บทที่ 150 ไม่ต้องการเด็กคนนี้เหรอ
ที่สนามบิน ลี่จุนถิงเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ส่วนซู่จี้งยี้ก็รีบไปรับเขาที่สนามบิน
ลี่จุนถิงมีสีหน้าที่มืดครึ้ม ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
แต่พอลองคิดดูมันก็ถูกแล้ว ภรรยาของตนเพิ่งตกอยู่ในอันตรายแบบนี้ ไม่ว่าใครก็คงมีความสุขไม่ลง
“หยุนเอ๋อเป็นอย่างไรบ้าง?” ลี่จุนถิงถามเสียงทุ้ม
ซู่จี้งยี้คิดสักพักแล้วจึงตอบว่า: “อาการของเธอในตอนนี้ปกติดีแล้วครับ เมื่อวานคุณชายหลันได้ตรวจร่างกายให้เธอแล้ว ดูแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้วครับ”
“อืม” ลี่จุนถิงตอบเสียงเบา แต่ก็ยังคิดว่าต้องได้เห็นเจียงหยุนเอ๋อก่อนเขาถึงจะได้สบายใจ
ระหว่างทางที่ทั้งคู่ไปโรงพยาบาล ซู่จี้งยี้ก็ได้เล่าเรื่องเมื่อวานให้ลี่จุนถิงฟังทั้งหมด รวมถึงเรื่องที่ลี่จีถองถูกคนตระกูลลี่พาตัวไป
พอได้ยินแบบนี้ สีหน้าของลี่จุนถิงก็ยิ่งดูไม่ได้ขึ้นไปอีก
ถึงแม้ว่าเขาอยากจะรีบคิดบัญชีกับลี่จีถองมากแค่ไหนก็ตาม แต่…สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการไปเยี่ยมเจียงหยุนเอ๋อที่โรงพยาบาล
ในตอนที่ลี่จุนถิงไปถึง เจียงหยุนเอ๋อยังคงพักผ่อนอยู่ ส่วนถวนจื่อก็เฝ้าเธออยู่ข้างเตียง
เมื่อได้ยินเสียงผลักประตูถวนจื่อก็เลยหันไปมอง ทันทีที่เห็นว่าเป็นลี่จุนถิง ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที
“แด๊ดดี้!”
ลี่จุนถิงมองดูเจียงหยุนเอ๋อแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันไปทำท่าทางให้ถวนจื่อเบาเสียง: “ถวนจื่อ หม่ามี้ของลูกยังนอนหลับอยู่ พวกเราต้องเบาเสียงหน่อย”
“อืม” ถวนจื่อรีบพยักหน้า
เขาโผเข้าหาอ้อมกอดของลี่จุนถิง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม: “แด๊ดดี้ ในที่สุดแด๊ดดี้ก็กลับมาแล้ว!”
พอเห็นท่าทางที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมของถวนจื่อ ลี่จุนถิงก็เริ่มรู้สึกปวดใจ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกละอายใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะตนเองอยู่ไกลถึงต่างประเทศ ก็คงไม่มีทางปล่อยให้ถวนจื่อกับเจียงหยุนเอ๋อต้องได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างนี้
พูดได้เพียงว่าเขายังพยายามไม่มากพอ ถึงได้เปิดโอกาสให้ลี่จีถอง
ลี่จุนถิงลูบผมของถวนจื่อเบาๆ แล้วพูดว่า: “ถวนจื่อ ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ” ถวนจื่อรีบส่ายหน้าและพูดอีกว่า “แต่คุณแม่ได้รับบาดเจ็บ…แล้วยังเลือดออกเยอะด้วย”
ลี่จุนถิงเองก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แค่คิดว่าลูกของตนเองกับเจียงหยุนเอ๋อเกือบจะตายเพราะอุบัติเหตุในครั้งนี้ หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
โชคดี…ยังโชคดีที่รู้เรื่องนี้ก่อน ไม่อย่างนั้นเหตุการณ์มันคงจะเลวร้ายเกินกว่าที่จะคาดคิด!
