187 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ยิงร่วง
◇มุมมอง ชายกึ่งปีศาจ ฮาเวล◇
{–ฟังนี่ ออราเคิลแห่งความมืดคือความหวังของเรา}
คน ที่วันหนึ่งจะนำทางเรา กึ่งปีศาจ
ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ในฉัน ผมจะปกป้องออราเคิล-ซามะ…ฟูเรีย-ซามะ
กึ่งปีศาจของลาโฟรเอจได้ถูกสอนเรื่องนี้ตั้งแต่เวลาทีเราเกิด
พระเจ้าของเรา ออราเคิล-ซามะ
แม้ว่าเราถูกกดขี่ และเราต้องซดน้ำเปื้อนโคลนใต้ดิน เมื่อเห็นร่างของเธอ มันจะรักษาหัวใจเรา
เธอเป็นที่พึ่งทางจิตใจ
แต่…วันหนึ่ง ฟูเรีย-ซามะได้ถูกนำไปโดยอัศวินของไฮแลนด์
พวกเราอยู่ในความสิ้นหวัง
เราจะไม่ได้เจอกับออราเคิล-ซามะอีกแล้ว
มีคนที่ฆ่าตัวตายระหว่างที่คิดอย่างนี้
วันที่สิ้นหวังดำเนินต่อไป
อย่างไรก็ตาม ฟูเรีย-ซามะได้กลับมาในประเทศแห่งความมืด
อาา ฉันดีใจที่ท่านโอเค…ฟูเรีย-ซามะ
ขอบคุณเทพธิดาแห่งความมืด ไนอา-ซามะ
ที่ให้เราได้พบโอราเคิล-ซามะอีกครั้ง
เมื่อเราเจอกันวันก่อน มีแมวดำอยู่บนไหล่ของท่าน
ในประเทศแห่งความมืด ไม่มีที่มากพอจะให้มีลูกสมุน
มันดีที่ได้เห็น ว่าเธอมีที่พอแล้ว ซึ่งยอดเยี่ยมที่ได้เห็น
มันยังน่าอิจฉาด้วยที่มันอยู่ด้วยกันกับท่านตลอดเวลาได้
ถ้าเป็นไปได้ ฉันอย่างจะรับใช้ข้างท่านด้วย
นั่นน่าจะเป็นความปรารถนาเดียวกันกับกึ่งปีศาจที่นี่
แต่ที่สำคัญมากกว่าอะไรทั้งสิ้น…คือความสุขของฟูเรีย-ซามะ -จุดนั้นอย่างเดียวคือความหวังของเรา
◇◇
กองทัพลอร์ดปีศาจได้เข้าหาประเทศแห่งความมืด
ตาของฉันเห็นไวเวิร์นและกริฟฟอนหลายพันอย่างชัดเจน
และฉันก็เห็นอุปกรณ์เวทมนตร์สำหรับทิ้งระเบิดด้วย
ถ้าพวกมันทิ้งสิ่งนั้น แม้แต่ที่อยู่ใต้ดินของเราจะออกมาอย่างปลอดภัยไม่ได้
แต่สิ่งที่ต้องจัดอันดับความสำคัญมากกว่าทุกสิ่ง
“ฟูเรีย-ซามะ ได้โปรดวิ่งหนีเดี๋ยวนี้!” (ฮาเวล)
ฉันตะโกน
“ชั้นไม่อยากทำ! ชั้นทิ้งที่นี่ไปไม่ได้!” (ฟูเรีย)
ไม่ดีเลย!
ฟูเรีย-ซามะที่มีเมตตาไม่อาจจะทิ้งผู้คนแห่งความมืดและวิ่งหนีได้
ถ้าถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจ ผมควรจะให้เธอวิ่งหนีแม้ว่าต้องใช้กำลังมั้ย?
แต่ขัดคำสั่งฟูเรีย-ซามะมัน…
“มาโกโตะ ไปรวมกับอัศวินแห่งแสงกันเถอะ!”
“ทากัตซูกิ-คุง มันอันตรายที่จะอยู่ที่นี่!”
ฉันได้ยินเสียงของสหายของฟูเรีย-ซามะ
นั่นมันจริง แทนที่จะทำอะไรคนเดียวที่นี่ มันจะปลอดภัยกว่าที่จะเขาร่วมกันกับกองทัพของไฮแลนด์ ไม่ว่านั่นจะรู้สึกน่าเดือดดาลแค่ไหน
“อัศวินของชั้น นายทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมันไม่ได้เหรอ?!” (ฟูเรีย)
ดูเหมือนฟูเรีย-ซามะเรียกอัศวินผู้คุ้มกันของท่าน
ทำไมท่านไม่พึ่งพาเรา?
แต่สำหรับอัศวินของฟูเรีย-ซามะที่ถูกถาม…
“หืมม…” (มาโกโตะ)
ด้วยสีหน้าที่เหม่อลอย ดัวยเสียงที่คุณไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความเครียดแม้แต่เศษเสี้ยว เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ชายคนนี้ทำอะไร?!
แม้ว่ากองทัพลอร์ดปีศาจจะมาถึงที่นี่ในไม่กี่นาที!
“มากำจัดมันที่นี่กันเถอะ” (มาโกโตะ)
“““เอ๋?”””
เสียงแห่งความตกใจจากสหายของอัศวินผู้คุ้มกันกับคำพูดของเขา
แล้วฉันก็ไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่ายังไงกับเรื่องนั้น
นายทำอะไรได้กับมอนสเตอร์หลายพัน
“ลูซี่ มานี่” (มาโกโตะ)
“โอเค มีอะไร?” (ลูซี่)
อัศวินผู้คุ้มกันกวักมือเรียกเธอ
เอลฟ์ผมแดงเดินไปที่ข้างเขาด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคง
“เฮ้ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะสบายๆ—คย้า!” (ลูซี่)
“ลูซี่ ชั้นจะยืมเธอนิดหน่อย” (มาโกโตะ)
หลังจากพูดคำนี้ ชายอัศวินผู้คุ้มกันจับเอลฟผมแดงและ…จูบเธอ
(หือห์?)
ชายคนนี้มันอะไร?!
เขาแม้แต่เข้าใจมั้ยว่าอะไรเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้?!
ไม่ดีแล้ว ฉันปล่อยการปกป้องของฟูเรีย-ซามะไว้ให้คนนี้ไม่ได้แล้ว
ฉันควารจะจับออราเคิล-ซามะเดี๋ยวนี้เลย และไปที่ที่ปลอดภัย
คิดอย่างนี้ ฉันมองดูฟูเรีย-ซามะและสหายของเธอ
“มมมมมู่” (อายะ)
ที่ดูเหมือนสาวเมืองผมน้ำตาลได้พองแก้มของเธอ
“……”
และฟูเรีย-ซามะได้มองดูอัศวินผู้คุ้มกันและเอลฟ์ผมแดง{ดั่งอิจฉา}
ฟูเรีย-ซามะ?
เป็นไปได้มั้ยว่า…ท่าน…สู่ชายคนนั้น…?
“เฮ้ย! แกทำอะไรตอนฉุกเฉินนี่น่ะ?!” (ฮาเวล)
โกรธ ฉันตะโกนใส่ชายคนนั้น ที่จูบผู้หญิงอย่างไร้กังวลเมื่อกองทัพลอร์ดปีศาจได้เข้ามา
มีขีดจำกันว่าไม่สนสิ่งต่างๆได้มากขนาดไหนนะ
“น-นั่นใช่แล้ว มากโกโตะ! แบบนี้มันกระทัน—ฮึ้น!!” (ลูซี่)
“อีกนิด อีกนิด…” (มาโกโตะ)
แม้ว่าสาวเอลฟ์จะบ่น อัศวินผู้คุ้มกันยังจูบเธอต่อไป
เขาบ้าไปแล้วเหรอ?
“แก! แกเข้าใจว่าเราอยู่ในสถานการณ์แบบไหนใช่มั้ย—?!” (ฮาเวล)
นั่นคือคำพูดทั้งหมดที่ฉันพูดได้
{ประกายไฟนับไม่ถ้วนรอพร้อมอยู่ตรงหน้าฉัน}
“อะไร…?” (ฮาเวล)
ฉันมองไปรอบๆ และมีแสงสีแดงจางมาจางไปเหมือนหิ่งห้อย
“อะ ร้อน!” (อายะ)
“น๊าาา น๊าาา!”
สาวเมืองและแมวดำได้เลื้อยไปเลื้อมาดั่งพยายามจะหลีกหนีจากประกายไฟ
อากาศแห้ง
ฉันรู้สึกเห็นเสี้ยวของความร้อนไหม้แก้มของฉัน
และจากนั้นด้วยสัมผัสที่คมของกึ่งปีศาจ ฉันรู้สึกถึงมานาในอากาศเพิ่มขึ้นถึงจุดที่ไม่น่าเชื่อ
อะไรบนเกิดขึ้นบนโลกนี้…?
“จึ ร้อนจัง…มันคือ…สปิริตไฟเหรอ?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซามะพึมพำสิ่งนี้พร้อมกอดอกในความไม่พอใจ
“สปิริต…?” (ฮาเวล)
“อ้าา ฮาเวล อัศวินของชั้นเป็นผู้ใช้สปิริต ยังไงซะ แค่ดู” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซามะตอบฉัน ท่านชี้ไปที่ชายอัศวินผู้คุ้มกันด้วยคางของท่าน
เมื่อฉันมองไปทางนั้น
“{[ลูกบอลไฟ]}” (มาโกโตะ)
ชื่อของเวทมนตร์ที่เขาพูดออกมาคือเวทมนตร์ระดับประถม
เวทมนตร์พื้นฐานที่กึ่งปีศาจใช้ได้ตั้งแต่ทันทีที่เกิด
ทำไมเขาใช้เวทมนตร์ที่อ่อนแอแบบนี้…?
คำถามของฉันหายไปในทันทีต่อมา
…*ซุซุซุซุซุ*
ลูกบอลไฟปกคลุมท้องฟ้าไกลเท่าที่ตาฉันเห็นได้
ไม่ใช่ว่ามันมากกว่า 10,000?
อะไร…นี่?
“เฮ้ มาโกโตะ ทำไมลูกบอลไฟล่ะ? ไม่ใช่ว่าเวทย์ระดับกลายหอกไฟหรือเวทย์ระดับสูงพายุไฟทำงานได้โอเคเหรอ?” (ลูซี่)
“หืมม เพราะมันง่ายกว่าที่จะใช้” (มาโกโตะ)
“…เข้าใจแล้ว” (ลูซี่)
ฉันได้ยินการสนทนาที่ไร้กังวลของอัศวินผู้คุ้มกันและเอลฟ์ผมแดง
เป็นไปได้มั้ยว่าชายคนนี้ใช้งานเวทมนตร์ขนาดนี้ด้วยตัวเขาเอง?
“ดู! กองทัพลอร์ดปีศาจกระวนกระวายเพราะสิ่งนี้!” (อายะ)
เหมือนที่สาวเมืองพูด กองทัพลอร์ดปีศาจทำรูปแบบเสียเพราะเวทมนตร์ที่อุกอาจ
“โว้ว นั่น ชั้นจะไม่ปล่อยให้หนี โล่งจิต 0%” (มาโกโตะ)
อัศวินผู้คุ้มกันเปลี่ยนหน้าที่เหม่อลอยเป็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา
“ล้อมมันแล้วเผามันเป็นเถ้าถ่าน” (มาโกโตะ)
ในเวลาเดียวกันที่เขาพูดอย่างนั้นไฟบอลเป็นหมื่นขยับอย่างช้าๆเหมือนจะล้อมฝูงของมอนสเตอร์
ไม่ มันแค่ดูช้า ในความเป็นจริง มันล้อมมอนสเตอร์ด้วยความเร็วที่น่ากลัวเป็นกรงไฟ
เขาควบคุมจำนวนเท่านี้ด้วยตัวเขาเองเหรอ?
นั่นไม่น่าเชื่อ
แต่ฉันเห็นได้ด้วยตาของฉันว่าลูกบอลไฟหลายหมื่นมีมานาเชื่อมต่อกับชายอัศวินผู้คุ้มกัน
เทคนิคเชื่อมต่อมานา เพื่อที่จะควบคุมเวทมนตร์หลังจากที่ได้ยิงออกไปแล้ว
ถ้าคุณเพิ่มความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ คุณควบคุมเวทมนตร์ได้จำนวนมากด้วยเชื่อมต่อมานา แต่…ฉันไม่เคยเห็นระดับนี้มาก่อน
“{กย้าาาาาาาา!!}”
ฉันได้ยินเสียงกรีดร้องของมอนสเตอร์บนท้องฟ้า มอนสเตอร์ที่ได้ถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่านได้ร่วงลงในทะเลทีละตัวทีละตัว
“อุว้าาา…โหดร้าย” (ฟูเรีย)
“ว้าา ไม่มีปราณีกับทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
ฟูเรีย-ซามะและสาวเมืองได้มองสิ่งนั้นด้วยสายตาที่ฝืนใจ
แต่นั่นคือทั้งหมดที่พวกท่านทำ
พวกท่านทั้งสองคนได้ยอมรับสิ่งนี้ดั่งมันเป็นปรกติ
ฉัน…พูดซักคำยังไม่ได้
มอนสเตอร์ได้ถูกยิงทีละตัวทีละตัว
มีบางตัวที่อุปกรณ์เวทมนตร์สำหรับทิ้งระเบิดติดไฟและระเบิดกลางอากาศ
กองทัพลอร์ดปีศาจจำนวนเท่านี้น่าจะทำลายเมื่องได้ แต่พวกมันถูกเอาชนะโดยทำอะไรไม่ได้มาก
นี่คือ…อัศวินผู้คุ้มกันของฟูเรีย-ซามะ
มันน่าเดือดดาล แต่แม้แต่กึ่งปีศาจหลายร้อย เราก็ไม่อาจจะทำตามสิ่งที่เขาทำ
“อัศวินของชั้น! ไม่ใช่ว่านั่นพอแล้วเหรอ?!” (ฟูเรีย)
“ใช่! ไม่มีความจำเป็นต้องจูบเธออีกแล้ว ใช่มั้ย?!” (อายะ)
“นั่นไม่ดีเลย เราต้องทำจังหวะเดียวกันมากกว่านี้ ใช่มะ มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“อา อืม…ชั้นควรจะทำยังไงดี?” (มาโกโตะ)
พวกเขาได้คุยกันอย่างไร้กังวล ตรงข้ามกับภาพที่ย่ำแย่บนท้องฟ้าอย่างสิ้นเชิง
แต่ฉันเห็นว่าเขาไม่ได้ตัดการเชื่อมต่อมานาแม้หนึ่ง แม้ว่าเขาสนทนากับสหายของเขา และเขาควบคุมเวทมนตร์ของเขาต่อไป —ความเป็นจริงนั้นทำให้ฉันสั่น
มีฮีโร่แบบนี้ในไฮแลนด์?
ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมฟูเรีย-ซามะบอกเราว่าอย่าสู้กับไฮแลนด์ แม้ว่าฉันเกลียดที่จะยอมรับมัน
และในแบบนี้ มอนสเตอร์หลายพันได้หล่นลงสู่ทะเล โดยไม่มีแม้แต่หนึ่งตัวมาถึงพื้นดินใจประเทศแห่งความมืด
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
ที่การประชุมสงครามกองทัพพันฒมิตรหกประเทศ
“…นายจะพูดว่านายสู้กับหน่วยจูโจมของลอร์ดปีศาจซากันเหรอ?” (ยูเวอิน)
คนที่พูดคำนี้คือนายพลของพันฒมิตรหกประเทศนายพลยูเวอิน
“ใช่ครับ! ศัตรูมีแผนที่จะทิ้งระเบิดใส่เราจากท้องฟ้า แต่ฮีโร่มาโกโตะ-โดโนะ สังเกตนั่นและขยี้พวกมันด้วยตัวเค้าเอง” (ออร์โธ)
กัปตันออร์โธตอบคำถามของนายพล
“จำนวนล่ะ?” (ยูเวอิน)
“ผมไม่ทราบจำนวนที่แท้จริง แต่จากรายงาน มีมากกว่า 5,000” (ออร์โธ)
“และนายพูดว่านายไล่มันไป?” (ยูเวอิน)
“ไม่ครับ {กวาดล้างมันทั้งหมด}” (ออร์โธ)
“…กวาดล้างมันทั้งหมด?” (ยูเวอิน)
“ศัตรูแม้แต่ถอยทัพก็ยังไม่ได้ และได้ถูกกำจัดโดยมาโกโตะ-โดโนะ” (ออร์โธ)
นายพลยูเวอินขมวดคิ้ว และวางมือไว้บนคางของเขา ดูเหมือนว่าจะคิดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างอยู่
แต่เขาไม่ถามไปมากกว่านั้น
“แล้วก็ จำนวนผู้เสียชีวิตฝั่งเราล่ะ?” (ยูเวอิน)
“ศูนย์” (ออร์โธ)
“…เข้าใจแล้ว รับทราบ ชั้นจะฟังรายละเอียดทีหลัง” (ยูเวอิน)
“ครับท่าน!” (ออร์โธ)
รายงานจบด้วยการสนทนาของนายพลยูเวอินและกัปตันออร์โธ
ผมฟังสิ่งนี้โดยไม่แทรกแซง
การกระทำของผมครั้งนี้ ก็ผิดแผนด้วย
แต่มันดูเหมือนปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะสั่งเขาอย่างลับๆให้ขยับไปที่หัวเรื่องต่อไป ออร์โธบอกผมว่ามันน่าจะถูกมองข้าม
““……””
ระหว่างการสนทนา มีคนที่ชี้สายตามาทางผม
โป้ปได้มองผมด้วยสีหน้าที่รำคาญ
ออราเคิลแห่งโชคชะตาเอสเธอร์-ซัง -เทพธิดาแห่งโชคชะตา- ได้มองมาอย่างไม่สนุก
เกรา-ซังได้มองผมด้วยตาที่อันตรายที่ไม่แพ้สองคนนั้น
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยิ้ม
ซากุไร-คุงยิ้มเบี้ยวๆ
และที่นั่นเจ้าหญิงโซเฟียมองผมอย่างตั้งใจเหมือนลูกแมว
ผมขอโทษที่ทำให้เธอกังวลตลอดเวลานั้น
และสำหรับรายงานของคนอื่นพวกมันเกี่ยวกับการดูแลรักษากองกำลัง
แต่มันดูเหมือนกองกำลังหลักของซากันได้เริ่มที่จะข้ามทะเลมาแล้ว และมันดูเหมือนสงครามในที่สุดก็กำลังจะเริ่มเต็มที่แล้วตอนนี้ มีหลายจุดที่คุณรู้สึกได้ถึงความอันตรายของสถานการณ์
เราน่าจะเริ่มต่อสู้กับกองกำลังหลักของกองทัพลอร์ดปีศาจใน 3 วัน นี่คือที่นายพลพูดและจบการประชุมสงคราม
◇◇
“โอ้ชั้น ยินดีต้อนรับกลับมา มาโกโตะ อ้าา ชั้นได้หลับอย่างดี ชั้นฟื้นมานามาจำนวนนึงเลยล่ะ” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง ทำได้ดีมาก~” (อายะ)
“นี่ ซุย เห็นว่ามันเป็นบางอย่างที่เรียกว่าซาร์ดีนแห่ง กินซะสิ” (ฟูเรีย)
“น๊าาา น๊าาา”
เมื่อผมกลับมาที่เต็นท์ สมาชิกปาร์ตี้ของผมงีบหลับ กินขนม หรือเอาอาหารให้แมวอย่างไร้กังวล
พูดถึงแล้ว ซาร์ดีนแห้งเป็นบางอย่างที่ฟูจิ-ยังทิ้งไว้
มันโอเคที่จะเอาซาร์ดีนแห้งให้แมวเหรอ?
ยังไงซะ ซุยเห็นได้ชัดว่าเป็นสัตว์ปีศาจ ดังนั้นมันควรจะโอเค
“มันดูเหมือนว่ากองกำลังหลักจะปะทะกับกองกำลังหลักของกองทัพลอร์ดปีศาจไม่นานนี้” (มาโกโตะ)
“““!”””
เมื่อผมพูดสิ่งนี้ 3 คนแน่นอนว่าสีหน้าเปลี่ยนไปเป็นจริงจัง
มันดูเหมือนบรรยากาศไปถึงซุยด้วย มันตั้งใจยืน
มันโอเคเธอแค่กินและนอน รู้มั้ย
“ยังไงซะถ้างั้น ชั้นจะไปฝึก” (มาโกโตะ)
“เอ๋ ตอนนี้เหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“ออร์โธ-ซังบอกให้นายพักนะ ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังตกใจกับเรื่องนี้
ยังไงซะ ผมใช้เวทมนตร์ที่ฉูดฉาดไม่นานมานี้ ผมเลยเข้าใจได้ว่าออร์โธซังพูดมาจากไหน
แต่…
“ถ้าชั้นไม่ฝึก ชั้นดูเหมือนจะผ่อนคลายไม่ได้” (มาโกโตะ)
ซากุไร-คุงและคนอื่นจะสู้กับลอร์ดปีศาจในไม่นาน มันโอเคสำหรับผมจริงๆที่จะผ่านเวลาที่หวานไปโดยไม่ทำอะไรเลยเหรอ?
ไม่ มันไม่ได้
ผมจากเต็นท์มาระหว่างที่สมาชิกปาร์ตี้ของผมบ่น
ผมไปที่ที่ตั้งแคมป์ตอนกลางคืน
น้ำพุเล็กๆที่อยู่มุมของที่ตั้งแคมป์
นี่เป็นที่ฝึกของผม
ผมคุกเข่าอยู่ตรงหน้าน้ำพุ ถือมีดของผมด้วยสองมือ และอธิษฐานกับโนอาห์ซามะ
มันเป็นกิจวัตรของจะฝึก
สปิริต-ซัง สปิริต-ซัง” (มาโกโตะ)
ผมเรียกสปิริตน้ำเหมือนเคย
แต่พวกเขาไม่ตอบสนองดี
((…….))
อุ้ปส์ ดูเหมือนพวกเขาอารมณ์เสียเพราะผมเล่นกันสปิริตไฟก่อนหน้านี้วันนี้
“ขอโทษ ขอโทษ สปิริต-ซัง” (มาโกโตะ)
ผมจะทำให้พวกเขาใจเย็นลง และล้อเล่นกับพวกเขาเพื่อพยายามจะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น และผ่านเวลาไปหน่อยโดยทำอย่างนั้น
มันเป็นงานที่ช้า แต่มันเป็นสิ่งที่สำคัญที่ต้องทำถ้าคุณเป็นผู้ใช้สปิริต
ผมมองดูท้องฟ้าตอนกลางคืน
ไม่มีเมฆวันนี้ และผมเห็นดาวได้ชัดเจน -พระจันทร์ใหญ่ด้วย
ผมได้ยินเสียงของฝีเท้าเขาหาผม
ถ้าพูดให้ถูก ผมได้สังเกตตั้งแต่ซักพักแล้ว ผมเลยรู้ว่าเป็นใคร
“ต้องการอะไรเหรอ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“เฮ้ อัศวินของชั้น มีเวลามั้ย?” (ฟูเรีย)
คนที่ปรากฏตัวคือออราเคิลแห่งความมืด ฟูเรีย-ซัง
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord