เวลาผ่านไปไม่รู้นานแค่ไหน ณัฐณิชาได้ยินเสียงดังปัง เหมือนเป็นเสียงประตูถูกเปิดออก ร่างเพรียวเดินย้อนแสงเข้ามา
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา แขนแข็งแรงอุ้มเธอขึ้น ณัฐณิชางัวเงียลืมตาขึ้น เห็นใบหน้ามุมข้างคมคายของชายหนุ่ม
“ธราเทพ…”
ไม่มีแรงฝืนร่างกายอีกต่อไปแล้ว ณัฐณิชาอิงแอบอกกว้างอันอบอุ่นของเขา ในที่สุดก็หมดสติไป
สาวน้อยในอ้อมแขนตัวเย็นเฉียบแล้ว เหลือเพียงลมหายใจอ่อนๆ ธราเทพรู้สึกว่าหัวใจถูกบีบรัด
ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อครู่เขาโทรหาณัฐณิชาเพื่อถามเธอว่าตอนเย็นมีแผนจะทำอะไร ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ และไม่รู้ว่าเธอจะถูกขังไว้นานแค่ไหน
และแม้ว่าจะเป็นเวลาสองชั่วโมง ธราเทพก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะหนาวตายหรือไม่ ทันทีที่คิดได้แบบนี้ ความโกรธก็ปะทุขึ้นเต็มอัตรา
ธราเทพจ้องมองตาขวางไปยังนภสรณ์ที่ตามตัวเองมา “ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา ฉันไม่ปล่อยแกแน่”
“พี่คะ คุณฟังฉันนะ ที่จริง…ที่จริงฉันก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่าเธอทำอะไรเสร็จแล้วและออกไปแล้ว ใครจะรู้ว่าเธอถูกขังอยู่ข้างใน!” นภสรณ์ลนลานจนเหงื่อไหลไคลย้อย
เดิมทีเธอคิดว่าจะขังหล่อนไว้สักพักใหญ่ ใครจะรู้ว่าจู่ๆ พี่ชายก็กลับมากะทันหัน
ธราเทพมองเธออย่างเย็นชา “เรื่องของแก ฉันกลับมาค่อยว่ากัน” ทิ้งประโยคนี้ไว้แล้วธราเทพก็อุ้มณัฐณิชาขึ้นชั้นบนไป เขาเชิญหมอประจำตระกูลมาไว้แล้ว เวลานี้จึงแค่อุ้มณัฐณิชาตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง
นภสรณ์ตื่นตะลึงนิ่งค้างอยู่กับที่ หลังจากนั้นไม่นาน เธอถึงได้วิ่งตาลีตาเหลือกขึ้นชั้นบน มายังสวนดอกไม้ชั้นล่าง ไปหาแม่ที่กำลังดูแลไม้ดอก
“คุณแม่…” เพิ่งอ้าปาก น้ำตาก็ร่วงแล้ว “คุณต้องช่วยฉันนะ…”
ณัฐณิชาในเวลานี้กำลังฝันร้าย เธอฝันถึงช่วงฤดูหนาวตอนอายุแปดขวบ
หิมะตกหนักทั้งคืน แต่เตาถ่านหินในบ้านเสีย ทำอาหารไม่ได้ และให้ความอบอุ่นไม่ได้
คุณยายจำต้องพาณิชาไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้าน แต่กลับล้มลงกลางทาง
ณัฐณิชาพยายามช่วยประคองยายขึ้น แต่เธอเพิ่งแปดขวบ แรงน้อยเกินไป ต่อให้ใช้แรงทั้งหมดก็ช่วยไม่ได้
ท่ามกลางรถวิ่งบนท้องถนน ผู้คนสัญจรไปมา ณิชาร้องไห้อย่างสิ้นหวัง “ใครก็ได้ช่วยคุณยายฉันด้วยค่ะ ช่วยด้วย…”
แต่ท่ามกลางน้ำแข็งและหิมะ ผู้คนที่สัญจรไปมาห่อตัวแน่นหนา ท่าทางรีบร้อน ณัฐณิชาพบว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากร้องไห้
ความฝันอันยุ่งเหยิงบอกเล่าเรื่องราวในอดีต เหมือนกระแสน้ำวน ดูดณัฐณิชาหมุนวนไม่หยุดและจมลงไป
เสียงกระซิบพึมพำ “ใครก็ได้มาช่วยเราด้วย…พี่ชายคะ คุณยายของฉัน…ช่วยคุณยาย…”
ธราเทพมองดูท่าทางที่เจ็บปวดทรมานของเธอ คิ้วขมวดแน่น ลูบแก้มของเธอแผ่วเบาอย่างทนไม่ได้
หมอส่วนตัวเพิ่งออกไป ฉีดยาลดไข้ให้เธอแล้ว และแจ้งว่า ยังดีที่พบเร็ว จึงไม่เป็นอะไรมาก หลังจากนี้ต้องดูแลร่างกายให้อบอุ่นและพักผ่อนให้มาก
ธราเทพเห็นเธอฝันร้าย จึงอดไม่ได้ที่จะจับมือของเธอ “ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ตรงนี้แล้ว”
ณัฐณิชาสงบลงไปจริงๆ อย่างไม่น่าเชื่อ
ความทรงจำของเธอยังคงดำเนินต่อไป ความฝันก็มีต่อไปด้วย…
วันนั้นเธอร้องไห้ท่ามกลางน้ำแข็งและหิมะอยู่เป็นเวลานาน จนกระทั่งมีรถสีดำคันหนึ่งเข้ามาจอด พี่ชายคนหนึ่งลงมาจากรถ
พี่ชายคนนั้นมองเธอ แล้วก็มองยายของเธอ แล้วพูดกับคนขับที่ด้านหลังว่า “พาพวกเขาไปโรงพยาบาล”
“ครับ นายน้อย”