ตอนที่ 181 เสี่ยวเหยี่ยนิสัยแย่
วันต่อมา ฟ้าเริ่มสว่าง
มู่เถาเยาตื่นช้ากว่าปกติหน่อย เพราะวันนี้แค่ฝึกกำหนดลมหายใจ ไม่ฝึกกำลัง
ภายในวังตระกูลตี้มีคนอยู่เยอะ และไม่ได้ใหญ่เหมือนเซิ่งซื่อฉางอัน ไม่สะดวกเคลื่อนไหวฝึกยุทธ์ จึงไม่ฝึกดีกว่า
กว่าคนตระกูลตี้จะลงมากันหมด พวกมู่เถาเยาก็นั่งอยู่ในห้องรับแขกมาเป็นเวลาหนึ่งถ้วยชาแล้ว
ปกติพวกเขาไม่นอนตื่นสาย แล้วนับประสาอะไรกับที่ตอนนี้มาเป็นแขกบ้านคนอื่น
เดิมทีเจ้าถุงลมน้อยกำลังจูงมือปู่ย่าลงมาจากชั้นบน แต่พอเห็นมู่เถาเยาเขาก็ปล่อยมือทันที วิ่งเตาะแตะไปกอดขา ดวงตากลมโตทอประกายอยากให้ลูบหัว
มู่เถาเยายิ้มดวงตาโค้งมนลูบศีรษะเด็กน้อย
“คุณลุงตี้ คุณป้า”
“ราชาตี้ คุณผู้หญิง”
ทุกคนเรียกพร้อมกัน
“อธิการบดีเจียง เสี่ยวเยาเยา เสี่ยวเฟิงเหมียน เหลียงจี โทษทีนะ เมื่อคืนตอนทุกคนมาถึงผมยังทำงานอยู่”
อาจารย์อาเล็กยิ้มพลางพูดขึ้น “พวกเราต่างหากที่มารบกวน”
“ที่ไหนกันล่ะครับ วังตระกูลตี้ยินดีต้อนรับทุกท่านเสมอ”
หลังจากทักทายตามมารยาทได้ไม่กี่นาที คุณนายอวิ๋นเหอก็ทนฟังต่อไปไม่ไหว
“จิ่งเทียน เลิกพูดพิธีรีตองกับพวกเสี่ยวเยาเยาได้แล้ว ดูเกินไปหน่อย”
ราชาตี้อึ้ง จากนั้นก็หัวเราะใหญ่
“โทษที ชินเสียแล้ว อย่าถือสากันเลยนะ”
อธิการบดีเจียงก็หัวเราะ “ผมกลับไม่ค่อยชินการพูดแบบนี้สักเท่าไร”
“นั่นสิ พวกคุณเป็นอาจารย์ ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรพิธีรีตองแบบนี้…”
ราชาตี้อายุพอๆ กับอาจารย์อาเล็ก พอเริ่มคุ้นเคยก็คุยกันไหลลื่น
ถึงแม้คนหนึ่งจะไม่รู้เรื่องทางการแพทย์ อีกคนไม่เข้าใจอำนาจทางการเมือง แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อการคุยสัพเพเหระหรือเรื่องประชาชนเท่าไร
ตี้อู๋เปียนเข้าไปหามู่เถาเยา “ซาลาเปาน้อย หิวหรือยัง”
“พอไหว”
“เธอนัดโค้ชเถียนไว้กี่โมง”
“เก้าโมง”
“สนามฝึกม้าค่อนข้างไกลจากที่นี่ กินข้าวเช้าเสร็จก็ต้องออกแล้ว”
คุณนายอวิ๋นเหอได้ยินสองคนนี้คุยกันก็รีบขัดจังหวะราชาตี้ “จิ่งเทียน ไว้เย็นกลับมาค่อยคุยกับอธิการบดีเจียงต่อ เสี่ยวเยาเยาต้องรีบไป ตอนนี้ควรกินข้าวเช้ากันได้แล้ว”
“อ่อ งั้นก็ไปกินข้าวเช้ากัน”
ทุกคนเดินไปที่ห้องอาหาร
ตี้อู๋เปียนคีบเกี๊ยวใส่ชามของมู่เถาเยา “พ่อครัวของบ้านทำเกี๊ยวเก่งที่หนึ่งเลย ลองชิมดูสิ”
“ขอบคุณนะ”
“ซาลาเปาน้อย ตอนเที่ยงพวกเธอจะกลับมากินข้าวไหม”
“คงไม่กลับ โค้ชเถียนเป็นเพื่อนกับอาจารย์อาเล็กของฉันมาหลายปี พวกเราจะไปกินข้าวกับโค้ชเถียน”
“อ่อ”
ราชาตี้ยิ้มถาม “เสี่ยวเยาเยานึกยังไงถึงอยากลงแข่งงานกีฬาระดับนานาชาติเหรอ”
“โค้ชเถียนบอกว่าช่วงนี้จำนวนเหรียญทองของหลายวงการลดลง หนูช่วยคว้ามาให้ได้ค่ะ”
คนครอบครัวตี้ “…”
พูดอย่างกับว่าเป็นเรื่องง่าย!
รู้หรือเปล่าว่านักกีฬาต้องฝึกกันตั้งแต่เด็ก
ตี้อู๋เปียน “ซาลาเปาน้อยเคยเล่นกีฬาอะไรมาบ้าง”
“ส่วนใหญ่เคยเล่นมาหมด ไม่ยาก”
สำหรับเธอแล้วแตกต่างแค่ระดับความชอบ
ตี้อู๋เว่ย “เสี่ยวเยาเยา การแข่งขันไม่เหมือนกับการเล่นปกติหรอกนะ”
“ทราบค่ะ หลักๆ คือเรื่องกฎ ทำความเข้าใจให้ดีก็พอ”
ถึงเธอจะไม่เข้าใจเรื่องการแข่งขัน แต่เวลาเธอลงเล่นก็จริงจังระดับมืออาชีพ
ตี้อู๋เปียนพูดด้วยความตื่นเต้น “ซาลาเปาน้อย ฉันรู้กติกาการแข่งทุกรายการ”
เขาลงเล่นไม่ได้ยังจะดูไม่ได้อีกเหรอ แค่ดูก็จำได้แล้ว!
“อ่อ ฉันยังต้องไปดูที่สนามจริงอยู่ดี”
“เสี่ยวเยาเยา เธอไม่ฝึกจะไหวเหรอ”
ตี้อู๋เสียไม่อยากเชื่อว่าคนเราจะอาศัยแค่ระดับการเล่นในยามปกติไปคว้าเหรียญทองได้
แบบนี้นักกีฬาอาชีพที่ฝึกตั้งแต่เด็กจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“พี่อู๋เสียคะ อีกสามปีฉันจบดอกเตอร์จะมาอยู่ที่เมืองหลวงหนึ่งปีค่ะ ไว้ถึงตอนนั้นค่อยเข้าร่วมการฝึก”
ตี้อู๋เสีย “…เสี่ยวเยาเยา เดี๋ยวพี่ขอตามพวกเธอไปดูด้วยได้ไหม”
“ได้สิคะ ถ้าพี่มีเวลา”
เจ้าถุงลมน้อยรีบพูดขึ้น “อันเหยี่ยไปด้วย อันเหยี่ยไปด้วย”
ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจว่าไปทำอะไรกัน แต่เขาแค่ตามพี่สาวไปก็พอแล้ว
ตี้อู๋เปียน “ฉันก็…”
“ตี้อู๋เปียน คุณไปไม่ได้ สภาพแวดล้อมที่นั่นไม่เหมาะสมกับคุณ”
ตี้อู๋เปียน “…”
ย่าตี้ “อู๋เปียน ไว้หลานหายดีอยากไปไหนก็ตามใจเลยนะ”
คุณนายอวิ๋นเหอ “ใช่! อู๋เปียน ลูกต้องเชื่อฟังเสี่ยวเยาเยานะ เธอพูดอะไรก็ทำตาม จริงสิ เมื่อคืนน้าเล็กของพวกลูกบอกว่าจะกลับมาวันนี้ ลูกอยู่รอน้าเล็กที่บ้านดีกว่า”
ตี้อู๋เปียนยังจะพูดอะไรได้
มู่เถาเยา “คุณป้าคะ น้าเล็กอวิ๋นกลับมาจากไปทำงานแล้วเหรอคะ”
“จ้ะ กลับมาวันนี้ เดี๋ยวอยู่ที่นี่ได้สองวันก็กลับเจียงตู จากนั้นค่อยออกจากเจียงตูไปหาอาหญิงของหนูที่เผ่า”
“…คุณป้าคะ น้าเล็กอวิ๋นทำแบบนี้ คุณป้ากับคนอื่นๆ ในตระกูลอวิ๋นไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ”
“เขาเลือกแบบนี้ พวกเราก็เคารพการตัดสินใจของเขา เสี่ยวเยาเยา ไว้ว่างๆ หนูบอกหัวหน้าเผ่าเย่ว์เลี่ยงนะว่าไม่ต้องคิดมาก เสี่ยวไป๋มีความสุข”
“…ค่ะ”
“รีบกินกันเถอะ หนูยังเด็กไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องของผู้ใหญ่”
“ค่ะ”
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ตระกูลตี้ส่งรถมารับพวกมู่เถาเยาไปสนามฝึกม้า
ตี้อู๋เสียกับตี้อู๋โยวพาเจ้าถุงลมน้อยตามไปด้วย
ถ้ารถไม่ติดก็ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง
โค้ชเถียนมาชะเง้อหน้ายืนรอที่หน้าประตูก่อนแล้ว
เขารีบเข้าไปรับโดยไม่รอให้รถจอดสนิทก่อน
“เหล่าเจียง ในที่สุดก็มากันแล้ว! เอ๊ะ เสี่ยวเฟิงเหมียนก็มาด้วยเหรอ! มีคนอื่นอีกด้วย…อ๋า คุณหนู คุณชายรอง”
โค้ชเถียนตะลึงตาโตไปชั่วขณะ
ตี้อู๋โยว “สวัสดีครับโค้ชเถียน ไม่เจอกันนานเลยนะครับ”
“สวัสดีครับ”
ตี้อู๋เสียยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ขอโทษด้วยค่ะที่มาโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า”
“ไม่เป็นไรเลยครับ ยินดีต้อนรับทุกท่านมาตรวจสอบการทำงานได้ตลอดเวลาครับ”
ตี้อู๋โยวยิ้ม “พวกเราแค่มาขี่ม้าเป็นเพื่อนเสี่ยวเยาเยาเองครับ”
“อ๋อ…คือ…”
ทำไมเหล่าเจียงไม่บอกเขาก่อนนะว่าประวัติของเสี่ยวเยาเยายิ่งใหญ่ขนาดนี้!
เขายังจะหลอกเธอลงแข่งอีกสี่ปีให้หลังได้หรือเปล่า
หลังจากทักทายกันเสร็จมู่เถาเยาก็ถามขึ้น “โค้ชเถียนคะ ม้าของหนูมาถึงหรือยังคะ”
“ถะ…ถึงแล้ว…”
น้ำเสียงของโค้ชเถียนแปลกไปเล็กน้อย
มู่เถาเยา “มีอะไรเหรอคะ หรือว่าเสี่ยวเหยี่ยรังแกม้าตัวอื่น”
“เอ่อ…ม้าของหนูนิสัยฉุนเฉียวนิดหน่อย…”
“ไม่ใช่แค่หน่อยค่ะ แต่มากเลยล่ะ”
มู่เถาเยารู้จักนิสัยแย่ๆ ของเสี่ยวเหยี่ยม้าตัวเองดี
มันเป็นลูกผสมระหว่างราชาแห่งม้าป่าของป่าเซียนโหยวกับม้าอัคคัลทีคสายพันธุ์แท้ ปีนี้เพิ่งสี่ขวบ จองหองไม่ไหว
โค้ชเถียนยิ้มแหย “ฮ่าๆ…มากจริงแหละ…”
ขนาดเขายังแตะไม่ได้! แตะปุ๊บถีบปั๊บ!
ไม่มีใครจับมันได้เลยนอกจากคนที่มากับมัน!
“เสี่ยวเหยี่ยเพิ่งโตเป็นผู้ใหญ่ นิสัยเลยเอาแต่ใจเกินไป ควบคุมยาก”
“ฮ่าๆ ใช่ๆ เสี่ยวเยาเยา หนูซื้อม้าตัวนี้มาจากไหนเหรอ อย่างน้อยน่าจะเกือบร้อยล้านหรือเปล่า ดูไม่ค่อยเหมือนม้าอัคคัลทีค แต่เหงื่อของมันก็แอบคล้ายเลือด…”
รูปลักษณ์สง่างาม สีน้ำตาลแดงทั้งตัว แม้แต่กีบเท้ากับแผงขนก็ยังเป็นสีน้ำตาลแดง ยกเว้นดวงตาที่เป็นสีดำ ปราศจากการย้อมสี สวยจนแทบหยุดหายใจ
ส่วนสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร กล้ามเนื้อเด่นชัด…ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นมันวิ่ง แต่ดูจากลักษณะภายนอกก็มองออกว่ามีความถึกและความเร็วที่ไม่ธรรมดา
ม้าแบบนี้ถ้าเอาลงสนามศึกในยุคโบราณ รับรองว่าจะต้องเป็นสหายที่ยอดเยี่ยมที่สุดของแม่ทัพแน่!
นับตั้งแต่เขาเห็นมันไม่รู้น้ำลายไหลไปตั้งเท่าไร!
“เสี่ยวเหยี่ยไม่ได้ถูกซื้อมาหรอกค่ะ แต่แม่ของมันเป็นม้าอัคคัลทีคสายพันธุ์แท้ เหงื่อของมันก็เลยคล้ายเลือด”
มูลค่าเสี่ยวเหยี่ยไม่ใช่แค่ร้อยล้าน! ให้เธอพันล้านเธอก็ไม่ขาย!