186 สองอัญมณี
29 – 37 นาที
–มุมมองเอเกอร์–
เราเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิมาลึกมากแล้วและมันได้เวลาอันในที่สุดเราก็เห็นสัญญานของฤดูร้อน
ไม่มีความผิดปรกติอะไรเป็นพิเศษกับสภาพอากาศดังนั้นข้าวสาลีและพืชผลอื่นๆก็เติบโตอย่างมั่นคง
จากรายงานซึ่งได้จากอดอล์ฟ, โพลเต้และนักเรียนคนอื่นๆ มันดูเหมือนเราจะได้รับการเก็บเกี่ยวอันอุดมสมบูรณ์ถ้าสิ่งต่างๆดำเนินต่อไปแบบนี้
ซากของมากราโด….. ผู้คลั่งไคล้้มากราโดดูเหมือนจะอยู่ในความลำบาก
เมืองต่างๆที่รายล้อมสร้างขีดจำกัดถึงเวลาอยู่อาศัยและการจัดหาอาวุธที่พวกเขาทนมาจนถึงตอนนี้และกดดันให้ผู้นำแม็กซิมิเลียนถูกเนรเทศ
กระนั้นเมืองอโตรัวยังคงเก็บเขาไว้ดูแล
อย่างไรก็ตาม เรายินดีต้อนรับความจริงว่ามันยากสำหรับเขาและกลุ่มของเขาที่จะสร้างการเคลื่อนไหวใดๆ
「รากฐานสำหรับคฤหาสน์ใหม่ค่อนข้างจะเสร็จแล้ว」
「การควบคุมน้ำท่วมและการก่อสร้างในชานเมืองของราเฟนก็เสร็จแล้วสำหรับส่วนใหญ่ ให้คนไม่มีงานรับหน้าที่แรงงานและให้บางอย่างทำดูเหมือนจะทำงานได้อย่างดี」
คนผู้อยู่ข้างผมเหมือนเคย คือซีเลีย ผู้ผมดึงมาใกล้เพื่อการกอดแล้วก็ให้ผมลูบหัวเธอได้ด้วย
「ฮะว้าาาา! ทำไมลูบหนูหลังจากอะไรซึ่งหนูพูด!?」
「พี่แแค่คิดว่าตอนนี้หนูหุ่นดีมากแค่ไหน」
ซีเลียพองอกด้วยความภาคภูมิใจจากนั้นวางมือผมบนท้องของเธอ
「แน่นอน! ท้องของหนูก็ผอมลงด้วย และแรงกายหนูก็กลับมาแล้วด้วย ตอนนี้หนูแค่ต้องฝึกฝนวิชาดาบและทุกอย่างจะกลับไปสู่ปรกติ หนูจะตามทัน!」
「เข้าใจแล้ว สะโพกและต้นขาผอมมีกล้ามขึ้นด้วยมั้ย?」
ผมเอื้อมไปเพื่อสัมผัสสะโพกและต้นขาของเธอ
「ใช่! ไขมันส่วนเกินที่ก้นหนูก็หายไปด้วย กางเกงที่มันรู้สึกฟิตก็…… เอเกอร์ซามะ……」
「ฟุมุฟุมุ แล้วชั้นไขมันตรงนี้ล่ะ?」
ผมลดกางเกงขาสั้นซีเลียแล้วเปิดเผยก้นเนียนๆของเธอ
มันรู้สึกนุ่มแต่แน่น และระหว่างแก้มก้นของเธอ รูของเธอดูสวยงามแม้ว่าจะใช้อย่างทั่วถึงแล้ว……
「ขอโทษนะนายท่าน อดอล์ฟซามะจะ- ……ฮิย้าา! ขอโทษที่รบกวน!」
มันถูกเห็นโดยแม่บ้าน
「ว้า! เธอเห็นมันแล้ว ไม่ใช่เหรอ! ทำไมท่านลืมตัวแล้วแก้ผ้าผู้หญิงแบบนี้!?」
การบาดเจ็บของซีเลียหายอย่างสมบูรณ์และร่างกายเธอกลับสู่ปรกติ
สิ่งต่อไปที่ต้องกังวลคือ…… มันควรได้เวลาแล้วตอนนี้
「ฉันทนไม่ไหวแล้วววว—! ฉันจะตาย ฉันกำลังจะตาย! ใครก็ได้ช่วยฉันที มันเจ็บ!」
ในที่สุดนนน่าก็ดูเหมือนเริ่มรู้สึกปวดท้องจะคลอด
เธอกรีดร้องซ้ำๆระหว่างสาวคนอื่นๆในครอบครัวพยายามปลอดประโลมมเธอ
「ร่างกายผู้หญิงสร้างมาเพื่อให้กำเนิด ดังนั้นเธอจะไม่เป็นอะไร」
เมลผู้มีประสบการณ์ให้กำเนิดลูก 5 คนพยายามทำให้เธอกลับมามั่นใจ แต่นนน่าแค่กรีดร้องต่อไปและแม้แต่ให้ความสนใจไปว่าอะไรพูดมาไม่ได้
「ให้ตายเถอะน่า…… มันคือความรู้สึกอันผู้หญิงทั้งหมดรู้สึก หยุดบ่นแล้วคลอดเงียบๆ!」
คาร์ล่าเห่าใส่เธอและนนน่าร้องให้มากขึ้นเป็นสองเท่า
「ฟุ่แววววว้! เอเกอร์ซาม้าาา คาร์ล่ารังแกหนู! ……ม-มันเจ็บ! ไม่เอาแล้ว มันออกมาแล้ว!」
ผมจูบเบาๆกับนนน่าผู้ร้องไห้และตะโกน และกำลังจะไปรอข้างนอก แต่แขนเสื้อของเสื้อผมถูกจับอย่างแน่นหน้า
แต่ผมคิดว่ามันเป็นการคิดถึงดีๆของผู้ชายที่จะไม่ดูผู้หญิงให้กำเนิด
「หนูอยากให้เอเกอร์ซามะอยู่กับหนู! คาร์ล่าด้วย!」
นนน่าจับคาร์ล่าและผมด้วยแต่ละมือ พลังงานทั้งหมดนั่นมาจากไหนกัน คนน่ารักคนนี้นี่
「ได้เลย พี่จะอยู่ข้างๆหนูดังนั้นผ่อนคลายนะ」
