137 จัดการเรียบร้อย
เอี้ยนลี่เฉียงกำตะขอในมือแน่น ขณะที่เขาหอบอย่างรุนแรงและเฝ้าดูร่างทั้งสามอยู่บนพื้น
เขาไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เที่ยงและวิ่งเป็นระยะทางกว่าสิบลี้โดยมีสามคนนี้วิ่งตามหลังเขามา การออกกำลังกายอย่างเข้มข้นภายในระยะเวลาสั้นๆ
ยิ่งไปกว่านั้นการฆ่าคนสามคนติดต่อกันเป็นเรื่องที่เหนื่อยมากสำหรับเด็กหนุ่มที่ยังไม่ได้เป็นนักรบ . ความโกลาหลจากการฆ่าฟันที่เย็นชาและรุนแรงก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะทำให้แมลงในป่าตกใจ พวกมันส่งเสียงหึ่งๆอยู่รอบๆ
เอี้ยนลี่เฉียงหายตัวไปในทันทีในเวลาอันสั้น นกสองสามตัวที่เกาะอยู่บนต้นไม้ก็ตกใจและบินหนีไป ป่าอยู่ในความเงียบอย่างสมบูรณ์
ทันทีที่เอี้ยนลี่เฉียงหยิบตะขอที่เขาขโมยมาโดยสะดวกจากแผงขายเนื้อย่างในตลาด เขาก็ได้เลือกสถานที่นี้เป็นสถานที่เพื่อส่งผู้ไล่ตามไปลงนรกแล้ว
เขาเห็นป่านี้ริมถนนระหว่างทางมาที่นี่เมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อนตอนที่เขานั่งรถม้า มันเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการฆ่าคน มีแม่น้ำไหลเชี่ยวในบริเวณใกล้เคียงซึ่งเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการทิ้งศพ
ถ้าอู๋เต้าและคนอื่นๆไม่ไล่ตามเขาไปตลอดทางที่นี่ เอี้ยนลี่เฉียงคงไม่ฆ่าพวกเขาอย่างโหดเหี้ยม ทว่าทั้งสามคนทำอย่างนั้น ดังนั้นจึงไม่มีที่ว่างสำหรับการเจรจาอีกต่อไป
ดังนั้นทันทีที่การไล่ล่านี้เริ่มต้น เอี้ยนลี่เฉียงก็เข้าใจอย่างชัดเจนว่าไม่เขาหรือคนพวกนี้จะต้องมีใครตายเรื่องจริงจะยุติ
บางทีแม้แต่เอี้ยนลี่เฉียงเองก็ไม่ได้ตระหนักถึงความจริงที่ว่าเขากลายเป็นคนเฉยเมยและมีฝีมือในการวางแผนมากขึ้นหลังจากการกลับชาติมาเกิดในครั้งนี้
หลังจากหอบเป็นเวลาสองนาที เอี้ยนลี่เฉียงก็พลิกร่างของอู๋เต้าและเริ่มค้นหา
อู๋เต้าสวมแหวนทองคำบนนิ้วของเขา เอี้ยนลี่เฉียงชำเลืองมองเพียงครั้งเดียวและไม่ได้แตะต้องมัน แหวนเป็นของใช้ส่วนตัวมากเกินไป ไม่ว่าเขาจะเก็บมันไว้กับตัวหรือจำนำมันไว้ มันจะทิ้งร่องรอยบางอย่างที่ชี้กลับมาที่เขา
ในขณะที่คนอื่นๆจะจำแหวนได้เอี้ยนลี่เฉียงไม่ต้องการให้ตัวเองกลายเป็นเหมือนงูจงอาง สิ่งต่อไปที่เอี้ยนลี่เฉียงพบคือกริชที่ห้อยอยู่ที่เอวของอู๋เต้า
เอี้ยนลี่เฉียงไม่สามารถแม้แต่จะหยิบมันออกมาใช้ได้ในตอนนี้ เขามองดูมันแล้วทิ้งมันไว้ที่เดิม ของพวกนี้ไม่มีประโยชน์สำหรับเอี้ยนลี่เฉียงในตอนนี้ สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดตอนนี้คือเงิน
ในที่สุดเอี้ยนลี่เฉียงก็ค้นพบกระเป๋าเงิน เขาเปิดมันและพบเงินเจ็ดหรือแปดเหรียญพร้อมกับเหรียญทองแดงอีกสามสิบกว่าเหรียญ
ไม่มีตราประทับบนเหรียญเงินและทองแดง ดังนั้นเอี้ยนลี่เฉียงจึงเก็บพวกมันมาทั้งหมดและโยนกระเป๋าเงินเปล่ากลับคืนให้อู๋เต้า
เขาค้นหาอีกครั้ง เมื่อพบว่าอู่เต้าไม่มีอะไรอื่นแล้วเอี้ยนลี่เฉียงก็จ้องมองไปที่ชายอีกสองคนในชุดดำ น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้มีเงินมากนัก
แต่ละคนมีเงินเพียงสองหรือสามเหรียญเงินและเหรียญทองแดงอีกเล็กน้อย แต่ไม่มีความลังเลใดๆเอี้ยนลี่เฉียงเก็บพวกมันไว้ทั้งหมด
เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงริบสินสงครามสำเร็จ เขาก็หยิบตะขอขึ้นมาก่อนจะลากศพของชายทั้งสามไปโยนทิ้งแม่น้ำ
แม่น้ำที่อยู่ข้างหน้าเขากว้างมาก กว้างกว่าห้าสิบวา ซึ่งตั้งอยู่บริเวณชายป่าแห่งนี้ น้ำในแม่น้ำไหลอย่างรวดเร็วจนสามารถได้ยินเสียงน้ำไหลได้อย่างชัดเจน
เมื่อเขาผ่านสถานที่แห่งนี้ระหว่างการเดินทาง คนขับรถม้าบอกเขาว่าชื่อแม่น้ำนี้คือแม่น้ำแม่น้ำคลื่นขาว มันเชื่อมต่อกับทะเลอี้หลง
มีหินมากมายอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ เอี้ยนลี่เฉียงเลือกอันที่มีขนาดประมาณประมาณหัวสุนัข จากนั้นจึงทุบใบหน้าของศพทั้งสามอย่างโหดเหี้ยม
หลังจากทำให้ใบหน้าของพวกเขาเสียโฉมจนจำไม่ได้ เอี้ยนลี่เฉียงก็โยนพวกเขาลงไปในแม่น้ำคลื่นขาวทีละคน
ศพทั้งสามนั้นกระเด้งกระดอนขึ้นลงในกระแสน้ำเชี่ยวกรากสองสามครั้งก่อนจะหายสนิทไป
ชะตากรรมที่รอพวกเขาจากนี้ไปจะเป็นอาหารของปลาและกุ้งในแม่น้ำหรือถูกค้นพบก็ไม่เกี่ยวข้องกับเอี้ยนลี่เฉียงอีกต่อไป
จากประสิทธิภาพในการเผยแพร่ข้อมูลในยุคนี้ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะยืนยันตัวตนของคนสามคนนี้ ความพยายามที่จะไขคดีฆาตกรรมคงไม่มีอะไรมากไปกว่าแค่เรื่องตลก…
เมื่อเขาทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เอี้ยนลี่เฉียงก็โยนตะขอลงไปในแม่น้ำด้วย จากนั้นเขาก็ย้ายไปที่ส่วนตื้นของแม่น้ำและล้างเลือดออกจากมือและใบหน้าของเขา
ถัดมาเขารวบผมจนบังใบหน้า จากนั้นเขาก็รวบรวมสิ่งสกปรกจากริมฝั่งแม่น้ำและทาให้ทั่วใบหน้าและเสื้อผ้าของเขาเพื่อปกปิดตัวตน
ไม่นานหลังจากนั้น เขาหักกิ่งไม้ยาวประมาณหนึ่งวาในป่าและถือไว้ในมือราวกับว่ามันเป็นไม้ที่ใช้ป้องกันตัวจากสุนัข หลังจากนั้นเขาก็เดินกลับไปที่เมืองหูอย่างสบายใจ
…
ช่วงเวลาสั้นๆหลังจากที่เอี้ยนลี่เฉียงออกจากป่า แสงธรรมชาติในป่าก็หรี่ลง และร่างของใครบางคนก็ปรากฏขึ้นในป่า
คนผู้นี้เป็นชายชราในชุดสีน้ำเงินที่จ่ายค่าอาหารให้เอี้ยนลี่เฉียงที่ร้านอาหารในวันนี้
ชายสูงอายุในชุดสีน้ำเงินสังเกตสภาพแวดล้อมและยิ้มแปลกๆ
“ช่างเด็ดขาดและไร้ความปราณี เจ้าฆ่าสามคนโดยไม่แม้แต่กระพริบตา เมื่อข้าเห็นเจ้าขโมยขอเกี่ยวเนื้อที่ตลาดก่อนหน้านี้ ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะใช้มันแบบนี้ เด็กสมัยนี้ช่างดุเดือดจริงๆ? …” เขาพึมพำกับตัวเอง
เมื่อแสงธรรมชาติเปลี่ยนไป ชายสูงอายุในชุดสีน้ำเงินก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในพริบตา ราวกับว่าเขาไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน
…
เอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้มุ่งหน้าตรงไปยังเมืองหูแต่เดินทางต่อไปอีกประมาณ 5-6 ลี้ เขาก็พบเมืองเล็กๆแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก
เขาใช้เหรียญทองแดงสองสามเหรียญที่ร้านซาลาเปานึ่งเพื่อซื้อซาลาเปาสักสองสามชิ้น หลังจากที่เขากินซาลาเปาแล้ว เขาไม่ได้จ่ายค่าห้องด้วย
…
เอี้ยนลี่เฉียงได้ตัดสินใจถูกต้องแล้ว เพราะผ่านไปไม่ถึงชั่วยามนับตั้งแต่เขามาถึงเมืองเล็กๆ ม้าแรดสามตัวก็บุกเข้ามาในเมือง
ชายร่างกำยำที่ขี่ม้าถือดาบตะโกนถามทุกคนที่พวกเขาเจอว่าเห็นชายหนุ่มรูปงามและชายสามคนเดินผ่านมาที่นี่หรือไม่
เมื่อได้รับคำตอบเชิงลบ พวกเขาทั้งสามก็ออกจากเมืองและกลับไปที่ถนนด้านนอก
ชายร่างกำยำที่ดูดุร้ายอีกห้าคนกำลังรออยู่บนม้าแรดแรดที่นั่น
“พี่ใหญ่ อู๋เต้าและคนอื่นๆ ไม่ได้แวะที่เมืองนี้…”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเขาต้องไปข้างหน้า ไปกันเถอะ!” ชายคนหนึ่งที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าผากคำรามอย่างเย็นชา เขายกแส้และนำกลุ่มมุ่งต่อไป