“อื้ม…”
ดวงตาของเฉินฮวนฮวนเบิกกว้างขึ้นทันที
สมองของเธอแทบจะขาวโพลนไปในทันที จนเธอไม่อาจต่อต้านการกระทำของเขาได้แล้ว
การเชื่อฟังของหญิงสาว ทำให้เฟิงหานชวนได้รับรสสัมผัสของเธอ ยิ่งทำให้เขาจู่โจมเธอหนักหน่วงขึ้นไปอีก
ความเจ็บที่ริมฝีปาก ทำให้เฉินฮวนฮวนตอบสนองทันที เธอโดนเฟิงหานชวนจูบ และยังเป็นรสจูบที่ร้อนแรงมาก
ขณะที่เธอตกใจ เธอรีบยื่นมือออกไปที่หน้าอกของเฟิงหานชวน เธอออกแรงดันเขา พยายามผลักเขาออกไป
ทว่า เฟิงหานชวนหลงใหลในรสสัมผัสอันแสนหวานนี้ไปเสียแล้ว เขาไม่สนใจอาการต่อต้านของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย ฝ่ามือใหญ่กดรั้งท้ายทอยของเฉินฮวนฮวนเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอหนีจากรสจูบที่เขากำลังมอบให้
เฉินฮวนฮวนตกใจเป็นอย่างมาก การขัดขืนของเธออยู่ภายใต้การควบคุมของเฟิงหานชวน ราวกับปุยฝ้ายเจอกับบล็อกเหล็ก โดยเธอไม่มีเรี่ยวแรงจะโต้ตอบแม้แต่น้อย
ความรู้สึกนี้ ช่างเหมือนกับคืนนั้นไม่มีผิดเพี้ยน เธอเหมือนกับลูกแกะที่กำลังรอถูกเชือด
กลิ่นอายความน่ากลัวของเขาโอบล้อมตัวเธอเอาไว้ ทำให้เธอร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง
รสชาติหอมหวานภายในปากของเขาเปลี่ยนเป็นรสเค็มในทันที สติของเฟิงหานชวนถูกดึงกลับมา เขารีบปล่อยหญิงสาวตรงหน้า แต่เขากลับเห็นแก้มของเธอ เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบเต็มแก้มทั้งสองข้าง
เขาลุกขึ้นยืนทันที ก่อนจะยกมือขยุ้มศีรษะของตัวเองอย่างแรง เมื่อสักครู่นี้เขาทำอะไรลงไป
ไม่คิดว่าเขากับเฉินฮวนฮวนจะ…
เขาบ้าไปแล้วเหรอ
“อาสาม ทำไมคุณถึงทำแบบนี้…” เฉินฮวนฮวนเอ่ยประท้วงเฟิงหานชวน
ถ้าเธอไม่ร้องไห้อย่างหนัก เฟิงหานชวนจะทำเรื่องแบบนั้นกับเธอต่อไปอย่างบ้าคลั่งไร้สติ
ทำไมผู้ชายถึงใช้วิธีแบบสัตว์เช่นนั้น
เฟิงหานชวนรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ผู้หญิงคนนี้เพิ่งประสบเหตุการณ์วิปริตที่น่ากลัวมาเมื่อคืน ตัวเองยังปฏิบัติต่อเธออย่างป่าเถื่อนเช่นนี้อีก
“ผมขอโทษ ผมควบคุมตัวเองไม่ได้” เฟิงหานชวนสูดหายใจเข้าลึก เมื่อกล่าวขอโทษเสร็จ เขาก็สาวเท้าออกจากห้องไป
เสียงปิดประตูดัง “ปัง” ขาทั้งสองข้างของเฉินฮวนฮวนสั่นระริกโดยไม่รู้ตัว
เธอขดตัวด้วยความกลัว มือทั้งสองกอดเข่าเอาไว้แน่น รู้สึกราวกับเป็นผู้รอดชีวิตมาได้
เดิมทีเธอได้เปลี่ยนมุมมองของเธอที่มีต่อเฟิงหานชวนแล้ว เธอคิดว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง ทว่าเขามีคนรักอยู่แล้ว เขายังทำเรื่องเมื่อสักครู่นั้นกับตัวเอง
เฉินฮวนฮวนเช็ดน้ำตาด้วยความเสียใจ จากนั้นเธอก็ตกอยู่ในภวังค์ความเงียบอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
…
เฟิงหานชวนกลับไปที่ห้องรับแขกที่อยู่ติดกัน และปิดประตูอย่างกระวนกระวายใจ
เขานั่งบนโซฟา ก่อนจะขยุ้มศีรษะของตัวเองอีกครั้ง สีหน้าร้อนอกร้อนใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า เขาไม่รู้เลยสักนิดว่าทำไมตัวเองถึงจูบเฉินฮวนฮวนอย่างดูดดื่มเช่นนั้น
ราวกับความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ ทำให้เขานึกถึงความรู้สึกในคืนนั้นอย่างร้อนใจ
เมื่อนึกถึงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเฉินฮวนฮวนเมื่อสักครู่นี้ เธอคงเกลียดเขาจนตายอย่างแน่นอน
ในตอนนี้เอง โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เฟิงหานชวนหยิบโทรขึ้นมาดู เห็นว่าเป็นสายจากซูอวี่
“ท่านประธานเฟิงครับ พวกเราช่วยคุณหลิ่วย้ายบ้านเสร็จแล้วครับ คุณหลิ่วเลือกอยู่ห้องนอนใหญ่ครับ” ซูอวี่กล่าวรายงานตามความจริง
เฟิงหานไม่มีอารมณ์ใดๆ เขาเพียงเอ่ยตอบเสียงเบา “อืม งั้นนายก็กลับไปเถอะ”
“ครับ” ทันทีที่ซูอวี่พูดจบ ปลายสายอีกด้านก็มีเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น “ผู้ช่วยซู คุณชายสามใช่ไหมคะ ให้ฉันคุยกับคุณชายสามสักสองประโยคได้ไหมคะ”
“นี่ครับ…” ซูอวี่รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย แต่ก็ส่งโทรศัพท์มือถือให้หลิ่วเยว่เอ่อร์
หลังจากนั้น เสียงของหลิ่วเยว่เอ่อร์ก็ดังขึ้นในโทรศัพท์ “คุณชายสาม ฉันเองค่ะ เยว่เอ่อร์”
“พอใจกับคฤหาสน์ไหมครับ” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนยังคงเรียบเฉย เอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจนัก
“พอใจค่ะ พอใจอย่างแน่นอน ฉันอยู่คฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้คนเดียว ฉันไม่ชินเลยค่ะ!” หลิ่วเยว่เอ่อร์ตั้งใจดัดเสียงเล็กเสียงน้อย และเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจีบปากจีบคอ
“พอใจก็ดีครับ มีอะไรที่ต้องการก็ไปหาซูอวี่ได้” เฟิงหานชวนเพียงเอ่ยตอบอย่างเรียบเฉย
เมื่อเห็นว่าเฟิงหานชวนไม่ได้หมายความอย่างนั้น หลิ่วเยว่เอ่อร์รู้สึกกังวลเล็กน้อย เธอรีบเอ่ยถามขึ้นว่า “คุณชายสามคะ ฉันยังไม่มีเบอร์มือถือของคุณเลยค่ะ ฉันขอเบอร์ของคุณจากผู้ช่วยซูได้ไหมคะ”
เฟิงหานชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ยังคงเอ่ยตอบเสียงเบา “ได้ครับ”
“ถ้าอย่างนั้น ขอบคุณคุณชายสามนะคะ คุณไม่ต้องกังวล หลิ่วเอ่อร์จะไม่รบกวนคุณค่ะ แค่อยากบันทึกข้อมูลการติดต่อของคุณเท่านั้น” หลิ่วเยว่เอ่อร์หน้าตายิ้มแย้ม และตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
“ครับ” เฟิงหานชวนพูดจบก็วางสาย
หลิ่วเยว่เอ่อร์ยังไม่ทันพูดจบ เสียง “ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด” จากปลายสายก็ดังขึ้น คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันทันที
เฟิงหานชวนเย็นชาเกินไปแล้ว!
เมื่อเห็นว่าหลิ่วเยว่เอ่อร์ทำปากมุ่ยไม่พอใจ ซูอวี่ก็ยื่นมือไปที่เธอ และเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มกริ่ม “คุณหลิ่วครับ มือถือของผมครับ”
สติของหลิ่วเยว่เอ่อร์กลับมาอีกครั้ง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าซูอวี่ยังอยู่ที่นี่ เธอจึงตัดสินใจยื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้เขา
ทว่าเธอชักมือกลับเข้ามาอีกครั้ง
“เดี๋ยวก่อนค่ะ ฉันขอบันทึกเบอร์ของคุณชายสามหน่อย”
ขณะที่พูดหลิ่วเยว่เอ่อร์หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา และดูหมายเลขโทรศัพท์บนมือถือของซูอวี่ ก่อนจะพิมพ์ลงโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างรวดเร็ว หลังจากบันทึกเรียบร้อยแล้ว เธอก็คืนโทรศัพท์มือถือให้ซูอวี่
ซูอวี่หันหลังกลับเตรียมจะเดินไป ราวกับนึกอะไรบางอย่างได้ เขาจึงหันกลับมา และกล่าวเตือนอย่างสุภาพ “คุณหลิ่วครับ ท่านประธานเฟิงรักความสงบ ไม่ชอบให้ใครรบกวน คุณพยายามอย่าโทรไปบ่อยเกินไปนะครับ”
“ผู้ช่วยซู คุณสบายใจได้ ฉันจะไม่รบกวนคุณชายสามค่ะ” หลิ่วเย่วเอ่อร์ปิดปากยิ้ม และแสร้งเอ่ยตอบอย่างอ่อนโยนด้วยท่าทีราวกับเป็นนายหญิง
ซูอวี่พ