「ให้ตายเถอะน่า มันช่วยไม่ได้」
คนที่อยู่ในห้องมีแค่เรากับหมอตำแยเพียงแค่นั้น
「โอ้ววว–! หนูจะตายยยย!」
「เธอจะไม่ตาย ดังนั้นได้โปรดดันช้าๆ เอาเลย ทำเต็มที่!」
เพราะการคลอดทั้งหมดของสาวๆคนอื่นดำเนินไปเร็วมาก หมอตำแยคนนี้ ผู้ที่กลายเป็นรู้จักเราอย่างดิบดี รู้สึกว่ามันมีค่าที่จะพยายามเวลานี้และดูกระปรี้กระปร่ามากกว่าปรกติ
「อ๊าาาาาา! หนูไม่ไหวอีกแล้ว ที่นั่นจะฉีก! ลาก่อนเอเกอร์ซามา ชีวิตซึ่งหนูมีหลังจากพี่เก็บหนูขึ้นมามันมหัศจรรย์! คาร์ล่า ฉันขอโทษที่กินขนมเธอและแกล้งทำเป็นไม่รู้เกี่ยวกับมัน ฉันสารภาพแล้วตอนนี้ดังนั้นให้หนูได้ถูกนำพาไปสู่สวรรค์……」
「ถ้าอย่างนั้นมันเธอหลังจากทั้งหมด! ฉันจะทำนี่กับเธอถ้าอย่างนั้น!」
「ฟฟฟุ่ก้า ฟฟฟุ่ก้า……」
คาร์ล่าดึงแแก้มนนน่าและแทรกแซงการกรีดร้องของเธอ
นนน่าพยายามหยุดคาร์ล่าโดยการจับมือเธอ……
「นื๊อออออ—-!!」
「อ-โอ๊ย เฮ้ ปล่อย! อย่าใช่แขนฉันเป็นแท่นจับเซ่!」
ณ ทันทีต่อมา เสียงร้องเบาๆสามารถได้ยินได้
เห็นได้ชัดว่า เธอให้กำเนิดระหว่างความเอะอะทั้งหมดนั่น
「มันสุขภาพดี…… เด็กสาว ยินดีด้วย」
แม่นมยืนยันก่อนจะหยิบเธอขึ้น อย่างไรก็ตามีร่างกายเด็กดูเหมือนตัวเล็กและร้องไห้อย่างอ่อนแอ
「ท-ทุกอย่างไม่เป็นอะไร ถูกไหม?」
คาร์ล่าฟังดูกกังวลเมื่อเห็นความต่างในเด็กคนนี้กับลูกของเธอเอง
「ใช่ อย่างน้อยเธอก็มีเสียงบางอย่าง และนั่นไม่ได้ดูเหมือนมีความผิดปรกติใดๆกับร่างกายเธอ…… แต่นี่คือ」
「มันเจ็บ…… มันยังเจ็บ……」
แม้ว่าเด็กจะคลอดออกมาแล้ว นนน่ายังคงแสดงความเจ็บปวดของเธออยู่
หมอตำแยเริ่มตรวจร่ายกายนนน่าอีกครั้งแล้วตะโกน
「เหมือนที่ฉันคิด! แฝด ยังมีอีกหนึ่งยังอยู่ข้างใน」
「ฝ-แฝด?」
นั่นค่อนข้างหายาก บางทีเพราะผมเทน้ำเชื้อเข้าไปในเธอมากเกินไป
「โอ้วววววว-!」
อีกครั้งที่นนน่าจับคาร์ล่า ครั้งนี้มัเป็นนมของเธอ
「เฮ้ นมฉันจะถูกขยี้! ไม่ใช่หัวนม!」
นนน่าปล่อยอีกการครวญครางออกมาและเด็กเพิ่มเติมกำเนิดขึ้นมา
ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ถอนหายใจในความโล่งใจ แม้ว่าสีหน้าของหมอตำแยดูน่ากลัว
「มันเป็นเด็กผู้ชาย…… แต่ไม่ร้องไห้…… นี่คือ-! ไม่ดีแล้ว เขาไม่หายใจ!」
นนน่าพยายามอย่างสิ้นหวังที่จะเงยหัวเมื่อเธอรับรู้ถึงสีหน้ากลัวบนหน้าทุกคน
「ไม่มมีทาง…… ลูกฉัน…… ได้โปรดช่วยเขา……」
ห้องเติมเติมไปด้วยความรู้สึกฉุกเฉินทันที
คาร์ล่าและผมทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากดูและปล่อยให้หมอตำแยรับมือมัน
หมอตำแยตีหลังเด็กอย่างกระสับกระส่ายและเขย่าเขาไปข้างหน้าข้างหลัง แต่ไม่มีเสียงร้องได้ยินมาได้
ในท้ายที่สุดเธอมองลงไปและมือซึ่งบีบทารกอยู่ก็หยุดลง
「……ไม่มีทางน่า」
คาร์ล่าปล่อยเสียงตอบอันอ่อนแอ
ตานนน่าเติมเต็มไปด้วยน้ำตาอย่างเฉียบพลัน
「ล-ลูก…… ช่างโหดร้าย โหดร้ายมาก……อออุ่……อุว้าาาาาาาาาาน!!」
นนน่าระเบิดน้ำตาร้องเศร้าโศกโศกาอย่างดังลั่น ก่อให้ลูกสาวผู้เกิดมาแล้วร้องอย่างแรงด้วยเหมือนกัน
คาร์ล่าไม่มีคำอะไรจะพูดกับนนน่าหลังจากเธอเสียลูกไปและทำได้เพียงแค่มองไปทางอื่นในน้ำตา
ภาระของแฝดน่าจะใหญ่เกินไปสำหรับนนน่าผู้อ่อนแอ
ขณะผมสงสัยว่าผมจะปลอบประโลมนนน่าผู้ร้องไห้ได้อย่างไร เคซี่โหม่หัวมาจากประตู
ขอโทษแต่พี่ไม่มีเวลาดูแลหนูตอนนี้ดัวนั้นเป็นสาวที่ดีเถอะ แทนจะจากไป เคซี่เข้ามาใกล้
(แค่เมื่อกี้นี้เอง เด็กคนนึงบินออกไปจากห้องนี้ ให้หนูทำยังไงดี?)
ปรากฏว่าเคซี่กำลังจับบางอย่างแต่ผมไม่เห็นอะไรใดๆเลย
พี่ไม่แนใจว่ามันเป็นไปได้มั้ย แต่มันอาจจะเป็นเด็กคนนี้
(อ๊ะ พวกเขามีหน้าเหมือนกัน)
เคซี่นำสิ่งซึ่งเธอจับไว้ในแขนและวางมันลงร่างกายไร้กำลังของลูก
ณ พริ่บตานั้น-
「โอ่ะกิย้าาาา! โฮ่ะกิย้าาา!」
ดั่งบางคนจุดดวงไฟของชีวิตเขา เด็กทารกเริ่มร้องในพริบตา
「อ๊าาา! นี่เป็นไปได้ยังไง…… มันคือปาฏิหาริย์」
「ลูกฉัน…… เขากลับมามีชีวิต…… ขอบคุณความดีงามทั้งหลาย……」
หมอตำแยรีบหยิบเด็กขึ้นมา ระหว่างนนน่าผู้โล่งใจสลบ
「ฟฟฟู่……」
ผมก็ถอนหายใจโล่งใจและคาร์ล่าหล่นไปที่ก้น
「ให้ตายซี่ ทำให้เรากังวลจนถึงสุดท้ายเลยนะ…… อาา เหนื่อยจัง」
「จริงๆ แต่สำหรับพวกเขาสามคนที่จะสุขภาพแข็งแรงและสบายดี…… มันเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุด」
เคซี่สร้างความโดดเด่นให้กับตัวเองอีกครั้ง
เหมือนกับอะไรซึ่งเกิดขึ้นระหว่างเหตุการณ์อื่น แน่นอนว่าเธอเป็นผีสางแห่งโชคลาภมากกว่าแทนจะเป็นผีแค้น
เธอควรจะบอกฉันถ้ามีอะไรบางอย่างซึ่งเธออยากได้
(จริงๆเหรอ!? ถ้าอย่างนั้นหนูอยากได้ผ้าห่มปูนอนแบบขนนก หลังและสะโพกหนูได้เจ็บหลังๆ)
แน่นอน ผมจะซื้ออะไรก็ได้ให้เธอสำหรับเวลานี้ เพราะทั้ง
หมดมีแค่อาหารโปรดสำหรับเคซี่เท่านั้นที่จะถูกบริการสำหรับอาหารเย็น
(เยยยย้~)
และดังนั้นเอง นนน่าสามารถจะให้กำเนิดพี่น้องเหมือนฝาแฝด
หลังจากนั้น
「หนูรู้สึกหิวมั้ย?」
「นั่นโดยไม่ต้องพูด หนูกินอาหารห่วยๆของกาก้าพร้อมบางอย่างน่ากินแบบนี้อยู่หน้าหนูไม่ได้」
「ที่นั่นมีซุปและเนื้อเต็มไปหมด ฮูเร่ให้ฮาร์ดเลตต์ซามะ!」
「ฮูเร่ให้อนาสตาเซียซามะ!」「ฮูเร่ให้บาร์โตโลมซามะ!」
พลเมืองส่งเสียงโห่ร้องยินดีอย่างดังและกระฉับกระเฉง
หลังจากยืนยันความปลอดภัยของแม่และลูก…… ลูกสาวถูกตั้งชื่ออนาสตาเซียและลูกชายถูกตั้งชื่อบาร์โตโลม ผมประกาศการเกิดให้กับพลเมืองของผม
สำหรับสามวันเริ่มตั้งแต่วันนี้ ทุกคนยกเว้นยามเมืองและคนเหล่านั้นผู้เกี่ยวข้องกับการผลิตอาหารจะพักจากงานและจะได้ถูกมอบเหล้า, ขนมปัง, และซุปฟรีในราเฟน
เนื้อและผักทั้งหมดที่ตุนไว้โดยบริษัทแคลร์ถูกซื้อและเรียงกันอยู่ในหม้อนับไม่ถ้วนในลานกว้างดังนั้นผู้คนเอาไปมากเท่าไหร่ก็ได้
ผู้คนที่เมามากไปจนพวกเขาล้มไปกับคนที่กินมากไปจนขยับไม่ได้กำลังนอนอยู่ทั่วพื้นที่
「มีเรื่องกังวลบางอย่างเกี่ยวกับความปลอดภัย แต่ผู้คลั่งไคล้มากราโดมีความอันตรายต่อเนื่องของพวกเขาเอง พวกเขาไม่ควรมีเวลาที่จะแทรกแซงกับเรา」
สีหน้าของลีโอโพลต์อยู่เหมือนเดิมแม้ว่าจะอยู่ในบรรยากาศเหมือนงานเทศกาล
เขานำคำไว้ด้วยกันอย่างไม่น่าสนใจพร้อมสีหน้าไร้อารมณ์ แม้ว่าเขาน่าจะต้องดื่มเพราะหน้าของเขาแดงเล็กน้อย
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาดูสดชื่นขึ้นด้วย
「ยามเมืองกำลังดูแลรักษาความปลอดภัยในคฤหาสน์ นอกจากนี้ ถ้าพวกเขาโจมตีพวกเราในสถานการณ์นี้ พวกเขาควรรู้ดีว่ามันจะเปลี่ยนพลเมืองทั้งหมดในราเฟนให้ต่อต้านพวกเขา」
ผู้กระทำผิดกระตุกจากความกลัวค่อนข้างเป็นความคิดซึ่งน่าตลก
「แต่พลเมืองทั้งหมดกำลังกินและดื่มอย่างที่พวกเขาตามใจ ค่าใช้จ่ายจะมหาศาล ถูกมั้ย? เพิ่มเติมกับงานใหญ่ก่อสร้างขนาดใหญ่ ทองของท่านจะหายไปอย่างรวดเร็ว」
อดอล์ฟทำหน้าขมขื่นแต่มันเป็นการฉลองดังนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่
「อาจมีความจำเป็นต้องเดินทัพกองทัพทีหลัง」
「ฉันแค่ต้องยืมมาจากบางคนเมื่อเวลามาถึง」
นึกย้อนกลับไป อย่างไรผมก็ไม่มีทองเก็บมากอยู่ดี
แน่นอน ผมจะหาทางได้ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง
มันรู้สึกเหมือนทีสถานีแจกจ่ายอยู๋ตรงกลางราเฟนเยอะจนนับจำนวนไม่ได้ กระนั้นคิวของผู้คนยังคงมีอยู่ไม่จบไม่สิ้น
กองขนมปังลดลงจากด้านข้างและหม้อซุปถูกเปลี่ยนอย่างต่อเนื่อง
「ถ้าอย่างนั้นมันมีพลเมืองมากเท่านี้ในราเฟน」
「ไม่ มันมากไปไม่สำคัญว่าจะดูยังไง ไม่ใช่พวกเขารวมจากหมู่บ้านใกล้เคียงด้วยหรือ?」
เข้าใจแล้ว ผูคนจากหมูบ้านทำนาก็เดินมาที่นี่
อืม มันไม่เป็นไรสำหรับวันนี้ ผมจะให้พวกเขากินมากเท่าที่พวกเขาต้องการ
ทันใดนั้นผมเพ่งสายตาเพื่อจะดูผู้หญิง ผู้ชัดเจนว่าไม่ใช่หนึ่งในพลเมืองของผม และมีลูกห้าคนเรียงอยู่สำหรับซุป
「ฉันจะกลับมาทันที」
「……ผู้หญิงอื่นอีกแล้วเหรอ แล้วซีเลียโดโนะล่ะ?」
