อยู่ดีๆก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง เสียงนี้เป็นเหมือนเสียงของพระเจ้าที่ลงมาช่วยเธอ เมื่ออันหรันได้ยินก็ทำให้เธอสบายใจขึ้น
ป้าDingที่กำลังหยิบผ้าขนหนูเช็ดน้ำบนมือ และเดินออกมาจากห้องน้ำ
“นายน้อย ถ้าหากคุณไม่ชอบ ป้าจะเอามันไปปล่อยเอง”
พูดจบ ป้าDingเดินมาด้านหน้าของอันหรัน และจับมาที่ดาหลางเพื่อที่จะอุ้มมัน
เหมือนกับว่าดาหลางจะมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง มันจึงรีบซุกเข้าไปใต้แขนของอันหรัน
อันหรันเริ่มกังวลขึ้นมาอีกครั้ง เนื่องจากเธอไม่อยากให้ดาหลางจากไป
มีดาหลางอยู่ข้างๆ เธอก็รู้สึกเหมือนว่ามีอันเฮาคอยอยู่ข้างๆ
เธอไม่ให้ดาหลางจากไป นี่คือสิ่งที่จำเป็นต่อการมีชีวิตของเธอ
เธอไม่ทันได้พูด ฮั่วเทียนหลันก็กระแอมออกมาพร้อมกับพูดว่า “ป้าDing ถ้าป้าชอบมัน งั้นก็เลี้ยงมันไว้เถอะ!”
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่อันหรันอย่างลึกซึ้ง พอเห็นท่าทีของเธอจึงพูดออกมา
อันหรันก็รู้อยู่ในใจ ว่าฮั่วเทียนหลันก็รู้ว่าป้าDingกำลังพูดเพื่อช่วยเธออยู่
มีคนเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน ทำให้ดาหลางรู้สึกระแวงขึ้นเล็กน้อย
แค่ฮั่วเทียนหลันขยับเพียงนิดเดียว ดาหลางก็วิ่งมารอบๆเพื่อจ้องมาที่ฮั่วเทียนหลัน และทำท่าทางขู่ฮั่วเทียนหลันอยู่ตลอดเวลา
นี่ทำให้อันหรันปวดหัวมาก เจ้าหมาตัวนี้ ไม่รู้หรือไงว่าคนที่มันกำลังขู่อยู่เป็นราชาปีศาจ?
ถ้ามันยังทำอย่างนี้ต่อไป มันและเธอคนต้องถูกไล่ออกไปจากบ้านนี้แน่ๆ
“ตัวเล็กแค่นี้ แต่ทำไมดุจัง!” ฮั่วเทียนหลันถูกดาหลางขู่อีกครั้ง เขาจึงจับไปที่ท้องของดาหลางและยกมันขึ้นมา
เมื่อดาหลางโดนจับขึ้นไปแบบนั้น มันก็ไม่กล้าแม้จะส่งเสียงออกมา
อันหรันแกล้งทำเป็นช่วยป้าDingทำงานบ้าน เธอไม่รู้ว่าฮั่วเทียนหลันกลับบ้านมาทำไม
อันหรันเธอไม่ต้องการอยู่ร่วมกับฮั่วเทียนหลันเป็นเวลานาน เพราะเขาจะหาเรื่องมาทะเลาะให้ได้
เธอเห็นท่าทางที่ไม่ของดาหลาง จึงวางผ้าเช็ดโต๊ะที่อยู่ในมือลง เดินมาสองสามก้าวแล้วพูดเบาๆว่า “คุณฮั่ว ดาหลางไม่ได้ตั้งใจ มันแค่ยังไม่คุ้นชินกับคุณ….”
ฮั่วเทียนหลันเงยหน้ามองไปที่อันหรันพร้อมกับพูดว่า “ไม่คุ้นเคย หรือว่าอยากจะไล่ฉันออกไป?”
อันหรันทำท่าทางงึกงักและพูดอย่างตะกุกตะกักว่า “จะเป็นไปได้อย่างไง…คุณคือ…เจ้าของ…ของบ้านหลังนี้ แค่ดาหลางรับรู้ได้ถึงแรงกดดันของคุณ!”
