บทที่159 ขุดหลุม,ปลูกคน
หลานเยาเยาที่ร้องเพลงไปอาบน้ำไปอย่างสบายก็ไม่ได้รู้เลยว่าในห้องอาบน้ำกว้างขวางตอนนี้ยังมีบุคคลที่สองอยู่
ตอนที่นางตระหนักได้ถึงความผิดปกติก็คือตอนที่นางเห็นรอยน้ำที่เป็นรอยเท้าอยู่ไม่ไกลบนพื้นห้องอาบน้ำ จึงเริ่มระมัดระวังตัวขึ้น
จู่ๆนางก็หยุดเล่นน้ำ
สวมเสื้อผ้าเปียกๆที่วางไว้ข้างบ่อน้ำร้อนอย่างลวกๆพร้อมขึ้นมาจากน้ำเบาๆจากนั้นเดินเข้าไปยังฉากกั้น
“ไม่มีคน?”
หลานเยาเยาที่เดินมายังฉากกั้นแล้วไม่เห็นคน ใจที่กังวลก็ผ่อนคลายลง
แต่ว่า!
เมื่อตอนที่นางเห็นหยดน้ำเล็กๆบนพื้น ก็มีความเคลือบแคลงเกิดขึ้นในใจ
ในไม่ช้าหลานเยาเยาก็ออกจากห้องอาบน้ำ พอกลับมาถึงลานซวนซีก็เห็นหน้าเคร่งขรึมของฮัวหยู่อัน
นางนั่งอยู่ขอบโต๊ะจ้องถ้วยชาเงียบๆ
“น้ำชานี้ออกดอกรึไง?เจ้าถึงได้มองอย่างหลงใหลขนาดนั้น”
หลานเยาเยาเดินไป ยื่นมือออกไปโบกๆอยู่ตรงหน้านางสองสามครั้ง หลังจากเห็นนางดึงสติกลับมาได้จึงนั่งลงข้างๆนาง
ใครจะรู้
จู่ๆฮัวหยู่อันก็ยิ้มโง่ๆให้นาง
“เยาเยา ข้าว่าข้าโดนพิษเข้าแล้ว”
“อ๋า?”
เป็นไปไม่ได้มั้ง?
เมื่อให้ใบหน้านางแดงๆมีออร่า นอกจากความเงียบเมื่อครู่ที่ดูผิดไปจากปกติแล้วก็ห่างจากคำว่าโดนพิษมาก
“ข้าโดนพิษที่เรียกว่าสามีที่ปรารถนา!”หลังพูดจบความแดงก็ลามไปทั่วหน้า
สามีที่ปรารถนา?
ฮัวหยู่อันไปชอบชายคนไหนอีก? ใครที่ถูกนางชอบนี่โชคร้ายจริงๆ
“ถูกใจคนไหนหล่ะ?”หลานเยาเยาลองถามหยั่งเชิง
แต่ก่อนนางตอนที่หน้ากากผิวหนังคนแบบพิเศษยังไม่ได้หลุดไป แล้วแต่งตัวเป็นผู้ชาย เมื่อพอฮัวหยู่อันเจอนางก็บอกว่าจะไม่แต่งงาน
ดังนั้นตอนนี้นางจึงสงสัยสายตาของนางมาก
และก็รู้สึกแปลกใจมากว่าจะต้องเป็นคนน่าเกลียดแบบไหนนางถึงจะชอบ
“คุณชายเหลียงเฉิน！”
“พู่ว……”
หลานเยาเยาที่เพิ่งเทน้ำดื่มแล้วจิบน้ำอย่างสง่างาม ยังไม่ทันได้กลืนเข้าไปก็พ่นออกมาหมด แถมยังพ่นใส่หน้าฮัวหยู่อันเต็มไปหมด
“หลานเยาเยา ท่านทำอะไร?”
ฮัวหยู่อันที่เปื้อนหยดน้ำทั้งตัวก็ลุกขึ้นยืนถามด้วยความไม่พอใจอย่างมาก ลืมความเสี่ยงว่าอาจจะถูกฝังทั้งเป็นไปเสียหมด
“ขอโทษที ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ สายตาเจ้าทำไมจู่ๆก็เปลี่ยนไปหล่ะ ยกระดับขึ้นเยอะเลยนะ
แต่ว่า เจ้าไปชอบเขาได้อย่างไร? ไม่ควรนะ!”
หน้าตาโม่เหลียงเฉินค่อนข้างดี ฉลาด แม้จะไม่รู้ว่าลำดับศักดิ์เป็นยังไง แต่สามารถได้รับความสนใจจากเย่แจ๋หยิ่งได้ ในอนาคตลำดับศักดิ์ก็คงไม่ห่างกันมาก
“อย่างไร ไม่ควรอย่างไร? เขามาชอบข้าก่อน”
ฮัวหยู่อันโต้ขึ้นมาทันที
“เขาชอบเจ้าก่อน? คงไม่มีคิดร้ายกับเจ้านะ? คนนั้นมีแต่แผนร้ายๆเต็มสมอง ทำแต่เรื่องแย่ๆ”
แม้ไม่รู้ว่าโม่เหลียงเฉินเป็นคุณชายนักรักหรือไม่ แต่เมื่อก่อนตอนที่พวกเขาสองคนเจอกันบนรถม้าก็ดูเหมือนจะไม่มีสายตาคลุมเครืออะไรเลยสักนิดนะ!
จู่ๆจะมาชอบกันได้อย่างไร?
ตรงนี้หลานเยาเยาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจสักที ดังนั้นจึงต้องเตือนฮัวหยู่อันสักหน่อย
ใครจะรู้ว่านางพูดไปแบบนั้นฮัวหยู่อันจะไม่พอใจ
“ท่านไม่ต้องมาคาดหวังอะไรจากข้าได้ไหม? หรือท่านจะบอกว่า ข้าไปชอบคนอื่นแล้วท่านรู้สึกไม่สบายใจ? หลานเยาเยาข้าจะบอกท่านนะว่าตอนนี้ท่านเป็นผู้หญิงแล้ว พวกเราอยู่ด้วยกันไม่ได้ ถ้าท่านเป็นผู้ชายข้าจะแต่งกับท่านทันทีเลย”
“……”
นี่มันอะไรกันเนี่ย?
ฮัวหยู่อันคงจะไม่คิดว่านางหึงใช่ไหมเนี้ย?
พอเมื่อความคิดนี้ออกไป หลานเยาเยาตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ มองมือสองข้างที่กางออกบนโต๊ะด้วยท่าทางเหมือนจะสาบาน
โอ๊ะ!
ไม่เลวนี่!
อยู่ต่อหน้านางนี่นับวันยิ่งพาลขึ้นเรื่อยๆ ก็กะอีแค่พูดว่าโม่เหลียงเฉินไม่ดีสองสามประโยคเองไหม?
ดังนั้นนางจึงมองไปรอบๆราวกับกำลังหาอะไรอยู่
ฮัวหยู่อันด้วยความที่สงสัยมากจึงอดถามไม่ได้ว่า: “หลานเยาเยา ท่านหาอะไรอยู่?”
“พลั่ว！”
“พลั่ว? ฟ้าก็มืดแล้วท่านจะหาพลั่วไปทำไมกัน?”
“ขุดหลุม ปลูกคน”หลานเยาเยาตอบรวบๆ
“ปลูกคน? ปลูกคนอะไร?”
“แน่นอนว่าต้องเป็นคนที่ไม่รู้จักแยกแยะนายคนใช้และคนที่ต้องการจะอยู่เหนือนาย”หลานเยาเยาพูดไปสายตาก็เพ่งเล็งไปยังฮัวหยู่อัน
เพียงแค่กวาดตามองเขม็งก็ทำให้ฮัวหยู่อันใจสั่น
ฉากหลานเยาเยาต้องการขุดหลุมฝังพระราชธิดาจาวหยางตอนอยู่ที่พระราชวังนั้นจู่ๆก็ผุดขึ้นมาในหัวนาง
ฮัวหยู่อันมองท่าทางของตนเองตอนนี้ มือสองข้างที่วางอยู่บนโต๊ะก็พาลสั่นขึ้นมาทันที
ซวยละ!
คนที่หลานเยาเยาบอกว่าไม่แยกแยะนายคนใช้และคนที่ต้องการจะอยู่เหนือนายคงไม่ใช่ตัวเองหรอกเนอะ?”
แต่พอมองสายตาที่มองมาที่ตนเองอีกครั้ง ฮัวหยู่อันก็มั่นใจว่าต้องเป็นตนเองแน่
ดังนั้น ดวงตานางจึงเลิ่กลั่กกลอกไปมา สองมืออ่อนแรงฟุบลงไปบนโต๊ะทันที มุมปากยกรอยยิ้มประจบประแจงพูดเสียงอ่อนว่า
“คุณหนู คุณหนู ท่านใจเย็นๆก่อน ท่านดูสิฟ้าก็มืดแล้วไม่ต้องไปหาพลั่วแล้ว! ท่านควรพักผ่อนไวๆนะ!ฮาฮาฮา……”
“ตอนนี้รู้แล้วหรอว่าฟ้าไม่สว่าง? แล้วเจ้าจะยังอยู่ในห้องข้าอีกทำไม?”
“……เอ่อ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ คุณหนูท่านก็พักผ่อนเยอะๆนะ! ฝันดีค่ะ”ทางที่ดีก็ลืมเรื่องที่จะฝังคนคืนนี้ไปเสีย
พูดเสร็จก็ออกไปอย่างรวดเร็วจนลืมแม้แต่ปิดประตู
“เฮ้อ!แม้แต่คนของยิงจวนยังกล้าฆ่าก็กลัวจะถูกฝังทั้งเป็นหน่ะสิ”
หลานเยาเยาขี้เกียจไปสนใจเรื่องระหว่างนางกับโม่เหลียงเฉิน หลังจากปิดประตูห้องเสร็จจึงขึ้นเตียงพักผ่อน
แต่ในใจนางยังคิดเรื่องราวต่างๆ นอนบนเตียงอยู่นานถึงจะค่อยๆหลับไป
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ก็มีเงาดำมายืนนิ่งอยู่ตรงหัวเตียงกั้นด้วยมุ้งโปร่งแสง มองหญิงสาวที่กำลังหลับใหล นัยน์ตาดำเข้มเผยความรู้สึกอ่อนโยนออกมา……
“ฉึบ……”
ด้านนอกหน้าต่างมีเสียงเคลื่อนไหวดังขึ้นมาเบาๆ ดวงตาสีดำเข้มก็เปลี่ยนเป็นดุเดือดทันทีและเปลี่ยนเป็นเงาออกไปทางหน้าต่าง
“คารวะเจ้านาย!”
“เรื่องอะไร?”เสียงน่าดึงดูดดังออกมาจากปากของเงาดำ
“มีข่าวมาจากพระราชวังว่าพรุ่งนี้ฮ่องเต้จะสั่งให้คนไปที่เผ่าหยินไห่เพื่อสอบถามเรื่องตราราชลัญจกรหยก แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะส่งใครไป”
ได้ยินดังนั้น!
นัยน์ตาเย็นชาคู่นั้นที่ดำเข้มราวกับน้ำวนก็ยิ่งเปลี่ยนเป็นดำลึกขึ้นกว่าเดิม……
เช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้ามีฝนโปรยปราย
หลังจากหลานเยาเยาตื่นขึ้นมาก็ขยี้ตาบิดขี้เกียจอย่างสบายตัวพร้อมกับหาวปากกว้าง
ทันใดนั้น!
ร่างของนางก็สั่นรีบหันหัวไปมองจึงเห็นโหลวเย่วที่หน้าซีดขาว ตอนนี้นางยืนอยู่ตรงหน้าเตียง สายตาจ้องนางตาไม่กะพริบ
“ทำไมเจ้าไม่พักผ่อนดีๆ เช้าขนาดนี้มาอยู่ข้างเตียงข้าทำไม?”
คงไม่โง่หรอกนะ?
ประโยคที่นางพูดนั้นเหมือนกับทำให้โหลวเย่วที่กำลังจะกลายเป็นน้ำแข็งสลักนั้นดึงสติกลับมาได้
“เยาเยา ท่านอนของเจ้าทำให้ข้าตกใจมาก!” โหลวเย่วอดถอนหายใจออกมาไม่ได้
ตอนแรกนางเบื่อมากอีกทั้งในตอนกลางคืนก็คิดเรื่องที่ถูกฮองเฮาวางหนอนพิษกู่ก็ยิ่งทำให้คืนนี้หลับยาก
ดังนั้นตอนเช้าจึงมาหาหลานเยาเยาเพื่อให้สบายใจ
ใครจะไปคิดว่าหลานเยาเยาสาวที่งามจนล่มเมืองจะมีท่านอนทำให้คนนั้นยากจะบรรยาย