「เธอเป็นส่วนหนึ่งของผู้รักษาความปลอดภัยคฤหาสน์」
อดอล์ฟปล่อยเสียงยอมแพ้ ตอนนี้สำหรับโอกาสของผม
「เอ๋……ถ้วยสำหรับซุปเหรอ? ฉันไม่ได้เอามาด้วยกับฉัน……」
「ถ้าอย่างนั้นกลับไปบ้านแล้วเอามาหนึ่ง อย่างเป็นธรรมชาติเราจะไม่มอบถ้วยให้ทุกคน」
มันดูเหมือนผู้หญิงกลับมามือเปล่า
ยามผู้มอบซุปคิดว่าผู้หญิงเป็นพลเมืองของเมืองนี้และพูดอะไรที่เขาพูด แต่ผู้หญิงและลูกๆของเธอน่าจะเดินระยะไกลเพื่อมาที่นี่
เด็กๆดูแม่เธออย่างเศร้าเสียใจ
「ถ-ถ้าอย่างนั้นฉันจะใช้มือของฉัน」
「ไม่เห็นเหรอว่านี่เป็นหม้อเดือด? มันจะไหม้มือเธอ」
「ยังไงซะ รอเดี๋ยว」
ผมแซงแถว
「โอ้นี่มัลอร์ศักดินาซามะ! ยินดีด้วยกับภรรยาของท่านและการคลอดอันปลอดภัย」
ระหว่างรับรู้คำชมมาทางผมจากทั่วทุกที่ ผมนำมือไปรอบแม่อย่างสบายๆ
「มันจะยากสำหรับเธอที่จะนำลูกเธอและเรียงแถวที่นี่อีกครั้ง ทำไมพวกเธอทั้งหมดไม่ตามฉันมาล่ะ」
「ค่ะ……แต่จริงๆแล้วหนู……」
ดวงตาแม่ส่ายไปทั่วอย่างน่าสงสาร
「เธอไม่ได้มาจากราเฟนใช่มั้ย? ฉันจะไม่ถามเกี่ยวกับรายละเอียด ตอนนี้มาเถอะ」
ผมนำแม่ผู้หดตัวในความกลัวและเด็กๆไปสู่ที่ของเลติเซีย
พร้อมด้วยขนมปัง, ซุป, และแม้แต่เหล้าชั้นสูงถูกมอบออกไปฟรีๆ ชัดเจนว่าไม่ามีลูกค้าในร้านอาหารตอนนี้
จานเต็มๆซ้อนกันสูงด้วยพาสต้า ไก่, หมู, และเนื้อย่างถูกวางต่อหน้าพวกเธอและเด็กๆกินเข้าไป
เลติเซียและชารอนก็ดูเด็กห้าคนกินอย่างมีความสุข
「หนูขอบคุณจริงๆสำหรับอะไรซึ่งท่านได้ทำ」
เมื่อกำลังมองดูแม่และลูกๆอีกครั้ง พวกเธอทั้งหมดค่อนข้างผอม
ถ้าเธอนำเด็กเธอมาที่นี่กับเธอ ถ้าอย่างนั้น เธออาจไม่ได้มาที่นี่จากพื้นที่ชนบทมาก แต่นั่นหมายถึงยังมีที่รอบราเฟนที่ผู้คนยังหิวโหย หือ
「เพราะลอร์ดศักดินาซามะ เราสามารถที่จะอยู่ค่อนค่อนข้างดีจนถึงตอนนี้ แต่สามีฉันล้มป่วยก่อนฤดูใบไม้ผลิ…… และเพราะฉันต้องดูและลูกๆห้าคนด้วยเหมือนกัน งานนาก็ยังคงไม่เสร็จ」
「เข้าใจแล้ว เทศกาลมีอยู่จนถึงพรุ่งนี้ ดังนั้นเติมเต็มท้องของเธอ พูดถึงแล้ว มีที่ไหนที่จะอยู่สำหรับคืนนี้มั้ย」
「บางทีไปอิงแอบด้วยกันใกล้ๆมุมถนนหรือบางอย่าง」
ผมก็คิดมามากเท่านั้น
「ฉันมีข้อเสนอสำหรับเธอถ้าอย่างนั้น」
ผมกอดคนแม่ ตักผมเธอมาในมือของผม จากนั้นกระซิบในหูของเธอ
ผมส่งสัญญานให้เลติเซียด้วยดวงตาของผมให้ดูเด็กๆ
「ค-คะ? อืม…… อะไรบนโลกกำลังจะ-」
「อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน พี่จะไม่ปฏิบัติกับหนูไม่ดี」
「อ๊าาาาาาา–!ลอร์ดศักดินาซาม้าา! มันหนามาก หนูไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อนนน!」
ผมนั่งข้างบนเตียง กำลังกอดและแทงเข้าไปในผู้หญิงจากข้างหลังขณะเธอนั่งขี่ผมจากท่านั่งหันหลังให้
「เธอมีร่างกายที่สวย มันน่าเสียดายที่เธอผอมมาก」
「หน้าอกหนูคือจุดอ่อนหนู! ม-ไม่ไหวแล้ว หนูจะแตกอีกแล้ว! แตกแล้ววววว–!」
ผมเอื้อมอ้อมรอบหลังเธอและจับไล้หน้าอก ดึงหัวนมเธอเบาๆ ซึ่งก่อให้ผู้หญิงเกิดโยนหัวกลับจากความเสียวของการถึงจุดสุดยอด
อย่างไรก็ตาม ผมยังไม่ได้น้ำแตกและ เอ็นแข็งชูชันกำลังเต้นเป็นจังหวะและกำลังแหกรูผู้หญิง
「ฮ่า…… ฮ่า…… สติหนูกำลังจางหาย…… หนูจะตาย」
「มันยังไม่จบ อ่ะนี่เติมสารอาหารด้วยซุป」
ผมปล่อยให้ผู้หญิงกินซุประหว่างกำลังดูนมจากหน้าอกของเธอ
「อาา…… มันกำลังบวมอีกแล้ว…… มันจะใหญ่ขึ้นอีกขนาดไหน……」
ผมดึงเอ็นออกจากผู้หญิงผู้พึมพำตะลึงนิ่ง และเมื่อผมใช้นิ้วเพื่อแหวกช่องคลอดของเธอ มันเป็นด้วยความง่ายดาย
「มันหลวมแล้วและเปิดอ้า เอ็นพี่จะเป็นแค่สิ่งเดียวซึ่งพอดีข้างในนี้ตอนนี้」
「ม่ายย…… หนูเป็นแม่ของลูกห้าคนกระนั้นมันกลายเป็นอย่างนี้หลังจากเจี๊ยวใหญ่เช่นนั้นกระแทกเข้าไปในหนู」
「แม่ก็ผู้หญิงด้วย อ่ะนี่พี่จะทำหนูจากข้างหน้าต่อ」
ผมดันผู้หญิงไปบนเตียงแล้วขึ้นบนเพื่อที่ผมจะเหวี่ยงสะโพกของผมได้
ชินกับขนาดของผมแล้ว ผู้หญิงครางและสั่นแทนจะแสดงออกถึงความเจ็บ
การแทงซ้ำๆเข้าไปในผู้หญิงท้ายที่สุดแล้วทำให้ผู้หญิงรัดแขนและขารอบผมอย่างรวดเร็ว
ช่องคลอดของเธอก็ต้อนรับทั้งระยะยาวลึกเข้าไปในทางน้ำของมันและห้องทางเข้า ณ จุดจบก็เริ่มกำลังเปิดแล้วด้วยเหมือนกัน
「พี่แทงเข้าไปในห้องข้างหลังที่นี่ด้วยได้มั้ย?」
「นั่นคือ…… มดลูกของหนู มันค่อนข้างง่ายที่หนูจะมีเด็กดังนั้น」
「มันไม่เป็นอะไร ไม่ใช่หรือ? ……รู้สึกนี่ ที่นี่ น้ำเชื้อพี่เก็บไว้ที่นี่และมันก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้วด้วย」
ผมนำมือผู้หญิงมาแล้วให้เธอจับไข่ค่อนข้างผิวตึงของผม
「ฮิย้า ……มันหนักจริงๆ ถ้าน้ำเด็กน้อยมากขนาดนั้นเทเข้าไป…… พี่เจตนาจะให้หนูท้องหรือ?」
ผมแค่มองต่อไปอย่างเงียบ
งัน ณ ผู้หญิงจนกว่าเธอนำมือที่เธอวางกับหน้าอกอย่างระวังและกำหมอนอย่างเขินอาย
มันดูเหมือนเธอยอม
「ถ้าอย่างนั้นได้โปรดขอโทษที่บุกรุก!」
「อ๊าาาาาา—!!」
ด้วยการดันรุนแรง ไม้เนื้อของผมรุกรานห้องเด็กน้อยอันมีค่าของเธอและขับไล่น้ำเชื้อจำนวนมากที่บรรจุไว้ข้างใน
ผู้หญิงล้มหลังจากการแทงสุดท้ายนั้น สาบานความรักกับผมระหว่างครางและยินยอมที่จะอยู่กับผม
「ฟฟฟู่ ดูเหมือนฉันทำให้ผู้หญิงอีกคนท้อง」
ผู้หญิงม้วนหงายหลังพร้อมด้วยท้องอันเต็มไปด้วยอสุจิ
ผมเทของที่ค่อนข้างข้นเป็นพิเศษที่นั่น ดังนั้นมันยืนยันแล้วว่าเธอท้อง
「ทำได้ดีมาก」
ออกมาจากห้องนอนอย่างเปลือยครึ่ง ผมเจอกับเลติเซียผู้เสนอน้ำให้ผม
เห็นว่าลูกๆของผู้หญิงกินจนกว่าจะพอใจและหลับไป
「การกรีดร้องของเธอค่อนข้างเหลือเชื่อ…… ท่านทำให้เธอตกหลุมรักอย่างสมบูรณ์แล้วเหรอ?」
「ใช่ เธอสาบานจะเป็นคนรักของพี่」
「หนูล่ะอิจฉา…… หนูอยากเป็นผู้หญิงของลอร์ดศักดินาซามะไม่นานนี้ด้วยเหมือนกัน」
หน้าอกของเลติเซียเปิดเผยเล็กน้อยขณะเธอนำกายเธอมาซบกับผมและเทน้ำ
ผมจะยินดีทำให้เธอเป็นผู้หญิงของผมไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เธออย่ากเป็นแต่เธอคือคนที่นำเงื่อนไขดันขึ้นข้างหน้ามา
「ผมเข้าร่วมด้วยได้มั้ย?」
ดู นี่และมาแล้วชายผู้ทรงเกียรติ
ผมเข้าหาเลติเซียนับครั้งไม่ถ้วนไปแล้วแต่เธอจะไม่ฟังผมยกเว้นว่าผมนอนกับชารอนด้วย
และชารอนเป็นผู้ชาย ไม่สำคัญว่าเขาปรากฏว่าสวยมากขนาดไหน
「แต่งตัวข้ามเพศเหรอ?」
「ครับ ผมคิดว่ามันจะทำให้ฮาร์ดเลตต์ซามะชอบผมมากขึ้นอีกนิดนึง」
มันต้องเป็นเสื้อผ้าใหม่เมื่อเห็นว่าชุดมมันพอดีขนาดไหนกับชารอน ทำให้ผมไม่เห็นอะไรเลยนอกจากผู้หญิง
ถ้าเขาดูเเป็นแบบนี้ มันจะไม่ได้มีผลทำให้ช่วงอารมณ์ของผมไปในทางแง่ลบ
「ท่านจะเทข้างหนูด้วย?」
「ใช่! แน่นอน!」
ผมมีความสวยงามอยู่บนทั้งสองข้าง แม้ว่าหนึ่งจะแปลก อืม ผมจะมองข้ามมัน
「ถ้าฮาร์ดเลตต์ซามะยืนกรานจริงๆ…… ถ้าอย่างนั้นผมจะตัดมันออก เข้าใจมั้ย? ผมจะตัดมันและหลังจากนั้นผมจะเป็นผู้หญิงจริงๆ」
「ไม่เลบ นายแค่ขจะเป็นผู้ชายไร้เจี๊ยว」
「น่า น่า วันนี้เป็นการฉลองการเกิดของลูกของภรรยาพี่ อย่ามาเถียงกันแล้วดื่มเถอะ」
เลติเซียเติมเต็มแก้วของผมด้วยเหล้าเพื่อให้ผมดื่ม เมื่อผมกินหมดแก้วชารอนเติมเต็มมัน
นี่มันค่อนข้างเป็นจังหวะความเร็วบวกกับเหล้าค่อนข้างเข้ม…… มันไม่ใช้บางอย่างที่ร้านอาหารจะให้บริการ
「ยังไงซะ อย่าสนเรื่องนั้น อ่ะนี่เอาอีกๆ」
「นั่นถูกแล้ว เมื่อเป็นชายเหมือนลอร์ดศักดินาซามะท่านต้องดื่มแบบนี้อย่างเร็วๆ」
「อย่างนั้นหรือ? ยังไงซะฉันเถียงไม่ได้ว่ามันไม่มีความหรูหราใดยิ่งใหญ่กว่าการได้กินอาหารอร่อยและเหล้าคู่กับผู้หญิง……」
เมื่อผมเทหมดแก้วในอึกเดียว พวกเธอสองคนปรบมือและเติมเต็มแก้วผมอีกครั้ง
เลติเซียเปิดบริเวณหน้าอกของเธอถึงจุดที่ว่าผมเห็นหัวนมเธอถ้าผมแอบมองจากข้างบน
ชารอนวางมือลงบนต้นขาของผมและดันผ่านเจี๊ยวของผมบนกางเกง
「เหล้าจะออกฤทธิ์ใส่ไม่นานนี้ดังนั้นเราควรจะค่อยๆทำ……」
「ไม่ เราทำไม่ได้~ ลอร์ดศักดินาซามะเป็นชายผู้ยิ่งใหญ่ดังนั้นเขาควรดื่มอีก」
「นั่นถูกแล้ว มีสองหญิงอยู่ตรงนี้ผู้หลงรักกับฮาร์ดเลตต์ซามะอย่างบ้าคลั่ง ดังนั้นจงแสดงความเป็นชาย」
สอง? แต่ผมมั่นใจว่าพวกเธอหนึ่งเป็นชายนะ
ผมต้องดื่มมากไปและใจผมเริ่มจะมัวเมา
「ได้โปรดจับตูดของเรา ‘สาวพี่น้อง’」
ถูกกระตุ้นไปโดยเลติเซีย ผมเอื้อมไปหาตูดสองสาว
ตูดนุ่มและตูดแน่น…… พวกมันทั้งสองรู้สึกดี
「โอ้ลอร์ดศักดินาซามะ ได้โปรดใช้จินตนาการ สร้างภาพของการเหวี่ยงสะโพกกลับไปกลับมากับตูดของเรา……」
ก้นน้อยของเลติเซียน่าจะกลืนเอ็นของผมอย่างอ่อนโยน
ก้นน้อยแน่นๆของชารอนน่าจะบีบผมอย่างแน่นและเสนอการกระตุ้นมากมาย
นึนน มันรู้สึกเหมือนผมลืมบางอย่าง
「ท่านคิดยังไง ฮาร์ดเลตต์ซามะ? ให้เราได้สนุกกันที่เตียงมั้ย?」
เลติเซียดันหน้าอกใหญ่ใส่ผมและดูดต้นคอผมด้วยริมฝีปากอวบๆ
「หนูไม่มีบริเวณหน้าอกมาก…… แต่ตูดหนูแน่นอนว่าจะรู้สึกดี」
ชารอนเกาะกอดต้นขาผมและเลียผมจากข้อเท้าของผมถึงหว่างขาของผม
ผมเงียบต่อไปนานกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วพร้อมด้วยสองหญิงทำมากขนาดนี้กับผม
ผมไม่น่าจะลืมอะไรสำคัญอยู่ดี แต่ในฐานะผู้ชายผูมรู้สึกว่าผม ต้องทำให้พวกเธอร้องเสียงแหลม
「ได้เลย พี่จะรับหนูสองสองสาวพี่น้องในเวลาเดียวกัน พี่จะทำให้ทั้งสองหนูยืนไม่ได้หลังจากนี้ พร้อมไว้เลยนะ!」
「คิย้าา~ หนูจะโดนข่มขืน♪」
「น่ะ-ในที่สุด ตูดหนูจะ- ฮาร์ดเลตต์ซามะจะ…… หนูดีใจมาก!」
ผมโยนพวกเธอทั้งสองคนขึ้นเตียง ฉีกเสื้อผ้าของผมและกระโจนใส่พวกเธอ
–มุมมองบุคคลที่สาม–
อโตรัว
ในคฤหาสน์ของนายกเทศมนตรีของอโตรัว แม็กซิมิเลียนและนายกเทศมนตรี อิซาเบลลา นั่งตรงข้ามกันบนโต๊ะ
「……ดูนี่ มีจดหมายคำร้องจากเมืองรายล้อมทั้งห้าขอให้คุณถูกส่งตัว มีแค่พวกเขาห้าคนส่งคำร้องจริงแต่ที่สำคัญคือเมืองเพื่อนบ้านทั้งหมดส่งแรงกดดันมาหาฉัน」
「ฉันอยากจะบอกพวกเขาว่าการโจมตีซึ่งทำขึ้นโดยคนเหล่านั้นผู้ใช้ชื่อเราคือผลงานจากคนลอกเลียนแบบ」
อิซาเบลลาถอนหายใจและพักศอกเธอบนโต๊ะ
「ฉันลองแล้ว แต่ด้วยการกระทำซึ่งหน้าเช่นนั้น ฉันไม่มีทางจะเกลี้ยกล่อมพวกเขาเลย มากกว่านั้น บุคคลทั้งหมดผู้ถูกฆ่าไม่เป็นคนเหล่านั้นผู้ปฏิเสธจะร่วมมือกับผู้คลั่งไคล้มากราโดก็เป็นผู้ที่อยากจะไล่คุณออกไป ไม่มีข้ออ้างใดๆที่ฉันสร้างได้แล้ว」
「ถ้าอย่างนั้น…… คุณจะไล่พวกเราออกไปไหม?」
แม็กซิมิเลียนให้คนรับใช้ออกไปและนั่งข้างอิซาเบลลา
「ลูกน้องจากรุ่นพ่อของฉันไม่ออกความคิดเห็น แต่พวกเขาดูเหมือนอยากขับไล่เธอออกไป…… อย่างไรก็ตาม……」
ทันทีเมื่อคนรับใช้ออกไปจากห้อง หน้าตาของอิซาเบลลาเปลี่ยนจากนายกเทศมนตรีผู้น่านับถือสู่หน้าตาของผู้หญิง
「เธอก็รู้แล้วว่าฉันทำอะไรอย่างการขับไสไล่ส่งเธอไม่ได้ ฉันรักเธอ แม็กซิมิเลียน」
「ฉันก็รู้สึกเช่นเดียวกัน อิซาเบลลา ตั้งแต่เมื่อฉันได้โอบกอดเธอวันนั้น ฉันไม่เคยได้มีวันหยุดคิดถึงเธอ」
สองคนกอดกันอย่างมั่นและจูบ
การเป็นคนจิตใจกล้าแกร่งโดยธรรมชาติ อิซาเบลลาไม่มีลูกน้องติดตามใดๆดังนั้นเธอถูกรับโดยพ่อผู้ค่อนข้างบังคับเธอผู้เป็นนายกเทศมนตรี ณ เวลานั้น สู่งานเลี้ยงเต้นรำอันจัดขึ้นในมากราโด
มันเป็นเมื่อเธอได้พบพานเจอกันกับแม็กซิมิเลียน ผู้ดูแลรักษาความปลอดภัยและก็ค่อนข้างเป็นคนเจ้าชู้ ไม่ใช้เวลามากเพื่อแนบตัวเขาลงไปบนเธอ ณ ช่องเปิดอันเล็กน้อยโดยการใช้เสน่ห์ของเขาเพื่อทำให้สาวดื้อด้านตกหลุมรักกับเขาอย่างสมบูรณ์
มันได้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนการเสียชีวิตกระทันหันของพ่อเธอซึ่งอนุญาติให้เธอได้สืบทอดตำแหน่งนายกเทศมนตรีของเขา…… สามปีจากวันนี้
「อาา เมืองรอบข้างและลูกน้องของฉันไม่สำคัญ เธอเป็นผู้ชายที่รักยิ่งของฉัน…… ผู้ฉันจะไม่ทอดทิ้ง」
「นั่นทำให้ฉันสุขใจ อิซาเบลลา นี่ รู้สึกกับนี่」
ชายพามือหญิงสู่หว่างขาของเขา
「มันใหญ่…… ใหญ่เท่าเมื่อมันกระทำชำเรากายร้องไห้ฉันเมื่อวันนั้น」
「นี่สำหรับผู้รักเจี๊ยวใหญ่อย่างเธอ ผู้อาจชอบผู้ชายอื่นถ้าฉันไม่ให้จับมันมาสักพัก」
「เธอกำลังพูดอะไร ฉันจะไม่เปิดกายไหนให้ใครยกเว้นเธอ! นอกจากนี้…… ไม่มีผู้ใดแล้วที่เอ็นใหญ่เท่ากับเธอ ไม่จำเป็นต้องกังวล」
สองเขากอดกันและหายไปในห้องนอน
เหตุผลที่อิซาเบลลาทำการคุ้มครองผู้คลั่งไคล้มากราโดต่อไปคือความใคร่ผู้ชายของเธอ
ความไม่พอใจภายในเมืองไม่เพิ่มขึ้นเนื่องด้วยอิทธิพลเข้มแข็งจากนายกเทศมนตรี แต่ การกระทำอันจับเหตุไม่ได้ของอโตรัว ก่อความไม่พอใจในเมืองเพื่อนบ้าน ซึ่งมันก่อให้อโตรัวตีออกห่าง อย่างช้าๆ และแน่นอน
–มุมมองเอเกอร์–
ราเฟน
「ก-เกิดอะไรขึ้น-……!?」
เปลือยกายอาบน้ำในตะวันยามเช้า ผมจ้องผู้หญิงผู้ยืนอยู่ ณ ประตูกับลูกๆของเธอ ผู้จ้องผมกลับมาตรงๆ อย่างว่างเปล่า
นี่ดี เธอคือผู้หญิงที่ผมหลับนอนด้วยเมื่อวานและจะอยู่ในคฤหาสน์ไปเริ่มต้นจากวันนี้
「นึนน……」
นี่ก็ดีที่ได้เห็นด้วย เลติเซีย ผู้หลับไหลอยู่ข้างผม มีอสุจิไหลหยดจากหว่างขาของเธอ ผมจำได้ว่าซั่มเธออย่างทั่วถึงเมื่อวาน และผมแค่ต้องนำเธอใส่คฤหาสน์ถ้าเกิดเธอท้อง
「โอ้ว……」
อย่างไรก็ตาม เจี๊ยวของผมปกคลุมไปด้วยเลือดและทำไมชารอนเกาะกอดต้นขาของผม?
เลติเซียยังซิงหรือ? ไม่ เธอบอกผมว่าเธอโดนข่มขืนหลายครั้งหลายคราก่อนหน้านี้
ซึ่งนั่นจะหมายถึงมันมาจากตูดรั่วไหลของชารอน
「ฉันทำมันแล้ว…… ในที่สุดฉันก็ทำมันกับผู้ชายแล้ว」
แม่และลูกๆเธอมองไปอย่างกังวลขณะผมห่อไหล่อย่างผิดหวัง แค่ไปข้างนอกแล้วกินหรือบางอย่างเถอะ……
เลติเซียตื่นขึ้นและคลอเคลียผมกระทันหัน
「ลอร์ดศักดินาซามะ พี่ไม่ต้องรู้สึกหดหู่นักหนาหรอก หนูหมายถึงว่า ดูชารอนซี่」
ชารอนเกาะกอดผมอย่างมีความสุขแม้ว่าจะระวังตัวไม่ขยับตูดอันได้รับบาดเจ็บมากเกินไป
มันจริงที่ว่าหน้าเขาดูเป็นของผู้หญิงผู้ทำอะไรสำคัญสำเร็จบางอย่าง
ความจริงที่ว่าเขาไม่มีหน้าอกก็มองข้ามได้ เพราะมาเรียก็ค่อนข้างจะคล้ายกันก่อนท้อง
「เขาสวย ไม่ใช่หรือ? เขาจะไม่แพ้ผู้หญิงคนใดๆ พูดอีกอย่าง ชารอนน่ะเป็นสาว」
「อย่าพูดไร้สาระไปเลยน่าหนู…… เขาทั้งแข็งทั้งโด่ ไม่ใช่หรือ?」
ชารอนนอนหลับพร้อมผ้าห่มคลุมเขา แต่นั่นมีบางอย่างปูดโปนออกมาจากบริเวณหว่างขาของเขา
มันชัดเจนเหมือนตอนเช้าว่าสิ่งใดอยู่ในบริเวณนั้น
「มันก็เพราะ…… เขาถูกรับไปโดยลอร์ดศักดินาซามะผู้เขานับถือมาตลอดเวลานี้ ดังนั้นมันช่วยไม่ได้」
ได้โปรดอย่าพูดเกี่ยวกับมัน พี่ไม่อยากจะจำมันได้
「อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน แม้ว่ามีเจี๊ยวเล็กกะจิ๋วหลิวแปะติดกายของเขา ชารอนยังเป็นสาว」
ในโลกใบนี้ มันมีการโกหกร้ายซึ่งลวงหลอกคนและดีเพื่อช่วยเหลือผู้คน
การโกหกนี้แน่นอนเลยว่าเป็นอย่างหลัง
「……มันน่าจะดีกว่าสำหรับหัวใจของพี่ถ้าพี่คิดเช่นนั้น」
ณ เวลานั้น ชารอนกลายเป็นสาวชนิดพิเศษ – หนึ่งสาวที่ไม่มีหน้าอกหรือช่องคลอดและมีเจี๊ยวติดไว้แทน
「เอเกอร์ซามะ ได้โปรดอย่าไปนอนค้างที่อื่นโดยไม่แจ้ง! ท่านจะทำให้หนูกังวล!」
「พี่ไม่ได้ไปนอนกับผู้ชายใดๆ」
ซีเลียโกรธผมเมื่อผมกลับมาสู่คฤหาสน์
แม่และลูกๆผู้กลัวซ่อนข้างหลังผม
「ได้โปรดดูแลพวกเธอ」
「ได้ ผู้หญิงใหม่ของท่าน ใช่มั้ย? ทางนี้เลยค่ะ」
แม่บ้านไม่ได้ทำตัวตกใจเลยสักนิดและนำทางผู้หญิงและลูกๆไปสู่อาคารเสริม
มันเป็นบางอย่างซึ่งเธอคุ้นชิน และซีเลียอาจจ้องผมเขม็งอย่างรวดเร็วแต่เธอไม่ได้ไล่กัดประเด็นไกลกว่านี้
มันไม่มีอะไรไม่ปรกติสำหรับผมที่จะพาผู้หญิงกลับมาและเก็บพวกเขาแล้ว
「แล้วก็ ลีโอโพลต์ซังกำลังเรียกท่าน มันดูเหมือนมันเกี่ยวกับผู้คลั่งไคล้มากราโด」
ให้ตายเถอะ อย่างน้อยเขารอจนกว่าหลังเทศกาลไม่ได้หรือ?
ผมเดาว่าไม่ แต่นั่นเขาเป็นแบบนั้น
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ดูนี่」
「คนที่ฉันนอนด้วยมีบางอย่างติดอยู่ แต่ยังคงเป็นผู้หญิง」
ลีโอโพลต์ยื่นข้อมูลติดต่อบางอย่างให้ผม
มีสัญลักษณ์อันผมไม่รู้จักเยอะแยะบนมัน
「นี่คืออะไร?」
「นครรัฐ…… เพื่อพูดให้แม่นยำ มันคือข้อมูลติดต่อจากเมืองทั้งหมดบนเส้นทางจากโกลโดเนียสู่อโตรัว พวกเขาได้เห็นด้วยที่จะให้เรารุกรานอโตรัว」
「โฮฮฮ๋ ฉันคิดว่านครรัฐจะปฏิเสธที่คนนอกจะแทรกแซง」
「ความจริงที่ว่ามันมีเหตุการณ์ลอบสังหารไม่เลือกหน้า และแม้แต่หนึ่งในสมาชิกสภาถูกฆ่า นั้นใหญ่โต พวกเขาอาจคิดว่าผู้คลั่งไคล้มากราโดเป็นกลุ่มอันตรายและรับรู้ว่าอโตรัว คนที่ปกป้องพวกเขา ว่ามีปัญหาไปด้วย」
「อย่างไรก็ตาม อโตรัวเป็นเมืองใหญ่พร้อมด้วยประชากร 30,000 และมันเป็นภาระใหญ่สำหรับพวกเขาที่จะสู้ด้วยตัวของพวกเขาเอง」
ทริสตันตัดมาจากด้านข้าง
「มันคือผู้หญิงสามคนเมื่อวาน นั่นทั้งหมด」
「ก-กระทันหัน หือ…… ไม่ว่ายังไง การรุกรานของเราจะไม่เข้าไปขวางทาง」
ฟุมุ ถ้าอย่างนั้นผมจะคุยกับอีริชและยืมเหล่าของกองทัพของเขา
「เกี่ยวกับนั่น ผมเชื่อว่าเราควรสู้ด้วยตัวเราเอง」
「เฮ้ตอนนี้ ซากของมากราโดดั้งเดิมแล้วเป็นปัญหาของอาณาจักร ทำไมเราต้องรับมือกับมัน?」
ถ้าเรายืม 30,000 จากอาณาจักร พวกเขาจะขยี้อโตรัวอย่างง่ายดาย
「นั่นอาจเป็นอย่างนั้นถ้าท่านพิจารณาเหตุการณ์นี้ อย่างไรก็ตาม ถ้าเรายืมกองทัพจากอาณาจักรที่นี่ มันจะเปลี่ยนการต่อสู้นี้ให้กลายเป็นการต่อสู้ของโกลโดเนีย」
「และนั่นไม่สะดวกยังไง?」
「โกลโดเนียไม่มีความสัมพันธ์กับชาติทางใต้หรือนครรัฐใดๆเลย และนอกจากการตกลงสันติภาพระหว่างพวกเขาผิวเผิน ความสัมพันธ์นอกชาติส่วนใหญ่กับพวกเขานั้นเป็นธรรมชาติ ถ้าเราทำด้วยตัวเราเองเวลานี้ เราสร้างความสัมพันธ์กับพวกเขาได้」
「มันมีชาติภายในนครรัฐที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับชาติประชาธิปไตยลิบาติสด้วยเหมือนกัน มันไม่ใช่อะไรแย่ที่จะมีความสัมพันธ์ส่วนตัวของพวกเรากับคนเหล่านั้นในทางใต้ บวกกันกับ นั่นอาจมีบางอย่างหลับไหลในบริเวณไม่พัฒนาในทางใต้」
เสียงของลีโอโพลต์เบาลง
「แต่ถ้าเป้าหมายลอร์ดฮาร์ดเลตต์คือกลายเป็นคนรับใช้ของอาณาจักรจริงๆ ถ้าอย่างนั้นมันจะกลายเป็นเรื่องอื่นไป」
ฟุมุ ถ้าพวกนายคิดอย่างนั้น มันต้องเป็นจริง
ผลลัพธ์น่าจะเปลี่ยนเป็นดีกว่าถ้าผมใช้หัวเพื่อคิดว่าทำอะไรดี
「ได้เลย แต่รอสักหน่อยให้หลังเทศกาลเพื่อทำการเน้นการเตรียมการ」
พลเมืองจะไม่เห็นด้วยกับสงครามหลังเทศกาลด้วยเหมือนกัน
ที่สำคัญกว่านั้น ถ้าผมมุ่งออกไปสู่สงครามก่อนนนน่าฟื้น เธอจะอารมณ์เสีย
「ถ้าเรามีกองทัพสำรองเข้าร่วมมาและรวบรวมทหารม้าธนู เราจจะมี 12,000 ถ้าเราเจอกับอโตรัวด้วยตัวเราเอง มันควรเหลือเฟือ」
「นครรัฐควรจะเป็นเมืองป้อมปราการอันแน่นหนาถ้าฉันจำไม่ผิด」
「อาวุธล้อมเมืองก็เตรียมการแล้วด้วยเหมือนกัน ไม่มีปัญหาที่นี่」
เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นมามีสงครามแรกในเวลาอันแสนนานกัน
「ผมเกลียดสงครามแต่การโจมตีแบบนั้นมันทำให้ยากที่ผมจะผ่อนคลายและอ่านหนังสือในความสงบสุข」
「พูดได้ดี ถ้ามีแรงจูงใจขนาดนั้น ฉันจะให้นายมีส่วนร่วมกับปฏิบัติการแนวหน้าด้วย」
「……มันเป็นแบบนี้ตลอดผมแสดงความกระตือรือร้นมานิดหน่อย และไม่เคยมีอะไรดีออกมาจากมัน ผมควรแกล้งทำเป็นไอ้โง่ขี้เกียจและอยู่ชนบท…… ตั้งแต่ทีแรก ทำไมบ้านเกิดผม……」
ผมปล่อยทริสตันไว้คนเดียวเพื่อบ่นและถอนหายใจ จากนั้นมุ่งหน้าไปที่ซึ่งนนน่าอยู่
ระหว่างทาง…… ผมเห็นสาวผู้ติดตามลีโอโพลต์ นีน่าถ้าผมจำไม่ผิด เธอเดินโซเซและจับหว่างขาเธอด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ตอนนี้ นนน่าเป็นความสำคัญที่สูงกว่า
「เอเกอร์ซามะ……」
นนน่านอนบนเตียงตะแคงข้าง มองดูลูกน้อยทั้งสองของเธอผู้หลับอย่างสงบสุข
อย่างที่หนึ่งคนคาดได้ การให้กำเนิดแฝดทำให้เธอเหนื่อยนิดหน่อย
แฝดอนาสตาเซียและบาร์โตโลม…… ถูกตั้งชื่อโดยนนน่าหลังจากเธอกลับมามีสติ
เห็นได้ชัดว่าเธอได้ตัดสินใจชื่อของทั้งสองเด็กชายและเด็กหญิงสักพักแล้ว
บางทีเนื่องมาจากการเป็นฝาแฝด เด็กๆทั้งสองตัวเล็กกว่าปรกติ อย่างไรก็ตาม หน้าของพวกเธอสมส่วนอย่างสวยจนน่ากลัว
「พี่ไม่เคยคาดหวังสิ่งใดอันน้อยลงไปจากนี่จากเธอเลย พวกเธอเป็นสองอัญมณีงาม」
「อุฟุฟุ หนูดีใจที่พี่คิดอย่างนั้น แต่มันเป็นความผิดเอเกอร์ซามะที่สิ่งของบาร์โตโลม…… ขนาดมันคิดไม่ได้เลยสำหรับทารก หนูล่ะสงสัยว่าเขาจะทำผู้หญิงกี่คนร้องไห้เมื่อเขาโตขึ้น」
ด้วยความงามอันได้รับสืบทอดมาจากนนน่าและเจี๊ยวใหญ่มากๆ ผู้หญิงน่าจะไม่มีโอกาสเลย
เขาควรจะได้รับอิสระที่จะกินผู้หญิงกี่คนที่เขาต้องการก็ได้
「เราน่าจะสอนเขาอย่างดีเพื่อที่นั่นจะไม่เกิดขึ้น」
นนน่ายิ้มและส่งการจูบให้ผม
「พี่จะออกไปรบอีกแล้วเหรอ?」
เธอรู้ได้อย่างไร?
「หนูบอกได้จากหน้าของพี่…… ได้โปรดกลับมาอย่างปลอดภัย เด็กๆเหล่านี้จะต้องการพ่อ」
「แน่นอน พี่จะกลับมาแน่นอน」
ผมกอดนนน่าอย่างอ่อนโยน, ระวังเพื่อไม่ให้เป็นภาระกับร่างกายเธอ
「สามีที่รักและเด็กๆคฤหาสน์ที่น่าประทับใจและศักดิ์ศรี…… ความสุขเช่นนี้ หนู…… มีความสุขจริงๆ」
ระหว่างถูกโอบกอดโดยผม นนน่าพูดความคิดสู่อกของผม
「หนูหวังว่านี่ จะอยู่ต่อไปตราบนานเท่านาน……」
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูร้อน
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
พลเมือง: 160,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 23,000 ลินต์บลูม: 4000
กองทัพส่วนตัว: 13,000 คน
ทหารราบ: 7000, ทหารม้า: 1000, พลธนู: 1000, ทหารม้าธนู: 4000
กองทัพสำรองเข้ากองทัพแล้ว
ปืนใหญ่: 18
สินทรัพย์: 300 ทอง (ฉลองการคลอด เทศกาลที่ยิ่งใหญ่ของราเฟน -7000) (ออกศึก -10,000) (รายได้ภาษี +5000)
คู่นอน: 201!, เด็กผู้เกิดแล้ว: 46
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl