ไม่ว่าเทพไร้ยางอายของพวกเขาจะคิดอะไร ผู้เล่นก็มีช่วงเวลาที่สนุกสนานในงานเลี้ยง
เมื่อพวกเขาตื่นจากอาการเมาค้างในวันรุ่งขึ้น พวกเขาก็พบว่า ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่ได้รับรางวัลอะไรจากหมู่บ้าน พวกเขายังได้ใช้อาหารและแม้กระทั่งโพชั่นไปจนหมดในงานเลี้ยงเมื่อคืนนี้…
แม้ว่าพวกเขาจะอยากได้ค่าตอบแทนจากหมู่บ้าน แต่หมู่บ้านเองก็ไม่ได้ร่ำรวย หลังจากผู้เล่นได้รับไอเทมดรอปจากยักษ์แห้งแล้งแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้สนใจช้อนและถ้วยไม้ในหมู่บ้านอีกต่อไป
พวกเขาเกลียดที่พวกเขาไม่ใช่ยุงที่จะดูดเลือดชาวบ้านจนแห้งได้ ในที่สุด พวกเขาก็ทำได้เพียงแค่สบถคำสาปแช่งขณะเดินออกจากหมู่บ้านไปเหมือนที่เคยทำ
ผู้ใหญ่บ้านไม่เข้าใจความหมายของคำสบถที่ผู้เล่นบ่นออกมาโดยไม่มีคนมาแปลให้ฟัง เขารู้เพียงว่าผู้เล่นออกจากหมู่บ้านไปอย่างสนุกสนาน และพวกเขาพอใจกับงานเลี้ยงเมื่อคืนมาก เมื่อนึกย้อนไปถึงถังข้าวสารของเขาที่ว่างเปล่า เขาก็ฉีกยิ้มทั้งน้ำตาอย่างมีความสุข…
จอมและเทอร์รี่กำลังจะจากไปพร้อมกับสุนัขของพวกเขา แต่ทันทีที่พวกเขาไปถึงทางเข้าหมู่บ้าน พวกเขาก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยชายฉกรรจ์ 2-3 คน
จอมมองโจอี้ที่เดินเข้ามาใกล้ “อะไร? ข้าไม่ต้องการพ่อบุญธรรม”
โจอี้เกาหลังหัวอย่างเขินอาย ก่อนจะมองไปที่ชาวบ้านคนอื่น ๆ และหันกลับไปหาจอมและเทอร์รี่ “พวกเรากำลังจะออกจากหมู่บ้าน”
เทอร์รี่ที่กำลังเคี้ยวคุกกี้อยู่ถามอย่างงง ๆ “พวกโจรภูเขาก็หายไปแล้ว ทำไมเจ้ายังอยากจะไปอีก?”
“พวกเราเคยภาคภูมิใจในทักษะการยิงธนูของเราที่ไม่มีพรานในหมู่บ้านไหนเทียบเราได้ แต่เมื่อเราต้องเผชิญหน้ากับโจร…เราก็พบว่าเรายังอ่อนแอมาก” โจอี้พูดอย่างจริงจัง “ดังนั้น เราเลยต้องการออกไปผจญภัยร่วมกับเจ้า เพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้น และปกป้องหมู่บ้านได้ดีขึ้น!”
“ไม่ เราไม่ได้กำลังเล่นอยู่นะ!” จอมปฏิเสธทันที “มันอันตรายเกินไปสำหรับพวกเจ้า”
พูดตามตรง มันค่อนข้างแปลกที่เด็กจะพูดแบบนี้กับกลุ่มชายวัยกลางคน แต่ไม่มีพรานคนไหนคิดว่ามันตลกเลย
พวกเขาทุกคนได้เห็นการต่อสู้เมื่อวันก่อนมาแล้ว ต่อหน้าความแข็งแกร่งที่เหนือจินตนาการของยักษ์แห้งแล้ง ผู้เล่นเหล่านี้กลับได้รับชัยชนะ ความมั่นใจที่ไม่เคยหวั่นไหว วิธีการต่อสู้ที่โดดเด่นและสะดุดตา ทั้งหมดนั่นทำให้ชาวบ้านเหล่านี้ได้แต่ตกตะลึง
ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการเป็นสมาชิกของผู้เล่น และต้องการพลังเพื่อที่พวกเขาจะได้ปกป้องหมู่บ้านของเขาจากการถูกพวกโจรกดขี่
พรานทุกคนต่างหยิบมีดล่าสัตว์ออกมา และกรีดเข้าที่ข้อมือของพวกเขาพร้อม ๆ กัน
การกระทำนี้ทำให้จอมขมวดคิ้ว ‘อะไร? พวกเขาจะฆ่าตัวตายเพราะถูกปฏิเสธเหรอ? หรือพวกเขาทำไปเพื่อข่มขู่ข้า? นี่มันไม่โง่ไปหน่อยเหรอ?!’
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเราจะละทิ้งศรัทธาของสวนธัญพืช!” โจอี้หันหน้าไปทางจอมและตะโกนออกมาเสียงดัง
ทีแรกจอมคิดว่าโจอี้กำลังพูดกับเขา แต่เมื่อเขาก็หันกลับไปมองข้างหลัง เขาก็ตระหนักว่าสายตาของพรานเหล่านี้กำลังจับจ้องไปที่รูปปั้นด้านหลังเขา
“ข้าไม่มีอะไรจะตอบแทนพระคุณในอดีตของเทพเจ้าแห่งการเก็บเกี่ยว ทุกอย่างที่เรากินกลายเลือดและเนื้อในท้องของเรา นั้นเราจึงใช้เลือดของเราเพื่อตอบแทนพระคุณอันยิ่งใหญ่ของพระองค์! ขอให้เราได้กลับไปเป็นเลือดและเนื้ออันไร้ศรัทธาอีกครั้ง!”
ในขณะที่เขาพูดสิ่งนี้ โจอี้ก็ซีดลงอย่างน่ากลัว และผมของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีขาวราวกับว่าเขาแก่ขึ้นในเสี้ยววินาที
ไม่ใช่แค่เลือดเท่านั้น แต่เมื่อเขากล่าวคำปฏิญาณนี้ดูเหมือนว่ามีบางอย่างถูกดึงออกจากร่างกายของเขา
พรานคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขา พวกเขาส่วนใหญ่เดินโซเซขณะพยายามประคองให้ตัวเองยืนตรง ๆ
หากจอมและเทอร์รี่สามารถมองเห็นแถบ HP ของฝ่ายที่เป็นกลางได้ พวกเขาก็จะเห็นว่า HP ของพรานเหล่านั้นลดลงเหลือประมาณหนึ่งในห้าของจำนวน HP เดิม
“เฮ้ พวกเจ้าไหวไหม?” เมื่อเห็นพวกเขา 2-3 คนเริ่มดูเหมือนคนใกล้ตายจากการเสียเลือด จอมจึงหยิบโคคา-โคล่าออกมา และป้อนพวกเขาทันที “เทอร์รี่ให้พวกเขากินโพชั่น! คนพวกนี้บ้าไปแล้ว!”
เทอร์รี่รับกินคุกกี้จนหมดอย่างรวดเร็ว และป้อนโคคา-โคล่าให้พรานที่ใกล้ตาย
อันที่จริงผ้าพันแผลน่าจะมีประโยชน์มากกว่า แต่ผู้เล่นไม่ได้พกมันมาด้วยเพราะพวกเขาได้รับพรจากระบบ
“ขอบคุณที่ยอมรับพวกเรา…” โจอี้ยิ้มอย่างอ่อนแรง
“ยอมรับบ้านเจ้าสิ ถ้าข้าไม่ช่วยไว้ พวกเจ้าคงจะตายไปแล้ว!” จอมตอบอย่างโกรธ ๆ ก่อนจะมองไปที่ชื่อบนหัวพวกเขา
ชื่อยังคงเป็นสีเหลืองหมายความว่าพวกเขาไม่ได้เป็นผู้เล่น
ตอนนั้นเองที่จอมจำได้ว่า เขาไม่เคยบอกชาวบ้านเลยว่าผู้เล่นมาจากศาสนจักรของเทพเจ้าแห่งเกม…
“แล้ว เราจะทำอะไรกันต่อ?” โจอี้ไม่สนใจคำบ่นของจอมและถามด้วยรอยยิ้ม “พวกเราไปป่าทริเนียต่อไหม? ข้าได้ยินเจ้าพูดว่าเจ้าจะไปที่นั่นในงานเลี้ยง…”
“ตอนนี้เหรอ? ข้าคิดว่า…” จอมลูบคาง เขารู้สึกพอใจมากที่เควสประจำสัปดาห์อย่าง [แสงของเทพเจ้าจะส่องสว่างไปทั่วผืนดิน] จะเสร็จสมบูรณ์ “ปกติแล้วสิ่งที่เราต้องทำตอนนี้คือไปที่เมืองเล็ก ๆ นอกหุบเขาแห่งความตายแล้วเริ่มแบกอิฐ”
โจอี้ “????”
——————————–