“กดดัน?” ฮั่วเทียนหลันคิดว่าคำสองคำนี้ อันหรันพูดออกมามันฟังดูเกินไป
นี่ทำให้ป้าDingเดินเข้ามาหาฮั่วเทียนหลัน คุ้มดาหลางออกไปจากมือของเขา วางมันไปบนพื้นแล้วพูดว่า “นายน้อย คุณจะมาคิดอะไรมากมาย นี่มันก็แค่ลูกหมาตัวเดียว!”
ดาหลางโดดลงมาที่พื้น จากนั้นก็รีบไปหลบอยู่ที่หลังของอันหรัน แววตาที่มันมองไปที่ฮั่วเทียนหลันสามารถรับรู้ได้ว่ามันกำลังคิดว่าฮั่วเทียนหลันเป็นศัตรูของมัน จากนั้นมันก็เห่าออกมา
อันหรันจึงรีบคุกเข่าลงไปบนพื้น และรีบเอามือไปปิดปากของมัน
เจ้าหมาโง่ตัวนี้ ถ้ายังทำอย่างนี้ต่อไป พวกเขาทั้งสองอาจจะเดือดร้อน
สักพักดาหลางเงียบเสียงลง ดวงตาที่น่าสงสารของมัน ทำให้อันหรันต้องปล่อยมือออกจากปากของมัน
ไม่ภายในไม่กี่วินาที ดาหลางก็กระโจนเข้าไปด้านหน้าฮั่วเทียนหลัน กระโดดขึ้นพร้อมกับกัด
ด้วยจิตใต้สำนึกของฮั่วเทียนหลัน เขาจึงยกขาขึ้นมาเตะโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ทันทีที่เตะออกไป เขาก็มองเห็นท่าทางที่น่าสงสารของดาหลาง
เขาส่ายหน้า และปากของเขาก็ขยับเล็กน้อย เขาก็ใช้เท้าของเขายกดาหลางขึ้นมาอีกครั้ง
“เจ้าหมาน้อย ยังจะเอาอีกไหม?”
อันหรันกังวลขึ้นมาทันที ในบางครั้งมีคนส่งของเข้ามาที่หน้าประตู ดาหลางก็ไม่เคยแสดงอาการแบบนี้ออกมา เต็มที่ก็แค่เห่าไม่กี่ครั้ง
วันนี้มันเป็นอะไรไป หรือเขามองออกว่าฮั่วเทียนหลันไม่ชอบเขา?
“คุณฮั่ว มัน…..”
อันหรันไม่พูดน่าจะดีกว่า แต่ทันทีที่เสียงของเธอดังออกไป หน้าของฮั่วเทียนหลันก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันทีแล้วพูดออกมาว่า “มัน…อะไร?”
เธอก็รู้ว่าสุนัขตัวนี้ไปกัดเขาก่อน แต่เธอไม่ได้กังวลว่าฮั่วเทียนหลันจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่ แต่เธอกลับเป็นห่วงว่าสุนัขตัวนี้จะเป็นอย่างไงต่อไป
ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นมาพร้อมกับจับไปที่ท้องของสุนัขตัวนั้น จากนั้นก็เดินออกไปตรงหน้าประตู แล้วโยนมันออกไปข้างนอก
ดาหลางวิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่ในตอนนั้นฮั่วเทียนหลันปิดประตูแล้ว จากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมา สันนิษฐานว่านั้นเป็นเสียงของดาหลางที่พยายามจะกระแทกประตูเพื่อกลับเข้ามา
อันหรันมองไปด้านนอกด้วยความไม่สบายใจ กลัวว่าดาหลางจะได้รับบาดเจ็บ มันจะเสียใจจนหนีออกไปไหม
ในเวลานี้ป้าDingต้องการทำให้เธอสบายใจ เธอออกข้างนอกเพื่อที่จะไปดูดาหลาง นั้นถึงทำให้อันหรันสบายใจขึ้น
“หมาตัวนั้นมันสำคัญกว่าฉัน?”
เธอกำลังจะถามว่าฮั่วเทียนหลันเป็นอะไรไหม แต่ฮั่วเทียนหลันก็กลับพูดออกมาเสียก่อน
อันหรันอึ้งไปสักพัก จึงรีบส่ายหัวและพูดออกมาว่า “ไม่ใช่ มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะ คุณฮั่ว คุณไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหม?”
ฮั่วเทียนหลันมองมาที่อันหรันอย่างเย็นชา ตอนนี้เพิ่งจะมาเป็นห่วง มันสายไปแล้ว!
เขากลับมานั่งที่โซฟา อันหรันเดินเข้าไปที่ห้องครัว หยิบจานขึ้นมาหนึ่งใบ เธอค่อยหยิบองุ่นขึ้นมาปอกเปลือกและนำเมล็ดของมันออก จากนั้นก็วางลงบนจานเบาๆ เมื่อปลอกเสร็จก็นำมาวางไว้ด้านหน้าของฮั่วเทียนหลัน
เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังทำเพื่อเอาใจฮั่วเทียนหลัน นั้นทำให้ความโกรธของฮั่วเทียนหลันลดลงเล็กน้อย
ป้าDingปลอบและสั่งสอนดาหลางสักพัก จากนั้นก็อุ้มมันกลับเข้ามา
แต่ว่าครั้งนี้ดาหลางไม่สามารถที่จะวิ่งในบ้านได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะมันถูกป้าDingจับไปขังไว้ในห้องเก็บของ
ตอนแรกอันหรันคิดว่าฮั่วเทียนหลันจะกลับมาดูบ้านเฉยๆ แล้วก็ไป
แต่ไม่คิดว่า ถึงเวลาที่ป้าDingจะทำอาหารกลางวันแล้ว ฮั่วเทียนหลันยังคงนั่งอยู่บนโซฟา
ท่าทางแบบนี้ บอกได้ชัดว่าเขาจะอยู่ทานข้าวกลางวันที่นี่
ป้าDingทำอาหารหกอย่าง ให้ฮั่วเทียนหลันและอันหรันทานก่อน
แต่ว่าฮั่วเทียนหลันไม่ยอมจับตะเกียบ เขารอให้ป้าDingทำอะไรให้เสร็จก่อน ป้าDingกลับมานั่งถึงเริ่มรับประทานอาหารกัน
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่อนข้างอึดอัด อันหรันไม่กล้าพูดอะไรออกมา ป้าDingจึงถามเกี่ยวกับงานช่วงนี้ของฮั่วเทียนหลัน และฮั่วเทียนหลันก็ตอบกลับไปอย่างเรียบง่าย
พอพูดเรื่องนี้จบ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
อันหรันก้มหน้าลงไปจิบซุปที่อยู่ตรงหน้าเธอ
เธอไม่กล้าที่จะยืนมือไปตักอาหารที่อยู่ด้านหน้า เพราะถ้าจะตักอาหารเธอต้องเงยหน้าขึ้น พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นสายตาที่มองมาอย่างเยือกเย็นของฮั่วเทียนหลัน
ดวงตาคู่นั้น สามารถฆ่าคนได้เลย!
แต่ผ่านไปไม่นาน ก็มองเห็นที่ก้นของถ้วยซุป
ตอนนี้ในท้องของอันหรันรู้สึกว่างเปล่า เพราะเมื่อเช้าเธอทานอาหารไปเพียงเล็กน้อย
ปวดท้องเพราะหิวยังสามารถทนได้ แต่สายตาดุดันของผู้ชายคนนี้ทำให้เธอประหม่าและไม่กล้าส่งเสียง
“ฉัน ฉันอิ่มแล้ว คุณฮั่ว ป้าDing พวกคุณค่อยๆทานนะ…”
พอพูดจบ อันหรันก็ลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปที่ห้องรับแขก
แต่เธอยังไม่ทันได้ลุกขึ้น ถ้วยที่อยู่ตรงหน้าเธอก็ถูกหยิบไป ฮั่วเทียนหลันเติมซุปหอยเชลล์แล้วส่งมันให้มันให้กับอันหรัน
“กินอีกสักถ้วย!”