“ถวนจื่อ ไม่ต้องกลัวนะ จากนี้ไปแด๊ดดี้จะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว” ลี่จุนถิงให้คำมั่นสัญญา
“อืม…” ถวนจื่อพยักหน้าเบาๆ แล้วเอื้อมมือไปโอบรอบลำคอของลี่จุนถิงไว้
ลี่จุนถิงตบหลังถวนจื่อเบาๆ เขาขมวดคิ้วแน่นในตอนที่ถวนจื่อไม่มองเห็น
ดูเหมือนว่าเรื่องครั้งนี้จะส่งผลกระทบต่อถวนจื่อมาก ส่วนเจียงหยุนเอ๋อ…ตอนนั้นก็คงจะหวาดกลัวมากด้วยเช่นกัน
จู่ๆ ลี่จุนถิงก็รู้สึกเกลียดชังขึ้นมาในเวลานี้ เกลียดตัวเองที่ตอนนั้นทำไมถึงไม่อยู่ข้างๆ เจียงหยุนเอ๋อ
ถึงแม้ว่าตนจะพยายามรีบกลับมาให้เร็วมากแค่ไหนก็ตาม แต่…ตนกลับไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนเจียงหยุนเอ๋อในเวลาที่เธอต้องการตนเองมากที่สุด
ตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อที่กำลังนอนอยู่บนเตียงก็ค่อยๆ ลืมตา สิ่งแรกที่เธอเห็นก็คือลี่จุนถิงกำลังปลอบถวนจื่ออยู่
พอเห็นจุนถิง น้ำตาของเธอก็ไหลรินลงมาจากหางตาแล้วสะอึกสะอื้นร้องเรียกหาเขา: “จุนถิง!”
พอนึกถึงเรื่องที่ตนเองได้พบเจอมาทั้งหมด เจียงหยุนเอ๋อไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าถ้าเกิดคนพวกนั้นทำสำเร็จจริงๆ ตนเองจะมีหน้ามาเจอลี่จุนถิงได้อย่างไร
ไม่ ถ้าตอนนั้นซู่จี้งยี้ไม่โผล่มา ต่อให้เธอต้องตาย ก็จะไม่ยอมให้คนพวกนั้นมาทำให้ตนเองด่างพร้อย
แต่ว่า…ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ถวนจื่อก็คงจะไร้ที่พึ่งใช่ไหม?
โชคดีที่เรื่องเหล่านี้ยังไม่ดำเนินไปถึงจุดที่เลวร้ายที่สุด โชคดีที่…สุดท้ายแล้วเธอรอดมาได้
พอได้เสียงเจียงหยุนเอ๋อร้องเรียก ลี่จุนถิงก็รีบไปที่ข้างเตียง แล้วลูบใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋ออย่างอ่อนโยน
สีหน้าที่ขาวซีดของเจียงหยุนเอ๋อทำให้ลี่จุนถิงยิ่งรู้สึกปวดใจขึ้นไปอีก
เห็นได้ชัดว่ามีเรื่องในใจที่อยากจะพูดออกมามากมาย แต่พอถึงเวลานี้ เขากลับไม่รู้ว่าจะพูดมันออกมาอย่างไร
“ขอโทษนะ ผมกลับมาช้าเกินไป” ลี่จุนถิงพูดออกมาหลังจากที่เงียบไปสักพัก
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหน้าเบาๆ เรื่องนี้จะโทษลี่จุนถิงได้อย่างไรกัน?
บนโลกใบนี้มักจะมีพวกคนเลวที่พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อทำร้ายคุณอยู่เสมอและลี่จุนถิงก็เป็นผู้บริสุทธิ์ หรือแค่เพราะในตอนนั้นเขาเดินออกไปทำงานที่ต่างประเทศ เลยต้องเป็นแพะรับบาปแทน?
จู่ๆ สีหน้าของลี่จุนถิงก็มืดครึ้มลงเมื่อนึกถึงอันตรายที่เจียงหยุนเอ๋อได้พบเจอมา แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: “ในเมื่อคุณท้องอยู่ ทำไมถึงไม่บอกผมเลยสักคำ? สถานการณ์ครั้งนี้อันตรายมาก ถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ จะทำอย่างไร?”
เจียงหยุนเอ๋อตกตะลึงกับคำพูดของลี่จุนถิงและไม่สามารถตอบโต้อะไรได้สักพัก
“เคยบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่าอย่าอวดดี แล้วทำไมคุณยังไปหาลี่จีถองคนเดียวอีกล่ะ? คุณก็รู้นี่ว่าเธอเป็นคนอย่างไร” ลี่จุนถิงพูดต่อ
พอเห็นท่าทางที่เคร่งขรึมเอาจริงเอาจังแบบนี้ของลี่จุนถิงแล้ว เจียงหยุนเอ๋อที่ได้รับความไม่เป็นธรรมอยู่ก่อนแล้วก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากขึ้นไปอีกและขอบตาก็เริ่มแดงขึ้นมา
“ฉัน…ตอนนั้นฉันใจร้อนเกินไปแล้ว” เจียงหยุนเอ๋อพูดเสียงเบาและน้ำเสียงก็เริ่มสั่นเครือ
ความตั้งใจเดิมของลี่จุนถิงก็ไม่ได้อยากจะดุเจียงหยุนเอ๋อหรือว่าอะไรหรอก แต่เป็นเพราะเมื่อครู่เขาใจร้อนเกินไปหน่อย
แต่พอเห็นเจียงหยุนเอ๋อร้องไห้แบบนี้แล้ว หัวใจที่แข็งกระด้างของเขาก็อ่อนลงโดยอัตโนมัติ จากนั้นนั่งลงที่ข้างเตียงแล้วโอบเจียงหยุนเอ๋อเข้ามาในอ้อมแขนของตนเอง
“ไม่ต้องร้อง โชคดีที่ครั้งนี้คุณไม่เป็นอะไร…คุณไม่รู้หรอกว่า ผมรู้สึกกลัวมากแค่ไหนในตอนที่ทราบข่าว” พอพูดถึงตรงนี้ ลี่จุนถิงก็ก้มศีรษะลง แม้แต่เสียงก็ยังแหบลงเล็กน้อย “แต่ว่า…โชคดี…โชคดีแล้วที่คุณไม่เป็นอะไร”
เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จุนถิงอยู่นาน แต่เธอก็ยังมีคำถามในใจที่ยังไม่ได้ถามออกไป
หลังจากที่ลังเลอยู่สักพัก เธอถึงได้ถามว่า: “คือว่า…ต้องการเด็กคนนี้ไหม?”
พอได้ยินคำถามนี้ ลี่จุนถิงก็มองเจียงหยุนเอ๋ออย่างไม่คาดคิดเล็กน้อย จนทำให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกหนาวเหน็บอยู่ในใจ
สีหน้าแบบนี้ของลี่จุนถิง…คงไม่ต้องการเด็กคนนี้สินะ?
“ทำไมถึงไม่ต้องการ? นี่เป็นลูกของผม ผมจะไม่ต้องการได้อย่างไร” พอพูดจบ ลี่จุนถิงก็สังเกตเห็นสีหน้าที่ตึงเครียดของเจียงหยุนเอ๋อแล้วอดรู้สึกขบขันไม่ได้
“ทำไม? คุณคิดว่าผมไม่อยากได้เด็กคนนี้? คุณนี่นะ มัวคิดอะไรอยู่ทั้งวัน” พอลี่จุนถิงพูดจบก็จิ้มหน้าผากของเจียงหยุนเอ๋อ
ถึงแม้คำพูดของลี่จุนถิงจะฟังดูเหมือนตำหนิ ตำหนิว่าทำไมเจียงหยุนเอ๋อถึงไม่เชื่อใจเขา แต่พอได้ฟังคำตอบแบบนี้ ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าอารมณ์ของตนผ่อนคลายลงไม่น้อย