพยาบาลไป
มีเพียงลูซี่และผมอยู่ในห้องตอนนี้
เราอยู่กันตามลำพัง
“อ-โอ้ยังไงซะ ถ้าเป็นอย่างนั้น นายจับมากแค่ไหนก็ได้” (ลูซี่)
“เออ๋?!” (มาโกโตะ)
ลูซี่ได้ดันหน้าอกที่ทรงสวยของเธอออกมา
สาวคนนี้พูดอะไรน่ะ?
“เราอยู่ที่แล้ว มีอะไร? นายเป็นฮีโร่ที่ช่วยเมืองหลวง เอาเลยแล้วโอบกอดผู้หญิงคนหรือสองคนโดยไม่ต้องอาย” (ลูซี่)
“คุห์!” (มาโกโตะ)
นี่มันคาดไม่ถึง!
ผมไม่คิดว่าเธอจะรุกหนักขนาดนี้!
นี่เป็นเลือดของโรซาลี-ซังเหรอ?
แต่มันต้องอายสำหรับเธอแน่ หน้าของเธอแดงตลอดเลย
(ชั้นควรจะทำอะไรดี…?) (มาโกโตะ)
เราได้อยู่ตามลำพังในห้องของโรงพยาบาล
ถ้าผมมองข้ามนี่ มันจะเป็นการดูถูกลูซี่
“งั้น อย่าว่ากันถ้าชั้นทำนะ” (มาโกโตะ)
“ฮึกห์” (ลูซี่)
ผมยืดมือไปที่ตัวของลูซี่ และลูซี่ได้นำตัวเธอเข้ามาใกล้
“ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
ซา-ซังได้ยืนอยู่ข้างๆ!
ต-ตั้งแต่เมื่อไหร่?
“เธอทำอะไร ลู-จัง?” (อายะ)
น้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ของซา-ซังน่ากลัว
แต่ลูซี่ไม่ลน
“มาโกโตะดูเหมือนจะเดือดไปด้วยความต้องการทางเพศ เขาจับนมของฟูริและถูกตำหนิ นั่นทำไมชั้นบอกให้เขาทำตัวเองให้พอใจกับชั้น” (ลูซี่)
“เอ๋?! ฮฮฮฮฮฮฮี้?! ทากัตซูกิ-คุงนั่นทำเหรอ?! นมของฟู-จัง?! เกิดอะไรขึ้น?!” (อายะ)
เพื่อนของผมตั้งแต่โรงเรียนมัถยมต้นช็อก
“นี่ มาโกโตะ จับของอายะด้วย” (ลูซี่)
“ลู-จัง?!” (อายะ)
“เฮ้ย ลูซี่?!” (มาโกโตะ)
สาวคนนี้ไปทั่วเลย
“เห้อ อายะ เธอได้วิวัฒนาการเป็นราชินีลาเมีย แต่กังวลโดยความจริงที่ว่านมไม่ใหญ่ขึ้น แค่ให้มาโกโตะร่วมมือด้วย” (ลูซี่)
“ลู-จัง! นั่นเป็นบางอย่างที่เธอไม่ควรเปิดเผย!” (อายะ)
คำนั้นทำให้ซา-ซังที่ปรกติจะในเย็นปิดปากของลูซี่
ผมได้ยินนั่นและมองตัวของซา-ซัง
ตัวของซา-ซังไม่ได้เปลี่ยนไปมากตั้งแต่ปีแรกของโรงเรียนมัถยมปลาย
จริงๆแล้วเธอเป็นลาเมียตอนนี้ แต่แม้ว่าเธอจะอยู่ในรูปแบบของลาเมีย นมเธอก็ไม่เปลี่ยนไปมาก
แต่ลาเมียส่วนมากเห็นได้ชัดว่ามีกายที่มีเสน่ห์นะ…
ซา-ซังมีสกิลเปลี่ยน ดังนั้นเธอเปลี่ยนเป็นอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ
แต่เห็นได้ชัดว่าความภาคภูมิใจของเธอไม่อนุญาติให้เธอใช้เปลี่ยนเพื่อขยายขนาดมัน
และดังนั้น แม้ว่าอยู่ในรูปแบบของมนุษย์หน้าอกของซา-ซังเรียบร้อย
“ทากัตซูกิ-คุง…นายมองอะไรน่ะ?” (อายะ)
ซา-ซังมองผมด้วยสีหน้าเหรอหรา
“มันโอเค ชั้นรักเธอ (แม้ว่ามันจะเล็ก)!” (มาโกโตะ)
ผมยกนิ้วโป้งอย่างร่าเริง
““…””
ลูซี่และซา-ซังมองมาทางนี้ด้วยสีหน้าที่ประหลาด
“มาโกโตะแปลก ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“แต่ทากัตซูกิ-คุงได้แปลกตั้งแต่แรกเริ่มนะ” (อายะ)
“นั่นหยาบคาย” (มาโกโตะ)
ผมคัดค้านคำพูดของลูซี่และซา-ซัง
“ยังไงซะ นั่นโอเค ทากัตซูกิ-คุงได้บอกชั้นว่าเค้ารักชั้น” (อายะ)
พูดสิ่งนี้ ซา-ซังได้ขึ้นมาเตียงที่ผมอยู่
“อ๊ะ นั่นไม่แฟร์” (ลูซี่)
แม้แต่ลูซี่ก็ได้เข้ามา?!
3 คนมันมากเกินไปกับเตียงนี้
และในแบบนั้น ระหว่างที่เรา 3 คนทำยวุ่นวายอยู่…
“…ฮีโร่มาโกโตะ?”
เสียงและสีหน้าที่เย็นเป็นน้ำแข็ง
เข้าหญิงโซเฟียยิ้มระหว่างที่แพร่ความเย็นที่เข้มข้นออกมา
เป้าหมายเดือน 3/66
ค่าเน็ต 0/200
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord