178 และบรรลุข้อสรุปดังนี้
ผิดหวัง…….ผิดหวังจริง ๆ
“ขอโทษแทนท่านพ่อด้วยนะคะ เนีย……เราไม่รู้เกี่ยวกับธุระของท่านพ่อมาก่อน แต่ก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าจะพูดเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลเช่นนี้ ท่านพ่อเป็นแบบนี้มาตลอด”
เข้าใจหรอก ก็เข้าใจอยู่หรอก
นี่ไม่ใช่เวลามาต้องได้รับการดูแลแบบเด็ก ๆ แตฉันควรกังวลเกี่ยวกับฮิลเดโทร่ามากกว่า
――มาสงบสติอารมณ์กัน
เนี่องจากความขาดแคลนแผนการจากที่ผ่าน ๆ มาทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองหงุดหงิดเกินไปเล็กน้อย
ดินแดนลิสตันพยายามมองหาโครงการใหม่ ๆ มาตลอดภายใต้แรงกดดันจากเมืองหลวง และดินแดนซิลเวอร์
เรามีความก้าวหน้าอยู่บ้างในส่วนของวิงค์โร้ด แต่ก็ยังเร็วไปที่จะยินดี จำเป็นต้องทำให้เติบโตมากขึ้น และได้รับความนิยมมากกว่านี้ อาจจะต้องใช้อีกสองถึงสามปีก่อนที่จะสามารถสร้างเรสแข่งขันจริงได้ ก็ดีใจที่พี่ชายกระตือรือร้นกับเรื่องนี้ แต่ยังเร็วเกินไป
“ขอประทานอภัยด้วยเพคะ หม่อมฉันหงุดหงิดมากไปหน่อย”
“ไม่เลย ไม่เป็นไร ข้าก็รู้สึกแบบเดียวกัน หากทั้งหมดนั่นคือสิ่งที่เจ้าต้องการพูดก็ดี ที่ข้าสามารถพูดได้อย่างง่ายดายก็เป็นเพราะพวกเราไม่เข้าใจความลำบากของกันและกัน”
ใช่ไหมล่ะ？ใช่ไหมล่ะ！？ฮิลเดโทร่าก็คิดเหมือนกันใช่ไหม！？
――สิ่งที่ราชาพูดถึง「รายการที่ทุกคนอยากดู และไม่อยากพลาด」คือสิ่งที่ฉันคิดมานานแล้ว
ให้พูดตรง ๆ เลยคือ สิ่งที่ทุกคนในอุตสาหกรรมต่างขบคิดกันมานานแล้ว
เรเลียเรดเคยบอกว่าตัวเธอถึงกับเอาไปคิดถึงแม้แต่ในความฝัน พอคิดว่ามีแผนการที่ดีแล้ว เธอก็รีบตื่นขึ้นมาจนบันทึกจนกลายเป็นนิสัยไปแล้ว
แต่ก็ดูเหมือนว่าจะลืมไปหลายครั้ง ซึ่งทำให้เธอหงุดหงิดมาก
ฉันรู้ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ฉันเองก็ชอบคุยกับริโนกิสทั้งทีที่ตื่นนอนจนกลายเป็นนิสัยเหมือนกัน
ฉันแน่ใจว่าฮิลเดโทร่าก็คงเหมือนกัน เธอจะต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ตลอดเวลา
――นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันโกรธมาก อย่ามาพูดอะไรง่าย ๆ อย่ามาถามถึงสิ่งที่แม้แต่ตัวเองก็ยังคิดไม่ออกแม้ว่าจะคิดมานานแล้วก็ตาม อย่ามาโง่นะโว้ย อย่ามาพูดอะไรไร้ความรับผิดชอบแบบนี้สิ ไอ้โง่เอ๊ย
“แต่ก็ยังต้องได้รับการอบรมที่ดีกว่านี้”
ราชาเหมือนจะยอมขอโทษในที่สุด เขาพูดว่า「ข้าเข้าใจแล้ว เป็นความผิดของข้าเอง ดังนั้นจงใจเย็นซะ」
และฉันก็เผลอพูดไปว่า「ครั้งต่อไปที่คุณพูดอะไรโง่ ๆ ฉันจะตบหน้าคุณ！」ออกมากลางห้องทำงาน
……ฉันพลาดไปซะแล้ว ฉันได้ประกาศที่จะทำร้ายราชาออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ จะไม่เป็นปัญหาในภายหลัง ใช่ไหม
“ก็เอาสิค่ะ ดึงราชาอย่างงั้นลงมาก็ดีเหมือนกัน เป็นวิธีที่บ้าบอดีเลยค่ะ”
สาวใช้ที่บังเอิญเดินมาผ่านมาได้ยินคำพูดสบาย ๆ ของฮิลเดโทร่าถึงกับต้องหันกลับมามองด้วยสีหน้าตกใจ ไปซะอย่างที่ควร หากไม่รู้ตำแหน่งของตัวเองระวังจะอยู่ไม่ยืนเอาน๊า
” ――แต่”
หลังจากที่ฮิลเดโทร่ากับฉันสงบสติอารมณ์ลงเล็กน้อยแล้ว ริโนกิสก็พูดขึ้น
“โดยส่วนตัวแล้ว ดิฉันคิดว่าหากจะทำให้ความนิยมของเมจิกวิชั่นแข็งแกร่งมากขึ้น……คำพูดครั้งนี้ก็ไม่สามารถมองข้ามได้ค่ะ”
………..
อุมุ นั่นสิน๊า
ความจริงที่ว่าสาวใช้อย่างริโนกิสกล้าพูดที่นี่ อาจเป็นเพราะเธอคิดว่าสำคัญมาก คิดซะว่าเป็นคำแนะนำที่ดีแล้วกัน
ใช่ ไม่สามารถละเลยได้อย่างแน่นอน
น่าเสียดายที่งานแข่งขันศิลปะการต่อสู้และคำขอที่ไม่สมเหตุสมผลในครั้งนี้ ข้อเรียกร้องของราชาตรงกับสิ่งที่ฉันตั้งเป้าหมายเอาไว้
และนั่นคือ สิ่งที่ฮิลเดโทร่าต้องการเช่นกัน และตั้งเป้าไว้อย่างแน่นอน
“……กลับเข้าเรื่องกันเลยดีไหมคะ?”
ฮิลเดโทร่าที่สงบลงแล้ว ดูเหมือนจะรู้สึกตัวเช่นกัน ไม่สิ เธอเป็นเด็กสาวที่ฉลาด บางทีคงรู้ตัวอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว
“……เอาตามนั่นกันเถอะ”
กลับไปเรื่องที่ค้างไว้ก่อนที่ฉันจะพูดบางอย่างอย่างการตบ
มาฟังเรื่องราวให้ละเอียดยิ่งขึ้น แล้วค่อยพิจารณาว่าจะสำแดงฤทธิ์เดชดีไหม
” ――โอโต้ซามะ ช่วยเล่าต่อได้ไหมเพคะ?”
เมื่อฮิลเดโทร่าเปิดประตูที่พึ่งออกไป เข้ามาโดยไม่เคาะ ราชาก็ยังคงนั่งอยู่บนโซฟา
” ――รีบนั่งซะ ข้าไม่มีเวลา”
เราทั้งคู่ดูเหมือนคนงี่เง่า
ฉันผิดเองที่ไปโกรธ แต่วิธีพูดของเขาก็มีปัญหาเช่นกัน
……ถึงจะพูดอะไรไปอีกก็ไม่เกิดประโยชน์ พวกเราทำทุกอย่างเหมือนเริ่มต้นใหม่ ฉันนั่งลงที่เดิมและหันหน้าไปทางราชา
แล้ว ราชาก็เริ่มพูดโดยไม่กังวลเกี่ยวกับที่ฉันพึ่งประกาศว่าจะตบหน้าเขาไป
“ในขณะที่ความร้อนแรงจากงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ลดลง『ยอดขาย』ของเมจิกวิชั่นก็ลดลงอย่างมากเช่นกัน นั่นคือสถานการณ์ปัจจุบัน
เรื่องอัตราการเขาถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ที่ข้าพูดถึงก่อนหน้านี้ จริง ๆ แล้วก็มีเบื้องหลังอยู่นิดนหน่อย ――”
เบื้องหลัง?
ราชาจับชาอุ่น ๆ เพิ่มความชุ่มชื้น ก่อนที่จะพูดต่อ
“นอกเหนือจากระบบส่วนลดแบบจำกัดระยะเวลาแล้ว เรายังได้นำแนวคิดเรื่องช่วงทดลองใช้งานมาใช้ด้วย”
ทดลองใช้…….? ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย
“อะ หมายถึงเรื่องนั้นสินะเพคะ เรื่องที่ฮิเอร่าโอนี่ซามะได้กล่าวไว้เกี่ยวกับแนวคิดที่ว่า『หากได้สัมผัสสักครั้ง ก็ยากที่วางจะลง』นั่นสินะเพคะ”
“ถูกต้อง นี่เป็นระบบที่สร้างขึ้นมาในช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนการแข่งขัน ที่พวกเจ้าทั้งสองกำลังยุ่งอยู่ในช่วงเวลานั้น ดังนั้นบางทีอาจจะไม่สามารถได้รับข้อมูลที่ถูกต้องได้”
――ช่วงทดลองใช้งาน เป็นระบบที่จะขายแผ่นคริสตัลเวทมนตร์ด้วยเงินดาวน์เพียงเท่านั้น เป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อ
แผ่นคริสตัลเวทมนตร์มีราคาแพง
เนื่องจากงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก จึงได้มีการให้ส่วนลดจำนวนมากในช่วงเวลาจำกัด แต่ก็ยังมีราคาแพงอยู่ดี
ทว่า หากคุณสามารถซื้อได้ด้วยเงินดาวน์เพียงอย่างเดียว เรื่องราวก็จะแตกต่างออกไปอย่างมาก
งั้นเหรอ เหตุผลเบื้องหลังการเข้าถึงสามในสิบคือ ระบบดังกล่าวสินะ
แน่นอนว่า หากคุณขายโดยใช้เงินดาวน์เพียงอย่างเดียวจะขาดทุนมหาศาล ดังนั้นจึงต้องมีส่วนข้อตกลงอยู่ด้วย
ผู้ที่ซื้อผลิตภัณฑ์แบบทดลองใช้งาน สามารถใช้และครอบครองได้ในระยะเวลาจำกัด คุณจะต้องเลือกระหว่างการจ่ายเงินส่วนที่เหลือภายในระยะเวลาที่กำหนด หรือคืนแผ่นคริสตัลเวทมนตร์
หากคืนแผ่นคริสตัลเวทมนตร์ คุณก็จะได้รับเงินดาวน์คืนครึ่งหนึ่ง ในกรณีนี้ก็จะเหมือนกับระบบการให้กู้ยืมเงิน
“หรือพูดอีกนัยหนึ่งคือ ระยะเวลาคืนสินค้าใกล้เข้ามาแล้ว…….?”
“อ้า ก็ไม่เสียหายอะไรหรอกหากได้รับแผ่นคริสตัลเวทมนตร์กลับคืนมา แต่ข้าอยากจะรักษาอัตราการเข้าถึงนี้เอาไว้เช่นกัน ข้ายังต้องการให้เติบโตเช่นนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เพื่อการนั้น จึงจำเป็นต้องมีโครงการใหญ่โตที่สะดุดตาพอหลังจากงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้
โครงการที่จะช่วยสร้างความรู้สึกที่อยากจะเก็บไว้ต่อไป เป้าหมายคือทำให้เกิดความรู้สึกเช่นนั้นจนกว่าช่วงคืนสินค้าจะผ่านไปไงล่ะ”
…………
“พูดถึงโอกาสแล้ว เนีย・ลิสตัน ――ข้าชื่นชมความกล้าหาญและความแข็งแกร่งที่ไม่ลังเลแม้แต่กับราชวงศ์ของเจ้า
จงใช้ประโยชน์จากความจริงที่ว่าเจ้ายังเป็นเด็กอยู่ จงใช้ประโยชน์จากการที่ไม่ว่าเจ้าจะทำออะไรก็จะได้รับการอภัย『เพราะเป็นฝีมือของเด็ก ๆ』จงใช้ประโยชน์สูงสุดจากสถานะปัจจุบันของเจ้าซะ
ข้าแน่ใจว่าเจ้าจะสามารถทำสิ่งที่เหลือเชื่อได้ จงลงมือทำในสิ่งที่ผู้อื่นหวาดกลัวที่จะทำ
นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าเข้าหาเจ้า การเป็นผู้ใหญ่ที่มีเหตุผลมันไร้ประโยชน์ ไม่ว่าจะเป็นนักวางแผนของแท้หรือกระทั่งเจ้าหน้าที่สถานีออกอากาศต่างไร้ประโยชน์ ข้าแน่ใจว่าเจ้าเป็นคนเดียวที่สามารถทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้
――ทำมันซะ ข้าจะปกปิดปัญหาส่วนใหญ่ให้ คิดถึงโครงการที่ผู้คนอยากเห็น คิดถึงแผนการที่มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่สามารถทำได้ และลงมือทำซะ”
………………………
“เอาจริงเหรอเพคะ?”
“ข้าไม่มีเวลามานั่งเผชิญหน้ากับพวกเด็กปากสิ้นกลิ่นน้ำนมแล้ว และข้าไม่ได้ล้อเล่น”
“ฉันสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการได้ใช่ไหมเพคะ?”
“ต้องเป็นอาชญากรรมสินะ ตราบใดที่สามารถแปลงเป็นรายการที่เหมาะสมได้ ข้าสามารถให้อภัยกับความไม่ยั้งคิดได้ระดับหนึ่ง ฮิลเด้ เจ้าก็จงช่วยด้วยอีกแรงซะ”
……งั้นเหรอ อย่างงั้นสินะ
“ถ้าพูดแบบนี้แต่แรกฉันก็เข้าใจแล้ว ราชาพูดไม่เก่งเลย”
“คำพูดช่างน่าหงุดหงิดนัก แต่ใช่ ข้าซาบซึ้งที่เจ้ากล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าข้า แต่ก็ช่างน่าหงุดหงิดเสียจริง”
วันรุ่งขึ้นหลังจากพูดคุยกับราชา ฮิลเดโทร่าและฉันก็ไปเยี่ยมชมสถานีกึ่งออกอากาศของสถาบัน
คำขอต่อไปคือเป็นแนวคิดโครงการ
และการถ่ายทำจะทำโดยสถานีกึ่งออกอากาศของสถาบัน
――ฉันถูกบอกมาแล้วว่าจะปล่อยไปตราบที่ยังเป็นเด็ก ในกรณีนี้ก็ควรจะใช้เป็นเด็กทั้งหมดจะดีกว่า
ฉันแน่ใจว่าหากมีผู้ใหญ่อยู่ด้วย ผู้ใหญ่คนนั้นจะต้องกลายเป็นผู้รับผิดชอบ
ก็ขึ้นอยู่กับเนื้อหาของโครงการ แต่……เมื่อพูดถึง 「รายการที่ใคร ๆ ก็อยากดู」จากประสบการณ์ของฉัน ฉันคิดว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำอะไรที่สุดโต่งสักหน่อย
ริโนกิสบอกว่า「ใคร ๆ ก็อยากเห็นคนที่ฟันสัตว์อสูรเป็นชิ้น ๆ ด้วยหมัดเปล่า ๆ」ทว่า…….
ฉันคิดว่านองเลือดขนาดนั้นคงจะไม่ดี
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ……ใช่แล้ว ก็เหมือนกับที่ราชาบอกไว้ เราควรทำตามที่คาดหวังไว้เช่นนั้นเพื่อให้ได้รับการให้อภัย「เพราะเป็นฝีมือของเด็ก ๆ」
――ด้วยคำแนะนำนั้น ฉันเริ่มการประชุมวางแผนกับสมาชิกของสถานีกึ่งออกอากาศ
“ค๊า！ ค๊า！ แล้วการวิ่งบนหลังคาล่ะคะ！？ความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ครั้งที่สองของเนียจังไม่ใช่ประเด็นที่น่าพูดถึงเหรอค๊า！？”
คิคิเนียซึ่งพึ่งกลายเป็นหน้าตาของสถานีกึ่งออกอากาศเนื่องจากการปรากฏตัวในรายการบ่อยครั้ง แสดงความคิดที่อ่อนต่อโลก
นั่นอาจจะเกิดขึ้นถ้านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เผชิญหน้ากับนักผจญภัยริโนะ แต่ฉันได้ทำไปแล้ว และฉันก็แพ้ไปแล้ว
แถมถ้าพูดถึงเจาะจงที่ความไร้พ่าย ฉันก็ไม่มีทางแพ้คิคิเนียด้วย
“แล้วถ้าเรารวบรวมเฉพาะผู้มีชื่อเสียงจากคณะละครทั่วทั้งเมืองหลวง ละครที่มีระดับดาวเด่นทั้งหมดล่ะ?”
สำหรับแผนของโจเซคอตต์ที่เป็นอีกคนที่กลายเป็นหน้าตา ดูเหมือนว่าสามารถทำได้โดยไม่มีปัญหาใด ๆ ขอเพียงแค่มีเงินจ่าย
ทว่า ฉันคิดว่าบางทีนั่นอาจจะเป็นรูปแบบที่แตกต่างจากที่ราชาต้องการ นอกจากนี้คนที่จะยินดีกับสิ่งนั้นก็คงเป็นคนรักละครที่รู้ว่านักแสดงที่เห็นอยู่ในระดับเดียวกับนักแสดงนำ
“สิ่งเดียวที่ข้าคิดได้ก็มีแค่ที่เกี่ยวกับวิงค์โร้ด”
ปัจจุบันชาร์ลมีชื่อเสียงในฐานะผู้เข้าแข่งขันวิงโร้ดมากกว่าที่จะเป็นสมาชิกของสถานีกึ่งออกอากาศ ม๊า เขาคิดแผนการที่ตรงกับความคาดหวังของคนส่วนใหญ่
แต่ยังไงก็ตาม ขณะนี้ภาพสะท้อนเรื่องนั้นปรากฎอยู่ในรายการทั่วไปแล้ว ไม่คิดว่าจะใหม่พอที่「ใคร ๆ ก็อยากดู」
แม้ว่าเราจะจัดการแข่งเรส แต่นักกีฬาก็ยังขาดแคลน ด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน การเร่งรีบไม่อาจให้ผลลัพธ์ที่ดีได้
“ช่วยไม่ได้น๊า การเผยแพร่เมจิกวิชั่นก็เป็นปัญหาของเราเช่นกัน――ลองใช้สิ่งนี้กันเถอะ”
โอ้ จะใช้สิ่งนั้นสินะ
แวกนัส ผู้อำนวยการสถานีกึ่งออกอากาศหยิบสมุดบันทึกออกมาอวด แล้วบอกว่าให้ความสำคัญกับมันมากกว่าชีวิต ดูเหมือนว่าเขาจะจดบันทึกเกี่ยวกับโปรเจ็กต์ที่เขาอยากจะลองทำในสักวันหนึ่ง และโปรเจ๊กต์ที่เขาคิดเอาไว้
เขาเปิดสมุดบันทึก และเปิดตัวโปรเจ๊กต์เป็นการอุ่นเครื่อง
การประชุมวางแผนเป็นเรื่องยากมาก
เวลาผ่านไปอย่างไร้ความปราณี และการประชุมตลอดทั้งวันยังคงดำเนินต่อไปแม้จะเป็นช่วงวันหยุดฤดูหนาวแล้วก็ตาม
เงื่อนไขการผ่านโครงการคือทุกคนลงมติว่า「อยากดู」ให้เป็นเอกฉันท์
เป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้ทุกคนเห็นด้วยกับความพยายามของตัวเอง ดังนั้นอย่าลืมถามคำถามที่จริงจังกับตัวเองก่อน
ฉัน ฮิลเดโทร่า ได้ขอความช่วยเหลือจากเรเลียเรด เพราะกำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบากเช่นนี้ และสมาชิกทุกคนของสถานีกึ่งออกอากาศก็ได้มีการสนทนาอันแน่วแน่โดยไม่มีการประนีประนอมใด ๆ
ฉันไม่มีความสนใจในสาขานี้
โครงการนั้นยากที่จะทำให้เป็นจริง
ต้องใช้เวลาเตรียมตัวยาวนาน ไม่มีเส้นสาย ไม่มีเงิน
อย่างที่คิดเป็นไปไม่ได้แน่นอน เลือดจะหลั่ง ผู้คนจะตาย และเมืองหลวงจะถูกทำลาย โลกจะถูกทำลาย ทุกคนเสียชีวิต เดี๋ยวก่อนเนีย ไม่ใช่ว่าคิดที่จะฆ่าคนมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเหรอ? ไม่นิ ฉันไม่ได้คิดเลย ฉันแค่หงุดหงิด เพราะไม่สามารถหาข้อสรุปได้สักที …….ม๊า คนเราก็มีจุดแข็งและจุดอ่อนแตกต่างกันไป และฉันก็แต่คิดไม่เก่ง เลยคิดว่าช่วยไม่ได้
เป็นแบบนั้น ฉันคิดแผนมากที่สุดเท่าที่จะคิดได้ แล้วถูกปฏิเสธด้วยเหตุผลทุกประการที่ฉันคิดได้
“ไม่สิ นี่ อาจจะแย่…….อย่างที่คาดไว้…….”
“แต่เราทุกคนก็เห็นด้วยใช่ไหม?”
“ถูกต้อง นั่นคือสิ่งที่พวกเราตกลงกันเอาไว้ ……ฉันอยากจะดูแน่นอน ไม่ว่าคนจะพูดว่าเป็นการไม่เคารพแค่ไหน ฉันก็ยังอยากเห็นสิ่งนี้”
“จะทำจริง ๆ เหรอ? เน๊ จะทำจริง ๆ เหรอ? แม้แต่ฉันก็รู้ว่าอันตรายเลยนะ?”
“เราก็เห็นด้วย คน ๆ นั้นควรเรียนรู้เกี่ยวกับความยากลำบากที่สถานีออกอากาศต้องเผชิญเสียบ้าง อย่างน้อยก็สักครั้ง”
“ไม่ไม่ นี่ไม่ดีแน่นอน……อยากดูน่ะแน่นอน แต่ฝ่ายตรงข้ามคือราชวงศ์?”
และพวกเราก็ได้ข้อสรุปในที่สุด
นี่แย่แล้ว
จะทำอย่างงั้นไม่ได้
แต่ก็อยากเห็น
อยากดูเพราะไม่เหมาะสม
แผนการเป็นเอกฉันท์ ทุกคนมีความเห็น「อยากดู」
โครงการที่ก้าวข้ามขีดจำกัดให้ถึงขีดสุดในขั้นต่ำสุดที่จะสามารถยอมรับได้ตาม『เพราะเป็นฝีมือของเด็ก ๆ』
“――ตัดสินใจแล้ว”
ฉันลุกขึ้นยืน
ได้สรุปออกมาแล้ว
ไม่ว่าจะคิดว่า「แย่แล้ว」แค่ไหนตราบใดที่ทุกคน「อยากดู」แปลว่านั่นอาจเป็นคำตอบที่ถูกต้อง
” ――มาร่วงหล่นกันเถอะ ราชาเอ๋ย”
อยากเห็นพระราชาตกหลุม ――นั่นคือแผนการที่พวกเราคิดขึ้นมา