คำพูดของฮั่วเทียนหลัน เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถขัดขืนได้
อันหรันจึงหันกลับมาพูดว่า “คุณฮั่ว ฉันอิ่มแล้ว….”
“กินไปแค่นี้ ไม่แปลกที่จะเป็นโรคกระเพาะ คุณหมอบอกว่าร่างกายต้องการสารอาหาร เธอลืมไปแล้วหรอ?”
คำพูดของฮั่วเทียนหลันมีน้ำเสียงที่ดูหมิ่น แต่ในน้ำเสียงนั้นก็มีความห่วงใยซ่อนอยู่
อันหรันตกใจ เขากำลังเป็นห่วงฉันอยู่หรือ?
เธอจึงกลับไปกินซุปอีกครั้ง ในใจของเธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา
เธอถูกเขาโดนรังแกมาเป็นเวลานาน ตอนนี้เขาทำดีกับดีขึ้นมาบ้าง จึงทำให้ใจของเธอเริ่มสับสน
เมื่อเธอกินน้ำซุปถ้วนนี้หมด เธอก็มีความรู้สึกอิ่มขึ้นมาบ้าง
เธอวางถ้วยลง พูดออกมาด้วยเสียงเบาๆว่า “ของคุณมากคะ คุณฮั่ว ครั้งนี้ฉันกินอิ่มจริงๆแล้ว!”
“งั้นตอนแรกที่บอกว่าอิ่มแล้ว เธอโกหกหรอ?” ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้นอันหรันก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาทันที และตอบกลับไปว่า “ไม่ ไม่ได้โกหก……”
มองเห็นอันหรันที่ทำท่าทางกระวนกระวาย ฮั่วเทียนหลันจึงรู้ว่าคำตอบมันก็ตรงกับที่เขาคิด
เขารู้สึกเบื่อหน่าย จึงโบกมือขึ้นมา นั้นแสดงว่าตอนนี้อันหรันสามารถเดินออกไปได้แล้ว
อันหรันกลับมานั่งที่ห้องรับแขก มองไปที่หลังของฮั่วเทียนหลัน แล้วก็ทำท่าทางหมั่นเขี้ยว
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเห็นว่ามีข้อความส่งมาถึงเธอ
“แม่จ๋า เจ้าหมาน้อยน่ารักมาก! มันคือน้องชายของลั่นลานใช่ไหม?”
วันนี้อันหรันได้ถ่ายวิดีโอของดาหลางส่งไปให้ลั่นลานดู
พวกเด็กชอบสิ่งของอะไรที่น่ารักแบบนี้เอาเสียมากๆ
เมื่อเห็นความไร้เดียงสาของเธอ อันหรันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา แล้วตอบกลับไปว่า “ใช่แล้ว! น้องชายคนนี้จะมาแย่งอาหารของลั่นลาน แย่งของเล่น และก็แย่งที่นอนของลั่นลาน!”
เมื่ออันหรันส่งข้อความเสร็จ ก็วางโทรศัพท์ลง เพราะว่าเวลานี้เป็นเวลานอนของลั่นลาน
แต่ในขณะที่เธอกำลังวางโทรศัพท์ลง โทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้นมาทันที
เธอเปิดหน้าเจอดู และพบว่ามีข้อความใหม่ส่งมา
“ไม่จำเป็นต้องมาแย่ง ของทั้งหมดของลั่นลาน มันเป็นของน้องชาย น้องชายต้องการอะไร ลั่นลานก็จะให้น้องทั้งหมด!”
เมื่อเห็นลั่นลานตอบมาแบบนี้ ในใจของเธอก็นึกภาพตามพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
นิสัยของลั่นลานคล้ายกับอันหรันมากๆ มันไม่ยากที่จะเข้าใจ
แต่นี่เป็นเพียงนิสัยเพียงครึ่งหนึ่งของเธอ ส่วนอีกครึ่งหนึ่งกลับไปเหมือนฮั่วเทียนหลัน เธอดื้อรั้นมาก
ตอนที่เข้าไปเรียนที่โรงเรียนอนุบาลใหม่ๆ เด็กที่นั่นล้อลั่นลานว่าเป็นเด็กที่กำพร้าพ่อ
ลั่นลานก็บอกกับเด็กพวกนั้นไปว่าตนเองนั้นมีพ่อ แต่พ่อของเธอไปอยู่ในที่ที่ไกลแสนไกล
พูดไปพูดมาก็ทะเลาะกัน
ลั่นลานไม่ใช่เด็กที่สูง ไม่ได้มีพละกำลังอะไรมากมาย จะไปต่อยตีกับเด็กคนอื่นได้อย่างไร มันเสียเปรียบเอามากๆ
ดังนั้นเธอจึงอดทนไว้ก่อน พอถึงเวลาที่เด็กพวกนั้นเล่นเกม เธอก็เข้าไปทุบเด็กพวกนั้นเพื่อเป็นการแก้แค้น
เป็นเพราะเรื่องเหล่านี้ ทำให้อันหรันถูกเรียกไปที่โรงเรียนบ่อยครั้ง
หลังจากนั้นลั่นลานก็มีชื่อเสียงขึ้นมาในโรงเรียน และไม่มีใครกล้ามาล้อเรื่องพ่อของเธออีกเลย
“ตอนนี้ลั่นลานควรจะต้องทำอะไรนะ??” อันหรันตอบกลับไป
ครั้งนี้ลั่นลานตอบมาค่อนข้างช้า เหมือนกับว่าฝืนใจพูด “นอน”
แต่ไม่นานก็ขึ้นว่ากำลังพิมพ์ข้อความ “แต่ว่าลั่นลานคิดถึงแม่ คิดถึงน้องชาย เมื่อไหร่แม่จะมาหาลั่นลานบ้าง?”
ข้อความที่ส่งกลับมาของลั่นลานในครั้งนี้ ทำให้ดวงตาของอันหรันมีน้ำตาคลอออกมา
เธอสูดลมหายใจเข้าไปทางจมูก และตอบลั่นลานกลับไปว่า “ถ้าแม่ว่างเมื่อไหร่ ก็จะไปหาลูกทันที ลูกรัก ตอนนี้ไปนอนกลางวันได้แล้วนะ!”
ลั่นลานพูดออกมาอย่างไม่เต็มใจว่า “หนูอยากเห็นแม่ตอนนี้เลย!”
ถ้าจะให้ส่งวิดีโอไปให้ตอนนี้คงไม่ได้ ฮั่วเทียนหลันและป้าDingกำลังอยู่ในห้องอาหาร
อันหรันส่งภาพถ่ายของตัวเองที่ทำหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส และหลังจากส่งไปลั่นลานก็เข้านอน
เธอรู้สึกปวดใจ ถึงแม้ว่าลั่นลานจะมีป้าเฉินคอยดูแล
แต่เธอเติบโตขึ้นมาได้ด้วยตัวคนเดียว แยกกันอยู่มาตั้งนาน แน่นอนว่าเธอต้องคิดถึงอันหรันมากแน่ๆ!
เธอเปิดรูปของลั่นลานที่อยู่ในกลุ่มของเพื่อนเธอดู ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ อันหรันบันทึกทุกอย่างที่เกี่ยวกับลั่นลานไว้ในกลุ่มของเพื่อนเธอ
ตอนกำลังหัดเดิน ตอนกำลังหัดพูด นอนกลิ้งอยู่บนพื้นอย่างมีความสุข ตะโกนเรียกแม่…..
อันหรันทนไม่ได้ ตาของเธอเริ่มแดงขึ้นมาทีละน้อย จากนั้นก็มีน้ำตาคลอออกมา
เธอไม่เคยหลงใหลในสิ่งใดเลย ในสมองของเธอมีแต่ภาพของลั่นลานเท่านั้น
ในตอนนี้ก็มีเสียงที่เย็นช้าดังขึ้นมา “เด็กยังน่ารักกว่าเธออีก!”