185 วังวนของการสมรู้ร่วมคิด
18 – 23 นาที
–มุมมองบุคคลที่สาม–
นครรัฐ: อโตรัว
ในมุมของนครรัฐอโตรัว มีบ้านคล้ายวังหรูหราในหมู่อาคารอื่นๆซึ่งเรียงรายกันอยู่ข้างกันในย่านมั่งมี……ซึ่งแมกซิมิเลียนใช้ทรัพย์สินไปเยอะบนมันและเป็นที่จำเป็นที่ใช้เป็นฐานของผู้คลั่งไคล้มากราโด
การเป็นคนนอกแล้วยังสามารถตั้งฐานในที่นี่ได้ซึ่งอำนาจของนายกเทศมนตรีแข็งแกร่งหมายถึงว่าเขาเป็นองค์กรผู้ได้รับการสนับสนุนเพียงพอ
「อะไร? การลอบสังหารอันเกี่ยวข้องกับผู้คลั่งไคล้มากราโดและเคว็นตันหรือ?」
แมกซิมิเลียนผู้นั่งข้างบนเก้าอี้เหมือนบัลลังก์อันประดับประดา ฟังลูกน้องของเขารายงานและอุทานออกมาในน้ำเสียงสงสัย
「ครับท่าน! มันก็มีการลอบสังหารอื่นบนลาซูสและบัลโดเอ กับบุคคลผู้มีอิทธิพลผู้ปฏิเสธคำขอเราที่จะขอความร่วมมือในอดีตครับ」
「เป็นไปไม่ได้」
แม็กซิมิเลียนยิ้มเล็กน้อยขณะเขากลืนเหล้าในแก้วของเขา
「ฉันไม่ได้มอบคำสั่งแบบนั้น มันต้องเป็นเนื่องมาจากการแย่งชิงอำนาจภายในหรือผลของผู้ขโมย」
「อย่างไรก็ตามคนผู้ถูกสังหารมะระยะจากทหารชั้นสูงไปถึงผู้ให้ยืมเงินที่ขึ้นมามีชื่อเสียงโดยไม่คำนึงถึงเรื่องตำแหน่ง ทั้งหมดผู้ปฏิเสธที่จะรวมมือกับเรา ผู้คนมาสู่ทิศทางเราจากทุกๆเมืองเพื่อประท้วงและยืนยันความจริง……」
อย่างที่คาด หน้าตาของแม็กซิมิเลียนบิดเบี้ยวไป
「แค่หลอกพวกเขาด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งโดนบอกพวกเขาว่ามันผิดที่คิดว่าเป็นเรา! เราจะยืนยันความจริงด้วยตัวเราเองในระหว่างเวลานั้น」
เมื่อตัวเขารู้เองว่าไม่ได้เป็นผู้มอบคำสั่งสิ่งเดียวที่เขาคิดออกได้คือการตัดสินใจเฉียบผลันของผู้รอดชีวิตที่เหลือรอบๆเมือง
เขาอาจเป็นผู้นำของกลุมที่ผู้คนพากันพาทุกๆคนมา แต่มันไม่ได้เหมือนว่าเขาดูและทุกกลุ่มเล็กกลุ่มน้อยไปในที่ไกลๆ
「เวรเอ้ย…… พวกงี่เง่ารีบร้อนเหล่านั้นทำบางอย่างไม่จำเป็น」
เขามีความสัมพันธ์อันเป็นมิตรกับนายกเทศมนตริของอโตรัวแต่นั่นไม่ได้หมายถึงว่าจะไม่มีแรงกดดันมาจากเมืองทั้งหลายเลย
ก่อนนั่นเกิดขึ้น เขาควรจับตัวผู้กระทำผิดและมอบพวกเขาให้แก่ผู้มีอำนาจที่ถูกต้องให้เป็นพวกนักเลงหัวไม้ผู้ไม่มีอะไรจะเกี่ยวข้องกับผู้คลั่งไคล้มากราโด
「ด้วยการลอบสังหารเยอะขนาดนี้เกิดขึ้น พวกเขาต้องมีพวกเดียวกันอยู่พอสมควร แต่เราจะรู้ทันทีถ้าพวกเขาคือกลุ่มคนพื้นที่ผู้ดูเหมือนพวกเขาจะกระทำโดยไม่ได้รับคำสั่งของฉัน」
ซากที่เหลือหลักๆแล้วกระจายกันอยู่ในมากราโดเก่าและโกลโดเนีย
พวกเขาไม่ควรจะมีบุคคลมากในนครรัฐซึ่งเป็นที่ซึ่งไร้ความหมายที่จะโจมตี
「เราจะสืบสวนทันที」
ลูกน้องรีบออกไปจากประตูและจากไปด้วยความรวดเร็ว
「ให้ตายซี่ การเป็นผู้นำไม่ง่ายเลย」
ไม่ว่าภายใต้สถานการณ์ไหน แมกซิมิเลียนพูดนี่ต่อหน้าลูกน้องไม่ได้ แต่เขาไม่คิดว่ามันเป็นไปได้ที่จะฟื้นมากราโดสู่ความรุ่งโรจน์เก่าคืน
ประเทศอยู่ในซากและราชวงศ์ถูกกวาดล้าง
มีจุดประสงค์อะไรที่มาหยิบชิ้นส่วนขึ้นตอนนี้
「โกลโดเนียและชาติทางใต้อื่นๆจะปะทะแน่นอน เมื่อเวลานั้น มือยาวที่ฉันยืดไปทั่วทั้งโกลโดเนียจะมีค่าเท่าไรกัน?」
การลอบสังหารและการทำลาย ทั้งสองทำหน้าที่แค่เป็นเครื่องมือพิสูจน์ความสำเร็จของเขาเท่านั้น
「ซากของมากราโดเผาไหม้ด้วยไฟใจแห่งความหลงใหลเพื่อแก้แค้น…… ฉันจะใช้นั้นและเดินหน้าไปข้างหน้า เจ้าฮูเวอร์นั้นกำลังจะใช้ฉันแทน」
มุมของปากแม็กซิมิเลียนยกขึ้นในรอยยิ้มไม่เชื่อคน
「ตั้งแต่ทีแรกแผนด้อยค่าแบบนั้นจะไม่มีวันโค่นราชวงศ์ได้ ในท้ายที่สุด เขาไม่มีอะไรเลยนอกจากนายพลผู้ดิ้นรนอยู่ในมากราโดคนเดียว」
แค่เมื่อเขากำลังจะเติมแก้วด้วยเหล้า ลูกน้องผู้เขาคิดว่าจากไปแล้ววิ่งกลับเข้ามาในห้อง
「ท่านผู้นำ! ข่าวตึงเครียด」
「มีอะไรการสืบสวนเป็นอย่างไรบ้าง」
「ไม่มีเวลาสำหรับนั่น! ผมเพิ่งได้รับคำมาไม่นาน กลุ่มผู้แสร้งทำเป็นผู้คลั่งไคล้มากราโดโจมตีสภาเมืองกัลเดีย ฆ่าสมาชิกสภาและเผาห้องโถงรวมพล!」
「ไม่มีทาง!! นั่นเป็นไปไม่ได้!!」
แม้ว่ามันเป็นการกระทำรีบโดยไม่คิด เขาเชื่อไม่ได้เลยว่ามันมีคนโง่อยู่ในกลุ่มแบบนี้
แต่ลูกน้องไม่สนใจคำคัดค้านแม็กซิมิเลียนและพูดต่อทันที
「มันดูเหมือนผู้ก่อเหตุฆ่าไปมากกว่า 10 คนที่จุดนั้นเลย」
「อุนุนุ……」
กัลเดียคือเมืองสาธารณรัฐสภาของพวกเขาคล้ายกับผู้มีอำนาจอย่างราชา
ตอนนี้กลุ่มนั้นลงมือบนพวกเขาแล้ว ไม่มีทางแล้วที่แม็กซิมิเลียนจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เกี่ยวกับมัน
สถานการณ์ปัจจุบันไม่ใช่บางอย่างที่ถกเถียงได้
「รายงานรายละเอียดทั้งหมดกับฉันตามลำดับ ฉันจะไปปรึกษานี่กับนายกเทศมนตรี」
แค่เมื่อเขาเริ่มจัดเตรียมมีเสียงดังจากหน้าบ้าน
「แม็กซิมิเลียนโดโนะ! คุณมีการเชิญตัวฉุกเฉินจากนายกเทศมนตรี! มันด่วน!」
เสียงของโต๊ะถูกทำลายสามารถได้ยินมาไม่นานหลังจากนั้น
–มุมมองเอเกอร์–
ราเฟน
「รายงานกำลังพูดว่านั่นมันสำเร็จ」
「เข้าใจแล้ว」
ทริสตันกลับไปอ่านหนังสือหลังจากเสียงตอบห้วนๆ
ถ้าไม่มีอุปสรรคในการทำงานแล้ว มันไม่มีอะไรที่ลีโอโพลต์จะโทษเขาได้
「ไม่ว่ากรณีไหน ไอ้แผนอันโหดร้ายอะไรแบบนี้ นายจะไปนรกสำหรับมันแน่ๆ」
เสียงไม่ได้กังวลใจตอบโต้มาจากข้างหลังหนังสือ
「หนึ่งคนที่เรียบเรียงบุคลากรคือเจ้าหน้าที่ข้อมูลจากเมืองหลวงและคนผู้เขียนแผนคือตัวนายเองไม่ใช่เหรอไง?」
「ฉันแค่เสนอว่าเราใช้การขโมยและการโจมตีรุนแรงได้ นายแหละคือคนผู้นำนั่นไปและเปลี่ยนมันเป็นสังหาร นั่นทำไมฉันจะขึ้นรถม้าไปสวรรค์」
เขาส่งเสียงทางจมูกด้วย ‘ฺฮึ่ม’ ในการตอบลีโอโพลต์
「ดูจากวิธีที่คนเหล่านั้นใช้จนถึงตอนนนี้ บางอย่างเหมือนมันครึ่งๆกลางๆจะก่อให้เกิดความสงสัย ถ้ามันเพิ่มโอกาสแม้แต่เล็กน้อย การฆ่าพลเมือง 10 หรือ 20 คนไม่ใช่เรื่องใหญ่」
ทริสตันพึมพำส่งความคิดเห็น ‘น่ากลัวจริง’ แต่ไม่ได้ดูเหมือนเขาหมายถึงมันจริงๆ
「ยังไงซะมันเสร็จไปแล้วตอนนี้ การโจมตีบนห้องโถงรวมพลกัลเดียนั้นอย่างสุดท้าย?」
「มันสุดท้าย มันจะดูไม่ธรรมชาติถุ้าการโจมตีเล็กๆดำเนินต่อไปหลังจากเหตุการณ์ใหญ่ เราเรียกได้ว่าแผนนี้สำเร็จ」
「มันจะแพร่ไปทั่วอย่างดีมั้ย?」
「มันจะแพร่ กัลเดียนั้นใหญ่และพิจารณาได้ว่าเป็นเมืองกลางโดยเมืองอื่นใกล้ๆ การทำจังหวะซ้ำของการโจมตีแบบนั้นควรมีผลกับเมืองรอบข้าง」
「เพราะทั้งหมดกัลเดียนั้นสำคัญกับผู้คลั่งไคล้มากราโดมันจะไม่แปลกถ้าพวกเขาโจมตี…… ฉันเดาว่า」
ลีโอโพลต์กลับไปทำงานรายวันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
「ผู้คลั่งไคล้มากราโดผู้ใช้อโตรัวเป็นฐานจะคิดว่าได้โจมตีกัลเดียและเมืองเพื่อนบ้าน ผลที่ดีที่สุดจะเป็นถ้าผู้คลั่งไคล้มากราโดรับมือแรงกดดันไม่ได้และทิ้งแม็กซิมิเลียน」
「ไม่มีใครจะช่วยไส้เดือนผู้เสียที่กำบัง แต่ฉันสงสัยว่าทำไมอโตรัวรับบางคนเหมือนซากของมากราโดตั้งแต่แรก แม้ว่าพวกเขาจะมีเงินนิดหน่อย การต้องเจอกันโกลโดเนียไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะสนใจเป็นที่สุด」
นอกจากนี้การค้าขายทางอ้อมกับโกลโดเนียมีอยู่ในนครรัฐด้วย ฝ่ายทั้งสองพื้นฐานแล้วไม่มีความสัมพันธ์
พูดมันอีกทางหนึ่งก็คือ ไม่มีฝ่ายไหนควรจะเกลียดอีกฝ่าย แต่มันคิดไม่ได้เลยว่าพวกเขาจะจงใจช่วยกองกำลังตรงกันข้ามเหมือนมากราโด
「บางทีทีองค์ประกอบบางอย่างที่เราไม่รู้ บางที…… มันดีกว่าที่จะเตรียมแผนสองมั้ย?」
มันปรากฏว่าลีโอโพลต์พยักหน้าและส่งแสดงความเป็นด้วยอย่างชัดเจนกับความคิดเห็นปัจจุบัน แต่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย
ทริสตันทำการถอนหายใจใหญ่อันเขาไม่ได้ทำมาสักพักแล้ว
「ฮ่าาาา…… ถ้าอย่างนั้นฉันต้องทำมัน เมื่อฉันแค่เน้นไปบนอ่านหนังสือได้ที่เหลือของชีวิตของฉันอย่างนั้นเหรอ?」
ทริสตันพึมพำกัยตัวเขาเองขณะเขาเริ่มเขียนให้รีเบคก้าในเมืองหลวง
「หนูจะงีบนิดหน่อยจนกว่าจะอาหารค่ำ」
หลังจากเสร็จ ‘การฝึกรัก’ ของเราซีเลียเซกลับไปที่ห้องของเธอ
สาวได้ตัวมีทรงกล้ามแล้วแต่เธอก็ได้ทำการฝึกไปเยอะวันนี้ด้วย น่าจะเพราะการฝึกซุกซนเริ่มจะเสพติดและเธอหยุดไม่ได้
ผมแค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทำให้ผมตื่นเต้น ขณะผมลูบตูดของแม่บ้านสาวผู้กำลังรอบริการอยู่ข้างผม
「อ้าน ลอร์ดศักดินาซามะ…… ช่างเป็นเกียรติ」
「มันเป็นเวลาดีมั้ย ฮาร์ดเลตต์ซามะ?」
อดอลฟ์มาขัดจังหวะระหว่างช่วงเวลาอันมีความสุข
แม่บ้านจึ้ปากเบาๆและจากไป
「……ทำไมท่านมาจ้องผม?」
「ฮ่าฮ่าฮ่า ที่สำคัญกว่านั้น มีอะไร?」
「มันเกี่ยวกับการสร้างคฤหาสน์ใหม่ที่ท่านพูดถึงมาก่อน…… และการส่งงานไปสำหรับสระน้ำก็สำเร็จแล้วด้วย」
อดอลฟ์วางกองเอกสารไว้ข้างหน้าผม ซึ่งผมไม่มีความสนใจที่จะอ่านรายละเอียดดังนั้นผมแค่แอบดูจำนวนรวม
เมื่อผมเห็นมันผมขยี้ตาและตรวจดูอีกครั้ง
「มันเป็นจำนวนเยอะมาก ไม่ใช่เหรอ?」
「นั่นถูกต้องทั้งหมดครับพูดถึงแล้วการพัฒนาทางใต้ราคานั้น 30,000 ทอง ได้นั้นได้โปรดใช้นั่นเป็นแหล่งอ้างอิง」
จำนวนอันถูกเขียนบนกระดาษคือ 60,000 ทอง
「นั่นมากไปไม่ว่านายจะดูมันยังไง」
「ถ้าเราสร้างมันเหมือนที่ท่านหญิงอยากได้ ……ยังไงซะ นี้คือผลสุดท้ายและเราจะต้องรับมือกับปัญหาคนงานผู้ในท้ายที่สุดสร้างมัน ดังนั้นมันจะถูกสร้างทีละนิดทีละนิด」
โอ้ใช้ นนน่าเรียกอดอล์ฟมาคุยบ่อยครั้งกับเขาเกี่ยวกับบางอย่าง
「แต่เราจำเป็นต้องมีคฤหาสน์ใหม่ๆเหรอ? 」
「ใช่ เพราะทั้งหมดคฤหาสน์นี้ในราเฟนดั้งเดิมแล้วสร้างให้ลอร์ดศักดินามาร์เกรฟในอาร์คแลนด์」
มีมากกว่าพื้นที่และคนงานเพียงพอดังนั้นมันค่อนข้างใหญ่กว่า แต่เมื่อผมถามแคลร์เกี่ยวกับความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ เธอพูดว่าคฤหาสน์ไม่พอเพียงสำหรับคนที่มีตำแหน่งมาร์เกรฟ
「แต่ฉันจะดีใจตราบใดที่มันมีเตียงใหญ่และอ่างอาบน้ำใหญ่」
ห้องส่วนใหญ่ในคฤหาสน์์เติมเต็มไปด้วยผู้หญิงแล้ว และไม่มีห้องแขกจำนวนที่เพียงพอ
การปรับแต่งภายในต่อเนื่องของอาคารเสริมซึ่งเป็นบ้านของสาวๆจะนวนมากก็เริ่มดูไม่ดีด้วย
「ผมก็คิดว่ามันจำเป็นด้วย ซึ่งนั่นทำไมปมสร้างการพูดถึงราคาอย่างตั้งใจ ดังนั้น…… จริงๆแล้วเราจะผ่านกับการก่อสร้างมั้ย?」
「เราเพิ่งได้ถูกโจมตีด้วยเหมือนกัน มาทำให้อย่างน้อยอาคารหลักสร้างก่อน คฤหหาสน์ปัจจุบันควรทำหน้าที่เป็นอาคารเสริมของสาวๆที่ใหญ่เพียงพอ ปัญหาคือสระน้ำ」
「ผมก็คิดมากถึงนั่นดังนั้นผมเลื่อนแผนสร้างอาคารหลักไปข้างหน้า ……และเรายังต้องการสระน้ำ?」
นนน่าที่รักของผมมน่าจะลืมอย่างอื่นทุกอย่างและกังวลเกี่ยวกับตัวเองกับสระน้ำ
ทุกวันเธอจะพูดอะไรดีๆเหมือน “เมื่อเด็กคนนี้เกิด หนูจะสอนพวกเขาว่าว่ายน้ำอย่างไร”
「ฉันรู้ว่ามันจะใช้หลายทองเมื่อเทียบกับคฤหาสน์ ไม่ใช่นี่มันการคำนวณผิดพลาดบางอย่างเหรอ……」
「มัน 20,000 ทอง」
「ฮ๋าาา?」
ทำไมคฤหาสน์หรูหราที่นนน่าฝันไว้ในความหลงผิดเกินตัวไม่สนใจอย่างอื่นนั้น 60,000 ทองและสระน้ำ 20,000?
「สำหรับสระน้ำ นายก็แค่หาที่สุ่มๆและขุดแล้วล้อมมันด้วยหินก็เสร็จแล้ว……」
「บางทีถ้านั่นมันสระน้ำที่พื้น สระน้ำที่อธิบายโดยท่านหญิงคือหนึ่งอันอยู่ที่สูงและเห็นภาพทิวทัศน์ได้ดี」
นนน่าอยากได้นั่น
อดอล์ฟกระแทกแผนที่ไว้บนโต๊ะ
เขาดูเหมือนจะอารมณ์เสียขอโทษที่เมียฉันเป็นแบบนั้น
「ปัญหาใหญ่ที่สุดคือจะหาน้ำจากไหน น้ำจากบ่อจะใช้ไม่ได้」
ผมเดาว่าไม่
「นี่คือทางน้ำที่เมืองใช้อยู่เพื่อดึงน้ำ อย่างไรก็ตาม น้ำนี้ก็น้ำซึ่งใช้นอกเมืองด้วย ท่านหญิงน่าจะโกรธ」
「ยังไงซะ นั่นธรรมชาติ ฉันจะไม่อยากว่ายในน้ำสกปรกที่ถูกใช้โดยพลเมืองด้วยเหมือนกัน」
「เราก็ได้พิจารณาปัญหาเรื่องความสูงแล้ว…… เราจะดึงน้ำจากทะเลสาบที่นี่」
อดอล์ฟชี้จุดของทะเลสาบแห่งหนึ่งบนแผนที่
ผมรู้เกี่ยวกับที่นั่นดี
「นั่นจะเป็นไปไม่ได้ มันไกลจากราเฟนแล้วก็มีเนินเขาสูง เราจะไม่สามารถทำทางน้ำได้」
แม้ว่าด้วยแค่ความสูงเล็กน้อยจะหยุดน้ำจากการไหลขึ้นมา บวกกับพื้นที่รอบข้างก็ความสูงต่ำไม่เท่ากันด้วยดังนั้นมันไม่ได้ดูเหมือนเราจะสามารถอ้อม เนินเขา
「นั่นคือเมื่อนี่เข้ามา」
อดอล์ฟน้ำพิมพ์เขียวของสิ่งก่อสร้างหินใหญ่ออกมา
「นี่คือ…… สะพานหรือ?」
「ใช่ ยกเว้นมันจะขนน้ำแทนคน และที่จะนำน้ำสะอาดตรงมาถึงราเฟน」
นี่ค่อนข้างยิ่งใหญ่…… บางทีนางลืมเกี่ยวกับสระน้ำนนน่าหรือ?
เราไม่ได้จำเป็นต้องการน้ำมากจำนวนโง่เง่า
「……แน่นอนว่าผมรู้นั่นแต่เพราะไหนๆเราก็ตั้งใจไปทางนั้นอยู่แล้ว เราอาจจะทำอีกวัตถุประสงค์สำเร็จสำเร็จด้วย ราเฟนก่อนตั้งดั้งเดิมด้วยความคิดที่ว่าคนจำนวนน้องจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ และพื้นฐานในความคิดนั้นค่อนข้างอ่อนแอ ด้วยเมืองที่ผู้คนมากกว่า 20,000 การพึ่งพาแค่ทางน้ำทางเดียวจากบ่อนั้นอันตราย」
「อุมุ…… น้ำได้แย่ลงหลังๆ」
ราเฟนพึ่งพาทางน้ำให้ดึงน้ำทางเดียวจากแม่น้ำน้อยๆ
เราแบ่งทางน้ำนั่นไปสู่เส้นน้ำหลากหลายและส่งมันไปถึงส่วนอื่นๆในเมืองเพื่อที่ผู้คนจะใช้มันได้
พูดอีกอย่าง น้ำใช้จากกระแสน้ำต้นทางไหลลงปลายทางแบบนั้นสู่บริเวณอื่น
「แน่นอนไม่มีใครก็ตามผู้จะไม่ทิ้งของเสียมนุษย์ลงบนเส้นน้ำ แต่ผู้คนดื่มจากมันหลังจากล้างจานและซักผ้าต้นเส้นน้ำ นี่ไม่ใช่ความคิดที่ดีที่สุด」
「ถ้าอย่างนั่นนั่นเป็นที่ทางน้ำเสริมเข้ามา」
「ใช่ มันจะต้องการกำลังคนและเงินแต่ด้วยอนาคตอยู่ในใจ มันดีกว่าที่จะทำมันตอนนี้……」
ถ้าอย่างนั้นนั่นจะไม่เป็นเรา
สระน้ำนนน่าจะถูกก่อสร้างด้วยเหมือนกัน ดังนั้นไม่ควรมีปัญหาใดๆ
「ได้เลย อาคารหลักของคฤหาสน์ใหม่และไอ้สะพานนั้น……ทางเดินน้ำที่เลือกเส้นทางได้ ที่นายเรียกมันหรือ? ทำอย่างที่เห็นสมควร」
เมื่อผมทำการอนุญาติ อดอลฟ์เด้งขึ้นจากเก้าอี้ของเขา
「ขอบคุณมากๆ ผมจะสร้างบางอย่างอันจะอยู่ไปถึงรุ่นในอนาคต」
มันเป็นสักพักแล้วตั้งแต่ผมเห็นอดอล์ฟดูโล่งใจ
「ผมมีรายงานดีๆให้คุณ มันเกี่ยวกับนักเรียนผู้ผมส่งไปตรวจสอบพื่นที่ฟาร์ม」
เขารีบเรียงรายงานของพวกเขาขึ้นมา
「พื้นที่ฟาร์มในทางใต้ที่ได้เก็บเกี่ยวใหม่แทบเกือบทำเกือบไม่ทันเวลาสำหรับข้าวสาลีฤดูใบไม้ผลิ มันก็ขึ้นอยู่กับภูมิอากาศในหน้าร้อน แต่เราคาดถึงการเพิ่มการเก็บเกี่ยวจำนวนใหญ่มากๆได้」
「นั่นดี อย่างที่ฉันคิด เงินมาเมื่อเราใช้มัน」
「นั่นไม่ใช่ที่รัฐบุรุษจะพูด…… ในความเป็นจริงการเพิ่มจะนวนข้าวสาลีมากเกินไปไม่ใช่เรื่องดี เพราะนั่นอาจจะเป็นแรงผลักดันให้เริ่มสงคราม การเก็บอาหารและของพร้อมใช้ขึ้นมาอาจสื่อถึงความแข็งแกร่ง」
“แล้วก็” – อดอล์ฟลากเสียงหายไปและจ้องผม
「เกี่ยวกับรายงานคุณเกรเทล……เธอไม่เคยล้มเหลวที่จะจบประโยคด้วย ‘โฮ่ง’ ท่านมีความคิดอะไรว่านั่นเกี่ยวกับอะไรมั้ย?」
ผมล่ะไม่มีเงื่อนงำเลย
–มุมมองบุคคลที่สาม–
เรื่องราวข้างเคียง: ในบ้านของความดิ้นรนย้อนกลับไปเวลาเมื่อฤดูหนาว เมืองเขตสหพันธรัฐ: อัลเบน
「……」
「……」
ในห้องนั่งเล่น มาร์เควสมาลอดอลและสมาชิกตระกูลอื่นบางคนนั่งลง ไม่สามารถจะใจเย็นได้ขณะพวกเขารอสถานการณ์พัฒนาไป
ดั่งตัดบรรยากาศตรึงเครียดอันล้อมรอบสมาชิกที่อยู่ที่นี่ประตูของห้องเปิดขึ้นอย่างเงียบๆและพ่อบ้านแก่เดินขึ้นไปหามาร์เควส
「เธอจะคลอดแล้ว」
「ในที่สุดมันก็เกิดขึ้นแล้ว」
มาร์เควสปิดตาและมองลงข้างล่างเกือบจะเหมือนเขาอธิษฐาน
ปรกติแล้วเขาจะอธิษฐานให้ภรรยาของเขาคลอเดียผู้กลับมาจากเมืองสีขาวคลอดได้อย่างปลอดภัย
「ได้โปรดอย่าเกิด……」
สมาชิกตระกูลอื่นแสดงความรู้สึกแท้จริงออกมา แต่มาเควสไม่ได้ตอบโต้เขา
เขาไม่พูดอะไรเลย แต่จริงๆแล้วเขาก็รู้สึกเหมือนกัน
ตั้งแต่เมื่อคลอเดียกลับมาสู่อัลเบนพร้อมท้องใหญ่มาก ตระกูลอยู่ในความวุ่นวาย
มาร์เควสผู้สนใจอนาคตมาลอดอลก็ตัดสินใจแล้วว่าผู้สืบทอดทั้งสามของตระกูลในกรณีที่เขาเสียชีวิตกระทันหันในความพยายามที่จะหยุดครอบครัวจากการต่อสู้เพื่อสืบทอด
นั่นเมื่อคลอเดียบินมาพร้อมด้วยการท้องของเธอ
ผู้หญิงไม่ได้ท้องระหว่าง 20 ปีหลังจากแต่งงานอยู่ดีๆก็ท้องขึ้นมานั้นเป็นธรรมชาติที่จะมีความสงสัยเกิดขึ้นจากผู้ที่สนใจ แม้ว่ามันไม่ได้อยู่นอกเหนือเหตุผลที่วา่ามันเกิดขึ้นเมื่อพิจารณาว่าพวกเขามีเซ็กส์กัน
ไม่สำคัญว่าเขาจะพยายามรักษาความปลอดภัยตระกูลเขาแค่ไหน ทุกอย่างจะผลิกกลับหัวกลับหางถ้าภรรยาของเขา คลอเดียให้กำเนิดลูกชาย
อย่างที่หนึ่งคนคาดไว้ แม้ว่าตระกูลเธอที่ดั้งเดิมแล้วทิ้งความหวังก็จะมาเพราะการประสบกระทันหันนี้
สมาชิกตระกูลบางคนสนับสนุนไปถึงการกำหนดตำแหน่งเด็ดขาด อย่างจะฆ่าเธอไม่ก็ทำให้การตายของเธอดูเหมือนอุบัติเหตุหรือก่อเกิดเพราะเธอแท้ง ซึ่งตระกูลคลอเดียน่าจะรับรู้ เกิดให้พวกเขาส่งแม่บ้านและคนรับใช้มาหาเธอในชื่อของการดูแลร่างกายเธอ
ตระกูลคลอเดียก็เป็นคนผู้มีอิทธิพลดังนั้นถ้าพวกเขาค้นพบแผนและดึงเมืองสีขาวเข้ามาเกี่ยวข้อง นรกทั้งหมดจะแตก
ในกรณีันั้น ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหวังว่าการเกิดแรก ณ อายุ 37 จะสายเกินไป
「ไม่มีความจำเป็นต้องกังวล เด็กจะไม่เป็นลูกชาย และแม้ว่ามันคือลูกชาย เราหาข้ออ้างเพื่อ-……」
มันเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งคนของตระกูลพยายามกระซิบกับมาร์เควส
「อื้ออออออออนก้าาาาาา!」
มีเสียงงคำรามอันน่ากลัว
เสียงของคลอเดียสามารถได้ยินได้แม่ว่าผ่านประตูหนา
「คลอเดีย……ทำไมเธอกลายเป็นแบบนั้น?」
มาร์เควสสะอื้น รำลึกถึงเสียงของเธออันสวยงามเมื่อเธอยังอายุน้อย
และจากนั้นเอง เสียงของฝีเท้าลงมาจากทางเดินสามารถได้ยิน
「เด็กเกิดแล้วค่ะ!」
「มันเด็กผู้ชายมั้ย!?」 「มันสุขภาพดีมั้ย!?」
สมาชิกตระกูลชัดเจนว่ามีความคาดหวังต่อต้านขณะพวกเขาแสดงออกถึงความเป็นห่วง
「มันสุขภาพดี…… ลูกชาย!」
เทียบกับจังหวะของคำพูดคนรับใช้ เสียงได้ยินได้จากประตูเปิด
「โฮ๊ะะะะะะะะะะะะโฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะ! หนูทำได้! หนูทำมัน ที่รักหนึ่งเดียวของหนู!」
「ท่านหญิง ท่านต้องยังไม่ขยับมาก!」
「ฉันให้กำเนิด! ฉันให้กำเนิดลูกของบุคคลนั้น! โอ๊ะะะะะะะโฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะโฮฮ่–!」
「ท่านหญิง ท่านต้องไม่ลุกจากเตียง!」
「โอ๊ะเค่ะเค่ะเค่กก!」
ทุกคนที่นั่นห่อไหล่ในความผิดหวัง
มาร์เควสไปสู่คลอเดีย มีความรู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่อันต้องเติมเต็มหน้าที่ของพ่อ
「ที่รัก ฉันคลอด」
「อ- อุมุ……」
หน้าลูกคล้ายคลอเดีย
อย่างไรก็ตาม ไม่มีความคล้ายใดๆคล้ายกับมาร์เควสเลย
「เจี๊ยวเขา…… ค่อนข้างใหญ่」
「เหมือนพ่อของเขา」
「มุ ฉันมีความมั่นใจในตัวเอง แต่ลูกคนนี้คือหนึ่งระดับใหญ่กว่า」
เขาจับเด็กน้อยผู้ถูกยกขึ้นมาต่อหน้าคลอเดียผู้น่าจะรู้สึกเหนื่อยจากการคลอด
ลูกส่งเสียงเด็กอย่างร่าเริงและจับนิ้วพ่อ
「มุ- มุมมุ……」
แน่นอน เขาไม่ใชคนโหดร้าย
เขารักเด็กและเขาใจดีกับผู้หญิง
ครั้งหนึ่งเขาจริงจังและรักคลอเดียด้วยเหมือนกัน
การกระทำโหดร้ายทั้งหมดของเขาเพราะเขากำลังคิดถึงครอบครัว
เขารักหนึ่งผู้กลายเป็นอ้วน แต่ไม่มีทางที่เด็กพร้อมด้วยร่องรอยหน้าตาเก่าๆของเธอจะไม่น่ารัก
「น่ารักมาก」
「เขาคือผู้สืบทอดตระกูลมาลอดอล」
นั่นน่าจะก่อให้เกิดความขัดแย้งภายในตระกูล
แม้อย่างนั้น……
เด็กชายร้องในอ้อมแขนเธอระหว่างมาร์เควสหวั่นไหว
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ผลิ
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
พลเมือง: 158,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 23,000 ลินต์บลูม: 4000
กองทัพส่วนตัว: 7000 คน
ทหารราบ: 4000, ทหารม้า: 1000, พลธนู: 1000, ทหารม้าธนู: 1000
ปืนใหญ่: 15
กองทัพสำรอง: 3000 คน
สินทรัพย์: 12,300 ทอง (คฤหาสน์ใหม่แค่ห้องหลัก -30,000) (สะพานน้ำกำหนดเส้นทางได้ -20,000)
คู่นอน: 198, เด็กผู้เกิดแล้ว: 44
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl